زندگی، هدیهای از جانب خدای مهربان به همهی انسانهاست تا با این هدیهی ارزشمند، لحظات نابی را برای خود خلق نمایند.
خیلی از بزرگترها فکر میکنند چون سن و سالی از آنان گذشته و دارای تجربیات بسیاری هستند، دیگر نیازی به آموختن درسهای زندگی ندارند ولی غافل از اینکه بسیاری از زیباییها و نکتههای ظریف موفقیت، در دوران کودکی انسانها وجود دارد و آنان آرام آرام با افزایش سن، از این ارزشها دور میشوند.
ویژگیهای ارزشمندی در کودکان وجود دارد که هر کسی در هر مرتبه و مقامی و یا هر منزلت اجتماعی و جایگاه شغلی، اگر مجدداً با تاملی منطقی در این خصوصیات درنگ نماید، به طور قطع دستاوردهای بزرگی به دست خواهد آورد.
به نظر شما حالا که بزرگ شده ایم از کودکان چه چیزهایی می توانیم یاد بگیریم
با سلام
در تایید حرف شما باید بگم که در حدیث آمده که انسانها زمانی که خلق میشوند بر اساس فطرت خدایی آفریده میشوند و گذر زمان باعث میشود این دارایی عظیم رو در بعضی شرایط از دست بدند.
گاهی انسانها وقتی پای از این دنیا بیرون میذارند دستشون خالی تر از موقعیه که وارد دنیا شدند یعنی اون فطرت پاک و اون خصلتهای خوبی رو که خدا در ذات پاک کودکانه شون قرار داده، با مشتی چیزهای بی فایده و حتی مضر عوضش کرده اند و دستهاشون هر روز خالی تر شده؛ درست مثل یخ فروشی که تمام سرمایه اش با طولانی شدن روز ،زیر آفتاب داره آب میشه و از دست میره...
قدر دارایی های کودکیمون رو بدونیم . . .
:Gol::Gol::Gol:
از ویژگیهای کودکان، نگاه خلاقانه به همهی موضوعات است. آنان با ذهنی کنجکاو، همهی مسائل اطراف خود را کنکاش میکنند و با دقت و تاملی خاص، به اطراف مینگرند. انسانهای موفق نیز چنین ویژگی دارند و در مورد مسائل فکر می کنند و همیشه با تدبیری ویژه، بهترین راهحلها را پیدا میکنند.
انسانهای خلاق، هیچ وقت از بررسی و تلاش خسته نمیشوند و هر روز دنبال راهکاری جدید برای بهتر زندگی کردن هستند. آنان به آینده امیدوارند و هیچ وقت مأیوس و درمانده نمیشوند.
ای کاش ما هم هر روز، نگاهی تازه و جدید به اطرافمان داشته باشیم و همچون کودکان، با شادی و امید لحظههایمان را سپری کنیم.
بخشندگی را باید از آن کودکی آموخت که هر چقدر دلگیر باشد و هر چقدر هم کینه به دل داشته باشد می بخشد، بی آنکه در چهره اش نه اثری از خشم دیده شود و نه کینه. نه کلامی و نه ملامتی، نه سرزنشی و نه زخم زبانی.
[FONT=Microsoft Sans Serif]
هر بار که آشتی می کند ما را به کشتی خود می برد و لبخندش زندگی را معنا می بخشد.
کودکان جسم کوچکی دارند ولی دل هایشان خیلی بزرگ است.
مثل بزرگترها نیستند، انگار گذشت سال ها ما را بی گذشت می کند، بی رحمی را فرا می گیریم و خطاهای دیگران، هرچند کوچک باشد تا مدتها بر ذهنمان می ماند و در پس شکست هایمان همیشه انتقام نهفته است تا آسوده شویم.
کاش بدانیم:
فقط یک بار شانس زیستن داریم.
پس عشق را همراه همیشگی زندگیمان کنیم تا دیر نشده است.