•◆● یــار ابـوتراب ●◆• ویژه نامه وفات حضرت ام البنین سلام الله علیها

سلام علیکم و عرض ادب

حقیر یک قطعه سخن زیبا دیدم از خانم ام البنین س که بسیار جامع بود گفتم گفتنش خالی از لطف نیست

قطعه سخن از استاد سید عبدالله فاطمی نیا حفظه الله است :

http://s6.picofile.com/file/8180308592/omol_banin.mp3.html

حتما ببینید ::موضوعات مهم::{هر چند کوتاه اشاره می کنند به این قضایا !!}

1- شفاعت این خانم

2- فداکاری کم نظیر حضرت ام البنین س برای امام حسین ع

هر چند دوستان عرض می کنم این سخنرانی دل هر شیعه را می سوزاند و چشم هر شیعه ای را به اشک در می آورد

مادر عباس مام مومنین
همسر مولا امرالمومنین
دامنش عباس را پرورده است
آن یل نامور روی زمین

[=arial]رحلت ام البنین حلیلةامیرالمومنین علیهما صلوات الله بر سید وفخر کائنات ولی امر ممکنات تسلیت
[=arial]
[=arial]مادر وجود مقدس عباس بن امیرالمومنین علیهما صلوات الله
[=arial]ابوالفضل پدر فضل است
[=arial]و اب سبب ایجاد شی و ظهوره و......
[=arial]در عالم ماسوی هر جا فضلی هست (غیر ال الله )
[=arial]وام دار ابوالفضل است
http://iranclubs.org/forums/showthread.php?p=2302879#post2302879

مادر عباس شیر کربلا
آن یل نامور دشت بلا
آب دریا از حضورش شد خجیل
تا کنون از شرم او باشد کسیل
آن همایون مرد پر آواز عشق
تا کنون از هیبتش لرزد دمشق
در صلابت مثل البرز بلند
پر شکوه و پر توان و نازمند

الإرشاد للمفيد / ترجمه رسولى محلاتى ؛ ج‏1 ؛ ص355

الإرشاد للمفيد / ترجمه رسولى محلاتى، ج‏1، ص: 355
[باب (چهارم) در بيان فرزندان آن حضرت‏]
در بيان فرزندان امير المؤمنين عليه السّلام و شماره آنان و نامهاى ايشان و ذكر شمه از حالاتشان.
پس (ميگوئيم): كه فرزندان امير المؤمنين عليه السّلام بيست و هفت تن پسر و دختر بودند (باين نامها):
حسن عليه السّلام، حسين عليه السّلام، زينب كبرى، زينب صغرى كه كنيه‏اش ام كلثوم بود، و مادر اين چهار تن فاطمه بتول و بانوى جهانيان، دختر سيد المرسلين و آخرين پيغمبران حضرت محمد بود.
محمد كه كنيه‏اش ابو القاسم بود، و مادرش خوله دختر جعفر بن قيس حنيفه است.
عمر، و رقيه كه با هم بدنيا آمدند و مادرشان ام حبيب دختر ربيعة است.
عباس، و جعفر، و عثمان، و عبد اللَّه، كه هر چهار تن در ركاب برادرشان حسين عليه السّلام در كربلا شهيد شدند، و مادرشان ام البنين دختر حزام بن خالد بن دارم است.
يحيى، كه مادرش اسماء دختر عميس خثعمية رضى اللَّه عنها است.
ام الحسن، و رملة، و مادر اين دو ام سعيد دختر عروة بن مسعود ثقفى است.
نفيسة: و زينب صغرى، و رقيه صغرى، و ام هانى، و ام كرام، و جمانة كه كنيه‏اش ام جعفر بود، و امامة، و ام سلمة، و ميمونة، و خديجة، و فاطمة رحمة اللَّه عليهن كه از زنان ديگر آن حضرت عليه السّلام بودند،
الإرشاد للمفيد / ترجمه رسولى محلاتى، ج‏1، ص: 356

الإرشاد للمفيد / ترجمه رسولى محلاتى، ج‏2، ص: 2

و 9 و 10 و 11 عبّاس و جعفر و عثمان و عبد اللّه اكبر است كه هر چهار در كربلا شهيد گشتند و كيفيّت شهادت ايشان بعد از اين مذكور شود ان شاء اللّه تعالى.
و مادر اين چهار تن امّ البنين بنت حزام بن خالد كلابى است. و نقل شده كه وقتى امير المؤمنين عليه السّلام برادر خود عقيل را فرمود كه: تو عالم به انساب عربى، زنى براى من اختيار كن كه مرا فرزندى بياورد كه فحل و فارس عرب باشد، عرض كردم كه: امّ البنين كلابيه را تزويج كن كه شجاع‏تر از پدران او هيچ كس در عرب نبوده.
پس جناب امير عليه السّلام او را تزويج كرد و از او جناب عبّاس عليه السّلام و سه برادر ديگر متولّد گشت. و از اين جهت است كه شمر بن ذى الجوشن- لعنه اللّه- از بنى كلاب است در كربلا خطّ امان از براى ابو الفضل العبّاس عليه السّلام و برادران آورد و تعبير كرد از ايشان به فرزندان خواهر چنان كه مذكور مى‏شود.
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 455
ذكر اولاد جناب ابو الفضل العباس بن امير المؤمنين عليه السّلام:
حضرت عبّاس بن امير المؤمنين عليه السّلام، عقبش از پسرش عبيد اللّه است، و عقب عبيد اللّه منتهى مى‏شود به پسرش حسن بن عبيد اللّه، و حسن اعقابش از پنج پسر است:
1- عبيد اللّه كه قاضى حرمين و امير مكّه و مدينه بوده، 2- عبّاس خطيب فصيح، 3- حمزة الاكبر، 4- ابراهيم جردقه، 5- فضل.
امّا فضل بن حسن بن عبيد اللّه، پس او مردى بوده فصيح و زبان‏آور، شديد الدين، عظيم الشّجاعه. و عقب آورد از سه پسر: جعفر و عبّاس اكبر و محمّد، و از اولاد محمّد بن فضل است ابو العبّاس فضل بن محمّد خطيب شاعر، و از اشعار اوست در مرثيه جدّش حضرت عبّاس عليه السّلام گفته:
انّى لا ذكر للعبّاس موقفه بكربلاء و هام القوم تختطف‏
يحمى الحسين و يحميه على ظماء و لا يولّى و لا يثنى فيختلف‏
و لا ارى مشهدا يوما كمشهده مع الحسين عليه الفضل و الشّرف‏
اكرم به مشهدا بانت فضيلته و ما اضاع له افعاله خلف «1»
و براى فضل ولدى است.
و امّا ابراهيم جردقه، پس او از فقهاء و ادباء، و از زهّاد است و عقبش از سه پسر است: حسن و محمّد و على.
امّا على بن جردقه، پس او يكى از اسخياء بنى هاشم است، و صاحب جاه بوده، وفات كرد سنه دويست و شصت و چهار، و او را نوزده ولد بوده كه يكى از ايشان است عبيد اللّه «2» بن على بن ابراهيم جردقه. خطيب بغداد گفته كه: كنيه او
__________________________________________________
(1) المجدى، ص 232
(2) شيخ رضى الدّين على برادر علامه رحمه اللّه از زبير بن بكار نقل كرده كه عبيد اللّه بن على مذكور عالم و فاضل و جواد بود و طواف كرد دنيا را و جمع كرد جعفريّه را كه در آن است فقه اهل بيت عليهم السّلام، و وارد بغداد شد، چندى در آن بلد بود و حديث مى‏كرد، آنگاه مسافرت به مصر فرمود، و در آنجا در سنه 312 وفات نمود. مؤلف رحمه اللّه‏
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 456
ابو على است و از اهل بغداد است به مصر رفت ساكن مصر شد، نزد او كتبى بوده موسوم به جعفريّه كه در آن است فقه اهل بيت و به مذهب شيعه روايت مى‏كند آن را. وفات كرد به مصر در سنه سيصد و دوازده. «1»
و امّا حمزة بن الحسن بن عبيد اللّه بن عبّاس، مكنّى به ابو القاسم است و شبيه بوده به حضرت امير المؤمنين عليه السّلام و او همان است كه مأمون نوشت به خطّ خود كه عطا شود به حمزة بن حسن شبيه به امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السّلام صد هزار درهم.
و از اولاد اوست، محمّد بن على بن حمزه نزيل بصره كه روايت كرده حديث از حضرت امام رضا عليه السّلام و غير آن حضرت، و مردى عالم و شاعر بوده. خطيب بغداد در تاريخ خود گفته كه: ابو عبد اللّه محمّد بن على بن حمزة بن الحسن بن عبيد اللّه بن العبّاس بن على بن ابى طالب عليه السّلام يكى از ادباء و شعراء است و عالم به روايت اخبار است. روايت مى‏كند از پدرش و از عبد الصمد بن موسى هاشمى و غير ذلك، و روايت كرده از عبد الصمد به اسناد خود از عبد اللّه بن عبّاس كه گفت: هرگاه حقّ تعالى غضب كرد بر خلق خود و تعجيل نفرمود از براى ايشان به عذابى مانند باد و عذابهاى ديگر كه هلاك فرمود به آن امتهايى را خلق مى‏فرمايد براى ايشان خلقى را كه نمى‏شناسد خدا را عذاب كنند ايشان را. «2»
و نيز از بنى حمزه است ابو محمد قاسم بن حمزة الأكبر كه در يمن عظيم القدر بوده او را جمالى به نهايت بوده و او را صوفى مى‏گفتند.
و نيز از بنى حمزه است ابو يعلى حمزة بن قاسم بن على بن حمزة الاكبر، ثقة جليل القدر كه شيخ نجاشى و ديگران او را ذكر كرده‏اند «3» و قبرش در نزديكى حلّه‏
__________________________________________________
(1) تاريخ بغداد، ج 10، ص 346
(2) تاريخ بغداد، ج 3، ص 63
(3) نك: نابغة الرواة فى رابعة المئات‏
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 457
است، «1» و شيخ ما در نجم الثّاقب در ذكر حكايت آنان كه در غيبت كبرى به خدمت امام عصر- عجّل اللّه فرجه- رسيده‏اند حكايتى نقل فرموده كه متعلّق است به حمزه مذكور شايسته است كه در اينجا نقل شود:
حكايت تشرّف آقا سيّد مهدى قزوينى خدمت امام عصر- صلوات اللّه عليه-:
آن حكايت چنين است كه نقل فرمود: سيّد سند و حبر معتمد، زبدة العلماء و قدوة الأولياء، ميرزا صالح، خلف ارشد سيّد المحققين، و نور مصباح المتهجدين، وحيد عصره، آقا سيّد مهدى قزوينى- طاب ثراه- از والد ماجدش، فرمود: خبر داد مرا والد من كه: ملازمت داشتم به بيرون رفتن به سوى جزيره‏اى كه در جنوب حلّه است، بين دجله و فرات، به جهت ارشاد و هدايت عشيره‏هاى بنى زبيد به سوى مذهب حقّ. (و همه ايشان به مذهب اهل سنّت بودند و به بركت هدايت والد قدس سرّه همه برگشتند به سوى مذهب اماميّه- ايّدهم اللّه- و به همان نحو باقى‏اند تاكنون و ايشان زياده از ده هزار نفس‏اند).
فرمود: در جزيره مزارى است معروف به قبر حمزه، پسر كاظم عليه السّلام مردم او را زيارت مى‏كنند و براى او كرامات بسيار نقل مى‏كنند و حول آن قريه‏اى است مشتمل بر صد خانوار تقريبا.
پس من مى‏رفتم به جزيره و از آنجا عبور مى‏كردم و او را زيارت نمى‏كردم، چون نزد من به صحّت رسيده بود كه حمزه پسر موسى بن جعفر عليهما السّلام در رى مدفون است با عبد العظيم حسنى. پس يك‏دفعه حسب عادت بيرون رفتم و در نزد اهل آن قريه مهمان بودم پس اهل آن قريه مستدعى شدند از من كه زيارت كنم مرقد مذكور را، پس من امتناع كردم و گفتم به ايشان كه: «من مزارى را كه نمى‏شناسم زيارت نمى‏كنم»، و به جهت اعراض من از زيارت آن مزار رغبت مردم به آنجا كم شد،
__________________________________________________
(1) مرقد مطهر او در جنوب حله، در زمين جزيره ما بين دجله و فرات در قريه‏اى همنام خودش موسوم به «قريه حمزه» قرار دارد، نك: تنقيح المقال، فلك النجاة، تحية الزائر، الكنى و الالقاب‏
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 458
آنگاه از نزد ايشان حركت كردم و شب را در مزيديّه ماندم در نزد بعضى از سادات آنجا.
پس چون وقت سحر شد، برخاستم براى نافله شب و مهيّا شدم براى نماز، پس چون نافله شب را به جا آوردم، نشستم به انتظار طلوع فجر به هيأت تعقيب كه ناگاه داخل شد بر من سيّدى كه مى‏شناختم او را به صلاح و تقوى، و از سادات آن قريه بود، پس سلام كرد و نشست.
آنگاه گفت: يا مولانا! ديروز ميهمان اهل قريه حمزه شدى و او را زيارت نكردى؟
گفتم: آرى.
گفت: چرا؟
گفتم: زيرا كه من زيارت نمى‏كنم آن را كه نمى‏شناسم و حمزه پسر حضرت كاظم عليه السّلام مدفون است در رى.
پس گفت: ربّ مشهور لا اصل له. بسا چيزها كه شهرت كرده و اصلى ندارد آن قبر حمزه پسر موسى كاظم عليه السّلام نيست، هر چند چنين مشهور شده، بلكه آن قبر ابى يعلى حمزة بن قاسم علوى عبّاسى است يكى از علماء اجازه و اهل حديث. و او را اهل رجال ذكر كرده‏اند در كتب خود و او را ثنا كرده‏اند به علم و ورع.
پس در نفس خود گفتم: اين از عوام سادات است و از اهل اطّلاع بر علم رجال و حديث نيست. پس شايد اين كلام را اخذ نموده از بعضى از علماء.
آنگاه برخاستم به جهت مراقبت طلوع فجر، و آن سيّد برخاست و رفت، و من غفلت كردم كه سؤال كنم از او كه اين كلام را از كى اخذ كرده.
چون فجر طالع شده بود و من مشغول شدم به نماز، چون نماز كردم نشستم براى تعقيب تا آن كه آفتاب طلوع كرد و با من جمله‏اى از كتب رجال بود، پس در آن‏ها نظر كردم، ديدم حال بدان منوال است كه ذكر نمود، پس اهل قريه به ديدن من آمدند و در ايشان بود آن سيّد.
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 459
پس گفتم: نزد من آمدى و خبر دادى مرا از قبر حمزه كه او ابو يعلى حمزة بن قاسم علوى است، پس آن را تو از كجا گفتى و از كى اخذ نمودى؟
پس گفت: و اللّه من نيامده بودم نزد تو پيش از اين ساعت، و من شب گذشته در بيرون قريه بيتوته كرده بودم- در جايى كه نام آن را برد- و قدوم تو را شنيدم پس در اين روز آمدم به جهت زيارت تو، پس به اهل آن قريه گفتم: لازم شده مرا كه بر گردم به جهت زيارت حمزه. پس شكّى ندارم در اين كه آن شخص را كه ديدم او صاحب الأمر عليه السّلام بود.
پس من و جميع اهل قريه سوار شديم به جهت زيارت او و از آن وقت اين مزار به اين مرتبه ظاهر و شايع شد كه براى او شدّ رحال مى‏كنند از مكان‏هاى دور. «1»
مؤلّف گويد: «2» شيخ نجاشى در رجال فرموده: حمزة بن قاسم بن على بن حمزة بن حسن بن عبيد اللّه بن عبّاس بن علىّ بن ابى طالب عليه السّلام ابو يعلى ثقه جليل القدر است از اصحاب ما حديث بسيار روايت مى‏كرد او را كتابى است در ذكر كسانى كه روايت كرده‏اند از جعفر بن محمّد عليه السّلام از مردان. «3»
و از كلمات علماء و اساتيد معلوم مى‏شود كه از علماى غيبت صغرى، معاصر والد صدوق، علىّ بن بابويه است- رضوان اللّه عليهم اجمعين-.
و امّا عبّاس بن الحسن بن عبيد اللّه بن العبّاس كنيتش ابو الفضل است، خطيبى فصيح و شاعرى بليغ بوده و در نزد هارون الرشيد صاحب مكانت بوده، قال ابو نصر البخارى: ما راى هاشمى اغضب لسانا منه. «4»
خطيب بغداد گفت: ابو الفضل العبّاس بن حسن برادر محمّد و عبيد اللّه و فضل و حمزه مى‏باشد، و از اهل مدينه رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم است. در ايّام هارون الرشيد آمد به‏
__________________________________________________
(1) النجم الثاقب، ص 499؛ جنة المأوى، ص 286- 287؛ بحار الأنوار، ج 53، ص 286
(2) دنباله كلام محدث نورى رحمه اللّه است‏
(3) رجال نجاشى، ش 364، ص 140
(4) سرّ السلسلة العلوية، ص 90
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 460
بغداد و اقامت كرد در آنجا به مصاحبت هارون و بعد از هارون مصاحبت كرد با مأمون. و او مردى بود عالم و شاعر و فصيح. بيشتر علويّين او را اشعر اولاد ابو طالب دانسته‏اند. پس خطيب به سند خود روايت كرده از فضل بن محمّد بن فضل كه گفت: عمويم عبّاس فرمود كه: رأى تو گنجايش ندارد هر چيزى را، پس مهيّا كن آن را براى چيزهاى مهمّ و مال تو بى‏نياز نمى‏كند تمام مردمان را پس مخصوص بساز به آن اهل حقّ را، و كرامتت كفايت نمى‏كند عامّه را پس قصد كن به آن اهل فضل را. «1»
و عبّاس بن حسن مذكور از چهار پسر عقب آورد: احمد و عبيد اللّه و على و عبد اللّه.
و ابو نصر بخارى گفته كه: عقب او از عبد اللّه بن عبّاس است نه غير آن، و عبد اللّه بن عبّاس شاعرى بوده فصيح. نزد مأمون تقدّم داشت و مأمون او را شيخ بن الشيخ مى‏گفت. و چون وفات كرد و مأمون خبر دار شد گفت: استوى النّاس بعدك يا بن عبّاس، و تشييع كرد جنازه او را. «2»
و عبد اللّه بن عبّاس را پسرى است حمزه نام، اولادش به طبريه شام مى‏باشند.
از جمله ابو الطّيب محمّد بن حمزه است، كه صاحب مروّت و سماحت و صله رحم و كثرت معروف و فضل كثير و جاه واسع بوده و در طبريّه آب و ملك داشت و اموالى جمع كرده بود. ظفر بن خضر فراعنى بر او حسد برده لشكرى براى قتل او فرستاد، او را در بستان خود در طبريّه شهيد كردند و در ماه صفر دويست و نود و يك.
شعراء او را مرثيه گفتند، اعقاب او در طبريّه است ايشان را بنوا الشهيد گويند. «3»
و امّا عبيد اللّه بن حسن بن عبيد اللّه بن العبّاس، قاضى قضات حرمين، «4» پس از
__________________________________________________
(1) تاريخ بغداد، ج 12، ص 126
(2) سرّ السلسلة العلوية، ص 91- 93
(3) درباره او و غديريه‏اش نك: الغدير، ج 3، ص 3؛ معجم الشعراء مرزبانى، ص 435
(4) نك: تاريخ بغداد، ج 10، ص 313؛ تاريخ طبرى، ج 10، ص 355
منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج‏1، ص: 461
اولاد اوست بنو هارون بن داود بن الحسين بن على عبيد اللّه مذكور و بنو هارون مذكور در دمياط مى‏باشند، و هم از اولاد اوست قاسم بن عبد اللّه بن الحسن بن عبيد اللّه مذكور صاحب ابى محمّد امام حسن عسكرى عليه السّلام.
و اين قاسم صاحب شأن و منزلت بود در مدينه و سعى كرد در صلح ما بين بنو على و بنو جعفر و كان احد اصحاب الرّأي و اللّسان.

__________________

اللهم العن قاتلی فاطمة الزهراء