جمع بندی غرور یا خجالت؟

راستش من همیشه با اطرافیانم سر یه مسئله مشکل داشتم . البته اگه بشه اسمش رو مشکل گذاشت . اینکه دوست ندارم کسی با من راجع به نماز و دین و خدا و دعا کردن و .... صحبت کنه . مثلاً وقتی مادرم بهم میگه سر نماز برای یه کسی دعا کن یا وقتی خواستی از خونه بری برون بسم الله بگو و .... یه حالت خجالت بهم دست میده و برای اینکه از این شرایط خارج بشم ، بی توجهی میکنم یا سرم رو میندازم پایین و میرم .
نه اینکه از این کارا (دعا و نماز و ... ) بدم بیاد ولی به نظرم احساساتی که لحظه ی دعا و نماز آدم رو فرا میگیره یه چیزی هست بین انسان و خداوند متعال و هیچکس حتی پدر و مادر و حجت خدا در روی زمین هم نباید وارد این خلوت انسان با خدا بشن . بالاخره اگه من خودم از روی عقل و منطق خودم به خدای یگانه ایمان آوردم و البته از رهنمودها و هدایت های معنوی پیامبر(ص) و امامان (علیهما سلام) بهره بردم ، این حق رو دارم که یه رابطه ی بی واسطه با خدا داشته باشم . یعنی فقط من باشم و خدا . شما اسم این طرز فکر رو چی میزارین ؟ من که دیگه نمیدونم چطور باید فکر کنم .