تجربه زندگی پس از مرگ و اعتراف به گناه

بسیار تشکر از پاسختون و از وقتی که گذاشتید . پیرو سوال و جواب قبلی ، منتظر بودم پاسخ بقیه دفاتر مراجع و سایتهای دیگه هم در این رابطه بیاد تا بتونم سوالی جامع ، ازتون بپرسم . پاسخها اگرچه با همدیگه تضادهایی داشت ولی در مجموع ، اونچه که حقیر از گزارشهای واصله برداشت کردم و از چند استاد مکاسب هم سوال کردم به این جمع بندی رسیدم که اعتراف به کلیت گناه و اینکه تجربه گر مرگ موقت ، بگوید هیچکس معصوم نیست و من هم گناهانی مرتکب شدم که توبه نکرده بودم و گرفتار عذاب الهی شدم ، اعتراف به گناه محسوب نشده و صدق هتک حرمت و اذلال هم نمیشود و اصطلاحا سالبه ی به انتفاء موضوع است . لذا بدون اشکال ، طبق نظر مشهور فقهاء ، جایز است . به تعبیر شاعر  : گر حکم شود که مست گیرند ، در شهر هرآنکه هست گیرند . اما اختلاف فقهاء ، در اعتراف به نوع گناه است که برخی جایز دانسته اند (با فرض عدم هتک و اذلال) و برخی نه . و آنهایی که جایز ندانستند (حتی با فرض عدم هتک و اذلال) ظاهرا اعتراف به نوع گناه را ، فی نفسه جایز نمیدانند ؛ جز در موارد اضطرار و یا در مواردی که انجام واجب اهمی یا ترک حرام اهمی ، متوقف بر این اقرار باشد . با توجه به مطالب گفته شده در بالا ، لطفا به سوالات زیر پاسخ دهید :  الف) حالت اول اینکه مکلف (تجربه گر) ، مقلد مرجعی باشد که اعتراف به نوع گناه را (با فرض عدم هتک و اذلال) جایز میداند ؛ توضیح اینکه شکی نیست که هتک حرمت و اذلال شخص ، بستگی به نوع گناهش و سایر شرایط از جمله ، اشتغال او دارد . چون نوع اشتغال او ، شأنیت می آورد . مثلا یک گناهی را اگر یک روحانی انجام داده باشد و اعتراف کند ممکن است باعث هتک او و حتی روحانیت شود اما اگر مثلا یک کارمند یا کاسبکار به همان نوع گناه ، اعتراف کند باعث هتک او نشود . سوال اینجاست که : 1) چه کسی باید تشخیص دهد که آیا اعتراف به این نوع گناه ، توسط این شخص ، با این اشتغال و شئونات و سایر شرایط ، از موارد اعتراف جایز است یا از موارد عدم جواز ؟ به نظر حقیر ، بر عهده مکلف است که البته مکلف هم ، باید نظر عرف متدین را ملاک تشخیص خودش ، قرار دهد . اگر تشخیص ، بر عهده مکلف نیست ، بفرمایید بر عهده چه کسی است که از ایشون بپرسم  2) اگر بر عهده مکلف است ، شما به عنوان عرف متدین ، در موارد زیر ، آیا اعتراف به نوع گناه را جایز میدانید یا خیر ؟ (با فرض اینکه اشتغال و شئونات اون شخص ، مانع شرعی نباشد . مثلا کاسبکار باشد و نیز میدانیم در موارد مشکوک حرمت اعتراف به نوع گناه ، باید به اصل عدم جواز ، تمسک کنیم . پس فرض میکنیم که شک نداریم تا بتوانیم به جواز ، تمسک کنیم ) بی نمازی ، بی حجابی ، روزه خواری ، غیبت ، تهمت ، دروغ ، قتل عمد ، خودکشی ، زنا ، عقوق والدین ، غنا ، نگاه به نامحرم یا هرگونه ارتباط حرام با جنس مخالف بجز زنا ، عدم پرداخت خمس ، تحقیر ، توهین و فحاشی ، خودارضایی ، دزدی ، اعتیاد به مواد مخدر ، سقط جنین ، ایذاء مومن ، کتک زدن ب) حالت دوم اینکه مکلف (تجربه گر) ، مقلد مرجعی باشد که اعتراف به نوع گناه را (با فرض عدم هتک و اذلال) جایز نمیداند ؛ با این فرض لطفا به سوالات زیر پاسخ دهید : الف) اعتراف به گناه حق الله یا حق الناس ، آیا اعتراف به کلیت گناه محسوب میشود یا اعتراف به نوع گناه ؟ مثلا بگوید من یک گناه حق الناس مرتکب شدم .  ب) اعتراف به گناهان عبادی (عبادیات مثل نماز ، روزه ، حج و ... ) آیا اعتراف به کلیت گناه محسوب میشود یا اعتراف به نوع گناه ؟ یعنی بگوید من یک گناه عبادی انجام میدادم . یا یکی از عبادیات واجب را انجام نمیدادم . ج) اعتراف به گناهان جنسی ( زنا ، خودارضایی ، ارتباط با نامحرم از نوع نگاه به نامحرم یا تماس تلفنی یا تماس جنسی یا ... ) آیا اعتراف به کلیت گناه محسوب میشود یا اعتراف به نوع گناه ؟ یعنی بگوید من یک گناه جنسی انجام دادم .  د) اعتراف به گناه حق الناس مالی (خمس و زکات و رد مظالم ندادن ، دزدی ، پرداخت نکردن کفاره شکستن نذر و عهد و قسم و روزه خواری ، پرداخت نکردن دین و وام ، ... ) چطور ؟ یعنی بگوید یک حق الناس مالی را پرداخت نکرده بودم .  با تشکر