مسيحيت : تثليث

سلام و عرض ادب خدمت sina178s
دوست عزیز
عیسی صفت خداست یا شخصیت مستقلی است
اگر عیسی خداست رنج کشیدن او چه معنی دارد خدایی که رنجور باشد خدا نیست
چرا توحید را صفت ثبوتی میدانید
توحید در نگاه ما ذات پروردگار است
دوست عزیز با این تعریف شما از زمان تفاوتی با تعریف ارسطو و نیوتون از زمان ندارید همان ماهیت با نام دیگر بعد چهارم
لطفا بفرمایید نسبت خدا با زمان چیست؟
متشکرم

خوب جناب سینا شما که با این پاسخ فقط سوال اول منو از سرتون باز کردین ولی باید بگم این جواب من نیست. یه گوساله پرست هم فکر میکنه به حقه. شما باید ثابت کنی خدایی رو که بهش ایمان داری همینه که معرفی کردی. بقیه سوالات منو هم لطفا پاسخ بدید اما لطفا منو قانع کنید. چون برام خیلی سنگینه که هر جا میرم این بحثای شما جلوتر از خودم رفته

3- اگر حضرت عیسی به این خاطر که پدر نداشت خدا هست پس حضرت آدم که نه پدر و نه مادر داشت هم خداست؟ شاید هم عقیده دارن که برای بار اول خدا به صورت حضرت آدم در آمده بعد تولید نسل کرده و همه ما آدمها خداییمو خودمون خبر نداریم.

4-در مورد موجودات بکر زا چه عقیده ای دارن؟ آیا اونها هم خدان؟؟ ثابت کنن که اونا خدا نیستن

5- اگه این سوالو هم پاسخ ندن ثابت میشه که سنگ باطل را به سینه میزنن

کار به تثلیث و اثبات موهومانه آن که فقط خود مسیحیها ازش سر در میارن ندارم. برای من این رابطه رو اثبات کنن:

خالق = مخلوق

دریا = با یک لیوان

اگه تونستن ثابت کنن من همین الان مسیحی میشم

در ضمن بگم من پیش داوری نکردم عقاید خودتونو که با طول و تفسیر بیان میکنید را به اختصار گفتم.

سلام بر حسینیان زمان
موش تو سوراخ نمیرفت میگفت بو میده
ضرب المثل رو درست گفتم؟؟؟
انچه شرط بلاغ بود ما گفتیم اگر این ایه
الَّذينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَعْرِفُونَهُ كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ وَ إِنَّ فَريقاً مِنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ (146) نبود نمیدونستم علت این فرافکنی چیه .
ترجمه:
كسانى كه به ايشان كتاب [آسمانى‏] داده‏ايم، همان گونه كه پسران خود را مى‏شناسند، او [محمد] را مى‏شناسند و مسلماً گروهى از ايشان حقيقت را نهفته مى‏دارند، و خودشان [هم‏] مى‏دانند.

آقای محترم ببخشید اگه بچگی کردم و بی ادبانه بود من اصلا قصد توهین ندارم اگه اساءه ادب شده ببخشید.

من فقط میخوام این حقیقتی را که شما بهش رسیدی منم بهش برسم.

شما هر کدام از سوالاتمو دوست دارید جواب بدید. شاید متوجه اشتباه خودم بشم.

یک بار دیگه اما کاملا دوستانه از شما میپرسم لطفا پاسخ بدید:

اگر حضرت عیسی به این خاطر که پدر نداشت خدا هست پس حضرت آدم که نه پدر و نه مادر داشت هم خداست؟ اگر نیست چرا؟

در مورد موجودات بکر زا چه عقیده ای دارید؟ آیا این خود یک پدیده شگرف نیست؟ آیا خود دلیلی بر این نیست که قضیه حضرت عیسی هم میتونسته یک مساله کاملا طبیعی اما خارق العاده باشه همانطور که اولین انسان بوجود آمد؟

لطفا بفرمایید که چگونه میشه ثابت کرد که خالق با مخلوقش میتونه برابر باشه؟ مثل مخلوقش در رحم رشد پیدا کنه و به دنیا بیاد و نیاز به خوردن و آشامیدن داشته باشه و یه روزم توسط یکی از مخلوقاتش از پا دربیاد یا برای بهتر عنوان کردن موضوع بفرمایید چگونه میتوان یک دریای با عظمت را در یک لیوان خالی گنجاند

ممنون از بزرگواریتون

سلام به همۀ دوستان :Gol:

جناب سینا 178 با سلام :Gol:

در پاسخ به افاضات شما بزرگوار، گفتنی است: گمان نمی کردم که ذکر مباحث مربوط به بطلان تثلیث مسیحی که پیشتر توسط محققان اسلامی مورد تحقیق و اثبات قرار گرفته، آنقدر برای شما آزار دهنده باشد، که مطالب بنده با ذکر منبع یا بقول شما کپی پست را غیر مرتبط با بحث و غیر استدلالی بنامید؟

اگر پرده برداری از بطلان این عقیدۀ سراسر تناقض و اشکال، انهم بصورت مبنائی و روش مند از نظر شما غیر مربوط است، می توانید با روش استدلالی خودتان با این مجموعه از مطالب بنده هم برخورد کنید؟؟؟

همانطوریکه بدلیل نداشتن پاسخ به سؤالات جناب بشارت، سکوت اختیار کرده و بقولی سکوت را بر فرار ترجیح داده اید؟؟؟ و در برابر مطالب مستند جناب رضا درمانده اید، به رنگ امیزی ایشان اشکال گرفته و استدلالتان اینست تا دست از رنگ آمیزی بر ندارید پاسخ نمی دهم؟؟؟

معلوم نیست در برابر سؤالات و چالش های بعدی دیگر دوستان چه عذر و بهانه ای را پی خواهید گرفت؟؟؟

واقعاً بنازم به اینهمه استدلال ؟؟؟

لازم است بدانید، گفتمان این تایپیک تنها و تنها بین من و شما نیست که پاسخ ها و نقل قول مطالب، را بنوعی تبیین کنیم که با گفتار قبلی تان همخوانی داشته و مرتبط باشد.

همگان می دانند، تثلیث مسیحی یک مطلب تازه و مستحدثه نیست، تصور نکنید شما مبدع این مبحث هستید؟؟؟ گمان نکنم بُعدی از ابعاد تثلیث باقی مانده باشد که مورد تحقیق قرار نگرفته و دلایل بطلان آن از نظر اندیشمندان و محققان اسلامی مخفی مانده باشد، که انتظار داشته باشید، بنده بعنوان یک خدمتگذار کوچک انجمن کلام، بخواهم آن را کالبد شکافی مجدد کنم.

اصولاً این مغالطۀ آشکار از سوی داعیه داران استدلال؟؟؟ واقعاً عجیب است که با این همه ادعا خود را بیشتر مفتضح می کنند؟؟؟ اینکه دائماً بدلیل ضعف و فقدان پاسخ، طرف مقابل را به کپی پست کردن متهم می کنند؟؟؟

واقعاً چه اشکالی در نقل قول مباحث و یا همان قول شما کپی پست، وجود دارد؟ وقتی مطلب، منطبق و مرتبط با بحث است؟ و کاربر و یا کارشناس، مطلب را با ذکر منبع و با حفظ امانت داری ذکر می کند؟ بفرمایید اشکال کار کجاست؟

وقتی محققان بزرگ اسلامی پیشتر، مطلب را فی حد نفسه تمام و کمال و از تمام جهات و ابعاد مورد بررسی قرار داده اند و پاسخهای کامل و دقیق، آماده وجود دارد، آیا خلاف عقل و اصول نیست، که ما وقت و نیرو و سرمایه مان را مجدداً صرف تحقیق و تهیۀ پاسخ هائی کنیم که معلوم نیست دقیق تر و جامع تر از پاسخ ها و تحقیقات قبلی تهیه و تبیین شود؟

باید گوشزد کنم، مطالبی که بنده نقل قول می کنم با کمی تغییر و یا اصلاً همان کپی پست شما، نه خطاب به شما که برای آگاهی و توجه دادن دوستان و کاربران و همۀ خوانندگان اینترنتی است، تا با تاریخچه و انگیزۀ ورود تثلیث در عقاید مسیحی و با پاره ای دیگر از اعتقادات تحریف شده مسیحیت آشنا شوند.

بدون شک بسیاری از دوستان و همکاران محترم نیز با چنین رسالتی در مباحث ورود و خروج می کنند. اگر چه در خلال طرح این مباحث، هیچگاه امیدمان از پرتو افکنی نور هدایت الهی بر دلهای محروم از نور حقانیت توحید الهی قطع نمی شود. باشد که از سر لطف شما را هم در زمرۀ هدایت یافتگان ببینیم.

شما مطالب خودتان را در خصوص تثلیث و اثبات حقانیت این عقیده و برابری و تساوی 1 با 3 ؟ در رسالۀ ابتدائی و مفصل تان آوردید، و بنظر در صفحات اخیر، چنانکه دوستان مشاهده می کنند حرف جدید و تازه ای ندارید خصوصاً اینکه این اواخر به مجادله و مغالطه روی اورده و حتی در اوج انفعال از پاسخ دادن هم گریزانید ... که لازم به توضیح نیست.

پس استدعای ما اینست که بدون تلاش منفعلانه برای حاشیه سازی، بگذارید هر کدام از دوستان به شیوه و روش خود بر غنای این تایپیک، که هدفش روشنگری در خصوص تثلیث مسیحی است بیفزایند.

شما و همفکران تان هم در حد توان، دفاع خودتان را بفرمایید و شیوۀ خودتان را دنبال کنید، همان استدلال خاص تان را که نیاز به توضیح نیست، زیرا توضیح واضحات است؟؟؟

و در این میان، قضاوت را به عهدۀ خوانندگان محترم بگذارید

بگذریم ...:Gol:

اما ادامۀ مطلب کپی پست شده بنده در "انگیزۀ پیدایش و رشد عقیدۀ تثلیث در مسیحیت":

انگیزۀ سوم) مبالغه درباره‌ي مسيح: مسيحيت از آنجا كه درصدد اثبات برتري پيامبر و دين خود بر جهانيان بود، درباره‌ي مسيح مبالغه كرده و وي را به عنوان خدا، موجودي ازلي فرض نموده كه وجودش قبل از همه پيامبران بوده و به همين دليل بر همه‌ي آنها برتري دارد آنچه كه مي‌توانست زمينه‌ساز چنين انحراف بزرگي درباره‌ي مسيح باشد، خلقت خاص وي بدون پدر بود. در اين ميان، روح‌القدس نيز به عنوان واسطه چنين فيضي، بايستي جايگاه خاصي مي‌يافت. اين بود كه مسيحيت نظريه تثليث را براي خود رقم زد.

درباره‌ي رفع ابهام از آفرينش خاص مسيح، به چند نكته بايد توجه نمود:

اول: آفرينش خارق‌العاده مسيح در واقع نشانه اي معجزه‌گونه براي نبوت وي بوده است.[1] اين مسئله خصوصاً با توجه، به تولد وي در ميان قوم يهود كه تعصب خاصي نسبت به دين خود داشته و پيامبر آينده را منجي بني اسرائيل مي‌دانستند، حائز اهميت است.

دوم: وجود خاص مسيح، نشان از رحمتي براي مردم بود،[2] رحمتي معنوي كه موجب هدايت و كمال بود و رحمتي مادي كه بيماري و آلودگي را از جامعه مي‌زدود.

سوم: نشان از مقام قدسي و طهارت ما در مسيح، مريم مقدس داشت، كه چگونه انساني برگزيده شايسته تحمل روح‌الهي مي‌شود.[3]

بنابراين فيض وجود مسيح، نه تنها زمينه‎اي براي شرك و خدايي مسيح و روح‌القدس فراهم نمي‌آورد، توحيد كامل خدا را در خلقت پيامبري الهي، نشان مي‌دهد. [4]

روح بندگی و عبودیت الهی در وجود حضرت مسیح و اظهار مداوم وی بر بندگی خدا و اعلام برائت از شرک و همتائی با خدا و فرزند خدا بودن، خود گواهی است بر اینکه مدعیان دفاع از مسیحیت، پس از آن مسیح هادی، راه انحراف و تحریف را در پیش گرفته و از مسیر توحیدی که وی بر آن معتقد و استوار بود گمراه شده اند.

بامید هدایت همۀ مسیحیان عالم در پرتو ظهور منجی عالم بشریت (عج) انگاه که حضرت مسیح در رکابش قرار گرفته و به هنگام نماز به وی اقامه می کند.

موفق باشید ...:Gol:

پاورقی___________________________________
[1] . مريم/21.
[2] . همان.
[3] . آل عمران/2.
[4] . برای مطالعۀ بیشتر ر.ک: تفسير الميزان،علامه طباطبايي، ج 6، ص 73؛ تفسير نمونه، مكارم شيرازي، ج 4، ص 224؛ مقدمه‌اي بر شناخت مسيحيت، گروه نويسندگان، بخش تثليث، همايون همتي، بنقل از پایگاه اینترنتی اندیشه قم، با کمی تغییر.

اگر چه به لحاظ تاریخی، مسیحیت پولسی بر مسیحیت عیسوی پیروز شد، مسیحیت اصیل را باید در باورهای گروه یهودی-مسیحی جستجو کرد و نه در بدعتهای پولس. پولس قبل از آنکه مسیحی شود و یا، به تعبیر درست تر، مسیحیت خاص خود را تاسیس کند، یک یهودی متعصب بود که به تعقیب و آزار مسیحیان می پرداخت(اعمال 9: 2-1) آنگاه که تصمیم گرفت مسیحیت خود را تاسیس کند، همانطور که خودش می گوید با گوشت و خون مشورت نکرد و اندیشه های خود را از حواریون اخذ نکرد(غلاطیان 1: 17-15)، حتی به مخالفت با ایشان برخاست. او در مخالفت خود با حواریون چنان شدت به خرج داد که حتی پطرس را، که عیسی(ع) به جانشینی خود برگزیده بود(متی 16: 19-18)، به نفاق متهم کرد(غلاطیان 2: 13) اگر این تعبیر روا باشد، او قبل از اینکه مسیحی شود به شکنجه ی جسمی مسیحیان اشتغال داشت و بعد از آنکه مسیحی شد به شکنجه ی فکری آنها همت گماشت. پولس مدعی بود که خداوند او را از شکم مادر برگزیده است(غلاطیان 1: 15) و پسر خود عیسی را بر او ظاهر کرده است(اول قرنتیان 15: تا انجیل خودش را به مردم بشارت دهد(غلاطیان 1: 12-11) گرچه پولس در این نامه هایش تصریحا و تلویحا از خودش تمجید کرده و مدح و ثنا گفته است، معلوم نیست که چرا باید مسیحیان، بجای معیار قرار دادن مسیحیان نخستین، که آیین خود را مستقیما از عیسی مسیح(ع) اخذ کرده بودند، کشف و شهود یک فرد را، که دارای سابقه ی سوئی در آزار مسیحیان است، مبنای تفسیر خود از تعالیم عیسی مسیح(ع) قرار دهند...

گذشته از این عرفای عمیقی مثل اکهارت، که به دنبال وحدت محضند و تثلیث قلب اونا رو آزار می ده، با ترسیم دو مقام ذات الوهی(Godhead) و الوهیت(God)، از تثلیث عبور می کنن، مقام ذات الوهی فراتر از اشخاص تثلیث و ورای اوناست، تنها در مقام الوهیته که میشه حرف از تعینات اشخاص تثلیث زد، گذشته از این در همین جا هم نگرش سلسله مراتبی ای که امثال اکهارت بین سه شخص تثلیث برقرار می کنن با قرائت رسمی کلیسا که در اون این سه هم ترازند متعارضه، اکهارت از بزرگترین عرفای مسیحی و بزرگترین عارف نظری مسیحیه، جالبه بدونین که کلیسا در نهایت فقراتی از آراء اکهارت رو کفرآمیز تشخیص می ده و اونا رو به شدت محکوم می کنه!...

حال آنکه این عبارات کاملاً با مفهوم ذات مرکب در تضاد است. در حقیقت این عبارات به نوعی بیانگر مفهوم اسلامی انسان کامل است که در ادامه به آن خواهم پرداخت. مظهر خداوند (وجه الله) بودن یک چیز است، در ذات با او شریک بودن چیز دیگری... :Sham:

ادامه از پست قبلی...

ادامه از پست قبلی...

در انتها، توجه شما را به روایاتی جلب می کنم که بی ارتباط با موضوع نیستند:

عَلِيّ بْنُ مُحَمّدٍ رَفَعَهُ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع أَ كَانَ اللّهُ وَ لَا شَيْ‏ءَ قَالَ نَعَمْ كَانَ وَ لَا شَيْ‏ءَ قُلْتُ فَأَيْنَ كَانَ يَكُونُ قَالَ وَ كَانَ مُتّكِئاً فَاسْتَوَى جَالِساً وَ قَالَ أَحَلْتَ يَا زُرَارَةُ وَ سَأَلْتَ عَنِ الْمَكَانِ إِذْ لَا مَكَانَ‏
اصول كافى جلد 1 ص :122 رواية: 7
زرارة گويد به حضرت باقر عليه‏السلام عرض كردم: آيا خدا بوده و چيزى نبوده فرمود: آرى خدا بوده و چيزى نبوده، گفتم: پس كجا بوده؟ حضرت تكيه كرده بود، راست نشست و فرمود: سخن محالى گفتى اى زراره، چون از مكان لا مكان پرسيدى.

مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عَلِيّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَبِي جَعْفَرٍ ع فَقَالَ لَهُ أَخْبِرْنِي عَنْ رَبّكَ مَتَى كَانَ فَقَالَ وَيْلَكَ إِنّمَا يُقَالُ لِشَيْ‏ءٍ لَمْ يَكُنْ مَتَى كَانَ إِنّ رَبّي تَبَارَكَ وَ تَعَالَى كَانَ وَ لَمْ يَزَلْ حَيّاً بِلَا كَيْفٍ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كَانَ وَ لَا كَانَ لِكَوْنِهِ كَوْنُ كَيْفٍ وَ لَا كَانَ لَهُ أَيْنٌ وَ لَا كَانَ فِي شَيْ‏ءٍ وَ لَا كَانَ عَلَى شَيْ‏ءٍ وَ لَا ابْتَدَعَ لِمَكَانِهِ مَكَاناً وَ لَا قَوِيَ بَعْدَ مَا كَوّنَ الْأَشْيَاءَ وَ لَا كَانَ ضَعِيفاً قَبْلَ أَنْ يُكَوّنَ شَيْئاً وَ لَا كَانَ مُسْتَوْحِشاً قَبْلَ أَنْ يَبْتَدِعَ شَيْئاً وَ لَا يُشْبِهُ شَيْئاً مَذْكُوراً وَ لَا كَانَ خِلْواً مِنْ الْمُلْكِ قَبْلَ إِنْشَائِهِ وَ لَا يَكُونُ مِنْهُ خِلْواً بَعْدَ ذَهَابِهِ لَمْ يَزَلْ حَيّاً بِلَا حَيَاةٍ وَ مَلِكاً قَادِراً قَبْلَ أَنْ يُنْشِئَ شَيْئاً وَ مَلِكاً جَبّاراً بَعْدَ إِنْشَائِهِ لِلْكَوْنِ فَلَيْسَ لِكَوْنِهِ كَيْفٌ وَ لَا لَهُ أَيْنٌ وَ لَا لَهُ حَدٌّ وَ لَا يُعْرَفُ بِشَيْ‏ءٍ يُشْبِهُهُ وَ لَا يَهْرَمُ لِطُولِ الْبَقَاءِ وَ لَا يَصْعَقُ لِشَيْ‏ءٍ بَلْ لِخَوْفِهِ تَصْعَقُ الْأَشْيَاءُ كُلّهَا كَانَ حَيّاً بِلَا حَيَاةٍ حَادِثَةٍ وَ لَا كَوْنٍ مَوْصُوفٍ وَ لَا كَيْفٍ مَحْدُودٍ وَ لَا أَيْنٍ مَوْقُوفٍ عَلَيْهِ وَ لَا مَكَانٍ جَاوَرَ شَيْئاً بَلْ حَيّ‏ٌ يُعْرَفُ وَ مَلِكٌ لَمْ يَزَلْ لَهُ الْقُدْرَةُ وَ الْمُلْكُ أَنْشَأَ مَا شَاءَ حِينَ شَاءَ بِمَشِيئَتِهِ لَا يُحَدّ وَ لَا يُبَعّضُ وَ لَا يَفْنَى كَانَ أَوّلًا بِلَا كَيْفٍ وَ يَكُونُ آخِراً بِلَا أَيْنٍ وَ كُلّ شَيْ‏ءٍ هَالِكٌ إِلّا وَجْهَهُ لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ تَبَارَكَ اللّهُ رَبّ الْعَالَمِينَ وَيْلَكَ أَيّهَا السّائِلُ إِنّ رَبّي لَا تَغْشَاهُ الْأَوْهَامُ وَ لَا تَنْزِلُ بِهِ الشّبُهَاتُ وَ لَا يَحَارُ وَ لَا يُجَاوِزُهُ شَيْ‏ءٌ وَ لَا تَنْزِلُ بِهِ الْأَحْدَاثُ وَ لَا يُسْأَلُ عَنْ شَيْ‏ءٍ وَ لَا يَنْدَمُ عَلَى شَيْ‏ءٍ وَ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الْأَرْضِ وَ مَا بَيْنَهُمَا وَ مَا تَحْتَ الثّرَى‏
اصول كافى جلد 1 ص :119 رواية: 3
مردى خدمت امام باقر عليه‏السلام آمد و عرض كرد: به من بگو پروردگارت از كى بوده؟ فرمود: واى بر تو، به چيزى كه در زمانى نبوده گويند از كى بوده، همانا پروردگار من تبارك و تعالى هميشه بوده و زنده است بدون چگونگى، براى او «بود شد» نيست (جمله (بود شد) نسبت بخدا غلط است زيرا اين جمله را بكسى گويند كه نباشد و سپس پيدا شود) و بودنش را چگونه بودن نباشد، (زيرا او وجود بحت بسيط است و هيچگونه تركيبى ندارد تا چگونگى داشته باشد) مكانى ندارد، در چيزى نيست و بر چيزى قرار ندارد، و براى منزلت خود مكانى پديد نياورده، پس از آنكه چيزها را آفريد نيرومند نگشت و از پيش از آنكه چيزى آفريند ناتوان نبود، پيش از آنكه چيزى پديد آورد ترسان نبود، به آنچه در لفظ آيد و بخاطر گذرد مانند نيست، پيش از آفريدنش هم از سلطنت جدا نبود و پس از رفتن آفريدگان نيز از آن جدا نباشد هميشه زنده است بدون زندگى جداى از ذاتش، پيش از آنكه چيزى آفريند پادشاه توانا بود و پس از ايجاد جهان هستى پادشاه مقتدر است، براى او چگونگى و مكان و حدى نيست و بوسيله شباهت به چيزى شناخته نشود، هر چه بماند پير نگردد، او از چيزى نترسد بلكه تمام چيزها از ترس او قالب تهى كنند، زنده است بدون زندگى پديد آمده، بودِ قابل وصف و چگونگى محدود و مكانيكه در آن ايستد و مكانى كه مجاور چيزى باشد نیست، بلكه زنده‏ايست (كه به آثار قدرت و زندگى) شناخته شده و پادشاهى است كه هميشه قدرت و پادشاهى دارد، آنچه را خواست بمحض آنكه خواست بمشيت خود پديد آورد، نه محدود است و نه داراى اجزاء وفانى نگردد، او سر آغاز هستى است بدون كيفيت (هر چيز كه آغاز چيز ديگر باشد براى او كيفيتى از آن حاصل شود جز آغاز بودن خداوند) و انجام هستى است بدون مكان (مؤخر بودن هر چيز واقع شدن اوست در مكانى عقب‏تر از پيشينيان جز ذات بارى كه اوليت و آخريتش عين ذات اوست) همه چيز نابود است جز وجه او، آفرينش و فرمان بدست اوست، پر خير است پروردگار جهانيان، واى بر تو اى سؤال كننده، همانا پروردگار من خاطره‏ها او را فرا نگيرد و شبهات بر او فرود نيابند و سرگردان نشود (همه چيز نزدش روشن و قطعى است) چيزى به نزديكى او نرسد، پيش آمدها بر او وارد نشود مسؤل چيزى واقع نگردد و بر چيزى پشيمان نگردد، چرت و خوابش نبرد، هر چه در آسمانها و زمين و ميان آنها و زير خاكست از آن اوست.

ادامه در پست بعدی...

ادامه از پست قبلی...

قسمتی از خطبه اول نهج البلاغه:

خداى را سپاس كه گويندگان به عرصه ستايشش نمى رسند، و شماره گران از عهده شمردن نعمتهايش برنيايند، و كوشندگان حقّش را ادا نكنند، خدايى كه انديشه هاى بلند او را درك ننمايند، و هوش هاى ژرف به حقيقتش دست نيابند، خدايى كه اوصافش در چهارچوب حدود نگنجد، و به ظرف وصف درنيايد، و در مدار وقت معدود، و مدت محدود قرار نگيرد. با قدرتش خلايق را آفريد، و با رحمتش بادها را وزيدن داد، و اضطراب زمينش را با كوهها مهار نمود. آغاز دين شناخت اوست، و كمال شناختش باور كردن او، و نهايت از باور كردنش يگانه دانستن او، و غايت يگانه دانستنش اخلاص به او، و حدّ اعلاى اخلاص به او نفى صفات (زائد بر ذات) از اوست، چه اينكه هر صفتى گواه اين است كه غير موصوف است، و هر موصوفى شاهد بر اين است كه غير صفت است. پس هر كس خداى سبحان را با صفتى وصف كند او را با قرينى پيوند داده، و هركه او را با قرينى پيوند دهد دوتايش انگاشته، و هركه دوتايش انگارد داراى اجزايش دانسته، و هركه او را داراى اجزاء بداند حقيقت او را نفهميده، و هر كه حقيقت او را نفهميد برايش جهت اشاره پنداشته، و هر كه براى او جهت اشاره پندارد محدودش به حساب آورده، و هركه محدودش بداند چون معدود به شماره اش آورده، وكسى كه گويد: در چيست؟ حضرتش را در ضمن چيزى درآورده، و آن كه گفت: بر فراز چيست؟ آن را خالى از او تصور كرده. ازلى است و چيزى بر او پيشى نجسته، و نيستى بر هستى اش مقدم نبوده، با هر چيزى است ولى منهاى پيوستگى با آن، و غير هر چيزى است امّا بدون دورى از آن، پديدآورنده موجودات است بى آنكه حركتى كند و نيازمند به كارگيرى ابزار و وسيله باشد، بيناست بدون احتياج به منظرگاهى از آفريدهايش، يگانه است چرا كه او را مونسى نبوده تا به آن انس گيرد و از فقدان آن دچار وحشت شود.

آفرينش جهان

بى سابقه ماده و موادْ مخلوقات را لباس هستى پوشاند، و آفرينش را آغاز كرد، بدون به كارگيرى انديشه و سود جستن از تجربه و آزمايش، و بدون آنكه حركتى از خود پديد آورده، و فكر و خيالى كه ترديد و اضطراب در آن روا دارد. موجودات را پس از به وجود آمدن به مدار اوقاتشان تحويل داد، و بين اشياء گوناگون ارتباط و هماهنگى برقرار كرد، ذات هر يك را اثر و طبيعتى معين داد، و آن اثر را لازمه وجود او نمود، در حالى كه به تمام اشياء پيش از بهوجود آمدنشان دانا، و به حدود و انجام كارشان محيط و آگاه، و به اجزا و جوانب همه آنها آگاه و آشنا بود. سپس خداى سبحان جَوها را شكافت، و اطراف آن را بازگشود، و فضاهاى خالى را در آن ايجاد كرد. آن گاه آبى را كه امواجش درهم شكننده، و خود انبوه و متراكم بود در آن فضاى باز شده روان نمود. آن را بر پشت بادى سخت وزان و جنباننده و بركننده و شكننده بار كرد، به آن باد فرمود تا آب را از جريان بازدارد، و آن را بر نگهدارى آب تسلّط داد، و باد را براى حفظ حدود و جوانب آب قرين گماشت. فضا در زير باد نيرومندْ گشاده و باز، و آب جهنده بالاى سر آن در جريان. سپس باد ديگرى به وجود آورد كه منشأ وزش آن را مهار كرد، و پيوسته ملازم تحريك آبش قرار داد، و آن را به تندی وزانيد، و از جاى دورش برانگيخت، آن را به برهم زدن آب متراكم، و برانگيختن امواج دريا فرمان داد. باد فرمان گرفته آب را همچون مشك شيركه براى گرفتن كره بجنبانند به حركت آورد، وآن گونه كه درفضاى خالى مىوزد برآن سخت وزيد، اولش را به آخرش، و ساكنش را به متحركش برمى گردانْد، تا آنكه انبوهى از آب به ارتفاع زيادى بالا آمد، و آن مايه متراكم كف كرد، آن گاه خداوند آن كف را در هواى گشاده و فضاى فراخ بالا برد، و آسمانهاى هفتگانه را از آن كف ساخت، پايين ترين آسمان را به صورت موجى نگاه داشته شده، و بالاترين آن را به صورت سقفى محفوظ و طاقى برافراشته قرار داد، بدون ستونى كه آنها را برپا دارد، و بى ميخ و طنابى كه نظام آنها را حفظ كند. آن گاه آسمان را به زيور ستارگان و روشنى كواكب درخشان آرايش داد، و آفتاب فروزان و ماه درخشان را در آن كه فلكى گردان و سقفى روان و صفحه اى جنبان بود روان ساخت.

عَلِيّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَمّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ قَالَ رَجُلٌ عِنْدَهُ اللّهُ أَكْبَرُ فَقَالَ اللّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَيّ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ مِنْ كُلّ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ ع حَدّدْتَهُ فَقَالَ الرّجُلُ كَيْفَ أَقُولُ قَالَ قُلْ اللّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَنْ يُوصَفَ‏
اصول كافى جلد 1 صفحه: 159 رواية: 8
مردى خدمت امام صادق عليه السلام عرض كرد: الله اكبر (خدا بزرگتر است) امام فرمود، خدا از چه بزرگتر است؟ عرض كرد: از همه چيز، امام فرمود: خدا را محدود ساختى، عرض كرد: پس چه بگويم؟ فرمود: بگو خدا بزرگتر از آنستكه وصف شود.

با تشکر فراوان
یا حق

سلام به همه دوستان و به خصوص آقا سینا ! :Nishkhand:

با سلام و عرض ادب :Gol:

وقتی کسی تمثیل می آورد، به این معنی است که حقیقت مورد نظرش را درک کرده، به خاطر غیر قابل بیان بودن به تمثیل روی آورده، نه اینکه به خاطر غیر قابل درک بودن از تمثیل استفاده کند.

ما می گوییم ذات خداوند را احدی درک نمی کند. چطور برای چیزی که درک نمی شود تمثیل سازی کنیم؟

بنده از نظرات جنابان فلاسفه خبر ندارم. من طرفدار مفهوم انسان کامل هستم، که مستقیماً و بدون نیاز به فلسفه خاصی از روایات معصومین (ع) استخراج می شود.

لطفاً توضیح دهید وجه خارجی چیست، و چطور نبود آن یک نظریه را زیر سؤال می برد.
دوم اینکه چه تضادی بین وجود خلق اول و تئوری کوانتوم وجود دارد؟

من فقط برخی دیگر از تئوری ها را نقل قول کردم. در ضمن من نگفتم آسمانها و زمین ازلی - ابدی اند. من به ازلی - ابدی بودن وجه الله اشاره کردم. تجلی اعظم خداوند عمیق ترین لایه هستی است، و از جنس ماده نیست که تئوری های مربوط به عالم ماده را بخواهیم برای آن به کار بریم.

لطفاً این تضاد را مشخص کنید.

ظاهراً شما معنای کلام بنده را اصلاً نگرفتید. من کی گفتم عالم ماده پیش از خلقت زمان وجود داشته است؟ من به مخلوق اول واحد ازلی - ابدی اشاره کردم که واسطه خلق مخلوقات متکثر است، و واسطه بین آنها و خالق می باشد. در بند شش اعلام کردم:

6 - زمان از مخلوقات متکثر است. جایی که گذر زمان باشد، خود به خود قبل و بعد معنا پیدا کرده باعث ایجاد تکثر می شوند. از این رو مخلوق اول خداوند هم ورای زمان است.

من صراحتاً اعلام کردم مخلوق اول خداوند هم ورای زمان است، بعد شما آن را به معنای فضا و زمان و ماده گرفته اید؟ مگر فضا و زمان ورای زمان است؟ اصلاً فضا و زمان و غیره که متکثرند. مگر به واحد بودن امری که مستقیماً از خداوند صادر می شود اشاره نکردم؟

لطفاً عرایض بنده را با دقت مطالعه بفرمایید.

کی گفته خود حضرت محمد (ص) چنین ادعایی نکرده است؟ در این تاپیک به این موضوع اشاره مختصری شده است:

http://www.askdin.com/showthread.php?t=8653

دوم اینکه در قرآن هم اشاره شده است (سوره 28):

وَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ لَهُ الْحُكْمُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۸۸﴾
و با خدا معبودى ديگر مخوان خدايى جز او نيست جز وجه او همه چيز نابودشونده است فرمان از آن اوست و به سوى او بازگردانيده مى‏شويد (۸۸)

و البته معصومین (ع) خودشان را وجه الله معرفی فرمودند. مطالعه این مقاله خالی از لطف نخواهد بود:

http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=102834&ParentID=30388&BookID=11337&MetaDataID=5761&Volume=1&PageIndex=5&PersonalID=0&NavigateMode=&Content=

به نظر می رسد شما فکر می کنید وقتی ما می گوییم اولین مخلوق حضرت محمد (ص) است، منظورمان جسم خاکی اوست. هر موجودی دو وجه دارد. وجهی از آن که مربوط به وجود مادی آن موجود است، و وجهی دیگر که وجه ملکوتی آن است. این وجود ملکوتی معصومین (ع) است که نوری واحد بوده، از ازل تا ابد موجود است و واسطه فیض می باشد.

در ضمن مثال خورشید کاملاً بی ربط است و نمی توانم باور کنم خودتان به این موضوع واقف نباشید.

در ثانی اینکه ما این موجود را چه کسی بدانیم چیزی را عوض نمی کند. اینجا فقط بحث واسطه بین خالق و مخلوق مطرح است. بر اساس آیات و روایات، ما نور مبارک وجود معصومین (ع) را صادر اول می دانیم. نکته مهم این است که این مخلوق مظهر اسم اعظم، تجلی اعظم خداوند است.

مفهوم انسان کامل یک مفهوم کاملاً منطقی است و اگر با نتیجه گیری های حقیر مخالفید، به استدلال موجود در پست بنده مستقیماً بپردازید و آن را رسماً و بنا بر دلایل عقلانی رد بفرمایید.

لطفاً از ادعاهای بدون منبع هم بپرهیزید. نمونه اش عدم ادعای پیامبر اکرم (ص) در رابطه با اولین مخلوق بودن.

کماکان منتظر دریافت پاسخ این پرسش هم هستم:

بار اثبات به دوش مدعی است. بر چه اساس ازلی بودن یک موجود او را هم مرتبه با خداوند می کند؟

عرایض بنده به مفهوم انسان کامل مربوط می شود، و اصل مطلب ارائه شده در پستهای قبلی همین است. پس چند موضوع مطرح نیست که یکی از آنها را انتخاب کنیم.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب :Gol:

با عرض سلام. جناب آقای سینا برای من یک سوال پیش آمده امیدوارم مثل سوالات قبلیم بی پاسخ نگذارینش.

شما چگونه براتون این مساله قابل هضمه که خداوند بتواند آنقدر کوچک شود و پایین بیاید تا هم سطح یک انسان بشه اما یک انسان نمیتونه از جهت صفات انسانی آنقدر بالا برود که انسان کامل نامیده شود.

دوم اینکه:

آیا شما به عالم غیر جسمانی اعتقاد دارید؟
کلا دو عالم داریم عالم غیر جسمانی(امر) و عالم خلق. عالم امر همانست که خداوند میفرماید: اذا قضی امرا فانما یقول له کن فیکون. چون اراده چیزی کند میگوید موجود باش پس موجود میشود.

روح از عالم امر است. میفرماید: قل الروح من امر ربی.

پس این حرف شما

برادر من از يك ادم عاقل هم فكر و هم ايمان خود سوال كنيد - مخلوق بودن در ضديت با ازلي بودن است ازلي يعني بي ابتدا و مخلوق بودن يعني پذيرفتن قيد آغاز - مگر سر معني كلمات هم اختلاف نظر داريم -

اشکال داره. چون اصلا حرف بر سر جسم انسان کامل نیست که خلقتش نیاز به ابتدا داشته باشه و مساله روح مطرحه که از مجرداته و غیر از عالم ماده هست.

با سلام و عرض ادب :Gol:

خیلی ببخشید، این خود شمایید که اعلام کردید تثلیث را درک نمی کنید:

1 - تثليث براي شما قابل فهم و درك نيست نه براي من و تمثيل براي سهولت در درك بكار ميرود و نه پس از درك

نه برای من یعنی چه؟

ما نوری بودیم که خدا را تسبیح و تقدیس می کردیم تا اینکه خداوند ملائکه را آفرید و به آنها نیز فرمان تسبیح داد ولی آنها گفتند که ما نمی دانیم، آنجا بود که به دستور خدا، ملائکه از ما تسبیح را آموختند. باید بدانی که ما به صورت انواری خلق شدیم و پیروان ما از شعاع آن نور آفریده شده‌اند و به همین خاطر است که آنان شیعه نامیده شده‌اند وزمانی که قیامت فرا رسد سافل به عالی (وشعاع به نور) می رسد (همان گونه که قطره بعد از بخار شدن وتبدیل به ابر دوباره به زمین بر می گردد وبه جویبار پیوسته وباز به دریا متصل می شود)

روایات دیگری هم در باب شأن معصومین (ع) موجود است که در انتها به آنها اشاره می کنم.

ادامه از پست قبلی...

روایاتی که قولش را دادم:

الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ مُعَلّى بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عَلِيّ بْنِ مِرْدَاسٍ قَالَ حَدّثَنَا صَفْوَانُ بْنُ يَحْيَى وَ الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِي أَيّوبَ عَنْ أَبِي خَالِدٍ الْكَابُلِيّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزّ وَ جَلّ فَ‏آمِنُوا بِاللّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النّورِ الّذِي أَنْزَلْنا فَقَالَ يَا أَبَا خَالِدٍ النّورُ وَ اللّهِ الْأَئِمّةُ مِنْ آلِ مُحَمّدٍ ص إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ هُمْ وَ اللّهِ نُورُ اللّهِ الّذِي أَنْزَلَ وَ هُمْ وَ اللّهِ نُورُ اللّهِ فِي السّمَاوَاتِ وَ فِي الْأَرْضِ وَ اللّهِ يَا أَبَا خَالِدٍ لَنُورُ الْإِمَامِ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ أَنْوَرُ مِنَ الشّمْسِ الْمُضِيئَةِ بِالنّهَارِ وَ هُمْ وَ اللّهِ يُنَوّرُونَ قُلُوبَ الْمُؤْمِنِينَ وَ يَحْجُبُ اللّهُ عَزّ وَ جَلّ نُورَهُمْ عَمّنْ يَشَاءُ فَتُظْلَمُ قُلُوبُهُمْ وَ اللّهِ يَا أَبَا خَالِدٍ لَا يُحِبّنَا عَبْدٌ وَ يَتَوَلّانَا حَتّى يُطَهّرَ اللّهُ قَلْبَهُ وَ لَا يُطَهّرُ اللّهُ قَلْبَ عَبْدٍ حَتّى يُسَلّمَ لَنَا وَ يَكُونَ سِلْماً لَنَا فَإِذَا كَانَ سِلْماً لَنَا سَلّمَهُ اللّهُ مِنْ شَدِيدِ الْحِسَابِ وَ آمَنَهُ مِنْ فَزَعِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ الْأَكْبَرِ
اصول كافى جلد 1 صفحه: 276 رواية: 1

ابو خالد كابلى گويد از امام باقر عليه السلام پرسيدم تفسير قول خداى عزوجل را (8 سوره 64) (بخدا و رسولش و نورى كه فرستاده‏ايم ايمان آوريد) فرمود: اى ابا خالد بخدا سوگند كه مقصود از نور ائمه از آل محمد(ص) باشند تا روز قيامت، بخدا كه ايشانند همان نور خدا كه فرو فرستاده، بخدا كه ايشانند نور خدا در آسمانها و زمين، بخدا اى ابا خالد، نور امام در دل مؤمنين از نور خورشيد تابان در روز، روشن‏تر است، بخدا كه ائمه دلهاى مؤمنين را منور سازند و خدا از هر كس خواهد نور ايشان را پنهان دارد، پس دل آنها تاريك گردد، بخدا اى ابا خالد بنده‏اى ما را دوست ندارد و از ما پيروى نكند تا اينكه خدا قلبش را پاكيزه كرده باشد و خدا قلب بنده‏اى را پاكيزه نكند تا اينكه با ما خالص شده باشد و آشتى كرده باشد (يك رنگ شده باشد و سازگار) و چون با ما سازش كرد خدا از حساب سخت نگاهش دارد و از هراس بزرگ روز قيامت ايمنش سازد.

الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى جَمِيعاً عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي سَلَمَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدِ بْنِ غَزْوَانَ عَنِ ابْنِ أَبِى نَجْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِى خَدِيجَةَ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِى الْحَسَنِ ع فَقَالَ لِى إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَيَّدَ الْمُؤْمِنَ بِرُوحٍ مِنْهُ تَحْضُرُهُ فِى كُلِّ وَقْتٍ يُحْسِنُ فِيهِ وَ يَتَّقِى وَ تَغِيبُ عَنْهُ فِى كُلِّ وَقْتٍ يُذْنِبُ فِيهِ وَ يَعْتَدِى فَهِيَ مَعَهُ تَهْتَزُّ سُرُوراً عِنْدَ إِحْسَانِهِ وَ تَسِيخُ فِى الثَّرَى عِنْدَ إِسَاءَتِهِ فَتَعَاهَدُوا عِبَادَ اللَّهِ نِعَمَهُ بِإِصْلَاحِكُمْ أَنْفُسَكُمْ تَزْدَادُوا يَقِيناً وَ تَرْبَحُوا نَفِيساً ثَمِيناً رَحِمَ اللَّهُ امْرَأً هَمَّ بِخَيْرٍ فَعَمِلَهُ أَوْ هَمَّ بِشَرٍّ فَارْتَدَعَ عَنْهُ ثُمَّ قَالَ نَحْنُ نُؤَيِّدُ الرُّوحَ بِالطَّاعَةِ لِلَّهِ وَ الْعَمَلِ لَهُ
اصول كافى ج : 3 ص : 369 رواية :1
ابو خديجه گويد: خدمت حضرت الوالحسن عليه السلام رسيدم ، بمن فرمود: خداى تبارك و تعالى مؤمن را بوسيله روحى از جانب خود تاءييد كند و هر زمان كه مؤمن نيكى كند و تقوى پيش گيرد، آن روح نزد او حاضر است . و هر گاه گناه كند و تجاوز نمايد، آن روح در آن زمان غايب شود پس آن روح با مؤمن است و در زمان احسان و نيكى او از شادى بجنبش آيد و هنگام بد رفتاريش در زمين فرو رود.
بندگان خدا، نعمتهاى خدا را (كه ايمان و يقين است ) بوسيله اصلاح نفس خويش (بسبب تقوى و ترك گناه ) مراقبت كنيد تا يقين شما بيفزايد و سودى نفيس و گرانبها بريد، خدا رحمت كند بنده ايرا كه تصميم خيرى گيرد و انجام دهد يا تصميم شرى گيرد و از آن باز ايستد، سپس فرمود: ما (اهلبيت ) آن روح را بوسيله اطاعت خدا و عمل براى او تاءييد ميكنيم .

مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَى وَ غَيْرُهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عَلِيّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْفُضَيْلِ قَالَ أَخْبَرَنِي شُرَيْسٌ الْوَابِشِيّ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنّ اسْمَ اللّهِ الْأَعْظَمَ عَلَى ثَلَاثَةٍ وَ سَبْعِينَ حَرْفاً وَ إِنّمَا كَانَ عِنْدَ آصَفَ مِنْهَا حَرْفٌ وَاحِدٌ فَتَكَلّمَ بِهِ فَخُسِفَ بِالْأَرْضِ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ سَرِيرِ بِلْقِيسَ حَتّى تَنَاوَلَ السّرِيرَ بِيَدِهِ ثُمّ عَادَتِ الْأَرْضُ كَمَا كَانَتْ أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَةِ عَيْنٍ وَ نَحْنُ عِنْدَنَا مِنَ الِاسْمِ الْأَعْظَمِ اثْنَانِ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً وَ حَرْفٌ وَاحِدٌ عِنْدَ اللّهِ تَعَالَى اسْتَأْثَرَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ الْعَلِيّ الْعَظِيمِ‏
اصول كافى جلد 1 صفحه: 343رواية: 1

امام باقر عليه‏السلام فرمود: اسم خدا هفتاد و سه حرفست و تنها يك حرف آن نزد آصف بود، آصف آن يك حرف را گفت و زمين ميان او و تخت بلقيس در هم نورديد تا او تخت را بدست گرفت، سپس زمين بحالت اول باز گشت، و اين عمل در كمتر از يك چشم بهم زدن انجام شد و ما هفتاد و دو حرف از اسم اعظم را داريم و يك حرف هم نزد خداست كه آنرا در علم غيب براى خود مخصوص ساخته و لاحول و لاقوة الا بالله العظيم.

عَلِيٌّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبِى أَيُّوبَ الْخَزَّازِ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّى قَالَ خَلْقٌ أَعْظَمُ مِنْ جَبْرَئِيلَ وَ مِيكَائِيلَ لَمْ يَكُنْ مَعَ أَحَدٍ مِمَّنْ مَضَى غَيْرِ مُحَمَّدٍ ص وَ هُوَ مَعَ الْأَئِمَّةِ يُسَدِّدُهُمْ وَ لَيْسَ كُلُّ مَا طُلِبَ وُجِدَ
اصول كافى جلد 2 صفحه 18 رواية 4
ابوبصير گويد: شنيدم از امام صادق عليه السّلام درباره يساءلونك عن الروح قل الروح من امر ربى )) مى فرمود: مخلوقى است بزرگتر از جبرئيل و ميكائيل كه همراه هيچ يك از پيغمبران گذشته جز محمد صلى اللّه عليه و آله نبوده است ، و آن همراه ائمه مى باشد و ايشان را رهبرى مى كند، چنان نيست كه هرچه طلب شود، بدست آيد (پس ‍ همراهى اين روح با پيغمبر و امامان فضلى است از خداى تعالى كه به هر كس خواهد عطا كند، و با طلب و كوشش بدست نيايد).

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِى يَحْيَى الْوَاسِطِيِّ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ عِلِّيِّينَ وَ خَلَقَ أَرْوَاحَنَا مِنْ فَوْقِ ذَلِكَ وَ خَلَقَ أَرْوَاحَ شِيعَتِنَا مِنْ عِلِّيِّينَ وَ خَلَقَ أَجْسَادَهُمْ مِنْ دُونِ ذَلِكَ فَمِنْ أَجْلِ ذَلِكَ الْقَرَابَةُ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ تَحِنُّ إِلَيْنَا
اصول كافى جلد 2 صفحه 232 روايت 1
امام صادق عليه السلام فرمود: خدا ما را از عليين آفريد و ارواح ما را از بالاتر آن آفريد و ارواح شيعيان ما را از عليين آفريد و پيكرشان را پائين آن آفريد، پس قرابت ميان ما و آنها از اين جهت است و دلهاى ايشان مشتاق ماست .

أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى بْنِ عُبَيْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ شُعَيْبٍ عَنْ عِمْرَانَ بْنِ إِسْحَاقَ الزَّعْفَرَانِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ ثُمَّ صَوَّرَ خَلْقَنَا مِنْ طِينَةٍ مَخْزُونَةٍ مَكْنُونَةٍ مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ فَأَسْكَنَ ذَلِكَ النُّورَ فِيهِ فَكُنَّا نَحْنُ خَلْقاً وَ بَشَراً نُورَانِيِّينَ لَمْ يَجْعَلْ لِأَحَدٍ فِى مِثْلِ الَّذِى خَلَقَنَا مِنْهُ نَصِيباً وَ خَلَقَ أَرْوَاحَ شِيعَتِنَا مِنْ طِينَتِنَا وَ أَبْدَانَهُمْ مِنْ طِينَةٍ مَخْزُونَةٍ مَكْنُونَةٍ أَسْفَلَ مِنْ ذَلِكَ الطِّينَةِ وَ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لِأَحَدٍ فِى مِثْلِ الَّذِى خَلَقَهُمْ مِنْهُ نَصِيباً إِلَّا لِلْأَنْبِيَاءِ وَ لِذَلِكَ صِرْنَا نَحْنُ وَ هُمُ النَّاسَ وَ صَارَ سَائِرُ النَّاسِ هَمَجٌ لِلنَّارِ وَ إِلَى النَّارِ
اصول كافى جلد 2 صفحه 231 روايت 2
امام صادق عليه السلام مى فرمود: خدا (ارواح ) ما را از نور عظمت خويش آفريد، آنگاه آفرينش ما را (يعنى پيكر ما را با صورت مثالى ما را) از گلى در خزانه و پوشيده از زير عرش صورتگرى كرد و آن نور را در آن ، جايگزين ساخت ، و ما مخلوق و بشرى نورانى بوديم ، و براى هيچكس از آنچه در خلقت ما نهاد، بهره ئى قرار نداد و ارواح شيعيان ما را از گل ما آفريد و بدنشان را از گلى در خزانه و پوشيده پائين تر از گل ما. و خدا هيچ كس را جز انبياء از خلقت ايشان بهره ئى نداد، از اين رو ما و آنها آدمى شديم و مردم ديگر خرمگسانى كه سزاوار دوزخند و بسوى دوزخ مى روند.

با تشکر فراوان
یا حق

اول اینکه شیطان موجودی مادی هست اما بحث سر اینه که خلقت از صفات خداست و برای خداوند هم زمان مطرح نیست اگر اینچنین باشه که اول خدا بوده بعد از مدت زمانی روح انسان کامل (یا هر چیزی که شما قبول دارید) را آفریده پس خداوند را وارد در زمان کرده ایم. اگر بگوییم خداوند اول زمان را آفریده یعنی اول کرات آسمانی را خلق کرده همان حرف شما خواهد شد که این مخلوق بودن با ازلی بودن در تضاد هست. پس چاره ای نیست که بپذیریم اولین آفریده خداوند باید ازلی باشه و نیز باید غیر مادی باشه تا آغاز و پایانی نداشته باشه. میفرماید: کل یوم هو فی شان. هر روزی خداوند در کاری است

با سلام و عرض ادب :Gol:

باسلام.

برای من هیچ مساله ای نیست که پاسخ همه مسایلی را که مطرح میکنید را بدم اما تا زمانیکه خود شما قصد نداشته باشید دید خودتونو عوض کنید این کار هیچ سودی نداره. قران سراسرش جنبه های تربیتی و اخلاقیه اما وقتی شما براتون غیر قابل قبوله که خداوند چیزی نازل کرده باشه و برای سعادت انسانها دستوری داده باشه چه فایده داره که مثلا بدونید ایمه وجه الله هستند و کلهم نور واحدند و حتی قبل از خلقت امتحان شدند و خیلی مسایل دیگه. در ضمن خداوند همه چیزو به صراحت در قران بیان نفرموده. قران کریم دریای بی کرانیه که باید در اون غور کرد تا به نتیجه مطلوب رسید. اگر خداوند همه چیزو واضح بیان میفرمود همانهایی که یک روزی بعنوان مثال خلافت را که حق مسلم امیرالمومنین علی علیه السلام بود را غصب کردند به سادگی پنجه در آیات قران انداخته و هر چیزی که به ضررشون بود از قران حذف میکردند.

شما دعای سمات را هم مطالعه بفرمایید. در ضمن اینجا ما نباید چیزی را ثابت کنیم اگه یادتون نرفته تاپیک مربوط به مسیحیته و شما باید برای اثبات عقایدتون سند بیارید. پس لطفا اینقدر از پاسخگویی طفره نرید. اگر هم حرفی برای گفتن ندارید سعی نکنید تکرار مکررات کنید چون این راهی نیست که بشه باهاش چیزی رو ثابت کرد. با تشکر

با سلام و عرض ادب:Gol:

متأسفانه در میان کلام شما دوست عزیز مطلبی نمی یابم که پاسخ بطلبد.

اگر قرار باشد که من مدام یک مطلب بدیهی را تکرار کنم، و شما روی این نکته تأکید کنید که بدیهی نیست، بحث به جایی نمی رسد. آنچه گفتم کاملاً بدیهی است، و اگر عده ای از شدت روشن فکری، نور فکرشان مانع می شود که بدیهیات را درک کنند، من چه می توانم بکنم؟

خداوند واحد و کامل است، و کثرت به او راهی ندارد، از این رو فقط و فقط امری واحد و کامل می تواند مستقیماً از او صادر شود.

اگر امری ناقص صادر شود، امور دیگری هم متصور خواهند بود، که منجر به ورود کثرت و نقص به حیطه پروردگار می شود. (محال عقلی است).

به این ترتیب، اولین مخلوق خداوند باید واحد و کامل باشد، و از این واحد و کامل بودن، ورای زمان بودن هم استنتاج می شود. چرا که اگر چیزی زمانمند باشد، قبل و بعد برای آن معنا پیدا می کند و به این ترتیب تکثر وارد حیطه آن می شود.

اینها همگی استنتاجات عقلی است. وقتی خدایی واحد، کامل، و خالق را در نظر بگیریم، خود به خود خلق اول واحد و کامل که واسطه بین خداوند و مخلوقات ناقص و متکثر است استنتاج می شود. همانطور که گفتم کاملاً بدیهی است.

در ضمن در نظر ما، ادعای شما مبنی بر مستند نبودن مفهوم انسان کامل تنها راهی است برای فرار از بحث. قصدم توهین به شما نیست، ولی شما که اصلاً قرآن را وحی نمی دانید، چرا باید مستندات قرآنی ارائه شود؟ گیریم که حرف ما با قرآن سازگار نباشد. خب که چه؟ مگر اگر ثابت کنیم که با قرآن سازگار است، شما آن را می پذیرید؟

بگذریم از اینکه اینجا تاپیک مناظره است، و نه آموزش مفاهیم اسلامی. شما اگر مفهوم انسان کامل را متناقض با قرآن و روایات می دانید، در آن صورت فقط ثابت کرده اید که در این باب هیچ اطلاعی ندارید. پس بهتر است تا زمانی که با مطالعه دانش کافی را کسب می کنید، از مناظره با مسلمانان بپرهیزید.

با تشکر فراوان
یا حق