جمع بندی چرا باید مسلمان بود؟

شما داری ادعا می کنی برای درک و احاطه به دنیای روحانی و فرا مادی باید وارد اون شد!

از نظر خودت این حرف خنده دارد نیست؟ خوب تا وقتی که ما گیرنده ی بعد روحانی رو پیدا نکردیم چطوری بفهمیم هست و مسیرش کدوم وریه؟

[="Microsoft Sans Serif"]درود :Gol:

سخن بر سر پرسش‌هایی بود که در پاسخ آن می‌گویند: «حکمت خداست و ما از آن آگاهی نداریم».
این پرسش‌ها را خرد نمی‌تواند پاسخ دهد - البته همانگونه که می‌دانید، عقل نیز پله‌های خود را دارد و عقل بن مستفاد، توانایی بالایی دارد ولی بازهم نمی‌تواند همانند جان، به نکته‌ها و رازهای هستی، پی ببرد.
در ادبیات عرفانی، «جبرییل» مظهر عقل است و عارفان می‌گویند: «همانگونه که در معراج، جبرییل از ادامه‌ی راه بازماند، خرد نیز نمی‌تواند تا پایان راه، آدمی را همراهی کند.
این خار شمردن خرد نیست؛ هرکدام برای جای وِیژه‌ی خود مفید هستند.

بنده از خودم چیزی نگفتم و تنها سخن عارفان را بازگو کردم.

خنده چیز خوب و بسیار مفیدی است ولی گمان نمی‌کنم آن سخنان خنده‌دار باشد.
شما درها را به روی خود نبندید و نوشتارهای عارفان (همچون مولوی) را بخوانید؛ مطمئن باشید، آنکسی که شما را آفریده است، راه را هم به شما نشان می‌دهند.

سلام یک دوست ...

من همچنان منتظرم در پیام خصوصی به من روشی که وجود خالق رو پذیرفتین بگین ...

سلام
شما به یک نکته اساسی توجه نمیکنید
اینکه این خصوصیاتی که ما داریم ( از خوبی به طور غریزی خوشمون میاد و از بدی بدمون میاد) رو خود همین خالق در ما اینطور تعریف کرده
سوال من اینجا بود: آیا خالق کاری میکنه که در نظر ما "بد" به نظر بیاد با توجه به اینکه حسی که از بدی دست میده رو خودش در وجود ما قرار داده.

مثل این هست که شما یک ربات طراحی کنیو طوری برنامه ریزیش کنی که بهش بفهمونی که خود شما که سازنده اش هستی شخص بدی هستی و هدفت آزار دادن این رباته... اصلا معقوله؟

ماشین لباسشویی هم که برای فهمیدن طریقه استفاده درستش نیاز به مراجعه به یک دفترچه راهنما داره برای من درست نشده!!!
به قول ابطهی ولا به مولا!

شما قبول دارید برای شناخت هر چیز باید به خودش مراجعه کرد یا نه؟
اگه قبول ندارید که هیچ! اما اگه قبول دارید در ابتدا برای فهمیدن اینکه قرآن از طرف خدا هست یا نه باید خود قرآن رو بخونید ببینید چی میگه؟........ که حوصله اینکار رو ظاهرا ندارید و دنبال راه میانبرید :Gol:
و اگه این کار رو انجام بدید این هم متوجه میشید که در همین قرآن نوشته برای شناخت درست من باید به راسخون فی العلم مراجعه کنید. میگه برای اینکه درست استفاده کنی دفترچه راهنما رو هم بخون!

کسانی که اطراف پیامبر بودند عرب بودند و یکی از اعجاز های قرآن اعجاز لفظی هست. عده ای به این صورت ایمان آوردند.
عده ای برای گفتارهای قرآن که با فطرتشون همخوانی داشت ایمان آوردند.
عدهای برای معجزات و اخبار غیبیش ایمان آوردند مثل آیه زیر:

[=Traditional Arabic]غُلِبَتِ الرُّومُ (2)[=Traditional Arabic]في‏ أَدْنَى الْأَرْضِ وَ هُمْ مِنْ بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ (3)

[=Traditional Arabic] روميان شكست خوردند،
[=Traditional Arabic] در نزديكترين سرزمين، و بعد از شكستشان، در ظرف چند سالى، به زودى پيروز خواهند گرديد.

عده ای هم به کمک کتب آسمانی قبلی فهمیدند. مثلا یهودیانی که از چند سال قبل به مدینه هجرت ردند و اصلا دلیل هجرتشون این بود که میدونستند در این منطقه پیامبری از طرف خدا مبعوث میشه.[=Traditional Arabic]


راستی من راههای ساده تر هم برای فهمیدن جواب نوشته بودم :

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
نکته اولی که درباره سوال شما به ذهن حقیر می رسد این است که دید شما نسبت به خداوند،در پاسخ به این سوال تاثیر گذار خواهد بود.یعنی اگر یک انسان را در نظر بگیریم که وجود خداوند را پذیرفته و حال قصد دارد یک دین را انتخاب کند،این که نگرشش نسبت به این خداوند چیست در انتخاب دینش تاثیر گذار خواهد بود.برای مثال یک نفر خداوند را امری مادی می داند.یک نفر وجود خدا را قبول دارد ولی نسبت به این خدا بدبین است.یک نفر این خدا را عیسی مسیح می داند و ... .در اینجا کسی که نسبت به خدایش بدبین است ولی در عین حال وجود او را قبول دارد،به احتمال قوی آیینی که او را به اطاعت از خداوند دعوت کند را نخواهد پذیرفت.مثلاً کسی که می گوید خدا هست ولی در سجده بر آدم حق با ابلیس بود،تفکراتش درباره مکاتب و دین ها (به خصوص اسلام) متفاوت خواهد شد تا کسی که می گوید حق با خدا بود نه با ابلیس.
پس این که وجود خدا را بپذیریم صرفاًَ کافی نیست.باید بررسی کرد و دید ما چه خدایی را پذیرفته ایم.این در پاسخ ما تاثیر گذارد خواهد بود.مثال دیگری بزنیم.کسی که وجود خداوند را قبول دارد ولی او را عادل نمی داند (هر چند از نظر فلسفی این دو قابل جمع نیستند) معاد برایش اهمیتی پیدا نخواهد کرد.چون به عقیده او عدالت قرار نیست رعایت شود،پس چه فایده دارد که انسان کار خیر انجام دهد یا شر وقتی که قرار است نتیجه عمل صالح با گناه یکی باشد؟

تحقیق درباره وجود خدا باعث می شود که درباره هدف خلقت نیز به نتایجی برسید.اگر شناخت ما از خداوند درست باشد،در حد خودمان می توانیم درک کنیم که این وجود چرا انسان ها را خلق کرده است.
لذا بنده فکر می کنم بهتر است ابتدا تحقیق کافی درباره خداوند شود.چه در این تاپیک و چه در تاپیک های دیگر.چه مسلمان و چه غیرمسلمان توافق دارند که اولین مسئله ادیان ابراهیمی توحید و وجود خداوند یکتاست که واقعاً هم همینطور است.پس تحقیق درباره وجود خداوند هم می تواند داخل تحقیق درباره چرایی مسلمان بودن باشد.وقتی درباره خداوند به اندازه کافی تحقیق شود،چه بسا انسان به این نتیجه برسد که تنها خداوند اسلام است که وجود دارد.لذا پذیرفتن اسلام معقول می شود.
توصیه ای که حقیر به شما می کنم این است که به سوالاتتان پاسخ ساده ندهید.پاسخ دقیق بدهید.بسیاری از مردم ما به سوالاتشان پاسخ ساده می دهند و در نتیجه این در جهان بینی آن ها تاثیر خواهد گذاشت و سبب مشکلات دیگری خواهد شد.بسیاری در اصول دین تقلید می کنند (هر چند شاید خودشان فکر کنند که تحقیق می کنند)،بسیاری هم تحقیق می کنند ولی تحقیقاتشان مبنای درستی ندارد.

لبیک یا مهدی
و من الله التوفیق

سلام ... نمی خوام مشکل بیشتری ایجاد کنم.

من کلاً اعتقاد دارم ایمان به خدا فقط از راه های احساس درونی امکان داره، و یقین به وجود خدا ممکن نیست، حتی پیامبران که با خداوند ارتباط داشتند به دنبال قوی تر کردن ایمان خود بودند، به قولی چون ما خدا رو نمی تونیم درک کنیم و بفهمیم (به ادعای خداپرستان) می تونیم با توجه به نشانه هاش به وجودش ایمان بیاریم، توجه کنین که قصداً کلمه ی ایمان رو به کار می برم چون به امری که قطعی نیست ایمان میارن ...

اما این ادعا که شما بخشی از اون رو مطرح کردین در تضاد با علم و اندیشه هست، می شه به هر مسئله ی پیچیده ای که رسید گفت این امر از سوی خدا مقرر شده که متأسفانه به نظر من باعث عقب افتادگی خدا پرستان میشه ... (داستان های زیادی تو تاریخ موجوده، همین الآنش تا 10 سال پیش اکثر آزمایشات مربوط به رویان در ایران ممنوع و حرام بود ...)

به عبارتی آدم اگر بخواد خدا رو ببینه تو خیلی چیزا خدا رو می بینه! مثلاً طلوع خورشید رو از قدرت خدا می دونه! و بعدها که می فهمه نه بابا ماله گردش زمینه! و چیز عجیبی نیست! می گه خیل خوب این که کار خدا نبود! ولی کی باعث شده زمین بگرده! بعدها می فهمه ای بابا حرکت وضعی و گردشی زمین هم زائده ی نیروی جاذبه هست!

بعد می گه خوب این که کار خدا نبود! حالا کی نیروی جاذبه رو به وجود آورده! که خودتون می تونین تصور کنین این زنجیره ی نسبت دادن به خدا می تونه تا بینهایت و پیشرفت علم ادامه داشته باشه!

به نظر من برا خیلی از آدم ها خدا مفهومیه برای پوشش دادن ضعفهای خودشون! که بگن من ضعیف نیستم! اینا کار خداست!

به عبارتی تنها ادعای ما می تونه این باشه که ایمان درونی داریم ...

و از اونجا که قدم اول شما به صورت عقلی اثبات نشده پس نمی شه مرحله ی بعدی که موضوع این تاپیک هست رو به صورت عقلی اثبات کرد، شما خودتون ادعا می کنین به دلیل پیچیدگی ها (چون دلیلشون رو نمی دونم) به وجود خدا ایمان دارم! پس به همون روش و به دلیل پیچیدگی اسلام مسلمان هم بشین! شما مگه از فلسفه ی نماز سر در میارین که ردش می کنین؟ چون معیارتون برای پذیرش خدا عدم توانایی در رد هست! به طریق اولا می تونین به اسلام هم ایمان بیارین! به نظرم بیشتر روی قدم اول زوم کنید و انرژی بگذارین! یعنی :

برای ایمان به خدا لازم هست اثبات کنم خدایی هست؟ یا نه بر عکس تا وقتی کسی رد نکرده که خدایی هست من خدا رو می پرستم!؟

روزی یکی ازم پرسید چرا مسلمان هستی ؟ گفتم چون عقلم منو به درب خانه اسلام راهنمایی کرد ... گفت چگونه ؟ گفتم تو انسانی ؟ گفت بله ! گفتم عقل داری ؟ گفت بله ! گفتم عقلت در مورد این همه تشکیلات اسمان و زمین و موجودات و وجود خودت چه جوابی داره که بهت بگه ؟ گفت فکر نکردم ! گفتم ولی اگر فکر کنی میبینی مجهولاتی هست که عقل تو میخواهد برای ان جوابی بیابد اینکه کیستی ؟ از کجا امده ای ؟ امدنت بهر چه بود ؟ به کجا هستی و فردا به کجا خواهی رفت ؟ ماجرای تولد و مرگ چیست ؟ داستان این هستی چیست ؟ هدف چه بوده ؟ چه کسی داستان زندگی و خلقت را تنظیم کرده ... همه این سوالات باعث میشود که از اعماق وجودت بگویی خدایی باید باشد که چنین کرده
حال این خدا کجاست ؟ چه هدفی از خلقت تو و سایر موجودات داشته ؟ ایا موجودات خلق کرده و به سکوت نشسته ؟؟؟ ایا او که خود خالق عقل تو است بر خلاف عقل عمل کرده و بی حکمت من و تو را افریده و رها کرده و برنامه و هدفی نداشته ؟؟؟؟
وقتی که درک کنی خدایت که خود افریننده عقل توست و عقل تو بی حکمت عملی نمیکند پس این خدا هم باید حکیم باشد و مجهولات ذهنی تو را حل و فصل کند ان گا متذکر میشوی ... گفت چگونه ؟ گفتم این جاست که عقل واجب میداند که باید برگزیدگانی از سوی بشریت که منتخب خدای ما هستند بیایند و ما را اگاه از مجهولات ذهنی کنند و هدف این خالق را برای ما روشن کنند
پس خداوند یکی پس از دیگری فرستادگان خود را برای تذکر و اتمام حجت به سوی بشر روانه کرد و در قرون مختلف و متفاوت ان ها را از هستی خویش اگاه نمود و ان گاه که جامعه به سطحی رسید که امادگی دریافت جامع برنامه الهی به سوی کمال را داشت پس اخرین پیک خویش رسول خاتم محمد مصطفی که درود اولین و اخرین به روان پاکش باد را فرستاد تا حجت را تا روز قیامت بر همگان تمام کند و راه باطل از حق را نشان دهد و ان ها را متذکر ایات و دستورات الهی بکند ............. شاید که متذکر شوند

نه متأسفانه نتونستم منظورم رو برسونم!

من نمی گم شما خدا رو برا من اثبات کن من می گم:

برا اینکه از تهران به زنجان بری باید از قزوین بگذری! شما می خوای اسلام آوردن رو عقلی اثبات کنی، ولی وجود خدا رو شخصی پذیرفتی (دلالیل شخصیتون خودتون هم گفتین زیاد عقلی نیست) پس یا اسلام رو هم با همین دست دلایل شخصی بپذیر یا مرحله ی اول رو روش کار کن ...

روشن ترین جمله بندی که برا منظورم می تونم بکنم اینه: اگر تو مرحله ی پذیرش خدا برهانات قوی تر شه و قابل پذیرش با مغز منطق بشری باشه (نه شخص خودت) اون وقت می شه از اونها به اینها رسید ... اما پذیرش شما از خداوند هم تا حد زیادی عرفانی هست، به قول عرفا به هر چه بنگرم تو بینم! این حرفی که شما می زنی فلسفی و منطقی نیست ...

پس اگر بخوام جمع بندی کنم: اگر شما خدا رو با دیدن خلقتش (از راه عارفانه) پذیرفتی پس اسلام رو هم باید از راه عارفانه و تجربی (تجربه کردن اعمال اسلام تا آخر عمر و به امید پاداش موندن) بپذیری! نمی شه نصف راه رو با سلاح عرفان بری! بخوای بقیه رو با سلاح منطق بری!

In the name of allah

To all English speaker gentlemen:

despite of all respectfully remarkable aspects of western civilization,given that the western theological legacy has been distorting the notion of true Islam throughout history,I am going to throw light on it and let you know what true Islam is.

The Prophet Mohammed (peace be upon him) is the last messenger who has been sent by ALLAH.The inheritance of Islam is a descendant of all other prophets before him that has evolved gradually throughout history.Teachings of Islam has been sent by ALLAH to make the virtue and evil distinguishable for us to choose whatever we want as a path to follow in life which is the basis for being judged and treated afterwards on judgment day.

Here are some verses of the holy Quran that has been sent to Muhammad by ALLAH.I would suggest that you study the holy Quran by yourselves

(Muhammad) We have sent revelations to you just as were sent to Noah and the Prophets who lived after him and to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, his descendants, Jesus, Job, Jonah, Aaron, and Solomon. We gave the Psalms to David.

The Messengers were sent to give people the glad news of God's mercy) and warn them (of His punishment) so that the human being would not have any objections against God, after the coming of the Messengers, (that they did not have any knowledge of His mercy and punishment). God is Majestic and All-wise.

God testifies that whatever He has revealed to you (Muhammad) He has revealed it on purpose and the angels also testify to it but God's testimony alone is Sufficient

You want your friend to read the Quran The great truths of the Bible and come to find happiness . tanx

دوست عزیز سلام ...

اگر از یه بچه بپرسی قوی ترین آدم جهان کیه می گه بابام! چرا که عقلش به چیز دیگه ای ختم نمی ده!

منظورم چیه حالا؟ کسی می تونه ادعا کنه انسان نشسته به همین موضوعاتی که شما می گی فکر کرده! بعد ذهنش مثل اون بچه به چیزی ختم نشده! بعد اومده گفته ذهن من مشکل نداره! یه چیزی هست که غیر قابل درک هست! ولی حتماً هست! که جواب تمام سوالایی هست که من نمی دونم! حالا هر سوالی که به جواب برسه می گه اه زرنگی! سوال مرحله ی بالاتر که به جواب نرسیده! یه سلسله از سوال ایجاد می کنه! می زنه تو باب مغلطه! مثل اینکه من شروع کنم! بگم بابات کیه؟ بابای بابات کیه؟ بابای باباش کیه؟ تا آخر تو رو به تناقض برسونم! و بگم پس خدا هست دیدی!

بعد سلسله ی سوال ها منرو کشته! سطح: سوال اول در حد ابتدایی! سوال دوم! در حد ابتدایی! سوال سوم! سوال بی جواب!

سوالی که حتی خداپرستا جوابی براش ندارن! این همه نظم چیه؟ جریانش چه شکلیه! فقط اومدن به اینکه نمی دونن یه اسم دادن به نام خدا! به جای نمی دونم می گن، فلان چیز خداست! حالا خدا چیه؟ نمی دونم!

دوست محترم ! شما چه قدر از علم منطق و فلسفه خوانده اید که برهان نظم که یکی از ادله بزرگ اثبات واجب الوجود و ناظم جهان هست را به سخره میگیرید ؟؟؟ ایا قرار است خدای یکتا فقط بوسیله علوم عقلی و مادیات اثبات شود ؟؟؟ مگر خداوند از جنس ماده هست ؟؟؟!!!!! سبحان الله ... متن مجملی که بنده نوشتم یک استدلال بر اساس فطرت و وجدان بود و صرفا منطقی کامل نبود ... کسی که میخواهد منکر واجب الوجود شود باید ابتدا جواب مجهولاتی که ذهن دارد و ما فقط پاره ای از ان را ذکر کردیم بدهد و بعد مشخص کند دقیقا چه چیز میتواند علت به وجود امدن این همه عجایب و پیکره هستی باشد ! همه این ها به کنار چگونه پاسخ فطرت خود را بدهد که فطرت بنا بر نفس لوامه و یا همان وجدان و احساسات نیاز به تکیه گاهی دارد تا بتواند در هر سختی و مشکلی به او پناه ببرد ...
خدایی که من و شما میگیم با اون خدایی که فلاسفه موحد بدان رسیده اند در حقیقت یکی هست ولی من و شما چون حقیقت وجود خدا درک نکرده ایم و فقط میتوانیم با احساسات خود او را لمس کنیم این طور میشود که گاهی به سخره میگیریم و براحتی از این رو به اون رو میشویم ولی ایشان در بدترین شرایط هم این حقیقت را حاضر میبینند !

در این دلیل به اصطلاح عقلی! صغری کبرای برهان ربطی به حکم ندارد ... یا حداقل برای فهمیدن ارتباط آن باید آشنایی و معرفتی با مهربانی و حکمت داشت و حکمت مطلق را از آن وجودی دانست سپس گفت این همه حکمت نمی تواند غیر از او باشد پس پیش نیاز این برهان معرفت است ...

مثل این می ماند که من بگویم 2+2=4 می شود پس خداوند هست ... شاید کسی معرفتی دارد که از این هم خدا را می بیند (همان طور که حضرت علی فرمودند تمامی موجودات نشانه ای از خداوند هستند) ولی این برهان عقلی صرف نیست و نیاز به معرفت دارد ...

یک بار دیگر در ذهن خود مرور کنید، موجودات پیچینده اند و با هم پیوستگی مناسبی دارند پس خدا هست ... این صغری کبری که موجودات پیچیده اند و پیوستگی مناسبی دارند بدون رابط و معرفتی از این جمله و از حکم یعنی خدا ربطی به حکم یعنی وجود خداوند ندارد ...

به این امیدم که منظورم رسیده باشد از این بهتر نمی توانم توضیح دهم ...

چرا از نگاه عرفا بسیار عجیبه و همه جاش نشانه ی وجودی با حکمت و قادر هست ...

از نگاه دانشمندا هیچ نقطه ی تاریکی نداره و عجیب نیست ...

از نگاه فلاسفه از اول عجیب نبوده ...

من نمی دونم چرا برای شما لغت معرفت و عرفان به مانند فحش و توهین جلوه کرده مگه عرفان چیز بدیه که اینقدر گیر دادین که این معرفتی نیست و منطقی هست ... اصلاً ایمان و دین ارتباط نا گسستنی با معرفت و عرفان دارن ...

من اتفاقاً اینرو ذکر کردم! ببین این سه خط تو منطق بهش می گن صغری کبری برهان! وقتی می گم صغری کبری برهان یعنی این سه خط! یک اینکه مفهوم نظم نیازمند معرفت و عرفان هست، دو اینکه مفهوم ناظم نیازمند رابط هست تا بفهمیم خداست ...

این حرف انقدر بحث کردن نداره من از روی مطالعه گفتم! زاده ی ذهن خودم نیست! شما فکر می کنی فلاسفه برا چی می گن قوی ترین برهان برهان امکان و وجوب هست؟ یعنی ملاصدرا و ابن سینا و علامه طباطبایی با این برهان برخورد نداشتند؟ بعد افرادی مثل حافظ و مولانا و شیخ صدر الدین قونیوی برا چی برهان نظم رو قوی تر می دونن؟

چون امکان وجوب به منطق و برهان نظم به عرفان نزدیک هست! بحث تمام! ممنون که من رو قصد داشتین روشن کنین!

از نظر دانشمند چیزی که سوالی دربارش نداره چیز عجیبی نیست! اون همون نگاه معرفتی هست که دانشمند هم لزومی نداره عارف نباشه! حداقل درجه ای از عرفان! که اگر باشه خودش هم می گه از لحاظ علمی مشکلی ندارم ولی حالا این همه نظم چیه! غافل از این که تا دیروز می گفته این نور زیبا که زمین ما رو گرم می کنه چیه! و خورشید رو به عنوان خدا می پرستیده! پریروز هم نمی تونسته آتیش روشن کنه! و آتیش رو به عنوان خدا می پرستیده!

پله ی اول خداپرستی رو پیامبر خدا پرستا گفته باید با عرفان رفت شما شاید دین خودت رو داری! یه برهان منطقی صرف مثل برهان امکان وجوب از پیامبر یا حتی ائمه (با توجه به این در سخن ائمه متأسفانه تحریف زیاد پیش اومده به دلیل دشمنی های فراوان گفتم حتی) حتی برهان نور و منبع نور ذکر شده در قرآن نیز نیازمند معرفت و عرفان هست، یا برهان اتقان صنع (که برهان نظم از اینجا به ذهن عرفا رسیده) نیازمند معرفت و عرفان هست که اول بدونی خدا می تونه باشه بعد بیای دنبال این نشانه ها و معرفتت رو بیشتر کنی نسبت به خدا!

به نام خدا

به نظر بنده این شماهستید که باید ثابت کنید قرآن از جانب خدا نیست.
شما باید بگویید به این دلایل قرآن از جانب خدا نیست و دوستان موظفند دلایل شما را نقض کنند.
وقتی شما میگویید چیزی خراب است ابتدا این شما هستید که با دلیل باید ثابت کنید چرا خراب است.

یازهرا:Gol:

ببخشيد ولي صحيح نيست گفته ي شما!
اونايي كه به قرآن معتقدن و به يك چيز ادعا دارن بايد اثبات كنن
در همه ي زمينه هاي ديگه هم همين طوره
مثلاً وقتي دانشمندي نظريه اي ميده، بايد ثابت كنه درسته

روزی یکی ازم پرسید چرا مسلمان هستی ؟ گفتم چون عقلم منو به درب خانه اسلام راهنمایی کرد ... گفت چگونه ؟ گفتم تو انسانی ؟ گفت بله ! گفتم عقل داری ؟ گفت بله ! گفتم عقلت در مورد این همه تشکیلات اسمان و زمین و موجودات و وجود خودت چه جوابی داره که بهت بگه ؟ گفت فکر نکردم ! گفتم ولی اگر فکر کنی میبینی مجهولاتی هست که عقل تو میخواهد برای ان جوابی بیابد اینکه کیستی ؟ از کجا امده ای ؟ امدنت بهر چه بود ؟ به کجا هستی و فردا به کجا خواهی رفت ؟ ماجرای تولد و مرگ چیست ؟ داستان این هستی چیست ؟ هدف چه بوده ؟ چه کسی داستان زندگی و خلقت را تنظیم کرده ... همه این سوالات باعث میشود که از اعماق وجودت بگویی خدایی باید باشد که چنین کرده
حال این خدا کجاست ؟ چه هدفی از خلقت تو و سایر موجودات داشته ؟ ایا موجودات خلق کرده و به سکوت نشسته ؟؟؟ ایا او که خود خالق عقل تو است بر خلاف عقل عمل کرده و بی حکمت من و تو را افریده و رها کرده و برنامه و هدفی نداشته ؟؟؟؟
وقتی که درک کنی خدایت که خود افریننده عقل توست و عقل تو بی حکمت عملی نمیکند پس این خدا هم باید حکیم باشد و مجهولات ذهنی تو را حل و فصل کند ان گا متذکر میشوی ... گفت چگونه ؟ گفتم این جاست که عقل واجب میداند که باید برگزیدگانی از سوی بشریت که منتخب خدای ما هستند بیایند و ما را اگاه از مجهولات ذهنی کنند و هدف این خالق را برای ما روشن کنند
پس خداوند یکی پس از دیگری فرستادگان خود را برای تذکر و اتمام حجت به سوی بشر روانه کرد و در قرون مختلف و متفاوت ان ها را از هستی خویش اگاه نمود و ان گاه که جامعه به سطحی رسید که امادگی دریافت جامع برنامه الهی به سوی کمال را داشت پس اخرین پیک خویش رسول خاتم محمد مصطفی که درود اولین و اخرین به روان پاکش باد را فرستاد تا حجت را تا روز قیامت بر همگان تمام کند و راه باطل از حق را نشان دهد و ان ها را متذکر ایات و دستورات الهی بکند ............. شاید که متذکر شوند

اگر جنابعالی ان قدر علم کسب کرده ای که بتوانی براحتی ادله اثبات خداوند و ضرورت بعث انبیا علیهم السلام رد کنی و پاسخ مجهولات عقلت را هم بدهی در ان صورت میتوانید اظهار کفر کنید ! ولی اگر هیچ چیزی هم برای شما فرضا بوسیله علم و منطق ثابت نشود باز هم عقل شما را بنا بر قاعده وجوب دفع ضرر احتمالی دعوت به ایمان میکند زیرا اگر یک درصد احتمال حقیقت باشد شما بازنده ابدی خواهید بود

In the name of allah

To all English speaker gentlemen:

despite of all respectfully remarkable aspects of western civilization,given that the western theological legacy has been distorting the notion of true Islam throughout history,I am going to throw light on it and let you know what true Islam is.

The Prophet Mohammed (peace be upon him) is the last messenger who has been sent by ALLAH.The inheritance of Islam is a descendant of all other prophets before him that has evolved gradually throughout history.Teachings of Islam has been sent by ALLAH to make the virtue and evil distinguishable for us to choose whatever we want as a path to follow in life which is the basis for being judged and treated afterwards on judgment day.

Here are some verses of the holy Quran that has been sent to Muhammad by ALLAH.I would suggest that you study the holy Quran by yourselves

(Muhammad) We have sent revelations to you just as were sent to Noah and the Prophets who lived after him and to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, his descendants, Jesus, Job, Jonah, Aaron, and Solomon. We gave the Psalms to David.

The Messengers were sent to give people the glad news of God's mercy) and warn them (of His punishment) so that the human being would not have any objections against God, after the coming of the Messengers, (that they did not have any knowledge of His mercy and punishment). God is Majestic and All-wise.

God testifies that whatever He has revealed to you (Muhammad) He has revealed it on purpose and the angels also testify to it but God's testimony alone is Sufficient

به نام خدا

یازهرا:Gol:

ببخشيد
ولي اين مواردي كه تو سايت ها و فيس بوك و در بعضي كتاب ها نوشتن چيه؟
مثل اون 60 تناقض كه تو دنياي مجازي پخش شد و خيلي ها خوندن...

به نام خدا

http://www.askdin.com/thread37819.html
جمع بندی _1
سوال : چرا باید مسلمان بود؟

(من خیلی وقت هست که نمیتونم ارتباط درستی با خدا، قرآن و کلن هر چیزی که به مفاهیم فرا زمینی مربوط میشه برقرار کنم. راستش اینکه نمیتونم ارتباط برقرار کنم از نظر خودم منطقی هست چون دلیلی برای ارتباط نمیبینم! ولی یک نوع ترس و عدم رضایت در وجودم هست که خودم فکر میکنم مربوط به این میشه که چون از بچگی به این مفاهیم عادت کردم حالا نبودش برام دلهره آور شده.
من دلیلی برای این زندگی و از اون مهمتر عبادت خدا پیدا نمیکنم. یک دلیل قانع کننده که منرو راضی کنه بهش اعتقاد داشته باشم، منرو راضی کنه که باید نماز بخونم، روزه بگیرم،.... منرو راضی کنه که اینجا اومدم که از همون مسیری که اسلام مشخص کرده مراحل کمال رو طی کنم! منرو راضی کنه که هدفمند به این زندگی اومدم.
چیزی که من میبینم دنیایی است با یکسری موجودات که حالا به هر دلیلی بوجود اومدند و در کنار هم زندگی میکنند. هر آدمی وضعیتی که الان داره برمیگرده به سه مورد:
1- مواردیکه از دست خودش خارج بوده و هنگام تولد داشته. مثل ظاهر و یکسری خصوصیات روانی.
2- کارهایی که آدمهای اطرافش انجام دادند. که هر چقدر این آدمها نزدیکتر بهش باشند تاثیرش بیشتر بوده.
3- کارهایی که خودش در گذشته انجام داده و باعث شده که برسه به اینجایی که هست
آدمها تحت تاثیر سه مورد فوق در کنار هم برای مدتی زندگی میکنند و بعد از بین میرند.
این تمام چیزی است که به صورت دقیق قابل فهم است. بجز اینها فقط باید رفت سراغ یکسری مفاهیمی که قطعیتی در اونها نیست، رفت سراغ استفاده از مثالهای عجیب و غریب و نسبت دادن اون مثالها به این مساله تا مثلا موضوع رو واضح تر کنیم!
من دنبال یک دلیل برای عبادت خدا و دنبال دلیلی برای خلقتش میگردم. من تقریبا دلایل موجود رو خوندم و نمیدونم چرا این سوال رو اینجا پرسیدم! شاید امیدوارم که کسی پیدا بشه با توضیحاتی که بالا دادم و نوع نگاهی که به دنیا دارم برام دلیلی بیاره که متفاوت باشه.)

پاسخ :
امید است که خداوندکمک کند شما از این شرایط نجات پیدا نماید . البته این که گفته اید علی رغم آن افکار خوف آن را دارید که نکند این تصورات شمانادرست باشد . نکته ی امید وارکننده است زیرا معلوم می شود که نور فطرت خدا خواهی وخداپرستی هنوز در قلب شما وجود دارد وبه طور کامل خاموش نشده است . سعی نماید همان نور اندک تقویت شود ومجددا به سوی خالق خود توجه پیدا نماید .
در این نوبت در باب عبادت وپرستش خدا قدری بحث می کنیم شاید افاقه ی حاصل گردد اگر خواستید بحث ادامه یابد از طریق همین بر نامه پرسش های خود را مطرح نماید تا پاسخ لازم تقدیم شود ومشکل بوجود آمده در ذهن تان بر طرف گردد . اجازه دهید بحث را از این جا آغاز نمایم :
فلسفه عبادت : عبادت به معنای اظهار ذلّت، عالی‏ترین نوع تذلّل و كرنش در برابر خداوند است. در اهمیّت آن، همین بس كه آفرینش هستی و بعثت پیامبران (عالم تكوین و تشریح) برای عبادت است. خداوند می‏فرماید:
»و ما خلقت الجنّ و الانس الاّ لیعبدون»[1]
هدف آفرینش هستی و جن و انس، عبادت خداوند است.
كارنامه همه انبیاء و رسالت آنان نیز، دعوت مردم به پرستش خداوند بوده است:
«و لقد بعثنا فی كلّ امّه رسولاً أن اعبدوا اللّه و اجتنبوا الطّاغوت»[2]
پس هدف از خلقت جهان و بعثت پیامبران، عبادت خدا بوده است.
روشن است كه خدای متعال، نیازی به عبادت ما ندارد، «فانّ اللّه غنیٌّ عنكم»[3] و سود عبادت، به خود پرستندگان بر می‏گردد، همچنانكه درس خواندن شاگردان به نفع خود آنان است و سودی برای معلّم ندارد.
آنچه انسان را به پرستش و بندگی خدا وا می‏دارد (یا باید وادار كند) اموری است، از جمله:
1ـ عظمت خدا
انسان وقتی خود را در برابر عظمت و جلال خدایی می‏بیند، نا خود آگاه در برابر او احساس خضوع و فرو تنی می‏كند. آن سان كه در برابر یك دانشمند و شخصیت مهم، انسان خویشتن را كوچك و ناچیز شمرده، او را تعظیم و تكریم می‏كند.
2ـ احساس فقر و وابستگی
طبیعت انسان چنین است كه وقتی خود را نیازمند و وابسته به كسی دید، در برابرش خضوع می‏كند.
وجود ما بسته به اراده خداست و در همه چیز، نیازمند به اوییم. این احساس عجز و نیاز، انسان را به پرستش خدا وا می‏دارد. خدایی كه در نهایت كمال و بی نیازی است. در بعضی احادیث است كه اگر فقر و بیماری و مرگ نبود، هرگز گردن بعضی نزد خدا خم نمی‏شد.
3ـ توجّه به نعمت‌ها
انسان، همواره در برابر برخورداری از نعمت‏ها، زبان ستایش و بندگی دارد. یاد آوری نعمت‏های بیشمار خداوند، می‏تواند قوی‌ترین انگیزه برای توجه به خدا و عبادت او باشد. در مناجات‏ های امامان معصوم، معمولاً ابتدا نعمت‏های خداوند، حتی قبل از تولّد انسان، به یاد آورده می‏شود و از این راه، محبت انسان به خدا را زنده می‏ سازد آنگاه در خواست نیاز از او می‏كند. خداوند هم می‏فرماید:
»فلیعبدوا ربَّ هذا البیت، الّذی أطعمهم من جوعٍ و ءامنهم من خوفٍ»[4]
مردم پروردگار این كعبه را بپرستند، او را كه از گرسنگی سیر شان كرد و از ترس، ایمنشان نمود.
در آیه‏ای دیگر است كه پروردگارتان را بندگی كنید، چون شما را آفرید.
4ـ فطرت
پرستش، جزئی از وجود و كشش فطری انسان است. این روح پرستش، كه در انسان فطری است، گاهی در مسیر صحیح قرار گرفته و انسان به «خدا پرستی» می‏رسد، و گاهی انسان در سایه جهل یا انحراف، به پرستش سنگ و چوب و خورشید و گاو و پول و ماشین و همسر و پرستش طاغوت‏ها كشیده می‏شود.
انبیاء برای ایجاد حسّ پرستش نیامده‏اند، بلكه بعثت آنان، برای هدایت این غریزه فطری به مسیر درست است.
علی ـ علیه السلام ـ می‏فرماید: «فبعث اللّه محمّدا بالحقّ لیخرج عباده من عباده الأوثان الی عبادته»[5] خداوند، محمّد ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ را به حق فرستاد، تا بندگانش را از بت‌پرستی، به خدا پرستی دعوت كند.
بیشتر آیات مربوط به عبادت در قرآن، دعوت به توحید در عبادت می‏كند، نه اصل عبادت. زیرا روح عبادت در انسان وجود دارد. مثل میل به غذا كه در هر كودكی هست، ولی اگر راهنمایی نشود، به جای غذا، خاك می‌خورد و لذّت هم می‏برد!
اگر رهبری انبیاء نباشد، مسیر این میل فطری منحرف می‏شود و به جای خدا، معبودهای دروغین و پوچ پرستیده می‏شود. آنگونه كه در نبود حضرت موسی ـ علیه السّلام ـ و غیبت چهل روزه‏اش، مردم با اغوای سامری، به پرستش گوساله‌ی طلایی سامری روی آوردند.
فلسفه عبادات
احكام و برنامه‏ های عبادی اسلام، همه حكمت و فلسفه دارد:
اولاً: به دلیل صدها آیه و حدیث، كه مردم را به تعقّل و تفكر فرا می‏خواند و هیچ مكتبی به اندازه اسلام به اندیشیدن دعوت نكرده است.
ثانیاً: یكی از انتقادهای شدید قرآن بر مشركان و بت پرستان، تقلید كور كورانه و بی دلیل از نیاكان است.
ثالثاً: خود قرآن، بارها در كنار بیان احكام و دستورها، به دلیل آن هم اشاره كرده است. امامان معصوم نیز در روایات، به بیان این حكمت‏ ها پرداخته‏ اند و دانشمندان اسلام، گاهی به تألیف كتاب هایی پیرامون این موضوع اقدام كرده‏اند.[6]
به علاوه، با پیشرفت دانش بشری، روز به روز پرده از اسرار احكام الهی و دستورهای دینی برداشته می‏شود و هر چه از عمر اسلام می‏گذرد، بر عظمت و جلوه‌ی آن افزوده می‏گردد.
با توجه به همه‌ی نكات فوق، یاد آور می‏شود كه:
1ـ لازم نیست دلیل همه احكام را، همه مردم در همه زمان‏ها بدانند. گاهی دلیل برخی از آن‏ها الآن روشن نیست ولی گذشت زمان، آنرا روشن می‏سازد.
2ـ در فلسفه احكام، تنها نباید نظر به فواید و آثار مادّی آن‏ها داشت و تنها به بعد اقتصادی و بهداشتی و... توجه كرد و از آثار روحی و معنوی آخرتی آن غافل بود.
3ـ كسی كه خدا را حكیم و دستورهایش را بر اساس حكمت می‏داند، نباید بخاطر اینكه امروز دلیل حكمی را نمی‏داند از انجام آن تخلّف كند. مریض، اگر بگوید: تا از خواص دارو آگاه نشوم مصرف نمی‏كنم، از درد خواهد مرد. البته باید دارو را مصرف كند و در صدد شناخت هم باشد.
4ـ در هر جا كه از قرآن و حدیث، دلیل محكمی بر فلسفه حكمی نداریم، بهتر است ساكت باشیم و با یك سری توجیهات و حدسیّات دلیل تراشی نكنیم.
5ـ اگر از بعضی اسرار جهان هستی آگاه شدیم، مغرور نشویم و توقع نداشته باشیم كه دلیل همه چیز را بدانیم.
6ـ از مدار عادی خارج نشویم و به دامن وسوسه ‏ها نیفتیم، همچنانكه مردم در مراجعه به پزشك، خود را در اختیار او قرار می‏دهند یا برای تعمیر اتومبیل خود، مكانیك را سؤال پیچ نمی‏كنند (چون به آگاهی پزشك و مكانیك، اعتقاد و باور دارند) در مسائل دینی هم كه به قانون خدا گردن می‏نهند، باید بپذیرند و عمل كنند. چرا كه خداوند، هم مهربان‏تر است، هم داناتر و حكیم ‏تر. هم آینده را می‏داند، و هم آثار ظاهری و باطنی و نهان و آشكار را.
7ـ اگر گوشه‏ای از اسرار حكم خدا را دانستیم، نباید خیال كنیم بر همه‌ی اسرار واقف گشته ‏ایم. آنكه دست خود را در دریا فرو می‏برد، حق ندارد پس از بیرون آوردن دستش، به مردم بگوید: این همه‌ی آب دریاست، بلكه باید بگوید: از آب دریا، این مقدار به سر انگشت من رسیده است. آنكه فلسفه‌ی حكمی را بفهمد، نمی‏تواند خیال كند كه آنچه فهمیده، تمام است و دیگر جز آن چیزی نیست. مگر با عقل و فكر محدود انسانی، می‏توان به عمق احكامی كه از علم بی انتهای خدا سر چشمه گرفته، پی برد؟
8ـ همان عقلی كه ما را به فهمیدن فلسفه‌ی احكام دعوت می‏كند، همان می‏گوید: اگر جایی ندانستی، از آگاهانِ با تقوا بپرس. این همان تعبّد در مقابل اولیاء دین است.
اینك، پس از این مقدّمات، نمونه هایی را از قرآن و حدیث نقل می‏كنیم كه اشاره به فلسفه‎ی احكام دارد.
امّا قرآن:
درباره‌ی نماز می‏گوید: نماز، انسان را از فحشاء و منكر باز می‏دارد.[7]
در جای دیگر می‏گوید: نماز را برای یاد و توجّه به من بپا دار.[8]
و در جای دیگر: با یاد خدا، دل‏ها آرام می‏گیرد.[9]
درباره روزه می‏گوید: روزه بر شما واجب شد، تا آنكه اهل تقوا شوید.[10] چون بیشتر گناهان، از فوران غریزه‌ی غضب و شهوت است.
روزه، جلوی طغیان آنها را می‏گیرد و تقوا پدید می‏آورد. و به همین جهت، آمار جنایات و جرایم در ماه رمضان كاهش می‏یابد.
درباره‌ی حج می‏گوید: به زیارت حج بروند، تا منافعی فراوان بدست آورند.[11] فوائد و آثار اجتماعی و سیاسی حج، چیزی نیست كه جای شك و شبهه باشد.
درباره زكات می‏گوید: از مردم و اموالشان زكات بگیر، تا آنان را (از روح بخل و دنیا پرستی) پاك كنی.[12]
درباره قمار و شراب می‏گوید: شیطان توسّط آن‏ها میان شما دشمنی و كینه برقرار می‏كند و شما را از یاد خدا دور می‏سازد.[13]
و قصاص را، مایه حیات اجتماع می‏داند[14] چرا كه در جامعه، اگر جنایتكار، به كیفر نرسد، آن جامعه مرده و جنایت پرور و مظلوم كوب می‏شود و امنیّت (كه حیات اجتماعی است) از میان می‏رود.
این‏ها نمونه هایی از آیات قرآن بود كه به آثار و حكمت‏های احكام الهی اشاره داشت.
امّا حدیث:
از میان انبوه احادیث درباره‌ی این موضوع، تنها به چند جمله از یكی از سخنان امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در نهج البلاغه اشاره می‏كنیم:[15]
»فرض اللّه الایمان تطهیرا من الشرك و الصلوهَ تنزیهاً عن الكِبر و الزكوه تسبیباً للرّزق...»
خداوند، ایمان را برای پاكسازی از شرك، واجب ساخت و نماز را برای پاك ساختن از تكبر، و زكات را بعنوان سبب سازی برای رزق و روزی و...
ایمان به خدا، انسان را از افكار شرك آلود و عشق‏های پوچ و تكیه‌گاه‌های ناتوان نجات می‏بخشد.
نماز، كه توجه به سرچشمه‌ی همه‌ی بزرگی‏ها و استمداد از كانون قدرت و عظمت است، كبر را از انسان می‏زداید.
زكات، مهره ‏های از كار افتاده‌ی جامعه را به كار می‏اندازد و محرومان و ورشكستگان را به نوا و قدرت می‏رساند و مهر و عطوفت نسبت به مردم را در دل‏ها زنده می‏سازد و محبّت مال و دنیا، از دل زكات دهنده بیرون می‏رود.

http://www.askdin.com/thread37819.html
جمع بندی _2
سوال : چرا باید مسلمان بود؟

پاسخ :
سلام علیکم برادر،
خیلی ساده است، شما یک نگاه می‌کنی می‌بینی اینکه چطور به دنیا آمدی، دیگران چه تأثیری در شما داشته‌اند و خودتان چطوری بوده‌اید گذشته است، از اینجا به بعد یک چیزی مسلم است، شما یک مدت محدود عمر خواهید کرد و بعد مانند سایرین این دنیا را برای وارثان آن باقی خواهید گذاشت، مرگ از جمله معدود مفاهیمی است که هیچ مکتبی جرأت انکارش را ندارد و به آن معترف است. حالا می‌ماند اینکه آیا اینکه چطور در باقی این عمر زندگی کنید اهمیتی خواهد داشت یا خیر. استدلالی از امام صادق علیه‌اسلام هست که مشابه آن را پاسکال بیان کرده است و تحت عنوان قمار پاسکال شناخته می‌شود. مطابق این استدلال، صرفنظر از اینکه خدایی وجود دارد یا نه ما باید به وجود خداوند اعتقاد داشته باشیم. استدلال امام صادق علیه‌السلام اینطور است که به فرض بعد از این زندگی قیامت و حساب و کتابی نباشد که البته اینطور نیست، مؤمن و کافر اگر عدم شوند که دقیقاً یکسان خواهند بود و اگر هم نشوند تفاوت خیلی زیادی نخواهند داشت. اگر هم بعد از این زندگی قیامت و حساب و کتابی باشد که حتماً همینطور هست مؤمن و کافر هرگز یکسان نخواهند بود و در این صورت مؤمنان برای آن شرایط خود را آماده کرده‌اند و توشه فراهم کرده‌اند ولی کافران هیچ در دست نخواهند داشت. این تنها یک هشدار است که شاید بعد از مرگ حساب و کتابی باشد که اگر باشد کسانی که یک سری کارها در این دنیا نکرده‌اند (عبادت و رعایت حقوق دیگران و ترک ظلم به خود و دیگران ...)
ضرری خواهند کرد که بینهایت زیاد است و حسرت بی‌انتها به همراه دارد. ادعا هم بر این است که آن زندگی تا ابد جریان داشته باشد و انتهایی برای آن تصور نمی‌شود. دفع این ضرر بی‌نهایت با کارهایی نه خیلی سخت و با محدودیت‌هایی نه خیلی سنگین ممکن است، پس دفع خطر احتمالی به این صورت عقلاً واجب می‌شود. این اثبات وجود خدا نیست بلکه اثبات برای این است که باید به وجود خداوند باور داشت و سبک زندگی دینی را دنبال کرد در غیراین صورت ضرری در انتظار است که قابل تحمل نیست و فرار از آن هم ممکن نیست، اما داشتن چنین باوری ضرر بزرگی به انسان نخواهد زد و آنچنان زندگی‌اش را از خود متأثر نخواهد کرد. با توجه به اینکه هیچ دین و مکتبی به جز ادیان الهی وعده‌ی قیامت و عذاب ابدی نداده‌اند انسان خود را در سر چند راهی برای انتخاب یک خدا از بین خداهای موجود و یک دین از بین ادیان موجود (الهی یا غیرالهی، نه از بین خود ادیان الهی) نخواهد دید. بعد از آن برای آنکه بداند چگونه معتقد باشد و چگونه عمل کند که ضرر نکند باید بین ادیان الهی دست به انتخاب بزند که کمی مطالعه می‌طلبد. بعد از انتخاب دیگر عمل به انتخاب انجام شده عقلاً لازم خواهد بود.

در واقع چون مقصدمان برای ما مهم است و اینکه عاقبت کارمان چه می‌شود الآنمان و کارهایی که الأن (در طول روال زندگی‌مان) باید انجام دهیم مهم می‌شود و در مطالعه‌ی پیرامون این مطلب است که برایمان مهم می‌شود اصلاً از کجا آمده‌ایم و چطور شد که وسط این دنیا ظاهر شدیم با تمام شرایط اولیه و مرزی‌ای که بودنمان را موجب گشتند. در تلاش برای پاسخ دادن به این سؤالات است که وجود خداوند مستقلاً اثبات می‌شود، بعد یکتایی او، بعد ویژگی‌های دیگر او، بعد نیاز به هدایت از طرف او، بعد دین و نبوت و بعد امامت و بعد در راستای این مفاهیم فقه و کلام و ... خلاصه تا جزئی‌ترین امور زندگی هم معنا و جایگاه معنایی درست خود در اطراف ما را خواهند یافت و دیگر به جای یک مجموعه‌ی بی‌معنا و بی‌هدف در اطراف خود یک مجموعه‌ی کاملاً با معنا و با هدف می‌یابیم و دقیقا خواهیم دانست که هر چیزی چرا و چطور اینطور است و جایگاه هر چیزی و هر کسی و هر کاری کجاست:

الَّذِينَ يَذْكُرُ‌ونَ اللَّـهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُ‌ونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ رَ‌بَّنَا مَا خَلَقْتَ هَـٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ‌ [آل‌عمران، ۱۹۱]

آنها که در هر حالت، ایستاده و نشسته و خفته خدا را یاد کنند و دائم در خلقت آسمان و زمین بیندیشند و گویند: پروردگارا، تو این دستگاه با عظمت را بیهوده نیافریده‌ای، پاک و منزهی، ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار

http://www.askdin.com/thread37819.html
جمع بندی _3
سوال : چرا باید مسلمان بود؟

این استدلال ایرادهایی داره. برای من مهمترین ایرادش اینه که اعتقاد اینطوری بدست نمی یاد. نمیشه با این استدلال به باور رسید. تا اعتقاد نباشه عبادت چیزی جز سختی برای انسان نداره.
چیزی که من میبینم یکسری کتاب هست که میگن اینها از سمت خداست. از کجا مطمئن شدین که خالق با مخلوق خودش ارتباط برقرار کرده. البته با دلایلی که الان در دست داریم. مثلا اینکه برام نقل کنند که در همین زمان الان در شهر کنار من یک آقایی تونسته ماه رو به چهار قسمت بشکنه و کلی آدم هم بیاین این گفته رو تایید کنند، باز هم برای من دلیلی نمیشه و باور نمیکنم و احتمال میدم که حتما یک جای کار درست نقل نشده. حالا 1400 سال قبل و داستانهایی که مثلا با عنوان معجزه گفته میشه، دیگه اصلن قابل پذیرش نیست. الان با همین مواردیکه همه بهش دسترسی دارند چطور مطمئن میشین که این کتابها از سمت خداست؟
تردید من در مورد کم و زیاد شناخت خدا نبود. مثالی که من زدم میگه اصلن امکان شناخت نیست. چون گفتین که در این موضوع نمیشه از همچین مثالی استفاده کرد میشه لطفا بفرمایید چه چیزی توی این مثال هست که باعث میشه توی این مسئله قابل استفاده نباشه؟ :
پاسخ :
به نظر می رسد در این باره باید بشتر توضیح داد لذا برای پاسخ کامل اجازه دهید از این شروع نمایم :
ابزار شناخت عبارتند از: حس و عقل و قلب.
حواس ظاهرى، صرفاً با عوارض و ظواهر اشیا سر و کار دارند و به عمق آنها نفوذ نمى‏کنند و على رغم گستردگى و کثرت معرفت‏هایى که به انسان مى‏دهند، از نظر زمانى و مکانى محدودند.
عقل، نیروى ویژه‏اى است که اساسى‏ترین کار آن، درک مفاهیم کلى است و به این معنا، شئون و نقش‏هاى بسیارى دارد که از جمله کارهاى او استدلال است.
اما ابزار شناخت، منحصر در این دو نبوده و انسان مى‏تواند از راه دل و قلب به معارف عظیمى دست یابد. و آنچه دیگران با استدلال بدان مى‏رسند، شهود کند. عرفا در پى شناخت خدا از این طریق‏اند.[1]
به لحاظ دیگر، در یک تقسیم بندى کلى، معرفت یا حصولى است و یا حضورى و شهودى.
شناخت حصولى، از راه مفاهیم ذهنى با توجه به استدلالات عقلى و فلسفى بدست مى‏آید و معرفت حضورى، معرفتى است بدون واسطه قرار گرفتن معنا، مفهوم و صورت ذهنى که واقعیت معلوم نزد درک کننده حاضر است. معرفت حضورى از قبیل معرفت‏هاى عرفانى و شهودى است که واقعیت خارجى شى‏ء مورد شهود قرار مى‏گیرد.
البته در شناخت حصولى (عقلى) از مقدمات حسى و تجربى هم مى‏توان بهره برد، مثلاً از طریق تفکر در نشانه‏هاى خدا یا نظم موجود در جهان به شناختى از خدا رسید که از اقامه‏ى براهین ساده‏اى به دست خواهد آمد. ولى در مواردى که انسان بخواهد به شناخت بیشترى دست یابد، لازم است که از مقدمات عقلى محض کمک بجوید.
به هر حال باید توجه داشت که اولاً: بر اساس پژوهش هاى آزمایشگاهى و دستاوردهاى علوم تجربى صرف، نمى‏توان خدا را اثبات یا نفى نمود[2]، چون دست تجربه‏ى حسى بسى کوتاه‏تر از آن است که به دامان ماوراء طبیعت دراز شود. پس شناخت حسى به تنهایى راه گشا نیست، بلکه باید در مقدمات استدلال اخذ شود.
ثانیاً: اگرچه در متون اسلامى نسبت به مطالعه‏ى آیات آفاقى[3] سفارش شده است و از طرفى، بخاطر استدلالى بودن این روش، شناخت عقلى محسوب مى‏شود، اما نباید از این نکته غفلت نمود که مطالعه‏ى در مخلوقات و آثار صنع و حکمت الهى، فقط نشان مى‏دهند که دست توانا و دانایى است که جهان را مى‏گرداند، اما خود او چه وصفى دارد آیا قائم به ذات است یا... از این روش بدست نمى‏آید.
و اما شناخت حضورى، سه گونه متصور است: الف- علم حضورى علت به معلول، ب- علم حضورى شى مجرد به ذات خودش، ج- علم حضورى معلول به علت.
علم حضورى موجودات، نسبت به خداوند تعالى از دو قسم اول نیست و از نوع سوم است، و انسان به مقدار قصور و محدودیتى که دارد از ادراک خدا محروم مى‏باشد، و على رغم این که آن ذات مقدس به همه نزدیک است، اما دیگران بخاطر این که تا چه مقدار با قصور و محدودیت همراه هستند، در مراتب مختلفى از قرب و بعد نسبت به او قرار دارند.
محقق طوسى (ره) در مراتب شناخت، مثال خوبى دارند و مى‏فرمایند: مراتب شناخت خدا مانند مراتب شناخت آتش است، که پایین‏ترین مرتبه علم درباره آتش شنیدن اوصاف آتش از کسى، و مرتبه‏ى دوم، علم از راه دود آتش، مرتبه‏ى سوم، احساس حرارت و نور آتش؛ و آخرین مرتبه، سوختن و خاکستر شدن در آتش است.[4]
نکته‏اى که تذکر آن در این جا ضرورى به نظر مى‏رسد اینست که در بحث شناخت به لحاظ متعلَّق، گاهى سخن از اثبات وجود خداست و گاهى پیرامون خصوصیات وجودى او، و در هر دو صورت، انسان هم مى‏تواند از اندیشه کمک بجوید و هم از دل، هم بسراغ علم حصولى برود که بفهمد و هم به سراغ علم حضورى که ببیند، اولى را "برهان" گویند و دومى را "عرفان"، البته راهى که در برهان فلسفى متداول است به ارزشمندى یافته‏هاى عرفان نیست.
به هر حال، چه از راه عقل و چه از راه دل، از سه روش مى‏توان به شناختى از خدا رسید. به عبارت دیگر سیر سالک یا اندیشمند، که در مسیرى حرکت مى‏کند و به مقصد مى‏رسد، از سه حال خارج نیست: 1- رونده (سالک) و راه (مسلک) و هدف (مسلوک الیه) جدا از هم‏اند. مثل این که انسان با مطالعه و مشاهده نظم و هماهنگى جهان آفرینش، و این که همه نیازمندند و به یک بى‏نیاز تکیه مى‏کنند و جهان مبدئى دارد، به مقصد برسد و آیاتى از قرآن مردم را به این راه دعوت مى‏کند.[5]
2- رونده، عین راه است مثلاً انسانى در عالم درون مطالعه مى‏کند که من کیستم؟ از کجا آمده‏ام و چرا اراده‏ها و ارادت‏هاى من در اختیار من نیست؟ چرا نمى‏توانم شبستان دل را مهار کنم که خاطره‏اى بدون اذن من پر نکشد...؟ او از این طریق به خدا مى‏رسد.
حضرت على (ع) به این راه، این گونه اشاره مى‏فرمایند: "خدا را از سست شدن اراده‏هاى قوى، گشوده شدن گره‏هاى دشوار و درهم شکسته شدن تصمیم‏ها، شناختم"[6] و یا "من عرف نفسه فقد عرف ربه".[7]
و یا در قرآن آمده: "اى مؤمنین در بستر جانتان سیر کنید و بر شماست که جانتان را بشناسید و از مسیر جانتان جدا نشوید"[8]. این راه، عمیق‏تر و سودمندتر از راه اول است.
3- راه، عین هدف است یعنى رونده که انسان عارف یا اندیشمند است، با دقت در مقصد، مقصود را مى‏یابد، این راه عمیق‏ترین راه است چون از مرحله‏ى سیر آفاقى و انفسى گذشته و با دقت در شاهد مطلق، مى‏فهمد که شاهد مطلق خداست.
"آیا کافى نیست که پروردگارت بر همه چیز شاهد و گواه است"[9] اول، او مشهود و شناخته مى‏شود و بعد دیگران و جهان بیکران، چون او نور السموات و الارض است. ذات احدیت، برترین گواه و شاهد برخود است چندان که براى شناخت او نیاز به هیچ واسطه‏اى نیست.[10] و لذا در خطاب به پیامبرش فرمود: ما از تو پرده را برداشتیم[11]؛ نه از واقع و نه از خود.
امام حسین (ع) در دعاى عرفه همین راه سوم را مطرح مى‏کنند و مى‏فرمایند:
"خدایا آیا غیر تو ظهورى دارد که روشنگر تو باشد و تو آن ظهور را نداشته باشى که آن غیر، روشنگر تو باشد، چه وقت غایب بوده‏اى که نیاز به دلیل داشته باشى و کى دور بوده‏اى که آثار و مخلوقات، ما را به تو نزدیک سازد"[12]
دورى نکرده‏اى که شوم طالب حضور
غایب نگشته‏اى که هویدا کنم ترا
"کور باد چشمى که ترا نمى‏بیند... از تو اى خدا، وصال تو را مى‏خواهم و به وجود تو دلیل بر وجود تو مى‏طلبم".
در این سخنان، بیان شده که براى انسان سالک، خدا روشن‏تر از آسمان و زمین و برگ درختان و... مى‏باشد، امام صادق علیه السلام به این نکته اینگونه اشاره مى‏فرمایند: "کسى که حضور دارد و در عیان است، اول خودش را شناسند و آنگاه صفاتش را. ولى معرفت صفت غایب بر ذات خود او مقدم است... همانطوریکه برادران یوسف در خود یوسف تأمل کردند و به او پى بردند "قالوا ءانک لانت یوسف" آنها گفتند تو یوسفى، نه یوسف تویى! یعنى در احوال خود مخاطب، تأمل کردند و پى بردند که او یوسف است نه این که از دیگران پرسیده باشند که..."[13]
با استفاده از این بیانات، استدلال شده است که: وجودات امکانى حقایقى هستند که عین ربط و اضافه‏ى به واجبند والّا لازم مى‏آید که آنها در ذات خود غنى باشند و در نتیجه، وجوب در ذات آنها باشد و این بدیهى البطلان است، پس آنها در تمام هستى خود وابسته به ذات واجبند و محال است که ربط، بدون مربوط الیه مشاهده گردد. یعنى ادراک استقلالى معلول، ممتنع است و لذا هر مدرَکى هر چند مادى باشد چون در وجود خود عین ربط به مبدء است، ادراک او با ادراک واجب همراه است.[14]
البته علم بر دو گونه است: علم بسیط و علم مرکب، همانگونه که جهل از ایندو قسم برخوردار است. علم بسیط عبارت است از: صرف آگاهى به یک مطلب بدون آنکه این آگاهى مورد توجه و شناخت ثانوى قرار گرفته باشد. و علم مرکب آنست که: علم از شناخت ثانوى برخوردار است، یعنى شخص بداند که مى‏داند. و ما بر این باوریم که: شناخت خداوند براى هر کس که از ادراک بهره‏اى دارد، اعم از آنکه آن ادراک، حصولى باشد یا حضورى و با صرف نظر از این که متعلّق آن ادراک چه باشد، امرى ضرورى و حتمى است. یعنى انسان وقتى چیزى را ادراک کرد به علم حصولى یا علم حضورى، ناگزیر به ادراک واجب تعالى نایل شده است.[15] "معروف عند کل جاهل"[16] حتى انسان شاک، قبل از این که شکّش را ببیند، خدا را مى‏بیند چون خدا علت شک اوست و شک او هم عین ربط به خداست. بله عده‏اى علم به علم ندارند و از این ادراک ضرورى غافلند. و اگر حضرت على (ع) مى‏فرماید: هیچ چیز را ندیدم مگر آنکه خداى را قبل از آن مشاهده نمودم[17] و یا بیان مى‏دارد: "من خدایى را که نبینم عبادت نمى‏کنم"[18] بخاطر اینست که آنحضرت علم به علم دارد؛ آنحضرت به این حقیقت رسیده که "فاینما تولوا فثم وجه الله"[19] و وجه را بدون مشاهده صاحب وجه نمى‏توان مشاهده کرد. او عارفى است که با موت ارادى، هم اکنون مشاهده مى‏کند که ما سوى الله در نهانند و فقط جهان آفرین، آشکار است و لذا است که مى‏فرماید: "لو کشف الغطاء ماازددت یقیناً".[20]
از آنچه مانع فهمیدن و دیدن است، به حجاب تعبیر مى‏کنند و حجاب، یا ظلمانى است و یا نورانى. در حجاب ظلمانى که همان حجاب مادى است سه امر لازم است: محجوب، حاجب و محجوب عنه، ولى در حجاب نورانى بیش از دو امر نیست، محجوب و محجوب عنه و حجاب در این مورد اخیر، بخاطر شدت نورانیت محجوب عنه و یا به عبارت بهتر، ضعف محجوب است. مثلاً گاهى آدمى بواسطه دیوار یا غبار[21] خورشید را نمى‏بیند و گاهى هم بخاطر شدت نور خورشید یا ضعف دیده‏ى خود، از دیدار آن محروم مى‏شود.
حجاب روى تو هم روى تو است در همه حال
نهان زچشم جهانى ز بس که پیدایى
و بین خداو مخلوقاتش، حجابى غیر از همان مخلوقاتش وجود ندارد.[22] و اگر انسان بتواند حجابهاى ظلمانى و انانیت و هواى نفس را به کنارى نهد، باز باید براى رفع حجب نورانى تلاش کند، و لذا در مناجات شعبانیه، خرق حجب نورانیه از خدا طلب شده است،[23] و غیر از پیامبر صلى الله علیه وآله و اهل بیت‏علیهم السلام، کسى توان خرق تمام حجب نورانى را ندارد. البته کنه ذات و صفات، حتى براى پیامبر و اهل بیت‏علیهم السلام هم، دست یافتنى نیست[24] و وجود مبارک آنها خود، حجب نورانى براى مشاهده کنه محسوب مى‏شود و چون ممکن الوجود نمى‏تواند از محدودیت و تعین خارج گردد، آنها هم خداوند را از منظر هستى محدود خود نظاره مى‏کنند "عنقا شکار کس نشود، دام برگیر".
پس علم هر عالِمى، در محدوده هستى خود عالِم و به میزان خرق و حُجب از ناحیه‏ى او مى‏باشد. حضرت على (ع) در بیانى اینگونه مى‏فرمایند: "عقول را هرگز توان دستیابى به کنه و دایره‏ى صفت او نیست و از طرفى دیگر، هیچکس را نیز از شناخت قدر لازم حجابى نمى‏باشد."[25] یعنى از طرفى تمام موجودات جهان امکان، آیات حق‏اند و همچون آیینه[26]، هم نماى صادق دارند و هم موجود جداى از صاحب صورت نیستند و اصلاً سهمى براى آنها نیست مگر نشان دادن جمال صاحب صورت، گرچه کودکان آنرا موجود جدا مى‏پندارند.
و از طرف دیگر "لایدرکه بُعد الهمم و لایناله غوص الفطن"[27] که ذات او نه مورد فهم حکیم قرار مى‏گیرد و نه شهود عارف و لذا همیشه معرفت با اعتراف به عجر[28] همراه است و این نیست مگر به جهت این که نسبت مقدار مجهول به معلوم، نسبت نامتناهى به متناهى است.
نکته‏اى که در پایان لازم است ذکر گردد اینست که: در روایات از شناخت فطرى، سخن به میان آمده است و شناخت فطرى از نوع علم حضورى است که بیان آن گذشت.
فطریات انسان به دو دسته تقسیم مى‏شود: الف - شناختهاى فطرى که هر انسانى بدون نیاز به آموزش، از آنها برخوردار است. ب میلها وگرایشهایى فطرى که مقتضاى آفرینش هر فردى است. به اوّلى، "خداشناسى فطرى" و به دوّمى، "خداپرستى فطرى" اطلاق مى‏شود ولى همان طوری که گفته شد، خداشناسى فطرى، و خداپرستى فطرى شناخت آگاهانه نیست بگونه‏اى که افراد عادى را از تلاش عقلانى براى شناخت خدا بى‏نیاز کند.
امّا بجهت فطرى بودن خداشناسى، راه هایى که طى مى‏شود راه تنبیه هستند نه تعلیل، در تعلیل، انسان متوجه مى‏شود که چیز تازه‏اى کسب کرده است اما در تنبیه، انسان وقتى به مقصد رسید متوجه مى‏شود که آن را از اوّل و آغاز راه به همراه داشته است و لذا در تعبیرات قرآن و روایات از کنار رفتن پرده‏ى غفلت، سخن بمیان آمده است و راهى که انسان را از غفلت برهاند، راه تنبیه است نه راه تعلیل.