جمع بندی حرص و آز نسبت به غذا خوردن و شکم

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
حرص و آز نسبت به غذا خوردن و شکم

سلام اگر کسی در مورد غذا خوردن و شکم حرص و طمع و آزمندی داشته باشه یعنی سیرمونی نداره این صفت نکوهیده است؟برای درمانش باید چه کرد؟

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"]
[/TD]


کارشناس بحث: استاد حنیف

[TD][/TD]

جمع بندی

 

پرسش: آیا حرص در غذاخوردن، صفت نکوهیده ای ست؟ برای درمان این صفت چه می توان کرد؟

پاسخ: انسان برای زنده ماندن و همچنین برای حس نشاط و سرزندگی نیاز به غذا و خوراک مناسب دارد؛ در عین حال همین غذا اگر زیاد شده و انسان دچار پرخوری و شکم بارگی شود، دقیقا نتیجه عکس داشته و او را دچار بیماری های روحی و جسمی می نماید. در روایات هست که مبغوض ترین حالات انسان مومن زمانی ست که شکمش را انباشته از غذا کرده. (۱) امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرموده اند:‌«مَنْ قَلَّ طَعَامُهُ قَلَّتْ آلامُهُ؛ هر كه خوراكش كم باشد، دردهايش كم مى شود.» (۲) و رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز فرمودند: «إيّاكُمْ و البِطْنَةَ؛ فَإنَّهاَ مَفْسَدةٌ لِلبَدَنِ وَ مُورِثَةٌ للسُّقْمِ وَ مَكْسَلَة عَنِ العِبَادَةِ؛ از شكم بارگى بپرهيزيد؛ زيرا مايه تباهى بدن و موجب بيمارى است و انسان را در عبادت سست مى كند.» (۳)

درمانِ پرخوری همان عمل کردن طبق دستور اسلام است که تا زمانی که گرسنه نشده دست به غذا نزند و پیش از سیر شدنِ کامل دست از غذا کشیده شود. امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرمودند: «مَن أرادَ ألاّ يَضُرَّهُ طَعامٌ فَلا يَأكُل حَتّى يَجوعَ وتَنقى مَعِدَتُهُ فَإِذا أكَلَ فَليُسَمِّ اللّهَ وَليُجِدِ المَضغَ وَليَكُفَّ عَنِ الطَّعامِ وهُوَ يَشتَهيهِ و يَحتاجُ إلَيهِ؛ هر كس مى خواهد هيچ غذايى به او زيان نرساند، تنها هنگامى غذا بخورد كه گرسنه شده و معده او [از خوراك پيشين ] پاك شده باشد. پس چون خواست بخورد، نام خدا را بر زبان آورَد، خوب غذا را بجَوَد و در حالى از غذا خوردن دست بكشد كه هنوز ميل به خوردن دارد و به آن احساس نياز مى كند.» (۴)

همچنین امام علی بن موسی الرضا (علیه السلام) فرمودند: «اِعلَم . . . أنَّ كُلَّ واحِدَةٍ مِن هذِهِ الطَّبائِعِ تُحِبُّ مايُشاكِلُها فاتَّخِذ ما يُشاكِلُ جَسَدَكَ وَ مَن أخَذَ الطَّعامَ زيادَةَ الإبانِ لَم يُفدهُ وَ مَن أخَذَ بِقَدَرٍ لا زيادَةَ عَلَيهِ و لا نَقصَ غِدّاهُ [غذاه ]ونَفَعَهُ و كَذلِكَ الماءُ فَسَبيلُكَ أن تأخُذَ مِنَ الطَّعامِ مِن كُلِّ صِنفٍ مِنهُ في إبانِهِ؛ بدان كه . . . هر يك از اين طبايع، خواهان غذايى است كه با آن مناسبت دارد. پس غذايى را انتخاب كن كه مناسب بدن توست. هر كس بيش از نيازش غذا بخورد، سودش نمى ‏رساند و هر كس به اندازه بخورد، نه بيشتر و نه كمتر، آن غذا تغذيه ‏اش مى‏ كند و سودش مى‏ رساند. همچنين است آب. پس راه درست اين است كه از هر نوع غذايى در وقت خودش مصرف كنى.» (۵)

 

 

پی نوشت ها:

۱. علامه مجلسی، محمد باقر؛ بحارالأنوار، المکتبه الإسلامیه، 1389ق ؛ ج ۶۶، ص ۳۳۳، ح ۱۴

۲. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا؛ انتشارات دارالحدیث، قم ۸۹، ج ۱، ص ۱۸۵

۳. همان

۴. محمدی ری شهری، محمد؛ دانشنامه احادیث پزشکی؛ مترجم صابری، حسین؛ انتشارات دارالحدیث؛ قم ۸۵؛ ج ۲، ص ۸۸

۵. محمدی ری شهری،‌ محمد؛ حکمت نامه رضوی؛ مترجم شیخی، حمیدرضا؛ انتشارات دارالحدیث؛ قم؛ ج ۳؛ ص ۵۴۸

موضوع قفل شده است