مقام بقاء بعد از فناء در ذات احدیت

سلام علیکم

منظور اولیاء خدا و عرفا از رسیدن به عالی ترین درجه و مرتبه برای انسان یعنی « بقاء بعد از فناء در ذات احدیت » چیه؟ فنا در سفر چندمه بقاء در سفر چندم؟ همچنین رابطه این سیر با تعین اول و نفس رحمانی و مرتبه « دنی فتدلی فکان قوب قوسین او ادنی » چیست؟ رسیدن انسان کامل به این مقام برای نیل دیگر انسان ها به این مقام چه تفاوتی داره؟ اختلاف علامه طباطبایی و علامه طهرانی در مورد بودن یا نبودن عین ثابت بعد از فنا چیه و نظر مشهور عرفا در این مورد چیست؟ و سؤال مهم اینکه نیل به این مقام برای مستعدین و اوحدی و خواص انسانها مقدوره یا متوسطین هم با دعا و درخواست این مرتبه بر این اساس که ذات اقدس اله « ذوالفضل العظیم» هست امکان نیل به این مرتبه رو دارن؟ آیا دعا کافیست یا از لوازم رسیدن به این مرتبه انسان کامل یا اولیاء کمل و سلوک خاص هست؟ و مورد آخر اینکه کمالی بالاتر از این مقام برای انسان قابل رسیدن و تصور هست؟