با سلام
دختر و پسری دو سه سال قبل ، از طریق خواستگاری سنتی خانواده پسر از دختر با هم آشنا شده بودند، و بعد از چند جلسه صحبت و مشاوره و رفت و آمد به دلیل دودل بودن پسر ، ادامه مراحل خواستگاری منتفی شد . (اینطور که شنیدم دختر به پسر علاقه مند شده بود )
مدتی پیش فهمیدم این دو با هم همکار شده اند (با تصمیم و اراده خودشان) و در برخوردهایی که با آنها داشتم نحوه رفتارشان با هم را خودمانی و با شوخی و خنده میدیدم (و رفتار دختر برای رفع مشکلات پسر بسیار دلسوزانه و مسؤلانه بود) .نقل قولی هم از پسر شنیدم که گفته بود قصد ازدواج با این دختر را ندارد و این را از ابتدا به خود دختر هم گفته است.
در این مدت من شاهد این نوع رفتارهایشان بودم، در حالی که این وضعیت را نمی پسندیم، بالاخص اینکه وقتی سعی نمیکردند این رفتارها را در حضور من پنهان کنند و من هم عکس العمل مستقیمی نشان نمیدادم ، بنظرم می رسید شاید فکر کنند من راضی هستم یا مساله را صرفا مربوط به خودشان میدانم یا اصلا من حق نظر یا دخالتی در این مورد ندارم.در حالی که دائم برای انجام وظیفه شرعی ام و نحوه آن یا حتی واجب بودنش در این مساله با خودم کلنجار می رفتم.
در خلوت به پسر تذکر دادم که رفتار خودمانی و شوخی با زن نامحرم اشکال شرعی و عرفی دارد و از این کار بپرهیزد؛ رفتار او کمی بهتر شد(حداقل در حضور من) ولی دختر هنوز به این رفتارهایش ادامه می داد و من متاسفانه راهی را که می بایست بدون افراط و تفریط و ناراحت کردنش ، وظیفه شرعی ام را در قبال او انجام دهم، نمی دانستم.
نمی دانم آیا شرعا میتوانم از این رفتارها نتیجه بگیرم که آنها باهم رابطه دوستانه دارند که به نهی این مساله بپردازم؟
احتمالا دوباره در شرایط قبلی با این دو قرار خواهم گرفت، لطفا به من برای انجام وظیفه ی شرعی ام دربرابر این مساله راهنمایی بفرمایید.
