عدالت و حرامزادگی

با عرض سلام خدمته کارشناس محترم سایت
امیدوامر که خوب و خوش و سلامت باشین ...

سوالی که برای من پیش اومده این هستش که زنا کار اگر عمری رو با زنا گذرانده باشد ... در نهایت میتواند توبه کند و مانند روز اول پاک میشود و خداوند تازه گناهان او رو به حسنات تبدیل میکند ... و احتمال بهشتی شدنش هم وجود دارد ...

ولی چگونه است که یک حرام زاده اگر عمری زاهد و عابد باشه و هیچ گناهی انجام نداده باشه ... نهایتش در درون آخرت میتونه در جهنمی ( که زیاد گرم و سوزان نیستش ) باشه ...

امام صادق عليه السّلام فرمودند
« لَوْ كَانَ أَحَدٌ مِنْ وَلَدِ الزِّنَاءِ نَجَا نَجَا سَائِحُ بَنِي إِسْرَائِيلَ فَقِيلَ لَهُ وَ مَا سَائِحُ بَنِي إِسْرَائِيلَ قَالَ كَانَ عَابِداً فَقِيلَ لَهُ إِنَّ وَلَدَ الزِّنَاءِ لَا يَطِيبُ أَبَداً وَ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهُ عَمَلًا قَالَ فَخَرَجَ يَسِيحُ بَيْنَ الْجِبَالِ وَ يَقُولُ مَا ذَنْبِي‏. ــــــ

اگر بنا بود يكى از كسانى كه از راه زنا به دنيا آمده است، رهايى يابد، گردشگر بنى اسرائيل نجات مى‏يافت. از حضرت پرسيدند: گردشگر بنى اسرائيل كيست؟! فرمودند: عابدى بود (زنا زاده) كه به او گفته بودند: زنا زاده هرگز پاك نمى‏شود و عبادتهاى او پذيرفته نيست.او چون اين مطلب را شنيد از شهر بيرون رفت و سر به كوه و بيابان گذاشت و مرتباً تكرار مى‏كرد: گناه من چيست؟! »
(ثواب الأعمال و عقاب الأعمال،ص264 )

عَنْ أَبِي بَكْرٍ قَالَ كُنَّا عِنْدَهُ وَ مَعَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَجْلَانَ فَقَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَجْلَانَ مَعَنَا رَجُلٌ يَعْرِفُ مَا نَعْرِفُ وَ يُقَالُ إِنَّهُ وَلَدُ زِنَاءٍ فَقَالَ مَا تَقُولُ فَقُلْتُ إِنَّ ذَلِكَ لَيُقَالُ لَهُ فَقَالَ إِنْ كَانَ ذَلِكَ كَذَلِكَ بُنِيَ لَهُ بَيْتٌ فِي النَّارِ مِنْ صَدْرٍ يَرُدُّ عَنْهُ وَهَجَ جَهَنَّمَ وَ يُؤْتَى بِرِزْقِهِ . ـــــ
يكي از اصحاب امام صادق (ع) به نام ابوبكر گويد نزد امام بوديم و عبدالله بن عجلان نيز با ما بود ، وي عرض كرد: مردي با ماست (آشنا با ماست) كه هر چه ما آن را حقّ مي شناسيم او نيز آن را حقّ مي داند (شيعه است) ؛ امّا گفته مي شود كه فرزند زناست. امام به من (ابوبكر) فرمود: تو چه مي گويي؟ گفتم : درباره ي او چنين گفته مي شود. پس امام فرمودند: اگر اين شخص چنان باشد كه گفتيد در جهنّم خانه اي از صَدر براي او ساخته مي شود كه آتش جهنّم را از او بر مي گرداند و روزي اش را به وي عطا مي كنند.»
(بحارالأنوار ج 5 ، ص 287)