زمان، واجب الوجود، تغییر، هستی، علت و معلول

با سلام

از آنجا که حرکت (چه جوهری و چه انتقالی) لازمه وجود زمان است. پس هر موجود متغیر را زمانمند فرض می کنیم. از طرفی اثبات می کنیم که چون عدم و خلق در ذات واجب الوجود بی معناست و وجود او عین هستیست پس تغییر یا حرکت جوهری نداشته و لذا زمانمند نیست.
سوال من این است که چگونه می شود که معیت علت و معلول را قبول داشت و در عین حال باور داشت که معلول تغییر می کند بدون آن که علتش تغییری کند. تا زمانی که علت (یا مجموعه علل به همراه علت تامه) تغییری نکنند ضرورت علی معلولی حکم می کند که معلول همان خواهد بود که بود و به محض تغییری در علت یا علل آنگاه معلول جدیدی صادر می شود. و علت با معلول خود معیت دارد و به محض قطع فیض از جانب علت، معلولی هم نخواهد بود.
حال چگونه بپذیریم که یک سیب از پشت بام به زمین افتاد یا از مرحله کال به سیب رسیده حرکت نمود ولی علتش تغییری نکرده باشد.

اصولا سوال فوق برگردان همان سوال است که می پرسد چگونه علیت در بی زمانی (بی حرکتی) ممکن است.

ممنون