دفاع از حق خود

به نام خدا
سلام
دخترم کلاس پنجم است. مدرسه اش با خانه مان فاصله زیادی ندارد ولی چون وضع جامعه را مناسب نمی دانم ، نمی خواهم پیاده به مدرسه برود. مشکلی که دارم این است که او چند روز برای مدرسه از مینی بوس به عنوان سرویس ایاب و ذهاب استفاده کرد اما آخرش با چشم گریان به من گفت که بچه ها نمی گذارند من روی صندلی بنشینم و مرا از جایم بلند میکنند و خودشان روی صندلی من می نشینند و می گویند: چون ما اول سال روی این صندلی نشسته ایم ، پس همیشه این صندلی جای ماست. منم زورم به آنهها نمی رسد و ناچارا تا منزلا تمام طول راه را سر پا می ایستم.

از سال دوم دبستان که من برای او سرویس مینی بوس گرفتم ، این مشکل بروز کرد و من با این فکر که او کلاس دوم است و اکثر دانش آموزان از او بزرگترند (کلاسهای سوم تا پنجم) ، برای او سواری گرفتم. با خودم گفتم بگذار بزرگتر شود ، دو سال پایانی دبستان که دیگه او جزء ارشدهای مدرسه است ، برایش مینی بوس می گیرم. آن موقع او بزرگتر است و اکثر بچه ها از او کوچکترند و بنابراین اگر مشکلش حل هم نشود ، لااقل کمتر خواهد شد.

با این فکر ، کلاس دوم تا چهارم را برای او سرویس سواری گرفتم. اما سال پنجم که خواستم برایش مینی بوس بگیرم ، باز هم این مشکل بروز کرد و او با چشم گریان و ناراحتی ، ابتدا به مادرش و نهایتا به من مساله را گفت. جوری بود که گوشه خانه می نشست و زانو به بغل می گرفت و گریه می کرد. باز هم برای او سواری گرفتم.

حالا می خواهم برای کلاس ششم او مینی بوس بگیرم تا او در تماس با همسن و سالهای خود باشدذ و کم کم یاد بگیرد که چگونه از خود دفاع کند. منطقی نیست که همیشه من اسباب راحتی او را فراهم کنم و او را از بقیه جدا نگه دارم تا مشکلی برایش ایجاد نشود.

آیا این کار (مینی بوس گرفتن) کافی است؟
این اقدام من که او را در شرایط واقعی اجتماعی قرار بدهم تا کم کم یاد بگیرد ، باعث می شود که او قطعا سال آینده هم با این مشکلات روبرو شود. آن وقت چه کنم؟ بروم با آن دانش آموزانی که به او زور می گویند صحبت کنم ( چندین نفرند ، نه یکی دو نفر) ؟ یا با مسئولین مدرسه صحبت کنم؟ مسئولین میگویند رفتارهای بچه ها بین خودشان است و به ما ربطی ندارد. اینها بچه اند و .... .

چه کار کنم که او تعامل با همسالان خود و دفاع از حق خود را یاد بگیرد؟

ضمناً او این صفت روحی اش را از خودم به ارث برده است.