دروغ مصلحت آمیز، منفعت طلبی، اخلاق

عمده آنچه که از اصول اخلاقی پسندیده انسانی، قرآن و احادیث بر می آید در نفی دروغ و کلام خلاف واقع است.

اما معدود مواردی دیده می شود؛ که در فرهنگ جوامع، و حتی بعضی از احادیث ما دروغ مصلحت آمیز دارای مجوز اعلام می شود.

نمونه ای از احادیث برای پرهیز از تکرار:

نمونه احادیث در سایت جمع آوری شده در سایت آوینی
پست مرتبط در سایت

حال این سوالات مطرح است:

1- دروغ مصلحت آمیز، در وادی "فرا اخلاق" (meta-ethics) به کدام مکتب اخلاقی سنخیت دارد؟
وظیفه گرایی؟ منفعت گرایی؟ یا ارزش گرایی؟

2- اگر در تنها با منفعت گرایی قابل درک است؛ در کدام نوع از منفعت گرایی؟

3- اگر منفعت گرایی است، آیا ایرادات و انتقاداتی که متوجه منفعت گراییست متوجه این مورد نمی شود؟

4- آیا منفعت گرایی و ماکیاولی لزوما بر هم منطبق هستند؟

5- اصولا حقیقت اخلاق اسلامی با کدام است؟ وظیفه گرایی، منفعت طلبی یا ارزشگرایی؟

6- آیا می شود در یک مجموعه از دستور العمل های اخلاقی، از مخلوطی از چند فلسفه جداگانه و بعضا متضاد استفاده کرد؟ یا ملزم به پایبندی به یک مکتب هستیم؟