حقیقت زندگی

دوستان و برادران ! یک تفاوت اصلی و عمده بین انسانها و حیوانات وجود دارد و آن اینکه حیوانات نسبت به زندگی خود دارای حالت اطمینان بوده و صلاحیت و استعداد ترقی و پیشرفت در زندگی را ندارند؛ اما انسان چنین نیست و بر خلاف حیوانات از زندگی خویش نامطمئن بوده و خواهان پیشرفت و ترقی در آن است.

به طور عموم، این حالت بی اطمینانی که در انسان است، بد دانسته می شود، اما اگر این بی اطمینانی که ویژه انسان است از بین برود، لذت و علاقه ی به زندگی از بین خواهد رفت.

هر کس از زندگی خود شکایت دارد و از آن می نالد، و اکثر گفتگو ها حول همین محور بی اطمینانی از زندگی می گردد؛ اما تعداد معدود و انگشت شماری از افراد در خصوص ازاله و نیز علل آن، می اندیشند؛ زیرا این یک مسئولیت است و انسان از مسئولیت می هراسد.

اگر ساعتی خراب گردد، از به زمین زدن و انداختن درست نمی شود؛ بلکه باید عیب آن را یافته و آن را تعمیر نمود. به همین ترتیب باید بیندیشیم، امروز که انسانیت از جایگاه اصلی و واقعی خود کناره گرفته و تمام این خرابیها و بی اطینانی که مشاهده می شود نتیجه ی پستی و انحطاط انسانیت است، آیا ما نسبت به حل این مسئله و رفع این معضل مسئول نیستیم؟