در روایات و احادیث برای کارهای نیک و خیر، پاداشهای دنیوی و اخروی ذکر شده است که در نگاه اول سنخیتی با هم ندارند. چند مثال می توان ذکر کرد به شرح زیر:
اگر این کار (......) انجام شود ثواب این تعداد حج را دارد.
اگر آن زیارت (......) را انجام دهی بهشت بر تو واجب می شود.
اگر فلان کار خیر (.....) را انجام دهی ثواب شهید نصیبت می شود.
.............................................................
حال سوالهای من این است:
1- کسی که به حج می رود وهزینه هایی را تحمل می نماید( نمی گویم سختیها ، چونکه الان سفر حج ،سفری تفریحی شده است و با مسافرت دویست سال پیش قابل قیاس نیست) با کسی که کار خیر کم هزینه و کوتاه مدت را انجام می دهد برابر است؟
2- اگر کسی به زیارت امامان برود با وجود بهشتی شدن او ، نیازی به انجام اعمال دیگر و خودسازی و تهذیب ندارد.
اگر شرط و شروطی هست پس چرا سخنرانان ما آنها را ذکر نمی کنند و یکطرفه به قاضی می روند و این ذهنیت غلط و منحرف کننده را در مخاطبین بوجود می آورند؟
3- بنظر می رسد که برای یک انسان عزیزتر از جان خویش چیز دیگری نیست. چطور اجر یک کار خیر برابر اجر شهید می شود ( کاری را که خیلی از افراد می توانند انجام دهند)؟
......................................................
با توجه به مطالب بالا آیا سنخیت و تناسبی بین امور خیر ذکر شده و پاداش آنها وجود دارد؟
ارزش کار های با درجه بالاتر ، کم رنگتر نمی شود؟
آیا اینگونه روایات با لحاظ کردن شروطی محقق می شود ؟
چرا این شروط با روایات نیامده است؟
یا ثواب این اعمال برای کسانی است ، که به اعمال با درجه بالاتر، دسترسی نداشته و یا توان انجام آنها را ندارند؟
آیا اینگونه روایات باعث دستاویز شدن توسط عده ای نمی شود تا اعمال زشت خود را توجیه کنند؟
مانند داستان شخصی که در دو محل دزدی کرد و مال دزدی را صدقه داد.
