تمایز احاطی

تمایز خالق و مخلوق، در احاطه است یا در شدت وجود؟

سلام و رحمة الله. جناب استاد سمیع در یکی از تاپیکها در توضیح تشبیه و تنزیه، تمایز خالق و مخلوق را تمایز احاطی خوانده بودند که در آن خدا محیط است و تمام مخلوقات محاط هستند. اما من در مباحث وحدت وجودی بیشتر می بینم که تمایز خالق و مخلوق در شدت وجود است، به این معنا که خدا بیشترین شدت وجود را دارد و ما نقص در شدت وجود داریم.

می خواستم بدانم از دیدگاه عرفا، کدام تمایز بر قرار است؟ آیا هر دو برقرار است؟ یا تمایز شدت وجودی، نظریه ی جدیدتر از نظریه ی تمایز احاطی است؟ یا این دو به تعبیر متفاوت از یک نوع تمایز هستند؟

با سپاس

تمایز حق وخلق

باسمه تعالی
باسلام:
مغایرت وتمایز میان دو شئ به دو گونه قابل فرض و تحقیق است:
الف)مغایرت وتمایز تقابلی:
گاهی دو چیز با یکدیگر مغایرت تقابلی دارند ،بدین صورت که هر گاه آن دو چیز با یکدیگر مقایسه شوند ،در می یابیم اموری را که شئ اول دارد ،شئ دوم ندارد و بر عکس ،حقایق وکمالات یا نقص هایی در شئ دوم هست که در اولی یافت نمی شود.
این نوع تقابل خود به خود موجب تمایز ومغایرت آن دو می گردد که در اصطلاح با تمایز تقابلی از آن یاد می شود.
همه موجوداتی که در عرض یکدیگر قرار دارند ،از چنین مغایرت وتمایزی بر خوردارند ،برای مثال مغایرت بدن ما با کتابی که در دست داریم ،مغایرت و تمایز تقابلی است، زیرا بدن ما بهره ای از کمال وجودی دارد که این کتاب ازآنها بی بهره است .همچنین ،این کتاب حیطه ای از وجود را پر کرده است که بدن ما ارتباطی با آن ندارد.
بنابر این ،بدن وکتاب دوشئ مقابل اند وتمایز آنها از نوع تمایز قسم اول است
ادامه دارد......