تسامح ادله سنن

سلام،
افرادی نظیر ایت الله خویی که قایل به وثوق سندی بوده اندو تنها ظن حاصل از سلسله سند راموجب اعتبار خبرواحد میدانستند واز طرفی احادیث ضعیف السندرا به استناد تسامح در ادله سنن موجب معتبر دانستن آنها نمیدانستد چگونه برخوردی باادعیه وزیاراتی نظیر دعای ندبه وزیارت آل یس دعای توسل وادعیه صحیفه سجادیه میکردند؟چون ظاهرا همه این احادیث افتادگی سند دارند وصحیح السند نیستند؟به عبارت دیگه قسمتهایی از این ادعیه وزیارات بدون شک در روایات معتبر نیامده خب ایشون وهم مسلک هاشون با این ادعیه چه برخوردی دارند؟آیاصرفا به قصد رجا وبه امید ثواب آنهاراقرائت میکنند؟