استعانت در قرائت

قرآن كریم، قول ثقیل است: "إنّا سنلقی علیك قولاً ثقیلاً" سوره ی مزّمّل، آیه 5، از این رو سالكی كه خواهان نیل به حقایق معارف آن است باید از گزند هر رهزنی مصون بماند و از هر رهگشایی مدد بجوید، بدین جهت خداوند سبحان به تالیان قرآن و سالكان كوی وحی هم دستور تخلیه كه جنبه ی سلبی دارد میدهد و هم فرمان تجلیه و تحلیه كه جنبه ی اثباتی دارد و میفرماید: هنگام قرائت قرآن، به خداوند از گزند شیطنت هر شیطان وسوسه گر پناه ببر: "فإذا قرأت القران فاستعذ بالله من الشیطان الرجیم" سوره ی نحل، آیه ی 98.

انسان تا خود را از وسوسه های درون و بیرون، همچنین از سنتها و آداب جاهلی نجات ندهد و تا ذهن خویش را از پیش داوریهای قبلی نرهاند، بهره ای از خواندن قرآن نمیبَرد، زیرا وساوس و سنتهای جاهلی مانع فهم صحیح او میشود و كسی كه با پیش داوری قبلی به خدمت قرآن آمده سعی میكند كه قرآن را مهمان خود كند نه خود مهمان قرآن باشد. چنین فردی در حقیقت الفاظ قرآن را بر زبان جاری كرده است در حالی كه از معانی آن هیچ اطلاعی ندارد. او مصداق این حدیث رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است كه فرمود: "ویل لمن لاكها ولمیتدبّرها"؛ وای بر كسی كه این آیات را بین دو فك و چانهاش بگرداند و در باره آن تدبر نكند.