۩"۞"۩ْْ موسای عشق و آفتاب حکمت ۩"۞"۩ْْ
تبهای اولیه
پدرش، حضرت امام صادق علیه السلام ، مؤسس دانشگاه جعفری و نشر دهنده فقه اصیل اسلامی و احیا کننده دین بود؛ همان کسی که مظهر علم و فضیلت و صاحب مقامات معنوی شگفت انگیزی به شمار می آمد. مادرش، حمیده، خادمه ای از شمال افریقا بود که نزد امام صادق علیه السلام مقامی والا داشت. امام صادق علیه السلام نگاهی پدرانه به سیمای نورانی فرزند سومش انداخت. آن گاه به سوی مسلمانانی بازگشت که در سفر حج آن امام را همراهی می کردند، فرمود: «خداوند امروز پسری به من عنایت فرمود که بهترین مردم زمان خود و پیشوای آینده شما خواهد بود».
در آغاز هفتمین روز از ماه صفر، خورشید ولایت در روستای ابواء طلوع کرد و شادی بر سرزمین حجاز حاکم شد.
امام صادق علیه السلام ، به همراه خانواده اش در حال بازگشت از مکه بود که سومین پسر آن حضرت پا به عرصه گیتی نهاد. نام این مولود بابرکت را موسی گذاشتند.
روز هفتم ماه صفر سال 129 ق زمانی که امام جعفر صادق علیه السلام به همراه خانواده و اصحابشان از سفر حج به مدینه مراجعت می کردند، در مکانی به نام «اَجواء»، کودکی، از مادری به نام حمیده اندلسیه به دنیا آمد که حضرت، نام او را موسی گذاشتند و فرمودند: «این فرزند بعد از من امامی برای خلق است». از مستحباتی که در اسلام بر آن تاکید فراوان شده، عقیقه کردن و ولیمه دادن برای نوزاد نورسیده است. امام جعفر صادق علیه السلام نیز در احیای این سنت نبوی، پس از مراجعت به مدینه، به شکرانه مولود مبارک ولیمه ای ترتیب داد و در آن امامت آن حضرت را اعلام فرمود. القاب و کنیه امام موسی کاظم(ع) مهم ترین و معروف ترین لقب امام موسی کاظم علیه السلام ، «کاظم» است. کظم به معنی بیرون آمدن نَفَس است. کَظوم کسی است که نَفَس خود را حبس می کند و این کنایه از سکوت است و کاظم یعنی فرو خورنده خشم و غضب. از دیگر القاب آن حضرت می توان به عالم، صالح، باب الحوائج، صابر، امین و زین المجتهدین اشاره کرد. مهم ترین کنیه آن حضرت عبدصالح و ابوالحسن می باشد که در میان اهل حدیث به ابوالحسن اول معروف است.
ولادت، پدر و مادر
ولیمه
کودکی امام موسی کاظم(ع) مسئله امامت این کودک بعد از امام جعفر صادق علیه السلام و جانشینی رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم و هادی و راهنما بودن او محبوبیتی مضاعف نزد پدر به وجود آورده بود.
امام موسی کاظم علیه السلام از همان کودکی در مجلس درس پدر، که مؤسس و رئیس دانشگاه جعفری است، شرکت و جانش را از سرچشمه علوم و معارف اصیل اسلامی سیراب می کرد و در بحث های علمی شرکت می جست و در عین ناباوری اطرافیان، فردی کهنه کار و قوی، اهل بحث و منطق و قادر به اثبات مباحث دشوار و معضل علمی بود و این موجب محبوبیت آن حضرت نزد امام جعفر صادق علیه السلام و اصحاب گردیده بود.