جمع بندی کمک و یاری امام زمان (عج)

جمع بندی پرسش: طبق روایات، هر کس فریاد کمک خواهی مردی را بشنود ولی جواب او را ندهد و به کمکش نشتابد مسلمان نیست با این حساب، آیا ما شیعیان که میدانیم امام زمان کمک ما را برای ظهور می طلبد ولی با گناهان مختلف این کمک را دریغ میکنیم مسلمان نیستیم؟ پاسخ: در پاسخ به سؤال شما نکاتی را تقدیم می کنیم: اولاً طبق روایتی که اشاره کردید امام صادق (علیه السلام) از قول پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرموده اند: «مَنْ أَصْبَحَ لَا يَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِينَ فَلَيْسَ مِنْهُمْ وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلًا يُنَادِی يَا لَلْمُسْلِمِينَ فَلَمْ يُجِبْهُ فَلَيْسَ بِمُسْلِم‏، كسی كه صبح كند و اهمیتی به كارهای مسلمانان ندهد او از آنان نیست و كسی كه صدای مردی بشنود كه فریاد كمك خواهی از مسلمانان را سر دهد و پاسخش را ندهد مسلمان نیست.»(1) در حقیقت، آنچه که در این روایت محل اشاره است و به همه مسلمانان تاکیداً گوشزد می کند عبارت از اینست که نسبت به حوائج دیگر مسلمانان و برادران دینی اعم از شیعه و سنی اهتمام داشته باشید، مسلمانان باید برای رفع فقر و محرومیت و دفع ظلم و ستم از جوامع اسلامی احساس مسئولیت کنند. در روایت دیگری امام باقر (عليه‏ السلام) از قول پيامبر خدا (صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله) فرمود: «به من ايمان نياورده ‏است آن كه شب را با شكم سير بخوابد و همسايه ‏اش گرسنه باشد . فرمود : اهل هر آبادى كه شب را بگذرانند و در ميان ايشان گرسنه‏ اى باشد، روز قيامت خداوند به آنان نظر (رحمت) نمى‏ افكند.»(2) بنابراین مسأله کمک و یاری به دیگر مسلمانان از نظر شارع مقدس، از اهمیت بالائی برخوردار است و همه در برابر این امر مسئولند و کوتاهی و بی تفاوتی در این خصوص، تبعات سنگینی به دنبال دارد چنانکه آهنگ روایت خیلی سنگین و هشدار دهنده است. ثانیاً در حقیقت، فریاد «هل من ناصر» امام زمان (عجل الله فرجه) که در پس پرده غیبت هستند، مطالبه ی کمک برای خودشان نیست، تصور نادرستی است که کسی گمان کند امام عصر (علیه السلام) همینک در بند اسارت و تحت ظلم و ستم هستند و یا به دلیل فقر و محرومیت، محتاج کمک ما هستند؟! خیر! البته غم و درد و رنج غربت غیبت، چنانکه برای ما سنگین است به مراتب اولی برای آن حضرت که رنج و غم و مصیبت مسلمانان و شیعیان و محرومیت بشریت را می بینند رنج آورتر است. با این حال، تقاضای کمک امام زمان (عجل الله فرجه) تقاضای کمک و یاری دین خداست، دعوت مسلمانان به بازگشت به دستورات و ارزشهای دین الهی است، درخواست کمک و مساعدت به مظلومان و محرومان است، تقاضای رعایت تقوا و پرهیزکاری و پاک زیستن است، و دعوت به خدامحوری به جای نفس محوری و هواپرستی است. اموری که بی توجهی به آنها هم ظلم به خود بشر و هم موجب به تأخیر افتادن شرایط ظهور حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) است. به عبارتی مسلمانان با گناه و نافرمانی خدا هم به خودشان و هم به دیگران اعم از مظلومان و محرومان عالم ظلم می کنند و هم به مولای غایب ما که او نیز انتظار فرج را می کشد ظلم می کنند. از این رو، بعید نیست، کسانی از جمع مسلمانان که رسماً در وادی گناه غوطه ور شده و هیچ عزم و تصمیمی برای توبه و بازگشت ندارند و به بعبارتی گناه و معصیت، همه زندگی آنها را احاطه کرده است شامل این دسته از روایات باشند. زیرا این وضعیت، غفلت های بعدی را نیز در پی دارد و خواسته و ناخواسته به فراموشی، بی تفاوتی و بی توجهی نسبت به دردها و رنجهای دیگران کشانیده می شوند و همین یعنی عدم اهتمام به امور مسلمین و نتایج آن ... بعلاوه، گناهکاران به همان دلایلی که عرض شد،(خودفراموشی و خدافراموشی)(3) معمولاً نسبت به فریاد استمداد و کمک خواهی مظلومان و محرومان عالم نیز بی توجهی می کنند و به تبع آن، تقاضا و کمک خواهی امام عصر (عجل الله فرجه) که ندای جد غریبشان اباعبدالله الحسین (علیه السلام) از حلقوم ایشان بلند است که «هل من ناصر ینصرنی» یعنی «هل من ناصر دین الله». هم بی توجهند. البته ناگفته نماند که به افراد مسلمان که به هر دلیلی اعم از غفلت و هواپرستی و یا افراط و تفریط و ضعف نفس، گاهی به گناه کشیده می شوند و مدام توبه می کنند نمی توانیم چنین چیزی را نسبت بدهیم یعنی به فرد مسلمان گناهکاری نسبت کفر بدهیم! زیرا از طرفی حفظ آبروی مؤمن واجب است و از طرف دیگر خداوند برای گناهکاران باب توبه و بازگشت را باز گذاشته و ما شرعاً چنین اجازه و حقی نداریم. پی نوشت ها: 1. الكافی، ثقة الاسلام كلینی، کتابفروشی علمیه اسلامیه، تهران، 1369، ج ‏2، ص 164، ح 5 ؛ تهذیب الاحكام ، شیخ طوسی، نشر صدوق، تهران، 1417، ج 6 ص 175 ح 29 ؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، دار احیاء التراث العربی، بیروت، بی تا، ج 71، ص 339، ح 120 . 2. الإمامُ الباقرُ (عليه‏ السلام)، قـالَ رسولُ اللّه (صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله): «ما آمَنَ بي مَن باتَ شَبْعانَ وجارُهُ جائعٌ . قالَ : وما مِن أهلِ قريةٍ يَبِيتُ و فيهِم جائعٌ ، يَنظُرُ اللّه‏ُ إليهِم يومَ القِيامَةِ .» الكافي، پیشین، ج 2 / ص 668 / ح 14 ؛ منتخب ميزان الحكمة، دارالحدیث، قم، 1388، ص 124. 3. «وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ؛ و مانند آنان نباشید که به کلی خدا را فراموش کردند، خدا هم (حظّ روحانی و بهره ابدی) نفوس آنها را از یادشان برد، آنان به حقیقت بدکاران عالمند.»، حشر، آیه 19.