**** کلاس نهج البلاغه = خطبه قاصعه *****

✅ خطبه دویست و بیست و سوم نهج البلاغه

خطاب به عبدالله بن زمعه

سخنى از آن حضرت (ع ) به عبد الله بن زمعه فرمود و او از شيعيانش بود. در ايام خلافتش نزد او آمد و مالى طلبيد و على (ع ) در پاسخش چنين فرمود:

زبان پاره اى است از انسان .

اگر آدمى را ياراى سخن گفتن نباشد، زبان او را سخنگو نكند.

و سخن به زبان مهلت درنگ ندهد، اگر آدمى به سخن گفتن توانا باشد.

ما اميران سخنيم ،

سخن در ما ريشه دارد

و شاخه هايش بر سر ما سايه افكنده .

☝️بدانيد، خدايتان رحمت كناد، شما در زمانى هستيد كه حقگويان در آن اندك اند

☝️ و زبانها در گفتن راست ناتوان و جويندگان حق بيمقدارند.

☝️ مردم اين زمان به نافرمانى از خدا كمر بسته اند (و اهل سازش ‍ و مماشات در كارهاى خلاف اند).

☝️ جوانانشان بدخويند

☝️و پيرانشان گنهكارند

☝️ و عالمانشان منافق اند

☝️ و قاريانشان سودجوى و چاپلوس اند.

☝️خردان بزرگان را ارج نمى نهند

☝️ و توانگران بينوايان را يارى نمى رسانند.

#خطبه_223

[=#800000][=113]#نامه_۷۹

و من كتاب كتبه ( عليه السلام ) لما استخلف إلى أمراء الأجناد :

بسم الله.
برگزیده ای از خطبه ی 31 نهج البلاغه : از وصيت آن حضرت (ع) به حسن بن على (عليهما السلام) در آن هنگام كه از صفين بازمى گشت در "حاضرين" نوشته است .

از پدرى در آستانه فنا و معترف به گذشت زمان، كه عمرش روى در رفتن دارد و تسليم گردش روزگار شده، نكوهش كننده جهان، جاى گيرنده در سراى مردگان، كه فردا از آنجا رخت برمى بندد، به فرزند خود كه آرزومند چيزى است كه به دست نيايد، راهرو راه كسانى است كه به هلاكت رسيده اند و آماج بيماريهاست و گروگان گذشت روزگار. پسرى كه تيرهاى مصائب به سوى او روان است، بنده دنياست و سوداگر فريب، و وامدار مرگ و اسير نيستى است و هم پيمان اندوه ها و همسر غمهاست، آماج آفات و زمين خورده شهوات و جانشين مردگان است . اما پیام :

در همه كارهايت به خدا پناه ببر. زيرا اگر خود را در پناه پروردگارت در آورى، به پناهگاهى استوار و در پناه نگهبانى پيروزمند در آمده اى. اگر چيزى خواهى فقط از پروردگارت بخواه، زيرا بخشيدن و محروم داشتن به دست اوست.
و فراوان طلب خير كن

و بدان، اى فرزند، كه بهترين و محبوبترين چيزى كه از اين اندرز فرا مى گيرى، تقوا و ترس از خداست
پيش از آنكه در اين طريق نظر كنى و قدم در آن نهى از خداى خود يارى بخواه و براى توفيق يافتنت به او روى آور و از هر چه تو را به شبهه مى كشاند يا به گمراهيت منجر مى شود، احتراز كن

و چون يقين كردى كه دلت صفا يافت و خاشع شد و انديشه ات از پراكندگى برست و همه سعى تو منحصر در آن گرديد، آنگاه به آنچه در اين وصيت براى تو، بوضوح، بيان داشته ام، بنگر و اگر نتوانستى به آنچه دوست دارى، دست يابى و براى تو آسودگى نظر و انديشه حاصل نيامد، بدان كه مانند شترى هستى كه پيش پاى خود را نمى بيند و در تاريكى گام برمى دارد. كسى كه به خطا مى رود و حق و باطل را به هم مى آميزد، طالب دين نيست و بهتر آن است كه از رفتن باز ايستد.

پس چنگ در كسى زن كه تو را آفريده است و روزى داده و اندامى نيكو بخشيده و بايد كه پرستش تو خاص او باشد و گرايش تو به او و ترس تو از او.
و بدان اى فرزند، كه هيچكس از خدا خبر نداده، آنسان، كه پيامبر ما (صلى الله عليه و آله) خبر داده است. پس بدان راضى شو، كه او را پيشواى خود سازى و راه نجات را به رهبرى او پويى. من در نصيحت تو قصور نكردم و آنسان، كه من در انديشه تو هستم، تو خود در انديشه خويش نيستى.

بدان، اى فرزند، اگر پروردگارت را شريكى بود، پيامبران او هم نزد تو مى آمدند و آثار پادشاهى و قدرت او را مى ديدى و افعال و صفات او را مى شناختى. ولى خداى تو آنگونه كه خود خويشتن را وصف كرده، خدايى است يكتا. كسى در ملكش با او مخالفتى نكند، هرگز زوال نيابد و همواره خواهد بود. پيش از هر چيز بوده است، كه او را آغازى نيست و بعد از هر چيز خواهد بود، كه او را نهايتى نيست. فراتر از اين است كه پروردگاريش ثابت شود به دانستن و شناختن به دل يا به چشم .

چون اين را دانستى، اكنون چنان كن كه از چون تويى شايسته است با وجود خردى قدر و منزلتش و اندك بودن تواناييش و فراوانى ناتوانيش و بسيارى نيازش به پروردگارش، در فرمانبردارى از او و ترس از عقوبت او و بيم از خشم او. او تو را جز به نيكى فرمان ندهد و جز از زشتى باز ندارد.
و بدان كه خودپسندى، خلاف راه صواب است و آفت خرد آدمى.
و چون راه خويش يافتى، به پيشگاه پروردگارت بيشتر خاشع باش .

و بدان، كه در برابر تو راهى است، بس دراز و با مشقت بسيار. پيمودن اين راه را نياز به طلب است، به وجهى نيكو. توشه برگير بدان مقدار كه تو را برساند، در عين سبك بودن پشتت از بار گران. پس بيش از توان خويش بار بر پشت منه كه سنگينى آن تو را بيازارد. هرگاه مستمند بينوايى را يافتى كه توشه ات را تا روز قيامت ببرد و در آن روز كه روز نيازمندى توست همه آن را به تو باز پس دهد، چنين كسى را غنيمت بشمار و بار خود بر او نه و فراوانش مدد رسان، اكنون كه بر او دست يافته اى، بسا، روزى او را بطلبى و نيابى. و نيز غنيمت بشمر كسى را كه در زمان توانگريت از تو وام مى طلبد
و بدان، كه در برابر تو گردنه اى است بس دشوار. كسى كه بارش سبكتر باشد درگذر از آن، نيكو حال تر از كسى باشد كه بارى گران بر دوش دارد.

و بدان، كه خداوندى كه خزاين آسمانها و زمين به دست اوست، تو را رخصت دعا داده و خود اجابت آن را بر عهده گرفته است و از تو خواسته كه از او بخواهى تا عطايت كند و از او آمرزش طلبى تا بيامرزدت و ميان تو و خود، هيچكس را حجاب قرار نداده و تو را به كسى وانگذاشت كه در نزد او شفاعتت كند و اگر مرتكب گناهى شدى از توبه ات باز نداشت و در كيفرت شتاب نكرد.

و چون بازگشتى سرزنشت ننمود و در آن زمان، كه در خور رسوايى بودى، رسوايت نساخت و در قبول توبه بر تو سخت نگرفت و به سبب گناهى كه از تو سرزده به تنگنايت نيفكند و از رحمت خود نوميدت نساخت. بلكه روى گردانيدن تو را از گناه، حسنه شمرد. و گناه تو را يك بار كيفر دهد و كار نيكت را ده بار جزا دهد. و باب توبه را به رويت بگشود.

چون ندايش دهى، آوازت را مى شنود و اگر در دل سخن و نجوا گويى، آن را مى داند. پس حاجت به نزد او ببر و راز دل در نزد او بگشاى و غم خود به نزد او شكوه نماى و از او چاره غمهايت را بخواه و در كارهايت از او يارى بجوى و از خزاين رحمت او چيزى بطلب كه جز او را توان عطاى آن نباشد، چون افزونى در عمر و سلامت در جسم و گشايش در روزى.
خداوند كليدهاى خزاين خود را در دستان تو نهاده است، زيرا تو را رخصت داده كه از او بخواهى و هر زمان كه بخواهى درهاى نعمتش را به دعا بگشايى و ريزش باران رحمتش را طلب كنى. اگر تو را دير اجابت فرمود، نوميد مشو. زيرا عطاى او بسته به قدر نيت باشد. چه بسا در اجابت تاءخير روا دارد تا پاداش سؤال كننده بزرگتر و عطاى آرزومند، افزونتر گردد.

پس همواره از خداوند چيزى بخواه كه نيكى آن برايت برجاى ماند و رنج و مشقت آن از تو دور باشد.

و بدان، كه تو را براى آخرت آفريده اند

سخن از سر اخلاص گوى و خشم خود اندك اندك فرو خور كه من به شيرينى آن شربتى ننوشيده ام و پايانى گواراتر از آن نديده ام.

نرمى نماى تا او نيز با تو نرمى كند.
اگر كسى درباره تو گمان نيك برد، تو نيز با كارهاى نيك خود گمانش را به حقيقت پيوند.

به اعتمادى كه ميان شماست، حق را ضايع مكن
پاداش كسى كه تو را شادمان مى سازد، بدى كردن به او نيست .

عاقلان به ادب بهره گيرند و به راه آيند و ستوران به زدن. هر غم و اندوه را كه بر تو روى آرد، به افسون شكيبايى و يقين نيكو، از خود دور ساز.

استوارترين رشته پيوند، رشته پيوند ميان تو و خداست..

پيش از قدم نهادن در راه بپرس كه همراهت كيست و پيش از گرفتن خانه بنگر كه همسايه ات كيست .
زنهار از گفتن سخن خنده آور، هر چند، آن را از ديگرى حكايت كنى.
زنان را روى پوشيده دار تا چشمشان به مردان نيفتد، زيرا حجاب، زنان را بيش از هر چيز از گزند نگه دارد. خارج شدنشان از خانه بدتر نيست از اينكه كسى را كه به او اطمينان ندارى به خانه در آورى. اگر توانى كارى كنى كه جز تو را نشناسد چنان كن و كارى را كه برون از توان اوست، به او مسپار، زيرا زن چون گل ظريف است، نه پهلوان خشن. گرامى داشتنش را از حد مگذران و او را به طمع مينداز، چندان كه ديگرى را شفاعت كند. زنهار از رشك بردن و غيرت نمودن نابجا، زيرا سبب مى شود كه زن درستكار به نادرستى افتد و زنى را كه به عفت آراسته است به ترديد كشاند.

عشيره خود را گرامى دار، كه ايشان بالهاى تو هستند

دين و دنيايت را به خدا مى سپارم و از او بهترين سرنوشت را براى تو مى طلبم، هم اكنون و هم در آينده، هم در دنيا و هم در آخرت. والسلام .

[=#a52a2a][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و سوم نهج البلاغه

[=113][=#8b4513]
✅ خطبه دویست و بیست و پنجم نهج البلاغه

[=#800000][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و ششم نهج البلاغه

[=#800000][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

[=#800000][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

در حمد الهى و ستايش پيامبر و عجايب آفرينش

قسمت3⃣

از اين خطبه (در صفت آفرينش اصناف حيوانات ):

اگر در عظمت و بزرگى نعمت بارى تعالى مى انديشيدند، به راه راست بازمى گشتند و از عذاب آتش مى ترسيدند.

ولى دلها بيمار است و ديده ها عيبناك .

آيا به خردترين چيزى كه آفريده است ، نمى نگرند كه چسان آفرينش او را استوار داشته و تركيبش را محكم نموده ؟

برايش چشم و گوش پديد آورده و استخوان و پوست ترتيب داده است .

به آن مورچه بنگريد، با جثّه خرد و اندام نازكش ،

آنچنان خرد كه نزديك است كه به گوشه چشم ديده نشود

و به نيروى انديشه ، آفرينشش به تصور درنيايد كه چگونه بر روى زمين مى رود

و روزى خود به دست مى آورد

و دانه به سوراخ مى كشد

و در انبار خود مهيا مى دارد.

در فصل گرما براى فصل سرماى خود دانه مى اندوزد،

و به هنگام در آمدن ، راه دوباره بازگشتن را به ياد دارد.

خداوند روزيش را ضمانت كرده

و آنچه موافق حال اوست به او عطا كرده است .

دادار نعمت دهنده از او غافل نشده و ايزد پاداش ‍ دهنده محرومش نساخته است .

#از_خطبه_227

[=#800000][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

[=#8b4513][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

در حمد الهى و ستايش پيامبر و عجايب آفرينش

قسمت6⃣

بزرگ است ، خداوندى كه هر چه در آسمانها و زمين است ، چه از روى رغبت و چه از روى اضطرار در برابرش حاضرند

و بر آستان او چهره و گونه بر خاك مى سايند.

و از روى تسليم و ناتوانى فرمان او مى برند

و از بيم ، زمام فرمانبردارى خود به دست او مى دهند.

پرندگان مسخر فرمان او هستند.

به شمار پرهايشان و نفسهايشان آگاه است .

دستها و پاهاى آنها را بر روى زمينهاى نمناك و خشك استوار ساخته .

روزيشان را مقدّر فرموده و اجناس آنها را شماره كرده است .

اين كلاغ است و آن عقاب است و آن ديگر كبوتر است يا شتر مرغ .

هر پرنده اى را به نام خود خواند و عهده دار روزى آن گرديد.

ابرهاى گران را بيافريد

و بارانهاى بر دوام را از آنها ريزان ساخت

و بهره هر جاى را از آن معين فرمود

و زمينى را كه خشك شده بود آب داد

و پس از خشكسال در آن گياه رويانيد.

#از_خطبه_227

[=#8b4513][=113]
✅ خطبه دویست و بیست و هفتم نهج البلاغه

[=#8b4513][=113]

✅ خطبه دویست و بیست و هشتم نهج البلاغه

در باب توحید

قسمت1⃣

خطبه اى از آن حضرت (ع ) در توحيد است و در اين خطبه ازاصول علم چيزى گردآورده كه در ديگر خطبه ها نيست

یكتايش ندانست آنكه ، برايش كيفيتى انگاشت و به حقيقتش نرسيد آنكه براى او همانندى پنداشت .

آنكه به چيزى همانندش ساخت ، بدو نپرداخت و آنكه ، به او اشارت كرد و يا در تصورش آورد، قصد او ننمود.

هر چه كنه ذاتش شناخته آيد، مصنوع است و هر چه قيامش به ديگرى بود، معلول است .

خداوند فاعل است ولى نه با ابزار، تعيين كننده است ولى نه با جولان فكر و انديشه ، بى نياز است نه آنكه از كس سودى برده باشد.

زمان همراه او نيست و ابزار و آلات به مددش برنيايند.

هستى او بر زمانها پيشى دارد. وجودش بر عدم مقدّم است .

ازليّتش را آغازى نيست .

در آدميان قوه ادراك نهاد و از اين معلوم گردد كه او را آلت ادراك نيست .

برخى موجودات را ضد ديگرى قرار داد و از اين معلوم شود كه او را ضدّى نيست و مقارنتى كه ميان اشيا پديد آورد، نشان اين است كه قرينى ندارد. روشنى را ضد تاريكى ساخت و ابهام را ضد وضوح و ترى را ضد خشكى و سرما را ضد گرما.

و ميان ناسازگاران آشتى افكند و آنها را كه از هم جدا بودند مقارن يكديگر گردانيد و آنها را كه از هم دور بودند به يكديگر نزديك نمود.

و نزديكها را از هم دور ساخت .

هيچ حدى او را در برنگيرد و با هيچ عددى شمرده نشود.

آلات اندازه گيرى ، همانندان خود را تحديد كنند و به نظاير خود اشارت نمايند.

#ازخطبه228

[=113][=#800000]
✅ خطبه دویست و بیست و هشتم نهج البلاغه

[=113][=#800000]
✅ خطبه دویست و بیست و هشتم نهج البلاغه

✅ خطبه دویست و بیست و هشتم نهج البلاغه

در باب توحید

قسمت 4⃣

و نتوان گفت كه در چيزهايى جاى مى گيرد كه بالايش مى برند يا فرودش مى آورند

يا چيزى او را حمل مى كند تا به سويى كجش كند يا راستش نگاه دارد.

نه درون چيزهاست ، نه بيرون آنها.

خبر مى دهد ولى نه به زبان يا زبانك ته گلو.

مى شنود ولى نه از راه روزنهاى گوش و ابزار شنوايى درون گوش .

سخن مى گويد ولى نه به حركت زبان .

حفظ مى كند ولى نه با رنج به خاطر سپردن .

اراده مى كند ولى نه آنكه در خاطره بگذراند.

دوست مى دارد و خشنود مى شود ولى نه از روى نازك دلى ،

دشمنى مى ورزد و خشم مى گيرد، بدون تحمل مشقت .

هر چه را كه بخواهد كه ايجاد شود، مى گويد موجود شو و آن موجود مى شود.

ولى نه به آوازى كه به گوش خورد و نه به بانگى كه شنيده آيد.

كلام خداى سبحان ، فعلى است كه از او ايجاد شده و تمثل يافته

و حال آنكه ، زان پيش موجود نبوده است كه اگر قديم مى بود خداى ديگر مى بود.

#ازخطبه228