وصیت نامه ی من

سلام و عرض ادب
این همیشه یکی از بزرگترین ترس های من بوده.
موضوع به قدری دهشتناک است که شخصا جرات نزدیک شدن و حتی فکر کردن به آن را ندارم.
حتی الان که میخواستم این تاپیک را باز کنم،....
حتی خواندن وصیت نامه ی دیگران هم جرات میخواهد چه برسد به نوشتن...
وصیت نامه ی من برای شب هایی که هنوز نفس میکشم:
خداوندا برای حق الله ها به رحمتت امید دارم
اما حق الناس ها...
خدایا تا زنده ام دست مرا بگیر و برای ادای حق الناس ها ببر.حق الناس هایی که نفس مکاره ام از توجه بدانها باز میدارد
و نفس ملهمه ام در انتظار وقتی است تا گوش جانم را باز بیابد و رهنمون زیبایی ام باشد.
خدایا میدانم که اوضاع خیلی خراب است
و میدانم که گاهی آدمی آنقدر به تاریکی خو میکند که دیدن نور برایش ضرر دارد.
آنقدر مرا به خودم وانگذار که بدانجا برسم
رسیده ام؟
........
تنها چیزی که میدانم باید بگویم این است که فریاد بزنم خدایا به تو احتیاج دارم.
نذر کرده ام موقع یوم الحشر به عدد لحظات بی وصف حساب در دلم تکرار کنم : خدایا گفته بودم که به تو احتیاج دارم.
کاش میشد موقع حسابکشی از خشیت تو جان بسپارم .نمیشود.نمیشود.نمیشود.
اگر جای ما بودی در روز حساب چه بر تو میگذشت؟
وااای چه میگویم؟......