جمع بندی هدف و کمال حیوانات چیست؟

باسمه العلیم

سلام علیکم

این سؤال که در پستهای قبل مطرح فرمودید چنین برداشتی را به ذهن حقیر متبادر نمود:

مورد فوق را هم به این دلیل مطرح نمودم که حضرتعالی برای موضوع مورد بحث به دنبال دلیل علمی می گردید و به همین دلیل بنده کرارا متذکر شدم موضوع مورد بحث از

حیطه ی علوم تجربی خارج است و شما سکوت فرمودید،می توانستید بفرمائید دلیل علمی نمی خواهم.

این دو تلازمی با هم ندارند،یعنی اینکه انسان تنها موجود هوشمند در کیهانی با این عظمت باشد اصلا مورد بحث ما نیست.

با این مقدمه ی ذهنی که بنده از سخنان شما مبنی بر داشتن دلایل علمی بر "خلقت جهان برای انسان" داشتم عرض کردم سخن قران را با چرخشی هرمنوتیکی

باز بینی کنید و تذکری ضمنی هم دادم که همه ی ماجرا این نیست و موضوع فراتر از آن است.

عرض کردم موضوع اصلا این نیست.

مسلم است که سندیت کلام الهی برای ما از همه چیز بیشتر است اما دلایل فلسفی نیز دارد.

بسیار خوب،پس در رأس خلقت باید خالقی باشد درست است؟

ورود به این بحث منوط به پاسخ سؤال قبل است،و اینکه حضرتعالی فلسفه ی اسلامی بالاخص نظام فلسفی حکمت متعالیه را قبول داشته و یا حداقل

ابتدائا ردّ نکنید و راجع به آن تأمل بفرمائید.

در غیر اینصورت بی فایده خواهد بود.

باسمه الحق

سلام علیکم

اگر اعتقاد شما این است و سخنان ما را لاطائلات می دانید چرا بحث را پی گیری فرمودید؟

شرط عقل این است که وقتی از ابتدا می دانید بحث بیهوده و از اساس پرت و پلا گویی است از ورود به آن اجتناب کنید!

با عرض سلام

باسمه العلیم

سلام علیکم

"ملاک پذیرش را منطقی بودن می دانم" خودش تعبیری "منطقی "نیست،چرا که جمله ای مبهم است و می توان از آن تفاسیر متعددی بر مبنای سیستمهای گوناگون فکریِ

موجود به دست داد،هر مکتبی عقاید خویش را منطقی و به عبارتی مطابق با واقع می انگارد و همه ی تخاصمات و مباحثات علمی و فلسفی هم بر همین

مبناست،در نتیجه شاید آنچه از نظر من منطقی است از دیدگاه شما یاوه باشد و یا بالعکس.

به هر حال حداقل سود این نوع مباحثات این است که می توانیم از نقطه نظرات دیگران با خبر شویم و شاید کمی از لاک حق پنداری خویش بیرون بیائیم

و به این فکر کنیم که این چه حقی است که همه طالب آن و صد البته مدعی آنند!

متشکرم در همین حدّ هم مطلوب است و البته بنده نیز به فرمایشات حضرتعالی فکر کردم.

عرایضم در پست اول،با رویکرد فوق بود.

به رسول خدا صلی الله علیه و اله ارجاعش می دادم،اکنون نیز همان کار را می کردم اگر حضرتعالی منابع درون دینی را می پذیرفتید

ولی مشکل اینجاست که خود شما بحثهایی فرادینی می خواهید این مطالبه با بحثهای علوم تجربی جور در نمی آید چون فراتر از موضوع این علوم است

بنابراین تنها چاره ای که باقی می ماند رویکرد فلسفی و عقلی به موضوع است که باز هم گویا مورد پذیرش شما نیست.

حال خود بفرمائید چه باید کرد؟

باسمه العلیم

لطفا تا پایان مطالب نقل قول نفرمائید تا بحث فلسفی آن به نتیجه برسد،متشکرم

ابتدا و به عنوان مقدمه ذکر یک موضوع ضروری می نماید و البته در پستهای قبل هم دو مرتبه تکرار نمودم اما از آنجایی که آوردن آن ضروری بحث است

و ارجاع حضرتعالی به مباحث پیشین شاید موجب از دست دادن سر رشته ی مطالب شود باز هم تکرار می کنم:

بحث غایت انگاری و هدفمندی خداوند به دو صورت مطرح می گردد:

1-از جنبه ی فاعلی

2-از جنبه ی قابلی یا خلقی

صورت اول پرسش این است که هدف خدا از آفرینش جهان چیست؟

صورت دوم سؤال این است که غایت،مقصد و هدف آفرینش چیست؟

به دنبال غایت گشتن برای توجیه هدف فعل خداوند لغو و بی معناست بله غلط و اشتباه است و هرگونه غایتی که در خلقت فرض شود غرض زائد

بر ذات خداوند و از حضرتش نفی می شود،در نتیجه همه ی اغراض به خلق بر می گردد نه به خالق.

دلیلش هم این است که هدفمندی برای رسیدن از نقص به کمال است و خداوند کمال مطلق است و هر حرکت کمالی که فرض شود در حقیقت به سوی اوست.

باسمه العلیم

فرمودید که می پذیرید در رأس خلقت خالقی است که مخلوقات را پدید آورده است

در فلسفه ثابت است که باید بین خداوند که واحد من جمیع جهات است و مخلوقات متکثر عالم سنخیت باشد به لحاظ قاعده ی فلسفیِ

"وجوب سنخیت بین علت و معلول" در حالیکه از جهت اشاره شده:"وحدت خدا و کثرت موجودات"چنین سنخیتی نیست و امکان ندارد

مگر با عنایت به وجود واسطه که در حکمت این واسطه،نفس انسان کامل است که دارای دو وجهه و جهت است که از یک جنبه با جهت

وحدت ذات باریتعالی سنخیت داشته باشد و از طرف دیگر با موجودات و مخلوقات متکثر.

ادامه دارد.....

باسمه العلیم

به عبارت دیگر واسطه ی فیض بین خالق و مخلوقات باشد و تجلی این واسطه(انسان کامل) و مصداق عینی و کامل آن نفس مقدس پیامبر صلی الله علیه و آله

است.

بدین ترتیب و حتی از نظر برخی فلاسفه انسان کامل نه تنها در سلسله ی غایی خلقت قرار دارد بلکه در سلسله ی علل

فاعلی نیز قرار می گیرد یعنی بدون وجود او خلقت دیگر موجودات منتفی است.

این نگرش فلسفی و زاویه ی دیگری از خلقت برای انسان است در این نگرش انسان از منظر رتبه ی وجودی مقدم بر سایر

موجودات و نیز به لحاظ وجودی،محیط بر آنها و آنها محاط اویند(این هم یک وجه دیگر تسخیر عالم توسط انسان).

باسمه العلیم

حقیقت وجود انسان کامل در سلسله ی علل فاعلی،علت برای حقایق وجودی مادون خویش است لذا وجود انسان اصل

و وجود سایر موجودات فرع بر آنست در حقیقت انسان کامل علت وجود موجودات و موجودات طفیل وجود اویند.

باسمه العلیم

سلام علیکم

هر نظری بر مبنایی استوار است حتی خود فلاسفه ی بزرگ و مطرح جهان نیز آرائشان بر مبانی

و قواعد و اصول فلسفی استوار است،بنابراین سخن شما مبنی بر اینکه "این نظر من است"

هیچ وجهی ندارد.

متوجه سؤالتان نشدم.

این هم نظر شخصی است؟!

چقدر به آثار ایشان تسلط دارید؟

چنین ادعایی را حتی منتقدین فلسفه ی ایشان هم اظهار نکرده اند!

اولا سخن ابن سینا به این شکل نیست بلکه مضمون کلام او این است که نمی توانم معاد جسمانی را با قواعد فلسفی اثبات کنم اما به لحاظ تعبد نسبت به قران

می پذیرم!

بین سخن وی و کلام شما تفاوت زیادی در حدّ تحریف معنوی و لفظی متن سخن ابن سیناست،که البته حتما سهوا رخ داده است

در این گونه موارد بهتر است سخن بزرگان را نقل به مضمون بفرمائید تا مورد خدشه و ایراد خوانندگان مطالبتان قرار نگیرید،به لحاظ علمی هم

به امانتداری نزدیک تر است.

من هم از شرکت شما در بحث و نقدهای خوبتان بسیار متشکرم.

برای روشن تر شدن مسله به چند نکته اشاره می شود :
۱. خداوند متعال وجودی کامل و غنی است، در او نقصی نیست تا با انجام چیزی آن نقص را برطرف سازد.
۲. آفرینش نوعی احسان و فیض از جانب خدا نسبت به موجودات ممکن است. چنین آفرینشی «حسن ذاتی» دارد و اقدام به چنین فعلی که ذاتاً پسندیده است، جز این که خود فعل، زیبا باشد، ‌به چیز دیگر نیاز ندارد. بنابراین، اگر هر موجودی که ممکن بود آفریده شود، آفریده نمی‌شد، جای پرسش داشت که چرا خداوند متعال با این که می‌توانست موجودی را بیافریند و به کمال مطلوب خود برساند، این کار پسندیده را انجام نداده است. به عبارت دیگر نیافریدن ریزترین موجود و بی‌اهمیت‌ترین آن ـ از نظر ما ـ ملازم با بخل خداوند و امساک او از فیض است که این امر از ساحت او به دور می‌باشد.[۱] ۳. یکی از صفات خداوند، حکیم بودن ایشان است. حکیم به معنای کسی است که از اسرار و حکمت‌ها، آگاه است و یا حکیم به معنای کسی است که براساس حکمت و درایت کار می‌کند و چون این صفت متکی به علم و قدرت خداوند است، افعال خداوند همیشه به صورتی تحقق می‌یابد که دارای مصلحت است، یعنی بیشترین کمال و خیر بر آنها مترتب گردد. براین اساس همه موجودات جهان دارای مصلحت و فایده می‌باشند.
۴. دانش بشری نقص ذاتی دارد. به این معنا که انسان با همه تلاش‌ها و پیشرفت‌های علمی که داشته، هنوز با مجهولات بسیاری مواجه است، حتی دانشمندان از شناخت کامل انسان و همه اعضا و جوارح او و فایده‌های او عاجزند، به طوری که دانشمندانی کتاب‌هایی با عنوان «انسان موجودی ناشناخته» نوشته‌اند.
براین اساس چنانچه به فایده موجودی در جهان آفرینش نرسیدیم، شایسته نیست که بگوییم فایده ندارد، بلکه باید گفت: ما فایده این موجود را نفهمیده ایم.

هدف از آفرینش جهان و موجودات
از نکات پیشین و مطالعه‌ اجمالی در جهان آفرینش، ما را از این حقیقت آگاه می‌سازد که سراسر جهان، مهد تکامل و پرورش موجود است و تکامل هر موجودی به خاطر تکامل موجود بالاتری انجام می‌گیرد.
مثلاً تابش اشعه گرم و حرارت آفتاب بر صفحه دریاها و اقیانوس‌ها، بخشی از آب‌های دریا را به صورت بخار به آسمان می فرستد، باد آنها را به نقاط خشک می‌برد و پس از فعل و انفعالاتی قطرات زلال باران از آنها به زمین می‌ریزد و زمین با گرفتن جانی تازه با جنبش آرام خود اسرار درونی خود را بیرون ریخته و دشت و صحرا به صورت مخملی سبز رنگ در می‌آید.
مانند همین آب دریاها، هر موجودی از جمادات و نباتات و حیوانات، با برنامه‌ مخصوصی به سوی کمال می‌شتابند و همه موجودات جهان به شیوه خاصی به سوی کمال حرکت می‌کنند. با این تفاوت که موجودات بی‌جان، به صورت طبیعی و جبری به کمال خود می‌رسند، در حالی که اراده حکیمانه خداوند درباره موجودی مانند انسان بر این تعلق گرفته است که با اختیارو آزادی راه کمال را طی کند.[۲] حاصل آن که هر موجودی در جهان، کمال خاص خود را دارد و به سوی آن حرکت می‌کند، گرچه ما در بسیاری موارد از درک آن عاجزیم.
آیا همه چیز به خاطر انسان آفریده شده است؟
از متون اسلامی برداشت می‌شود که عالم ماده، مقدمه پیدایش انسان یا موجودی شبیه انسان است. آیات قرآن به صراحت بازگو می‌کند که آسمان و زمین مقدمه‌ای برای آفرینش و امتحان انسان می‌باشد: «و هو الذی خلق السموات و الارض فی سته ایام و کان عرشه علی الماء لیبلوکم ایکم احسن عملا»؛[۳] او کسی است که آسمانها و زمین را در شش روز (= شش دوران) آفرید؛ و عرش (حکومت) او بر آب قرار داشت؛ (به خاطر این آفرید) تا شما را بیازماید که کدام یک عملتان بهتر است.
از این آیه استفاده می‌شود که ایجاد جهان ماده که یک ایجاد تدریجی است مقدمه‌ای است برای پیدایش یک موجودی که به تدریج تکامل پیدا می‌کند و قابل انحطاط و ترقی است.
افزون بر آسمان و زمین، در آیات متعددی آمده است که بسیاری از موجودات و امور جاری در آسمان و زمین، مانند شب و روز برای انسان آفریده شده است.
آیات شریفه قرآن فواید موجودات را برای انسان دو گونه می‌دانند:
۱. برخی از این موجودات مستقیم مورد بهره ‌برداری انسان قرار می‌گیرند: ۱. آیات ۵ ـ ۱۸ سوره نحل (سوره نعمت‌ها) به برخی از این نعمت‌ها اشاره کرده است.
نکته شایان ذکر آن است که بسیاری از موجوداتی که به تصور ما برای ما سودی ندارند، فواید فراوانی به انسانها می رسانند؛ منتها گاه ما از آن بی‌خبریم. مثلاً تا چندی پیش مردم، «مار» را حیوانی خطرناک می‌پنداشتند، ولی در حال حاضر از «زهر مار» گرفته تا پوست آن در درمان انواع بیماری‌ها کاربرد دارد یا مثلاً مگس که بسیاری آن را حیوانی کثیف می‌دانند؛ در حالی که فوایدی از جمله گردافشانی، تبدیل و تجزیه عناصر فاسد شدنی، دفع عوامل بیماری وبا و… دارد.
برخی از موجودات نیز با فسیل شدن و تبدیل به نفت، مواد معدنی و… به انسانها بهره فراوانی می‌رسانند.
۲. افزون بر این نگاه مادی به اشیاء و موجودات، قرآن کریم، نگاهی الهی و عمیق نیز به آنها دارد و همه موجودات جهان را نشانه‌ای از عظمت و سترگی خالق آنها دانسته و انسان را به نگرش جامع و عمیق به موجودات فرا می‌خواند تا انسان با دقت در آنها، معرفت فطری و شناخت حضوری خود را نسبت به خالق خویش شکوفایی دهد؛[۴] «و ما ذرَأ لکم فی الارض مختلفا الوانه، انّ فی ذلک لآیهً لقومٍ یذکّرون؛[۵] (علاوه بر این) مخلوقاتی را که در زمین به رنگ‌های گوناگون آفریده نیز مسخر ساخت؛ در این، نشانه ی روشنی است برای گروهی که متذکّر می‌شوند.»
حاصل آن که اثبات فایده رسانی مادی همه موجودات جهان به انسان هر چند مشکل ولی غیرممکن نیست. اما در این که از همه موجودات می‌توان درس خداشناسی، ‌معادشناسی و… گرفت، امری بدیهی است و به نظر می‌رسد همین نکته دراثبات فلسفه آفرینش موجودات برای انسان، افزون بر هدفی که آفرینش آنها برای خودشان دارد، کافی باشد.
پی نوشت ها:
[۱] . سبحانی، جعفر، پرسشها و پاسخها، قم، موسسه سید الشهداء، چاپ اول، ۱۳۶۹، ص ۹۰.
[۲] . مکارم شیرازی، ناصر و سبحانی، جعفر،‌ پرسشها و پاسخهای مذهبی، قم، نسل جوان، چاپ پانزدهم، ۱۳۷۰، ج ۱، ص ۱۰۰.
[۳] . هود/ ۷۰.
[۴] . مصباح یزدی، محمد تقی، معارف قرآن، قم، انتشارات در راه حق، چاپ اول، ۱۳۶۷، ص ۲۵۰.
[۵] . نحل/ ۱۳.

باسمه العلیم

سلام علیکم

شما فرمودید:

مقصودتان از "دوستی"هیوم و راسل بود؟!

عرض نکرد مبانی اسلام را بیهوده می دانید،عرضم این بود که اگر دلایل فلسفی را بیهوده گویی و دلیل تراشی و پرت و پلا گویی می دانید چرا در بحث شرکت می کنید؟

امّا آتئیست: مبنای آن را جهل به عوالم ماوراء و محدود بودن افق دید و محصور شدن در امور محسوس می دانم،البته رشته ی آتیست سر دراز دارد

و در واقع ایسمی نوظهور نیست بلکه ریشه ای به قدمت تاریخ دارد. در صدر اسلام اعراب جاهلی نیز آتیست بودند کسانی که قران کریم اعتقاد آنها را از زبان خودشان نقل می فرماید:

"وَ قَالُوا مَا هِیَ إِلا حَیَاتُنَا الدُّنْیَا نَمُوت وَ نحْیَا وَ مَا یهْلِکُنَا إِلا الدَّهْرُ وَ مَا لهَُم بِذَلِک مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلا یَظنُّونَ"

و کافران گفتند که زندگی ما جز همین نشأه دنیا و مرگ و حیات طبیعت نیست و جز دهر و طبیعت کسی ما را نمی‌میراند.

و این سخن نه از روی علم و دلیل بلکه از روی جهل و وهم و خیال می‌گویند.

اگر منظورتان شک گرایی مطلق است خیر در بین خداباوران نمی تواند وجود داشته باشد

اما اگر مقصودتان شک گرایی محدود و مبتنی بر محدودیت معرفت بشر در بعضی حیطه های معرفتی است شاید با بعضی مکاتب فکری

و در بعضی موارد منطبق باشد،اشاره ی شما به کدامیک است و اختصاصا در بین خداباوران به چه گروهی اشاره دارید؟

بعضی خداناباوران و بعضی خداباوران سوفیست هستند

در نتیجه خداباوران فیلسوف نیستند!!!!!!!

این چه نوع استدلالی است؟

نقد یک مکتب فکری با کمی مطالعه آنهم بدون دانستن مقدمات و مبانی فلسفه؟!!!!!!

موضوع فصوص الحکم عرفان نظری است نه فلسفه!

مکتب فکری ملاصدرا مبتنی بر فوصوص الحکم یا عرفان ابن عربی نیست بلکه در بعضی موارد از آن تأثیر پذیرفته است

و در نتیجه شما نمی توانید با خواندن قسمتی از یک کتاب که تازه آنهم باید زیر نظر یک استاد متبحر در عرفان نظری می خواندید یک مکتب فلسفی را ردّ کنید!!!!

منبعی که رفرنس دادید نقد فلسفه ی دینی نیست!

ایراد بنی اسرائیلی نمی گیرم،جنس اینگونه مباحثات اینگونه است که باید دقیق باشد.

عدم توانایی اثبات چیزی با قواعد یک علم فرقی با عدم پذیرش آن ندارد؟

اگر ندارد چرا ابن سینا به معاد جسمانی اذعان نمود؟

اینکه نمی توانم اثبات کنم یعنی علم من نمی تواند حقیقت فلان مسئله را در یابد،مسئله آنقدر در اوج است که دست علم من از آن کوتاه است

لذا قواعد علمیم را می گذارم کنار و اصل مسئله ای را که در محدوده ی علم من نمی گنجد می پذیرم به لحاظ اینکه اطمینان دارم سخن حق گزاف نیست.

پاسخ دادم.

" ادْعُ إِلى سَبيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدين "

(ای رسول ما خلق را) به حکمت (و برهان) و موعظه نیکو به راه خدایت دعوت کن و با بهترین طریق با اهل جدل مناظره کن (وظیفه تو بیش از این نیست)

که البته خدای تو (عاقبت حال) کسانی را که از راه او گمراه شده و آنان را که هدایت یافته‌اند بهتر می‌داند.

با عرض سلام

با تشکر

حیوان ها خیلی خوبن بخصوص سگ وفاداره ارزشش از خیلی آدمابیشتره :>

باسمه الولیّ

طبیعی است وقتی اسلام را قبول نداشته باشید متعلقاتش را نیز قبول ندارید.

لازمه ی آن نوع دیدن حواسی است که آتئیستها از آن محرومند،یا ایمان به غیب است که از آن هم محرومند.و این محرومیت ناشی از جهل آنهاست.

اینها فلسفه نیستند یک گاو پرست فیلسوف نیست و مکتب فلسفی خاص ندارد اگر داشت و ناقدی قرار بود آن را به روش علمی نقد کند

حتما قواعدی از آن را ذکر می کرد و بعد با قواعد خودش آن را نقد می کرد،نقد شما روشمند نیست، عنایت بفرمائید:

پس لطفا نفرمائید که با خواندن کمی فصوص فهمیدم فلسفه ی اسلامی و حکمت متعالیه کشک است!

از همان ابتدا می فرمودید از آنجایی که اسلام را نمی پذیرم مکاتب فلسفی آن را هم نمی پذیرم،این را می فرمودید اینقدر بحث به درازا نمی کشید.

با همان علم ردّش هم نمی کنم،ابن سینا هم اینکار را نکرد.

ضمن اینکه به خاطر داشته باشید مسئله فقط در مورد معاد جسمانی است نه اصل معاد.

باسمه الولیّ

سلام علیکم

شما فرمودید:

و اکنون می فرمائید منطقی بودن، ملاکی منطقی است،خب این تعریف به دور شد.

اما توضیحات بعدتان در روشن شدن مقصود کافی و قابل پذیرش است:

فلسفه حاصل تفکر و اندیشه ی عقلانی متفکرین در ادوار مختلف بوده و مخاطبین خودش را هم داشته است.

عامه ی مردم سرو کاری با دلایل عقلی ندارند و معمولا دین را از طریق تجربه ی دینی می پذیرند و سؤالی هم در این مورد برایشان پیش نمی آید

سطح تفکرات پرسشگر و نوع نگاه پاسخگو است که نحوه ی پاسخ را شکل می دهد بنابراین نمی توان برای همه نسخه ای واحد پیچید.

باسمه الولیّ

وقتی می گوئیم "انسان کامل" مقصود رتبه ی وجودی اوست،اولین صادر از حق متعال،حال شما هر خواستید نام گذاری کنید:"اولین تجلی،اولین صادر،اولین مخلوق اولین معلول و مانند آن.

باسمه الولیّ

سلسله ی علل در طول یکدیگر قرار دارند نه در عرض هم و هر علتی معلول علت مافوق خویش است.

[="Times New Roman"]سلام عزیزان

بنده خودمم واقعا نمیتونم قبول کنم انسان اینقدر به خودش مغرور و از خود راضی بشه که همه کائنات و جاندران رو طفیل پای خودش بدونه؟

آخه حیوانات چرا باید زندگیشون بخاطر انسان باشه؟ درسته حیوانات اهلی برای انسان سود میرسونن اما اونها هم زندگی خودشونو دارن.همه حیوانت هم در اخرت محشور میشن و حساب و کتاب در حد خودشون دارند.
وگرنه اگر بخاطر انسان بود که زندگیشون هم باید منحصر به همین کره زمین باید باشه.
منم نمیتونم قبول کنم دین واقعا همچین نگرشی به انسان داره.
تازه ما فقط بخضی از حیوانات رو میشناسیم که به تسخیر انسان در اومدن.این همه حیوانات عجیب و غریب از اعماق اقیانوس ها وجود دارند .این همه حیواناتی که نسلشون میلیونها سال پیش منقرض شدن.
اون موقع انسان کجا بود اگه بگیم حیوان بخاطر انسان خلق شده و طفیل پای انسانه؟
همه این حرفها و ادعاها هم ماله خواص فلاسفه و عرفا هستن.کدام آیه یا روایت صریحا میگه همه چیز طفیل پای انسانه؟

دیگه انشاءلله قبول دارید دقیق شدن اینگونه نیست؟!
ـــــــــــــــــــــــــــ
مورد دیگر هم این بود در مورد فلسفه و عرفان نظری!ماشالله اسلام هزاران تا انشعاب داره همه هم بر حق!بگذریم
در این زمینه هم افرادی هستن به عنوان مثال
[h=1]کل فلسفه ملاصدرا برای جا انداختن نظریه وحدت وجود است – سید قاسم علی احمدی
http://www.ebnearabi.com/7856/%d9%81%d9%84%d8%b3%d9%81%d9%87-%d9%85%d9%84%d8%a7%d8%b5%d8%af%d8%b1%d8%a7-%d9%86%d8%b8%d8%b1%db%8c%d9%87-%d9%88%d8%ad%d8%af%d8%aa-%d9%88%d8%ac%d9%88%d8%af-%d8%b9%d9%84%db%8c-%d8%a7%d8%ad%d9%85%d8%af.html
[/h]

نوشته اصلی توسط حیات
بنده خودمم واقعا نمیتونم قبول کنم انسان اینقدر به خودش مغرور و از خود راضی بشه که همه کائنات و جاندران رو طفیل پای خودش بدونه؟

با سلام .
شگفت آور است که دوستان چنین تصور نموده اند !!!
مگر در این کلام الهی دقت نکرده اند که فرمود :
«و لقد کرمنا بنی آدم و حملنا فی البر و البحر و رزقناهم من الطیبات و فضلنا هم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا؛ (1) فرزندان آدم را گرامی داشتیم و آن ها را در خشکی و دریا بر مرکب مراد سوار کردیم، و از غذاهای لذیذ و پاکیزه آن ها را روزی دادیم و آنان را بر بسیاری از مخلوقات خود برتری بخشیدیم».
خداوند با اشاره به فرایند خلقت انسان با یک تعبیر پر معنا ی بر خود در این خلقت تبریک گفت و فرمود: «... ثمّ أنشأناه خلقاً آخر فتبارک الله أحسن الخالقین».
سخن امیرمؤمنان(ع) در این باره را دقت نمایید که فرمود:
«أتزعم أنّک جرمٌ صغیرٌ وفیکَ انطوى العالم الأکبر
آیا گمان کرده‌ای که موجود ناچیز هستی! در حالی که عالم بزرگ در وجود تو تعبیه شده است».
پی‌نوشت‌ها:
1. اسراء (17)آیه 70.

باسمه الولی

با سلام و احترام به محضر شما

بهتر است این بحث بی ثمر را رها کنیم.بنده اشتباه کردم و بابت آن متأسفم.

متأسفم و از محضرتان عذرخواه.

باز هم عذر می خواهم.

بنده را عفو بفرمائید.

این یک مطلب دیگر است.

بحث با جناب چالشگر بر سر سلسله علل وجودی است.

موضوعی که شما مطرح می کنید مربوط به افعال اختیاری است.

باسمه العلیّ الکبیر

عرض من این نبود که هیچ خدشه ای به فلسفه ی ملاصدرا وارد نیست جناب حسام!

بلکه عرضم این بود که اگر نقدی دارید برهانی و علمی باشد نه کلی گویی.

سخن بنده این بود:

لینکهایی را که رفرنس دادید نقد روشمند است و پاسخ علمی دارد.

[=Times New Roman]

باسمه الواسع

با سلام و احترام

به هیچ وجه،دلیلی برای کدورت وجود ندارد قصدم این بود که به مباحث اصلی باز گردیم که حضرتعالی هم با بزرگواری پذیرفتید و از این بابت متشکرم.

اگر موافق باشید یک موضوع جدید ایجاد بفرمائید تا در محضر اساتید گرامی راجع آن گفتگو کنیم.

با عرض سلام

سلام علیکم

اول اینکه فلسفه مانند علوم درجه اولی (من فرض مثال پزشکی) نیست که یک روش درمانی با پیدا شدن روشی بهتر به دور ریخته شود . در فلسفه هر نظری که بر آن ردی برهانی می آید به دور ریخته نشده و کنار گذاشته نمیشود چون ماهیت و روش و غایتش متفاوت است فلسفه اندیشه اندیشه هاست . از اندیشه هاست که خلقت اندیشه های دیگر شکل میگیرد حتی اگر آن اندیشه فلسفی نباشد و حاصل از یک خطای ذهنی باشد یا تفلسفی پرخطا , با همین اندازه که از جنس اندیشه است کافی است که آن را بعنوان یک اندیشه محترم بدانند و حفظش کرده و بارها به آن رجوع و تحلیل و استنتاج کنند .

با این توضیح فرمایش دکتر یثربی , اولا یک بشارت تولدی دیگر است به نفس فلسفه و ثانیا یک بشارت تبعی بر فلسفه ملاصدرا . ان شاء الله نقدهایشان با توفیق همراه باشد

ثانیا در مورد مطلبی که از قول سید قاسم علی احمدی نوشته اند بحث قابل طرحی با شما نداریم ولی ذکر دو نکته لازم است و آن اینکه باید در مورد منابعی که به آن رجوع و استناد میشود دقت کرد این سایت شرط امانت داری را در نقل قولهایش رعایت نمیکند و اگر منابعتان وبسایتی است سعی کنید وبسایت رسمی خود افراد مراجعه نمائید . ثانیا ولا تَقْفُ ما لَیسَ لک به علم اِنَّ السَّمْعَ والْبَصَرَ والفُؤاد کُلُّ اولئکَ کانَ عَنْهُ مَسْئُولا

با سلام و آروزی قبولی اعمال همه دوستان در این ماه پر برکت .
پیشنهادی بسیار خوبی است بخصوص این که دوستان بدلیل نداشتن حرف مناسب این موضوع بجث را به نا کجا آباد کشیده اند
واحیانا برخی فرمایشات شان کمی تا قسمتی دور از مقام علمی آنها ست .
گویا فراموش شده قرار است آدم زاده ها خلیفه خدا در زمین باشد دقت نمایید :
بر اساس آموزه‌های متعالی قرآن کریم:‌«انّی جاعلٌ فی الارض خلیفه؛(1) روی زمین جانشین قرار می‌دهم» انسان خلیفه خداوند است.
بر اساس مبانی عرفانی و آموزه‌های معنوی (که درباره ظهور اسماء الهی در عالم و آدم بحث می‌کند) خلافت تعبیر دیگری از مظهریت از اسماء و صفات الهی است،‌زیرا خلافت الهی نه به مفهوم جانشینی بله به معنای مظهریت انسان از اسماء و صفات حق است، زیرا خداوندی که محیط بر همة هستی و عالم بر همه چیز است،‌از هیچ جا و از هیچ نشئه و نشئه و عوالم و جود غایب نیست، تا خلیفه جای او را بیگرد و جانشین او گردد.
بنابراین مراد از خلافت الهی این است که انسان مظهر اسماء و صفات خداوند و آیت و آیینه وجود او در عالم است و صفات متعالی خدا در وجود او تجلی و ظهور یافته، مثلاً مظهر رحمت و علم و علم و حکمت خداوند است.
وقتی این اسماء در کسی تجلی کند و مظهر اسماء الهی بشود، اهل رحمت و علم و علم و حکمت می‌شود و در همه شؤون زندگی حکیمانه و عالمانه و رحیمانه عمل می‌کند. رحمت و حکمت و دانش از وجود او در همه جا فیضان می‌کند و مردم از او بهره‌مند می‌شوند.
وقتی خداوند دارای صفات کمالی مانند علم و قدرت و رحمت و اراده است، موجود و مخلوقی مانند انسان نیز دارای همان صفات الهی در مرتبه پایین‌تر باشد.
در این حال شخص مظهر اسماء و صفات الهی شده، اسماء الهی در او ظهور و تجلی یافته است.
بنابر این یکی از آثار و اهداف ظهور اسماء الهی در انسان این است که مظهر هر اسمی بشود و به اذن الهی طبق همان اسم در عالم عمل کند و آن را متجلی سازد و کارهای او رنگ خدایی پیدا کند،‌نیز تمام گفتار و رفتار او در همه شئون زندگی، خدایی شود.
قرآن کریم جمله زیبایی در این باره دارد:
«صبغة الله ومَنْ أحسنُ‌مِنَ اللهِ صبغةً؛(2) رنگ خدایی،‌و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر است؟».
رنگ خدا گرچه بسترهای گسترده‌ای دارد، ولی یکی از اموری که جزء صبغة الله محسوب می‌شود، ظهور صفات الهی در وجود انسان‌های پاک است که او را مظهر رحمت و رأفت و حکمت و مانند آن می‌نماید.
پی‌نوشت‌ها:
1. بقره (2) آیه 30.
2. همان، آیه 138.

باسمه البصیر

با سلام و احترام

البته ملاک ارزشیابی صدق و کذب قضایا در این نوع مباحث، باید بر اساس مبانی متقن بنا شده باشد،در هر موضوعی و در مباحث هر علمی هم همینگونه است.

پاسخ باید متناسب با سطح علمی مخاطب باشد،فرض کنید همین سؤال شما را یک فرد عامی بپرسد و یا یک شخص عالم،نحوه ی پاسخ به هر دو یکی است؟

لازمه ی پاسخ به قسمت آبی رنگ سؤالتان،فحص و جستجو و تحقیق بیشتر است نمی توان به طور قطع پاسخ داد.

باید دید آیا چنین سؤالی و یا مشابه آن در تاریخ ثبت شده است یا خیر؟

آیا از اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام چنین سؤالی پرسیده شده یا خیر؟

اصلا این جنس سؤالات در عالم اسلام سابقه ی تاریخی دارد یا سؤالات نویی است؟

به هر حال قابل بررسی است.

باسمه العلیم

مقصود اولیّت ذاتی و رتبی است،حقیقت وجود انسان کامل(مصداقا نبی اکرم صلی الله علیه و آله)نسبت به سایر مخلوقات اولیّت ذاتی و رتبی دارد.

قال رسول الله صلی الله علیه و آله:"اول ما خلق الله نوری"اولین چیزی که خداوند آفرید نور وجود من بود.

با عرض سلام

باسمه البصیر

سلام علیکم

نکته همینجاست!

انسان یک موجود صرفا مادی نیست تا بهره مندیش از خلقت صرفا مادی باشد.

یعنی چگونه باید پاسخ داد؟

اگر مبنای حضرتعالی این باشد که پاسخ فلسفی و نیز دینی برای این سؤال نمی خواهم همان می شود که قبلا عرض کردم شما به دنبال پاسخی در حیطه ی علوم تجربی

هستید،پاسخ سؤال از حکمت آفرینش جهان.خودتان بگوئید آیا علوم تجربی یا مادی عهده دار پاسخ به چنین سؤالاتی است؟

باسمه العلیّ

ما قصد توجیه نداریم و ایمان به خداوند و کلام او نیز نامش تعصب نیست،پشتوانه ی عقلی و فلسفی مسئله را هم عرض نمودم مگر اینکه عقل مورد نظر حضرتعالی عقل تجربی باشد

که به تعبیر حضرتعالی بر می گردیم سر خانه ی اول!!!!

با عرض سلام

با عرض سلام

نوشته اصلی توسط صادق
پیوسته و لاینقطع خلق نماید

سلام
در اصول فلسفه شایدم سفسطه و روش رئالیسم گفته شده که
با وجود علت تامه معلول بی درنگ وجود پیدا میکند
شناساگر علت تامه اینست که با وجودش معلول ضرورت میابد(بدون درنگ و تاخیر)
خداوند علت تامه است پس سیر معلول های بعد آن بی درنگ و بلافاصله وجود داشته اند از زمانی که خدا بوده!
پس عبارت خلق مینماید و اینکه زمانی را متصور شویم که موجودی نبوده و بگویم خدا هست و کسی نیست با خود فلسفه اسلامی متعارض است ./

با سلام .
تعارضی در کار نیست دقت نمایید بی تردید حق تعالی علت تامه آفرینش است
ولی علل میانه و علت مباشر و قابلیت قابل برای دریافت فیض هستی نیز لازم است .
نوشته اصلی توسط صادق
شخص حکیم کار بیهوده

خدا از خلقت هدفی داشته؟غرضی داشته؟
خلق کردن یا نکردن تغییری در خدا به وجود می آورد؟
یا اینکه نیازی داشته و خلق کرده یا بیهوده .

العیاذ بالله خداوند حکیم بیهوده خلق نمی نمایید در اسم حکیم دقت ننمودید
مشکل اصلی در پرسش آن است که هدفمندی را با نیازمندی به نتیجه کار، یکسان دانسته ؛تصور ما از انجام کارها ، به دست آوردن سود یا رفع نیاز است ؛ زیرا ما انسان ها موجوداتی محدود و ناقص هستیم و همواره اعمال ما به یکی از این دو امر برمی گردد . به همین خاطر تصور می کنیم هرکاری که از هر فاعلی سر بزند، باید به منظور رفع نیاز او باشد و یا برای به دست آوردن سودی ( البته به دست آوردن سود ، حاکی از وجود نوعی نیاز و میل به بر طرف کردن آن است) این قاعده را حتی در مورد خداوند نیز جاری می کنیم ؛ در حالی که خداوند موجود نامحدود ، کامل و بی نیاز مطلق است .
هدف انسان در کارهایش، رسیدن به کمال و سود یا رفع نقص است؛ مثلاً غذا می‏خورد تا رفع گرسنگی کند. لباس می‏پوشد تا خود را از سرما و گرما حفظ کند. ازدواج می‏کند برای ارضای نیازی که احساس می‏کند ، اما خداوند، هیچ نقصی ندارد که با افعالش، قصد رفع آن را داشته باشد و هیچ کمالی را فاقد نیست، تا به کمال رسیدن برای او فرض شود. بلکه افعال او از منشایی غیر از رفع نقص و برطرف کردن نیاز صادر می گردد .
افعال خداوند شبیه به افعال انسان­ها نیست. ویژگی های یاد شده کارهای انسان به هیچ وجه در فعل خداوند وجود ندارد. غایت و هدف افعال خداوند رسیدن به کمال و به تعبیر پرسشگر محترم داشتن نیاز به آن کار نیست و خدا برای برطرف کردن نیاز افاضه فیض نمی کند ، زیرا ذات مقدس الهی کامل مطلق است و نقص ندارد تا بخواهد از طریق فعل خود آن را برطرف سازد، بلکه غایت افعال الهی به مخلوقات او باز می‌گردد. جهت کمال ‌بخشی مخلوقات است.از این رو مولوی در مقام بیان هدف خدا در خلقت می گوید :
من نکردم خلق تا سودی کنم بلکه تا بر بندگان جودی کنم (1)
بنابر این افعال خداوند غایتمند و هدفدار است، ولی این هدف و نتیجه به مخلوقات باز می‌گردد؛ بنابر این حکما می‌گویند که غایت و هدف در کارهای خداوند، هدف فعل است، نه هدف و غایت فاعل ، یعنی هدف برای فعل او است، ‌نه برای خود او، زیرا ذات خداوند، کامل مطلق و غنی است و هدف و نتیجه‌ای را برای خود طلب نمی‌کند.
در مباحث فلسفة اسلامی، بحث های دقیقی درباره نحوه فاعلیت خداوند مطرح است که تفصیل آن را در منبع ذیل ملاحظه فرمایید(2) .
در واقع خدایی اوست که اقتضای آفرینش دارد؛ زیرا «آفریدن» به معنای ایجاد کردن است . هر وجودی خیر است و لازمه فیاض(بخشنده) بودن خداوند، عطا کردن او است: «و ما کان عطاء ربک محظورا؛ عطای پروردگارت منع نشده است»، (3)
هر چیزی که اقتضای وجود و هستی داشته یا امکان وجود داشتن آن باشد ، فیض وجود از خدا دریافت می کند .خداوند بخل در وجود و هستی دادن ندارد ، تا موجودی که امکان وجود آن است ، وجود را دریافت نکند.
جهان هستی با تمام نظم و زیبایی هایش نمادی از لطف، مهربانی، علم، قدرت، حکمت و... خداست ،به طوری که بدون آفرینش، صفات جمال و جلال خدا مخفی و پنهان می ماند . هر «بود»ی ، «نمود»ی دارد؛ نمی شود فیاض باشد ، اما فیضی نداشته باشد ، همان گونه که نمی تواند نور باشد اما روشنایی نداشته باشد و رحمت باشد. اما بخشش نداشته باشد!
بنابراین از همین جا می توان نتیجه گرفت که خلقت جهان و از جمله انسان نتیجه صفات خداوند است ؛ در واقع هدف یا همان علت غایی در افعال الهی همان علت فاعلی و اقتضای خداوندی خود اوست. خداوند فیض و بخشش دارد و لازمه آن این است که هر چه امکان وجود دارد ، فیض و هستی خداوند را دریافت کند . چون قابلیت وجود برای جهان هستی وجود داشت ، خداوند آن را آفرید؛ بنابراین جهان هستی ، نشان دهنده و نتیجه صفات خداوند است.
خداوند از آن جا که "علم" و "قدرت" و "فضل" و "جود" بی نهایت دارد ، جهان و انسان را آفریده ، چون لازمه این صفات آن است که اولا جهان را بیافریند . ثانیا هر چیزی را که به زیبایی و شکوه آن می افزاید ، در این مجموعه قرار دهد ، بدون آن که به این خلق و آفرینش نیازی داشته باشد .بنابراین هدف مندی خدا نباید به معنای نیازمندی او تلقی شود .
مفسر حکیم علامه طباطبایی ضمن تحلیل مبسوط گفته است :
«آنچه ما را وا می دارد که از راز آفرینش و غرض خلقت جویا شویم، این است که ما چنان که مشاهده می‌کنیم کارهای اجتماعی و عقلانی خود را برای به دست آوردن اهداف و آرمان‌هایی انجام می‌دهیم که طبعاً مناسب کار بوده و به درد ما بخورد، مثلاً ما می‌خوریم برای این که سیر شویم؛ می‌آشامیم برای این که سیراب گردیم؛ می‌پوشیم برای این که از سرما و گرما مصون بمانیم؛ خانه می‌سازیم تا در آن با آرامش زندگی نماییم؛ سخن می‌گوییم برای این که آنچه در نهادمان هست بفهمانیم و... هرگز انسان بلکه هر صاحب شعوری در کارهایی که با شعور و اراده انجام می‌دهد، از انگیزه و هدف خالی نبوده و کاری که هیچ نفع ندارد، انجام نخواهد داد. همین مشاهده اهداف در اعمال ارادی خودمان و قیاس حال هر فاعل علمی دیگر به حال خودمان می‌باشد که ما را وادار به این پرسش می‌کند که: انگیزه و هدف خدای جهان (که مصداق فاعل علمی است) از خلقت چه بوده و راز آفرینش چیست؟
از بررسی مجموع کارهای‌مان به طور کلی این نتیجه را می‌توان گرفت که انگیزه عمل در کارهای اختیاری، اثر مناسبی است که در نتیجة عمل قرار گرفته و هم ‌مرز عمل و فعل می‌باشد . کمالی است که نقص انجام دهنده عمل را رفع نموده و او را تکمیل می‌کند.
بنابر این موضوع «غرض و هدف» رابطه‌ای با فعل دارد که حرکت فعلی را تبدیل به سکون و آرامش می‌کند . رابطه‌ای با فاعل دارد که نقص وجودی وی را تبدیل به کمال می‌نماید.
طبق بحث‌های برهانی که از صفات آفریدگار جهان شده، ذات پاک خدا جز کمال محض نبوده و هیچ گونه نقض و حاجتی در وی راه ندارد. پس نسبت به فعل خدای جهان می‌توان فرض غَرَض و هدف نمود...
اگر مقصود این است که هدف فعل خداوند چیست و متوجه چه غایت و نتیجه‌ای است، پاسخ این است:
سؤال نسبت به خالق هستی اصلاً قابل طرح نیست، چون او از هر گونه نقصی و نیاز منزه است . هدف و غرض خاص برای آن ذات متعالی قابل فرض نیست، اما نسبت به خود هستی باید گفت: هدف این جهانِ ناقص، جهان کامل و کامل‌تری است، یعنی جهان پهناور آفرینش از کوچک‌ترین ذره بی‌مقدارش گرفته تا بزرگ‌ترین مجموعه، از اجرام ثابت و سیار و کهکشان‌های شگفت‌انگیز وی به واسطه ارتباط حقیقی که همه با هم دارند، واحد بزرگی را تشکیل می‌دهد. همه با همه هویت و واقعیت و شئون خود در تغییر و تحوّل بوده ؛ یک حرکت کلی و عمومی را به وجود می‌آورد . متوجه غَرَض و آرمانی بوده و رهسپار به سوی مقصدی است که طبق نظریة قطعی با رسیدن به مرز مشترک وی، هدف و غرض نامبرده جایگزین این حرکت شده و این جهان گذرانِ پرغوغا تبدیل به جهانی ثابت و آرام خواهد گردید.
راز آفرینش و این که خدا برای چه غرض و هدفی جهان را خلق کرده، در جایی تحقق و معنا پیدا می‌کند که فعل یا تنها فعل نقصی داشته باشد که با غرض رفع شود، بنابر این اگر فعلی یعنی آفریده‌ای فرض شود که هیچ گونه نقیصة قابل رفع نداشته باشد، مانند مجردات عقلی، غرضی به این معنى که گفته شد، نخواهد داشت؛ بلی فلاسفه به واسطه تجزیه و تحلیل دقیق‌تری به دست آورده‌اند که غرض فعل در حقیقت کمال فعل و غرض فاعل است، نهایت این که فعل گاهی تدریجی و کمال آن در آخر به آن ملحق می‌شود و گاهی دفعی است. در هر صورت هدف خداوند از آفرینش جهان ذات خودش می‌باشد و غرض فعلش که این جهان ناقص باشد، جهان کامل‌تری است.(4)

پی‌نوشت‌ها:
1.مثنوی معنوی ،دفتر دوم، ص255 ،نشر اقبال ،تهران، 1377 ش.
2. مصباح یزدی، آموزش فلسفه، ج 2، ص 106 ـ 108.
3. اسراء (17) آیه‏ 20.
4. سید محمد حسین طباطبایی، معنویت تشیع، ص 95،نشر تشیع، قم،1385 ش.

نوشته اصلی توسط صادق
اگر شما و همه مردم روی زمین کافر شوید به خدا زیانی نمی رسد چراکه

چرا که بنظر وجود ندارد!