شعری برای امام حسین (ع)
تب‌های اولیه
به نام خدا
سلام
یک روز صبح که از خواب بیدار شدم، یادم آمد که در خواب دیده ام که شخصی، شعری (نوحه ای) درباره امام حسین (ع) خواند و من شنیدم، که مثل آن را در زیبایی و معنا و حزن انگیزی در عالم بیداری نشنیده بودم. حدود 10 تا 14 بیت شاید بود. من ابتدا ابیات زیادی از آن به یادم می آمد ولی دقایقی که از بیدار شدنم گذشت، همه اش فراموشم شد و فقط نصف یک بیت یادم مانده بود که خودم تا آنجا که ممکن بود سعی کردم ترمیمش کنم. آن بیت زبانحال امام حسین (ع) در لحظه افتادنشان از اسب بود. آن بیت این بود:
به نظر بنده خیلی زیباست که لحظه افتادن امام حسین (ع) از زین اسب (که "سقوط از بلندی" است) را با آن لحظه ای که ایشان (در کودکی) روی دوش پدر یا مادر بزرگوار خود بوده اند ربط بدهیم و مقایسه کنیم. اگر پدر یا مادر بزرگوارشان در کودکی در وقتی که امام حسین (ع) بر بالای دوششان بود، یاد لحظه افتادن ایشان از اسب (در کربلا) با آن وضعیت خاص، می افتادند، چه حال روحی برایشان پیدا می شد؟