رابطه تقوا و خویشتن داری کودکی

چكيده:
در پژوهش حاضر با تكيه بر روش توصیفی- تحلیلی( بررسی «شواهد اسلامي» و «تحقيقات علمي»)، درباره خودکنترلی در دوره کودکی (تولد- 12 سالگی) و «مهارت های پایه اخلاقی» بحث شده است[1]و سپس نقش محوری «خويشتن‌داري های دوران کودکی»، در رسیدن به مقام «تقوا(خویشتنداری دینی[2]) در بزرگسالی»، موفقیت مادی و معنوی، سلامت روان و بالندگی شخصیت[3]برجسته شده است چرا که مهارت خود کنترلیِ کودکی با مهارت خویشتن داری اخلاقی(تقوا) از یک ماهیت (توانائی مهار تمایلات و خواسته و..) حکایت می کند. در آخر به شیوه های رفتاری، شناختی، عاطفی و...برای تقویت خودکنترلی پرداخته شده است.

[1]. مسعود جان بزرگی،آموزش اخلاق،رفتار اجتماعی و قانون پذیری به کودکان(راهنمای عملی)،ص 58.

[2] مرتضی مطهری، ده گفتار، ص 17 تقوای به معنی خودنگهداری و خويشتن‌داري است.

[3]. تسلط برهیجان ها و شناسایی نقاط ضعف و قوت از مؤلفه های مهم سلامت روان است. رک: حمزه گنجى، بهداشت روانى.