جایگاه تسنن در اسلام

با سلام و عرض ادب از دیدگاه شیعه امامت جایگاهی الهی و همسان جایگاه نبوت است که انتخاب و گزینش آن نیز امری آسمانی و فراتر از انتخاب انسانهاست. بر این اساس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)‌ مأمور به اعلان چنین امری از سوی خدا و معرفی امام پس از خود بود که آیات: «ابلاغ»[1] و «اکمال»[2] بیانگر چنین امری است؛ که پس ازنزول آیه ی ابلاغ پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) دستور خدای متعال را در جریان غدیر خم ابلاغ فرمود و همه ی حاضرین نیز با امام علی (علیه السلام) با عنوان امامت و امیری بیعت نمودند؛ چنانکه پیش از واقعه ی غدیر نیز در آیات متعددی که بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) نازل شده بود جایگاه عترت (علیهم السلام) و ویژگی های خاص آنان بر مردم معرفی شده بود[3] و پیامبراکرم (صلی الله علیه و اله) نیز در مواقف متعدد بر این امر مهم اهتمام ورزیدند.[4] با آنکه با بیعت غدیر خم امر امامت بر مردم مشخص گردید و با معرفی امام علی (علیه السلام) بر مردم اتمام حجت گردید؛‌ اما مع الاسف تاریخ اسلام پس از وفات پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در مسیر تبیین یافته از سوی پیامبر(صلی الله علیه و آله) حرکت نکرد و با مخالفت گروهی از صحابه و سکوت اکثریت امر امامت از موضع اصلی خود خارج گردید و در مسیر انحراف از حق قرار گرفت که چنین انحرافی بستر اصلی تمامی اختلافات در جامعه ی اسلامی را فراهم ساخت. امام علی (علیه السلام) با آنکه خلافت را حق مسلم خویش می دانست؛ اما بر اساس رعایت حفظ اصل اسلام و رعایت مصلحت بالاتر سکوت نمود اما نه سکوتی که به معنای مشروعیت بخشی به انحراف صحابه بوده؛ بلکه همواره آنحضرت به حق خود نسبت به این امر تصریح می نمود؛ چنانکه پس از رسیدن به خلافت ظاهری نیز آن حضرت در بیانات مختلف به آن اشاره نموده است.[5] باتوجه به این مطالب در پاسخ سوالات شما عرض می شود:

1. خلافت و جانشینی پس از پیامبر (صلی الله علیه و آله) مختص جانشینان معصوم آن حضرت بوده و دیگران حقی در این امر نداشته اند.[6]
2. انحراف از مسیر پیامبر(صلی الله علیه و آله) توسط صحابه گناهی بزرگ از جانب آنان بود که منجر به انحراف گروه کثیری از امت اسلامی گردید. آنچه در این میان مشخص است آن است که اکثریت مسلمانان از حقایق صدر اسلام به واسطه ی اطمینانی که به صحابه داشته بی اطلاع بوده و تابع مکتب خلفا بوده؛ چنین تبعیتی از دیدگاه ما هر چند در واقع امر مخالف واقع بوده؛ اما چنین امری به معنای آن نخواهد بود که پیروان مکتب اهل بیت (علیهم السلام) نسبت به آنان وظیفه ای نداشته؛ بلکه با مراجعه به سیره اهل بیت (علیهم السلام) می یابیم که همه ی مسلمانان امت واحده بوده که شیعه وظیفه دارد با عمل به وظایف دینی خود و تبعیت از سیره ی معصومین (علیهم السلام) مخالفین را به مکتب اهل بیت (علیهم السلام) دعوت نمایند.[7] چنانکه با مراجعه به رفتار امام علی (علیه السلام) نسبت به خلفا چنین امری مشهور بوده که آنحضرت با آنکه از نظرباطن از آنان روی گردان بود؛ اما به واسطه ی وظیفه ی دینی خود هر جا که مصلحت اسلام مقتضی ارائه نظر و پیشنهاد بود از هیچ کمکی به مخالفین خود دریغ نورزید.
3. باید توجه داشت که اهل سنت جز گروه قلیلی (نواصب) محب اهل بیت (علیهم السلام) بوده و عدم تبعیت آنان از مکتب اهل بیت (علیهم السلام) به واسطه ی دشمنی آنان با عترت نبوده؛ بلکه به واسطه ی موانع شناختی است که رفع این موانع وظیفه ی احاد تابعین مکتب اهل بیت (علیهم السلام) می باشد.

موفق باشید.   [1] . المائدة/67.: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِين». [2] . المائدة/3.: «الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِينا». [3] . ر.ک: آیات: تطهیر(الاحزاب/33)؛ اولی الامر (النساء/59)؛ ولایت (المائدة/55)؛ مباهله (آل عمران/61)؛ هل اتی (انسان/9)؛‌ ترفیع بیوت (النور/36)؛ مودت (الشوری/23)؛ شراء (البقرة.207)؛ اعتصام (آل عمران/103)؛‌ اهل الذکر (النحل/43) و ... [4] . حدیث ثقلین؛ سفینه؛ منزلت؛ وصایت؛ دوازده خلیفه؛ مدینه العلم؛ اخوت؛ سد الابواب و... [5] . ر.ک: نهج البلاغة/خطبه های سوم؛  پنجم؛  ششم؛  سی و هفتم؛  شصت و هفتم؛ هفتاد و چهار؛  نود و دوم؛ و... و نامه های: بیست و هشتم؛ و شصت و دوم. [6] . ر.ک: نهج البلاغه، خطبه ی دوم: «لَا يُقَاسُ‏ بِآلِ مُحَمَّدٍ ص مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَحَدٌ وَ لَا يُسَوَّى بِهِمْ مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُمْ عَلَيْهِ أَبَداً هُمْ أَسَاسُ الدِّينِ وَ عِمَادُ الْيَقِينِ إِلَيْهِمْ يَفِي‏ءُ الْغَالِي وَ بِهِمْ يُلْحَقُ التَّالِي وَ لَهُمْ خَصَائِصُ‏ حَقِّ الْوِلَايَةِ وَ فِيهِمُ الْوَصِيَّةُ وَ الْوِرَاثَةُ الْآنَ إِذْ رَجَعَ الْحَقُّ إِلَى أَهْلِهِ وَ نُقِلَ إِلَى مُنْتَقَلِه‏»: «كسى را با خاندان‏ رسالت‏ نمى‏شود مقايسه كرد و آنان كه پرورده نعمت هدايت اهل بيت پيامبرند با آنان برابر نخواهند بود. عترت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم أساس دين، و ستون‏هاى استوار يقين مى‏باشند. شتاب كننده، بايد به آنان بازگردد و عقب مانده بايد به آنان بپيوندد؛ زيرا ويژگى‏هاى حق ولايت به آنها اختصاص دارد و وصيت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نسبت به خلافت مسلمين و ميراث رسالت، به آنها تعلق دارد. هم اكنون (كه خلافت را به من سپرديد) حق به اهل آن بازگشت، و دوباره به جايگاهى كه از آن دور مانده بود، باز گردانده شد». [7] . ر.ک: http://askdin.com/node/65939