جمع بندی تکلیف ما در مواجهه با غیبت کردن دیگران

سلام خسته نباشید اطرافیان از خانواده تا فامیل تا بهشون میگم غیبت نکنید برای اذیت کردن من چند لحظه سکوت میکنن وبعد بصورت غیر منتظره از کسی غیبت میکنن که من میشنوم الان گناه این غیبتا به گردن منه؟ غیبتایی که یکدفه ای گفته میشه و من نمیتونم دراون لحظه چیزی بگم یا بتونم از اونجا برم،اینا به گردن منم هست؟ 2-وباید برای جبران غیبتها چکار کنم؟ مرجع؛رهبرم

بسم الله الرحمن الرحیم عرض سلام و احترام اگر حرفی به طور ناگهانی بیان شده و از دست شما کاری ساخته نباشد،‌ هیچ گناهی به گردنتان نیست. ولی اگر اطرافیانتان واقعا به رغم تذکرات و علم بر نافرمانی خداوند، بر کارشان اصرار داشته و حتی طوری برنامه ریزی می کنند که شما را هم درگیر گناه کنند، به نظر می رسد که این چیزی جز اصرار بر گناه نیست و در آیات و روایات متعدد نسبت به آن هشدارهای جدی داده شده.   امام صادق علیه السلام فرمود: «لا وَ اللّهِ لا يَقبَلُ اللّهُ شَيئا مِن طاعَتِهِ عَلَى الإصرارِ عَلى شَيءٍ مِن مَعاصيهِ»؛ به خدا قسم كه خداوند هيچ طاعتى را، چنانچه با اصرار بر چيزى از نافرمانى و معصيت او همراه باشد، نمى پذيرد.  (۱) کسی گناهی را به صورت مکرر انجام داده و هیچ پشیمانی یا قصدی برای توبه در او نباشد، در اصطلاح دینی مصرّ بر گناه شمرده می شود و اصرار بر گناه یکی از عواملی ست که رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و‌آله و سلم) آن را از نشانه های بدبختی و شقاوت انسان می داند. «مِن علاماتِ الشَّقاءِ: جُمُودُ العَينِ و قَسوَةُ القَلبِ و شِدَّةُ الحِرصِ في طَلَبِ الرِّزقِ و الإصرارُ على الذَّنبِ»؛ از نشانه هاى بدبختى، خشكى چشم و سختى دل و حرص زدن زياد در طلب روزى و اصرار بر گناه است. (۲) قرآن می فرماید: «ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ أَساؤُا السُّوآی أَنْ کَذَّبُوا بِآیات اللَّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنْ»؛ سرانجام کسانی که به گناه اصرار می ورزند به تکذیب آیات خدا و مسخره کردن آن می رسند. (۳)     پی نوشت: ۱. محمدی ری شهری، محمد؛ میزان الحکمه؛ مترجم شیخی، حمیدرضا؛ انتشارات دارالحدیث، قم ۱۳۸۹؛ ج ۸؛ ص ۱۶۵ ۲. همان؛ ج ۵؛ ص ۶۰۸ ۳. سوره روم، ۱۰  

جمع بندی پرسش: اطرافیان از خانواده تا فامیل چون می دانند من مایل به شنیدن غیبت نیستم، بعد از مدتی سکوت، به طور غیر منتظره از کسی غیبت می کنند تا من بشنوم. آیا گناه این غیبت ها به گردن من هست؟ برای جبران این غیبت ها چکار کنم؟   پاسخ: اگر حرفی به طور ناگهانی بیان شده و از دست شما کاری ساخته نباشد،‌ هیچ گناهی به گردنتان نیست. ولی اگر اطرافیانتان واقعا به رغم تذکرات و علم بر نافرمانی خداوند، بر کارشان اصرار داشته و حتی طوری برنامه ریزی می کنند که شما را هم درگیر گناه کنند، به نظر می رسد که این چیزی جز اصرار بر گناه نیست و در آیات و روایات متعدد نسبت به آن هشدارهای جدی داده شده است.   امام صادق (علیه السلام) فرمود: «لا وَ اللّهِ لا يَقبَلُ اللّهُ شَيئا مِن طاعَتِهِ عَلَى الإصرارِ عَلى شَيءٍ مِن مَعاصيهِ»؛ به خدا قسم كه خداوند هيچ طاعتى را، چنانچه با اصرار بر چيزى از نافرمانى و معصيت او همراه باشد، نمى پذيرد.  (۱) کسی گناهی را به صورت مکرر انجام داده و هیچ پشیمانی یا قصدی برای توبه در او نباشد، در اصطلاح دینی مصرّ بر گناه شمرده می شود و اصرار بر گناه یکی از عواملی ست که رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و‌آله و سلم) آن را از نشانه های بدبختی و شقاوت انسان می داند. «مِن علاماتِ الشَّقاءِ: جُمُودُ العَينِ و قَسوَةُ القَلبِ و شِدَّةُ الحِرصِ في طَلَبِ الرِّزقِ و الإصرارُ على الذَّنبِ»؛ از نشانه هاى بدبختى، خشكى چشم و سختى دل و حرص زدن زياد در طلب روزى و اصرار بر گناه است. (۲) قرآن می فرماید: «ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ أَساؤُا السُّوآی أَنْ کَذَّبُوا بِآیات اللَّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنْ»؛ سرانجام کسانی که به گناه اصرار می ورزند به تکذیب آیات خدا و مسخره کردن آن می رسند. (۳)           پی نوشت: ۱. محمدی ری شهری، محمد؛ میزان الحکمه؛ مترجم شیخی، حمیدرضا؛ انتشارات دارالحدیث، قم ۱۳۸۹؛ ج ۸؛ ص ۱۶۵ ۲. همان؛ ج ۵؛ ص ۶۰۸ ۳. سوره روم، ۱۰