جمع بندی اگر امام زمان (عج) ظهور کنند، افرادی که گناهکار هستند را می کشند؟
تبهای اولیه
اگر امام زمان (عج) ظهور کنند، افرادی که گناهکار هستند را می کشند؟
سلام علیکم
ببخشید اگر امام زمان عج ظهور کنند کسایی که مثل من گناهکار هستیم هم می کشند ؟
سلام علیکم ببخشید اگر امام زمان عج ظهور کنند کسایی که مثل من گناهکار هستیم هم می کشند ؟سلام و ادب در پاسخ به سؤال شما نکاتی را تقدیم می کنیم: اولاً در بحث انتظار سه نوع دیدگاه مطرح است: 1. انتظار عامیانه 2. انتظار عالمانه 3. انتظار عارفانه، چنین تصوری که برخی به غلط گمان می کنند امام زمان (عجل الله فرجه) در وقت ظهور همه مخالفان و گناهکاران را از دم تیغ می گذراند تصوری عامیانه و انحرافی است، چنین تصوری از امام زمان (عجل الله فرجه) موجب می شود مردم در ذهن خودشان از امام زمان یک شخصیت حاکم و سلطان اقتدارگرای ظالم و بی رحم بسازند که برای رسیدن به قدرت، از هیچ اقدامی در برخورد با مخالفان و گناهکاران دریغ نمی کند. فلذا به جای آنکه جوامع بشری و مردم جهان با هر عقیده و مسلکی، که از ظلم و ستم و فساد حاکم بر جهان خسته شده اند انتظار آمدن و ظهور او را بکشند، و تلاش کنند مقدمات ظهور منجی را فراهم کنند خودشان به صفی واحد در برابر ظهور قرار بگیرند و مخالف تحقق آن باشند.(1) ثانیاً از طرفی عموم بندگان خدا کم و بیش معمولاً از سر ناآگاهی و جهل مرتکب گناه و معصیت هستند به دلیل اینکه انسان ممکن الخطاست و امکان صدور گناه از انسان منتفی نیست همچنین بسیاری از گناهکاران آگاه هم فریب خورده اند. با این وجود علیرغم اینکه خدای متعال همه اینها را می دانست، بندگانش را آفریده و به ایشان نعمت و موهبت وجود، عقل و اختیار را عطا فرموده و با همه این حرفها نسبت به بندگانش رئوف و مهربان و بخشاینده است، از اینرو باب توبه را بروی ایشان گشوده و مکرر دعوت به توبه و اصلاح نموده است، چنانکه به پیامبرش که رحمت للعالمین است فرموده به مردم بگو: «قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛ (2) بگو: اى بندگان من- كه بر خويشتن زياده روى روا داشته ايد- از رحمت خدا نوميد مشويد؛ در حقيقت، خدا همه گناهان را مى آمرزد، كه او خود آمرزنده مهربان است.» ثالثاً امام (علیهالسلام) که نمونه حقیقی انسان کامل، خلیفة الله، حجة الله، مظهر اتمّ اسمای الهی و منصوب همان خدای رحمان و رحیم و جانشین همان رسول مهربانی است،(3) پس، ایشان همهی بندگان خدا، به ویژه مسلمین و بالاخص شیعیان و یاران خود را بسیار دوست دارند و به صورت دائم و مستمر مورد تفقد و مرحمت قرار میدهند، هر چند که بسیار گناهکار باشند. در حقیقت امام زمان (علیه السلام) در برخورد با بسیاری افراد گناه پیشه، حتی مخالفین جاهل و غیر معاند، آنها را به اسلام و حقیقت دین و تبعیت از ولایت خود دعوت می کنند و قبل از هرگونه برخوردی آنها را به راه توبه و صلاح و پرهیزکاری فرا می خوانند. بنابراین، بر خلاف تصوری که بعضی بر اساس برخی روایات معتقدند مقارن ظهور حضرت، باب توبه بسته می شود، و گناهکاران راه خلاصی و نجات ندارند باید گفت: چنین تصوری با خُلق و خوی قرآنی و محمدی امام عصر (عجل الله فرجه) سازگاری نداشته و به علاوه یکسری از روایات نیز به صراحت با دیدگاه توبه ناپذیری حضرت مهدی (علیه السلام) پس از ظهور در تعارض است به نظر می رسد مسئله بسته شدن ابواب توبه مربوط به بخشی از قیام حضرت است که مراحل روشن گری توسط ایشان و صحابی و یارانشان به اتمام رسیده است و در واقع بر همگان درباره حقانیت اهل بیت (علیهم السلام) حجت تمام شده باشد. (4) در واقع حضرت مهدی (علیه السلام) تنها با کسانی می جنگند که جز زبان شمشیر چیزی نمی فهمند و شمشیر انتقام ایشان فقط بر گردن ستمگران و پیروان ایشان فرود می آید و ایشان به سیره و روش پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله ) رفتار می کنند. (5) موفق باشید ... پی نوشت ها: 1. ر.ک: انتظار عامیانه، عالمانه و عارفانه، علیرضا پناهیان، نشر بیان معنوی، فصل انتظار عامیانه، تلخیص با کمی تغییر. 2. الزّمر، آیه 53. 3. چنانکه در زیارات میخوانیم: «السلام علیک یا امام الرحمة»، مفاتیح الجنان، دعای توسل. 4. ر. ک: امام مهدی و توبه پذیری، نصرت الله آیتی . مشرق موعود، شماره سوم . 5. شیخ محمد عبده، تفسیر المنار، ج2، ص 215 به نقل از علی رضا رمضانیان ، شهاب ثاقب.
با سلام
اما روایاتی هم هست که نمی توان آنها را نادیده گرفت. به طور مثال به نقل از سایت اسلام کوئست (تحت نظر آیت الله هادوی ):
https://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa77170
1. از امام صادق(ع) پرسیده شد: یابن رسول الله، آیا حضرت قائم(عج) رویکردی مانند رویکرد علی بن ابیطالب(ع) دارد؟ حضرت فرمود: «نه، همانا على(ع) با آنچه که در "جفر ابیض"(سفید) بود، رفتار کرد و آن خوددارى [از کشتن و زندانیکردن کردن دشمن بود] چون میدانست که دشمن بعد از خودش بر شیعیانش تسلّط خواهد یافت، ولى قائم(عج) با محتواى "جفر احمر"(سرخ) رفتار مینماید آنهم "ذبح" است چون میداند که دیگر براى آنها غلبهاى بر شیعیان نخواهد بود.».[1]
2. حسین بن ابى العلا میگوید: شنیدم امام صادق(ع) میفرمود: «همانا جفر ابیض نزد من است»، پرسیدم: در آن چیست؟ فرمود: «زبور داود، تورات موسى، انجیل عیسى، صُحُف ابراهیم، حلال و حرام و مصحف فاطمه ... و جفر احمر هم نزد من است»، پرسیدم: در جفر سرخ چیست؟ فرمود: «اسلحه است و آن تنها براى خونخواهى گشوده میشود و صاحب شمشیر (امام مهدی) آنرا براى کشتن باز میکند».[2]
3. امام صادق(ع) فرمود: «جفر احمر، ظرفی است محتوی سلاح رسول خدا(ص) و هیچگاه بیرون نمیآید، مگر وقتی که قائم ما قیام کند».[3]
جفر ائمه(ع) به معنای عام کلمه شامل حقایق و علوم الهی است، اعم از شرایع، علوم باطنی، حکمت، قدرت و ... که یا به صورت اجمالی و سرّی در یک کتاب آمده (کتاب جفر)، یا به طور تفصیلی همچون مجموعهای گرانسنگ از کتب بوده است؛ و یا شامل سلاح پیامبر بوده (جفر احمر) که مظهر قدرت و قهر الهی است.[4]
درباره اینکه آیا شیوه امام زمان(عج) با شیوه امام علی(ع) در مبارزه با دشمنان متفاوت است یا خیر باید گفت:
متناسب با شرایط زمانى و مکانى و استراتژیکى، امکان دارد بعضى تفاوتها بین برنامههاى امام زمان(عج) با رویکردهاى حضرت على(ع) وجود داشته باشد؛ على(ع) با اینکه میدانست اهل بصره او را دوست نمیدارند و از اطاعت او بیرون خواهند رفت، باز با آنها با ملاطفت و ملایمت رفتار نمود؛ زیرا مصلحت آینده شیعیانش را در نظر داشت. اما باید بدانیم وقتى امام مهدی(عج) ظهور و قیام کند، مانند روش پیامبر(ص) و علی(ع) ابتدا با رحمت و مهربانى فراوان به بیان حقیقت دین و پیام اسلام براى جهان میپردازد و گروه فراوانى توبه میکنند. حتى گروهی زیادی از غیر مسلمانان نیز سخن ایشان را میپذیرند و گرد او جمع میشوند. امام مهدی(عج)، به کمک و یارى آنها نهضت خود را شروع میکند. کسانى که سخن امام را نپذیرفتهاند، اگر به این دلیل باشد که هنوز دلایل کافى ندیدهاند و اطمینان ندارند، به آنها مهلت داده میشود تا خوب بیندیشند و کسى معترض آنها نمیشود. اما اگر بعد از اتمام حجت و اقامه دلیل، باز هم به دشمنى خود ادامه دهند و بیدلیل به مخالفت برخیزند، امام با آنها برخورد میکند و (آنان را با خشونت) از سر راه خود و مسلمانان برمیدارد.[5]
البته این رویکرد سختگیرانهتر نیز در تعارض با روش پیامبر(ص) و امامان(ع) نیست چنانکه در روایات میخوانیم که سیره مهدى(عج) همان سیره محمد(ص) و على(ع) است:
امام صادق(ع) فرمود: «[مهدى(عج)] در میان آنها به سیره رسول خدا عمل میکند و راه و روش او را انجام میدهد».[6]
در روایتی دیگر؛ امام صادق(ع) در پاسخ به پرسش از سیره امام مهدى(عج) چنین فرمود: «سیره آنحضرت، سیره رسول خدا است امور خرافى و سنتهاى جاهلى را منهدم میکند و اسلام را به شکل نو و جدید عرضه میکند».[7]
همچنین آنحضرت فرمود: «قائم ما اهلبیت هنگامى که قیام کند، همچون على(ع) لباس خواهد پوشید و به سیره او عمل خواهد کرد».[8]
و این تفاوتهای ظاهری تنها ناشی از تفاوت شرایط میباشد.
با سلام اما روایاتی هم هست که نمی توان آنها را نادیده گرفت. به طور مثال به نقل از سایت اسلام کوئست (تحت نظر آیت الله هادوی ): https://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa77170با سلام و تشکر پاسخ این بخش از مطلب را خود شما در ادامه مقاله از سایت اسلام کوئست نقل کرده اید.
درباره اینکه آیا شیوه امام زمان(عج) با شیوه امام علی(ع) در مبارزه با دشمنان متفاوت است یا خیر باید گفت: متناسب با شرایط زمانى و مکانى و استراتژیکى، امکان دارد بعضى تفاوتها بین برنامههاى امام زمان(عج) با رویکردهاى حضرت على(ع) وجود داشته باشد؛ على(ع) با اینکه میدانست اهل بصره او را دوست نمیدارند و از اطاعت او بیرون خواهند رفت، باز با آنها با ملاطفت و ملایمت رفتار نمود؛ زیرا مصلحت آینده شیعیانش را در نظر داشت. اما باید بدانیم وقتى امام مهدی(عج) ظهور و قیام کند، مانند روش پیامبر(ص) و علی(ع) ابتدا با رحمت و مهربانى فراوان به بیان حقیقت دین و پیام اسلام براى جهان میپردازد و گروه فراوانى توبه میکنند. حتى گروهی زیادی از غیر مسلمانان نیز سخن ایشان را میپذیرند و گرد او جمع میشوند. امام مهدی(عج)، به کمک و یارى آنها نهضت خود را شروع میکند. کسانى که سخن امام را نپذیرفتهاند، اگر به این دلیل باشد که هنوز دلایل کافى ندیدهاند و اطمینان ندارند، به آنها مهلت داده میشود تا خوب بیندیشند و کسى معترض آنها نمیشود. اما اگر بعد از اتمام حجت و اقامه دلیل، باز هم به دشمنى خود ادامه دهند و بیدلیل به مخالفت برخیزند، امام با آنها برخورد میکند و (آنان را با خشونت) از سر راه خود و مسلمانان برمیدارد.[5]چنانکه ما نیز در پاسخ،(پست شماره 3) به همان معنا، البته با بیانی دیگر اشاره کردیم.
بنابراین، بر خلاف تصوری که بعضی بر اساس برخی روایات معتقدند مقارن ظهور حضرت، باب توبه بسته می شود، و گناهکاران راه خلاصی و نجات ندارند باید گفت: چنین تصوری با خُلق و خوی قرآنی و محمدی امام عصر (عجل الله فرجه) سازگاری نداشته و به علاوه یکسری از روایات نیز به صراحت با دیدگاه توبه ناپذیری حضرت مهدی (علیه السلام) پس از ظهور در تعارض است به نظر می رسد مسئله بسته شدن ابواب توبه مربوط به بخشی از قیام حضرت است که مراحل روشن گری توسط ایشان و صحابی و یارانشان به اتمام رسیده است و در واقع بر همگان درباره حقانیت اهل بیت (علیهم السلام) حجت تمام شده باشد. (4) در واقع حضرت مهدی (علیه السلام) تنها با کسانی می جنگند که جز زبان شمشیر چیزی نمی فهمند و شمشیر انتقام ایشان فقط بر گردن ستمگران و پیروان ایشان فرود می آید و ایشان به سیره و روش پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله ) رفتار می کنند. (5)با سپاس فراوان
جمع بندی
پرسش:
آیا وقتی امام زمان (عجل الله فرجه) ظهور کنند گناهکاران را بی هیچ مدارایی می کشند؟
پاسخ:
در پاسخ به سؤال شما نکاتی را تقدیم می کنیم:
اولاً در بحث انتظار سه نوع دیدگاه مطرح است: 1. انتظار عامیانه 2. انتظار عالمانه 3. انتظار عارفانه، چنین تصوری که برخی به غلط گمان می کنند امام زمان (عجل الله فرجه) در وقت ظهور همه مخالفان و گناهکاران را از دم تیغ می گذراند تصوری عامیانه و انحرافی است، چنین نگاه نادرستی، موجب می شود مردم در ذهن خودشان از امام زمان یک سلطان اقتدارگرا و ظالم بسازند که برای رسیدن به قدرت، از هیچ اقدامی در برخورد با مخالفان و گناهکاران دریغ نمی کند. فلذا به جای آنکه جوامع بشریِ خسته از ظلم و فساد با هر عقیده و مسلکی، تلاش کنند مقدمات ظهور منجی را فراهم کنند خودشان به صفی واحد در برابر ظهور قرار بگیرند و مخالف تحقق آن باشند.(1)
ثانیاً عموم مردم معمولاً از سر ناآگاهی و جهل مرتکب گناه و معصیت می شوند چنانکه شهرت یافته، انسان ممکن الخطاست از طرفی نیز، بسیاری از گناهکاران آگاه هم فریب خورده اند. با این وجود، علیرغم علم خدای متعال به همه اینها، بندگانش را صاحب عقل و اختیار آفریده و نسبت به آنها رئوف و مهربان و بخشاینده است، از اینرو باب توبه را بروی ایشان گشوده و مکرر دعوت به توبه و اصلاح نموده است، و از طریق پیامبرش نیز مردم را دعوت به توبه نموده است.(2)
ثالثاً امام (علیهالسلام) نمونه حقیقی انسان کامل، خلیفة الله، حجة الله، مظهر اتمّ اسمای الهی و منصوب همان خدای رحمان و رحیم و جانشین همان رسول مهربانی است،(3) فلذا ایشان همهی بندگان خدا، به ویژه مسلمین و بالاخص شیعیان و یاران خود را بسیار دوست دارند و به صورت دائم و مستمر مورد تفقد و مرحمت قرار میدهند، هر چند که گناهکار باشند. در حقیقت امام زمان (علیه السلام) در برخورد با افراد گناه پیشه، حتی مخالفین جاهل و غیر معاند، ابتداءً آنها را به اسلام و حقیقت دین و تبعیت از ولایت خود دعوت می کنند و قبل از هرگونه برخوردی آنها را به راه توبه و صلاح و پرهیزکاری فرا می خوانند.
بنابراین، بر خلاف تصوری که بعضی بر اساس برخی روایات، معتقدند مقارن ظهور حضرت، باب توبه بسته می شود، و گناهکاران راه خلاصی و نجات ندارند باید گفت: چنین تصوری با خُلق و خوی قرآنی و محمدی امام عصر (عجل الله فرجه) سازگاری نداشته و به علاوه یکسری از روایات نیز به صراحت با دیدگاه توبه ناپذیری حضرت مهدی (علیه السلام) پس از ظهور در تعارض است به نظر می رسد مسئله بسته شدن ابواب توبه مربوط به بخشی از قیام حضرت است که مراحل روشن گری توسط ایشان و صحابی و یارانشان به اتمام رسیده است و در واقع بر همگان درباره حقانیت اهل بیت (علیهم السلام) حجت تمام شده باشد. (4) در واقع حضرت مهدی (علیه السلام) تنها با کسانی می جنگند که جز زبان شمشیر چیزی نمی فهمند و شمشیر انتقام ایشان فقط بر گردن ستمگران و پیروان ایشان فرود می آید و ایشان به سیره و روش پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله ) رفتار می کنند. (5)
پی نوشت ها:
1. ر.ک: انتظار عامیانه، عالمانه و عارفانه، علیرضا پناهیان، نشر بیان معنوی، فصل انتظار عامیانه، تلخیص با کمی تغییر.
2. «قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛ ای پیامبر به مردم بگو: اى بندگان من- كه بر خويشتن زياده روى روا داشته ايد- از رحمت خدا نوميد مشويد؛ در حقيقت، خدا همه گناهان را مى آمرزد، كه او خود آمرزنده مهربان است.» الزّمر، آیه 53.
3. چنانکه در زیارات میخوانیم: «السلام علیک یا امام الرحمة»، مفاتیح الجنان، دعای توسل.
4. ر. ک: امام مهدی و توبه پذیری، نصرت الله آیتی . مشرق موعود، شماره سوم .
5. شیخ محمد عبده، تفسیر المنار، ج2، ص 215 به نقل از علی رضا رمضانیان ، شهاب ثاقب.