جمع بندی احساس می کنم خدا منو یاری نمی کنه

با سلام خانمی ۳۸ ساله هستم.سه فرزند دارم. با شناختی که از خودم دارم وهمه میگن خیلی مهربان ودلسوزم.خدا رو خیلی دوست دارم.وقتی اسم ائمه میاد ناخوداگاه اشک تو چشام جمع میشه ولی یه مشکل خیلی بزرگ دارم اونم اینه که خیلی کم صبر هستم. چند روز پیش یه مشکلی برام پیش اومد خیلی کفر خدا رو گفتم همش میگفتم من اون خدایی رو که منو کمک نمیکنه قبول ندارم بعد از چند ساعت پشیمون شدم از حرفام. البته همون وقتی که کفر میگفتم هم توی دلم به حرفام ایمان نداشتم وفقط از روی عصبانیت بود.الان روزه میگیرم ولی فکر میکنم روزه هام قبول نیست.توبه هم کردم ولی توی دلم خودم از خودم بدم میاد اصلا حال خوبی ندارم حس میکنم خدا هیچ کدوم از اعمالمو قبول نمیکنه.خیلی خدا رو دوست دارم ولی الان احساس میکنم خدا منو یاری نمیکنه واین خیلی حس بدیه.تو زندگیم خییییییلی سختی کشیدم ولی هیچ کس از تو دلم خبر نداره.فقط خدا میدونه. میشه منو راهنمایی کنید

  بسم الله الرحمن الرحیم عرض سلام و احترام احساس شما خواهر محترم کاملا قابل درک است. دنیا گاهی اوقات ما انسان ها با توجه به دیدگاه خاصی که نسبت به دنیا داریم، در مواجهه با ناکامی ها، احساس ناامیدی و نادیده گرفتن شدن می کنیم. چنین موقعیتی با توجه به شخصیت و ظرفیت های انسان ها می تواند متفاوت باشد. افرادی که اصولا اعتقادات درست و کاملی ندارند،‌ در برخورد با شکست و ناکامی های متوالی، از همه چیز شاکی می شوند، گاهی تمام امیدشان از دست داده و حتی ممکن است دست به خودکشی بزنند. انسان های تهذیب شده هم تکلیفشان روشن است. آنها دنیا را مسیری برای رسیدن به کمال می بینند و اصولا ناکامی های دنیا برایشان آنقدرها مسئله ی بزرگی نیست. چون توجه دارند که این فقط یک مسیر و محل عبور است. قرار نیست ما اینجا بمانیم، پس مشکلات این مسیر هم به هر نحوی گذراست و نیازی نیست وقت و انرژی صرف آن کنند. حتی رسیدن و نزدیک شدن به هدف، تلاش برای عبور از سختی ها را برایشان لذت بخش کرده و چشمشان را فقط به مقصد دوخته اند و تمام سختی های راه را نادیده می گیرند. اما در این بین افراد با ایمانِ تهذیب نشده، که نه از آخرت گذشته اند و نه از دنیا، گاهی درگیر ناامیدی اند و گاهی سرشار از عشق الهی. قرآن در آیات مختلف این دوگانگی انسان را بیان نموده. «وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ؛ أَوَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ»؛ و چون مردم را رحمتى بچشانيم بدان شاد مى‏ گردند و چون به [سزاى] آنچه دستاورد گذشته آنان است صدمه‏ اى به ايشان برسد بناگاه نوميد مى ‏شوند؛ آيا ندانسته‏ اند كه [اين] خداست كه روزى را براى هر كس كه بخواهد فراخ يا تنگ مى‏ گرداند قطعا در اين [امر] براى مردمى كه ايمان مى ‏آورند عبرتهاست. (سوره روم، ۳۶ و ۳۷) «…وَ إِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنْسَانَ كَفُورٌ»؛ و ما چون رحمتى از جانب خود به انسان بچشانيم بدان شاد و سرمست گردد و چون به [سزاى] دستاورد پيشين آنها به آنان بدى رسد انسان ناسپاسى مى ‏كند. (سوره شوری، ۴۸) «وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ»؛ و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانيم سپس آن را از وى سلب كنيم قطعا نوميد و ناسپاس خواهد بود. (سوره هود، ۹)  

  توجه بفرمایید که ما در دنیا زندگی می کنیم. دنیایی که پوشیده در سختی و مشکلات است. «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ»؛ براستى كه انسان را در رنج آفريده‏ ايم. (سوره بلد، ۴)  و معنای سختی ها و مشکلات، این نیست که خداوند از شما روی برگردانده یا اعمال شما را قبول نمی کند. قطعا سختی و آسانی در کنار هم هستند «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا؛ إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا» (سوره شرح، ۵ و ۶) و اگر به خوبی از پس سختی ها بربیایید، آسانی و راحتی را تجربه خواهید کرد. مشکل همان بی صبری ست که خودتان اشاره کردید. راهِ رسیدن به صبر و آرامش، اولا تقویت ایمان و امید به خداوند است و ثانیا تمرین و ممارست.  امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند: «إنْ لَم تَكُن حَليما فَتَحَلَّمْ ؛ فإنَّهُ قَلَّ مَن تَشبَّهَ بقَومٍ إلاّ أوْشَكَ أنْ يكونَ مِنهُم؛ اگر بردبار نيستى، وانمود كن كه بردبارى؛ زيرا كمتر كسى است كه خود را شبيه گروهى كند و بزودى يكى از آنان نشود.» (محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۳، ص ۲۱۸) تمرین کنید و در هر روز با خود عهد کنید که امروز را صبورانه از پس مشکلات بر خواهید آمد. البته کار ساده ای نیست و نباید انتظار داشته باشید که خیلی ساده و سریع انسان صبوری شوید. ولی هرچه استقامت بیشتری داشته باشید، این صفت در شما بیشتر خواهد شد. در مواجهه با مشکلات،‌ به یاد خدا باشید و از او کمک بگیرید.  

جمع بندی: پرسش: خانمی ۳۸ ساله و دارای سه فرزند هستم. طبق گفته ی دیگران و شناختی که از خود دارم، انسان مهربان و دلسوزی هستم. خدا را خیلی دوست دارم و با شنیدن نام اهل بیت اشک در چشمانم حلقه می زند. ولی یک مشکل بزرگ دارم و آن هم اینکه صبرم کم است. چند روز پیش با یک اتفاق، ناسپاسی کرده و کفر گفتم ولی بعد از چند ساعت پشیمان شدم. البته در هنگام گفتن هم توی دلم به حرفهایم ایمان نداشتم و فقط از روی عصبانیت چیزهایی می گفتم. الان روزه هستم ولی حس می کنم روزه هایم قبول نیست و خداوند هیچکدام از اعمالم را نمی پذیرد. حال بدی دارم. لطفا من را راهنمایی کنید. پاسخ: احساس شما کاملا قابل درک است. گاهی اوقات ما انسان ها با توجه به دیدگاه خاصی که نسبت به دنیا داریم، در مواجهه با ناکامی ها، احساس ناامیدی و نادیده گرفته شدن می کنیم. چنین موقعیتی با توجه به شخصیت و ظرفیت های انسان ها می تواند متفاوت باشد. افرادی که اصولا اعتقادات درست و کاملی ندارند،‌ در برخورد با شکست و ناکامی های متوالی، از همه چیز شاکی می شوند، گاهی تمام امیدشان را از دست داده و حتی ممکن است دست به خودکشی بزنند. انسان های تهذیب شده هم تکلیفشان روشن است. آنها دنیا را مسیری برای رسیدن به کمال می بینند و اصولا ناکامی های دنیا برایشان آنقدرها مسئله ی بزرگی نیست. چون توجه دارند که این فقط یک مسیر و محل عبور است. قرار نیست ما اینجا بمانیم، پس مشکلات این مسیر هم به هر نحوی گذراست و نیازی نیست وقت و انرژی صرف آن کنند. حتی رسیدن و نزدیک شدن به هدف، تلاش برای عبور از سختی ها را برایشان لذت بخش کرده و چشمشان را فقط به مقصد دوخته اند و تمام سختی های راه را نادیده می گیرند. اما در این بین افراد با ایمانِ تهذیب نشده، که نه از آخرت گذشته اند و نه از دنیا، گاهی درگیر ناامیدی اند و گاهی سرشار از عشق الهی. قرآن در آیات مختلف این دوگانگی انسان را بیان نموده. «وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ؛ أَوَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ»؛ و چون مردم را رحمتى بچشانيم بدان شاد مى‏ گردند و چون به [سزاى] آنچه دستاورد گذشته آنان است صدمه‏ اى به ايشان برسد بناگاه نوميد مى ‏شوند؛ آيا ندانسته‏ اند كه [اين] خداست كه روزى را براى هر كس كه بخواهد فراخ يا تنگ مى‏ گرداند قطعا در اين [امر] براى مردمى كه ايمان مى ‏آورند عبرتهاست. (۱) «…وَ إِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنْسَانَ كَفُورٌ»؛ و ما چون رحمتى از جانب خود به انسان بچشانيم بدان شاد و سرمست گردد و چون به [سزاى] دستاورد پيشين آنها به آنان بدى رسد انسان ناسپاسى مى ‏كند. (۲) «وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ»؛ و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانيم سپس آن را از وى سلب كنيم قطعا نوميد و ناسپاس خواهد بود. (سوره هود، ۹)   توجه بفرمایید که ما در دنیا زندگی می کنیم. دنیایی که پوشیده در سختی و مشکلات است. «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ»؛ براستى كه انسان را در رنج آفريده‏ ايم. (۴)  و معنای سختی ها و مشکلات، این نیست که خداوند از شما روی برگردانده یا اعمال شما را قبول نمی کند. قطعا سختی و آسانی در کنار هم هستند «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا؛ إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا» (۵) و اگر به خوبی از عهده سختی ها بربیایید، آسانی و راحتی را تجربه خواهید کرد. مشکل همان بی صبری است که خودتان اشاره کردید. راهِ رسیدن به صبر و آرامش، اولا تقویت ایمان و امید به خداوند است و ثانیا تمرین و ممارست. امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرمودند: «إنْ لَم تَكُن حَليما فَتَحَلَّمْ ؛ فإنَّهُ قَلَّ مَن تَشبَّهَ بقَومٍ إلاّ أوْشَكَ أنْ يكونَ مِنهُم؛ اگر بردبار نيستى، وانمود كن كه بردبارى؛ زيرا كمتر كسى است كه خود را شبيه گروهى كند و بزودى يكى از آنان نشود.» (۵) تمرین کنید و در هر روز با خود عهد کنید که امروز را صبورانه از پس مشکلات بر خواهید آمد. البته کار ساده ای نیست و نباید انتظار داشته باشید که خیلی ساده و سریع انسان صبوری شوید. ولی هرچه استقامت بیشتری داشته باشید، این صفت در شما بیشتر خواهد شد. در مواجهه با مشکلات،‌ به یاد خدا باشید و از او کمک بگیرید.   پی نوشتها: ۱. سوره روم، ۳۶ و ۳۷ ۲. سوره شوری، ۴۸ ۳. سوره بلد، ۴ ۴. سوره شرح، ۵ و ۶ ۵. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۳، ص ۲۱۸