«حسینیه انجمن اخلاق»سلام بر حسین بگو و وارد شو

بسمه تعالی

ثواب محیر العقول گریه بر امام حسین علیه السلام

قالَ الرّضا علیه السّلام :
فَعَلى مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْكِ الْباكُونَ
فَاِنَّ البُكاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.

امام رضا علیه السّلام فرمودند:
گریه كنندگان باید بر كسى همچون حسین علیه السّلام گریه كنند، چرا كه گریستن براى او،گناهان بزرگ را فرو مى ریزد.
(بحارالانوار، ج 44، ص 284)

مطلبی بسیار مهم در امام زمان شناسی،سنگ محکی برای ما.....

بسمه تعالی

در این پست عرض ما این است :که امام زمان شناسی آنقدر دشوار وباریک است که حتی یک امام زاده هم پایش در صراط که همان معرفت به امامش است می لرزد و از صراط المستقم که امام زمان عصر خویش است خارج میشود . در ادامه بحث لازم آمد روایتی از امام صادق آل ییغبر صلوات الله علیه بیان کنیم.

امام صادق علیه السلام فرمود:(صراط .همان راه بسوی شناخت خداوند است واین دوتا .دوصراط اند.راهی در دنیاوراهی در آخرت .وآن راهی که در دنیاست همان امام است که اطاعت این امام بر کسی که اوراه در دنیا شناخت واجب شده است.
واقتدا کردن به هدایت امام خودش مرور کردن به همان صراطی است که پا جهنم در آخرت محسوب می شود.وکسی که این امام (صراط حقیقی ) در دنیا نشناسد.
قدم هایش در آخرت بر آن صراط می لغزد ودر آتش جهنم سقوط می کند: یعنی همانا امامت همان راهی به سوی معرفت خداوند هدایت گر به سوی خداست.از نظر گفتار وگردار. پس کسی که اورا در دنیا بشناسد وبه هدایت او اقتدا کند وبه سنت او باشد وبر راه مستقیمی که آن امام بر آن راه در دنیا بود قدم بردارد یعنی همان راهی که امام بر آن راه در اعمال واخلاق بودند این راه همان راه خاص الهی است که خداوند عزوجل در حکایت از پیامبر ما (ص) همانا این صراط مستقیم من است پس آن راه تبعیت کنید.))
پس این شخص با معرفت همان نجات یافته است که بر صراط آخرت می گذرد ولی کسی که امام راه نشناسد وبه راه اوهدایت نگردد وهمان راه عمل ننماید این همان هلاک شونده ای است قد مش از صراط آخرت می گذرد.
واز حدیثی دیگری از امام ذکی عسکری (ع) است که ..((همانا صراط در دنیا از بلندی خواهی کمتر واز تقصیر بالا تر است واسقامت است پس به هیچ چیزی از باطل عدول نمی کند وجایگزین نمی شود.)) واین از صراط نیز نزدیکتر به همان معنی قبلی است درمعنی بلکه.به تحقیق هر دوراه را داراست چون که استقامتی که که عدول از آن به هیچ چیزی از افراط وتفریت نمی شود همان راه امام علیه السلام است.
(منهاج الجنات ملامحسن فیض کاشانی .شرح حضرت استاد صمدی آملی )

عزیزان این مطلب را خوب بخوانند و خودشان قضاوت کنند. که تاریخ حجت است.

امابعد.

سخن ما با محمد حنفیه، ابن عباس و جابر بن عبدالله است که تکیه گاه شیعه است .قبل از وارد به بحث بهتر کمی از شجر و ایل وتبارش حرف به میان آورده شود تا راحتتربه این بحث پرداخت.

محمد بن حنفیه یکی از فرزندان حضرت علی علیه السلام است. مادرش زنی است به نام خوله. خوله از طایفه بنی حنیفه بود و این طایفه از طوایفی بودند که حضرت علی علیه السلام را حق می‌دانستند و به ابوبکر اعتقاد نداشتند. پس از وفات پیامبر مامور ابوبکر برای جمع آوری زکات به میان این طایفه رفت و اینها به او زکات ندادند. خالد برگشت و گفت: آنان زکات ندادند و از دین برگشته‌اند. ابوبکر خالد را به همراه نیروهای جنگی به سوی آنان فرستاد. خالد آنهارا فریب داد، خلع سلاح کرد، شبانه همه مردانشان را کشت، زنانشان را اسیر گرفت و به مدینه آورد. در همان شب که رئیس این طایفه را کشت، به زن او تعدی کرد و عمر بن خطاب اصرار داشت که خالد را بکشند ولی ابوبکر مانع شد.
پس از آنکه زنان و دختران را به مدینه آوردند، مسلمانان پیرو ابوبکر تصمیم گرفتند که دختران و کنیزان را بخرند. طلحه و زبیر برای خرید یکی از دختران که خوله نام داشت جلو آمدند ولکن آن دختر نپذیرفت و پس از اتفاقاتی حضرت علی علیه السلام آن دختر را به عقد خود درآورد و به این وسیله آن دختر مظلوم از دست دیگران نجات یافت و به بزرگترین آرزو رسید. حضرت علی علیه السلام خوله را به عنوان برده نخرید بلکه او را به عنوان دختر آزاد عقد کرد.
طایفه بنی حنیفه از طوایف یمنی است و چون خوله از بنی حنیفه‌است به این جهت او را حنفیه می‌گویند و اگر مرد باشد حنفی می‌گویند. محمد بن حنفیه در سال پانزدهم هجری قمری به دنیا آمد و در سال ۸۱ هم از دنیا رفت. محمد جزو خواص حضرت علی علیه السلام به شمار می‌رفت و در همه جنگها همراه پدر بود و علی علیه السلام او را بسیار دوست می‌داشت. او از دیدگاه علمای شیعه جزو شخصیتهای ارزشمند است.(منابع:سفینه البحار چاپ جدید ج ۲ ص ۳۸۰؛ ماهیت قیام مختار بن ابی عبید ثقفی ص ۱۶۲؛ معجم رجال الحدیث ج ۱۶ ص ۴۸، شماره ۱‌‌‌۰۶۶‌‌‌۲. محمد بن الحنفیه، حیدر جعفر الساعدی؛ محمد بن الحنفیه، علی بن الحسین الهاشمی؛ دائره المعارف تشیع ج۷، ص ۳۴۲ ستون اول؛ چهره‌ها در حماسه کربلا.
(اما یکی از مهمترین وقایع در زندگی محمد بن حنفیه عدم حضور او در کربلا است درباره اینکه چرا محمد بن حنفیه، برادر و امام زمانش را در کارزار کربلا یاری نکرد، سخنان بسیاری گفته شده که به برخی از این دلایل اشاره می‌کنیم و به اختصار به آنها خواهیم پرداخت. از جمله این دلایل عبارتست از: ۱-بیماری محمد بن حنفیه در هنگام قیام کربلا ۲-ماموریت یافتن از جانب امام حسین(ع) ۳-مکلف نشدن از جانب امام حسین(ع) ۴-کهولت سن محمد حنفیه ۵-قرار نداشتن نام محمد در لوح محفوظ شهدای کربلا(حیات الامام حسین بن علی، ج۲، ص۲۶۰. الکامل، ج۴، ص۱۶. تاریخ الامم و الملوک، ج۴، ص۲۵۳). اما مواردی نیز در رد این دلایل وجود دارد از جمله این که: هیچ کدام از منابعی که به بیماری محمد درهنگام حادثه کربلا اشاره کرده‌اند به منابع یا افراد قبل از خود برای اثبات مدعی خود ارجاع نداده‌اند گذشته اینکه اگر بیماریی محمد را در آن هنگام رنج می‌داد در گفتگویی که میان امام و محمد بن حنفیه (که به نقل از ابن اعثم، ج۵، ص۲۲؛ تاریخ طبری، ج ۴، ص ۲۵۳؛ ابن سعد، ص ۶۱؛ ابن طاووس، ص۱۲۷-۱۳۰ بیان شده‌است)، از آن ذکری به میان می‌آمد در صورتی که نه حضرت امام حسین(ع) و نه خود محمد حرفی مبنی بر بیماری به میان نیاورده‌اند. ماموریت یافتن او از جانب امام نیز از این جهت بود که وقتی امام هیچ انگیزه‌ای از جانب محمد، مبنی بر همراهی اش ملاحظه نفرمود او را در مدینه گمارد تا حوادث و حرکات یزید را به ایشان گزارش دهد. در بعضی کتاب‌ها آمده‌است که بعد از قبول نکردن امام برای ماندن در مکه یا تغییر مسیر حرکت از کوفه به یمن: بغض در گلوی محمد بن حنفیه شکست.
امام حسین (ع) دریافت که محمد بن حنفیه می‌خواهد در مدینه بماند. پس گفت: ای برادر، خداوند تو را پاداش نیک دهد که نصیحت کردی و به صواب ارایه طریق نمودی. من تصمیم دارم به مکه بروم. برادران و پسران برادرانم و یارانم با من هستند. نظر آنان و کار آنان، نظر و کار من است. اما تو در مدینه بمان. از آنان –از حکومت- دغدغه‌ای نداشته باش و تو چشم من در مدینه باش. البته نمی‌توان کناره گیری محمد بن حنفیه از جهاد را امری پسندیده تلقی کرد. او فرستی داشت که مثل عباس و عون و... تا خود را به نهضت عاشورا پیوند زند و ستاره‌ای درخشنده در آسمان شهیدان کربلا باشد. اما واقعیت این است که امام زمان او، امام حسین(ع) آنچنان سرشار از کرامت و عزت با او برخورد می‌کند که گویی در مدینه ماندن محمد بن حنفیه، خود یک ماموریت جهادی و ویژه‌است. (تنقیح المقال، ج۲، ص۳۸۸). در مورد مکلف نشدن محمد از جانب امام نیز باید گفت امام هیچ گاه و در هیچ جای سفر پر مخاطره شان از مکه تا کربلا هیچ کس را مکلف به همراهی با خود نکرد حتی در شب عاشورا از یاران خود درخواست می‌کنند که جان و مال خویش را از این حادثه به سلامت دربرند. بعضی نویسندگان در توجیه عدم همراهی محمد حنفیه در حادثه کربلا کهولت سنی محمد را ذکر کرده‌اند اما نمی‌توان این موضوع را صادق دانست چرا که به روایت تاریخ محمد در دوران خلافت ابوبکر به دنیا آمد و خلافت ابوبکر در سال ۱۱ هجری بوده‌است. این در حالی است که امام حسین در سال ۴ هجری دیده به جهان گشوده‌است با این اوصاف محمد حدود ۷ سال از حضرت امام حسین(ع) کوچک تر است، پس موضوع کهولت سن نیز منتفی است چرا که در حادثه کربلا افرادی چون حبیب بن مظاهر بودند که به مراتب از محمد مسن تر بودند.
آیا به راستی محمد حنفیه اخبار شهادت امام حسین(ع) در صحرای کربلا را از پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) و امام حسن(ع)که به کرات از آن سخن به میان آورده‌اند را نشنیده است؟! او که همیشه و همه جا با پدر بزرگوارشان همراه و همگام بودند خطبه‌ای را که حضرت امیر(ع) هنگام بازگشت از جنگ صفین بیان فرمودند، نشنیده‌است که حضرت کربلا را مصارع عشاق می‌خواند.(بحار الانوار، ج۴۱، ص۲۹۵. نفس المهموم، ص۲۰۶). لذا نیامدن محمد بن حنفیه به کربلا را تنها شاید بتوان به خاطر اجازه امام مبنی بر ماندن او در مدینه ذکر کرد که آنهم به خاطر اکراه خود محمد بن حنفیه برای همراهی با امام بوده‌است.

محمد بن ابی طالب گوید:محمدبن یعقوب کلینی در کتاب وسائل روایت کرده است از محمدبن یحیی از محمدبن حسین از ایوب نوح از صفوان از مروان بن اسماعیل از حمزه بن حمران ابی عبدالله (ع) گفت:سخن از خروج حسین (ع)وتخلف ابن حنیفه میکردیم.

که امام صادق (ع) فرمود :ای حمزه برای توحدیثی بگویم که دیگر بعد از این مجلس از مثل آن نپرسی حسین (ع)وقتی از شهر خود جدا شد .آهنگ مکه کرد کاغذی خواست ودر آن نوشت :

بسم الله الرحمن الرحیم- از حسین ابن علی ابن ابی طالب به سوی بنی هاشم؛ اما بعد هرکس به من ملحق شود شهید گردد وهرکس تخلف کند به رستگاری نرسد.

منبع نفس المهموم شرح حضرت علامه شعرانی ص 65

[video]http://www.aparat.com/v/r7bhJ[/video]

[h=1]عاشورا وحقایق آن و مراسم عزاداری [/h]

بسمه تعالی

• ماه محرم يكي از ماههاي تكامل است و محبت و عزاداري براي امام حسين ، انسان را زودتر به مقصد مي رساند .
• كلّنا سفن النّجاه و سفينه الحسين اسرع : همه ما اهل بيت كشتي هاي نجاتيم ولي كشتي امام حسين سريعتر است .
• همه اهل بيت كشتي نجات اند ، اما كشتي امام حسين سريعتر است و وقتي كه حركت مي كند ساير كشتيها كنار مي كشند و راه را براي آن باز مي كنند . امام حسين رو به خدا سريع است ، تجلي خدا هم به سوي او سريع است . راه خدا سخت است اما با امام حسين خيلي آسان و كم كار است .
• تجلي امام حسين عليه السلام همدوش تجلي خداست .
• در دهه اول محرم تجلي امام حسين عليه السلام ، عالم را عوض مي كند . در شب تاسوعا و عاشورا اگر كسي چشم باطنش بينا باشد مي بيند كه در عالم هر مومن و كافري محزون است . وقتي صاحب خلقت محزون مي شود مخلوقات غمناك نشوند ؟ آيا ممكن است همه شيعيان مضطر باشند و ديگران محزون نشوند ؟ اهل دنيا هم در اين ايام در امر دنيايشان به زحمت مي افتند و در اثر آن محزون مي شوند .
• غم بدون امكان گريه خيلي سخت است ؛ اسمش حزن است . خزانه حزن و غم عاشورا دل حضرت زينب ( س ) است .
• كربلا و عاشورا شرابي دارد كه همه گناهان را آب مي كند .
• سينه زدن براي امام حسين عليه السلام بدن را سبك و تميز و زيبا مي كند تا جايي كه عكس خوبان خدا در آن پيدا مي شود .

در فضیلت عزاداری برای سید و سالار شهیدان

بسمه تعالی
در اسرارالشّهاده و غیر آن روایت شده که چون حضرت خاتم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) به فاطمه (سلام الله علیها) خبر شهادت سیّدالشّهداء را رسانید و فرمود:
زمانی شهید شود که من و تو و علی و حسن (علیهم السّلام) هیچ یک نباشیم، عرض کرد: پس عزای او را که خواهد گرفت. فرمود: زنهای امّت من گریه بر زنان اهل بیت من خواهند نمود و مردان ایشان گریه بر مردان اهل بیت من خواهند نمود و هر ساله طایفه ای بعد از طایفه ای تجدید عزا خواهند نمود؛ چون روز قیامت شود تو شفاعت زنان نمائی و من شفاعت مردان و هر که از ایشان در مصیبت حسین (علیه السّلام) گریسته، می گیریم دست او را و داخل بهشت می نمائیم. ای فاطمه هر چشمی در قیامت گریان است مگر چشمی که بر حسین گریسته باشد، پس به درستی که او خندان و با بشارت است به نعیم جنّت. 1

و در کتاب مخزن البکاء است در حدیث طولانی که بعد از اخبار پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فاطمه را از کیفیّت شهادت امام حسن و حسین (علیهماالسّلام) و مژده آوردن جبرئیل ثواب زیارت و گریستن را و خوشحال شدن و سجده شکر نمودن فاطمه (سلام الله علیها)، حضرت امام حسین (علیه السّلام) عرض کرد: یا جدّاه تو به گریه کنندگان من چه می دهی؟ فرمود: روز قیامت گناهکاران ایشان را شفاعت نمایم. پس عرض کرد: ای پدر تو چه می دهی؟ فرمود: من ساقی حوض کوثرم در روز عطش اکبر، آب نمی دهم مگر ایشان را. پس عرض کرد: ای برادر بزرگوار تو چه می دهی؟ فرمود: والله داخل بهشت نمی شوم مگر با ایشان. پس عرض کرد: ای مادر تو چه می دهی؟ فرمود: به عزّت پروردگار و به حقّ پدر و شوهرم که بر درِ بهشت موپریشان و اشک ریزان می ایستم و از خدا طلب نمی کنم مگر ایشان را و از متعاقب ایشان داخل بهشت می شوم. پس سیّدالشّهداء فرمود: به حقّ جدّ بزرگوار و پدر عالی تبارم که از خدا طلب نمی کنم مگر آنکه در بهشت قصرهای ایشان را برابر قصر من گرداند.2 روحی و روح العالمین لهم الفداء.

.............................................................

پی نوشت ها:

1. فاضل دربندی، اسرارالشّهاده، المقدّمة الثّانیة، ص 43.

2. مولی محمّد صالح برغانی قزوینی، مخزن البکاء، انتهای فصل دوّم.

»»»

منبع: کاشف الاسرار، مولی نظرعلی طالقانی، جلد1، به کوشش: مهدی طیّب، شفاعت کبری، صص 450 و 451

* خود را مریض نمی‌دانیم

خود را مریض نمی‌دانیم و گرنه علاج آسان است. در روایت آمده است: «امام حسین(ع) در گوش مردی چیزی فرمود، بعد از جدایی فوراً تمام موی سر آن مرد سفید شد!»

با این حال، ما خود را در عِداد [و شمار] عبادالرحمن می‌شماریم، غافل از اینکه تمام اعضا و جوارح انسان فردای قیامت بر کارهایی که انجام داده است، شهادت می‌دهند؛ «الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ وَتُکَلِّمُنَا أَیْدِیهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ»؛ امروز بر دهانشان مهر می‌نهیم و دست‌هایشان با ما به سخن می‌آیند و پاهایشان به آنچه انجام می‌دادند، شهادت می‌دهند.

امروز بشر در فکر ضبط کردن صدای حضرت داود علیه السلام است، غافل از اینکه ملائکه از عمل خود او عکس‌برداری می‌کنند، بلکه گفتار و صدای او را نیز ضبط می‌نمایند.

چطور می توانیم در مشکلات همه چیز را زیبا ببینیم؟

بسمه تعالی
از زینب کبری علیها السلام در موقع اسارت سوال شد که این حادثه را چطور دیدی؟ جواب داد: به خدا همه چیز زیبا بود.
او همه چیز را کنار هم می بیند.شما اگر یک مجموعه زیبا را برش برش کنید و آن را تکه تکه نگاه کنید،زیبا نیست.
یک گل،وقتی همه اجزایش را با هم می بینیم زیباست ولی پرپر شده ی آن ناراحت کننده است.
حضرت زینب علیها السلام می گوید، من همه چیز را کنار هم گذاشتم و کل تصویر را می بینم که می گویم زیباست. آن بزرگوار از چه زاویه ای نگاه می کند به صحنه ی عاشورا که زیبایی می بیند؟
قطعا از زاویه ای بالاتر از زمان حال است!
مثل هواپیمای نقشه برداری که یک زاویه دید کلی را به دست می آورد.

آیت الله حائری شیرازی حفظه الله

بنگر در کربلای وجودت در طرف امام حسین ایستاده ای یا در طرف یزید!!!!

بسمه تعالی
عاشورا، «انسان» را به «انسان» معرفى كرد! آنچه در اشقیاى كربلا بود، در همه هست. آنچه در شهداى كربلا بود نیز درهمه هست.
هر انسان حامل كربلایى است؛ هر وقت حق مى‏گوید و براى حق كار مى‏كند، حسین وجودش را بر كرسى خلافت پذیرفته است و هر وقت غضب و شهوت و آز را ترجیح مى‏دهد، یزید وجود خود را بر كرسى نشانده است.
خیلى راحت!

آیت الله حائری شیرازی حفظه الله

میل به سمت نور و ظلمت به اختیار خودت است.

بسمه تعالی
حسین‌ابن‌علی (ع) در عاشورا تابلوی کاملی از انسان ارائه داد. شهدای کربلا انسان‌اند. ریشه‌ی آنچه می‌کنند در انسانیتشان نهفته است. اشقیاء کربلا هم انسان‌اند. ریشه‌ی آن شرارتی را هم که می‌کنند در خلقت آن‌ها است.
جهل و عقل؛ آنچه اشقیاء کربلا انجام دادند همه‌ی جهل نبود. جهل دایره‌اش وسیع‌تر است. آنچه را هم که شهدای کربلا نشان دادند همه‌ فطرت انسانی نبود. قسمت از این فطرت انسانی بود. پس در حقیقت مجموعه‌ی اشقیاء و شهدا تابلوی انسان‌اند. همان چیزی که اشقیای کربلا با آن تحریک می‌شدند که شرارت‌هایشان را انجام بدهند در من و جنابعالی هم هست؛ که آن، جهلمان است؛ و همان چیزی که از شهدای کربلا را در آن ایثارگری‌ها موفق کرد نور آنها بود. فطرت آنها بود. این در ما هم هست؛ یعنی انسان هم حاوی اشقیاء کربلا است و هم حاوی شهدای کربلا است.
پس بحث کربلا بحث انسان مطرح است. نه اینکه یک قصه‌ای و یک تاریخی در گذشته. قصه‌ی همین‌الان و همین ساعت ما است؛ یعنی کربلا در وجود ما است. جنگ عاشورا از درون ما به بیرون سرزده. آنچه در درون انسان‌ها بود در جریان کربلا رونمایی شد. عاشورا روز رو نمایی عقل و جهل انسان است.
این مقدماتی هم که پیش آمد تا حضرت بچه‌ها و خانواده‌اش را بیاورد، برای این است که اشقیاء فرصتی داشته باشند که جهل خودشون را کامل ارائه بدهند نه ناقص و این مشکلات و دشواری‌ها که برای شهدای کربلا پیش آمد برای این بود که شهدای کربلا نور خودشان، باطن خودشان، عقل خودشان، معرفت خودشان را بروز بدهند؛ نه ناقص.
ببینید حضرت چه جور کار کرده است؛ یعنی علت این که جهل با تمام وجود وارد شده است در صحنه‌ی کربلا این است که عقل با تمام وجود وارد صحنه شده است. ببینید من مثال ساده ای برایتان بزنم. تیم فوتبال پیروزی و استقلال یک روزی که مثلا می‌خواهند یا این برنده نهایی لیگ باشد یا آن برنده، هر کدام با تمام وجود می‌آیند. چون یکی با تمام وجود می‎آید آن دیگری نمی تواند با تمام وجود نیاید.

آیت الله حائری شیرازی حفظه الله

کشته ی اشک یعنی چه؟

بسمه تعالی
انسان عاشق عشقه. دلش میخواد عاشق باشه و گریه یکی از علائمشه. حسین بن علی علیه السلام هم خداوند شعلة دائم اشک قرارش داده.
تو شبهای شام غریبان که شمع به دست میگیرید، باد میزنه شمعتونو خاموش میکنه. بعد شمعتون رو می‎برید پیش یکی که هنوز شمعش روشنه تا با آتش اون، مال خودتون رو روشن کنید.
مشعل روشن، عشق حسین بن علی علیه السلام است هر کسی پیش او بره، چراغِ خاموشش رو روشن میکنه. کشتة اشک (قتیل العبره) یعنی این. همونطوری که زمزم رو دادند به اسماعیل، اشک رو دادند به حسین بن علی علیه السلام.

آیت الله حائری شیرازی حفظه الله

سلام علیکم
اولا کجا گفتیم که امام به خاطر اشک ما خودش را به کشتن داده است؟ بزرگوار شما سوالی می کنید که اگر قدری تامل کنید خودتان غیر معقول بودنش را در می یابید.
مطلبی هم که از آیت الله حائری نقل شد به هیچ وجه مُشعِر چنین معنایی نیست.
توضیح بیشتر کلام نقل شده اینست که امام حسین علیه السلام به واسطه ایثار فوق العاده ای که کردند خداوند به ایشان مقامی داده است که به واسطه اشک ساده ای که ما می ریزیم به ما عنایت می کنند.
این مقام و اذن خداوند برای ما فایده دارد و در واقع لطف و رأفت فوق العاده امام علیه السلام به ماست.
امام برای خدا مخلصانه آن فدا کاری عظیم را کردند و خداوند هم این مقام را به ایشان عنایت کردند و سودش را هم ما می بریم.
موفق باشید.

عاشورا عبرتی برای همه ی زمانها

بسمه تعالی
عصر ما عصری است که به خاطر حاکمیت طاغوت‎ها، هزار سال است که عده‎ای از نور به ظلمت می‎روند «وَ الَّذینَ کفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمات‎» و به خاطر ولایت الله، عده‎ای هزار سال است از ظلمت به نور می‎روند. فاصله این‎ها در این عصر ما بیشتر از یک سال قبل است، بیشتر از ده سال قبل است، بیشتر از صدسال قبل است؛ چرا؟ چون هر دو در حال دور شدن از هم هستند.
بشر به ظلمتی رسیده است که در هیچ تاریخی سابقه چنین ظلمتی نداشته است. ظلم‎هایی در این عصر می‎شود که در هیچ عصری چنین ظلمتی نبود. بالعکسش هم هست. پاک‎هایی پیدا می‎شوند در این عصر که در هیچ عصری چنین پاک‎هایی نبودند. این‎ها به خاطر ولایت الله است. «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ‎ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّور» . اصل ولایت است. انسان اگر تحت ولایت الهی باشد مرتباً از ظلمت به سمت نور می‎رود.
طاغوت اسم خاصی ندارد. هر جا خدا نبود طاغوت است. خود انسان وقتی غیر خدایی عمل کند، می‎شود طاغوت. ظلمتش را زیاد می‎کند. اما هنگامی با ولایت الله است که از ظلمت به نور می‎رود.
شما می‎گویید من با نماز از ظلمت به نور می‎روم یا با ولایت الله از ظلمت به نور می‎روم؟ نه؛ با نماز نمی‎روی، با ولایت می‎روی. وقتی ولایت نبود، انسان را دور می‎کند از خدا.
به عاشورا نگاه کن. مگر عاشورایی‎ها نماز نمی‎خواندند؟ نماز بی ولایت می‎خواندند. شدند اشقیای کربلا با همان نماز، با همان حج، با همان جهاد، با همان امربه‎معروف، با همان نهی از منکر، با همان روزه، با همان زکات، با همان صله‎رحم. همه این‎ها را انجام می‎دادند، اما شدند اشقیای کربلا. چرا؟ چون با ولایت طاغوت بودند و این مهم است که انسان بگوید من به این رهبر (آیت الله خامنه‎ای) حواسم هست و اقتدا کرده‎ام، حرف‎های دیگران هر که باشند حواست را پرت نکند.

آیت الله حائری شیرازی حفظه الله

ایثار سید الشهدا فوق العاده بود فوق العاده

بسمه تعالی
آنچه ابراهیم انجام می‎دهد در این حد است که زن و بچه خود را در صحرایی می‎برد که نه آب، غذا و نه زیلویی در آنجاست.
اما حسین بن علی علیه‎السلام زن و بچه خودش را درجایی می‎آورد که دیگر دوستی نمانده و همه شهید شده‎اند. مدافعی از این هشتادوچهار زن و بچه نیست و همه به شهادت رسیده‎اند.
اگر ابراهیم علیه السلام زن و بچه خودش را درجایی قرار داد که دوست نبود، دشمن هم نبود. اما حسین بن علی علیه‎السلام باید امتحانش سخت‎تر از ابراهیم باشد چرا که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «علماء امتی أفضل من انبیاء بنی اسرائیل» یعنی علمای امت من بالاتر از انبیاء بنی‎اسرائیل‎اند و به دلیل این که از امت آخرین است و در حال تکامل و پیشرفت است.
یعنی زن و بچه خود را درجایی قرار می‎دهد که دوست نیست اما هرچه بگویی دشمن است دشمن عادی نیستند. دشمنی هستند که نه‎تنها دین ندارند و به معاد معتقد نیستند؛ بلکه مردانگی و جوانمردی هم ندارند که فرمود «یا معشر آل ابى سفیان ان لم یکن لکم دین و کنتم‎ لا تخافون المعاد فکونوا احرارا فی دنیاکم‎» به آنها پیشنهاد کرد در حد مشرکین باشید. مثل عهد جاهلیت که تا مردی زنده بود به سمت حرم او نمی‎رفتند برای شما هم یک پیشنهاد دارم اول کار مرا بسازید، بعد به سمت حرم من بروید.

آیت الله حائری شیرازی حفظه الله