جمع بندی آیا انرژی های فسیلی برای همه است؟

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام و احترام

آنچه که به خداوند منتسب است خلق نمودن این نعمت های طبیعی، از جمله انرژی های فسیلی و مانند آن برای تمام بشریت است، البته نه بدین معنا که تک تک این نعمت ها برای تک تک بشر باشد، بلکه بدین معنا که خداوند این نعمت ها را برای شخص یا اشخاص خاصی خلق نکرده است، بلکه اینکه بهره وری از آنها چگونه باشد در گرو علل مختلف از جمله قراردادهای اجتماعی بشری است.

خداوند با این انحصارها و مالکیت های قراردادی مخالفتی نورزیده است، به عنوان مثال ما در اسلام مسئله ای داریم به نام «احیاء موات» که اگر کسی با تفصیل و شرائطی که در جای خود گفته شده، زمین مرده ای را زنده کرد صاحب و مالک آن میشود؛ یا همین خرید و فروش های زمین و مانند آن که از سوی اسلام و دین به رسمیت شناخته شده و مالکیت آنها معتبر دانسته شده است.

یکی از این علل و عوامل در انحصار مالکیت هم مرزها هستند، طبیعی است که با به رسمیت شناخته شدن مرزها، تمامی منابع و معادن داخلی مرزها برای مردمان آن محسوب میشود، این مسئله با دقت در خصوص معنای مرز و قلمرو مالکیت آن برای مردمانش به خوبی روشن میشود و علاوه بر دین، حتی در نگاه هی بشری نیز مورد پذیرش همگان هست.
اسلام اگرچه تأکیدی بر مرزبندی های امروزی و تعیین حدود آن ندارد، اما این مرزها را به رسمیت می شناسد، بنابراین اگر روزی آمد که با حضور ولی خدا در زمین و تشکیل حکومت یکپارچه در تمامی جهان، مرزها شکل و اعتبار امروزی خود را از دست خواهند داد، دیگر در آن روز همه نعمت های الهی، متعلق به تمام بشریت خواهد بود، اما امروز با توجه به این اعتباری که برای مسئله ی مرزها مطرح است چنین امری گریز ناپذیر است.

جمع بندی __________________________________________________ پرسش: ایران جزء ثروتمند ترین کشور های جهان در انرژی های فسیلی مثل نفت و گاز است. در حالی که خیلی از کشورهای جهان هستند که انرژی فسیلی در خاک خودشون ندارند یا اگر دارند آنقدر اندک هست که ارزش هزینه برای بهره برداری آن نیست. اکنون که ما ناخواسته، خودمان را در این مرز صاحب این همه ذخائر انرژی دیده ایم، باید خودمان را صاحب اختیار این انرژی بدانیم یا که این انرژی ها را ثروتی درون زمین و برای تمام مردم جهان بدانیم و هیچ فرقی بین مردم ایران با دیگر کشور ها قائل نباشیم؟ پاسخ: آنچه که به خداوند منتسب است خلق نمودن این نعمت های طبیعی، از جمله انرژی های فسیلی و مانند آن برای تمام بشریت است، البته نه بدین معنا که تک تک این نعمت ها برای تک تک بشر باشد، بلکه بدین معنا که خداوند این نعمت ها را برای شخص یا اشخاص خاصی خلق نکرده است، بلکه اینکه بهره وری از آنها چگونه باشد در گرو علل مختلف از جمله قراردادهای اجتماعی بشری است. خداوند با این انحصارها و مالکیت های قراردادی مخالفتی نورزیده است، به عنوان مثال ما در اسلام مسئله ای داریم به نام «احیاء موات» که اگر کسی با تفصیل و شرائطی که در جای خود گفته شده، زمین مرده ای را زنده کرد صاحب و مالک آن میشود؛ یا همین خرید و فروش های زمین و مانند آن که از سوی اسلام و دین به رسمیت شناخته شده و مالکیت آنها معتبر دانسته شده است. یکی از این علل و عوامل در انحصار مالکیت هم مرزها هستند، طبیعی است که با به رسمیت شناخته شدن مرزها، تمامی منابع و معادن داخلی مرزها برای مردمان آن محسوب میشود، این مسئله با دقت در خصوص معنای مرز و قلمرو مالکیت آن برای مردمانش به خوبی روشن میشود و علاوه بر دین، حتی در نگاه های بشری نیز مورد پذیرش همگان قرار گرفته است. اسلام اگرچه تأکیدی بر مرزبندی های امروزی و تعیین حدود آن ندارد، اما این مرزها را به رسمیت می شناسد، بنابراین اگر روزی آمد که با حضور ولی خدا در زمین و تشکیل حکومت یکپارچه در تمامی جهان، مرزها شکل و اعتبار امروزی خود را از دست خواهند داد، دیگر در آن روز همه نعمت های الهی، متعلق به تمام بشریت خواهد بود، اما امروز با توجه به این اعتباری که برای مسئله ی مرزها مطرح است چنین امری گریز ناپذیر است. اما با این حال همان طور که در مالکیت های شخصی یکی از وظائف الهی برای کسانی که از امکانات خوبی بهره مند هستند گرفتن دست نیازمندان است، در مالکیت های عمومی هم این مسئله جاری است، و بخشش از این منابع و ثروت های خدادای به ملت های مستضعف هم می تواند از وظائف کشورهای ثروتمند برشمرده شود.