چگونه می توان از عبادت لذت بیشتری برد؟

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
چگونه می توان از عبادت لذت بیشتری برد؟

چگونه می توان از عبادت لذت بیشتری برد؟

برچسب: 

[=times new roman] مگر نه اینکه نشانی هر خانه را باید از صاحب خانه گرفت؟ و مگر نه اینکه در هر ضیافت و مهمانی، باید نظر میزبان را مراعات کرد؟ عبادت، حضور در برابر آفریدگار است و نشستن بر سر مائده های معنوی که او برای « بندگان » خود فراهم کرده است. پس، چگونه عبادت را هم از او باید فرا گرفت و به دستور او عمل کرد و دید که او چه چیزی را عبادت دانسته و عبادت را به چه صورت از ما طلبیده است؟ غیر از شکل ظاهری عبادات، بخصوص نماز که بیشتر در چگونگی آن سخن خواهیم گفت، محتوای عبادت را باید از دید اؤلیای دین و متن مکتب شناخت و به کار بست. بهترین عبادتها آن است که:

۱) آگاهانه باشد
دو رکعت نماز انسان آگاه و دانا، از هفتاد رکعت نماز شخص نادان برتر است و عبادت کنندۀ ناآگاه، همچون الاغ آسیاب است که می چرخد ولی پیش نمی رود. امام صادق علیه السلام می فرماید: کسی که دو رکعت نماز بخواند و بداند با که سخن می گوید، گناهانش بخشیده می شود. در این صورت است که نماز، معراج روح می شود و عامل بازدارنده از فساد و موجب قرب به خدا می گردد.

۲) عاشقانه باشد
آنچه موجب نشاط روح در عبادت می شود و عابد از پرستش خود لذت می برد، عشق به الله و شوق به گفتگوی با اوست. عبادتهای بی روح و از روی کسالت و سستی و خمودی، نشانۀ نداشتن شور و شوق نیایش و نجوا با پروردگار است. در دعا می خوانیم: ...« و اجعل نشاطی فی عبادتک » خداوندا! نشاط مرا در عبادت خودت قرار بده. آنان که از عبادت لذت نمی برند، همچون بیمارانی هستند که از غذای لذیذ، لذت نمی برند. اگر این شوق و عشق باشد، دیگر چندان نیازی به تبلیغ، تشویق و تحریک از بیرون نیست، بلکه انگیزۀ درونی، انسان را به عبادت وامی دارد و آنگونه که برای دیدار شخصیت معروف و محبوبی، لحظه شماری می کنیم و از آن دیدار، مسرور می شویم، از عبادت هم به وجد و نشاط می آئیم. برای عاشقان، شنیدن صدای « اذان » اعلام فرا رسیدن لحظۀ دیدار است. پیامبر اسلام به بلال می فرمود: « ارحنا یا بلال » ای بلال! ما را از غم و تلخی نجات بخش. این شوق زائدوالوصف آن حضرت را به نماز می رساند.

۳) خالصانه باشد
هیچ چیز همچون « ریا » و خودنمائی و مردم فریبی، آفت عبادت نیست. از طرف دیگر، هیچ چیز چون خلوص، ارزش آفرین عبادت و نماز نیست. البته داشتن اخلاص در عبادت بسیار دشوار است، و دل و جان را از تهاجم وسوسه های ابلیسی رهاندن، رنجی بزرگ دارد و همتی بلند و اراده ای نیرومند می طلبد. عبادت تا خالص نباشد، در درگاه الهی پذیرفته نیست و تنها پیشانی بر زمین ستودن و قرائت صحیح داشتن و در صف اول جماعت ایستادن و ... ملاک نیست. باید نماز و بندگی از رنگ ریا پاک و به رنگ الهی « صبغه الله » آراسته باشد تا به خدا برسد. تعبیر قرآن چنین است: « و ما امروا الا لیعبدوا الله مخلصین له الدین » هیچ دستور عبادی برای مردم نیامده مگر آنکه امر به اخلاص در آن شده است.

۴[=times new roman]) خاشعانه باشد
[=times new roman] خشوع، حالت قلبی انسان در عبادت و نتیجۀ توجه کامل به مقام بندگی در آستان الهی است. آن که نیاز و عجز خود را می داند و عظمت و کمال الهی را می شناسد و در عبادت، خود را در برابر آن خدای بی همتا و آگاه می یابد. حالتی متناسب با این « حضور » پیدا می کند، در این حالت قلب، خاشع می شود، نگاه افتاده می گردد و توجه از هر چیز دیگر بریده و به معبود متوجه می شود. قرآن در توصیف مؤمنان و عبادتشان می فرماید: « الذین هم فی صلاتهم خشعون » در نمازشان خاشع اند. این حالت، محصول آن توجه است، در حدیث می خوانیم: « اعبد الله کانک تراه » خدا را چنان عبادت کن که گویا او را می بینی. « فصحها لوقتها صلاه مودع » چنان نماز را در وقت خودش بخوان که گویا آخرین نماز است. یعنی همواره این حالت را داشتن که گویا فقط برای همین یک نماز، فرصت باقی است.

۵) مخفیانه باشد
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: « اعظم العباده اجرا اخفاها » پاداش عبادتی بیشتر و بزرگتر است که مخفی تر باشد. این برای آن است که عبادت ( بخصوص عبادتهای مستحب ) در حضور جمع، زمینۀ بیشتری برای تظاهر و ریا دارد. البته این در مواردی است که اسلام، خود امر به عبادت آشکار نکرده باشد، همچون نماز جماعت در مسجد که از نماز فرادی در خانه برتر است. شیطان، دشمن رستگاری انسان است و سوگند خورده است که همواره در راه انسان، چاه گمراهی بکند و پرتگاه گناه پدید آورد و انسان را مانند خودش جهنمی کند. از این رو، برای تباه ساختن عمل انسان، دام می گسترد و عبادت او را فاسد می کند. یا از راه ریا و خراب کردن نیت یا پدید آوردن عجب و خودپسندی به خاطر عبادت یا از طریق سلب توفیق از انسان و ... یا از راه کشاندن به گناه، که موجب تباه شدن و هدر رفتن زحمت انسان در طریق بندگی می شود. همچون کشاورزی که محصول زحمت های طاقت فرسایش، با جرقه ای می سوزد و دود می شود، و یا جامی از آب زلال که با افتادن حشره یا ریختن خاک در آن، آلوده می شود.

محمد;4705 نوشت:
چگونه می توان از عبادت لذت بیشتری برد؟

باسمه تعالی
با سلام:
[=tahoma]براي لذت بردن از عبادت و درك شيريني آن، مانند هر پديده ديگري، فراهم شدن زمينه‌ها و شرايط و نيز ازبين رفتن مشكلات و موانع امري ضروري است.[=&quot]

اگر عبادت به معناي واقعي‌اش به انجام رسد لذت و شيريني زايد الوصفي را به همراه خواهد داشت، ولي چنانچه برخي شرايط به كمال رسيدن عبادت محقق نشود يا مانعي در مسير آن پديد آيد، عبادت به معناي كاملش انجام نشده، در نتيجه عبادت كننده، به همان نسبت از چشيدن لذت عبادت محروم مي‌ماند

[/].
[/]

[=tahoma] [=&quot]براي اينكه از مناجات و عبادت لذت ببريم ، ابتدا بايد بدانيم كه عبادت چيست، چگونه ارتباطي است و در ابتدا باید سطح معرفت خود را نسبت به حق تعالی بالا برد.

هنگام صحبت كردن با فردي بزرگوار و داراي مقامات عالي , اگر انسان نسبت به او شناخت نداشته باشد , نه تنها از هم صحبتي با او لذت نمي برد , بلكه ادب حضور و هم كلامي با او را نيز رعايت نمي كند.

[/]
[/]

[=tahoma]ما هرگز از یک شیء مجهول لذت نمی بریم و تا آن را نشناسیم نمی توانیم بدان ابراز[=&quot] علاقه یا نفرت کنیم.

پس هر چه معرفت و آگاهیمان به امری بیشتر شود نفرت یا محبت ما نسبت به آن بیشتر خواهد شد[/]. [=&quot] با این حساب ما هر چه معبود را بهتر و بیشتر بشناسیم و با صفات رحمانیت و رحیمیت و نعمت بخشی او آشنا شویم، محبت او ،و به تبع محبت ، ارتباط با او در ما بیشتر می شود[/]هر چه دانايي و معرفت افزون‌تر باشد، بهره‌مندي شخص نيز از عبادت و احساس لذت او فزون‌تر خواهد بود[/].

کساني که دلشان با خداوند پيوند دارد و محو جمال و جلال خداي متعال هستند و با قلب شان به او اقبال مي نمايند, ايشان بهترين لذت برندگان از عبادت و نيازگويي با خداي هستي هستند

[=&quot]نشاط و سرزندگي و دوري از سستي و تنبلي، در موفقيت هر كاري نقش كليدي ايفا مي‌كند.

در انجام عبادت و درك شيريني آن نيز، داشتن نشاط و حس و حال عبادت و پرهيز از انجام اجباري و از سر رفع تكليف آن، بسيار مهم است[/]. پيامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرموده است: آفت عبادت سستي است(1)

براي درك شيريني عبادت‌ها به اين كلام اميرالمؤمنين علیه السلام بايد توجه کرد که فرمودند كه: با نفس خود مدارا كن و به زور به عبادت وادارش مساز و از اوقات فراغت، نشاط و سرخوشي براي عبادت بهره‌گير(2)

دلِ انسان گاه به سمت عبادتي كشش دارد و گاه نسبت به آن واكنش نشان مي‌دهد. بايد مواظب بود در مواقعي كه دل انسان نسبت به عملي بي‌ميل است آن عمل يا عبادت را به او تحميل نكرد.

حضرت امير عليه السلام مي‌فرمايند: همانا دل‌ها را يك روي آوردني است و يك روي گرداندني. پس هرگاه دل در حال روي آوردن باشد آن را به انجام مستحبّات واداريد و هرگاه پشت كرد به انجام فرائض از سوي آنها بسنده كنيد(3
پی نوشت:
1-
تحف العقول، ص 6
2-
نهج البلاغه، نامۀ 69
3-
[=&quot]نهج البلاغه، حكمت312[/][=&quot][/] [=&quot][/]
[=&quot][/]

کسی در عبادت موفق است که با نفس خود مبارزه و جهاد اکبر داشته باشد

امام علي(ع) در اين باره فرموده است: چگونه لذّت عبادت را بچشد كسي كه از هوا و هوس باز نمي‌ايستد.(1

ما دو نوع لذت داریم. لذت های دنیوی و مادی، لذت های معنوی. این دو نوع لذت در مقابل هم قرار دارند. وقتی ما با گرایش افراطی به دنیا و لذت های آن از خدا دور می شویم، نتیجه طبیعی آن این است که دیگر از انس با خدا و قرب به او لذت نمی بریم.

اوج لذت های معنوی بستگی به اوج عبادت و عشق انسان به خداوند دارد عرفا و اولیای خدا چون در اوج بندگی و عبادت و ریاضت نفس بودند بیشترین لذت را از خدای متعال می برند آنچنان که حاضرنبودند حتی یک لحظه این حالات خود را با تمام دنا عوض کنند

کسی که در خارج از عبادت محوریت همه امورش خدای رحمان باشد مسلما ً در حین انجام عبادت بهترین حال را دارد .

[=tahoma][=&quot]اگر بخواهیم کامل شویم چاره ای جز تهذیب روح نیست و تهذیب روح راه ندادن بیگانه به حریم دل است .[/]
[/] [=tahoma]وقتی هر گونه , [=&quot]سخنی را می گوییم به هر جایی نگاه کرده به هر چیزی گوش فرا می دهیم هر غذایی را خورده و .... بدانیم که بیگانه را در دل خود جای داده ایم.( 2[/][/]
[=tahoma][=&quot]
[/]
[/][=tahoma][=&quot]زمانی که دل جایگاه بیگانه شد دیگر خدا را در آن کاری نیست بنابراین انسان از انجام عبادت لذت نمی برد[/][/]

پی نوشت:

1--غرر الحكم ودررالكلم، ح 6985
2-[=&quot] جوادی آملی / تفسیر موضوعی قرآن کریم / ج 10 / ص 59[/]

[=&quot]پرهيز از لقمه حرام: بايد در نظر داشت كه عبادت با مال حرام نه تنها از نظر خداوند ارزش و اعتباري نداشته و مورد قبول و پذيرش او قرار نمي‌گيرد بلكه پيامدهاي بد ديگري را نيز به همراه دارد. از جمله اين‌كه غذاي حرام موجب دوري بنده از پروردگارش شده و شخص، مورد لعنت مقرّبان درگاه الهي قرار مي‌گيرد[/].

[=&quot]وصف حال اين‌گونه افراد از زبان رسول گرامي اسلام چنين است: إنّ‌الله عزّوجلّ حرَّم الجنّةَ جَسداً غُذِّي بِحَرامٍ(1) خداوند عزيز و جليل بهشت را بر بدني كه از مال حرام تغذيه كرده حرام كرده است [/].

دوري از گناه و نافرماني خداوند: همان‌طور كه انسان گرفتار سرماخوردگي ، از بوي خوش لذت نمي‌برد، و چشم ضعيف و كم نور، لذت مشاهده مناظره زيبا را در نمي‌يابد، انسان گنه‌كار نيز از عبادت لذت نمي‌برد.

پی نوشت:
1-[=&quot]تنبيه الخواطر، ج1، ص 61[/]

موضوع قفل شده است