وابستگی عاطفی، زودرنجی

سلام و خدا قوت

آدما بعضی وقتا نمی تونن محبت شون رو نسبت به عزیزان شون تعدیل کنن و دچار وابستگی شدید عاطفی میشن (منظورم ارتباط بین دو جنس مخالف نیست و بیشتر رابطه ی والدین و فرزندی رو منظورمه.). همین موضوع باعث میشه نسبت به برخوردها و رفتارهای همدیگه خیلی شکننده و زودرنج باشن. در واقع همون قدر که برای هم حاضرن جون شون رو بدن، وقت هایی پیش میاد که سر مسائل خیلی ساده تا حد مرگ از هم دلخور و گاها متنفر میشن. درسته که این احساسات منفی پایدار نیست ولی همون کم کمش هم حقیقتا دردآور و غیر قابل تحمله.

سوالم اینه که وابستگی عاطفی بین والدین و فرزند چطور باید تعدیل بشه که هیچ کدوم دچار آسیب نشن؟ (خواهشم اینه که راهکارهای عملی ارائه بفرمایین.)

این طور به نظر می رسه که لازمه یک سری باورهایی در فرد نهادینه بشه تا بتونه گام های بعدی رو برداره. اما در طی تلاش های مکرر، فرزند در مرحله ی تغییر باورها دچار تنش و ضربه روحی شدید میشه و نمی تونه ادامه بده.

ممنون میشم راهنمایی بفرمایین.