نماز شب نافله شب

دعا کردن برای مومن با اسم مستعار در نماز شب

سلام و احترام

ارزوی قبولی طاعات و عبادات شما بزرگواران رو دارم، من یکی از کاربران قدیمی سایت هستم، یعنی قبلا در سایت حضور فعال داشتم اون زمانهایی که حتی استاد امیدوار بودند

در مورد نماز شب چند تا سوال دارم ممنون میشم راهنمایی کنید، البته بهتر بود این سوال رو خصوصی:-c می پرسیدم اما ظاهرا قوانین سایت تغییر کرده و دیگه کلا خصوصی نمیشه سوال پرسید

سوال اولم اینه که اولا اگر وقتی در قنوت نماز وتر هستم و اذان رو میدن ایا نماز شب من اون موقع تبدیل به قضا میشه؟ یعنی دیگه ادا حساب نمیشه؟ آیا فضیلتش کمتر میشه در این حال؟ و ایا باید نیتم رو اون موقع تغییر بدم؟

و اینکه بنده در قنوت نماز وتر برای برخی از مومنین که دعا میکنم اونها رو به اسم مستعارشون در قنوت نام میبرم مثلا میگم اللهم اغفر سجاد، یا اللهم اغفر حافظ، خاتم و حامی .... خب پنجاه پنجاه هست که این اساتید بزرگوار اسم حقیقیشون همین باشه این که در قنوت با اسم مستعار براشون دعا میکنم اشکالی نداره؟ چون واقعا دوست دارم برای اساتید سایت دعا کنم البته گاهی شمارش بیشتر از چهل میشه منم از چهل تا بیشتر میگم اشکالی وارد نیست؟ و از شکل صحیح نماز شب نمازم خارج نمیشه؟؟

یا برخی از اساتید رو دیدم رفتن از سایت مثلا من برای استاد اویس با همین نام که در این سایت هستند دعا کنم اشکالی نداره؟ چون ایشان دیگر در سایت نیستند.

و سوال سوم اینکه برخی از اساتید سایت به خاطر اینکه با اونها زیاد هم بحث نشدم اسمشون در ذهنم همون لحظه نمیاد و بعد از اتمام چهل استغفار برای مومنین وقتی وارد ذکر بعدی میشم به ذهنم میرسه مثلا استاد میقات و استاد طاهر و استاد مسلم این طوری هستند در حالی که بسیار برایم محترم هستند و باید براشون دعا کنم ایا می تونم اونجا مثلا وسط ذکر العفوهام یه پرانتز باز کنم و اونها رو هم ذکر کنم یا نه؟

ممنون میشم راهنمایی کنید البته نه در قالب فتوا، بلکه در قالب روایات رسیده یا مثلا اخلاقی و ...، اگر روایت باشه که خیلی بهتر

نماز شب

بدان که اول وقت نافله ی شب ، بعد از گذشتن نیمی از شب است ، و آخر آن طلوع فجر دوم است ، که صبح صادق باشد ، و آن سفیدی و روشنایی است که در کنار آسمان در سمت مشرق ظاهر می شود ، و هر چه به او نگاه کنی روشنائی او زیاد تر می شود ، و مشهور است بلکه این است بلکه نقل اتّفاق علماء شده که هر چه به طلوع فجر نزدیکتر باشد افضل است . اما زیاد تأخیر نیندازد ، که به عجله به جا آورده شود .


و هر گاه شخص عذری داشته باشد از به جا آوردن نماز شب در وقت آن ، مثل آن که مسافر باشد یا پیر باشد ، که آخر شب بر او مشقّت داشته باشد ، یا آن که خوف بیدار نشدن آخر شب را داشته باشد ، چنان چه در شبهای تابستان بسیار اتفاق می افتد ، یا آن که جوان است و خوابش زیاد می باشد ، می ترسد بیدار نشود ، یا آن که هوا خیلی سرد باشد ، که مشقّت و صدمه برایش داشته باشد ، یا آن که ترس از محتلم شدن داشته باشد ، یا اراده جماع داشته باشد و صبر کردن برایش دشوار باشد ، و مانند این ها در جمیع این صورت ها ، جایز است که نافله ی شب را پیش از نصف شب ، بعد از نماز مغرب و عشاء به جا آورد به نیت تقدیم ، یعنی پیش انداختن1 ، اما خوب نیست که این را عادت خود قرار دهد ، بلکه تا ممکن باشد خوب است که نماز را در وقت فضیلت آن به جا آورد .


و اگر نافله ی شب از او فوت شد ، مستحب مؤکد است که روز ، قضای آن را به جا آورد ، و اگر آن روز نشد ، وقت دیگری قضایش را به جا آورد . و وقت نماز شفع و وتر بعد از هشت رکعت نافله ی شب است ، و وقت فضیلت آن وقتی است که صبح کاذب ، که او را عوام ( دمگرگی ) می گویند طلوع می کند و آن سفیدی است که تخمیناَ نیم ساعت پیش از طلوع صبح صادق ظاهر می شود در مشرق و طول او رو به میان آسمان است ، و هر چه به او نگاه می کنی روشنائیش کمتر می شود .2

پی نوشت :
1 – بحار الانوار ج87ص206 و ذیل آن .
2 – سراج القبور مرحوم آیت الله سید محمد تقی موسوی اصفهانی صاحب کتاب شریف مکیال المکارم .