مقدس اردبیلی

امام حسن عسکری علیه السّلام فرمودند : ای أباهاشم ، زمانی بر مردم بیاید که چهره های آنان خندان و شاد باشد ، ولی دل هایشان تیره و تاریک ، سنّت نزد آن ها بدعت ، و بدعت در بین آنان سنّت باشد . مؤمن بین آن ها حقیر بوده ، و فاسق نزد آنان محترم و با وقار باشد . حاکمان آن ها نادان و ستمگرند و علمای آن ها به کاخها و خانه های ستمگران رفت و آمد دارند و درباری هستند ، ثروتمندان توشۀ فقرا را می دزدند ، و کوچکترها از بزرگترها پیش می افتند ، و هر نادانی نزد آن ها أهل خُبره به حساب می آید و هر آگاهی فقیر شمرده می شود .
بین با اخلاص و شکّاک فرق نمی گذارند و میش را از گرگ ها تشخیص نمی دهند ، علمای آن ها بدترین مردم روی زمین می‌باشند ، زیرا آنان میل به فلسفه و صوفی گری دارند . به خدا سوگند آن ها اهل برگشتن از حقّ و میل به باطل هستند .
در دوستی مخالفین ما ، اهل سقیفه زیاده روی می کنند و شیعیان و دوستان ما را گمراه می کنند اگر به مقامی رسیدند ، از خوردن رشوه سیر نمی شوند ، و اگر خوار شدند و به جایی نرسیدند خدا را ریاکارانه عبادت می کنند .
بیدار باشید این ها راهزن مؤمنان و دعوت کننده به ملحدان هستند . هر کسی آن ها را ديد ، از آن ها دوری نماید و دین و ایمان خود را از خطر آنان حفظ کند .
سپس فرمود : ای اباهاشم ، این حدیثی است که پدرم از پدرانش از جعفر بن محمّد الصادق نقل کرده است ، و این از اسرار ما می باشد ، پس آن را جز بر اهلش آشکار نکن .

سفينة البحار ٥ / ۱۹۸ ، حدیث ۴ .

شیخ حرّ عاملی به این روایت علیه صوفیه استدلال کرده است ؛
رسالة الاثنى عشرية في الرد على الصوفية ، صفحه ۳۳-۳۴ .

حدیقة الشيعة مقدّس اردبیلی ۲/ ۷۸۵ ، تصریح ميکند به معتبر بودن حدیث .

مستدرک الوسائل ۱۱ / ۳۸۰ .

میرزا حبیب الله خوئی نیز به این روایت علیه صوفیه استدلال کرده است .
منهاج البراعة في شرح نهج البلاغة ١٤ / ١٧ .