تفاوت شیعه و سنی در تعریف امامت

از منظر اهل سنت، امام کسی است که برای ولایت او بر امت و تصرف در امورشان است، به گونه ای که برتر از او نباشد، امامت ریاست عام در دین و دنیا به عنوان خلیفه پیامبر(ص) است و امامت، خلافت از صاحب شرع در حراست از دین و سیاست دنیاست.

اهل سنت در مسئله امامت، گرفتار تناقص شده اند، زیرا در مقام تعریف، امام را اسلام شناسی عادل و مجاز از سوی رسول می دانند و در مقام تعیین مصداق، نه این شرایط را اخذ می کنند و نه چنین شرایطی در امامان آنها وجود دارد.

مسئله امامت نزد شیعه، مسئله ای کلامی و نزد اهل سنت، مسئله ای فقهی و فرعی است.

از نظر هر دو گروه شیعه و سنی، پیامبر سه مقام دارد: الف) تلقی و ابلاغ وحی؛ ب) تبیبن وحی؛ ج) ریاست بر اموردنیای مردم. همچنین از نظر هر دو گروه، پس از وفات پیامبر(ص)، وحی نبوتی منقطع شده است، اما شیعه معتقد است که پس از پیامبر(ص)، عهده دار آن د مقام دیگر، شخصی است که از طرفخدا تعیین می شود، ولی اهل سنت، امامت را تداوم نبوت ندانسته، بلکه آن را به منزله تئوری حکومت در جامعه دینی می دانند که به تفکیک دین از سیاست می انجامد.

امام در فرهنگ شیعه شخصی است که برای او وحی به معنای الهام و تحدیث منقطع نمی شود و کلام او در تبیین وحی، حجت است و او در همه امور اجتماعی، نظامی، سیاسی، اقتصادی و خارجی واجب الاطاعه است.

مراتب امامت
ریاست عام مردم، که این مرتبه از امامت مورد وفاق اهل سنت نیز هست.

امامت به معنای مرجعیت دینی، اما نه برای یک مجتهد و اسلام شناس که با فکر خود اسلاتم را شناخته باشد و جایز الخطا باشد، بلکه فردی که از راه های غیبی، علوم اسلام را از پیامبر گرفته است و عاری از خطاست، اهل سنت برای هیچ کس چنین مقامی قائل نیستند.

امامت به معنای ولایت و آن آخرین مرحله سیر تکملی انسان است و امام در این مرتبه، انسان کامل و حجت زمان است.