وصیتنامه

لازم است براى اين‌كه روحيه‌ى برادران ما را در جبهه‌ى جنگ بدانيد من وصيتنامه‌ى يك افسر جوان را كه چند روز قبل شهيد شده است براى شما بخوانم. كوتاه، پرمغز، حاكى از بصيرت. شهيد ما، سروان آشورى است، مستقر در پادگان دشت‌آزادگان. وصيتنامه‌اش اين است

«به نام حىّ قيوم مهربان لايزال. آفتاب عمر چه زود غروب مى‌كند. آن گاه تقدير اين چنين باشد و خدا خواهد كه انسانى دنيا را وداع گويد. اما چه زيباست كه اين تقدير به نظافت قلب مهربان مادرى باشد كه فرزند دلبندش را در آغوش گيرد و اين تناسب ميسّر نباشد مگر با شهادت در راه اللَّه و مكتب و وطن، كاش تقديرم چنين باشد» و اين آرزو برآورده شد. «كاش تقديرم چنين باشد، مرگ با افتخارى را كه بارها به آن نزديك شده‌ام ولى نصيبم نشده است، شايد لايق شهيد بودن نيستم زيرا كه شهيد مقامى بالا و والا را دارد و من فردى گناهكار و خوارم. اينك كه با ياد خدا به جبهه مى‌روم، نه براى انتقام، بلكه به منظور احياى دينم و تداوم انقلابم پاى در چكمه مى‌كنم و خدا را به يارى مى‌طلبم و از او مى‌خواهم كه هدايتم كند به آن سو و آن راه كه خود صلاح مى‌داند و هدفم خدا، مكتبم اسلام و مرادم روح‌اللَّه است. هر قدمى كه بردارم و هر گلوله‌يى كه شليك كنم و قلب دشمن را هدف سازم، به ياد خدا باشم و براى هر گلوله‌اى كه به تنم خورد به ياد خدا تحمل كنم و دردش را، زجرش را كه شيرين‌تر از عسل است. خدانگهدار. مسعود آشورى»

اين، روحيه‌ى سرباز ماست، اين روحيه‌ى افسر جوان ماست. همه‌ى رزمندگانى كه در خط مقدم جبهه مى‌جنگند، كم و بيش چنين روحيه‌اى دارند، اين چيز توصيف‌ناپذيرى است. در جنگ ارزش واقعى و سرنوشت واقعى را اين معين مى‌كند.