✿هـفـت سـین جـبـهــه ✿

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
✿هـفـت سـین جـبـهــه ✿





بچه ها تحویل سال
یادش بخیر شلمچه

چییده بودیم تو سفره
سربند و یک سرنیزه

بچه ها خیلی گشتن
تو جبهه سیب نداشتیم

بجای سیب تو سفره
کمپوتشو گذاشتیم

تو اون سفره گذاشتیم
یه کاسه سکه و سنگ

سمبه به جای سنجد
یه سفره رنگارنگ

اما یه سین کم اومد
همه تو فکری رفتیم

مصمم و با خنده
همه یک صدا گقتیم

به جای هفتیمن سین
تو سفره سر میذاریم

سر کمه هر چی داریم
پای رهبر میذاریم

:Gol:

بسم الرب الشهدا


هفت سین جبهه:


۱- سیم خاردار ۲- سلاح ۳- سمبه(وسیله ای برای پاگ کردن اسلحه)
۴- کمی علف از اطراف سنگر به عنوان سبزه ۵ - سرنیزه
۶-سنگر


اما باز هم یک سین کم است. بچه ها سیّدی را از بیرون سنگر صدا می کنند و سر سفره می نشانند . هفت سین سنگر کامل شد.


۷- سیّد


وبلاگ با ولایت تا شهادت

بسم الله الرحمن الرحیم
با تشکر
حرف اول و اخر رو شما زدید
سین اول و آخر سر شهداست
پای ایمان اعتقاد
یا زهرا س

بسم الله الرحمن الرحیم

هفت سین بهاری یاران قدیمی


آغاز سال نو و جشن عید نوروز به همراه دید و بازدید ها، تبریک و تهنیت و عیدی دادن و عیدی گرفتنها کم و بیش در منطقه مثل شهر جریان داشت، منتها با همان رنگ و بوی منطقه ای. موقع تحویل سال، چنانچه قبل از عملیات، بعضی سفره هفت سین می انداختند که "سین های آن بسته به نوع دسته ای که بچه ها داشتند فرق می کرد. در تخریب که بیشتر با مین سر و کار داشتند، به نحوی بود و در زرهی به نوع دیگر، و به همین ترتیب در سایر دسته ها. سلاحهایشان که به هم تکیه می دادند از قبیل سمینوف و سام هفت (نوعی موشک)، و وسایلش نظیر سمبه و سرنیزه و بقیه از آنچه از لوازم جنگی بود و حرف اول اسم آن ها سین (س) بود.




اگر نوروز و حلول سال نو بعد از عملیات بود، قضیه صورت دیگری داشت. عکس شهدای عملیات را سر سفره می چیدند،
بر سر لوله تفنگها پرچم سرخ می زندند، وصیت نامه ها با نوار های پر شده دوستان در لحظات قبل از شهادت را سر سفره می گذاشتند، جای شهدا و مفقودالاثر ها را خالی می کردند. لحظه داخل شدن سال نو، بعضی که در خط اول بودند با شلیک گلوله ای به سمت دشمن ابراز احساسات می کردند سکه های دو ریالی و بیشتر که به دست امام (ره) متبرک شده بود و معمولا "حاجی بخشی" توزیع می کرد هم جای خود را داشت، همچنین آن چه از تبلیغات گردان می رسید، از قبیل پیام رئیس جمهور، نخست وزیر، اسکناسهای یکصد ریالی و مثل آن نوعی عیدی دادن هم بین خود بچه هامعمول بود، که بعضی خودشان طلب می کردند و نوعش را معین می کردند. چنانچه یکی از دیگری دست خطی به عیدی می خواست و چیز دیگری قبول نمی کرد و او بعد از مدتی عبارت " کتب علیکم القتال " را می نوشت و پاکتی تقدیمش می کرد، که تا سر حد شهادت نصب العین همرزمش قرار می گرفت.
و بازدید از گردانهای همجوار و رفتن به سراغ فرماندهان و روبوسی با آنها از جمله سنتهای حسنه ای بود که در ایام سال نو به ندرت ترک می شد .

منبع : تبیان

بسم الله الرحمن الرحیم

[="Tahoma"][="Black"]


[/]

بسم الله الرحمن الرحیم


( برای مشاهده تصویر اصلی رو آن کلیک کنید)