★آشنايي با برخي از راويان حديث شيعه ★

جابر بنا بر روایتی كه از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شنیده بود، در انتظار دیدن امام باقر علیه السلام بی تاب بود و در مسجد در حالی كه عمامه ای سیاه بر سر داشت می نشست و ندا می داد: «یا باقر العلم! یا باقر العلم!» مردم مدینه كه این حال جابر را می دیدند، او را به هذیان گویی متهم می كردند، ولی جابر می گفت: «به خدا قسم هذیان نمی گویم. از پیامبر شنیدم كه فرمود: تو مردی از خاندان مرا می بینی. نام او نام من وشمایل او شمایل من است. او شكافنده علم است. این سخن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است كه مرا بر این گفته وا می دارد.»

شأن ومنزلت جابر چنان است كه امام باقر علیه السلام فرمود: «جابر از رسول خدا برای من حدیث كرد و جابر دروغ نمی گوید.» او در عشق و ارادت به خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ثابت قدم بود و در محله های مدینه رفت و آمد می كرد و می گفت: «علی خَیرُ البَشَر فَمَن أَبی فَقَد كَفَر».
جابر در حالی كه پیرمرد سالخورده ای شده بود به دیدن امام باقر علیه السلام ـ كه نوجوان بودند ـ شتافت. امام را در آغوش گرفت و سر مبارك او را بوسید و گفت: «رسول خدا مرا فرمان داد كه سلام او را به تو برسانم.» و امام فرمود: «بر او و بر تو سلام باد.»، آنگاه جابر متواضعانه گفت: «پدر و مادرم فدای تو، برای من شفاعت روز قیامت را ضمانت كن» و امام فرمود: «چنین كردم ای جابر».

جابر از شمار افرادی بود كه تأویل آیه «ان الّذی فرض علیك القرآن لرادّك إلی معاد» را می دانست؛ یعنی به رجعت معتقد بود. در قرن اوّل كمتر كسی به رجعت اعتقاد داشت. أبو حمزه ثمالی، أبو زبیر، جابر بن یزید و بسیاری دیگر از او روایت نقل كرده اند

.سايت hadith.net

سايت hadith.net

أبان بن أبی عیّاس، ابراهیم بن عثمان و ابراهیم بن عمر یمانی از شاگردان سُلَیم هستند.

محمد بن ابی عمیر در بیان كردن روایت بسیار دقیق بود و با آنكه از دانشمندان اهل سنت، روایات بسیاری شنیده بود، اما هیچ گاه از آنان روایت نقل نمی كرد، تا مبادا سخن آنان با گفتار ائمه علیهم السلام آمیخته شود. هارون الرشید، او را مجبور كرد تا اسامی شیعیان امام كاظم :alayhe:را افشا كند و یا قضاوت برخی از شهرها را قبول كند، اما نپذیرفت. به همین جهت او را تازیانه زد و به زندان افكند. در این مدت خواهرش كتابهای وی را ـ كه 94 جلد برشمرده اند ـ در درون زمین پنهان كرد كه تمام آنها از میان رفته است.
وی بسیار عابد بود و گاهی اوقات بعد از نماز صبح سر به سجده می گذاشت و ظهرهنگام سر از سجده بر می داشت.

ابن أبی عمیر بزّاز و ثروتمند بود و چون پس از چهارسال از زندان خارج شد، اندوخته ای نداشت و همه ثروت خود را از دست داده بود. در این هنگام شخصی كه به او بدهكار بود، خانه اش را فروخت و ده هزار درهم برای او آورد، ولی محمّد آن را نپذیرفت و گفت: با آنكه به یك درهم آن هم محتاجم امّا امام صادق :alayhe:فرمود: مرد بدهكار را به جهت بدهی اش نباید از خانه بیرون كرد.

برخی از كتابهای وی عبارتند از: الاحتجاج فی الامامه، الكفر والإیمان، اختلاف الحدیث و... بزرگانی چون أبوبصیر، أبان بن عثمان و جمیل بن درّاج از مشایخ واساتید او هستند و بسیاری مانند أبو عبدالله برقی، ابراهیم بن هاشم و محمد بن عیسی از او روایت شنیده اند.