๑۩۞۩๑در مدح مولایم علی[ع] ๑۩۞۩๑

با سلام وعرض ادب
خدمت شما دوست گرامی
اونجور که آقا رضا نقل کرده اند : این اشعار از از: علامه حسن زاده ی آملی(مد ظله العالی )
هست وایشون از عارفان به نام هستند که در مورد ایشان وارد نمیشم
قطعا منظور این علامه بزرگوار این مطلب نیست
ممنون از نظر دهی حضرتعالی:Gol:

علی امام من است ومنم غلام علی
هزار جان گرامی فدای نام علی


نوشته بـــــر در جنت به خط لَم یَزلی
شـفیع روز قیامت محمّـــد است و علی

شعر دروصف تو لالی بیش نیست

گفتنت حرف محالی بیش نیست

پیش اشکت آب اقیانوس هم

قطره آب زلالی بیش نیست

جلوه های تو که باشد آفتاب

قطعه سرخ زغالی بیش نیست

هرکجایش ردّ دست توست

ذات این عالم سفالی بیش نیست

حرف ما ازتو نماد جهل ماست

پاسخ ما هم سوالی بیش نیست

ناتوانند ؛

حتی عاشق ترین شاعران در توان سرودنت ناتوانند ؛ :Gol:

چه سرودی سزای توست؟
جانبدار همیشه ی عشق و آیینه؛ علي:Gol:
چه سرودی سزای توست ؟

که گام بر می داری و خورشید را به دنبال می کشانی
زمین تن می لرزاند
که بر فرازی و استوای گامهایت را
تابِ توانش نیست .

زمین کوچک نیست
تو بزرگی،
جانبدار همیشه ی عشق و آیینه؛ علي:Gol:

شمشیر ایمانت
جهانِ نامردمی را به دو نیم کرده است
و ذوالفقاری دو دَم
در حماسه ی پنجه هایت می چرخد
بی هراس و بی محابا

رو در روی ...
تبهکاران و تبرداران
زنجیریانِ جهان را
عطر و ارغوان به ارمغان آورده ای
بدین گناهت نمی بخشایند
قرار بر مدارانِ مِهرْ مُردگان

با اینهمه ...:Gol:
تو در عشق شکفته ای
شکوفا و نامیرا
آنکه می افتد
نمی میرد .

چرا که تو
هربار افتادنت را
هزار بار برخاسته ای
با ذوالفقاری دو دَم
در حماسه ی پنجه هایت
آنکه می میرد
بر نمی خیزد ...

چرا که تو
هزار بار
بی شماری از خیل مِهرْ مُردگان را
میرانده ای
با ذوالفقاری دو دم
در حماسه ی پنجه هایت
جانبدار همیشه ی عشق و آیینه ؛ علي:Gol:

کهکشانی که در نگاه تو می چرخد؛
ستارگانِ جهان را
به توان می کشاند
و بر شانه های خورشید
نور می پاشاند ...:Gol:

چگونه تو را بسرایم ؟
که حماسه ی بزرگ تو
در باورِ زمین نمی گنجد

زمین کوچک نیست
تو بزرگی
جانبدارِ همیشه ی عشق و آیینه؛ علي :Gol:

در من؛ توان سرودنت نیست دریا تو را می سراید.... :Gol:

بسيار زيبا بود
کاش صوتيش هم موجود بود:Gol:

تا صورت پیوند جهان بود علی بود
تا نقش زمین بود و زمان بود علی بود

شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود
سلطان سخا و کرم و جود علی بود

هم آدم و شیث هم ایوب و هم ادریس
هم یوسف و هم یونس و هم هود علی بود

هم موسی و هم عیسی و هم خضر و هم الیاس
هم صالح پیغمبر و داود علی بود

در ظلمت ظلمات به سرچشمه حیوان
هم مرشد و هم راهبر خضر علی بود

داود که می ساخت زره با سر انگشت
استاد زره ساز به داود علی بود

مسجود ملائک که شد آدم ز علی شد
در قبله محمد بد و مقصود علی بود

آن عارف سجاد که خاک درش از قدر
بر کنگره عرش بیفزود علی بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن
هم عابد و هم معبد و معبود علی بود

وجهی که بیان کرد خدا در « الحمد »
آن وجه بیان کرد و بفرمود علی بود

عیسی به وجود آمد و فی الحال سخن گفت
آن نطق و فصاحت که در او بود علی بود

آن « لحمک لحمی » بشنو تا که بدانی
آن یار که او نفس نبی بود علی بود

موسی و عصا و ید بیضاء نبوت
در مصر به فرعون که بنمود علی بود

چندانکه در آفاق نظر کردم و دیدم
از روی یقین در همه موجود علی بود

خاتم که در انگشت سلیمان نبی بود
آن نور خدائی که در او بود علی بود

آن شاه سرافراز که اندر شب معراج
با احمد مختار یکی بود علی بود

سر دو جهان پرتو انوار الهی
از عرش به فرش آمد و بنمود علی بود

آنجا که دوئی شرک بود اندر ره توحید
میدان که یکی بود که بنمود علی بود

صد بار نظر کردم و دیدم به حقیقت
آن عارف و آن عابد و معبود علی بود

جبریل که آمد ز بر خالق بی چون
در پیش محمد بد و مقصود علی بود

محمود نبودند مر آنها که ندیدند
کاندر ره دین احمد و محمود علی بود

آن کاشف قرآن که خدا در همه قرآن
کردش صفت عصمت و بستود علی بود

آن قلعه گشایی که در قله خیبر برکند
به یک حمله و بگشود علی بود

آن شاه سرافراز که اندر ره اسلام
تا کار نشد راست نیاسود علی بود

آن شیر دلاور که ز بهر طمع نفس
بر خوان جهان پنجه نیالود علی بود

هارون ولایت ز پس موسی عمران
بالله که علی بود و علی بود و علی بود

این یک دو سه بیتی که گفتم به معما
حقا که مراد من و مقصود علی بود

سر دو جهان جمله ز پیدا و ز پنهان
شمس الحق تبریز که بنمود علی بود

« جلال الدین رومی »

شعر عربی: از ملاّ مهرعلی خویی
تضـمین از: سلیمان امیـنی تبریزی

شير خدا


شاعر: شهريار

علي آن شير خدا شاه عرب
الفتي داشته با اين دل شب
شب ز اسرار علي آگاه است
دل شب محرم سرالله است
شب شنفته است مناجات علي
جوشش چشمه عشق ازلي
دردمندي که چو لب بگشايد
در و ديوار به زنهار آيد
کلماتي چو در، آويزه گوش
مسجد کوفه هنوزش مدهوش
فجر تا سينه آفاق شکافت
چشم بيدار علي خفته نيافت
ناشناسي که به تاريکي شب
مي برد شام يتيمان عرب
پادشاهي که به شب برقع(1) پوش
مي کشد بار گدايان بر دوش
شاه بازي که به بال و پر راز
مي کند در ابديت پرواز
آن دم صبح قيامت تأثير
حلقه در شد از او دامنگير
دست در دامن مولا زد در
که علي! بگذار و از ما مگذر
پيشوايي که ز شوق ديدار
مي کند قاتل خود را بيدار
مي زند پس لب او کاسه شير
مي کند چشم اشارت به اسير
چه اسيري که همان قاتل اوست
تو خدايي مگر اي دشمن دوست
در جهاني همه شور و همه شر
ها علي بشر کيف بشر
شبروان مست ولاي توعلي
جان عالم به فداي توعلي (2)
پي نوشتها:

1. برقع: نقاب.
2. ديوان شهريار، صص 938و 939.

این شعر از آقای دکتر محمود اکرامی فر هست . ایشون مجموعه شعری دارند به نام دریا تشنه است .

می روم افتان و خیزان تا غدیر
باده ها می نوشم از جوشن کبیر

هر که در عشق علی گم می شود
مثل گل محبوب مردم می شود

یا علی گفتیم و گلها وا شدند
عشق آمد قطره ها دریا شدند

کوفه یعنی دستهای ناتنی
کوفه یعنی مردهای منحنی

آن همه دستی که در شب طی شدند
ابن ملجم های پی در پی شدند........

شعر از حضرت ابو علی سینا ( قدس ) :

فهم كن گر مؤمنى فضل اميرالمؤمنين ----- فضل حيدر، شير يزدان مرتضاى پاكدين
فضل آن كس كز پيمبر بگذرى فاضلتر اوست ----- فضل آن ركن مسلمانى ، امام المتقين
فضل زين الاصفيا داماد فخر انبيا ----- كافريدش خالق خلق آفرين از آفرين
اى نواصب ، گر ندانى فضل سر ذوالجلال ----- آيت قربى نگه كن و آن اصحاب اليمين
قل تعالوا ندع بر خوان ، ور ندانى گوش دار ----- لعنت يزدان ببين از نبتهل تاكاذبين
لافتى الا على برخوان و تفسيرش بدان ----- يا كه گفت و يا كه داند گفت جزروح الامين ؟
آن نبى ، وز انبيا كس نى به علم او را نظير ----- وين ولى ، وز اوليا كس نى به فضل او راقرين
آن چراغ عالم آمد، وز همه عالم بديع ----- وين امام امت آمد، وز همه امت گزين
آن قوام علم و حكمت چون مبارك پى قوام ----- وين معين دين و دنيا، وز منازل بى معين
از متابع گشتن او حور يابى با بهشت ----- وز مخالف گشتن او ويل يابى با انين
اى به دست ديو ملعون سال و مه مانده اسير ----- تكيه كرده بر گمان ، برگشته ازعين اليقين
گر نجات خويش خواهى ، در سفينه نوح شو ----- چند باشى چون رهى تو بينواى دل رهين
دامن اولاد حيدر گير و از طوفان مترس ----- گرد كشتى گير و بنشان اين فزع اندرپسين
گر نياسايى تو هرگز، روزه نگشايى به روز، ----- وز نماز شب هميدون ريش گردانى جبين ،
بى تولا بر على و آل او دوزخ تو راست ----- خوار و بى تسليمى از تسنيم و از خلدبرين
هر كسى كو دل به نقص مرتضى معيوب كرد ----- نيست آن كس بر دل پيغمبر مكى مكين
اى به كرسى بر، نشسته آيت الكرسى به دست ----- نيش زنبوران نگه كن پيش خان انگبين
گر به تخت و گاه و كرسى غره خواهى گشت ، خيز ----- سجده كن كرسيگران را درنگارستان چين
سيصد و هفتاد سال از وقت پيغمبر گذشت ----- سير شد منبر ز نام و خوى تگسين وتگين
منبرى كالوده گشت از پاى مروان و يزيد ----- حق صادق كى شناسد و ان زين العابدين ؟
مرتضى و آل او با ما چه كردند از جفا ----- ما چه خلعت يافتيم از معتصم يا مستعين
كان همه مقتول و مسموم اند و مجروح از جهان ----- وين همه ميمون و منصورنداميرالفاسقين
اى كـسـايـى هـيـچ مـنـديـش از نـواصـب وز عـدو ----- تـا چـنـيـن گويى مناقب ، دل چرا دارى حزين؟(6)

«زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست»

پر شده از مَی وَلاء, آن خُم پر جور و جفا
تا که برند باده اَلا, کُلّ خلائق به صفا

مَی بچشند جرعه ز آن, بهره برند زآن همگان
تا که روان گشته رها , بسوی جانان به لقا

خُم که ندانست که چیست, خَم شد و می را همه ریخت
هیچ نبودش که حیا, کَی بُود این رسم وفا

ریخته شد حرمت می, رفته به چاه بهر چه هی

تا که کند ناله به چاه , راز نگه دار مرا

راز می و چاه عمیق , رسم نبود ز عهد عتیق

لیک بگفت راز به چاه , آن می نایاب چرا

بوده به آن چشم خمار, تیغ به ظلم و تکه خار

نکرده فریاد و صدا, به حلق او هم که شَجا

گر به خدا ناله ی خود, گفته بُدی نیست بشد

کون و مکان و همه جا, لهدّمت ارض و سما

صبر علی بوده چنین, که داده رحمت به زمین
مانده به جا دین هُدی, ارض و سما گشته بپا

مَی وَلاء هست هنوز, گر چه به چاه هست هنوز
من اش بخواهم به خدا, دست تمنّا چو گدا

[=Impact]:Gol:درب بهشت در نگشایدند روی ما

[="DarkSlateGray"]شعر سید حمیدرضا برقعی برای حضرت علی(ع)
مصرع ناقص من کاش که کامل می شد
شعر در وصف تو از سوی تو نازل می شد
شعر در شأن تو شرمنده به همراهم نیست
واژه در دست من آنگونه که می خواهم نیست

من که حیران تو حیران توام می دانم
نه فقط من که در این دایره سرگردانم

همه ی عالم و آدم به تو می اندیشد
شک ندارم که خدا هم به تو می اندیشد

کعبه از راز جهان راز خدا آگاه است
راز ایجاز خدا نقطه ی بسم الله است

کعبه افتاده به پایت سر راهت سرمست
«پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست»

کعبه وقتی که در آغوش خودش یوسف دید
خود زلیخا شد و خود پیرهن صبر درید

کعبه بر سینه ی خود نام تو ای مرد نوشت
قلم خواجه ی شیراز کم آورد، نوشت:

«ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه
مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه»

راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست
کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست

روز و شب از تو قضا از تو قدر می گوید
«ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر» می گوید

می رسد دست شکوه تو به سقف ملکوت
ای که فتح ملکوت است برای تو هبوط

نه فقط دست زمین از تو تو را می خواهد
سالیانی ست که معراج خدا می خواهد-

زیر پای تو به زانوی ادب بنشیند
لحظه ای جای یتیمان عرب بنشیند

دم به دم عمر تو تلمیح خدا بود علی
رقص شمشیر تو تفریح خدا بود علی

وای اگر تیغ دو دم را به کمر می بستی
وای اگر پارچه ی زرد به سر می بستی

در هوا تیغ دو دم نعره ی هو هو می زد
نعره ی حیدریه «أینَ تَفرو» می زد

بار دیگر سپر و تیغ و علم را بردار
پا در این دایره بگذار عدم را بردار

بعد از آن روز که در کعبه پدیدار شدی
یازده مرتبه در آینه تکرار شدی

راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست
کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست

روز و شب از تو قضا از تو قدر می گوید
«ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر» می گوید.[/]