کاش من هم جانباز قطع نخاعی بودم .....

بسم الله
يا مولا
من به عنوان يك قطع نخاعي از كمر، من از گردن نيستم چون دستانم را تكان ميدم الان دارم مينويسم .
بگذاريد بگم
فرض كنيد يك مورچه يك پشه روي صورت شماست و شما نميتوانيد اونو برداريد او شمارو ميخورد ميدونستيد اينها را، شما ما من همه به جانبازان كم لطفي كرديم من درد يك قطع نخاعي را ميدانم من باز با دست خودم ميتوانم غذا بخورم ولي امان امان از شما من همه جوانان كه فقط حرف ميزنيد .
بعضي ها به اينها به ميگن سهميه ي ميگن دولت پول ميده بهشون كه نميده.
بابا بده شما تمام تهران را به نام من بزنيد باز من قطع نخاع هستم چرا همه چيز را پول ميدانيد.
ايا به خانه به اسايشگاه اينها رفتيد؟
ايا ميدانيد قطع نخاع يعني چي؟
ايا فكر كرديد فردا ممكنه قطع نخاع بشيد؟
فقط شعار ميديد
به خدا يك گل به اين جانبازان مساوي با بهشته بهشت در دست شماست شما اونو به يك جانباز نميدهيد .
به من گله نكنيد من حقيقت را ميگم
يك روزي به همه ي اينها بايد جواب بدهيد
بي حجابي
غير اخلاقي
و...
شماها بايد جواب بدهيد بايد بايد بايد
من بايد جواب بدهم بايد بايد بايد من و شما نداره
اخه چرا بايد كسي كه از خوانواده ما دفاع كرده براي ما غريب باشه چرا؟؟؟؟؟///
چرا؟
چرا بعد از 30 سال؟
اينها دگه جان ندارند چرا دير؟
من خودم از رهبر انقلاب سيد علي خامنه ي نامه دارم ايشون براي من دعا كردن ميتوانم نامه را بگذارم ايشون به وظيفه ي خود عمل كردن ايشون خودشون جانبازه .
شما بايد به فكر بزرگان ايران باشيد .
نميدونم چي بگم شايد چون خودم قطع نخاع بودم اينها را نوشتم اگر نبودم شايد من هم مثل شما بودم .
من شعار ميدم
من شرمنده جانبازان هستم
من شرمنده شهيدان هستم
من فداي همه بشم
من كاري نميتونم بكنم جانم فداي همه ي اينها كه به خاطر ما جانباز شدند.
موفق باشيد
يا حق و يا مولا

اللهم فاجعل نفسي مطمئنه بقدرك راضيه بقضائك

:Gol:

حالا اگه یه چیزیمون بشه داد میزنیم که ای خدا اعدالت کو و ... کافر میشیم چه ظرفیتی دارن جانبازان

به نظرتون وظیفمون در قبالشون چیه؟ چکار می تونیم براشون بکنیم؟

ما هیچ کار نمیتونیم بکنیم اجر اونا ر فقط خدا میتونه بده و اینکه اونا از شهیدان هم شهیدترند پس خونبهاشونم به دست خداست.
اونا رفتن تو دریای دین و خونشونو تقدیم به دریای اسلام کردن و شاید باید ما هم باید مسلمان باشیم و برای خدا.

با سلام

فکر میکنم تو تفسیر نور خوندم دعا برای شهید شدن خوبه اما بالاتر از اون این دعا هست که خدا انچه میدونه برای دین اسلام بهتره برای ما مقدر کنه؛ خداوند توفیق درک این مطلب رو به همه ما عطا کنه ؛ الهی امین.

در حال حاضر وظیفه اما بصیرت دینی و سیاسی است و انجام واجبات و دوری از محرمات و هر کس در حد توان خودش دفاع از دین اسلام.

پیشنهاد دیگه اگه دانشجو هستید بصورت گروه های بسیج دانشجویی و کسب اجازه از خانواده این بزرگواران به منزل اونها ساعتی بروید و با گل و غیره ازشون دلجویی بکنید و یادشون رو گرامی بدارید.:Gol::Gol::Gol:

اگه توفیق شد من تو دانشگاهمون رفتن به خونه این جانباز رو پیشنهاد میدم:

واي خدا داره مغزم سوت مي كشه.

شاید ما به این دلیل جزع و فزع می کنیم که فکر می کنیم سختی ای که داریم می کشیم اجر و پاداشی نداره.ولی جانباز ها ایمان دارند که اجر و پاداش جزیلی منتظرشونه.
مثلا کسی که به خاطر تحصیلش ازدواج نمی کنه و سختی می کشه شاید هی به خدا بگه خدا عدالتت کو و خدا دارم دیوونه میشم و ......
در حالی که می تونه ازدواج کنه.ولی به خاطر تحصیل (که شاید هدفش از تحصیل پولدار شدن باشه ) ازدواج نمی کنه و می دونه هم که این گناه نکردن شاید اجری نداشته باشه.(که البته باید بدونه که صبر و استقامت در برابر گناه پاداش داره)
منظورم اینه که به خاطر تحصیل ازدواج نمی کنه و به خودش میگه چون خودت نمی خوای ازدواج کنی و خودت خودتو تو مضیقه گذاشتی پس صبرت در برابر گناه هم پاداشی نداره.
نمی دونم متوجه شدید چی می گم یا نه.
یا حق

تکلیف ( سوزناک از جانباز قطع نخایی)

نوشته ای از ل. س. باقری:
سال گذشته بود که رباط زانوی پای چپم با یک زمین خوردن ساده، کشیدگی سطحی پیدا کرد. روزگار برایم سخت شده بود.
طاقت مدام یه گوشه خوابیدن یا نشستن را نداشتم. باید هرطور بود این 14 روز را تمام می کردم. راستش اصلا نمی توانستم پایم را تکان بدهم.
بارها شده بود از فکر این که چه طور خواهد شد، گریه می کردم، ناامید می شدم و بالطبع خسته از این وضعیت ناگریز!
نه! اصلا قصدم ندارم در این صفخه دفاع مقدسی از خاطرات شخصی ام برای شما تعریف کنم، فقط می خواهم بگویم، بعد از دیدار آقا با جانبازان قطع نخاع گردنی،
خیلی از دوستان در فضای مجازی این طور نوشتند که: « حاضریم قطع نخاع باشیم اما رهبر دستی بر سر ما بکشد یا ما را در آغوش بگیرد.»
و خیلی مطالب سوزناک و همدردانه دیگری.
می دانید خواندن این حرف ها برای من تلخ است، برای من که فقط دو ماه درگیر یک کشیدگی سطحی رباط بودم و زندگی به طور کامل برایم تاریک شده بود، تلخ و دردناک!
من هم قبول دارم که آستانه صبر و تحمل انسان ها متفاوت است؛ اما واقعا کدام صبر و در مقابل چه چیز؟!
باور کنیم تصورش هم کشنده است، 30 سال از بهترین لحظات جوانی ات را روی تخت باشی. روی تخت غذا بخوری، روی تخت بخندی، روی تخت اخبار مملکتت و جهان را بشنوی، روی تخت میزبان باشی، روی تخت مهمان باشی، روی تخت کتاب بخوانی، روی تخت گریه کنی، روی تخت دلتنگ بشوی، روی تخت پرپر بشوی!
هر چه هست خیلی عظیم است، آن قدر که مرا یاد «نبا العظیم» می اندازد. آن قدر که در خانه خیلی ها از پشت قاب شیشه ای سیما بعد از مدت ها بوی حضور مردانی پیچید که از یادمان رفته بودند، که فراموش کرده بودیم آرامش ما چه بهای گزافی دارد! فراموش کرده بودیم هنوز این شهر و این مملکت به تقدس همین نفس های به ظاهر بیمار و خسته، سر پا ایستاده است. فراموش کرده بودیم که چقدر دل تنگ اند این مردها، اشک هاشان را دیدیم که چطور با دیدن مردی شبیه خودشان سرازیر می شدند؟!
جا داشت بمیریم اما نمردیم، جا داشت تا ابد فقط با دیدن همین صحنه ها فکرمان، نگاه مان و زندگی غافل مان را عوض کنیم اما نکردیم! ما باز هم فراموش کردیم؛ من این را فردای همان شبی که این صحنه ها از صدا و سیما پخش شد و خیلی از اشک ها را درآورد دیدم.
من فردای همان روز، باز نگاه وقیح شهر 23 سال پس از جنگ را بدون هیچ تغییری دیدم!... می دانید گفتن و خواندن و نوشتن این حرف ها برای من تلخ است!

منبع: هفته نامه یا لثارات الحسین(ع) شماره 642

[h=1][/h]

---

[/HR]

---

[/HR]
قبل‌ترها که به دیدارشان می‌رفتی، سر و صدای خنده‌ها و حرف زدن‌هایشان بیشتر به گوش می‌رسید و کنار غمی که همیشه در چشم‌هایشان بود، موجی از آرامش و شادی را در حرف‌ها، صورت و چشم‌هایشان می‌دیدی، اما حالا...
می‌گویند هفتاد نفر بیشتر از این آسمانی‌ها در زمین باقی نمانده‌اند، آن‌هایی که پس از جنگ تحمیلی و از حدود 30 سال پیش ویلچرها را پای راه رفتن، دویدن و زندگی‌ کردنشان انتخاب کرده‌اند و بدون هیچ چشمداشتی زندگی می‌کنند در خانه‌هایی که در آن هم، خانه به دوشند.
و بهمن محمدزاده یکی از این آسمانی‌هاست که قبل از عملیات کربلای 5 به جبهه رفت تا پس از تمام شدن عملیات و بازگشت بتواند آموزش‌هایش را برای گرفتن درجه خلبانی به پایان برساند اما هیچ‌گاه نتوانست این آرزویش را محقق کند، چون با قطع نخاع شدن دیگر نتوانست روی پاهایش بایست و دست‌هایش را آن طور که باید برای مدیریت هواپیماها حرکت دهد.
او حالا در طول هفته چندین بار به آسایشگاه جانبازان «ثارالله» می‌رود ولی هم خانه‌ایهایی هم دارد که سالیان سال است در این خانه در حالی زندگی می‌کنند که نه می‌توانند حرکت کنند و نه زندگی بیرون از آسایشگاه را که حالا دیگر توجه چندانی هم به آن نمی‌شود، تجربه کنند.

جانباز محمدزاده از گردن به پایین قطع نخاع است با وجود این که به طور موقت در آسایشگاه زندگی می‌کند می‌گوید: وقتی جوان بودیم حوصله و تحمل بیشتری برای برخی مشکلات داشتیم اما حالا دیگر توان و حوصله آن روزها را نداریم و در کنار آن، مراقبت‌ها و امکانات هم در حال کمتر شدن است. بنیاد شهید باید بیشتر رسیدگی کند.
حالا این مردان آسمانی در آن سوی آسایشگاه‌هایشان و دور از هیاهوی مردمان این سوی در، چشم انتظارند برای قدمی، سلامی و نگاهی که فقط برای دیدنشان قدم به اتاق‌های تنهایی‌شان بگذارند. چیزی که از ما آدم‌های این طرف در آسایشگاه‌ها، کم نمی‌کند.