چرا نبوت ؟

سلام علیکم.

چیزی که بالفعل است نیازی به جستجو ندارد،در ثانی چگونگی شناخت، فطری انسان است ،ولی شناخت هیچ وقت بالفعل در انسان موجود نیست،به عبارتی ماده تفکر در انسان مستعد است ،همین امرناشی از تغایر درشناخت حق است،به عبارتی ،فطرت ادمی خدا را حضورا می یابد،ولی حضوری که بالفعل نیست بلکه بالقوه است برای همین دربین اشخاص شدت و ضعف دارد،با تعامل و تعادل بین فطرت و عوامل تکامل ان در جهت صحیح است که شناخت حق سره می گردد وگرنه انسان در تربیت فطرت هیچ وقت نخواهد توانست رهبری پایدار قلمداد گردد انسان به نبال هوای نفس است چون شهوت وغضب است که بالعکس عقل، در انسان بالفعل میباشند ،در حالی که سیر در جهت صحیح تربیت فطرت را عقل بازی می کند نه امیال درونی...

اخلاق بدون فطرت سالم جهت یابی درستی نخواهد داشت و فطرت سالم جز از طریق نبوت به سر منزل مقصود نخواهد رسید،نتیجتا یکی ازجهات نبوت همین با اخلاق کردن بشر است که بدون جهت درست فطرت و تربیت ،ان به جایی نخواهد رسید.....والبته اخلاق با عقل سنجیده می شود و عقل مستعد در جان ادمی است و شکوفا کردن ان در جهت صحیح جز از طریق نبوت ره به جایی نخواهد برد..به عبارتی عقل مستعد درانسان در مقابل امیال بالفعلی مانند شهوت وغضب جایی برای رشد صحیح نخواهد داشت و البته جهت یابی عقل نیز از طریق همین دو نیرو حاصل خواهد گشت که بالتبع مسیر فطرت را تغییر خواهد داد ....

در زندگی نیز انسان به حکم اجتماع و قانون تابع احکامی است که سیر تکاملی او را در جهت صحیح فطرت در پیش بگیرد ،واین احکام که باید فطری انسا ن باشند جز از مدخل وحی و نبوت نمی تواند ضامنی برای بقاء در این مسیر کمال داشته باشد......واز انجا که قانون اجتماعی به رفتار و عمل اشخاص سرو کار دارد پس باید از عقلی پیروی نماید که تعلق به عمل داشته باشد وان نیست جزهمین عقل عملی ،وعقل عملی نیز مقدمات خود را از شهوت وغضب می گیرد ،نتیجتا بدون راهنمای درست در گیرایی از این دو موضوع انسان به مقدمه اجتماع صحیحی که ضامن کمال او در دو بعد روحی و جسمانی باشد نیز نخواهد رسید،به عبارتی قوانین الهی هماهنگ با خلقت انسان هستند برعکس قوانین بشری که همسو در بعد جسم محوری و حیوانی است نه همه جانبه و پوشش دهنده روح و جسم در جهت رشد وتعالی صحیح ان....نمونه های این قوانین،از سرمایه داری گرفته تا غیره به وفور قابل شهود است و هیچ یک نتوانسته است انسان را به ره سعادت و ارامش نزدیک کند....

یاحق

سلام.

دوست عزیزچیزی که بالفعل باشد اختلاف در ان بی معنی است،وتکامل در ان راهی ندارد بر خلاف انچه مشهود است،اینکه خداشناسی فطری انسان است یک چیز است و اینکه این فطرت در انسان بالفعل است یک مطلب دیگر،خصوصیات فطری از انسان جداشدنی نیست،ولی این به معنای بالفعل بودن انها نیست ،بلکه فطریات انسان همه بالقوه هستند یعنی بذر انها در وجود انسان پاشیده شده است ونیاز به مراقبت دارد تا هر یک به شکوفایی خود برسد،واین مراقبت از تغییر، فعلیت را از ان ساقط می کند،...

یک مطلبی هست در مورد قوه و فعلیت و ان اینکه بدون تشکیک قوه وفعل بی معنی است،به عبارتی قوه وفعلیت باید از جنس مرتبه پذیری یا وجود باشد وگرنه محال است در چیزی تکامل ایجاد گردد،عقل و طینت انسان و حتی جسم نیز از انحایی که مربوط به وجود است همیشه در حال رشد و تکامل است،مگر اینکه مانعی باشد در راه این تکامل،و البته موانع از عوارض خارجی هستند نه ذاتیات اینها ،نتیجتا همیشه موانع از خارج بر اینها وارد می گردد و تا موانع هست تغییر مسیر از جهت صحیح لاینفک است،که البته فطرت نیز از این دایره خارج نیست مگر اینکه فطرت را اصلا از سنخ وجود ندانید،نتیجتا فطرت و بالتبع ویژگیهای ان هر چند در خلقت ادمی نهفته شده اند و از او جدا شدنی نیستند ،ولی این دال بر فعلیت انها نمی باشد،بلکه دال بر ریشه و بذری است از انها در وجود ادمی که برای فعلیت نیاز به پرورش صحیح دارد...

حلاصه بذر خدا شناسی و یا همان استعداد شناخت در انسان هست ولی نه بالفعل بلکه بالقوه به عبارتی شناخت حق بالفعل نیست بلکه این استعداد در نهاد ادمی هست که از طریق صحیح ان به این امر پی ببرد،واختلاف در ان ناشی از ظرفیت عقول است نه از ناحیه منشا ان که وحی باشد...

بشر هیچ گاه در اخلاق نمی تواند به توافق برسد،چون اخلاق از مراتب نفسانی است نتیجتا برای ابناء بشر در یک سطح نیست،نتیجتا هر کسی انچه را که به ان رسیده است را سره و درست می داند نتیجتا اختلاف همچنان بر سر جای خودش می باشد واین همان است که گفتیم در تشکیک احکام دو مرتبه در یکدیگر سرایت پذیر نیست و هر مرتبه احکامی دارد مغایر با مراتب دیگر...نتیجتا ویژگیهای اخلاقی در دومرتبه از ابناء با یکدیگر اختلاف فاحش ایجاد میکند چه برسد به مراتب فزونتر ....در حالی که وحی همه ابعاد اخلاقی را مد نظر قرار داده است و سریعتر روش رسیدن به انرا در اختیار بشر قرار داده است،نتیجتا بشری که به قول شما می بایست میلیاردها سال بگذرد تا برسد به مقدمه انچه دین می گوید ،انرا نبوت به صورت صحیح و در مراتب مختلف در اختیار او گذاشته در تمام حیثها و جهات ....

البته در نظر داشته باشید با اینکه منشا خلقت راه صحیح رسیدن به خودش را در اختیار بشر گذاشته است،باز عقول در دریافت ان مغایر یکدیگر عمل می کنند،وای به حالی که منشا این امر از ناحیه خلق باشد نه از ناحیه منشا خلق،و فطرت،.....اختلاف در اوامر الهی دال بر عدم صحت ان نیست بلکه این اختلاف از ناحیه قابلبین است نه از ناحیه فاعل ،قبلا نیز نیز گفتیم که استعداد اشخاص در یک سطح نیست بلکه اصل تکامل پذیری بر این اساس است که موانع باشد وگرنه اگر همه موانع برداشته شود که همه چیز در یک سطح قرار گرفته انگاه فعلیت تام رخ خواهد داد به عبارتی بین فاعل وقابل دیگر چیزی نیست تا تکامل ادامه یابد،در حالی که مراتب استعداد را همین موانع بازی می کنند،....نتیجتا دریافت تابع ظرفیتها می باشد نه تابع افاضه کننده....

اولا علم و رشد ان دال بر عدم نیاز به دین نیست که البته می توانید انرا در جوامع پیشرفته به وضوح نظاره گر باشید،مگر هر جا علم رشد کرده است تدین به افول گراییده وهر جا که عدم رشد علم باشد تدین به اوج خود رسیده......در ثانی اختلاف شرایع در ظرفیت عقول و استعداد اشخاص نهفته است به عبارتی تکامل شرایع تابع تکامل ظرفیتها و استعداد اشخاص است که با اخرین شریعت این اکمال واتمام به نهایت خود رسید،والبته وقتی کمال همه شرایع در شریعت اخیر باشد دیگر دنبال شرایع قبلی رفتن چیزی جز بیهودگی نیست،چون کسی کمال را نمی اندازد وبرود دنبال ناقص ان........حتی برنامه های کامپیوتری نیز تابع سخت افزار و سخت افزار نیز تابع نرم افزارهای تکامل یافته هستند.....

البته چراهای فطری که برای چه امده ام به کجا باید برویم و چه بر سر ما خواهد امد ناشی از همین فطرت انسان است وبدون وحی جواب به این چراها امری بیهوده وعبث است،نتیجتا جواب این چراها جز انچه با فطرت ادمی سازگار باشد او را راضی نخواهد کرد،ورضایت ان نیز جز از طریق وحی حاصل نخواهد گشت،......

واخرین مطلب اینکه جنس وحی از سنخ اسمانی است چون می خواهد ادمی را به ان برساند وچیزی که از جنس زمینی باشد انسان را جز در تقرب بیشتر به ان نگاه نخواهد داشت و این با انچه فطرت انسان او را به او می خواند نمی سازد،به عبارتی فطرت انسانی رنگ خدایی دارد چون ویژگیهای ان رنگ خدایی دارد از قبیل میل به جاودانگی و نامحدود بودن و ارامش محض و غیرهم که هیچ یک با امیال بشری هم ساز نیست،نتیجتا برای رسیدن به انچه از ان رنگ گرفته است ،چیزی جز منشا این رنگ نمی تواند ان راه را نشان دهد ،نتیجتا انسان نیاز به وحی دارد..........

یاحق

سلام بر شما.

از مطالب شما اینچنین به نظر می رسد که در انطباق صحیح دچار خطا گشته اید،برای همین در هر پست منظور تان را طوری دیگر بیان می کنید،البته یکی از موانع رشد صحیح فطرت همین خطای در تطبیق می باشد که بت پرستان و خیلی از افراد مادی گرای اخلاقی را نیز دچار همین موضوع نموده است،به عبارتی گم شده ای دارند ولی به دلیل عدم راهنمایی صحیح در رشد و جهت یابی ان به مصادیق نادرست تطبیق می دهند.....بگذریم..

اما درمورد فعلیت خداشناسی و یا خدا جویی ویا خدا پژوهی وغیره...
باید به عرض برسانم هیچ یک از این ویژگیها دال بر فعلیت انها نیست،به عبارتی در فعلیت گمشده ای نیست بلکه هر چه هست حاضر است،نتیجتا تام و کامل است در انچه باید باشد ویا به عبارتی هر چه هست همان است که باید باشد ،نه می تواند رشد کند نه می تواند راهنمایی در مسیر کمال گردد،نه غایتی دارد ونه مقصدی ،در یک کلام شناخت حق در این مرتبه(فطرت) حضوری است ولی نه در مرتبه ای اگاهانه بلکه نااگاهانه،مرتبه نااگاهانه مرتبه ای است که فقط اقتضا و کشش و تقاضا است ولی اینکه این نیرو چگونه است ان برای انسان ناشناخته است،این اقتضا در این مرتبه در انسا ن هست که حسی دارد به پرستش ولی این امر باید راهنمایی گردد و رشد یابد تا اگاهانه گردد،این امر خارج از وجود انسان نیست که بر او چنین چیزی را تحمیل کنند بلکه این کشش از درون انسان می جوشد وکار دین و نبوت همین است که غایت چنین اقتضایی را به انسان نشان دهند،نه اینکه یک سری امور را به او تحمیل نمایند،وگرنه انسان به هیچ وجه زیر بار دین و نبوت نمی رفت،به عنوان مثال کسی که تشنه است تقاضای اب می کند،ولی این تقاضا و اقتضا که بالفعل نیست،چون اگر بالفعل بود انسا ن هیچ وقت سیراب نمی شد،ولی همین که کسی به او اب دهد این اقتضا کامل می گردد و به غایت خود که سیرابی باشد می رسد،این در حالی است که خوردن اب را به تشنه، کسی تحمیل نکرده بلکه ویژگی خلقی او چنین اقتضایی دارد ،وبا خوردن اب عطشش فرو می نشیند و این ویژگی کامل می گردد...نتیجتا اب یکی از امور کمال از ویژگیهای خلقی انسان است وبه وسیله ان به این تقاضا جواب می دهد به عبارتی تعلق این ویژگی از خلقت به چیزی جز اب ارام نمی گیرد....البته این ویژگی از غرایض جسمانی است،در حالی که همه ویژگیهای خلقی چنین هستند...

خلاصه فطرت خدا شناسی بالفعل در انسان نیست،بلکه هر چه هست بذر تقاضا و کشش و یا اقتضا است و وقتی این بذر با برنامه صحیح و راهنمای درست ،به انچه به ان تعلق دارد رسید انوقت است که این بذر شکوفا می گردد و این حضور نااگاهنه به حضوری اگاهانه از شناخت می رسد،به عبارتی شناخت فطری ریشه ای است در وجود انسان که انرا به سوی شناخت اگاهانه رشد می دهد و برنامه این رشد جز از طریق باغبانی صحیح امکان ندارد،واین باغبان همان رسولان وحی هستند....

واهمه وترس هیچ کدام امری وجودی نیستند،بلکه عدم کمالی در انسان باعث چنین امری می گردد،به عبارتی این صفات همه جنبه عدمی دارند،والبته چیزی که عدمی باشد کشش بردار نیست چون رشد و تکامل از ان وجود است نه عدم از طرفی شما به ما نشان دهید کسانی که در نهایت ترس هستند انسانهایی با ایمان کامل هستند و کسانی که از هیچ چیز نمی ترسند اصلا نمی دانند توحید چیست و این امر فطری از انها استثنا گشته است،در حالی که هیچ یک از ادعاها ملاک درستی برای بهانه گیری مخالفان نیست،و حداقل تجربه انرا به اثبات رسانده....

پس اینکه انسان همیشه در جهت بی نهایت سوق داده می شود درست است ولی اینکه موارد دیگر را به اشتباه به جای ان قرار می دهد و بعد میفهمد که ان ارامش دهنده واقعی و تکیه گاه واقعی او نبوده است این دیگر به در انطباق غلط است که خطا نامیده می شود،به عبارتی ادمی برای ارامش خود به هر چیزی دست می یازد ولی بعد از مدتی در می یابد که ان،ان واقعیت نیست برای همین انرا رها می کند ودنبال چیزی دیگر می گردد،اینها همه به دلیل انطباق غلطی است که ناشی از عدم راهنمای درست و برنامه ای صحیح است،نتیجتا اینکه انسان به دنبال یک تکیه گاه بی حد است یک چیز است واینکه اشخاص در تطبیق ان به سراغ مصادیق غلط می روند ان مطلبی دیگر است،انسان به علت عدم انطباق صحیح بت را به جای خدا می گذارد و انرا می پرستد،این دلیل به غیر واقع بودن غایت پرستش نیست چون چیزی که واقعی نباشد این اشتراک در کشش را برای همه ندارد ،ولی باید راهنمای درست باشد تا فطرت را در راه درست ان هدایت نماید و شکوفایی این کمالات . ویژگیها از حالت نااگاهانه و به اگاهانه تبدیل گردد ..........

دوست عزیز ،رشد وشکوفایی انچه در وجود ادمی پاشیده شده است جز از طریق باغبانی زبر دست به سر منزل مقصود نخواهد رسید،هر ویژگی فطری در انسان بذری است و اقتضای رشدی دارد که باید به ان برسد،وانسان به دلیل همین شناخت نااگاهانه و لی حضوری هر گز نخواهدتوانست باغبانی انچه نمی داند چیست را به عهده بگیرد،ایناز واضحات است،واین ارتباطی به سعی و خطا ندارد،چون باغبانی سعی و خطا نیست بلکه حرکت و کمالی است پیوسته که بدون سلامت و فعلیت کمال قبل کمال بعد ایجاد نخواهد گشت،واین نیست مگر به شناخت ابعاد و جهات این بذر در رشد و شکوفایی....

نتیجتا یعی و خطا و تجربه هیچ یک در رشد و غایت این کشش های فطری اثری ندارد،چون مرتبه اولیه شنناخت اگاهانه در ان موجود نیست،چیزی که مبدا ان نااگاهانه باشد ،به طور قطه غایت ان از مبدا ان مشکلتر است،چون برای رشد و اغایت یک اقتضا نیاز به برنامه و هدایت و راهنمایی صحیح است که بدون شناخت حتی به مقدمه رشدنیز نمی رسد....

هیچ قومی نبوده که پیامبری نداشته باشد،این را خود وحی می گوید،نه تجربه بشری که خود محدود به مکان وزمان است،...

خلاصه دو حیث مربوطه از قبیل اقتضاءات و تقاضاهای فطری و همچنین پرسشهای برامده از این فطرت در قبال سوالهای مربوطه مسائلی هستند کاملا برون دینی و هیچ یک ارتباطی به وجود دین قبل از ان ندارند،وهمین دو مورد خود گواه بر راهنما و برنامه های وحیانی است ،و علم وگذر انسان از وادی دانشش هیچ راهی برای رسیدن به غایت انها ندارد،وهمین موضوع دانشمندان مخالف با دین را نیز سر در گم نموده است،وگرنه چیزی که فطرت انسان انرا قبول نکند هیچ وقت استمرار و اشتراک نخواهد پذیرفت،نتیجتا توحید و تعلقات ان که دین باشد همه اموری فطری هستند،وگرنه بعد از مدتی خود وجود انسان از انها متنفر می شد....

همین که ذات پیام انبیا دارای شرح های متفاوتی می باشد ،ناشی از همین تغایر مرتبه عقول اشخاص است،ولی این تغایر ضرری به ان نمی زند چون تفاوت امر در طول مشکلی ایجاد نمی کند بلکه در عرض و سطح است که اشکال ایجاد می گردد،پس تغایر بین پیام حضرت نوح و حضرت رسول به حکم نافی نیست بلکه به حکم رتبه است....

مطالب گویا هستند،ونیازی به شرخ زیاد نیست و بنده نیز حوصله ان را ندارم،برای همین کتابی را در ضمیمه پیوست می کنم ان شاالله مطالعه نمایید اگر مشکلی ویا شبهه ای بود ان شاالله در خدمتتان هستم....

جناب متحیر عزیز، بنده مروری اجمالی به مباحث شما و دوستان داشتم، با توجه به اینکه جناب کارشناس و جناب عرفان علوی و احیانا دوستان دیگر، به اصول و امهات بحث توجه داشته اند، فعلا وارد مباحثه شما نشدم، و نخواستم شما را درگیر گفته ها و نوشته های مختلف کنم، چه بسا همین مباحثه شما با جناب عرفان علوی و جناب کارشناس به نتیجه مطلوب برسد، اما به هر شکل ان شاالله، در فرصت مناسب در صورت تکراری نبودن بحث، در خدمت شما خواهم بود، البته در مباحثتان بعضی شبهات یا ابهامات اساسی وجود دارد که ظاهرا به آنها اشاره نشده است یا اینکه احیانا شما مقصود خودتان را در خصوص آن ها توضیح نداده اید، که حقیقا روشن شدن آن ها جزو اصول این مباحث است؛ مانند عقل جمعی و میزان برطرف نمودن نیاز حقیقی انسان به وسیله آن، با توجه به کمالات ایده آل انسانی، این سخن باید شفاف و روشن بشود، یا مسأله قیامت و حقیقت ظهور اعمال انسان، یا مسأله معیار و تعریف رشد و کمال انسان با توجه به حقیقت وجودی انسان، یا مسأله ذاتیات موجودات در گستره نظام عالم، یا مسأله میزان کاشفیت علوم تجربی یا رابطه آن با وحی الهی، که در فلسفه علم به عنوان رابطه علم و دین بحث می شود و...

سلام بر شما.

غرض از ورود بیان یک نکته است و معرفی کتاب..

نکته مورد نظر این است که فعلیت ویژگی فطری غیر از همیشه بودن با انسان است،مانند نیاز به غذا و اب که البته همیشه همراه با انسان است،چون از ویژگیهای خلقی انسان است،ولی این نیاز بالفعل نیست،چنانچه بالفعل بود ،انسان هیچ وقت از غذا خوردن و اب خوردن دست بر نمی داشت به عبارتی هیچ وقت سیر نمی شد...در هر حال ویژگیهای فطری همیشه همراه با انسان هستند خلقت او چنین اقتضایی دارد ولی این دال بر فعلیت انها نیست......

در مورد کتاب:

ابتدا اینکه ویروسی نیست چون انتی ویروس خودم اپدیت و بروز است،ولی اینکه برخی از انتی ویروسها این چنین برنامه هایی را به عنوان بد افزار می شناسند احتمالا به خاطر غیر استاندار بودن انهاست از قبیل کرک ها و غیره.......

اما نام کتاب:
فطرت و دین،نوشته علی ربانی گلپایگانی...

موفق باشید

اگر خدا بر اساس قاعده لطف، بخواهد چنین ظرفیت و استعدادی(قابلیت دریافت وحی) را بصورت جبری در وجود همه انسانها قرار دهد، خلاف اراده و حکمت الهی است زیرا اراده و حکمت الهی بر این قرار گرفته که انسانها با اختیار خود به چنین مرحله ای(قابلیت دریافت وحی) دست یابند، و دادن چنین امتیازی (قابلیت دریافت وحی) به همه انسانها بدون شرایطی که ذکر شد، فاقد ارزش و اعتبار است.

حقیر هرچه تلاش کردم مبنای استدلالی عبارت فوق را نیافتم. صرفا نتیجه است. بدیهی است فعلا مطابق ادعای شما چون اراده الهی بر نبوت قرار گرفته لذا هر امری غیراز این برخلاف آن اراده بالفعل شده کنونی قرار میگیرد! مایلم خلاف حکمت الهی بودن حالتی که حقیر عرض کردم را روشن فرمایید.

ضمنا از فرمایشات شما سوالی در ذهن حقیر شکل گرفت. اینکه انسان (دارای اختیار) دقیقا معطل چه شرایط دیگری خواهد بود که قابلیت دریافت وحی را داشته باشد؟

-برای کمال مطلوب انسان، شرط لازم و کافی :اختیار +عقل+فطرت +وحی و پیام انبیا قبلی

-برای قابلیت دریافت وحی شرط لازم و کافی :اختیار+عقل +فطرت +وحی؟؟؟

آیا دستیابی به قابلیت دریافت وحی نیازمند پیام وحی (پیام وحیانی غیرمستقیم از یک نبی قبلی و مقدم تر) نیز میباشد؟ یا اینکه تمام کسانی که قابلیت دریافت وحی پیدا کرده اند بدون اتکا به پیام وحیانی غیرمستقم (خارجی) بوده است؟ و برای قابلیت دریافت وحی هیچ نیازی به رهنمونهای وحیانی مقدم تر نمی باشد!
توجه داشته باشید ، دست کم جناب حضرت آدم برای یافتن قابلیت دریافت وحی نیازمند پیام وحیانی خارجی بوده و بدون ارتزاق از منبع وحی یک نبی دیگر، قابلیت دریافت وحی را نمیتوانست داشته باشد!

آیا غایت کمال همه انسانها به پای کمال انبیا در لحظه بعثت (پیدا کردن این لیاقت) میرسد؟ قطعا انبیا از همه انسانهای غیرنبی اکمل‌ترند!

متشکرم

[=arial narrow]جناب متحیر، ظاهرا مباحث زیادی بین شما و دوستان، مطرح شده است، یکی از نکاتی که در مطالب در خصوص ضرورت نبوت مطرح شده، مسأله عقل انسان است که ما مدعی شدیم که این عقل:

[=arial narrow]1. در وجود انسان با توجه به ظرفیت و قابلیت ذاتی انسان به او افاضه می شود.

[=arial narrow]2. در شرایطی خاص شکوفا می شود و آن مسأله شکوفایی تدریجی عقل انسانی است.

[=arial narrow]3. با محدودیت ها و موانع بینشی و انگیزشی و درونی و بیرونی روبرو است، اینها از جمله اقتضایات نیاز انسان به پیامبران الهی است.

[=arial narrow]با توجه به اینکه انسان موجودی است که در عالم طبیعت با توجه به اقتضایات و موانع ذاتی و مختلف خودش روبرو است، چگونه این موانع با چنین عقلی که مدنظر جنابعالی است حل بشود؟

[=arial narrow]خداوند به انسان عقل افاضه بفرماید؟ خوب با توجه به قابلیت انسانها افاضه کرده است.

[=arial narrow]عقل اجتماع نیاز انسان را برطرف بکند؟ عقل اجتماع، عبارت است از مجموع همان عقولی که بیان شد که قطعا معصوم نیست و در معرض همین اشتباهات و انحرافات است.

[=arial narrow]حال لطفا بیشتر توضیح بدهید، که به مرور نقطه شروع مباحث دیگر باشد.:Gol:

جناب متحیر، در فرمایشات شما مسایل مبهم و ادعاهای (اثبات نشده) زیادی مطرح است که به درخواست خودتان به همین ادعای اثبات نشده رنگی می پردازیم.

شما می فرمایید:
در ضمن تمامی ملل در پهنه گیتی و تاریخ شامل فیض نبوت نبوده اند

ما به عرضتان می رسانیم: تمام ملل در پهنه گیتی و تاریخ شامل فیض نبوت بوده اند.

دلیل ما متشکل از دلایل عقلی و نقلی است، دلایل عقلی از راه نیاز انسان و ربوبیت الهی تأمین می شود و دلایل نقلی ما از کتاب وحی، یعنی قرآن حکیم به دست می آید.

یکی ازبزرگترین و اصلی ترین منابع علمی، وحی است، اگر وحی بودن کلامی اثبات بشود دیگر هیچ شکی باقی نمی ماند که کلام وحی حق و درست است.

بنده اجمالا به چند جمله از قرآن بسنده می کنم:

خداوند در سوره فاطر می فرماید:

"و ان من امة الا خلا فيها نذير" هیچ امتی نیست الا اینکه در آن انذار دهنده ای است.

در سوره نحل آمده است:

"و لقد بعثنا في كل امة رسولاً " و به تحقیق برانگیختیم در هر امتی رسولی را

اما دلایل عقلی همان دلایل لطف و ربوبیت الهی و نیاز انسان است که اگر لازم بود به تقریر آن خواهیم پرداخت.

[=arial narrow]جناب متحیر، اصل فلسفه نبوت برای این است که انسان در موارد بسیار، به حقایقی نمی تواند، آگاه بشود، انسان ذاتا موجودی محدود است، اگر به ضعف خود معترف نباشد، نبوت چرا؟

[=arial narrow]پس بی آنکه نبوتی را پذیرا باشیم، باید مراحل اثبات نبوت را طی کنیم که نبوت را پذیرا بشویم، اثبات نبوت از لوازم شناخت حقیقی عالم از توحید و نیاز انسان سرچشمه می گیرد.

[=arial narrow]قرآن به عنوان معجزه جاوید، راه اثبات خودش را دارد که عقل انسان می تواند با چند مقدمه، به حقانیت آن اعتراف بکند، یعنی به ادعاهای قرآن توجه بکند و مسیر اثبات عقلانی آن را برای پذیرش و قبول آن به دست آورد، معجزه بودن قرآن برای اثبات همین مطلب است.

[=arial narrow]یکی از راه هایی که در این مباحث باید مورد توجه باشد، این است که انسان توجهی به خبرهای غیبی آینده قرآن بنماید، و در صورت اثبات، به خبرهای تاریخی گذشته آن هم ایمان بیاورد.

[=arial narrow]به هر حال، به نظر بنده، علم انسان بسیار محدود است و نمی تواند اعتمادی به خبر داشته باشد، مگر با دلایل عقلی اطمینان آوری که این خبرها تأیید بشود، که حقیقتا وحی الهی حامل چنین خبرهایی است، انبیای الهی هم اگر ادعایی داشته اند بنا به فرمایش قرآن حکیم با دلایل روشن بوده است، که خود قرآن یکی از مسایلی که برآن تأکید وافر دارد، مسأله بینه و دلیل و برهان است و اینکه انسان ها عالمانه قدم بردارند.

[=arial narrow]پس نتیجه اینکه:

[=arial narrow]1. ما برای رسیدن به بسیاری از اخبار غیبی، راهی جز نقلیات وحی الهی نداریم، همان نقلیاتی که از ناحیه وحی الهی به ما رسیده است.

[=arial narrow]2. در اثبات سخنان قرآن، باید اثبات بشود که قرآن همان وحی الهی است، که برای اثبات این مراحل باید راه خودش طی بشود.

[=arial narrow]3. ما برای اثبات مسأله نبوت و پیامبری، باید از راه مقدمات توحیدی و نیاز انسان وارد بشویم که در کتابهای زیادی به این مطالب اشاره شده است، از جمله کتاب نبوت شهید مطهری و عقاید استدلالی استاد ربانی گلپایگانی.

[=arial narrow]4. چه بسا شما دلایلی را کافی ندانید، اما ما کافی بدانیم، بنده مطالب گذشته هم مطالعه کرده ام.

[=arial narrow]برادر عزیز، جواب همان است که کارشناسان ودوستان دیگر هم اشاره نموده اند، بنده اینجا اتفاقا مختصر به عرضتان رساندم که وارد مباحث بعدی بشویم(و سخنان شما را بشنوم)، شمایی که می فرمایید دلایل لازم و کافی نیست، بفرمایید چرا لازم و کافی نیست؟ یک دلیل کافی باید چه خصوصیاتی داشته باشد که این دلایل ندارند؟ ما الآن نیامده ایم که همان مطالب را تکرار کنیم، اتفاقا بنده آمده ام بدانم، دلایل شما چیست؟

[=arial narrow]بنده اینکه اجمالا به دلایل اشاره می کنم به جهت این است که اگر نیاز باشد تقریر دیگری بنده داشته باشم، گرچه روح مطالب با دوستان دیگر یکی باشد، مثلا بنده اینجا اشاره به براهین کرده ام ( از راه توحید مانند برهان لطف و ربوبیت الهی که اقتضای ارسال پیامبری دارد و از راه نیازهای انسان که مقدمات آن را در پست های قبلی به عرضتان رساندم) و تقریر نکرده ام.

باسمه تعالی، سلام بر شما

چنان که در پست های قبل، گفته شد، نرسیدن هدایت به اقوام، قابل قبول نیست، اینکه مأمور الهی به قومی برسد، به این معنا نیست که همیشه در اقوام مختلف پیامبران الهی حضور داشته باشند، (در قرآن هم به صراحت آمده است که ما قصه بسیاری از پیامبران را ذکر نکرده ایم)

اما به طور کلی، باید توجه بشود، ریشه اقوام مختلف و چگونگی مهاجرتهای آنها تحقیق جدایی می طلبد به این معنا که روشن بشود انتشار ابناء انسانی در زمین به چه نحوه ای بوده است، اما اجمالا قبل از اسلام شاهد دعوت پیامبران قبلی و روند انتشار دین در زمین بوده ایم و اثر این رویه را در همان انتشار ادیان ابراهیمی در عالم، شاهد هستیم، بنده جهت تنبه، به اوضاع قبل از اسلام به چند نکته اشاره می کنم:

اول: در تقسیمات نژادی قوم یهود، متوجه می شویم که ریشه این اقوام متفاوتند، مثل یهودیان اشکنازی(یهودیان اروپایی)، یهودیان میزراهی(ساکنان خاورمیانه) سفارادی(یهودیان ساکن حوزه دریای مدیترانه در اروپا و مراکش) بتا اسراییل (یهودیان اتیوپی) بنه روما(این گروه هم در ایتالیا زندگی می کنند.

دوم: توجه به تاریخ مسیح و حواریون که نشان می دهد یکی از وظایف آنها تبلیغ و مهاجرت به اقصا نقاط عالم بوده است و طبق دستور حضرت عیسی علیه السلام به دیگر نقاط عالم پراکنده شدند.

پس اینکه حقیقتا دعوت پیامبران به اقوام مختلف رسیده باشد، کاملا موجه می نماید، البته، اینکه به مرور خودشان از مسیر هدایت الهی خارج شده اند و در دینشان مسأله تحریف وارد شده است، بحث دیگری است.

در زمان شریعت حضرت خاتم هم باید توجه بشود که دعوت همگانی بوده است، علاوه بر این، مسأله فتوحات اسلامی که حقیقتا اسلام به مرز خاصی اختصاص ندارد و روند برنامه های پیامبر اسلام نیز چنین بوده است، این مطلب را تأیید می کند، البته اینکه در روند امورات موانعی به وجود می آید، برگشت به اسباب و مسببات عالم می کند.

پس مهم در مسأله نبوت ارایه دستور الهی به نحو کلی در صحنه عالم است و در عین حال، روش پیامبران بر انتشار دعوت الهی، به تمام انسانها بوده است که این مطلب منافاتی با موانعی که بوسیله خود انسانها اتفاق می افتد ندارد، اینکه حجت تشریعی الهی باشد، یک بحث است، مسأله چگونگی برخورد مردم و پذیرش آنها مسأله دیگر است، به همین جهت است که حضور قرآن به عنوان معجزه الهی برای کسانی که در مسیر هدایتش قرار بگیرند، شفای امراض انسانی است و کسانی که در مقابل آن قرار بگیرند، گرفتار خسارت می شوند.

شما استقراء تام و دلیل کافی بر این مطلب دارید؟ مگر قرار است که هدایتگر حتما پیامبر الهی باشد، سفراء پیامبران الهی هدایت گر نبوده اند؟ یا امکان ندارد، پیامبران الهی بوده باشند و به ما نرسیده باشد؟ ...

شما یک ملت را نام ببرید که زیر چطر هدایت پیامبری بوده اند و در مقابل پیامبران نیایستاده اند، و گوش شنوا داشته اند و در مسیر سخنان پیامبری گام برداشته اند، و به جای پیشرفت، پس رفت کرده اند، یا پیشرفت شگفت انگیز نداشته اند، یک مورد بیاورید، ما عقیده داریم، تمام مللی که عقاید خود را از انبیاء گرفته اند، به هر مرتبه ای که عمل کرده اند، در مسیر هدایت واقعی(نه توهمی و خیالی)انسان قطعا پیشرفت کرده اند و میزان پیشرفت ملل دیگر، به همین اندازه ای است که آن ملل در همین صراط مستقیم باشند و الا پیشرفت نیست، بلکه پس رفت است، اگر حقیقتا، این گزاره های اثبات نشده و ادعاهای بدون دلیل شما را که با قطعیت بیان می فرمایید، کنار هم بگذاریم، یک کتاب می شود.

دوست عریز، ذات ادیان الهی، منافاتی با خرد جمعی ندارد، بلکه آن را تأیید می کند و انسان ها را به مسیر انسانیشان دعوت می کند.

بنده تعجب می کنم، چگونه از شمای متحیر، این همه احکام قطعی صادر می شود، اینکه نسل انسان از حیوان است، قطعا به این اقوام مختلف هدایت الهی نرسیده است، و...، انسان هوشمند و عاقل، باید به ادعای پیامبران توجهی نکند؟ و دلایل آشکار و براهین آنان را به سادگی رد بکند؟ و انسان مرحله والاتر و برتر را باید خودش در ورطه جهالت طی بکند؟