دوستان عزیز، استاد امیدوار این مطالب رو به بنده فرمودند که من در این پست می گذارم که شاید اگر دوستانی مشکل مشابه من رو دارن، جواب خودشون رو در این فرمایشات پیدا کنن:
بسمه‌تعالي
خدمت شما خواهر محترم سلام عرض مي‌كنم و از درگاه الهي ايام همراه با بركتي را براي حضرتعالي مسئلت مي‌كنم.
در يكي از پستها، بنده را مورد عنايت قرار داده و درخواست نموده بوديد مجددا نكاتي را خدمتتان تقديم كنم.
از آنجا كه بر حسب وظيفه لازم مي‌دانم با شما شفاف و بي پرده صحبت كنم، لازم مي‌دانم پيشاپيش از شما عذر خواهي كنم.
خواهر ارجمند و گرامي؛
آنچه كه بنده از مجموع فرمايشات حضرتعالي و رويكردتان به مسائل برداشت كرده‌ام، اين است كه حضرتعالي با سختگيريهاي زياد از حد و قدم گذاردن در مسير آرمانگرايي و ايده آل طلبي، زندگي را به كام خود تلخ كرده و تا حدي دچار وسواس و همچنين اضطراب شده‌ايد.
به اعتقاد بنده اين افكار كه ظاهرا متكي به بهانه تربيت صحيح و... است بيش از آنكه جنبه اخلاقي و ارزشي داشته باشد جنبه پاتولوژيك و وسواس دارد. ممكن است ديگران حضرتعالي را به پاس اين حساسيت و مسوليت‌پذيري مورد ستايش قرار دهند و...اما به اعتقاد بنده و از نگاه روانشناختي، چنين خصوصيتي نه تنها سزاوار ستايش نيست، بلكه همانطور كه عرض شد ناشي از كمال زدگي و وسواس است، كه طبيعتا نيازمند مديريت و برطرف نمودن است. چرا كه در غير اينصورت، ممكن است موضوع جديدي تحت عنوان افسردگي هم به مسائل شما افزوده شود.!
به عبارتي آنچه كه از اهميت بيشتري برخوردار است، نوع نگاه شما به موضوعات و از جمله بارداري و...است.
بنده در شرايط فعلي و ماداميكه ذهنيتتان تغيير نكرده است، براي بارداري و بچه‌دار شدن توصيه‌اي ندارم( هرچند با باردار شدن شما در اين شرايط هم مخالف نيستم) اما تغيير ذهنيتتان به موضوعات مختلف و از جمله زندگي را ضروري مي‌دانم.
اگر ما مبناي سختگيرانه حضرتعالي را براي فرزند دار شدن بپذيريم، لازمه� �� اش اين است جز معصومين(ع) و بندگان خاص خدا، ديگر مسلمين به بهانه عدم خودسازي و... نمي‌بايست براي بچه‌دار شدن اقدام كنند!
اصولا اگر چنين مي‌بود و قرار بود مفاسدي كه شما ذكر كرده‌ايد بر بچه‌دار شدن مترتب شود، يقينا خداي متعال چنين فعلي (ابرداري و بچه‌دار شدن) را حرام مي‌كرد! و حال اينكه در دين مبين نه تنها حرام نيست بلكه به آن سفارش شده است.
در روايتي از رسول مكرم(ص) نقل شده است كه فرمودند تناسلو... فرزندآوري كنيد تا در قيامت به كثرت شما مباهات كنم!
در ادامه لازم مي‌دانم حضرتعالي را يادآور شوم كه، علت تامه براي هدايت و عاقبت بخيري و... فرزندان والدين نيستند! و اتفاقا اگر كسي به خود غره شود كه قابليت تربيت درست فرزند را دارد و... ممكن است از اين باور غلط اسيب ببيند و خداي بزرگ با بهانه‌اي او را متوجه كند كه تو هيچ‌كاره‌اي!!!
در پايان بد نيست كه به اين موارد بيشتر بيانديشيد:
محمد ابن ابي ابكر كه از خلصين و خصيصين مولي الموحدين علي عليه‌السلام است، فرزند كيست؟ پدرش كيست؟
نسب جعفر كذاب به چه شخصيتي مي‌رسد؟
پسر نوح نبي (ع) چطور؟
پس واق بين باشيد، با فراگيري شيوه‌هاي مديريت اضطراب، بر اضطراب خويش غلبه كرده و از سختگيري و افراط در زندگي فاصله بگيريد! ضمن اينكه بنده در برخي كامنتها ديدم كه برخي عزيزان تجويزهاي دارويي(گياهي) داشتند، مي‌توانيد از تجربيات اين عزيزان هم استفاده كنيد.
در پايان براي شما آز خداي بزرگ توفيق روز افزون مسئلت مي‌كنم. اگر صلاح دانستيد، اين مطالب را در تاپيك عمومي قرار دهيد در غير اينصورت خير.
امضاء » اميدوار
سلام. من 28 سالمه و یکسالمه که ازدواج کردم. همسرم به شدتتتتتتت علاقه به بچه داره ولی من از بچه دار شدن متنفرم. نمی خوام کسی رو بیارم توی این دنیا که زجر بکشه. بعد هم مجبور باشه بعد از مردن سختی های عالم برزخ رو بکشه، شدائد قیامت رو تحمل کنه، این همه زجر رو بکشه تا بالاخره بعدش آیا به بهشت بره یا نره. من نمی خوام مسئولیت آوردن آدمی به این دنیا و گذروندن این مراحل رو قبول کنم. آیا از نظر دین، بر من به عنوان یک زن واجبه که بچه دار بشم؟ چون احادیثی که ثواب بچه دار شدن رو می گن خیلی در مقابل زجری که من باید بکشم برای بچه دار شدن بچه و بزرگ کردنش خیلی کمه و همین طور عذاب وجدان از آوردن یک موجود معصوم به این دنیای پر از سختی، داغونم می کنه.
همان گونه كه خانوم سادات موسوي فرمودند يكي از عوامل گريز از اين مسائل خلط سودايي بودن مزاج هست
بهرحال خواهرم جلوگيري از توليد مثل در بين مسلمانان جفايي به رسول الله و آلش هست لذا بايد اعتقاد و اعتماد به ريزش نعمات و رحمات الهي به فرزندار شدن داشته باشيد
پس بيشتر از محدود كردن فرهنگ خانوادگي خود بهتر است نگاهي به اينده بيندازيد و سند چشم اندازي براي خود تعريف كنيد
مسئله بعدي اين است كه شوهرتان علاقه بيش از حد به بچه دارد پس اين حب و عشقي را كه بعد از امدن بچه مي تواند مودتي در خانواده شما ايجاد كند را سركوب نكنيد چون وجود بچه باعث تحكم و استواري شالوده و بنيان خانه و خانواده شود
بسیار ممنونم از چک لیست جالبتون. به جز آیتم های شماره 1 و 25 و شماره های ده تا 15، بقیه جوابشون همه "خیلی" بود. خیلی اوضاع من داغونه.
با سلام مجدد
نه اتفاقاً یه نقطه قوت فوق العاده برای شروع دارید و اون هم شوهر محترمتون هستن.
مواردی که آیتم های مهمی برای شما نبودن نمی شه به این راحتی اصلاح کرد اما بقیه رو می شه با همراهی همسر و مشورت با دوستان (مثل برادران و خواهران شما در این سایت) و احیاناً روانشناس خبره متدین (که متأسفانه خیلی کمیابه) چاره اندیشی کرد و برا هر کدومشون یه راهی پیدا کرد. فقط یکی یکی!
حتی اگه هفتاد هشتاد درصدش هم برای شما تا حدی حل بشه به نظرم خوبه.
اما این وسط هدف اصلی نباید فراموش بشه. مهم آرامش زندگی مشترکه که باید حفظ بشه و هر تغییر و تحولی باید مورد رضایت هر دو همسر باشه وگرنه تبدیل می شه به تنش مخرب.
[="Black"]بچه ماهه!!! من انقد دلم بچه میخواد اما خانمم میگه فعلا زوده ! میگه بذار اول تو رو بزرگ کنم بعد !!! آخه من چه گناهی کردم که خودم بچه م (به قول خانمم) و دلم بچه میخوااااد .[/]
[="black"]بچه ماهه!!! من انقد دلم بچه میخواد اما خانمم میگه فعلا زوده ! میگه بذار اول تو رو بزرگ کنم بعد !!! آخه من چه گناهی کردم که خودم بچه م (به قول خانمم) و دلم بچه میخوااااد .[/]
شما گناهی نکردین، ولی خواهش می کنم به خانومتون فرصت بدین، بزارین یه مدتی بدون اینکه بخواد گوشه ذهنش همش این دغدغه رو داشته باشه که باید بچه بیارم، یه مدتی برای خودش خلوت کنه. بزارید خودش رو و جایگاه خودش رو توی زندگی پیدا کنه، هی اصرا نکنین که من بچه دوست دارم.... خواهش می کنم برادر من، زندگی رو به کام خانومتون تلخ نکنین.
نه اتفاقاً یه نقطه قوت فوق العاده برای شروع دارید و اون هم شوهر محترمتون هستن.
مواردی که آیتم های مهمی برای شما نبودن نمی شه به این راحتی اصلاح کرد اما بقیه رو می شه با همراهی همسر و مشورت با دوستان (مثل برادران و خواهران شما در این سایت) و احیاناً روانشناس خبره متدین (که متأسفانه خیلی کمیابه) چاره اندیشی کرد و برا هر کدومشون یه راهی پیدا کرد. فقط یکی یکی!
حتی اگه هفتاد هشتاد درصدش هم برای شما تا حدی حل بشه به نظرم خوبه.
اما این وسط هدف اصلی نباید فراموش بشه. مهم آرامش زندگی مشترکه که باید حفظ بشه و هر تغییر و تحولی باید مورد رضایت هر دو همسر باشه وگرنه تبدیل می شه به تنش مخرب.
سلام.
بازم ممنون از راهنمایی تون.
بنده دارم همه تلاشم رو می کنم تا از طریق اینترنت، سایت های مذهبی، کتاب خوندن، فایل های روان شناسی گوش دادن و.... مشکلاتم رو حل کنم.
به نظر می رسه باید سوالاتم رو به صورت ریز، مخصوصا اعتقادی ها و فلسفه وجودی ها!
رو توی بخش های دیگه ی این سایت مطرح کنم و فقط به بحث کلی بچه دار شدن گیر ندم.
دوستان عزیز، استاد امیدوار این مطالب رو به بنده فرمودند که من در این پست می گذارم که شاید اگر دوستانی مشکل مشابه من رو دارن، جواب خودشون رو در این فرمایشات پیدا کنن:
تشکر از شما که مطالب ارزنده جناب امیدوار رو برای همه قرار دادید.
تشخیص ایشون مبنی بر ایده آل گرایی و نوعی وسواس به نظرم تا حدی می تونه درست باشه و چه بسا بنده و سایرین هم به این مشکل مبتلا باشیم. معمولاً افراد درسخون و دقیق که رشته های فنی خوندن بیشتر به این ایده آل گرایی مخرب دچار می شن.
اما نکته ای در این بین وجود داره که با اجازتون عرض می کنم.
اولاً هر کسی باید به توان خودش نگاه کنه. تکلیف ما هم در حد توانمون هست نه بیش از اون.
ثانیاً برخی مشکلات انسان ذاتی اند و تغییرشون ساده نیست.
خانم هایی هستن که ذاتاً بچه خیلی دوست دارن. حتی تو اوضاع بد اقتصادی دوست دارن حداقل چهار پنج تا بچه داشته باشن. این لزوماً به معنای ایمان قوی اونها یا سستی ایمان بقیه نیست. به معنای تعطیلی مغز اقتصادی این خانم ها هم نیست! بلکه بیشتر یک معنای اصلی داره: این که ذخیره محبت مادرانه این افراد بالاست.
مثال دیگه: مردهایی هستن که تا خون می بینن غش می کنن! از طرفی بشر به گوشت حیوانات و قصاص قاتلین و جراحی و ... نیازمنده. حالا آیا باید حتماً این آقایون برن تو این مشاغل؟
فرزند صالح گلی از گل های بهشته. هر چه جمعیت امت اسلام زیادتر باشه (البته اگه مسلمانان شناسنامه ای دروغگو و فریبکار و گاهی حرامخور رو بشه امت اسلامی فرض کرد!) خوب خیلی خوبه. اما آیا همه وظیفه دارن به مقدار مساوی در این خوبی شریک باشن؟ خیر.
یکی بچه تولید می کنه. یکی بچه های مردم رو تربیت می کنه! هر دو در این نهضت شریکن. این طور نیست؟
از اون طرف بچه نطلبیده بر خلاف آب نطلبیده اصلاً مراد نیست بلکه مصیبته! وقتی بچه ای نطلبیده به دنیا میاد و مثلاً مادرش توان و انگیزه کافی برای رسیدگی به اونو نداره چه اتفاقی میفته؟ جواب بچه رو تو بزرگسالی چی می خواد بده؟ می خواد بگه مامان جون من توان بچه داری نداشتم فقط خواستم به وظیفه اسلامیم عمل کنم که تو رو بدنیا آوردم؟ مسخره نیست؟
به هر حال امیدوارم احساس شما با تغییر تغذیه و دریافت مشورت مناسب تغییر کنه. البته نه بطور موقت بلکه طوری که بشه بر اساسش برای آینده تصمیم گرفت. در این صورت باز هم به نظر حقیر وظیفه همسرتون این وسط سنگین تر از معموله و باید مسؤولیت بیشتری در مورد بچه داری قبول کنن تا ان شاء الله به مشکلی برنخورید.
راستی خواهش می کنم اگه با توصیه های طب سنتی در مورد عطر و ... روحیتون عوض شد توی سایت بفرمایید تا بقیه هم استفاده کنن. البته اگه تونستید به برنامه مفصلش عمل کنید!
من فکر می کنم هر کسی رو برای کاری آفریدن. شاید زمانی مهم ترین نقش خانم ها فرزندآوری بود. قطعاً تربیت فرزندان صالح خیلی ارزشمنده. هرچه بیشتر بهتر. اما هر کسی باید به توانمندی ها و مزیت ها و تکالیف خودش نگاه کنه. البته بدون تعصب و پیشداوری.
به نظرم آدمی که مشکل فلسفی داره نباید از دیگرانی تقلید کنه که خودشون هم نمی دونن دارن چیکار می کنن. باید جواب پیدا کنه وگرنه هر لحظه در طی مسیرش دچار تردید می شه.
راستی مطالعه کتاب «آیین زندگی» اثر دیل کارنگی هم شاید مفید باشه.
ترجمه بخش هایی از این کتاب با کمی اضافات با نگارش و اقتباس محمد جعفر امامی و مقدمه آیت الله مکارم شیرازی با عنوان «راه غلبه بر نگرانی ها و ناامیدی ها» به چاپ رسیده که خوندنش بد نیست. تو نسخه فارسی سعی شده حرف های دیل کارنگی با آیات و روایات تأیید و تکمیل بشه که در مواردی نچسب و بی ربطه. اما به قول شاعر پارسی در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
هر دو تو اینترنت پیدا می شن. اگه خواستید بفرمایید اینجا بذارمشون.
تشخیص ایشون مبنی بر ایده آل گرایی و نوعی وسواس به نظرم تا حدی می تونه درست باشه و چه بسا بنده و سایرین هم به این مشکل مبتلا باشیم. معمولاً افراد درسخون و دقیق که رشته های فنی خوندن بیشتر به این ایده آل گرایی مخرب دچار می شن.
احتمالا این فاکتور خیلی اثر داشته چون من هم فنی خوندم و چندین سال، فکر و ذهن اکثر دانشجوهایی که حداقل من می شناختم، به شدت ایده آل گرا شده بود.
ولی خودم می دونم که موارد دیگه ای مثل ایده آل گرایی خانواده، (که در خانواده من خیلی شدید بوده) و دوره کلاس های اخلاقی که بنده شرکت کردم و شاید در اون ها بیشتر به جنبه عقاب در دین بیشتر توجه می شده تا جنبه رحمت، (و این کلاس ها هم دو سه سالی طول کشیده)، در ایجاد یک ایده آل گرایی مخرب اثر داشته.
مؤمن;344001 نوشت:
یکی بچه تولید می کنه. یکی بچه های مردم رو تربیت می کنه! هر دو در این نهضت شریکن. این طور نیست؟
با این نظر خیلی مواقفم، همیشه به این فکر می کنم که اگه قراره به جامعه مسلمین با آوردن بچه خدمت کنم، خب چرا نرم همین الان یه بچه مسلمان از پروشگاه بیارم و براش امکان استفاده از فضای صمیمی و مهربان یه خانواده و بهره گیری از محبت رو فراهم نکنم؟ آیا این ارزشمندتر نیس؟ یکی الان خواسته یا ناخواسته اومده این دنیا و به هر دلیلی از نعمت پدر و مادر محروم شده، آیا کمک به اصلاح این افراد موثر تر از فرزند آوردن نیس؟
مؤمن;344001 نوشت:
راستی خواهش می کنم اگه با اصلاح تغذیه روحیتون عوض شد توی سایت بفرمایید تا [=13]برای بقیه هم قابل استفاده باشه.
متاسفانه به همه مواردی که دوست عزیز سادات موسوی اشاره کردند دسترسی ندارم، ولی تا اونجایی که بتونم استفاده می کنم و بعد از اون مدت اگه خدا بخواد همین جا اطلاع رسانی می کنم.
[="Teal"]سلام! من فقط پست اول شما رو خوندم و یک تناقض توش پیدا کردم! فکر میکنم ارزشش رو داشته باشه که بگم! تناقضتون رو قرمز میکنم!
سها;336697 نوشت:
سلام.
من 28 سالمه و یکسالمه که ازدواج کردم. همسرم به شدتتتتتتت علاقه به بچه داره ولی من از بچه دار شدن متنفرم.
نمی خوام کسی رو بیارم توی این دنیا که زجر بکشه. بعد هم مجبور باشه بعد از مردن سختی های عالم برزخ رو بکشه، شدائد قیامت رو تحمل کنه، این همه زجر رو بکشه تا بالاخره بعدش آیا به بهشت بره یا نره.
من نمی خوام مسئولیت آوردن آدمی به این دنیا و گذروندن این مراحل رو قبول کنم.
آیا از نظر دین، بر من به عنوان یک زن واجبه که بچه دار بشم؟
چون احادیثی که ثواب بچه دار شدن رو می گن خیلی در مقابل زجری که من باید بکشم برای بچه دار شدن بچه و بزرگ کردنش خیلی کمه و همین طور عذاب وجدان از آوردن یک موجود معصوم به این دنیای پر از سختی، داغونم می کنه.
مثلا این حدیث پیامبر که می فرمایند:
«وقتی زن باردار شد، ثواب و پاداش او مانند روزه دار، برپا کننده نماز و کسی است که با مال و جانش در راه خدا جهاد کند.
هنگامی که وضع حمل کرد، کسی بزرگیِ مزد و پاداش او را درک نمی کند.
وقتی به نوزداش شیر می دهد، هر مکیدن بچّه، ارزش آزاد کردن بنده ای از فرزندان اسماعیل علیه السّلام را دارد.
و هرگاه به طور کامل به فرزندش شیر داد، فرشته ای به او می گوید همه گناهان گذشته ات را بخشیده، از نو عمل آغاز کن.»
این پاداش فقط برای دو ساله. بعد هم باز هم به نظرم خیلی کمه در مقابل اینکه از وقتی که من بچه دار بشم دیگه عمرم از اون روز به بعد مال بچه اس و برای خودم وقتی ندارم و باید خودم رو وقف بچه بکنم. خواهشا به من نگید که وقت خواهی داشت و عمرم وقف بچه نمی شه که الان دارم دوستای خودم رو دور و برم می بینم که حتی یکساعت هم برای خودشون وقت ندارن.
وقتی نمیتونی درک کنی که پاداشت چقدره چطور میگی پاداشت کمه؟
اینقدر زیاده که قابل درک نیست!
بازم مشکلی داری؟[/]
[="Teal"]سلام! من فقط پست اول شما رو خوندم و یک تناقض توش پیدا کردم! فکر میکنم ارزشش رو داشته باشه که بگم! تناقضتون رو قرمز میکنم!
وقتی نمیتونی درک کنی که پاداشت چقدره چطور میگی پاداشت کمه؟
اینقدر زیاده که قابل درک نیست!
بازم مشکلی داری؟
[/]
خیلی جالبه، چه دقت نظری دارین :Kaf:
نه من اون قسمت رو دیدم، اما حرفم این بود که این برای دوساله، برای بعد از اون که دیگه تا پایان عمرت درگیر بچه ای، من راستش حدیثی در راستای اجر و پاداشش بعد از اون دوسالگی پیدا نکردم.
درضمن گیرم من از خدا برای بچه داری پاداش بیشتری بخوام، شما مشکلی دارین؟:ok: خدا قراره بده، منم بیشتر می خوام. فکر نمی کنم خود خدا مشکلی داشته باشن.
برای دوسال هم نیست ! برای یک ساعته! (همون یک ساعتی که داره وضع حمل میکنه)
حرف منم اینه که اصلا تو بگو برای یک ثانیه است! چه فرقی میکنه؟ وقتی اینقدر پاداشش بزرگ و زیاده که قابل درک نیست چه فرقی میکنه که مال دوسال باشه یا یک سال؟
مثل این میمونه که من به تو بگم این کاره یک ساعته رو برام انجام بده در عوض من اینقدر بهت پول میدم که هیچ کس تو دنیا نتونه بشمرشون! بعد تو بگی: نه این پولا ماله یک ساعته! کمه! سوال من اینه که چطور وقتی نمیدونی جقدره میگی کمه؟؟؟ شاید خدا از عمد اینو گفته کسی نتونه بگه کمه! گفته قابل درک نیست! پس با هیچ منطقی نمیتونی بگی کمه یا بیشتر میخوام! چه جوری از چیزی که قابل درک نیست بیشتر میخوای؟ با عقل من جور در نمیاد! بعدم چقدر توقعاتت بالای !:offlow:
:no:
دوستان
[="Green"]حفظ حرمت[/] و [="Red"]فخرفروشی نکردن[/] رو لطفا مدنظر داشته باشید!!
تا [="Orange"]کاربران بزرگوار [/]آزرده خاطر نشن و مسائلشون رو [="Blue"]با کارشناسان [/]راحت درمیون بذارن!
در این سایت بنا رو بر [="Green"]همدلی و مساعدت [/]گذاشتیم [="Red"]نه جبهه گیری و قضاوت[/]!
[="Green"][SPOILER]وفقکم ألله لما یحب ویرضی[/SPOILER][/]
سلام خانم سها
منم حستونو درک میکنم...اما فقط به همین تصویری که واسه خودتون انتخاب کردید نگاه کنید!...ادم حیفش میاد چنین گلی رو نداشته باشه...نه؟
توکل به خدا همه در ها رو باز میکنه...مهم نیت و تلاش شماست برای تربیت بچه....اینکه اون در اینده چی میشه و چه راهی میره...اگه راه درستو بره میشه خیر اخروی براتون که تا سالها بهد فوت(بعد 120 سال) خیراتش بهتون میرسه...اگرم راه کج بره خدای نکرده...از گردن شما ساقطه چون تلاشتونو کردید و هرکس مختاره....و ازمایشی برای والدین که چجور صبر میکنند.
وقتی شنیدم که نسل شیعه چقدر کمه...و اقای خامنه ای هم از جوونا خواستند که به زیاد شدن جمعیتمون کمک کنند...با خودم گفتم پس کجا ادم باید از ارزش های خودش در قبال ارزش های دین بگزره؟
سخته...هم از نظر فیزیکی هم مشغله های فکری بعدش....اما بهشت رفتن اسون نیست
امیدوارم وقتی به صورت فرزندتون نگاه میکنید خستگی تمام سال هایی که گذروندید از تنتون در بره:)
دوستان حفظ حرمت و فخرفروشی نکردن رو لطفا مدنظر داشته باشید!!
بنده هم موافقم.
باید احترام طرف مقابل رو در صحبت ها در هر شرایطی رعایت کنیم و مراقب باشیم که فقط خودمان در صحبت هایمان راحت نباشیم! تو بجای شما، افعال مفرد، نیش و کنایه ...
در جواب سها باید بگم مادر شدن نعمتی هستش که خداوند به هر کسی عطا نمی کنه، خدای مهربان همانطور که یک موجود رو به انسانها هدیه میده خودش هم روزیش رو تضمین میکنه پس ناشکری نکن و به مادر شدن فکر کن.:Mohabbat:
اگر ما مبناي سختگيرانه حضرتعالي را براي فرزند دار شدن بپذيريم، لازمه� �� اش اين است جز معصومين(ع) و بندگان خاص خدا، ديگر مسلمين به بهانه عدم خودسازي و... نمي‌بايست براي بچه‌دار شدن اقدام كنند!
اصولا اگر چنين مي‌بود و قرار بود مفاسدي كه شما ذكر كرده‌ايد بر بچه‌دار شدن مترتب شود، يقينا خداي متعال چنين فعلي (ابرداري و بچه‌دار شدن) را حرام مي‌كرد! و حال اينكه در دين مبين نه تنها حرام نيست بلكه به آن سفارش شده است.
در روايتي از رسول مكرم(ص) نقل شده است كه فرمودند تناسلو... فرزندآوري كنيد تا در قيامت به كثرت شما مباهات كنم!
در ادامه لازم مي‌دانم حضرتعالي را يادآور شوم كه، علت تامه براي هدايت و عاقبت بخيري و... فرزندان والدين نيستند! و اتفاقا اگر كسي به خود غره شود كه قابليت تربيت درست فرزند را دارد و... ممكن است از اين باور غلط اسيب ببيند و خداي بزرگ با بهانه‌اي او را متوجه كند كه تو هيچ‌كاره‌اي!!!
در پايان بد نيست كه به اين موارد بيشتر بيانديشيد:
محمد ابن ابي ابكر كه از خلصين و خصيصين مولي الموحدين علي عليه‌السلام است، فرزند كيست؟ پدرش كيست؟
نسب جعفر كذاب به چه شخصيتي مي‌رسد؟
پسر نوح نبي (ع) چطور؟
سلام سها جون جناب امیدوار از نظر من خیلی خوب تونستن حق مطلب رو ادا کنن، یعنی همه حرف من همینا بود ولی هرکاری کردم نتونستم درست بیان کنم:Gig: :khandeh!: من خیلی به این فکر می کنم که چطوری میشه که بعضی از فرزندان ائمه معصومین هم گمراه و خطاکار میشن؟ یعنی میشه گفت امامان هم اصول تربیت فرزند رو نمی دونستن یا بهش عمل نمی کردن؟ -نعوذ بالله- پس با این وصف حتما والدین، نقش تامه در تربیت فرزندشون ندارن خدایا خواسته ام از تو فقط عاقبت بخیریه:Doaa:
سلام سها جون جناب امیدوار از نظر من خیلی خوب تونستن حق مطلب رو ادا کنن، یعنی همه حرف من همینا بود ولی هرکاری کردم نتونستم درست بیان کنم:gig: :khandeh!: من خیلی به این فکر می کنم که چطوری میشه که بعضی از فرزندان ائمه معصومین هم گمراه و خطاکار میشن؟ یعنی میشه گفت امامان هم اصول تربیت فرزند رو نمی دونستن یا بهش عمل نمی کردن؟ -نعوذ بالله- پس با این وصف حتما والدین، نقش تامه در تربیت فرزندشون ندارن خدایا خواسته ام از تو فقط عاقبت بخیریه:doaa:
به عنوان ختم سخن
این روایت رو از تفسیر مجمع البیان دیدم که شاید به دل شما هم بنشینه:
از پيامبر آوردهاند كه فرمود: كودك تا رسيدن به مرحله بلوغ و نوجوانى، هر كار شايستهاى انجام دهد به حساب پدر و مادرش نوشته مىشود، و اگر به گناهى دست زد، نه چيزى به حساب او نوشته مىشود و نه به حساب پدر و مادرش.
آنگاه كه به نوجوانى رسيد و قلم تكليف بر او جريان يافت، خدا به دو فرشته همراه او فرمان مىدهد كه او را حفظ و ارشاد كنند.
زمانى كه به چهل سالگى رسيد و ايمان راستين داشت، خدا او را از بلاهاى سه گانه «جنون» «جذام» و «برص» در امان مىدارد.
هنگامى كه به پنجاه سالگى رسيد، خدا از او به صورت آسان حساب مىكشد، و آنگاه كه به شصت رسيد، او را به حقگرايى و توبه و اصلاح توجه مىدهد.
زمانى كه به هفتاد رسيد، آسمانيان او را دوست مىدارند و آنگاه كه به هشتاد سالگى گام نهاد، خدا كارهاى شايسته او را ثبت و از گناهانش مىگذرد.
هنگامى كه به نود رسيد، خدا گناه گذشته و آينده او را مىآمرزد، و وى را شفاعتگر خاندانش مىنگرد و در زمين او را «اسير خدا» مىشناسد.
هنگامى كه به پستترين مرحله عمر رسيد و ديگر گويى مىخواهد پس از آن آگاهى، ديگر چيزى را به خاطر نياورد، خداى مهربان براى او پاداش بهترين عملكرد دوران جوانىاش را مىنويسد و اگر گناهى هم از او سر زد چيزى به حسابش نوشته نمىشود.
خوب پس كسي كه خدا بهش طول عمر ميده خيلي چيزهاي ديگه هم ميده و اگه طول عمر نده اينا رو هم نمي ده
نعوذ بالله مگه خدا بي عدالته؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
سلامدوستم در این تفسیر، در مورد انسان هایی که در چهل سالگی ایمان راستین دارن صحبت شده که از این سن به بعد، این چنین مشمول رحمت خداوند میشن
در عوض انسان های مومنی که در سنین جوانی از دنیا میرن هم نسبت به دیگران مزیت هایی دارن. طبیعتا هرچی انسان بیشتر عمر کنه گناهانش هم بیشتر از کسیه که سال های کمتری زندگی کرده. خصوصا کسانی که در اول جوانی فوت می کنند در معرض خیلی از گناهان قرار نگرفتن. تعبیر من اینه که وقتی خدا نوجوان یا جوان مومنی رو از دنیا می بره، انگار دلش نمیومده که این انسان به گناه آلوده بشه و دوست داشته زودتر ببرش پیش خودش! در اطرافیان من که تمام کسایی که جوون مرگ شدن بچه هایی بودن که از همه بهتر و گل سرسبد خونواده هاشون بودن و همه از رفتنشون سوختن
پس عمر زیاد فقط برای مومنان باعث خیره وگرنه برای گناهکاران، فقط گناه و آلودگیشون رو بیشتر می کنه
با اجازه اساتید گرامی، مخصوصا استاد امیدوار، این نکات رو برای جمع بندی بحث می نویسم.
برای همه عزیزانی که ممکنه مثل من با بچه دار شدن مشکل داشته باشن:
این مشکل یا کلا همیشگی بوده، یعنی هیچ وقت بچه و بچه دار شدن رو دوست نداشتیم که من نمی دونم راهکار حل مشکل توی این حالت چیه .
و یا اینکه الان توی برهه ی خاصی و به دلیل شرایط اخیر زندگی پیش اومده،
برداشت بنده از مباحث مطرح شده در این تاپیک و بقیه سرچ هایی که توی این مدت داشتم اینه که:
1. تا شفاف شدن ذهنمون و حل شدن تقریبی این دغدغه ذهنی، بهتره اقدام به بچه دار شدن نکنیم. چون بعدا احتمالا این تفکرات، توی جاهای دیگه ی زندگی سر باز می کنه و خودش رو نشون می ده. حتی ممکنه این دیدگاه ها رو به فرزندمون منتقل کنیم.
2. سعی کنیم تا حد ممکن، در این شبهات موندن رو طولانی نکنیم، شبهه، یه پله برای رسیدن به یقین. نه جایی برای موندن!
3. اگه فشاری از بیرون روی ما وجود نداره، به خودمون یه مدتی وقت بدیم، سعی نکنیم مدام به این مسئله فکر کنیم و به دنبال راه حل باشیم.
4. اگه فشار بیرونی از طرف همسر برای بچه دار شدن هست، ازش دوستانه بخوایم که با توجه به شرایط روحی ما، باهامون همراهی کنه و درخواستش رو اگه اونقدرا ضروری نیس، به تاخیر بندازه.
5. اگر فشار و اصرار از طرف دیگرانه، مثل دوست و فامیل، بهتره از همین الان یاد بگیریم که به خاطر حرف اونا هرگز دست به اقدامی نزنیم! چون کم کم این برامون توی زندگی به یه عادت تبدیل می شه و دیگه همیشه به خاطر حرف مردم!! زندگی می کنیم! خیلی از پدر و مادرهای اطرافمون رو می بینیم که الان برای ازدواج بچه هاشون چه مشکلات حادی ایجاد می کنن فقط به این دلیل که معتقدند: مردم چی می گن!
6. سعی کنیم دیدمون رو نسبت به خودمون، اول به عنوان یک انسان و دوم به عنوان یک خانم اصلاح کنیم. بین دید سنت گرا و دید تجدد گرا نسبت به زن به یه تعادل برسیم! (نمی دونم چطوری!!) :Gig:
7. به جای تاکید مداوم بر مسئله بچه دار شدن، باید دنبال ریشه یابی دقیق مشکل بود. شناخت ریشه ها و درمان ریشه ها!
این ریشه ها ممکنه در همین سال های اخیر و یا حتی در دوران کودکی ایجاد شده باشن!
ممکنه به خاطر شبهات دینی باشن: از جمله فلسفه خلقت! حمکت خداوندی، رحمت و غضب خدا و....
و یا مشکلات خانوادگی،
و یا فشارهای اقتصادی،
ترس از اجتماع و نامناسب بودن محیط برای پرورش فرزند
و یا هزار دلیل دیگه،
که باید بهشون فکر کرد، دقیقا اون ها رو شناخت، و برای حل تک تکشون وقت کافی گذاشت.
8. ایده آل گرایی منجر به وسواس فکری می شه. ایده آل گرایی هایی مثل :
الف. این که ما دنبال ایجاد یک شرایط عالی مطلق محیطی باشیم تا در اون شرایط بتونیم به تربیت فرزندمون بپردازیم. (مثل جامعه خیلی پاک ، شرایط مالی خیلی خوب و...)
ب. این که بخوایم کاملا زندگی راحت و آزاد الانمون رو ادامه بدیم و به خاطر حفظ این شرایط، نخواهیم زیر بار مسئولیت بریم (نمی دونم این مورد جزو موارد ایده آل گرایی حساب می شه یا نه)
پ. این که از نظر دینی و معنوی، از خودمون و فرزندمون انتظار "عالی" بودن و مطلقا گناه نکردن رو داشته باشیم
9. سعی کنیم دیدمون به خدا و آخرت رو اصلاح کنیم. اگر به احتمال زیاد، جنبه خوف در ما شدت گرفته، رجایی تر بشیم .
10. سعی کنیم بیشتر با خدا خلوت کنیم، برای معنویت خودمون بیشتر وقت بزاریم، از دریای عظیم آرامش الهی، تا می تونیم بهره بگیریم تا اضطراب ها و تشویش های درونی مون، خود به خود آروم بشن.
11. روی قدرت خدا خیلییییییییییییی بیشتر از این ها حساب باز کنیم و سعی کنیم خودمون رو اونقدرها موثر ندونیم. خودمون، زندگی مون، بچه هامون و اینده اون ها و خودمون رو به خدا بسپاریم و یاد بگیریم بهش اعتماد کنیم. توکل کنیم. بدونیم که وقتی همه چیز رو به اون سپردیم، و اون رو به عنوان سرپرست انتخاب کردیم، اون حتماااااااااا بهترین ها رو برامون رقم می زنه.
علاوه بر همه این ها، حتما از کمک یه مشاور خوب و قابل اعتماد بهره بگیریم و در صورت نیاز، استفاده مرتب داروهای گیاهی رو هم تحت نظر یه پزشک خوب :ok: توی برنامه داشته باشیم.
و در نهایت، به خودمون زمان بدیم، زمان بدیم، زمان بدیم!
خيلي عالي بود عزيزم
به نظر من يه راهكار عملي خوندن سيره ي بزرگان هست، هم توي مسئله ي دين و هم غير ديني
چون در هر زمينه اي كه اين بزرگان تبهر داشتن، باعث شده بقيه ي جوانب زندگي شون كم تر به نظر بياد!
راستش من در كودكي داستان پيامبران رو خوندم و احساس مي كنم اين توي پس زمينه ي ذهنيم بي تاثير نبوده
ما كه علم كمي داريم ممكنه با اين علم كم تحت تاثير قرار بگيريم و همون طور كه گفتين بيشتر تحت تاثير خوف باشيم تا رجا ....
آفرين كه جمع بندي كردين بحث رو:Kaf:
کاربر مهمان خوش آمدید
دوستان عزیز، استاد امیدوار این مطالب رو به بنده فرمودند که من در این پست می گذارم که شاید اگر دوستانی مشکل مشابه من رو دارن، جواب خودشون رو در این فرمایشات پیدا کنن:
بسمه‌تعالي
خدمت شما خواهر محترم سلام عرض مي‌كنم و از درگاه الهي ايام همراه با بركتي را براي حضرتعالي مسئلت مي‌كنم.
در يكي از پستها، بنده را مورد عنايت قرار داده و درخواست نموده بوديد مجددا نكاتي را خدمتتان تقديم كنم.
از آنجا كه بر حسب وظيفه لازم مي‌دانم با شما شفاف و بي پرده صحبت كنم، لازم مي‌دانم پيشاپيش از شما عذر خواهي كنم.
خواهر ارجمند و گرامي؛
آنچه كه بنده از مجموع فرمايشات حضرتعالي و رويكردتان به مسائل برداشت كرده‌ام، اين است كه حضرتعالي با سختگيريهاي زياد از حد و قدم گذاردن در مسير آرمانگرايي و ايده آل طلبي، زندگي را به كام خود تلخ كرده و تا حدي دچار وسواس و همچنين اضطراب شده‌ايد.
به اعتقاد بنده اين افكار كه ظاهرا متكي به بهانه تربيت صحيح و... است بيش از آنكه جنبه اخلاقي و ارزشي داشته باشد جنبه پاتولوژيك و وسواس دارد. ممكن است ديگران حضرتعالي را به پاس اين حساسيت و مسوليت‌پذيري مورد ستايش قرار دهند و...اما به اعتقاد بنده و از نگاه روانشناختي، چنين خصوصيتي نه تنها سزاوار ستايش نيست، بلكه همانطور كه عرض شد ناشي از كمال زدگي و وسواس است، كه طبيعتا نيازمند مديريت و برطرف نمودن است. چرا كه در غير اينصورت، ممكن است موضوع جديدي تحت عنوان افسردگي هم به مسائل شما افزوده شود.!
به عبارتي آنچه كه از اهميت بيشتري برخوردار است، نوع نگاه شما به موضوعات و از جمله بارداري و...است.
بنده در شرايط فعلي و ماداميكه ذهنيتتان تغيير نكرده است، براي بارداري و بچه‌دار شدن توصيه‌اي ندارم( هرچند با باردار شدن شما در اين شرايط هم مخالف نيستم) اما تغيير ذهنيتتان به موضوعات مختلف و از جمله زندگي را ضروري مي‌دانم.
اگر ما مبناي سختگيرانه حضرتعالي را براي فرزند دار شدن بپذيريم، لازمه� �� اش اين است جز معصومين(ع) و بندگان خاص خدا، ديگر مسلمين به بهانه عدم خودسازي و... نمي‌بايست براي بچه‌دار شدن اقدام كنند!
اصولا اگر چنين مي‌بود و قرار بود مفاسدي كه شما ذكر كرده‌ايد بر بچه‌دار شدن مترتب شود، يقينا خداي متعال چنين فعلي (ابرداري و بچه‌دار شدن) را حرام مي‌كرد! و حال اينكه در دين مبين نه تنها حرام نيست بلكه به آن سفارش شده است.
در روايتي از رسول مكرم(ص) نقل شده است كه فرمودند تناسلو... فرزندآوري كنيد تا در قيامت به كثرت شما مباهات كنم!
در ادامه لازم مي‌دانم حضرتعالي را يادآور شوم كه، علت تامه براي هدايت و عاقبت بخيري و... فرزندان والدين نيستند! و اتفاقا اگر كسي به خود غره شود كه قابليت تربيت درست فرزند را دارد و... ممكن است از اين باور غلط اسيب ببيند و خداي بزرگ با بهانه‌اي او را متوجه كند كه تو هيچ‌كاره‌اي!!!
در پايان بد نيست كه به اين موارد بيشتر بيانديشيد:
محمد ابن ابي ابكر كه از خلصين و خصيصين مولي الموحدين علي عليه‌السلام است، فرزند كيست؟ پدرش كيست؟
نسب جعفر كذاب به چه شخصيتي مي‌رسد؟
پسر نوح نبي (ع) چطور؟
پس واق بين باشيد، با فراگيري شيوه‌هاي مديريت اضطراب، بر اضطراب خويش غلبه كرده و از سختگيري و افراط در زندگي فاصله بگيريد! ضمن اينكه بنده در برخي كامنتها ديدم كه برخي عزيزان تجويزهاي دارويي(گياهي) داشتند، مي‌توانيد از تجربيات اين عزيزان هم استفاده كنيد.
در پايان براي شما آز خداي بزرگ توفيق روز افزون مسئلت مي‌كنم. اگر صلاح دانستيد، اين مطالب را در تاپيك عمومي قرار دهيد در غير اينصورت خير.
امضاء » اميدوار
لطفا خودتان را وزن كنید !!!
امام علی (ع) فرمود:
عِبَادَ اللهِ، زِنُوا أَنْفُسَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُوزَنُوا،
ترجمه فارسی:
ای بندگان خدا! خودتان را وزن كنید و بسنجید قبل از آنكه
شما را وزن نمایند و بسنجند
ترجمه انگلیسی:
O' creatures of Allah weigh yourselves before you are weighed
نهج البلاغه- خطبه 90
جعفر کذاب...
تربیت شده در خانواده امام
http://www.askdin.com/thread1535.html
فقط یک مادر میتواند این کار را بکند
همان گونه كه خانوم سادات موسوي فرمودند يكي از عوامل گريز از اين مسائل خلط سودايي بودن مزاج هست
بهرحال خواهرم جلوگيري از توليد مثل در بين مسلمانان جفايي به رسول الله و آلش هست لذا بايد اعتقاد و اعتماد به ريزش نعمات و رحمات الهي به فرزندار شدن داشته باشيد
پس بيشتر از محدود كردن فرهنگ خانوادگي خود بهتر است نگاهي به اينده بيندازيد و سند چشم اندازي براي خود تعريف كنيد
مسئله بعدي اين است كه شوهرتان علاقه بيش از حد به بچه دارد پس اين حب و عشقي را كه بعد از امدن بچه مي تواند مودتي در خانواده شما ايجاد كند را سركوب نكنيد چون وجود بچه باعث تحكم و استواري شالوده و بنيان خانه و خانواده شود
پس زندگيتان را با وجود بچه بيمه كنيد
با سلام مجدد
نه اتفاقاً یه نقطه قوت فوق العاده برای شروع دارید و اون هم شوهر محترمتون هستن.
مواردی که آیتم های مهمی برای شما نبودن نمی شه به این راحتی اصلاح کرد اما بقیه رو می شه با همراهی همسر و مشورت با دوستان (مثل برادران و خواهران شما در این سایت) و احیاناً روانشناس خبره متدین (که متأسفانه خیلی کمیابه) چاره اندیشی کرد و برا هر کدومشون یه راهی پیدا کرد. فقط یکی یکی!
حتی اگه هفتاد هشتاد درصدش هم برای شما تا حدی حل بشه به نظرم خوبه.
اما این وسط هدف اصلی نباید فراموش بشه. مهم آرامش زندگی مشترکه که باید حفظ بشه و هر تغییر و تحولی باید مورد رضایت هر دو همسر باشه وگرنه تبدیل می شه به تنش مخرب.
[="Black"]بچه ماهه!!! من انقد دلم بچه میخواد اما خانمم میگه فعلا زوده ! میگه بذار اول تو رو بزرگ کنم بعد !!! آخه من چه گناهی کردم که خودم بچه م (به قول خانمم) و دلم بچه میخوااااد .[/]
شما گناهی نکردین، ولی خواهش می کنم به خانومتون فرصت بدین، بزارین یه مدتی بدون اینکه بخواد گوشه ذهنش همش این دغدغه رو داشته باشه که باید بچه بیارم، یه مدتی برای خودش خلوت کنه. بزارید خودش رو و جایگاه خودش رو توی زندگی پیدا کنه، هی اصرا نکنین که من بچه دوست دارم.... خواهش می کنم برادر من، زندگی رو به کام خانومتون تلخ نکنین.
سلام.
بازم ممنون از راهنمایی تون.
بنده دارم همه تلاشم رو می کنم تا از طریق اینترنت، سایت های مذهبی، کتاب خوندن، فایل های روان شناسی گوش دادن و.... مشکلاتم رو حل کنم.
به نظر می رسه باید سوالاتم رو به صورت ریز، مخصوصا اعتقادی ها و فلسفه وجودی ها!
رو توی بخش های دیگه ی این سایت مطرح کنم و فقط به بحث کلی بچه دار شدن گیر ندم.
از اینکه با دعاها و نظراتتون منو کمک می کنین خیلی ممنون.
تشکر از شما که مطالب ارزنده جناب امیدوار رو برای همه قرار دادید.
تشخیص ایشون مبنی بر ایده آل گرایی و نوعی وسواس به نظرم تا حدی می تونه درست باشه و چه بسا بنده و سایرین هم به این مشکل مبتلا باشیم. معمولاً افراد درسخون و دقیق که رشته های فنی خوندن بیشتر به این ایده آل گرایی مخرب دچار می شن.
اما نکته ای در این بین وجود داره که با اجازتون عرض می کنم.
اولاً هر کسی باید به توان خودش نگاه کنه. تکلیف ما هم در حد توانمون هست نه بیش از اون.
ثانیاً برخی مشکلات انسان ذاتی اند و تغییرشون ساده نیست.
خانم هایی هستن که ذاتاً بچه خیلی دوست دارن. حتی تو اوضاع بد اقتصادی دوست دارن حداقل چهار پنج تا بچه داشته باشن. این لزوماً به معنای ایمان قوی اونها یا سستی ایمان بقیه نیست. به معنای تعطیلی مغز اقتصادی این خانم ها هم نیست! بلکه بیشتر یک معنای اصلی داره: این که ذخیره محبت مادرانه این افراد بالاست.
مثال دیگه: مردهایی هستن که تا خون می بینن غش می کنن! از طرفی بشر به گوشت حیوانات و قصاص قاتلین و جراحی و ... نیازمنده. حالا آیا باید حتماً این آقایون برن تو این مشاغل؟
فرزند صالح گلی از گل های بهشته. هر چه جمعیت امت اسلام زیادتر باشه (البته اگه مسلمانان شناسنامه ای دروغگو و فریبکار و گاهی حرامخور رو بشه امت اسلامی فرض کرد!) خوب خیلی خوبه. اما آیا همه وظیفه دارن به مقدار مساوی در این خوبی شریک باشن؟ خیر.
یکی بچه تولید می کنه. یکی بچه های مردم رو تربیت می کنه! هر دو در این نهضت شریکن. این طور نیست؟
از اون طرف بچه نطلبیده بر خلاف آب نطلبیده اصلاً مراد نیست بلکه مصیبته! وقتی بچه ای نطلبیده به دنیا میاد و مثلاً مادرش توان و انگیزه کافی برای رسیدگی به اونو نداره چه اتفاقی میفته؟ جواب بچه رو تو بزرگسالی چی می خواد بده؟ می خواد بگه مامان جون من توان بچه داری نداشتم فقط خواستم به وظیفه اسلامیم عمل کنم که تو رو بدنیا آوردم؟ مسخره نیست؟
به هر حال امیدوارم احساس شما با تغییر تغذیه و دریافت مشورت مناسب تغییر کنه. البته نه بطور موقت بلکه طوری که بشه بر اساسش برای آینده تصمیم گرفت. در این صورت باز هم به نظر حقیر وظیفه همسرتون این وسط سنگین تر از معموله و باید مسؤولیت بیشتری در مورد بچه داری قبول کنن تا ان شاء الله به مشکلی برنخورید.
راستی خواهش می کنم اگه با توصیه های طب سنتی در مورد عطر و ... روحیتون عوض شد توی سایت بفرمایید تا بقیه هم استفاده کنن. البته اگه تونستید به برنامه مفصلش عمل کنید!
تشکر از توجه شما.:Hedye:
من فکر می کنم هر کسی رو برای کاری آفریدن. شاید زمانی مهم ترین نقش خانم ها فرزندآوری بود. قطعاً تربیت فرزندان صالح خیلی ارزشمنده. هرچه بیشتر بهتر. اما هر کسی باید به توانمندی ها و مزیت ها و تکالیف خودش نگاه کنه. البته بدون تعصب و پیشداوری.
به نظرم آدمی که مشکل فلسفی داره نباید از دیگرانی تقلید کنه که خودشون هم نمی دونن دارن چیکار می کنن. باید جواب پیدا کنه وگرنه هر لحظه در طی مسیرش دچار تردید می شه.
راستی مطالعه کتاب «آیین زندگی» اثر دیل کارنگی هم شاید مفید باشه.
ترجمه بخش هایی از این کتاب با کمی اضافات با نگارش و اقتباس محمد جعفر امامی و مقدمه آیت الله مکارم شیرازی با عنوان «راه غلبه بر نگرانی ها و ناامیدی ها» به چاپ رسیده که خوندنش بد نیست. تو نسخه فارسی سعی شده حرف های دیل کارنگی با آیات و روایات تأیید و تکمیل بشه که در مواردی نچسب و بی ربطه. اما به قول شاعر پارسی در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
هر دو تو اینترنت پیدا می شن. اگه خواستید بفرمایید اینجا بذارمشون.
موفق باشید.:Hedye:
احتمالا این فاکتور خیلی اثر داشته چون من هم فنی خوندم و چندین سال، فکر و ذهن اکثر دانشجوهایی که حداقل من می شناختم، به شدت ایده آل گرا شده بود.
ولی خودم می دونم که موارد دیگه ای مثل ایده آل گرایی خانواده، (که در خانواده من خیلی شدید بوده) و دوره کلاس های اخلاقی که بنده شرکت کردم و شاید در اون ها بیشتر به جنبه عقاب در دین بیشتر توجه می شده تا جنبه رحمت، (و این کلاس ها هم دو سه سالی طول کشیده)، در ایجاد یک ایده آل گرایی مخرب اثر داشته.
با این نظر خیلی مواقفم، همیشه به این فکر می کنم که اگه قراره به جامعه مسلمین با آوردن بچه خدمت کنم، خب چرا نرم همین الان یه بچه مسلمان از پروشگاه بیارم و براش امکان استفاده از فضای صمیمی و مهربان یه خانواده و بهره گیری از محبت رو فراهم نکنم؟ آیا این ارزشمندتر نیس؟ یکی الان خواسته یا ناخواسته اومده این دنیا و به هر دلیلی از نعمت پدر و مادر محروم شده، آیا کمک به اصلاح این افراد موثر تر از فرزند آوردن نیس؟
متاسفانه به همه مواردی که دوست عزیز سادات موسوی اشاره کردند دسترسی ندارم، ولی تا اونجایی که بتونم استفاده می کنم و بعد از اون مدت اگه خدا بخواد همین جا اطلاع رسانی می کنم.
[="Teal"]سلام! من فقط پست اول شما رو خوندم و یک تناقض توش پیدا کردم! فکر میکنم ارزشش رو داشته باشه که بگم! تناقضتون رو قرمز میکنم!
وقتی نمیتونی درک کنی که پاداشت چقدره چطور میگی پاداشت کمه؟
اینقدر زیاده که قابل درک نیست!
بازم مشکلی داری؟[/]
ببینیدشمامجبوربه بچه دارشدن نیستید
اماتوجه داشته باشیدکه مادرشدن یکی ازموهبتهای الهی است
شماچراجنبه منفی قضیه رادرنظرمیگیرید؟
شمامی توانیدمربی فرزندتان باشید
مربی یعنی معلم وتربیت کننده
معلم بودن شغل انبیاست.خداوندبه ماخانمهااین امتیازراداده که معلم فرزندانمان باشیم
خیلی ازدوستان من علیرغم ازدواج وبچه داری مشغول رشدوتحصیل هستند
درضمن بچه دارشدن علیرغم سختی های ظاهری تاثیرات فراوانی برسلامت جسمی وروحی شمادارد
شمامیتوانیدبابه دنیاآوردن یک فرزندنسلی ازخودبه جابگذاریدکه تاروزقیامت حتی پس ازمرگتان اعمال نیکشان به شمابرمی گردد
خیلی جالبه، چه دقت نظری دارین :Kaf:
نه من اون قسمت رو دیدم، اما حرفم این بود که این برای دوساله، برای بعد از اون که دیگه تا پایان عمرت درگیر بچه ای، من راستش حدیثی در راستای اجر و پاداشش بعد از اون دوسالگی پیدا نکردم.
درضمن گیرم من از خدا برای بچه داری پاداش بیشتری بخوام، شما مشکلی دارین؟:ok: خدا قراره بده، منم بیشتر می خوام. فکر نمی کنم خود خدا مشکلی داشته باشن.
برای دوسال هم نیست ! برای یک ساعته! (همون یک ساعتی که داره وضع حمل میکنه)
حرف منم اینه که اصلا تو بگو برای یک ثانیه است! چه فرقی میکنه؟ وقتی اینقدر پاداشش بزرگ و زیاده که قابل درک نیست چه فرقی میکنه که مال دوسال باشه یا یک سال؟
مثل این میمونه که من به تو بگم این کاره یک ساعته رو برام انجام بده در عوض من اینقدر بهت پول میدم که هیچ کس تو دنیا نتونه بشمرشون!
بعد تو بگی: نه این پولا ماله یک ساعته! کمه!
سوال من اینه که چطور وقتی نمیدونی جقدره میگی کمه؟؟؟
شاید خدا از عمد اینو گفته کسی نتونه بگه کمه!
گفته قابل درک نیست! پس با هیچ منطقی نمیتونی بگی کمه یا بیشتر میخوام!
چه جوری از چیزی که قابل درک نیست بیشتر میخوای؟
با عقل من جور در نمیاد!
بعدم چقدر توقعاتت بالای !:offlow:
سلام علیکم
:no:
دوستان
[="Green"]حفظ حرمت[/] و [="Red"]فخرفروشی نکردن[/] رو لطفا مدنظر داشته باشید!!
تا [="Orange"]کاربران بزرگوار [/]آزرده خاطر نشن و مسائلشون رو [="Blue"]با کارشناسان [/]راحت درمیون بذارن!
در این سایت بنا رو بر [="Green"]همدلی و مساعدت [/]گذاشتیم [="Red"]نه جبهه گیری و قضاوت[/]!
سلام خانم سها
منم حستونو درک میکنم...اما فقط به همین تصویری که واسه خودتون انتخاب کردید نگاه کنید!...ادم حیفش میاد چنین گلی رو نداشته باشه...نه؟
توکل به خدا همه در ها رو باز میکنه...مهم نیت و تلاش شماست برای تربیت بچه....اینکه اون در اینده چی میشه و چه راهی میره...اگه راه درستو بره میشه خیر اخروی براتون که تا سالها بهد فوت(بعد 120 سال) خیراتش بهتون میرسه...اگرم راه کج بره خدای نکرده...از گردن شما ساقطه چون تلاشتونو کردید و هرکس مختاره....و ازمایشی برای والدین که چجور صبر میکنند.
وقتی شنیدم که نسل شیعه چقدر کمه...و اقای خامنه ای هم از جوونا خواستند که به زیاد شدن جمعیتمون کمک کنند...با خودم گفتم پس کجا ادم باید از ارزش های خودش در قبال ارزش های دین بگزره؟
سخته...هم از نظر فیزیکی هم مشغله های فکری بعدش....اما بهشت رفتن اسون نیست
امیدوارم وقتی به صورت فرزندتون نگاه میکنید خستگی تمام سال هایی که گذروندید از تنتون در بره:)
بنده هم موافقم.
باید احترام طرف مقابل رو در صحبت ها در هر شرایطی رعایت کنیم و مراقب باشیم که فقط خودمان در صحبت هایمان راحت نباشیم! تو بجای شما، افعال مفرد، نیش و کنایه ...
در صحبت با نامحرم که این مسأله مهم تر هم هست!
البته اول به خودم می گویم.:ok:
موفق باشید.:Hedye:
آره بعضی بچه ها اینجوری اند!
خدا نصیب همه کنه. :ok:
پسر من که اینجوریه. خدا نصیب شما هم بکنه!
در جواب سها باید بگم مادر شدن نعمتی هستش که خداوند به هر کسی عطا نمی کنه، خدای مهربان همانطور که یک موجود رو به انسانها هدیه میده خودش هم روزیش رو تضمین میکنه پس ناشکری نکن و به مادر شدن فکر کن.:Mohabbat:
سلام سها جون
جناب امیدوار از نظر من خیلی خوب تونستن حق مطلب رو ادا کنن، یعنی همه حرف من همینا بود ولی هرکاری کردم نتونستم درست بیان کنم:Gig: :khandeh!:
من خیلی به این فکر می کنم که چطوری میشه که بعضی از فرزندان ائمه معصومین هم گمراه و خطاکار میشن؟ یعنی میشه گفت امامان هم اصول تربیت فرزند رو نمی دونستن یا بهش عمل نمی کردن؟ -نعوذ بالله-
پس با این وصف حتما والدین، نقش تامه در تربیت فرزندشون ندارن
خدایا خواسته ام از تو فقط عاقبت بخیریه:Doaa:
ماشاالله. :ok: خدا انشاالله حفظشون کنه و خودش همیشه پشت و پناه گل پسرتون باشه.:hamdel:
ممنون از راهنمایی ات ریحانه سادات جون.
از همه دوستان به خاطر راهنمایی های خوبشون ممنونم.
موفق باشید
التماس دعا.
به عنوان ختم سخن
این روایت رو از تفسیر مجمع البیان دیدم که شاید به دل شما هم بنشینه:
از پيامبر آوردهاند كه فرمود: كودك تا رسيدن به مرحله بلوغ و نوجوانى، هر كار شايستهاى انجام دهد به حساب پدر و مادرش نوشته مىشود، و اگر به گناهى دست زد، نه چيزى به حساب او نوشته مىشود و نه به حساب پدر و مادرش.
آنگاه كه به نوجوانى رسيد و قلم تكليف بر او جريان يافت، خدا به دو فرشته همراه او فرمان مىدهد كه او را حفظ و ارشاد كنند.
زمانى كه به چهل سالگى رسيد و ايمان راستين داشت، خدا او را از بلاهاى سه گانه «جنون» «جذام» و «برص» در امان مىدارد.
هنگامى كه به پنجاه سالگى رسيد، خدا از او به صورت آسان حساب مىكشد، و آنگاه كه به شصت رسيد، او را به حقگرايى و توبه و اصلاح توجه مىدهد.
زمانى كه به هفتاد رسيد، آسمانيان او را دوست مىدارند و آنگاه كه به هشتاد سالگى گام نهاد، خدا كارهاى شايسته او را ثبت و از گناهانش مىگذرد.
هنگامى كه به نود رسيد، خدا گناه گذشته و آينده او را مىآمرزد، و وى را شفاعتگر خاندانش مىنگرد و در زمين او را «اسير خدا» مىشناسد.
هنگامى كه به پستترين مرحله عمر رسيد و ديگر گويى مىخواهد پس از آن آگاهى، ديگر چيزى را به خاطر نياورد، خداى مهربان براى او پاداش بهترين عملكرد دوران جوانىاش را مىنويسد و اگر گناهى هم از او سر زد چيزى به حسابش نوشته نمىشود.
التماس دعا
خوب پس كسي كه خدا بهش طول عمر ميده خيلي چيزهاي ديگه هم ميده و اگه طول عمر نده اينا رو هم نمي ده
نعوذ بالله مگه خدا بي عدالته؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
سلام دوستم
در این تفسیر، در مورد انسان هایی که در چهل سالگی ایمان راستین دارن صحبت شده که از این سن به بعد، این چنین مشمول رحمت خداوند میشن
در عوض انسان های مومنی که در سنین جوانی از دنیا میرن هم نسبت به دیگران مزیت هایی دارن. طبیعتا هرچی انسان بیشتر عمر کنه گناهانش هم بیشتر از کسیه که سال های کمتری زندگی کرده. خصوصا کسانی که در اول جوانی فوت می کنند در معرض خیلی از گناهان قرار نگرفتن. تعبیر من اینه که وقتی خدا نوجوان یا جوان مومنی رو از دنیا می بره، انگار دلش نمیومده که این انسان به گناه آلوده بشه و دوست داشته زودتر ببرش پیش خودش! در اطرافیان من که تمام کسایی که جوون مرگ شدن بچه هایی بودن که از همه بهتر و گل سرسبد خونواده هاشون بودن و همه از رفتنشون سوختن
پس عمر زیاد فقط برای مومنان باعث خیره وگرنه برای گناهکاران، فقط گناه و آلودگیشون رو بیشتر می کنه
با اجازه اساتید گرامی، مخصوصا استاد امیدوار، این نکات رو برای جمع بندی بحث می نویسم.
برای همه عزیزانی که ممکنه مثل من با بچه دار شدن مشکل داشته باشن:
این مشکل یا کلا همیشگی بوده، یعنی هیچ وقت بچه و بچه دار شدن رو دوست نداشتیم که من نمی دونم راهکار حل مشکل توی این حالت چیه .
و یا اینکه الان توی برهه ی خاصی و به دلیل شرایط اخیر زندگی پیش اومده،
برداشت بنده از مباحث مطرح شده در این تاپیک و بقیه سرچ هایی که توی این مدت داشتم اینه که:
1. تا شفاف شدن ذهنمون و حل شدن تقریبی این دغدغه ذهنی، بهتره اقدام به بچه دار شدن نکنیم. چون بعدا احتمالا این تفکرات، توی جاهای دیگه ی زندگی سر باز می کنه و خودش رو نشون می ده. حتی ممکنه این دیدگاه ها رو به فرزندمون منتقل کنیم.
2. سعی کنیم تا حد ممکن، در این شبهات موندن رو طولانی نکنیم، شبهه، یه پله برای رسیدن به یقین. نه جایی برای موندن!
3. اگه فشاری از بیرون روی ما وجود نداره، به خودمون یه مدتی وقت بدیم، سعی نکنیم مدام به این مسئله فکر کنیم و به دنبال راه حل باشیم.
4. اگه فشار بیرونی از طرف همسر برای بچه دار شدن هست، ازش دوستانه بخوایم که با توجه به شرایط روحی ما، باهامون همراهی کنه و درخواستش رو اگه اونقدرا ضروری نیس، به تاخیر بندازه.
5. اگر فشار و اصرار از طرف دیگرانه، مثل دوست و فامیل، بهتره از همین الان یاد بگیریم که به خاطر حرف اونا هرگز دست به اقدامی نزنیم! چون کم کم این برامون توی زندگی به یه عادت تبدیل می شه و دیگه همیشه به خاطر حرف مردم!! زندگی می کنیم! خیلی از پدر و مادرهای اطرافمون رو می بینیم که الان برای ازدواج بچه هاشون چه مشکلات حادی ایجاد می کنن فقط به این دلیل که معتقدند: مردم چی می گن!
6. سعی کنیم دیدمون رو نسبت به خودمون، اول به عنوان یک انسان و دوم به عنوان یک خانم اصلاح کنیم. بین دید سنت گرا و دید تجدد گرا نسبت به زن به یه تعادل برسیم! (نمی دونم چطوری!!) :Gig:
7. به جای تاکید مداوم بر مسئله بچه دار شدن، باید دنبال ریشه یابی دقیق مشکل بود. شناخت ریشه ها و درمان ریشه ها!
این ریشه ها ممکنه در همین سال های اخیر و یا حتی در دوران کودکی ایجاد شده باشن!
ممکنه به خاطر شبهات دینی باشن: از جمله فلسفه خلقت! حمکت خداوندی، رحمت و غضب خدا و....
و یا مشکلات خانوادگی،
و یا فشارهای اقتصادی،
ترس از اجتماع و نامناسب بودن محیط برای پرورش فرزند
و یا هزار دلیل دیگه،
که باید بهشون فکر کرد، دقیقا اون ها رو شناخت، و برای حل تک تکشون وقت کافی گذاشت.
8. ایده آل گرایی منجر به وسواس فکری می شه. ایده آل گرایی هایی مثل :
الف. این که ما دنبال ایجاد یک شرایط عالی مطلق محیطی باشیم تا در اون شرایط بتونیم به تربیت فرزندمون بپردازیم. (مثل جامعه خیلی پاک ، شرایط مالی خیلی خوب و...)
ب. این که بخوایم کاملا زندگی راحت و آزاد الانمون رو ادامه بدیم و به خاطر حفظ این شرایط، نخواهیم زیر بار مسئولیت بریم (نمی دونم این مورد جزو موارد ایده آل گرایی حساب می شه یا نه)
پ. این که از نظر دینی و معنوی، از خودمون و فرزندمون انتظار "عالی" بودن و مطلقا گناه نکردن رو داشته باشیم
ت...........
9. سعی کنیم دیدمون به خدا و آخرت رو اصلاح کنیم. اگر به احتمال زیاد، جنبه خوف در ما شدت گرفته، رجایی تر بشیم .
10. سعی کنیم بیشتر با خدا خلوت کنیم، برای معنویت خودمون بیشتر وقت بزاریم، از دریای عظیم آرامش الهی، تا می تونیم بهره بگیریم تا اضطراب ها و تشویش های درونی مون، خود به خود آروم بشن.
11. روی قدرت خدا خیلییییییییییییی بیشتر از این ها حساب باز کنیم و سعی کنیم خودمون رو اونقدرها موثر ندونیم. خودمون، زندگی مون، بچه هامون و اینده اون ها و خودمون رو به خدا بسپاریم و یاد بگیریم بهش اعتماد کنیم. توکل کنیم. بدونیم که وقتی همه چیز رو به اون سپردیم، و اون رو به عنوان سرپرست انتخاب کردیم، اون حتماااااااااا بهترین ها رو برامون رقم می زنه.
علاوه بر همه این ها، حتما از کمک یه مشاور خوب و قابل اعتماد بهره بگیریم و در صورت نیاز، استفاده مرتب داروهای گیاهی رو هم تحت نظر یه پزشک خوب :ok: توی برنامه داشته باشیم.
و در نهایت، به خودمون زمان بدیم، زمان بدیم، زمان بدیم!
اگه نکته یا اصلاحیه ای به ذهن بزرگواران می رسه ممنون می شم کمک کنین.
خيلي عالي بود عزيزم
به نظر من يه راهكار عملي خوندن سيره ي بزرگان هست، هم توي مسئله ي دين و هم غير ديني
چون در هر زمينه اي كه اين بزرگان تبهر داشتن، باعث شده بقيه ي جوانب زندگي شون كم تر به نظر بياد!
راستش من در كودكي داستان پيامبران رو خوندم و احساس مي كنم اين توي پس زمينه ي ذهنيم بي تاثير نبوده
ما كه علم كمي داريم ممكنه با اين علم كم تحت تاثير قرار بگيريم و همون طور كه گفتين بيشتر تحت تاثير خوف باشيم تا رجا ....
آفرين كه جمع بندي كردين بحث رو:Kaf: