پندار نیک، کردار نیک، گفتار نیک

[=arial]یکی از سنن متقن ایرانیان باستان ازدواج با محارم بوده است و هدف از ان حفظ اصالت خون و نژاد اهورایی در خانواده اشراف خصوصا شاهان بوده است نژاد اهورایی و فره کیانی فقط از ان اشراف و روحانیون بوده است و برای حفظ اصالت خون و نژاد شاهان ایرانی با محارم خود ازدواج میکردند .

[=arial]حالا هرکس می خواهد از حقیقت دور باشد و خود و مردم را فریب دهد و هرجور که می خواهد واژه ختودت را ترجمه نماید اما نمی تواند مردم را فریب دهد چون این سنت انقدر ارزشمند و متقن بوده که در سراسر منابع دینی امده است و بر اجرای آن تاکید بسیار شده است.:Sham:
[=arial]
[=arial]بار دیگر با منابع ان تکرار میکنم دیگه نگوید دهخدا !!دقت بفرماید به منابع !!:Sham:
[=arial]موار[=arial]د استفاده وازه ختودت و معنای ان

[=arial]در ویسپرد میخوانیم :« [=arial]يك جوان نیک اندیش [=arial]،نیک [=arial]گفتار[=arial]،[=arial]نیک کردار را ایستاده خواهم ، یک جوان سخنگوی ایستاده خواهم ، انکه[=arial]ختودت[=arial]بجای اورد ایستاده خواهم » ویسپرد 37 /3 [=arial]3 . ویسپرد ترجمه پورداود و فره وشی ، چاپ سوم ، انتشارات دانشگاه تهران سال 56

[=arial]همین متن عینا در گشتاسب پشت بند 17 تکرار شده است . و باز همین متن با تفاوتی اندک در پاره ای از نماز شبانگاه (=اوسیروتریمگاه) امده است : « جوان نیک پندار ، نیک گفتار ، نیک کردار ، بهدین پاک و سرور پاکی را میستاییم ، جوان سخنگوی پاک و سرور پاکی را ما میستاییم ، پاک دینی که ختودت کرده باشد » خرده اوستا 168 /8 ، خرده اوستا پورداود انجمن زرشتیان ایرانی و انجمن ایران بمبئی
[=arial]در وندید[=arial]اد که احکام دینی را بیان میکند یکی از مطهرات که فرد نجس را پاک میکند [=arial]، ش[=arial]اش زن[=arial]یا مردی است که ختودت به جای اورده باشد « افرادی که مرده ای را به دخمه برده اند[=arial]، باید در همان جا چند گام دورتر از مرده بنشینند تا مزدا پرستان برای شان [=arial]،[=arial]شاش[=arial]بیاورند که سرو تن خود را بدان بشورند شاش های پاک کننده:شاش ستوران و شاش زن و[=arial]مردی که ختودت کرده باشند » وندیداد 2/ 867/ 8 /13[=arial]. (سنت ختودت در اوستای روزگار ساسانی یک نسک یا کتاب ویژه داشته نسک یازده اوستای ساسانی موسوم به وشتگ نسک پیرامون سنت ختودت و احکام ان بوده است .ن.ک: وندیداد 2 / 953 ، 954و 967) وندیداد هاشم رضی
[=arial]مفهوم و معنای واژه ختودت در یسنا و یشتهای کهن امده است : « ارت دختر اهورامزدا ، خواهر امشاسپندان است» یشتها 2/187/2
[=arial]« ای ارت ! پدر تو اهورا مزدا .. مادر تو است سپندارمذ ، برادران تو هستند سروش ، رشن و مهر » یشتها 2/190 /16 ، یشتها بخش 1و 2 چاپ سوم انتشارات دانشگاه تهران سال 56 استاد پورداود

[=arial]در حکمت دینی اریایی سنت ختودت ریشه اهورایی دارد :
[=arial]« دیوان گفتند اگر[=arial]مزدا میدانست که باید ختودت با مادر کند ، روشنایی پدید می امدو خورشید پسرش میشد و[=arial]اهورامزدا با خواهرش ختودت مینمود و ماه پدیدار میگشت . اهریمن به گروه دیوان[=arial]گفت : لب نگشایید که مزدا این راز نفهمد [=arial]، اما "م[=arial]همی دیو" این راز را به مزدا بگفت و مزدا[=arial]چنان کرد ( یعنی با مادرش ختودت نمود) و روشنایی پدیدار گشت [=arial]»و[=arial]ندیداد 2 /975 و[=arial] 976

[=arial]در فلسفه افرینش اریایی امده است که : « اهریمن تنها[=arial]گیتی را که کیومرث باشد نابود کرد سپس کیومرث به گونه خواهر و برادری شد و به نام[=arial]مشی و مشیانه به زمین بازگشت و سنت ختودت بجای اورد و نسل بشر در گیتی پدیدار گشت [=arial]» و[=arial]ندیداد 2 / 975 نیز دادستان دینیک 37 /82 .84 65 /7 +بند هشن 15 /24 +روايت داراب[=arial]هرمزد 1/259 و 260

[=arial]«[=arial]و سرانجام اهورا مزدا خود در حضور زرتشت سنت ختودت به[=arial]جای اورد و برای بندگان مقرر داشت[=arial]،[=arial] و در برابر شگفتی و اعتراض زرتشت ، به او فهماند[=arial]که در این سنت فایدتی بس بزرگ و مهم است که طهارت خون و نژاد و نسل شامل میشود[=arial]ازاینرو ثوابی بی حساب دارد » وندیداد 2/938 و939 کتاب روایت پهلوی + رساله امیداشه[=arial]وهیشتان[=arial] .[=arial] احکام ختودت در کتب دینی پهلوی بهطور مشروح و مفصل امده است.
[=arial]روایت پهلوی ترجمه مهشید میرفخرایی چاپ سال 1367

[=arial]این سنت برای حفظ اصالت خون و[=arial]نژاد بيشتر در بین طبقه اشراف و روحانيون مرسوم بو[=arial]ده[=arial] است
[=arial]در سراسر دوران بلند[=arial]تاریخی با توجه به انگیزه حفظ طهارت خون و اصالت نژاد و نسل و انتقال قدرت و ثروت[=arial]در خانواده و خاندان و قبیله ، اشرافیت و روحانیت و حاکمیت سیاسی اقتصادی اجتماعی[=arial]ایران باستان سنت ختودت به جای اورده میشد[=arial] .
[=arial]درگزارش[=arial]کتزیایس امده است که در میان مادها و پارس ها رسم براین بود که پسر یا دختر و یا[=arial]داماد قانونا به پادشاهی میرسید[=arial].[=arial]از اینرو شاهان غالبا با خواهران خود ختودت[=arial]میکردند . ن.ک : دیاکونوف 7/390
[=arial]کوروش با خواهر مادرش دختر[=arial]استیاگ اخرین پادشاه ماد ختودت کرد . کمبوجیه با خواهرش اتوسا ختودت کرد . داریوش[=arial]دوم با دو دخترش اتوسا و امسترتیدا ختودت کرد . ن.ک : دیاکونوف 7/ 611 و[=arial] 430
[=arial]اردشیر دوم با دختر خویش و اردشیر سوم با مادرش ختودت[=arial]به جای اورد . ن.ک : وندیداد 2 /972
[=arial]در دوره اشکان این سنت[=arial]ارایی معمول بوده و داستان ویس و رامین نشان ختودت میان برادر و خواهر دارد[=arial] . [=arial]وندیداد 2/977
[=arial]در دوره ساسانی شاهپور اول با دخترش اذر[=arial]ناهید ختودت کرد و بهرام با دخترش ختودت نمود . دختر شاهپور اول با برادرش نرسی ینت[=arial]ختودت بجای اورد . ن.ک : همان
[=arial]مهران گنشسب از مقامات برجسته[=arial]دربار هرمزد چهارم ساسانی با خواهر ختودت نمود .ن.ک همان : 2 /980
[=arial]قباد ساسانی با دختر یا خواهرش سامبیکه و خواهرزاده اش ختودت نمود . همان 2[=arial]/ 982

[=arial]گویا این سنت در برخی از دوران های تاریخی دچار افول[=arial]شده بود . [=arial]موبد کریتر برجسته[=arial] ترین موبد دوران تاریخی در منشور جاویدان خود مینویسد[=arial]،
[=arial]« [=arial]بسیاری پیوند هم خون برقرار کردم و بسیاری که بی ایمان بودند به ان ایمان[=arial]امدند...» ن.ک : همان 2/
[=arial]923
[=arial]پنجاه سال پس از کریتر ، [=arial]اذرپاد مهر اسپند[=arial] که در احیای ایین و فرهنگ باستان و میراث دینی دوران تاریخی سرامد همه موبدان تاریخ باستان است بفرمود : « زن از پیوند خویش کنید که پیوندتان دورتر نرود ، چه تباهی و اشوب و زیانی از این بیشتر و بزرگتر که دختر خویش بدهند و پسر خویش را دختر کسان به زنی خواهند تا دوده تباه شود » وندیداد2/931

[=arial]در فقه دوران دینی امده است که : « نرسی بزرمهر این سه وازه را گفته است که کرفۀ [=arial]خویدودس[=arial] (=ختودت) گناه مرگ ارزان را نابود کند ... ونیز شایسته است مرد را که زن خویش را از خود ابستن یابد(یعنی براساس سنت ختودت عمل کند)» شایست ناشایست 101/ 42
[=arial]در کتاب دین گفته شده که :« خشم به پیش اهریمن دوید و گفت که من در گیتی نروم چه هرمز خدای در گیتی سه چیز است که من در برابر انها هیچ نتوانم کرد . اهریمن که در گاهنبار برس ، اگر از ایشان یکی از دیری بدزدید ، گاهنبار شکسته شد و کار به کام تو باشد . در میزد برس اگر از ایشان یکی سخن بگوید ، میزد شکسته شد ، و کار به کام تو باشد . [=arial]خویدودس (ختودت[=arial]) را رها کن چه من چاره ان ندانم . چه هرکس زن را چهار بار به نزدیک شد ، از خویش هرمزد و امشاسپندان جدا شد » شایست ناشایست 1 /18/234 و233 + راویت پهلوی 4/ 8 / 9 -1.

[=arial]مو[=arial]بدان موبد [=arial]«[=arial]ویراف [=arial]»[=arial] پارسای بزرگ[=arial]ساسانی به معراج شتافت و برزخ و دوزخ را بدید و با هفت خواهر خویش ختودت نمود[=arial]« [=arial]ویراف را هفت خواهر بود و هر هفت خواهر [=arial]، [=arial]ویراف را چون زن بودند ... چه ما هفت[=arial]خواهریم و این یک برادر و هر هفت خواهر این برادر را چون زن هستيم[=arial]» [=arial]اراداویراف نامه 24[=arial] / 2/ 1 [=arial]و3[=arial].[=arial] ترجمه ىكتر رحيم عفيفي [=arial]چاپ دوم انتشارات توس 1372

[=arial]ویراف[=arial] در معراج خود فضیلت ختودت بدید :« پس نخست[=arial]گام فراز نهادم به ستاره پایه ، به اندیشه نیک ، انجا که اندیشه نیک به مهمانی بود[=arial]، دیدم روان پاکان را چون ستاره ، مانند روز روشن همی درخشید ..پرسیدم از سروش پاک[=arial]و ایزد اذر که اینجا کدام و این مردم کدامند ؟ سروش پاک و ایزد اذر گفتند که این[=arial]جای ستاره پایه و این روانانی هستند که به گیتی یشت نکردند و گاهان نسرودند و ختودت[=arial]نکردند ...به سبب ثوابهای دیگر پاک و اهروب بوده اند . انگاه دیدم روان زنی که ماری[=arial]هولناک به تن داشت و به دهان بیامد . پرسیدم که این تن چه گناه کرد ؟ که روان[=arial]اینگونه گران باد افراه برد . سروش پاک و ایزد اذر گفتند که [=arial]این روان ان بدکار زن[=arial]است که خویتوکدس تباه کرد[=arial]» ارادیف نامه 31 - 23 /7 /5 -1 + 69/86 /3-1 .
[=arial]سنت ختودت در منابع مذهبی پس از باستان نیز امده و از فضیلت و ثواب بسار و[=arial]اثار و برکات شمر[=arial]ده شده [=arial]است .
[=arial]پیداست که این سنت تا روزگار صفوی جاری بوده است و در این[=arial]موضوع پرسش و پاسخ های مخالفان بو[=arial]ده ، و نویسمدگان کتاب شارستان چهارچمن کوشیده اند به این پرسشها پاسخ دهند،[=arial]درباره این پرسشها و پاسخ ها رجوع کنید به کتاب شارستان : 205[=arial]و 206 الی 220
[=arial]نقل از رساله ختودت
[=arial]و گفته شده حال که امکان اجرای سنت ختودت به گونه شایسته نیست بهتر است که ختودت[=arial]میان نزدیکان باشد .
[=arial]منابع چندی برای شناخت سنت ختودت : روایت داراب هرمزد 1/202، 378 . سنت ختودت در وندیداد 926 ، 927 ،621 ،925 -992. ختودت میان خواهر و برادر 940، 955،977 میان پدر و دختر 940 ، 954 ، 955، ختودت اهریمنی 972 ،974 + 1/346 : در داراب هرمزد 1/206 -259. داستان ختودت جمشید و خواهرش نقل شده اما همبستر شدن جم و جمی از آن در اینجا حذف شده است .. در همین کتاب 1/308 نقل است که چون زمانه عوض شده و میان کافران زندگی میکنیم ، رسم ختودت منسوخ شده است و مردم بهدین از اجرای ان بیم و حراس دارند. همان کتاب 1/309 -307 . در کتاب روایت پهلوی نیز فلسفه فضایل اجکام و ثواب ختودت بیان شده است. روایت پهلوی ترجمه مهشید میر فخرایی

با سلام
مپیبینم که زدید به جاده خاکی !
اگر در جواب ماندید از یکی از مغ های زرتشتی کمک بگیرید !:Khandidan!:
حرفی ندارید در پاسخ چرا سفسطه دوست گرامی !داریم در مورد زرتشتیان سخن میگویم و مسلمانان !
این که بین سنی و شیعه کدام بهتر است در همین سایت میتوانید دنبال کنید !بنده در مورد همین نخهایی که گفتید سخن گفتم !
شما فعلا زیر رادیکال نقد هستید پس احترام مخاطب خودتان را داشته باشید !اینجا دوستان آگاهند!!
از مطالب انحرافی پرهیز کنید!
یعنی منابع اینقدر شما را ناراحت کرد!!:Sham:

با سلام
من به نظر همه شما احترام میگذارم ولی اعتقاد دارم در تمام مسائل اعتدال بهترین کار است حتی در بحث کردن اگه قرار باشه هرکسی به خاطر اینکه اعتقادات خودش رو به کرسی بنشونه و به دیگران اهمیت نده باز باید منتظر جنگهای صلیبی بود پس بهترین اینه که خدا در قرآن میفرماید همانا گرامی ترین شما نزد من باتقواترین شماست حالا بیایید خودتان را با این موضوع بسنجید که کجا قرار گرفته اید هر شخصی با کیش و آیین خودش راهی نروید که ضرب المثل بشید برای دیگران مثل قوم یهود و مسیحیت که در قرآن در خصوص آنها مثال زیاد است که قوم یهود میگفت ما نزد خدا عزیز تریم و بعد قوم مسیحی میگفت نه ما نزد خدا عزیزتریم این مسائل فقط دشمنان دین خدا را خوشحال میکند و بس و هیچ مشکلی را حل نمیکند فی امان الله

با سلام
ما که خسته شدیم از این همه منابع !!
نمیدانم مرا چگونه میبینید !که در روز روشن ناباورانه منابع را نمیبینید !
شما نیاز نیست یاد آور شوید که بنده توبه کنم !توبه را کسانی باید کنند که به خدای واحد و آخرین پیامبر خداوند باور ندارند !

[=arial]ویراف را هفت خواهر بود و هر هفت خواهر ، ویراف را چون زن بودند ... چه ما هفتخواهریم و این یک برادر و هر هفت خواهر این برادر را چون زن هستيم[=arial]»

و گویا با نیکی کردن نژاد شاهان اصالت خود را حفظ میکند یعنی من به خواهرم نیکی میکنم نژاد من حفظ میشود و اریایی و اهورایی باقی می ماند:mohandes:

«[=arial]و سرانجام اهورا مزدا خود در حضور زرتشت سنت ختودت به [=arial]جای اورد و برای بندگان مقرر داشت[=arial]،[=arial] و در برابر شگفتی و اعتراض زرتشت ، به او فهماند [=arial]که در این سنت فایدتی بس بزرگ و مهم است که طهارت خون و نژاد و نسل شامل میشود [=arial]ازاینرو ثوابی بی حساب دارد » وندیداد 2/938 و939 کتاب روایت پهلوی + رساله امیداشه[=arial]وهیشتان[=arial] .

یکی از پرسشهایی که از هیربدان زرتشتی شده اینست:

[ اگر ازدواج با محارم با مادر یا خواهر باشد که امید بچه دار شدن آنها نیست ، ایا این یک " ازدواج با محرم" کامل محسوب میشود و اصولاً حکم بر چنین ازدواجی چگونه خواهد بود؟ آیا ثواب هر ازدواج با محرم یکسان است یا بخش هایی از آن دارای مزِیّت بیشتری خواهند بود؟]

[ازدواج با محرم، با هز یک از سه (مادر ، خواهر ، دختر) قطع نظر از سن، ازدواج کامل محسوب می شود به این جهت اگر فرزندی به وجود نیاید ، ثواب این ازدواج کاهش نمی پذیرد]
کتاب روایت پهلوی " امید اشو هیشتان" صفحه 181 و 182 که بوسیله دکتر نزهت صفای اصفهانی از متن پهلوی به فارسی ترجمه شده .

سلام غيبي جان. اين بحث را پيشتر در ايران ميل با هم داشتيم. استدلال جالبي نداريد. اهل تسنن با تشيع بر سر وحدانيت خدا مشكل ندارند بر سر مسائل ديگري كه بايد در جاي خودش بحث بشود مشكل دارند. شما به بحث خودمان توجه داشته باش

با سلام
جناب موبدیار مهران شما از کجا میدانید که زرتشتی نیستند؟!!منبعی از شما ندیدیم !خود ترجمه میکنید خود تفسیر میکندو...!...!
سخنان تمامی مورخین و دانشمندان نادرست است اما شما درست میگوید !!
تا دلتان بخواهد بنده برای شما با منبع دلیل میاورم!
سعید نفیسی می گوید: چیزی که از اسناد آن زمان حتما به دست می آید و با همه هیاهوی جاهلانه که اخیرا کرده اند از بدیهیات مسلم تمدن آن زمان است این است که نکاح نزدیکان و محارم و زناشویی در میان اقارب درجه اول حتما معمول بوده است (تاریخ اجتماعی ایران، جلد 2، صفحه 35).
سعید نفیسی آنگاه نصوصی را که در کتب مقدس زردشتیان از قبیل دینکرت آمده است و تصریحاتی که نویسندگان اسلامی از قبیل مسعودی، ابوحیان توحیدی، ابوعلی بن مسکویه کرده اند می آورد و جریان ازدواج قباد با دختر یا خواهر زاده، و ازدواج بهرام چوبین با خواهر، و ازدواج مهران گشنسب که بعد مسیحی شد با خواهر خود را یادآور می شود.
مرحوم مشیرالدوله در کتاب نفیس خود: " ایران باستان " از استرابون مورخ قدیم یونانی درباره هخامنشیان نقل می کند که: اینها (مغ ها) موافق عاداتشان حتی با مادرانشان ازدواج می کنند (جلد ششم، چاپ جیبی، صفحه 1546).
درباره اشکانیان می گوید: بعضی از مورخین خارجه، ازدواج شاهان اشکانی را با اقرباء و خویشان نزدیک با نهایت نفرت ذکر می کنند، چنین نسبتی را " هرودوت به کمبوجیه، و پلوتارک به اردشیر دوم هخامنشی داده اند ولکن بعضی از نویسندگان پارسی زردشتی این نسبت را رد کرده می گویند.
کلمه خواهر را در مورد اشکانیان نباید به معنی حقیقی فهمید، کلیه شاهزاده خانمها را شاهان پارتی خواهر می خواندند زیرا از یک دودمان و خانواده بودند و دختر عمو و نوه عمو و غیرها نیز در تحت این عنوان در می آمدند.
آنگاه خود مشیرالدوله اضافه می کند و می گوید: ولی چون در تاریخ نویسی باید حقیقت را جستجو کرد و نوشت، حاق مسئله این است که ازدواج با اقربای خیلی نزدیک در ایران قدیم موسوم به " خوتک دس " پسندیده بوده و ظاهرا جهت آن را حفظ خانواده و پاکی نژاد قرار می دادند (جلد نهم چاپ جیبی، صفحه 2693).
یعقوبی - مورخ معتبر قرن سوم هجری، که خود ایرانی است نیز می گوید: ایرانیان با مادران و خواهران و دختران خود ازدواج می کردند و این کار را نوعی صله رحم و عبادت می دانستند (تاریخ یعقوبی، جلد اول، صفحه 152).
کریستن سن درباره عیسویان ایران می گوید: آنها نیز به تقلید زردشتیان بر خلاف قوانین مذهبی خود به مزاوجت با اقارب عادت کرده بودند " ماربها " که در سال 540 (میلادی) جاثلیق عیسویان شده بود بر ضد این امر که خلاف شرع نصاری بود کوششی فوق العاده کرد (ایران در زمان ساسانیان، صفحه 448).
به هر حال در صدر اسلام، ازدواج با محارم میان زردشتیان امر رائجی بوده است، به همین جهت این مسئله پیش آمده است که گاهی بعضی از مسلمین بعضی از زردشتیان را به علت این کار، مورد ملامت و دشنام قرار میدادند و آنها را بدین سبب زنازاده می خواندند، اما ائمه اطهار مسلمانان را از این بدگویی منع می کردند تحت این عنوان که این عمل در قانون آنها مجاز است و هر قومی نکاحی دارند و اگر مطابق شریعت خود ازدواج کنند فرزندانشان زنازاده محسوب نمی شوند (وسائل الشیعه، چاپ امیربهادر، جلد 3، ابواب مواریث، صفحه 368).
و هم در روایات باب حدود آمده است که در حضور امام صادق علیه السلام شخصی از شخص دیگر پرسید که با آن مردی که از او طلبکار بودی چه کردی؟ آن مرد گفت او یک ولدالزنائی است.
امام سخت بر آشفت که این چه سخنی بود؟ آن شخص گفت قربانت گردم او مجوسی است و مادرش دختر پدرش است و به همین جهت هم مادرش است و هم خواهرش پس قطعا ولدالزناست.
امام فرمود: مگر نه این است که در دین آنها این عمل جایز است و او به دین خود عمل کرده است؟ پس تو حق نداری او را ولدالزنا بخوانی (وسائل الشیعه، چاپ امیربهادر، ابواب الحدود، صفحه 439).:Sham::Sham:

رضای گرامی
درود
اینهایی که نوشته ای همه از همدیگر رونویسی کرده اند . از دید من هیچکدامشان سند معتبر نیستند. یک دروغ را یک یونانی و رومی که با ایرانیان دشمن بوده، نوشته دیگران هی تکرار کرده اند. این مانند آن است که نوشته های سلمان رشدی را سند بگیریم برای تحلیل اسلام.

با سلام
اولا ;شما خودتان را معرفی کنید ؟شاید ما شما را نمیشناسم که مطالب را شما قبول ندارد؟!!قبلا هم اشاره کردم که شما یک کتاب تالیف کنید:Kaf:
پس خواهشن دست از مغلطه بردارید !!
در مورد سلمان رشدی به خرد چه کسی در جهان سخنان او را قبول کرد ؟!!
چند نفر از دانشمندان را میشناسید که گفتار شیطانی این بی خرد را تائید کرده باشند ؟
اما در مورد موضوع ازدواج با محارم نام بسیاری از دانشمندان و علما را میتوانید بیابید!:Cheshmak:
پس مقایسه عقیم نکنید ! و مطلب را هم منحرف نکنید!!

فقهای اسلامی نیز، اعم از شیعه و سنی، و اعم از ایرانی و غیر ایرانی، در ابواب مختلف فقه بحث ازدواج با محارم در نزد زرتشتیان را به عنوان یک مسئله که در خارج مصداق دارد طرح و بحث میکرده اند، این فقهاء غالبا ایرانی بودند و برخی از آنها مانند ابوحنیفه از دو پشت بالاتر مجوسی بوده اند و اگر چنین سنتی در میان زردشتیان رائج نمی بود محال بود که چنین بحثی در فقه صدر اول اسلام طرح شود.
شیخ بزرگوار ابوجعفر طوسی در کتاب الخلاف، جلد دوم، کتاب الفرائض مسئله های 119 تا 123، مسائل مربوط به میراث مجوسی را خصوصا آنگاه که از دو جهت ملاک ارث در او باشد، یعنی مثلا وارث هم مادر متوفی باشد و هم خواهر پدری او، طرح کرده است و جواب داده است و نظریات سایر فقهای اسلام را نیز منعکس کرده است.
انکار وجود چنین سنتی در میان زردشتیان از قبیل انکار بدیهیات است ولی زردشتیان اخیرا برای چندمین بار در تاریخ این آیین، درصدد تجدید نظر و حک و اصلاح در اصول و فروع آن بر آمده اند و ناچار دروغهای مصلحتی زیادی را در این زمینه تجویز کرده اند.
.

با سلام
جانب موبدیار مهران بگذارید در مورد این مغلطه زرتشتیان هم مطلبی خدمتتان بگویم !
در مورد وندیداد
برخلاف پندار تبلیغی برخی از معاصرین لاییک که محتوای وندیداد را جدای از اوستا میدانند که خود را تبرئه کنند میان دیگر قسمتهای اوستا و مهتر از همه یشتهای کهن و محتوای وندیداد هماهنگی کامل وجود دارد بسیاری از قوانین وندیداد در دیگر جاهای اوستا و نیز کتاب شایست ناشایست امده است ::Sham:

1- وندیداد مجموعه فقهی و حقوقی (= مدنی .جزایی) روزگار دراز تاریخی دوران ایینی ایران باستان است و از جمله میراث هایی میباشد که از گزند حوادث مصون مانده است و نمایانگار تمدن مغان است و بخشی از اوستا را تشکیل میدهد .
گروهی سیاسی ناسیونالیست لاییک هوادار باستان به دلایلی از ترجمه وندیداد به فارسی خشنود نبلودند ( چون با وجود این کمتر میتوانستند مردم را خر کنند) از دیگر سوی از دهه ی چهل خورشیدی به این سو بر سر ترجمه میراث باستانی برای مدعیان اوستا شناسی کار به رقابت و عداوت و حسادت کشیده شد .

شادروان مرحوم استاد پور داود بزرگترین و اولین مترجم اوستا که در تعصب و تصلب به ایین باستان وندیداد را نیز به فارسی ترجمه و تفسیر کرده بود او انقدر متعصب بود که دربین اسلا میون شهره بود تاجایی که مطهری در کتاب خدمات متقابل اسلام وایران میگوید او از هرچیزی که منشا عرب داشته باشد نفرت دارد .و شما ایشان را قبول ندارید
گفتیم که شادروان پورداود وندیداد را به فارسی ترجمه و تفسیر کرد اما هواداران ناسیونالیست لاییک بشدت با او بمخالفت برخاستند و مانع چاپ ان میشدند زیرا وندیداد را مایع ابروریزی میدانستند اما روان شاد پور داود طرفدار مطلق سنن شفاهی و کتبی ایینی دوره باستانی بود و در کتب خود بسیار به وندیداد استناد میکرد و کرده است .
گویا در دوران زندگی استاد پور داود چاپ وندیداد با موانع و مشکلاتی روبرو بوده است .
مرحوم شادروان فره وشی شاگرد و ادامه دهنده راه استاد پورداود در اغاز دهه چهل در مقدمه چاپ اول ویسپرد خبر میدهد که : « وندیداد ترجمه استاد پورداود زیر چاپ است .» ن.ک : ویسپرد . مقدمه فره وشی ۱ : خرداد ۱۳۴۳
ولی گویا هرگز از زیر جاپ بیرون نیامد و سرنوشت وندیداد استاد در پرده ابهام است .. باز روان شاد مرحوم فره وشی در مقدمه چاپ دوم جلد یسنا میگوید و مینویسد : « درپی درگذشت استاد پورداود یادداشتها و نوشته های بسیاری از استاد ناپدید شده است » ن.ک : یسنا ۲ / مقدمه فره وشی

میبنید که تعصب چه برسر اینها که نیاورده است به اثار و نظرات و گفته های استاد بزرگ خود که اینهمه متون باستانی را ترجمه نمود و اولین و بزرگترین مترجم اوستا نیز بود رحم نکردند.

2- بین وندیداد و دیگر قسمتهای اوستا هماهنگی وجود دارد
در مهریشت بر اصل تطهیر و حدود تصریح شده است ، انجا که مزدا میگوید زایران مهر باید پیش از تقدیم قربانی و نذر و نیاز و هوم دو تا سه روز خودرا با شاش گاو بشویند و برای کفاره گناهان بیست تا سی تازیانه بخورند ، این همان موضوع تطهیر و حد شرعی است که در وندیداد بصورت کامل تبیین و تشریع و تفریع شده است .
مثلا در خرداد یشت از رموزی سخن رفته که در وندیداد تبیین و شرح داده شده است و بخش از اداب و احکام است و نیز در ارت یشت از گناهانی سخن به میان امده که در وندیداد احکام ان بیان شده است .

بعلاوه بسیاری از احکام وندیداد در دیگر جاهای اوستا و کتاب شایست ناشایت و مهمتر از همه در یشتهاي كهن امده است :
ن.ک : یشته /1 /491 / 30 /122 : « مزدا گفت : مدت سه روز و سه شب انان باید بدن خود را بشویندو برای کفاره گناهان سی تازیانه بخورند ... مدت دو روز و دوشب باید بدن خود را بشویند و بیست تازیانه بخوردند »
نیز موضوع شیار کندن در خرداد یشت : سه شیار ، شش شیار ، نه شیار و در وندیداد اداب ان امده : شیار برای راندان دیوها برای دفن ناخن و مو کندن گودال برای تطهیر زنان و غسل
ن.ک : یشتها 1/ 155 + 2 / 199 / 57. 56 .59 + وندیداد جلد 2 ترجمه هاشم رضی . در اینده مواردی را به تفصیل بیشتر بیان خواهیم کرد

با سلام
دیدم اینجا جا دارد از شهید بزرگوار مطهری یادی کنیم !
شهید مطهری می‎نویسد: «ازدواج با محارم که سنتی رایج بوده در آن عهد و از دوران پیشین سابقه داشته است ... در صدر اسلام، این ازدواج (بین زرتشتیان) امر رایجی بوده است، لهذا این مسئله پیش آمده است که گاهی بعضی از مسلمین بعضی از زرتشتیان را به علت این کار مورد ملامت و دشنام قرار می‎دادند و آنها را بدین سبب زنازاده می‎خواندند، اما ائمه اطهار مسلمانان را از این بدگوئی منع می‎کردند تحت این عنوان که این عمل در قانون آنها مجاز است و هر قومی نکاحی دارند و اگر مطابق شریعت خود ازدواج کنند فرزندانشان زنازاده محسوب نمی‎شوند.

استاد مرتضى مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، خدمات متقابل اسلام و ایران، (انتشارات صدرا، چاپ سوم، 1377)، ص 156، ص 392 و 393

دین‌ اسلام‌ بر محور رهنمودهای‌ پیامبر اسلام‌، وحی‌ به‌ حضرت‌ و قرآن‌ قرار دارد .
که‌ زرتشتی‌ها این را قبول‌ ندارند.
آنان‌ آتش‌ را مقدس‌ می‌شمارند و در آتشکده‌ها آتش‌ را فروزان‌ نگاه‌ می‌دارند. پیراهن‌ مقدس‌ (سه‌ ره‌) را طی‌ مراسمی‌ به‌ تن‌ پسران‌ می‌پوشانند و ریسمان‌ مقدس‌ (کسستی‌) را بر کمرشان‌ می‌بندند. کالبه‌ مردگان‌ را در برخ‌ خاموش‌ یا در دخمه‌ می‌نهند و آن‌ را غذای‌ لاشخورها می‌سازند.[1] این‌ها را مسلمانان‌ قبول‌ ندارند .
در اعتقاد زرتشتیان‌ جهان‌ از دو نظام‌ خیر و شر تشکیل‌ شده‌ است‌. ذات‌ خوب‌ به‌ همراه‌ شش‌ فرشته‌ روح‌های‌ جاویدان‌ و ازلی‌ را تشکیل‌ می‌دهند .
ذات‌ به‌ همراه‌ شش‌ فرشتة‌ شر، هفت‌ روح‌ خبیث‌ را تشکیل‌ می‌دهند.[2]
زردشتی‌های‌ به‌ ازدواج‌ با محارم‌ روی‌ می‌آورند،[3] که‌ در اسلام‌ پذیرفته‌ شده‌ نیست‌ در اسلام‌ امهات‌ مسائل‌ احکامی‌ و آنچه‌ که‌ به‌ عنوان‌ فروغ‌ دین‌ معروف‌ است‌، در ده‌ عنوان‌:نماز، روزه‌، حج‌، جهاد، امر به‌ معروف‌، نهی‌ از منکر، زکات‌، تولی‌ و تبری‌، خلاصه‌ می‌شود [4]

[1] جان ناس، تاریخ جامع ادیان، .
ص 478 - 482.
[2] مبلغی، ادیان و مذاهب.، همان، ص 328.
[3] همان، ص 399 تا 402.
[4] برای اطلاع بیشتر ، مراجعه کنید به :تاریخ ادیان و مذاهب جهان، مبلغی آبادانی، ج 1، ص 293 به بعد؛ نیز تاریخ جامع ادیان، جان ناس، ص 447 به بعد.

شکی در این نیست که اسلام کامل ترین دین است و مسلمانان همواره به ادیان دیگر اسمانی احترام گذاشته و انها را ادیانی پاک و خداجو می دانند.به نظر من تفاوت در تعالیم ادیان خداجو نباید باعث بد بینی یا دشمنی بین فرقه های مختلف شود.من تا به حال در جامعه زرتشتی حاضر... ازدواج با محارم را نشنیده ام.شاید این امر جز اداب و رسوم باستانی و منسوخ شده گروهی از ایرانی ها در ایام گذشته بوده.

نمیدونم چقدر زرتشتیان کشور را میشناسید.
نقد و برسی موضوعی مثل ازدواج با محارم که توصیه ان در زرتشت از نظر من زیر سوال است کار درستی است؟چرا تعالیم تعالی این دین باستانی رو تحلیل نمیکنید؟که ما هم به عنوان خواننده در محضر شما استفاده کنیم.من سفر های متعددی به شهر زیبای یزد داشتم.و با اداب و فرهنگ مردم این شهر کمی اشنایی دارم.برخورد هایی با زرتشتیان داشته ام..خیلی ببخشید کاری نکنیم که اسلام ستیزی رو رواج بدهیم.شما چه احساسی دارید وقتی یک فرد اروپایی و مسیحی اسلام را به سخره بگیرد؟ما هم از نظر انها به کرات عجیب و غریب هستیم.بیاییم همه ادیان خدا پرست را مانند برادرانمان دوست بداریم که خدا مهربان و رحیم است.

با سلام
و خوشامد گویی !اگر بیشتر از شما نباشد کمتر از شما نیست دوست گرامی

تشکر از یاداوری ما هم داریم همین کار را انجام میدهم!

ببخشید نمیدانم دوستان تازه به سایت آمده چرا وبلاگهای زرتشتیان و سایتهای آنها که سراسر توهین به مقدسات اسلام و تحریف تاریخ و احکام میباشد را نمیبینید!!
آیا در گفتار ما توهینی دیدید ؟!
نمیدانم چرا دوستان اینوری غش میکنند!!!
سخن از اسلام ستیزی میکنید!!اما نگاهی به افکار نادرست بعضی از ادیان نمیاندازید که چگونه سعی در تلاش و ضربه زدن به اسلام هستند و روز و شب فعالیت دارند!!!
در دنیا بیش از۱۲۰۰۰۰ سایت و وبلاگ ضد اسلامی دارد فعالیت میکند!اما روز به روز به مسلمانان افزوده میشود !!
میدانید چرا؟
در مورد تعالیم اینقدر دین اسلام گسترده و کامل است که فکر نکنم جای برای ادیان دیگر بگزاراد!اینرا کسانی که در ادیان مطا لعه دارند به راحتی درک میکنند!
مطمئن باشید اگر بنده تعالیمی در این دین دیده بودم که کامل مییافتم در مقابل اسلام امروز زرتشتی بودم !
اگر آنها را میشناسید آنها را دعوت کنید که کاری نکنند که زرتشت ستیزی نشود!

امروز بنده به خاطر همین احساس اینجا هستم !
میگویم اسلام کاملترین است و از ان به درستی دفاع میکنم و قصد گول زدم مردم را با تحریف کردن و گفتار نادرست ندارم!
میدانید مشکل کجاست دوست عزیز ،!اینکه اگر کسی نسبت به اسلام سوالی داشته باشد جوابی قانع کننده مییابد!!مگر ما نمیگویم که اسلام آخرین دین است!و محمد( ص)خاتم انبیا .
چرا ادیانهای الهی توجهی به این ندارند ؟
چرا به اسلام ستیزی پرداخته اند!؟
چرا دستورات پیامبران خود را در مورد آخرین پیامبر خدا اجرا نکردند!؟و دست به تحریف زدند!
در مورد دوست داشتن دوست گرامی دوست داشتن کار دل !هرکسی میتواند کسی را دوست داشته باشد !
ما مسلمانان در انسانیت همه انسانها را دوست داریم!
و به همین خاطر است که آنها را به اسلام دعوت میکنیم !همانگونه که در کتابهای آنها قبل از تحریف آمدن پیامبر اسلام نوید داده شده بود!
آیا موقع ان نرسیده که ادیانی که دم از الهی بودن و خدایی میزنند با اسلام به درستی آشنا شوند؟
مگر الهی بودن غیر از این است؟؟؟؟

صحبت های شما مقابل به مثل است.به گفته خودتان چون در سایت های متعلق به ادیان دیگر تلاش به ضربه زدن به اسلام می کنند. شما هم عضو شده تا به انها ضربه بزنید.اگر می خواستیم مثل انها باشیم که نباید سنگ اسلام به سینه بکوبیم.سعی کنیم اخلاق ناصری پیشه کنیم.یادمان رفته که پیامبر هیچ گاه مقابله به مثل نمی کرد.به عیادت دشمن یهودی خود رفت.دشمنی که هر به روی سر مبارک ایشان کثافات احشام می ریخت!!

با سلام به شما برادر عزیز
من به همه آنها همین نصیحت را کردم ولی متاسفانه هرکسی ساز خودش را دارد میزند درنهایت هر دو طرف دارند از دینی که خدا فرستاده انتقاد میکنند والله خدا هم راضی به اینکار نیست من یکدفعه گفتم که اگه خدا میخواست همه را مسلمان یا یهودی یا زرتشتی یا مسیحی میافرید، کار درست این است که از این همه اختلاف و تشتت نظر همه به هم احترام بگذاریم و همه ادیان خدا را بپرستیم همین و بس خودمان را در جایگاه قضاوت پروردگار قرار ندهیم و کسی را بیخود بی دین معرفی نکنیم یک زمانی من یک حدیث فکر میکنم از امام جعفر صادق (ع) بود خواندم که ایشان فرمودند اگه سلمان و ابوذر از اعتقادی که هرکدامشان به خدا دارند اظلاع داشتند همدیگر را با شمشیر تیکه تیکه میکردند بیایید در اعتقادمان و فلسفه پرستشمان تجدید نظر کنیم آیا به نظر شما خدا این ادیان را فرستاد که ما هدایت پیدا کنیم یا با همدیگر بجنگیم موفق باشید و از خدا میخواهم همه مارا به راه راست هدایت کند انشاءا...

با سلام
جناب موبدیار مهران اینکه سعی در کتمان حقیقت کنیم که به جایی نمیرسیم !!
دوست عزیز کتابی که از ان یاد میکنید مگر غیر از این است که ۱۰۰ سال بد از زرتشت نوشته شده!!
چطور تحریف در ان راه ندارد!!؟
اما باز به منبع دیگری بر خوردیم که بسیار روشن این واژه را بیان میکند !ما که تا الان از شما منبع که تاکید بر سخنانتان باشد ندیدیم!

به مقاله ای از آقای دکتر جلیل دوستخواه بسنده می کنم:

خویدُدَه/ خویدودَس (خویشاوند پیوندی) رازواره‌ای در آموزه‌ی پسین زرتشتی:Sham::Sham:

دکتر جلیل دوستخواه
همْ‌کردْواژه‌ی پهلوی‌ی ِ خویدودَه/ خویدودَس/ خویتوک‌ْدات/ خئودات (1) و درونْ‌مایه‌ی ِ واقعی‌ی ِ آن، هنوز هم به گونه‌ی رازْواره‌ای دشوار و نیازمند ِ پژوهش و جُستار برجا مانده است. در گزارش‌های فارسی‌ی ِ متن‌های ِ پهلوی، تعبیرهایی همچون «ازدواج با خویشان»، «ازدواج با محارم» و «ازدواج با نزدیکان» را به جای آن می‌بینیم که بسیار مبهم و چون و چرا پذیر و پرسش‌ برانگیزست.

در گاهان، هیچ نشانی از ساختِ اوستایی‌ی ِ این ترکیب، نمی‌یابیم. در متن‌های برجامانده‌ی اوستایی‌ی ِ پسین، تنها پنج بار- که یک بار ِ آن هم تکرار ِ یکی از بارهای ِ پیشین است- (آن هم بی هیچ‌گونه سخنی درباره‌ی چیستی و چگونگی‌ی‌اش)، بدان برمی‌خوریم (2) و در جای دیگری از این متن‌های ِ کهن، اثری از آن دیده‌نمی‌شود. (3)

امّا از آن‌جا که متن‌های پهلوی ی زرتشتی‌ی پسین، در روزگار ِ ساسانیان و سپس در نخستین سده های پس از فروپاشی‌ی شهریاری‌ی آن دودمان، بر پایه‌ی داده های متن‌های گسترده تر ِ اوستایی‌ی ِ تا آن زمان برجا مانده بوده، سامان یافته، ناگزیر باید پذیرفت که در اوستای باستانی، این تعبیر و گزارش ِ آن، کاربُردهای بیشتری داشته ‌است.

به هر روی، امروز که آن اوستای دیرینه را در دسترس نداریم، همین متن‌های فارسی‌ی میانه‌ی برجا مانده و نیز گرته‌هایی از این درونْ‌مایه در متن‌های فارسی‌ی نو (فارسی‌ی دری)، پشتوانه‌ی کار ِ ما در این جُستار تواند بود.:Sham:

مهمّ‌ترین متن‌های پهلوی که – کم و بیش – رویْ‌کردی بدین همْ‌کردْواژه دارند، مینوی ِ خِرَد، دینْکرد، داتِستان ِ دینیک (/ دادِستان ِ دینی)، گزیده‌های ِ زادسپرم، روایت ِ پهلوی، ارداویرا‌‌ف‌نامه و روایات ِ داراب هُرمَزدْیاراند.

مینوی ِ خِرَد، در بخش 3?، در پاسخ به این پرسش ِ “دانا” که: “کدام گناه، گران‌تراست؟”، 30 گناه را برمی‌شمارد که چهارمین ِ آنها چُنین است: “کسی که ازدواج با نزدیکان (خویدودَه) را برهم ‌زند.” و در بخش 3? در پاسخ به این پرسش ِ همو که : “مردمان به چند راه و بهان? کار ِ نیک، به بهشت بیشتر می رسند؟”، 33 “راه و بهانه” را برمی‌شمارد که نهمین ِ آنها چُنین است: “… کسی که برای دوستی ِ روان با نزدیکان ازدواج کند.” (?) امّا در این متن، هیچ گونه روشنگری و گزارشی درباره‌ی چگونگی و چیستی‌ی این گونه پیوند، نیامده است.

به وارونه‌ی آن، دینکرد گزارشی گسترده در این زمینه دارد. درونْ‌مایه‌ی ِ بخش 80 در کتاب سوم این متن با عنوان ِ “اعتراض ِ یک یهودی بر هیرْبَد در عیب دانستن ِ(؟) خویدودَه [یا نیز: بُنْ‌انگیزه‌یِ خویدودَه]، و چرایی ِ آن را از وی خواستارشدن و پاسخ ِ هیرْبَد برابر ِ آموزه‌ی ِ دین ِ بهی”، یکسره ویژه‌ی پُرسْمانی در این راستا و فراگیر ِ چالش ِ یزدان‌ْْشناختی‌ی تمامْ‌عیاری میان ِ دو کیش ِ کهن ِ سامی و ایرانی است. (?)

در این بخش از کتاب سوم، “هیرْبَد” (نماد ِ کارگزاران ِ آموزه ی کیش ِ زرتشتی)، برای برجا نگذاشتن ِ هیچ‌گونه ناروشنی در شناخت ِ چیستی و چگونگی‌ی خویشاوندْپیوندی، به رده‌بندی‌ی گونه‌های آن می‌پردازد و آنها را چُنین برمی‌شمارد:
1. همْ‌پیوندی‌ی ِ پدر با دختر.
2. همْ‌پیوندی‌ی ِ پسر با مادر.
3. همْ‌پیوندی‌ی ِ برادر با خواهر.

آنگاه با نگرشی به اسطوره‌ی ِ آفرینش در آموزه‌ی ِ مزداپرستی و به خواست ِ هرچه استوارترکردن ِ باور به خویشاوندْپیوندی و به دست دادن ِ نمونه‌های ازلی و مینَوی از این کُنِش، به بحثی علّت‌جویانه و خاستگاه یابانه می‌پردازد تا تخم ِ هرگونه چون و چرا و شکْ‌وَرزی در روایی‌ی ِ این گونه پیوند را در دلْ‌ها بخشکاند.

فراهمْ‌آورندگان ِ دینکرد، در گزارش ِ بُنیادْشناختی‌ی ِ این همْ‌پیوندی‌ها‌ی ِ سه‌گانه، نوشته‌اند:
“ خود، پدر ِ سْپَنْدَرْمَذ، زمین، است؛ همان زمینی که از آفرینشْ (az-dahi?n/ خلقتاً) مادینه است.
خداوند از او (= از زمین) نر را آفرید؛ کیومرث را، که نامش به «مرد ِ نخستین» ترجمه می‌شود؛ ویژه آن‌که، کیومرث زنده و گوینده و میراست.

شناسنده‌های ِ (مُعَرّف‌های ِ) کیومرث، ویژستانه در این سه واژه آمده‌اند: «زنده»، «گوینده» و «میرا»؛ دو تا از شناسنده‌ها، یعنی «زنده» و «گوینده»، از آفرینش ِ پدر، جهانْ‌آفرین، هستی‌گرفته‌اند؛ یکی از شناسنده‌ها، یعنی «میرا»، ، دررسیده از تازش ِ اهریمن است. آن شناسنده، بر تمامی ِ مردمیانی که از تخمه‌ی ِ آن مرد (= کیومرث)اند، تا به روز ِ نوسازی‌ی ِ جهان به آنان دوسیده است.
و در این زمانه، نیز اگر پدری از دختر ِ نر آفریند، بر آن، نام ِ «خُویدودَهی ِ پدر- دختر» می‌نهند.

این را نیز برابر ِ یکی از آموزه‌های دین برمی‌گویم که: زمانی که کیومرث بمرد، نطفه – که «تخمک» نامیده ‌می‌شود– اندر سْپَنْدَرْمَذ، زمین، افتاد؛ یعنی نطفه‌اش بر مادرش ؛ و به سبب ِ آن، مَشْیْ و مَشْیانه به یکدیگر درپیوست (؟):Moteajeb!:
؛مَشْیْ و مَشْیانه‌ای که پسر و دختر ِ کیومرث و سْپَنْدَرْمَذاند: بر آن، نام ِ «خُویدودَهی ِ پسر- مادر» ‌نهاده‌اند.

مَشْیْ و مَشْیانه‌ به بویه‌ی ِ فرزندْخواهی، با یکدیگر نری و مادگی ورزیدند: و بر آن، نام ِ «خُویدودَهی ِ برادر- خواهر» ‌نهاده‌اند. و ایشان (= مَشْیْ و مَشْیانه‌ی ِ برادر و خواهر)، بسی جُفت‌ها زاییدند [یا نیز: از ایشان بسی جُفت‌ها زاییده شده است]، جُفت‌هایی که زن و شوهر ِ یکدیگر بوده‌اند. و تمامی ِ مردمانی که بوده‌اند و نیز خواهندبود، همگی از بُن‌ْتخمه‌ی ِ «خُویدودَه »اند و این چَم (= دلیل)، بسی پذیرفتنی ( سرشتین/ طبیعی) است که پس از آفرینش ِ اندازه شناسانه‌ی ِ(? ku hand?zi?n) ایزد (؟)، افزایش ِ مردمان ِ همه‌ی ِ کشورها از باشد؛ پیداست.” (?):Sham:

در کتاب ِ پنجم ِ همین متن نیز، در بخش 9، از باورمندی به خویدودَه، در شمار ِ کُنِش‌هایی که “اهمیّت ِ ویژه” دارند، یادشده است. (7)

همچُنین بخش 18، دربار? خویدودَه نام دارد و نویسندگان، بر ایزدینه و نهادینه و دینی بودن ِ پیوند ِ زناشویی با خویشان ِ نزدیک از آغاز ِ آفرینش، تأکید می‌ورزند و سودمندی و پاداش ِ آن را یادْ آور می‌شوند.:Sham:
آنان، این کردار را همْ‌ارز با باورمندی به بنیاد ِ دین قلمْ‌داد می‌کنند و دو‌ازده دلیل و پشتوانه را برای بایستگی‌ی آن، برمی‌شمارند که واپسین آنها چُنین است: “پیام‌آوران و پیغمبرانی چند (بر آن تأکید کرده‌اند) و به ویژه اندرز ِ اشو زرتشت ِ پاک هست از سوی ِ آفریدگار اورمزد، هنگامی که خود (به حضور ِ او) رسید تا فرمان ِ او را بشنود.” (8)

تدوین‌کنندگان ِ این متن، به کلّی‌گویی و مبهمْ‌نویسی بسنده می‌کنند و هیچ پاسخی به این پرسش‌های ِ مقدّر نمی‌دهند که این “پیام‌آوران و پیغمبرانی چند”، چه کسانی بوده‌اند و در کجا “بر آن (خویدودَه) تأکیدکرده‌اند” و زرتشت- که به تحقیق جُز گاهان ِ پنجگانه، اثری از او بر جا نمانده‌است و در آن اندرزْسرودها نیز (چُنان که گفتیم) هیچ اشاره‌ای به این کُنِش ندارد- در کجای دیگر، چُنین “اندرز”ی را “از سوی ِ آفریدگار اورْمَزد” بیان‌داشته‌ است؟

آنان عبارت ِ اخیر را در پایان ِ برشماری‌ی ِ همه‌ی ِ دلیل‌ها و پشتوانه‌هاشان آورده‌اند تا مُهر ِ تأیید و تأکید نهایی بر پیشْ‌گفته‌هاشان زده‌باشند و پیروان ِ جزمْ‌باور ِ خود را مُلزم به پذیرش بی‌چون و چرای آنها کنند.

امّا از دیدگاه ِ پژوهنده‌ی آزاداندیش و خِرَدْوَرزی که زرتشت را شاعر- فیلسوفی اندرزگر و رهنمون ِ مردمان به “هومَتَ، هوخْتَ، هووَرْشْتَ” (اندیشه‌ی ِ نیک، گفتار ِ نیک، کردار ِ نیک) می‌شناسد و “اهورَمَزدا” (/ “مَزدااَهورَ”)ی ِ مورد ِ اشاره‌ی ِ او را نه یک خدای عرشْ‌نشین و فرمانروای خودکامه‌ی ِ جهان و هرچه در آن‌ست، بلکه نماد ِ “برترین خِرَد و دانایی” در جهان ِ هستی و والاترین ارزش در زندگانی‌ی ِ آدمیان می‌داند (همان که فرزانه‌ی ِ توس، دوهزاره پس از زرتشت، “خداوند ِ جان و خِرَد”ش نامید و فرازترین چَکاد ِ “اندیشه”اش خواند)، این که زرتشت در ناکجایی با “آفریدگار اورْمَزد” ِ خیالْ ساخته، دیدار داشته و “اندرز” به ورزیدن ِ ” خُویدودَه” را (با این شرحی که دینکردنویسان برایش داده‌‌اند) از وی شنیده و در جایی (که هیچ کس نمی‌داند کجاست!) برای مردمان بازگفته ‌باشد، پذیرفتنی ‌نیست.

افزونِِ بر آنچه گفته ‌شد، فراهمْ‌آورندگان ِ دینکرد، در هر دو کتاب ِ سوم و پنجم ِ این متن، بر شماری دلیل‌های ِ رفتاری، اخلاقی، خانوادگی، اجتماعی و اقتصادی، مانند ِ آشنایی‌ی ِ بیشتر و بهتر ِ دو سوی ِ چُنین پیوندی با پیشینه و خُلق و خوی ِ یکدیگر و بالاتر بودن ِ ضریب ِ اطمینان در پایداری‌ی ِ پیمان و پیوند و- از همه مهمّ‌تر- نگاه‌داشت ِ هنجارهای ِ زندگی‌ی خانوادگی و دارایی‌ی ِ تیره و تبار، در راستای ِ توجیه ِ بایستگی‌ی ِ پایْ‌بندی به ورزیدن ِ ” خُویدودَه” نیز تأکید می‌وَرزند که در فرآیند ِ زندگی‌ی اجتماعی و اقتصادی‌ی مردم، دریافتنی‌تر از آموزه‌ی ِ دینی‌ست.

گرته‌ی کمْ‌رنگ‌تری از این رویکرد را تا به امروز و حتّا در جامعه‌ی ِ مسلمان ِ ایران، می توان دید. کوشش ِ بسیاری از خانواده‌ها در سامان‌دادن ِ زناشویی در میان ِ زوج‌های خویشاوند ِ نزدیک (هرچند نه بدان نزدیکی که در شرح ِ “خُویدودَه” دیدیم) و رواج ِ زبان‌ْْزدی مانند ِ “عقد ِ دختر ِ عمو و پسر ِ عمو در آسمان ِ هفتم بسته‌ شده ‌است.”، نشانه‌گونه‌ای از آن کُنِش ِ دیرینه را در خود دارد.

در روایت ِ پهلوی نیز به گستردگی از ” خُویدودَه” سخن به میان آمده و در اشاره به بُنیاد و خاستگاه و پشتوانه‌ی مینَوی و ازلی‌ی آن، حتّا از مهرْوَرزی و همْ‌کناری و دست در گردن داشتن ِ “اهورَمزدا” و دخترش “سْپِندارمَذ” یادشده و سپس، چندان پاداش و مزد ِ گیتیانه (اَستومَند) و مینَوی برای ِ این کُنِش برشمرده شده‌ است که هیچ کار و کرداری در جهان همْ‌تراز ِ با آن نیست.:Sham:

افزون بر این، در این متن نیز مانند ِ دینکرد، بیان ِ دلیل‌های ِ رفتاری، اخلاقی، خانوادگی، اجتماعی و اقتصادی را می‌بینیم که گسترده تر و توجیه‌گرانه‌تر از آن متن هم هست. از جمله، می خوانیم که: “… همه‌ی ِ بی‌چیزی (= فقر)، نیاز (؟) و خشکی (= قحطی) از آن جهت به مردمان رسید که مردان از شهر ِ بیگانه، از روستای ِ بیگانه و از کشور ِ بیگانه آمدند و زن ‌کردند (= زن ‌گرفتند) و هنگامی که زن را ببردند، پدر و مادر، بر این گریستند که دختر ِ ما را به بردگی همی برند.” (9)

فراهمْ‌آورنده و نگارنده‌ی ِ گزیده‌های ِ زادْسپَرَم، این کنش را چندان نهادینه و پذیرفته می‌شمرده، که نیازی به هیچ‌گونه گزارش و روشنگری نمی‌دیده ‌است. او تنها به این بسنده ‌کرده ‌است که در پاره‌ی ِ 2? از این دفتر، در زیر ِ عنوان ِ “دربار? سه قانون که زردشت به برتری آموخت (= تعلیم‌داد)”، بنویسد: “سوم خُویدودَه کنید که برای ادام? نسل ِ پاک، بهترین ِ کارهای ِ زندگان است و عامل ِ نیکْ‌زایی ِ فرزندان است.” (10)

در داتِستان ِ دینیک (/ دادِستان ِ دینی)، بخش‌ ِ (بندهای ِ 3- 7)، بخش (بندهای 2- 3) و بخش ِ 77 (بندهای ِ 2 و ?) نیز، همان گزارش ِ خاستگاه‌جویانه‌ی دینکرد را با گستردگی‌ی ِ نسبی می‌خوانیم. (11)

در روایات ِ داراب هُرمَزدْیار، آمده است: “اورمَزد گفته است هرچند پیوند نزدیک‌تر، بسیارْ کِرفِه‌تر (با ثواب‌تر) و جهد و کوشش نمایند پسر ِ برادر و دختر ِ برادر به یکدیگر بدهند و پسر ِ خواهر و دختر ِ برادر به یکدیگر…” (12).

با همه‌ی تأکیدی که تدوین کنندگان ِ متن‌های ِ پیشْ‌گفته بر ازلی و مینَوی بودن ِ فرمان ِ “خُویدودَه” می‌کنند، در بُندَهش ِ ایرانی (/ بزرگ)- متنی که درونْ‌مایه‌ی ِ آن بُنیادهای ِ آفرینش از دیدگاه ِ آموزه‌ی دینی‌ی ِ زرتشتی ‌است- اشاره‌ی سر راستی بدان نرفته ‌است و تنها سخنی که در این متن، درباره‌ی زناشویی‌ی ِ مَشْی و مَشْیانه به عنوان ِ خواهر و برادر در آغاز ِ آفرینش و نیز زناشویی‌ی هفت جفت فرزندانِ آنان با یکدیگر، گفته شده، گویای ِ گونه‌ای رویْ‌کرد به بنیاد ِ کُنِش ِ خُویدودَه است.

امّا در بُندَهش ِ هندی (/ کوچک) می‌خوانیم که: “اندر دین، گفته‌شده ‌است که [دیو ِ] خشم به پیش ِ اهریمن هجوم‌ بُرد و او را گفت که من اندر گیتی نروم؛ زیرا اورْمَزدْخُدای اندر گیتی سه چیز آفریده ‌است که من [بدان] آمیختن نتوانم. اهریمن گفت بگو که آن سه چیز چیست؟ خشم گفت که گاهَنْبار (13) و مَیَزْد (1?) و خُویدودَه. اهریمن گفت که اندر گاهَنْبار بِرَس؛ اگر یکی از ایشان چیزی بدزدید، گاهَنْبار شکست و کارْ همه به [کام?] تو است. به مَیَزْد یِرَس؛ اگر ازیشان یکی سخن‌بگفت، مَیَزْد بشکست و کارْ همه به کام? تو است. خُویدودَه را بِهَل؛ زیرا من چار? آن را ندانم؛ زیرا کسی که سه بار به نزدیک ِ [زن ِ مَحْرَم] شد، از خویشی ِ اورْمَزد و امْشاسْپندان جدانباشد.” (1?).

در ارداویرا‌‌ف‌نامه ( گزارش ِ سفر ِ مکاشفه‌ای‌ی ِ ارداویرا‌‌ف‌ به بهشت و دوزخ)، آمده است: “چون دیگرْ گام را به گفتار ِ نیک [به] ماه‌پایه فراز نهادم، آن جای که گفتار ِ نیک مقیم است، آن بزرگْ انجمن ِ پرهیزگاران را دیدم. پرسیدم از سروش ِ پرهیزگار و ایزدْ آذر که: این جای، کدام و این روان‌ها کیستند؟

سروش ِ پرهیزگار و ایزدْ آذر گویند که: این جای، ماه‌پایه و این روان‌های کسانی است که به گیتی یَشت‌ نکردند و گاهان ‌نسرودند و خویدودَه نورزیدند و به دیگرْ کِرفِه‌ها بدین جای آمده‌اند.

روشنی ِ ایشان به روشنی ِ ماه همانندست.” (1?)

و در جایی دیگر: “دیدم روان ِ آن خویدودَهان (17) را در آن روشنی ِ نیرومندْآفریده که به بلندی ِ کوهی روشنی از او می‌تابید. مرا ستودنی در نظر آمد.” (18) و باز در جایی دیگر: “آن گاه روان ِ زنی را دیدم که ماری زورمند به تن [او] فرازشد و به دهان [وی] بیامد. پرسیدم که : این تن، چه گناه کرد که روان [ش] چُنان گرانْ پادافراه بَرَد؟ سروش ِ پرهیزگار و ایزدْ آذر گویند که : این روان آن زن است که خویدودَه را تباه‌کرد.” (19)

چُنین است گزینه‌ای از آنچه در متن‌های برجامانده‌ی کهن، درباره‌ی خویدودَه آمده است و پژوهنده‌ی امروزین را- دست ِ کم تا اندازه ای- با صورت و طرح ِ مسأله آشنا می‌کند.:Sham:

از متن‌های اوستایی و فارسی‌ی میانه که بگذریم، در ادب ِ فارسی‌ی ِ دری، در دو متن ِ شاهنامه و ویس و رامین (نزدیک‌ترین و پیوسته‌ترین متن‌ها به فرهنگ و ادب ِ باستانی)، ردّ پاهایی آشکار از این کُنش به چشم می‌خورد. در شاهنامه، دو مورد ِ از آن را می‌بینیم که یکی در داستان ِ جنگ ِ ایرانیان و تورانیان (گشتاسپ و ارجاسپ) و دیگری در روایت ِ شهریاری‌ی ِ بهمن پسر ِ اسفندیار و نبیره‌ی گشتاسپ است.:Sham::Sham:

نکته‌ی چشمْ‌گیر و درخور ِ تأکید از دیدگاه ِ این پژوهش، جای داشتن ِ یکمین نمونه از این دوگانه، در بخش ِ گشتاسپْ‌نامه‌ی ِ سروده‌ی ِ دقیقی (با شهرت ِ زرتشتیگری‌ی ِ او) و هر دو نمونه، در کارنامه‌ی ِ خاندان ِ گشتاسپ، نخستین پذیرندگان و پشتیبانان و گسترندگان ِ کیش ِ زرتشتی است.
در مورد ِ یکم، گشتاسپ پس از کشته شدن ِ برادر و سردار ِ برزگ ِ سپاهش زَریر در جنگ با ارجاسپ ِ تورانی و به اسیری گرفته‌ شدن ِ دخترانش به‌آفرید و هُمای بر دست ِ تورانیان، سوگند می‌خورد که هر کس به رزم ِ تورانیان بشتابد و کین ِ زریر را بازْ خواهد، دخترش هُمای را به پاداش بدو خواهد داد.

امّا هیچ یک از رزمْ‌آوران بدین کین‌ْْخواهی گام پیش‌نمی‌گذارد؛ جُز اسفندیار (برادر ِ هُمای) که مرد ِ این میدان می‌شود و آن کار ِ گران را به سرانجام می‌رساند و هم به دست ِ اوست که در پی ِ هفتخان ِ دشوار، به‌آفرید و هُمای از گرفتاری در رویینْ‌دژ توران رهایی ‌می‌یابند.

پس، بر پایه‌ی ِ این روایت، زناشویی با هُمای، پاداشی است که از سوی ِ گشتاسپ به اسفندیار، برادر ِ آن بانو ارزانی داشته ‌شده ‌است؛ هرچند که داستان، از این فراتر نمی‌رود و سخنی از صورت پذیرفته‌ بودن ِ زناشویی‌ی ِ این برادر و خواهر، به میان نمی‌آورد. :Sham::Sham:

به دیگرْ سخن، در این روایت، تنها به گونه‌ای نظری، بر رواداری‌ی ِ یکی از گونه‌های ِ خویشاوندْپیوندی (به همان شرحی از آن که در متنی چون دینکرد به وصف درآمده ‌است‌ و پیش‌تر در همین گفتار، بازآوردم)، انگشت ِ تأکید گذاشته شده ‌است. (برای ِ خواندن ِ متن ِ کامل ِ این روایت ? شاهنامه به کوشش ِ جلال خالقی مطلق، انتشارات مزدا با همکاری ِ بنیاد میراث ایران، کالیفرنیا و نیویورک – 137?، دفتر ِ پنجم، ص 13? و پس از آن = چاپ مسکو، جلد ِ ششم، ص 107 به بعد).
:Sham:
امّا نمونه‌ی ِ دوم و کامل ِ خویشاوندْپیوندی (گونه‌ی ِ پدر و دختر) را- چُنان که پیشْ‌تر اشاره‌کردم- در بخش ِ پادشاهی‌ی ِ بهمن پسر ِ اسفندیار، می‌یابیم. در این روایت، بهمن، دختر خود هُمای (دارای ِ لقب ِ چهرْآزاد/ چهرْزاد/ شهرْآزاد/ شهرْزاد به معنای ِ آزاده‌نژاد/ نیکْ‌تبار) را به همسری برمی‌گزیند و از آن دو، فرزندی به نام ِ دارا (/ داراب) به جهان می‌آید.:Sham::Sham:

فردوسی – که از یک‌سو این روایت را در خاستگاه‌ها و پشتوانه‌های ِ کارش داشته و پایْ‌بند ِ امانتْ‌داری بوده و از سوی ِ دیگر، چُنین کُنشی را با باورهای اسلامی‌ی ِ خود و جامعه‌ی ِ مسلمان ِ روزگارش ناسازگار می‌دیده – راه ِ میانه را برگزیده و روایت را به کوتاهی‌ی ِ هرچه تمامْ‌تر و با نسبت‌ْدادن ِ آن به کیش ِ نیاکان ِ دیگرْاندیش و دیگرْباور، آورده و شتابْ‌زده و بی هیچ‌گونه چون و چرایی از آن گذشته‌است: «… یکی دخترش بود، نامش هُمای / هنرمند و بادانش و پاکْ‌رای / همی خواندندی وُرا چهرْزاد / ز ِ گیتی به دیدار ِ او بود شاد / پدر درپذیرفتش از نیکوی / بر آن دین که خوانی همی پهلوی / هُمای ِ دل ْافروز ِ تابنده‌ماه / چُنان بُد که آبستن آمد ز ِ شاه …» (? شاهنامه، همان. ص ?83 = چاپ مسکو، همان. ص 3?1- 3?2).:Sham::Sham:

بدین سان، روایت ِ فردوسی – با همه کوتاهی و ابهام و سرْبستگی‌اش – به سبب ِ پیوسته‌بودن ِ پیشینه‌ی ِ آن به خُوتایْ‌نامگ (= خُدایْ‌نامه) روزگار ِ ساسانی (عصر ِ چیرگی‌ی ِ بی‌چون و چرای ِ آموزه‌ی ِ زرتشتی‌ی ِ پسین)، رهنمود ِ روشن و گواه ِ استواری بر پذیرفتگی و اعتبار و اهمیّت ِ کُنش ِ خویشاوندْ پیوندی از دیدگاه ِ موبدان و هیربَدان ِ دینْ‌سالار ِ آن دوران، به شمار می‌آید. (20):Sham::Sham:

فراتر از شاهنامه، در کتاب‌های تاریخی نیز، بارها به نام ِ هُمای و- گاه- اشاره به پیوند ِ همْسری‌ی او با پدرش بهمن، برمی‌خوریم.:Sham:
بیرونی، طبری و دینوری- در اخبارالطّوال- این نام را خُمانی و ثعالبی، خُمای نوشته‌اند که برآیند ِ آوانوشت‌ْْهای ِ چندگونه‌ی ِ دبیره‌ی ِ پهلوی‌ست. همین نام در پاره‌ای از خاستگاه‌ها، از جمله در تاریخ ِ پیامبران و شاهان ِ حمزه‌ی اصفهانی، شمیران (= سمیرامیس) و در مُجمل‌التّواریخ و القصـص، شمیرانْ‌دُخت آمده‌است.


ادامه دارد......!!

پی‌نوشت‌ها
1. xw?d?dah/ xwytwkds در پهلوی (=xvaetvada?a / خوائِتْ وَدَثَ در اوستایی).
2. در یَسْنَه 12: 9 (? اوستا، کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانی، گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه، انتشارات مروارید، چاپ یازدهم، تهران- 138?، ج 1، ص 1?7)، ویسْپِرَد 3: 3 (? همان، ج 2، ص ?28)، خُرده‌اوستا (اَویسْروثریمگاه) 8 (? همان، ج 2، ص ?23) ، وندیداد 8: 12- 13 (? همان، ج 2، ص 7?7- 7?8) و یشت ِ 2?، بندهای 1?- 17 (که تکراری است ازیسنه: 12:9 و ویسپرد ?:?).
3. مترجم ِ بُنْدَهِش ِ هندی، در پی‌نوشتی بر بخش ِ بیست و نهم ِ کتاب، نوشته است: “… غرض از این اصطلاح، یک [نوع] زناشویی است که به گروه ِ آزادگان محدود می‌شود؛ ولی درعمل، به معنای نوعی زناشویی بوده ‌است که میان ِ خویشاوندان نزدیک به کار می‌رفته ‌است. این نوع ازدواج، در مصر ِ باستان و سراسر ِ ایران ِ باستان نیز وجود داشته ‌است. در یشت ِ 13- بند 138، آمده ‌است که قدرت ِ خشم، بر اثر ِ انجام‌یافتن ِ بعضی [از] مراسم ِ مذهبی، از جمله خویدوده، از بین می‌رود …” (? بُندهش هندی، متنی به زبان ِ پارسی میانه/ پهلوی ساسانی، تصحیح و ترجم? رقیّه بهزادی، مؤسّسّ? مطالعات و تحقیقات فرهنگی، تهران – 13?8، ص 293).
امّا باید گفت: نخست این که در هیچ یک از متن‌های فارسی‌ی میانه‌ی ِ پیشْ‌گفته، اشاره‌ای به این که خویدوده تنها ویژه‌ی گروه ِ آزادگان بوده ‌است، به چشم نمی‌خورد. دوم این که در بند ِ 138 از یشت ِ 13 (فروردین یشت)، از این گونه زناشویی، نامی‌ برده ‌نشده ‌است. متن ِ اوستایی‌ی این بند به دینْ‌دبیره، چُنین‌است:

گفتاوَرد از:

Karl F. Geldner, Avesta- The Seacred Books of the Parsis, Stuttgart. 1886, Vol. I, p. 201)

و آوانوشت ِ آن، بدین گونه است:

“Fradhakhshtoish Khunbyehe ashaono fravashim yazanaide; paitishtate-eaeshmahe kharvi-draosh, aeshmo-varedhanamcha dravatanm paitishtate-eaeshmokarshtahe tbaeshangho.”

وگزارش ِ فارسی‌ی ِ آن، بدین سان است:

«فْرَوَهْر ِ پاکْ‌دینْ فْرَذاخْشْتی پسر ِ خونْبْیِه را می‌ستاییم از برای ِ مقاومت ‌کردن بر ضدّ ِ [دیو ِ] خشم ِ گُرز ِ خونین آزنده و بر ضدّ ِ دروغْ پرستانی که [دیو ِ] خشم را بزرگْ ‌می‌دارند؛ از برای ِ مقاومت‌ کردن بر ضدّ ِ آزاری که از [دیو ِ] خشم سرزند.» (یشتها، گزارش ِ ابراهیم پورداود، جلد دوم، ص 10?).

و ابن هم برگردان ِ آن به انگلیسی:

“We revere the fravashi of righteous Fradakhshti of Khunbya to withstandthe wrath of the wounding spear formenting wrath of the heretics towithstand the harm produced by wrath

?. مینوی ِ خِرَد، ترجم? احمد تفضّلی، به کوشش ِ ژاله آموزگار، ویرایش ِ سوم، انتشارات توس، تهران – 1380، ص ?0- ?2.
?. آذرفرنبغ پسر ِ فرّخْزاد و آذرباد پسر ِ امید: دینکرد، کتاب ِ سوم، دفتر یکم، ترجم? فریدون فضیلت، انتشارات فرهنگ دهخدا، تهران- 1381، ص 1?3- 1?2.
?. همان جا، ص 1??- 1??.
7. همان متن، کتاب پنجم، آوانویسی، ترجمه، تعلیقات، واژه‌نامه، متن ِ پهلوی: ژاله آمورگار و احمد تفضّلی، انتشارات مُعین، تهران- 1383، ص ?8.
8. همان جا، ص ?0- ?2.
9. روایت ِ پهلوی، ترجم? مهشید میرفخرایی، مؤسّسّ? مطالعات و تحقیقات فرهنگی، تهران- 13?7، ص ?- 10 و ص ?8.
10. زادسپرم پسر ِ جوانْ‌جم، گزیده‌های زادسپرم، ترجم? محمّدتقی راشد محصّل، مؤسّسّ? مطالعات و تحقیقات فرهنگی، تهران- 13??، ص 37. (بسنجید با ترجمه‌ی ِ مهرداد بهار از همین بند در پژوهشی در اساطیر ِ ایران، نشر ِ آگه، تهران- 137?، ص 2?8).
11. داتِستان ِ دینیک (/ دادِستان ِ دینی)، به گفتاورد ِ آرتور کریستن سن در نمونه‌های ِ نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ ِ افسانه‌ای ِ ایران، ترجم? احمد تفضّلی و ژاله آموزگار، نشر ِ نو، تهران- 13?3، ج 1، ص 3?- 3?.
12. روایات ِ داراب هُرمَزدیار، 2/ 381، گفتاورد ِ دکتر رحیم عفیفی در اساطیر و فرهنگ ِ ایران در نوشته‌های پهلوی، انتشارات توس، تهران- 137?، ص ?0?.
13. گاهنبار/ گهنبار (پهلوی: گاسانبار) نام ِ هریک از جشن‌های ششگانه‌ی آفرینش در درازنای ِ سال است. (برای شرح بیشتر ? اوستا، پیشین، ج 2، ص 10?9).
1?. مْیَزْد: عنوان خوراک‌های پیشْ‌کشی‌ی جُزآبکی است در آیین‌های نیایش و ستایش. (? همان، ص 10?1- 10?2).
1?. بُندهش ِ هندی، پیشین، ص 121.
1?. ارداویراف‌نامه، ترجمه‌ی ِ مهرداد بهار در پژوهشی در اساطیر ایران، پیشین، ص 30?.
17. آنان که خویدوده می‌ورزند یا این گونه پیوند را برای بستگان ِ خود، سامان‌می‌دهند.
18. ارداویراف‌نامه، همان، پیشین، ص 307.
19. همان جا، ص 32?.
20. درباره‌ی ِ سرگذشت ِ هُمای و زناشویی‌ی او با پدرش بهمن، همچنین ? Jalil Doostkhah:

رضای گرامی
درود
کلید واژه این بحث واژه خئوتودث است. این واژه به معنای خودمانی است. آنچه که از جلیل دوستخواه هم نقل کردید، به نظر میرسد و در زبان ساسانی و متون فارسی بدین معنا است و ... است. اینها که سند نمیشود. از شما خواستم که سندی ارایه کنید که خئودت .... به معنای ازدواجی فیزیکی است.
در همه متنهایی که آورده اید، خئودث است، ولی سندی نیست که این خئودث یعنی چه؟ ببین رضای گرامی، تا این کلید که این واژه به چه معناست، مشکل حل نمیشود. این که یک برادر با خواهرش خئودث کرده است، یعنی چه؟ خب واژه زناشویی که بوده، واژه های نشاندهنده عمل فیزیکی که بوده، چرا این واژه را بکار بردند؟ کدام گواه شهادت داده که این واژه همان کار فیزیکی است؟
شما بگرد و هر نوشته ای که در آن نوشته برادر با خواهرش خئودث کرده، چه مشکلی حل میشود؟
برای نمونه هات 46 بند یک:
به کدام زمین روی برم، به کجا روی نموده بروم؟ از خودمانی (=خوئووش) و از دوستان (=اَئیریمنَس) دورم دارند، هیچ خرسندی از همکاران(=ورزنا) به من نمیرسد....
خئتوش= خودمانی و خویشان
تاراپوروالا: متکی به نفس ها
بارتولومه: یکی از سه طبقه مردم به معنای آزاده یا سپاهی
ائیریمنس=
دوستان،
بارتولومه: پیشوایان
ورزنا= همکاران
بارتولومه: روستاییان و کشاورزان
تارا پوروالا خودمانی، دوستان و همکاران را سه گروهی میدانند که از هم هبه زرتشت از لحاظ وارستگی و پارسایی و پرهیزگاری نزدیکتر بودند.

1. کریستن سن، نخستین انسان و نخستین شهریار…، پیشین، دو جلد.
2. ایران در زمان ساسانیان، ترجمه‌ی ِ رشید یاسمی، ص ۴۳۴.
3. مری بویس، تاریخ ِ کیش ِ زرتشت، ٣ جلد، ترجمه‌ی ِ همایون صنعتی‌زاده (جلد سوم با همکاری ِ فرانتز گرنر)، ١٩ مورد به راهنمایی‌ی ِ فهرست اعلام، زیر ِ خویدادس.
4. این گفتار، نخستین بار به زبان فارسی در کتاب پیام زرتشت در سال ١٣۴۶ (= ١٩۶٧ میلادی) از سوی ِ سازمان زنان ِ زرتشتی در تهران نشریافت و سپس روایت ِ انگلیسی‌ی ِ آن در سال ١٩٩٩ در Six Zoroastrian Internet Group منتشرشد.
5. هاشم رضی، دانشنامه‌ی ِ ایران ِ باستان، انتشارات سخن، تهران – ١٣٨١، ج ٢، ص ٨١۶- ٨٧٣ و ج ۵، ص ٢۶٩٣- ٢۶٩۴.

ادامه دارد....!

با سلام
اینکه یک طرفه به قاضی میروید !جای بسی تعجب میباشد !

دیدگاه استاد شهید مطهری

شهید مطهری می‎نویسد: «ازدواج با محارم که سنتی رایج بوده در آن عهد و از دوران پیشین سابقه داشته است ... در صدر اسلام، این ازدواج (بین زرتشتیان) امر رایجی بوده است، لهذا این مسئله پیش آمده است که گاهی بعضی از مسلمین بعضی از زرتشتیان را به علت این کار مورد ملامت و دشنام قرار می‎دادند و آنها را بدین سبب زنازاده می‎خواندند، اما ائمه اطهار مسلمانان را از این بدگوئی منع می‎کردند تحت این عنوان که این عمل در قانون آنها مجاز است و هر قومی نکاحی دارند و اگر مطابق شریعت خود ازدواج کنند فرزندانشان زنازاده محسوب نمی‎شوند.

دیدگاه علامه طباطبایی
علامه طباطبایى(ره) مى نویسد: در کتاب توحید روایت کرده که اشعث بن قیس از حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) پرسید که به کدام وجه، از مجوس اخذ جزیه مى کنند، با آن که ایشان را نه پیغمبر است و نه کتاب؟ حضرت فرمودند: این چنین نیست که تو مى گویى؛ زیرا ایشان را هم کتاب بوده و هم پیغمبر، تا آن که پادشاه ایشان شبى مست شده با دختر خود زنا کرد.
قوم او چون از این امر شنیع مطلع شدند، صبح نزد پادشاه آمدند و گفتند: دین ما را ضایع کردى باید که اجراى حد بر تو کرد.
پادشاه ایشان گفت که مرا در این کار عذرى است مقبول؛ زیرا حق سبحانه و تعالى را کریم تر و بزرگ تر از آدم، مخلوقى نبود و او دختران خود را به پسران خود مى داد؛ پس اگر من نیز با دختر خود دخول کرده باشم گناهى نکرده ام. قوم او گفتند: راست گفتى دین حق همین است. بعد از این حق تعالى به واسطه مکافات این گناه عظیم علمى را که در سینه ایشان بود محو کرد و کتابى را که برایشان نازل کرده بود از میان ایشان برداشت.
براساس حدیث فوق، پذیرش ازدواج با محارم موجب نابودى آیین زردشت شد.
آنچه باقى مانده در حقیقت بیش تر مجموعه اى است از عقاید انحرافى که بعدها نیز دچار تغییر و تحول گردید.
این مجموعه بعد از ورود اسلام به ایران تغییرات اساسى یافت و برخى از عقاید و اعمال خرافى آن کنار گذاشته شد و بزرگان این آیین سعى نمودند تا این آیین را از نو بسازند و بیش از پیش قابل پذیرش جلوه دهند؛ لکن در این امر توفیق چندانى نیافتند و هم چنان گرفتار انحرافاتى هستند که در هیچ آیینى وجود ندارد.
، هرچند این عمل یعنی ازدواج با محارم در اصل دین مجوس و آیین اصلاحی زرتشت وجود نداشت ولی بعدها به اسم دین چنان شهرت یافته که آن را جزو ارکان آیین زرتشت به حساب آورده اند:Sham:
چنان که یعقوبی می گوید: «ایرانیان با مادران و خواهران و دختران خود ازدواج می کردند و این کار را نوعی صله رحم و عبادت می دانستند». :Sham::Sham:

دیدگاه استاد شهید مطهری

دیدگاه علامه طباطبایی

آرتور امانوئل کریستن سن، ایران‌شناس ِ نامدار و سرآمد ِ دانمارکی است.

کریستن سن- افزون بر آنچه پیش‌تر بدان‌ها اشاره‌رفت- در جای دیگری، با آشکاره‌گویی‌ی بیشتری مى‌نویسد:

از پژوهندگان ِ ایرانی نیز، می‌توان به دکتر علی اکبر جعفری اشاره کرد

قای هاشم رضی، پژوهنده‌ی ِ فرهنگ و ادب ِ کهن ِ ایرانی و آموزه‌ی ِ کیش ِ مزداپرستی نیز، در دانشنامه‌ی ِ ایران ِ باستان،
استاد دکتر جلال خالقی مطلق، ایران‌ْشناس و شاهنامه‌پژوه ِ نامدار، به پشتیبانی از سخن‌ْْران ِ یادکرده پرداخت و به پشتوانه‌ها و خاستگاه‌های ِ تأییدکننده‌ی این امر، از روزگار ِ کهن تاکنون اشاره‌ کرد.

آقای دکتر رضا مُرادی غیاث‌آبادی پژوهنده‌ی ِ فرهنگ ِ ایران ِ باستان، در پاسخ به درخواست ِ نگارنده برای آگاهی از دیدگاه ِ زرتشتیان ِ کنونی، نوشته ‌است:

آقای دکتر تورج پارسی
....iii...........................ii
...!!!!!!!!!!..!

طاهای گرامی
درود
من نوشته های پیشین خود را یکبار خواندم. چند چیز نزد من آشکار بود از این رو ننوشته بودم. برای نمونه نماز است. نماز از ابزارهای انسان ساز است. نماز هم در گاتها هست که چه باید خوانده شود.
من از درستی این حدیث و روایت ها هیچ آگاهی ندارم. تنها یک نفر اینها را برایم فرستاده است. خواهشمندم که خود بررسی کنید. اگر درست بود، خب هم اینها تایید درست بودن راهکاری است که در گاتها برای یافتن نیک از بد توصیه شده است.

حدیث (1) قال رسول الله صلى‏الله‏عليه‏و‏آله :

خَيرُ الدُّنيا وَالآخِرَةِ مَعَ العِلمِ وَشَرُّ الدُّنيا وَالآخِرَةِ
مَعَ الجَهلِ ؛

خير دنيا و آخرت با دانش است و شرّ دنيا و آخرت با نادانى.

كنزالعمال، ج13، ص151، ح36472
حدیث (2) قال رسول الله صلى‏الله‏عليه‏و‏آله :

طَلَبُ العِلمِ فَريضَةٌ عَلى كُلِّ مُسلِمٍ أَلا إِنَّ اللّه‏َ يُحِبُّ
بُغاةَ العِلمِ؛

طلب دانش بر هر مسلمانى واجب است. خداوند جويندگان دانش را دوست دارد.

نهج البلاغه، خطبه 184
حدیث (3) قال على عليه‏السلام :

كُلُّ وِعاءٍ يَضيقُ بِما جُعِلَ فيهِ إِلاّ وِعاءُ العِلمِ فَإِنَّهُ
يَتَّسِعُ بِهِ؛

پفضاى هر ظرفى در اثر محتواى خود تنگ‏تر مى‏شود مگر ظرف دانش كه با تحصيل
علوم، فضاى آن بازتر مى‏گردد.

التوحيد، ص‏63
حدیث (4) قال على عليه‏السلام :

زَكاةُ العِلمِ بَذلُهُ لِمُستَحِقِّهِ وَإجهادُ النَّفسِ فِى العَمَلِ بِهِ؛

زكات دانش، آموزش به كسانى كه شايسته آن‏اند و كوشش در عمل به آن است.

نهج الفصاحه، ح 781
حدیث (5) قال على عليه‏السلام :

خَيرُ العِلمِ مانَفَعَ؛

بهترين علم آن است كه مفيد باشد.

نهج البلاغه، خطبه‏178
حدیث (6) قال الصادق عليه‏السلام :

مَن تَعَلَّمَ العِلمَ وَعَمِلَ بِهِ وَعَلَّمَ لِلّهِ دُعِىَ فى
مَلَكُوتِ السَّماواتِ عَظيما فَقيلَ: تَعَلَّمَ لِلّهِ وَعَمِلَ لِلّهِ
وَعَلَّمَ لِلّهِ؛

هر كس براى خدا دانش بياموزد و به آن عمل كند و به ديگران آموزش دهد، در
ملكوت آسمانها به بزرگى ياد شود و گويند: براى خدا آموخت و براى خدا عمل
كرد و براى خدا آموزش داد.

غررالحكم، ج6، ص441، ح10926
حدیث (7) قال على عليه‏السلام :

پاِنَّ العِلمَ حَياةُ القُلوبِ وَ نورُ البصارِ مِنَ العَمى وَ قُوَّةُ
البدانِ مِنَ الضَّعفِ؛

به راستى كه دانش، مايه حيات دل‏ها، روشن كننده ديدگان كور و نيروبخش
بدن‏هاى ناتوان است.

امالى صدوق، ص 493، ح 1
حدیث (8) قال على عليه‏السلام :

يا مَعشَرَ الفِتيانِ، حَصِّنوا اَعراضَكُم بِالدَبِ وَ دينَـكُم بِالعِلمِ؛

اى جوانان! آبرويتان را با ادب و دينتان را با دانش حفظ كنيد.

تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 210
حدیث (9) قال على عليه‏السلام :

يَنبَغى لِلعاقِلِ اَن يَحتَرِسَ مِن سُكرِ المالِ وَ سُكرِ القُدرَةِ ،
وَ سُكرِ العِلمِ ، وَ سُكرِ المَدحِ وَ سُكرِ الشَّبابِ ، فَاِنَّ
لِكُلِّ ذالِكَ رياحا خَبيثَةً تَسلُبُ العَقلَ وَ تَستَخِفُّ الوَقارَ؛

سزاوار است كه عاقل ، از مستى ثروت، قدرت ، دانش ، ستايش و مستى جوانى
بپرهيزد، چرا كه هر يك را بادهاى پليدى است كه عقل را نابود مى‏كند و
وقار و هيبت را كم مى‏نمايد.

غرر الحكم، ح 10948
حدیث (10) قال الصادق عليه‏السلام :

اِنَّ مِن حَقيقَةِ اليمانِ اَن تُؤثِرَ الحَقَّ وَ اِن ضَرَّكَ عَلَى
الباطِلِ وَ اِن نَفَعَكَ وَ اَن لا يَجوزَ مَنطِقُكَ عِلمَكَ؛

از حقيقت ايمان اين است كه حق را بر باطل مقدم دارى، هر چند حق به ضرر تو
و باطل به نفع تو باشد و نيز از حقيقت ايمان آن است كه گفتار تو از دانشت
بيشتر نباشد.

محاسن، ج 1، ص 205
حدیث (11) قال الصادق عليه‏السلام :

لايَزالُ المُؤمِنُ يُورِثُ أَهلَ بَيتِهِ العِلمَ وَ الدَبَ الصّالِحَ
حَتّى يُدخِلَهُمُ الجَنَّةَ جَميعا؛

مؤمن همواره خانواده خود را از دانش و ادب شايسته بهره مند مى سازد تا
همه آنان را وارد بهشت كند.

مستدرك الوسايل، ج12، ص201، ح13881
حدیث (12) قال على عليه‏السلام :

اَلعِلمُ قاتِلُ الجَهلِ؛

دانش، نابود كننده نادانى است.

التوحيد، ص 127
حدیث (13) قال على عليه‏السلام :

اَلا اِنَّ فيهِ عِلمَ مايَأتى وَالحَديثَ عَنِ المَاضى وَدَواءَ دائِكُم
ونَظمِ ما بَينَكُم؛

آگاه باشيد كه دانش آينده، اخبار گذشته و درمان دردهايتان و نظم ميان شما
در قرآن است.

نهج البلاغه، خطبه 157
حدیث (14) قال على عليه‏السلام :

إِذا تَفَقَّهَ الرَّفيعُ تَواضَعَ؛

انسان بلند مرتبه چون به فهم و دانايى رسد، متواضع مى شود.

غررالحكم، ج3، ص133، ح4048
حدیث (15) قال على عليه‏السلام :

اَلعِلمُ کَنزٌ عَظیمٌ لایَفنی؛

علم گنج بزرگی است که با خرج کردن تمام نمی شود.

غرر الحکم و درر الکلم
حدیث (16) قال على عليه‏السلام :

العِلمُ وَراثَهٌ کَریمَهٌ ، وَ الادابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَهٌ ، وَ الفِکرُ
مِرآهٌ صافِیَهٌ؛

علم میراث گرانبهائی است و ادب لباس فاخر و زینتی است و فکر آئینه ای است صاف.

نهج البلاغه
حدیث (17) پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله :

أنَّهُ إذا قالَ الْمُعَلِّمُ لِلصَّبىِّ قُل بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ
الرَّحيمِ فَقالَ الصَّبىُّ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ كَـتَبَ
اللّه‏ُ بَراءَةً لِلصَّبِىِّ و بَراءَةً لأِبـَوَيهِ و بَراءَةً
لِلمُعَلِّمِ؛

وقتى معلم به كودك بگويد: بگو بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم و كودك آن را
تكرار كند خداوند براى كودك و پدر و مادرش و معلم، برائت از آتش در نظر
خواهد گرفت.

مجمع البيان، ج 1، ص 50
حدیث (18) امام على عليه‏السلام :

عِلمُ الْمُنافِقِ في لِسانِهِ وَعِلْمُ الْمُؤْمِنِ في عَمَلِهِ؛

دانش منافق در زبان او و دانش مؤمن در كردار اوست.

غررالحكم، ح6288
حدیث (19) امام على عليه‏السلام :

تَغَرَّبْ عَنِ الأَْوْطانِ فى طَـلَبِ الْعُلا وَسافِرْ فَفِى
الأَْسْفارِ خَمْسُ فَوائِدَ تَفَرُّجُ هَمٍّ وَاكْتِسابُ مَعيشَةٍ
وَعِلْمٌ وَآدابٌ وصُحْبَةُ ماجِدٍ؛

براى كسب بلند مرتبگى از وطن خود دور شو و سفر كن كه در مسافرت پنج فايده
است: برطرف شدن اندوه، بدست آوردن روزى و دانش و آداب زندگى، و هم‏نشينى
با بزرگواران.

مستدرك الوسائل، ج 8، ص 115، ح 9199
حدیث (20) امام على عليه‏السلام :

اِنَّ الْعِلْمَ حَياةُ الْقُلوبِ وَ نورُ الاَْبْصارِ مِنَ الْعَمى وَ
قُوَّةُ الاَْبْدانِ مِنَ الضَّعْفِ؛

به راستى كه دانش، مايه حيات دل‏ها، روشن كننده ديدگان كور و نيروبخش
بدن‏هاى ناتوان است.

امالى صدوق، ص 493، ح 1
حدیث (21) پيامبر صلى‏لله‏ عليه ‏و ‏آله :

اَلْعِلْمُ رَأسُ الْخَيْرِ كُلِّهِ، وَ الْجَهْلُ رَأسُ الشَّرِّ كُلِّهِ ؛

دانايى سرآمد همه خوبى‏ها و نادانى سرآمد همه بدى‏هاست.

بحارالأنوار، ج77، ص 175، ح 9
حدیث (22) امام على عليه‏ السلام :

اَلْعِلْمُ اَصْلُ كُلِّ خَيْرٍ، اَلْجَهْلُ اَصْلُ كُلِّ شَرٍّ؛

دانايى، ريشه همه خوبى‏ها و نادانى ريشه همه بدى‏هاست.

غررالحكم، ح 818 و 819
حدیث (23) امام على عليه‏السلام :

رَأْسُ الْعِلْمِ التَّمْييزُ بَيْنَ الاَْخْلاقِ وَ اِظْهارُ مَحْمودِها
وَ قَمْعُ مَذْمومِها؛

بالاترين درجه دانايى، تشخيص اخلاق از يكديگر و آشكار كردن اخلاق پسنديده
و سركوب اخلاق ناپسند است.

غررالحكم، ح 5267
حدیث (24) امام على عليه‏السلام :

جالِسِ الْعُلَماءَ يَزْدَدْ عِلْمُكَ وَ يَحْسُنْ اَدَبُكَ وتَزكُ نَفسُكَ؛

با علما معاشرت كن تا علمت زياد، ادبت نيكو و جانت پاك شود.

مطالب السؤول، ص 49
حدیث (25) امام على عليه‏السلام :

مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ اِماما فَليَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ
قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَاْديبُهُ بِسيرَتِهِ قَبْلَ
تَأْديبِهِ بِلِسانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُها اَحَقُّ
بِالاِْجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ ومُؤَدِّبِهِمْ؛

كسى كه خود را پيشواى مردم قرار داده، بايد پيش از آموزش ديگران، خود را
آموزش دهد و پيش از آن‏كه ديگران را با زبان، ادب بياموزد، باكردارش ادب
آموزد و البته آموزش دهنده و ادب‏آموز خود بيش از آموزگار و ادب‏آموز
مردم، شايسته تجليل است.

غرر الحكم، ح 7016
حدیث (26) امام على عليه‏السلام :

يا مُؤمِنُ اِنَّ هذَا العِلمَ وَالاَْدَبَ ثَمَنُ نَفْسِكَ فَاجْتَهِد
فى تَعَلُّمِهِما ، فَما يَزيدُ مِنْ عِلْمِكَ وَ اَدَبِكَ يَزيدُ فى
ثَمَنِكَ وَ قَدْرِكَ ، فَاِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدى اِلى رَبِّكَ وَ
بِالاَْدَبِ تَحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّكَ وَبِأَدَبِ الْخِدْمَةِ
يَسْتَوجِبُ الْعَبْدُ وَلايَتَهُ وَقُرْبَهُ ، فَاقْبَلِ النَّصيحَةَ كى
تَنْجُوَ مِنَ الْعَذابِ؛

اى مؤمن! به تحقيق اين دانش و ادب بهاى جان توست پس در آموختن آن دو بكوش
كه هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود بر قيمت و قَدْرت افزوده مى‏شود ؛
زيرا با دانش به پروردگارت راه مى‏يابى و با ادب به پروردگارت خوش خدمتى
مى‏كنى و با ادب در خدمت‏گزارى، بنده سزاوار دوستى و نزديكى به او مى‏شود
. پس [اين [نصيحت را بپذير تا از عذاب بِرَهى.

جامع الأخبار، ص 310، ح 852
حدیث (27) پيامبر صلى‏لله‏ عليه ‏و ‏آله :

اَلْعِلمُ إمامُ الْعَمَلِ وَالْعَمَلُ تابِعُهُ يُلهَمُ بِهِ
السُّعَداءُ وَ يُحْرَمُهُ الأْشقياءُ؛

دانش پيشواى عمل و عمل پيرو آن است. به خوشبختان دانش الهام مى‏شود و
بدبختان از آن محرومند.

الأمالى، طوسى، ص 488، ح 38
حدیث (28) پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله :

قَلْبٌ لَيْسَ فيهِ شَىْ‏ءٌ مِنَ الْحِكْمَةِ كَبَيْتٍ خَرِبَ
فَتَعَلَّموا وَ عَلِّموا وَ تَفَقَّهوا وَ لا تَموتوا جُهّالاً فَاِنَّ
اللّه‏َ لا يَعْذِرُ عَلَى الْجَهْلِ؛

دلى كه در آن حكمتى نيست، مانند خانه ويران است، پس بياموزيد و آموزش
دهيد، بفهميد و نادان نميريد. براستى كه خداوند، بهانه‏اى را براى نادانى
نمى‏پذيرد.

بحارالأنوار، ج 78، ص 173، ح 12
حدیث (29) امام علی(ع):

قُم عَن مَجلِسِکَ لِاَبیکَ وَ مُعَلِّمِکَ وَ اِن کُنتَ اَمیراً؛

به احترام پدر و معلمت از جای برخیز هرچند فرمان روا باشی.

غررالحکم،ح2341
حدیث (30) رسول اکرم (ص):

اَجوَدُکُم مِن بَعدی رَجُلٌ عَلِمَ عِلماً فَنَشَرَ عِلمَهُ؛

بخشنده ترین شما پس از من کسی است که دانشی بیاموزد آنگاه دانش خود را بپراکند.

میزان الحکمه، ح13825

-حدیث در مورد علم---تورو خدا براي همه فوروارد كنيد حتي اگه 10 بار دست
كسي مي رسه برسه ولي برسه.-------جنبش مرده یا زنده! آیا مسئله این است؟
--
الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى حِلْمِهِ بَعْدَ عِلْمِهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ
عَلَى عَفْوِهِ بَعْدَ قُدْرَتِهِ

[=verdana]با سلام
خوب جناب مهران به آخر قصه داریم نزدیک میشویم!!
از شما سوال کردم چه کسانی برای اولین بر اوستا را ترجمه کردند و بدست شما دادند !!:Cheshmak:
چون میخواستم به شما ثابت کنم که آنها دانشمندان غرب بودند که شما آنها را قبول نداری!!:Sham:
برادر عزیز شما و یا خیلی از زرتشتیان دیگری که بر ان هستید که کتمان این حقیقت کنید!!
ای کاش میتوانستید خودتان اوستا را ترجمه میکردید !!تا سخن شما را بپذیریم !!
در آخر با استناد به منابع غربی و اسلامی و ایرانی عظیم باید بگویم که ازدواج با محارم در ایران باستان وجود داشته و کسی که بخواهد پوششی بر این مطلب بگذارد باید ۵۰۰۰ سال تاریخ را تحریف کند

[=verdana]ظاهراً این رسم در سده های نخست هجری نیز همچنان در میان زردشتیان شایع بوده است.
این ابیات را که از دیوان «مسعود سعد سلمان» (شاعر ِهمیشه زندانی ِ نامدار تاریخ ِ ایران در سده ی پنجم هجری) می آورم، مباد که مایه ی رنجش شود! ولی لازم است که حقیقت روشن شود::Sham:
[=verdana]
[=verdana]ای خروس ایچ ندانم چه کسی / نه نکو فعلی و نه پاک تنی
[=verdana]
[=verdana]مادر و دختر و خواهر که تراست / زن شماری به همه چنگ زنی
[=verdana]
[=verdana]دین زردشتی داری تو مگر / گشتی از دین رسول مدنی
[=verdana]
[=verdana](دیوان مسعود سعد سلمان- تصحیح رشید یاسمی- امیرکبیر- 1362- ص 632)

[=verdana]از[=Verdana] میان کسانی که بودن "زناشویی با محارم" در میان ایرانیان را ندا می دهند در جایگاه اول، نویسندگان یونانی قرار دارند، پس از آن نویسندگان لاتینی و مسیحیون و ایرانیانی که به دین اسلام درآمده اند، جای دارند.
[=Verdana]برخی از این نویسندگان، نمونه هایی را از دربارهای شاهی برای ما آورده اند: به گفته اینان، "کامبیز" یا "کمبوجیه" خواهر خود را به زنی گرفته بود و "ساتراپ" یا شهربان "تریتوکم" با خواهرش "رکسان" ، "داریوش" با خواهرش "پریستیس" ، "اردشیر" با دخترش و ... پیمان زناشویی بسته بودند.
همینگونه از کسی به نام "مهران گشنسب" نام می برند که می گویند بر دین زرتشتی بوده است و با خواهرش "هزارووای" زناشویی کرده و سپس مسیحی شده! و از همسرش جدا شده!( گفتار سرگشتگی این مرد را می توانید در نامه "دیانت مسیحی در ایران دوران ساسانی" نوشته "ژ.لابور" بیابید.)
[=Verdana]
[=Verdana]ایرانیانی که از دین باستانی خود برگشته بودند در گاهی که سال ها از نابودی کشور شاهنشاهی شان گذشته بود و کم و بیش همه چیز دین پیشین خود را فراموش کرده بودند، بیشترین گروهی هستند که آبروی نیاکان خود را برده اند و همه ایرانیانی را که در پی زنده کردن نام ایران و آیین باستانی آن بودند و خواستار برچیده شدن زمامداری تازیان از ایران، "زناکار با محارم" نامیدند.
[=Verdana]
[=Verdana]در سده نوزدهم میلادی، گفتاری در میان پژوهندگان دین بهی درگرفت در واژه "خویتودث" یا "خویتک دث".
این واژه از دو بخش است.
بخش نخست، "خویتو" که به معنی "خویشاوند" است و بخش دوم، "دثه" به معنی "دادگی" و "واگذارندگی".
این واژه به معنی "خویشاوند پیوندی" است و چند بار در اوستا آمده:
[=Verdana]
[=Verdana]ا- در " یسنا" هات 12 ، بند 9 : "من دین مزدا پرستی را باور دارم که جنگ را براندازد و رزم افزار را به کنار گذارد و "خویشاوند پیوندی" را فرمان دهد..."
[=Verdana]
[=Verdana]2- در "ویسپرد" کرده سوم، بند 3 : "جوان نیک اندیش، نیک گفتار و نیک کردار بهدین را ایستاده خواهم. جوان سخن گوی را ایستاده خواهم. کسی را که "خویشاوند پیوندی" کند، ایستاده خواهم..."
[=Verdana]
[=Verdana]3- در "خرده اوستا" در "پنج گاه" در "اویسروثریمگاه" در بند هشتم: "جوان نیک اندیش، نیک گفتار، نیک کردار و اشون پاک، رد پاکی را می ستاییم. جوان سخن گوی اشون، رد اشونی را می ستاییم. اشون "پیوند گزین با خویشاوندان"، رد اشونی را می ستاییم..."
[=Verdana]
[=Verdana]5- در "وندیداد" در " فرگرد هشتم " در بند 13 : "...آنگاه گفت اهورامزدا: ازچارپایان کوچک یا از ستوران. نه از مردان، نه از زنان. مگر از آن دو که ابر هست مرد "خویتودث" و زن "خویتودث"..."
[=Verdana]
[=Verdana]"خویتودث" آنچنان که در نامه مینوی "اوستا" آمده به معنی زناشویی با خویشان نزدیک است.
این خویشان نزدیک در نزد بهدینان ِ امروز همان زناشویی"دختر عمو" با"پسر عمو" و یا "دختر خاله" با "پسر خاله" و چون آن می باشد که در فرهنگ ما بسیار آمده: این گفتار که "عقد دختر عمو و پسر عمو در آسمان ها بسته شده" هنوز در خانواده های ایرانی بر زبان هاست.

با سلام
منبع لطفا !!!

آقای رضا
درود
شما نوشته اید:
1-:" ... از شما سوال کردم چه کسانی برای اولین بر اوستا را ترجمه کردند و بدست شما دادند !!:Cheshmak:
چون میخواستم به شما ثابت کنم که آنها دانشمندان غرب بودند که شما آنها را قبول نداری!!:Sham:..."
پاسخ
آقای رضا سند عناد شما همین که یونانی و رومیهایی که با ایران در جنگ بودند، با دانشمندان زبان شناس دانشگاهی، یکسان میگیرید.
کسی که عناد دارد، جز بدی چیزی نخواهد دید.

2-:" ... برادر عزیز شما و یا خیلی از زرتشتیان دیگری که بر ان هستید که کتمان این حقیقت کنید!!..."
پاسخ
شما هنوز سندی خردپسندانه برای این دروغ که حقیقت میشمارید، ارایه نکرده اید.

3-:" ...ای کاش میتوانستید خودتان اوستا را ترجمه میکردید !!تا سخن شما را بپذیریم !!..."
پاسخ
شما اگر در پی حقیقت هستید، حقیقت آشکار است.

4-:" ... در آخر با استناد به منابع غربی و اسلامی و ایرانی عظیم باید بگویم که ازدواج با محارم در ایران باستان وجود داشته و کسی که بخواهد پوششی بر این مطلب بگذارد باید ۵۰۰۰ سال تاریخ را تحریف کند ..."
پاسخ
سندهایی که تا کنون ارایه کرده اید، یا از سوی دشمنان رومی و یونانی است، یا از سوی ایرانیان تازه مسلمان که دشمنی ایشان با دین زرتشتی از همین نو مسلمانی ایشان آشکار است. سند مغرضانه خرد پسندانه نیست.

5-:" ... ظاهراً این رسم در سده های نخست هجری نیز همچنان در میان زردشتیان شایع بوده است.
این ابیات را که از دیوان «مسعود سعد سلمان» (شاعر ِهمیشه زندانی ِ نامدار تاریخ ِ ایران در سده ی پنجم هجری) می آورم، مباد که مایه ی رنجش شود! ولی لازم است که حقیقت روشن شود::Sham:

ای خروس ایچ ندانم چه کسی / نه نکو فعلی و نه پاک تنی

مادر و دختر و خواهر که تراست / زن شماری به همه چنگ زنی

دین زردشتی داری تو مگر / گشتی از دین رسول مدنی

(دیوان مسعود سعد سلمان- تصحیح رشید یاسمی- امیرکبیر- 1362- ص 632)..."
پاسخ
دروغی که مد شده باشد، خب دستاویز دشمنان و پاچه خواران خواهد شد. این آشکار است.


6-:" ... از میان کسانی که بودن "زناشویی با محارم" در میان ایرانیان را ندا می دهند در جایگاه اول، نویسندگان یونانی قرار دارند، پس از آن نویسندگان لاتینی و مسیحیون و ایرانیانی که به دین اسلام درآمده اند، جای دارند. ..."
پاسخ
گفتم که سند شما از دشمنان و مغرضانه است، این هم سندش که خودتان ارایه کرده اید.
در زمان ساسانیان کتابی نوشته شده به نام شکند گمانیک ویچار به معنای گزارش گمان شکن. این کتاب را موبدی که در باره مسیح (ص) پژوهش کرده است، نوشت و در آن مریم (ص) را یک فاحشه خواند و ......
از این روی مسیحیان آن هنگام دشمن فرهنگی ایرانیان بودند. آشکار است که کسی که از زرتشتی رویگردان است و دل به دین ترسایی بسته، جز این نگوید.

7-:" ...
همینگونه از کسی به نام "مهران گشنسب" نام می برند که می گویند بر دین زرتشتی بوده است و با خواهرش "هزارووای" زناشویی کرده و سپس مسیحی شده! و از همسرش جدا شده!( گفتار سرگشتگی این مرد را می توانید در نامه "دیانت مسیحی در ایران دوران ساسانی" نوشته "ژ.لابور" بیابید.)

ایرانیانی که از دین باستانی خود برگشته بودند در گاهی که سال ها از نابودی کشور شاهنشاهی شان گذشته بود و کم و بیش همه چیز دین پیشین خود را فراموش کرده بودند، بیشترین گروهی هستند که آبروی نیاکان خود را برده اند و همه ایرانیانی را که در پی زنده کردن نام ایران و آیین باستانی آن بودند و خواستار برچیده شدن زمامداری تازیان از ایران، "زناکار با محارم" نامیدند. ..."
پاسخ
از دشمن جز سخن مغرضانه توقع است؟

8-:" ... در سده نوزدهم میلادی، گفتاری در میان پژوهندگان دین بهی درگرفت در واژه "خویتودث" یا "خویتک دث".
این واژه از دو بخش است.
بخش نخست، "خویتو" که به معنی "خویشاوند" است و بخش دوم، "دثه" به معنی "دادگی" و "واگذارندگی". ..."
پاسخ
این کجایش ازدواج با محارم است؟

9:" ... ین واژه به معنی "خویشاوند پیوندی" است و چند بار در اوستا آمده:

ا- در " یسنا" هات 12 ، بند 9 : "من دین مزدا پرستی را باور دارم که جنگ را براندازد و رزم افزار را به کنار گذارد و "خویشاوند پیوندی" را فرمان دهد..." ..."
پاسخ
این بخش اوستا را نادرست نوشته اید. جمله اوستایی آن اینست:
خئوتودثام اشه اونیم ....
یعنی خویش پیوند دهنده راستکاران است. یعنی همبستگی و اتحاد میان راستکاران (اشه اونیم) بر پا میدارد.
خدمتتان بارها نوشتم که اشو زرتشت یارانش را به سه گروه بخش کرد. گروه نخست خئوتو ودث بود. گروه دوم ورزنه و گروه سوم اَایریمنه بودند. به معنای خودمانی، همکاران و دوستداران

10-:" ..."خویتودث" آنچنان که در نامه مینوی "اوستا" آمده به معنی زناشویی با خویشان نزدیک است...."
پاسخ
این دروغی است که هنوز ثابتش نکرده اید.

[=Verdana]با سلام
جناب مهران مثل اینکه این عادت شما شده که تا سخن حقی گفته میشود که جوابی ندارید ما را متهم به عناد و دروغگویی میکنید!!
شما حتی نام کسی را که اوستا را برای شما ترجمه کرده نمیدانستید!!
و از منابع تاریخی اوستا اطلاعات ضعیفی دارید!!دلیل نمیشود که دیگران مثل موبدان زرتشتی فکر کنند ؟
هیچ استنادی به گاتا نیست در این ۲ تاپیک مستند ثابت کردیم !!:Hedye:
از کدام عناد سخن میگوید !!
و از خوانندگان گرامی تقاضا داریم که خود تناقضات را در مورد گاتها ببینند و ببینند آیا میتوان به چنین گفتار و کتابی استناد کرد!!؟

بی اعتباری گاتها ......!!!!!!!!!!!
آیا استناد به اوستا (و گاتها) امكان پذير است؟ ؟

چطور چشم را بسته اید و قلم را میچرخانید؟؟!!
چطور منابع را نمیبینید !!
ژليان بالديك در كتاب اديان آسيا می نويسد:
« هم چنين نكته اي كه شايان توجه است، تاكيد مستمر بر ازدواج با محارم است .
پديده اي كه بدون شك و شبهه اي در منابع و مآخذ مزدائي و غير مزدائي به وضوح مي بينيم .
به خلاف كوشش هاي قرن نوزدهمي كه در جهت انكار آن به عمل آمده،
شواهدي به دست ما رسيده است كه حكايت دارد خانم ها بر خلاف ميل باطني خويش، مجبور بودند تا با پدران و برادران خويش همخوابگي نمايند،
هر چند كه در ظاهر موافقت دامادها ضروري بود .
(ژليان بالديك، اديان آسيا، صفحه 80 و 81)

محققين می نويسند:
« در منابع اصيل زردشتيان، ازدواج با محارم عبادت به شمار رفته و با وعده ثواب و اجر و آثار عالی تشويق شده است;
از قبيل اين كه ازدواج بين خواهر و برادر با فر ايزدی روشن می شود و ديوها را دور می كند و گناهان كبيره را محو می نمايد. »
(دينكرد، كتاب نهم، فصل 60، فقره 2 و 3 - صفحه 82 -راوندی، تاريخ اجتماعی ايران، صفحه 661- كريستين سن، ايران در زمان ساسانيان، صفحه 234)

دياكونوف می نويسد:
« در مورد ازدواج با محارم در ايران باستان، اسناد و مدارك زيادی در دست است; از جمله كمبوجيه دوم خواهرش يعنی آتوسا را به زنی گرفت. داريوش دوم با خواهر خود پاريساتيدا ازدواج كرده بود. فرزند ايشان اردشير دوم پس از مرگ زن اوّل خود با دو دختر خود آتوسا و آمستريدا ازدواج كرد. »
(دياكونوف، تاريخ ماد، در اينجا نقل از صفحه 474، راوندی، تاريخ اجتماعی ايران)

!! ختودت از سنن متقن و رایج ایین زرتشتی بوده که بیشتر دربین اشراف و روحانوین اجرا میشده برای حفظ اصالت خون و نگه داشتن فره کیانی در خانواده و حفظ نژاد اهوارایی اما چند زرتشتی شیاد امروز سعی میکنند این سنت را که از بدیهیات تاریخ است انکار کنند در این نوشتار بخوبی با معنای و فراگیر بودن این سنت دربین اشراف و روحانیون پی خواهید برد.

موارد استفاده از واژه ختودت و معنای ان در میراث دینی

در ویسپرد میخوانیم :« يك جوان نیک اندیش ،نیک گفتار،نیک کردار را ایستاده خواهم ، یک جوان سخنگوی ایستاده خواهم ، انکهختودتبجای اورد ایستاده خواهم » ویسپرد 37 /3 3
همین متن عینا در گشتاسب پشت بند 17 تکرار شده است . و باز همین متن با تفاوتی اندک در پاره ای از نماز شبانگاه (=اوسیروتریمگاه) امده است : « جوان نیک پندار ، نیک گفتار ، نیک کردار ، بهدین پاک و سرور پاکی را میستاییم ، جوان سخنگوی پاک و سرور پاکی را ما میستاییم ، پاک دینی که ختودت کرده باشد » خرده اوستا 168 /8
در وندیداد که احکام دینی را بیان میکند یکی از مطهرات که فرد نجس را پاک میکند ، ادرار زن یا مردی است که ختودت به جای اورده باشد « افرادی که مرده ای را به دخمه برده اند، باید در همان جا چند گام دورتر از مرده بنشینند تا مزدا پرستان برای شان ،ادرار بیاورند که سرو تن خود را بدان بشورند شاش های پاک کننده:شاش ستوران و ادرار زن ومردی که ختودت کرده باشند » وندیداد 2/ 867/ 8 /13. (سنت ختودت در اوستای روزگار ساسانی یک نسک یا کتاب ویژه داشته نسک یازده اوستای ساسانی موسوم به وشتگ نسک پیرامون سنت ختودت و احکام ان بوده است .ن.ک: وندیداد 2 / 953 ، 954و 967)

ثواب بی اندازه همبستر شدن با محارم :

یکی از پرسشهایی که از هیربدان زرتشتی شده اینست:

[ اگر ازدواج با محارم با مادر یا خواهر باشد که امید بچه دار شدن آنها نیست ، ایا این یک " ازدواج با محرم" کامل محسوب میشود و اصولاً حکم بر چنین ازدواجی چگونه خواهد بود؟
آیا ثواب هر ازدواج با محرم یکسان است یا بخش هایی از آن دارای مزِیّت بیشتری خواهند بود؟]
[ازدواج با محرم، با هز یک از سه (مادر ، خواهر ، دختر) قطع نظر از سن، ازدواج کامل محسوب می شود به این جهت اگر فرزندی به وجود نیاید ، ثواب این ازدواج کاهش نمی پذیرد]
کتاب روایت پهلوی " امید اشو هیشتان" صفحه 181 و 182 که بوسیله دکتر نزهت صفای اصفهانی از متن پهلوی به فارسی ترجمه شده .