٭٭٭٭٭ نکته ها + برداشت ها = برداشت شما چیست ؟ ٭٭٭٭٭

بسم الله خیر الاسماء

عرض سلام و ادب

شاعر را متأسفانه نیافتم ولی احتمال دارد جناب استاد صادق گرامی باشند.

ظاهرا ابیات اشاره به جمع برهان و عرفان و قران دارد.

در بین مکاتب فکری موجود، می توان آن را با حکمت متعالیه منطبق دانست.(الله اعلم)

شاعر عزیز بیان میکند که نزد معشوق حقیقی تبارک و تعالی، کسی که در سفر چهارم است و بسوی کثرت بازگشته است (به قصد هدایت مردم) بهتر از سالکی است که در سفر اول (من الخلق الی الحق) در حال حرکت است.

در یک برداشت ذوقی ، میشه این شعر را با آیه شریفه " ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله " مرتبط دانست. بدین نحو که اگر ادعای مسلمانی دارید (تحبون الله) ، حقوقی را که پیامبر (ص) به دخترش داده رعایت کنید (فاتبعونی) تا مسلمانی شما درست باشد (یحببکم الله)

در یک رده پایینتر ؛ میشه گفت کسانیکه احترام ذراری حضرت زهرای مرضیه (س) را رعایت نکنند و سادات را هم شأن و هم ردیف بقیه مردم در نظر بگیرند ( و حقوقی را که شأن سیادت برای آنها ایجاب کرده است رعایت نکنند) ، چگونه می توانند پیرو جد آنها باشند؟

باسمه الباطن

عرض سلام و ادب و همینطور تشکر از ادامۀ مباحث این تاپیک بسیار خوب و مفید

حق حقیقی زهرای اطهر سلام الله علیها،حق معرفت آن دردانۀ خلقت است.

و حق معرفت آن بانو آن است که از شناخت حقش اظهار عجز نمایی که او سرّ الله است

و سرّ کی منکشف توان شد؟

پنهان بودن مزار ایشان نشان خوبی بر این مطلب است"صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی"

چنانچه بنابر روایات حقیقت وجود فاطمه سلام الله علیها سرّ قدر است.

آنوقت این وجود نازنین را رنجاندند ......و ادعای دین داری و ریاست مؤمنین را هم داشتند!

لا حول و لا قوة الّا بالله العلی العظیم

شاید مراد شاعر این بوده است که به درجه ای از عرفان رسیده است که افعال و رفتار او عینیت با حق متعال پیدا کرده است.
بر این اساس ، چیزی که در این بیت ، شاعر در مورد "گفتار" خود بیان می کند ، همان چیزی است که حلاج با گفتن "أنا الحق" در مورد کل وجود خودش بیان کرد.

در یک رده پایینتر ، میشه گفت شاعهر وصف حال افراد متعبد را بیان میکند. کسانی که واجبات و حرمات را رعایت میکنند و آنچه انجام می دهند ، دارای رخصت از ناحیه حق5 متعال است. بدینگونه ، سخنانشان نیز دارای رخصت از ناحیه حق است: الا من اذن له الرحمن و قال صواباً.

البته میتوان این شعر را به نفع جبرگرایی هم مصادره کرد اما می دانیم که مقصود شاعر ، این نبوده است.

باسمه الحق المبین

عرض سلام،احترام و تشکر

" و ما ینطق عن الهوی ان هو الّا وحی یوحی"(آیات 3 و 4 سوره نجم)

از سر هوس سخن نمی گوید(پیامبر) این قران جز کلام وحی نیست.

[="Tahoma"][="Blue"]از محمد بن سنان در حدیثی روایت شده است که عیسی ابن مریم (علیهماالسلام) فرمود: ای حواریین و یاران پاک من! نیاز و حاجتی را با شما در میان می گذارم؛ میخواهم که شما آنرا برآورده سازید (و آمادگی خویش را در تأمین چنین نیازی، اعلام نمائید) عرض کردند: یا روح الله، حاجت و نیاز شما برآورده است (و ما آماده ایم).
حضرت عیسی (علیه السلام) از جا برخاست و پاهای حواریین را شستشو داد. آنان به عیسی (علیه السلام) عرض کردند: روا و شایسته تر، این بود که ما پاهای شما را شستشو می دادیم؟ فرمود: سزاوارترین مردم در خدمت کردن، خود عالم و دانشمند است. (یعنی باید عالم و دانشمند، تمام قوای خویش را در خدمت به مردم بسیج سازد). عیسی (علیه السلام) سپس فرمود: یگانه هدف من در دست زدن به چنین کاری، این بود که با اظهار تواضع خود نسبت به شما، شما را هشدار دهم که به نوبه خود - پس از من - مانند خود من به مردم اظهار تواضع و فروتنی نمائید. عیسی (علیه السلام) پس از آن گفت: علم و حکمت، با عامل تواضع و فروتنی سامان می یابد و آباد می گردد (و رواج و رونق می گیرد) نه با تکبر و خودبزرگ بینی. و بدینسان، زراعت در زمین نشیبا و نرم و هموار می روید (و گیاهان در دشت و هامون فروهشته، سبز می شوند) نه در کوهها(ی فرازمند و برافراشته).(1)

پینوشت:
1-الکافی 1/45

[/]

باسمه الحسیب

عرض سلام و ادب

اخیرا جناب سروش نظریه ای درباره رؤیا بودن قران و تلقی آن در خواب توسط پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله مطرح کرده اند

که مورد نقد بسیاری از علماء و اندیشمندان از جمله آیت الله سبحانی ایدّه الله تعالی قرار گرفته است.

لینک ذیل پاسخ و نقد ایشان بر ادعاهای آقای سروش است:

http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/6435/6841/82104/-%D9%BE%D8%A7%D8%B3%D8%AE-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D8%A2%DB%8C%D8%A9%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%B3%D8%A8%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%A7%D8%B8%D9%87%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1-%D8%B3%D8%B1%D9%88%D8%B4-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-

با تشکر از زحمات حضرتعالی در رشد علمی و ادبی شاگردانتان.

بسم ربّ الحسین علیه السلام

عرض سلام و ادب

شعر سرودۀ حافظ است.

رندان تشنه لب نکند آل احمدند؟

سیراب از طهور شراب محمدند

والی خطه ی عشقند و معرفت

گویا به وقت رزم همان تیر سرمدند

گر تشنه لب شهید شدند و اسیر خصم

این بوده آل بوسفیان را همیشه رسم

مردی چه جویی از این قوم نابکار؟

از زاده ی هند جگر خوار و انتظار؟!

باسمه العلیم

السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین

و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین علیه السلام

عرض سلام و ادب

شاعر را نیافتم،ظاهرا سرودۀ جناب استاد صادق گرامی است.

اگر امکان دارد لطف فرموده دو کلمۀ رنگی را معنا بفرمائید.

با تشکر

باسمه الخبیر

سالنگ: منطقه ای در افغانستان است جایی که جنگی سخت بین سردار رشید افغان احمد شاه مسعود

و ژنرال عبدالرشید دوستم در گرفت.

پلخان یا پلخمان(احتمالا):فلاخن،قلاب سنگ

پ.ن

ظاهرا شعر در وصف مردانگی و جنگاوری شخصی است

که در توحید نیز قوی است.(الله اعلم)

باسمه الغنی الحمید

عرض سلام و ادب

شعر سروده ی سنایی است.

حرص و آز و طمع دین انسان را به مسلخ زیاده خواهی برده ذبح می کند.

به تعبیر مولا امیر المؤمنین علیه السلام حیات طیبه با قناعت شکل می گیرد

و این قناعت همان غنای نفسی است که انسان را از حرص و طمع به چرب و شیرین دنیا

و زرق و برق آن باز می دارد.

با تشکر

باسمه الغنی

عرض سلام و ادب

شعر سروده ی جناب حافظ است.

آیه:"یا ایها الناس انتم فقراء الی الله و الله هو الغنی الحمید"

عشق بنده به خداوند از سر احتیاج به دریافت فیوضات و کمالات الهیه است

امّا عشق ذات اقدس اله به بندگانش شوق به آنها است.

چرا که عباد الله همه آئینه هایی هستند که جمال جمیل او را می نمایند

پس خداوند عاشق و محب خویش است و شائق رؤیت جمال خویش در

آئینه ی وجود خلق.

باسمه الأحد

عرض سلام و ادب

سروده ی زیبای مولانا:

جمله معشوقست و عاشق پرده ای

زنده معشوقست و عاشق مرده ای

از دیدگاه مولانا اصلا دوئی وجود ندارد تا در مقابل معشوق قرار

گیرد،آنچه هست فقط معشوق است،عاشق تنها سایه ی معشوق و جلوه ای از اوست.

باسمه الجمیل

عرض سلام و ادب

استاد گرامی مقصودتان جناب ابن فارض است و قصیده ی تائیه ی وی؟

و من يتحرّش بالجمال الي الردي

اري نفسه من النفس العيش ردّت

عشق به جمال معشوق باعث فنای محب می گردد.

چرا که بنیاد عشق بر گذشتن از حظوظ نفسانی و هوا، بلکه

باب فنا و هلاک است.

باسمه العلیم

عرض سلام و ادب

مبنای عرفان ابن عربی وحدت وجود است بنابر این در این دیدگاه عاشق تجلی عشق معشوق(خداوند) به خویش است

لذا دوئیتی وجود ندارد در واقع عاشق تجلی خود معشوق است.

امّا شعر را لطفا حضرتعالی بفرمائید یا اینکه تا رفع مشغله های حقیر فرصت جستجوی بیشتر عنایت بفرمائید.

با تشکر

با سلام وتقدیر .
گزینه دوم درست است (یا اینکه تا رفع مشغله های... فرصت جستجوی بیشتر عنایت بفرمائید.)

باسمه الکریم

عرض سلام و ادب

شعر سروده ی خواجه نصیر الدین طوسی و خطاب به حسودان زمان وی است

وی شناسایی وجود را به ضد آن که عدم است بیان نموده و بدینسان خویش را

وجود و دشمنان حسودش را عدم وصف می نماید.

پ.ن

استاد گرامی بیت تکراری بود

پاسخ را هم در محضر شریفتان آموخته بودیم(پست 318)

باسمه الولی

عرض سلام و ادب

بیت مذکور سروده ی یک شاعر هندی است از پی چنین حکایتی:

برخی از اهل سنت، صلوات را برای غیر از پیامبر جایز ندانسته و آن را جسارت به مقام نبوت به حساب می آورند.

بر اساس همین نگرش، هنگامی که شهید معروف علامه قاضی نور اللّه تستری ، صاحب کتاب احقاق الحق در

موقع ذکر نام امیرالمؤمنین علیه السلام کلمه: «علیه الصّلاة والسّلام» را بر زبان آورد، بر ضد او بسیج شدند و به

اصطلاح جهت دفاع از پیامبر!! به پاخاستند و فتوای مباح بودن خون وی را صادر کردند آنان در این باره طوماری تنظیم کردند

و از بعضی امضاء گرفتند که یکی از علمای بزرگ اهل سنت هندوستان از امضای آن خودداری نمود و زیر آن طومار این شعر

را نوشت :

گر لَحْمُک لَحْمی ز حدیث نبوی هی کی، صَّلّ علی نام علی بی ادبی هی

جمع آوران امضا و متصدیان آن ، طومار را به دربار برده تا نظر شاه را نیز جهت قتل او (صاحب احقاق الحق) به دست آورند.

هنگامی که شاه طومار را ملاحظه کرد و چشمش به این بیت افتاد از اعدام علامه چشم پوشید.

منبع:

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

عرض سلام و ادب

شعر سروده ی حکیم ابوعلی سینا در بیان ارادت و محبت به حضرت علی علیه السلام است

امّا حقیر شعر را اینگونه دیدم:

برصفحه چهره ها خط لم یزلی
معکوس نوشته است نام دوعلی
یک لام و دو عین با دو یای معکوس
ازحاجب و عین و عنف با خط جلی
چون شیر و شکر به هم درآمیخته اند
با جان و روان بوعلی مهر علی

معنایی که از شعر برداشت می شود این است که

خداوند چهره ی انسان را مانند دو علی معکوس طراحی نموده است

که ابروان مانند دو یای معکوس و دو چشم مانند عین علی و بینی

مانند لام است.

سراسیمه سلام هنگام انتظار سلام هنگام رسیدن سلام

1-غزل 126 حافظ شیرازی شیرین سخن

3-عاشق بی مشاهده زیبایی معشوق میلی به زندگی در این دنیا ندارد ،هرکس که از مشاهده زیبایی معشوق به دوره و بی بهره

حقیقتا جان در بدن نداره

سوال دو شما سخت بود چی بگم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟
نه که جواب ندارم نمیتونم جمعش کنم
کسی که محبت خداوند رو درک میکنه و به زیباییش میرسه دیگه نمیتونه بدون اون دنیا رو تحمل کنه
کسی که تمام ذهنیتش اینه که دوره و کمه ،و شاید به نا امیدی میرسه
نه این دنیا رو داره نه اون دنیا

احساس میکنم جوابم غلطه
ولی خوب در همین حد بود دیگه

شعر کامل را برایتان گذاشتم ایشالله که خوشتان بیاید
مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه نه آنجا باش و نه اینجا

بهرچ از راه دور افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست وا مانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

گواه رهرو آن باشد که سردش یابی از دوزخ

نشان عاشق آن باشد که خشکش بینی از دریا

نبود از خواری آدم که خالی گشت ازو جنت

نبود از عاجزی وامق که عذرا ماند ازو عذرا

سخن کز روی دین گویی چه عبرانی چه سریانی

مکان کز بهر حق جویی چه جابلقا چه جابلسا

شهادت گفتن آن باشد که هم ز اول در آشامی

همه دریای هستی را بدان حرف نهنگ آسا

نیابی خار و خاشاکی در این ره چون به فراشی

کمر بست و به فرق استاد در حرف شهادت لا

چو لا از حد انسانی فکندت در ره حیرت

پس از نور الوهیت به الله آی ز الا

ز راه دین توان آمد به صحرای نیاز ار نی

به معنی کی رسد مردم گذر ناکرده بر اسما

درون جوهر صفرا همه کفرست و شیطانی

گرت سودای این باشد قدم بیرون نه از صفرا

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دارالملک ایمان را مجرد بیند از غوغا

عجب نبود گر از قرآن نصیبت نیست جز نقشی

که از خورشید جز گرمی نیابد چشم نابینا

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

به تیغ عشق شو کشته که تا عمر ابد یابی

که از شمشیر بویحیا نشان ندهد کس از احیا

چه داری مهر بد مهری کزو بی جان شد اسکندر

چه بازی عشق با یاری کزو بی‌ملک شد دارا

گرت سودای آن باشد کزین سودا برون آیی

زهی سودا که خواهی یافت فردا از چنین سودا

سر اندر راه ملکی نه که هر ساعت همی باشی

تو همچون گوی سرگردان و ره چون پهنه بی‌پهنا

تو در کشتی فکن خود را مپای از بهر تسبیحی

که خود روح‌القدس گوید که بسم‌الله مجریها

اگر دینت همی باید ز دنیا دار پی بگسل

که حرصش با تو هر ساعت بود بی‌حرف و بی‌آوا

همی گوید که دنیا را بدین از دیو بخریدم

اگر دنیا همی خواهی بده دین و ببر دنیا

ببین باری که هر ساعت ازین پیروزه گون خیمه

چه بازیها برون آرد همی این پیر خوش سیما

جهان هزمان همی گوید که دل در ما نبندی به

تو خود می پند ننیوشی ازین گویای ناگویا

گر از آتش همی ترسی به مال کس مشو غره

که اینجا صورتش مالست و آنجا شکلش اژدرها

از آتش دان حواست را همیشه مستی و هستی

ز دوزخ دان نهادت را هماره مولد و منشا

پس اکنون گر سوی دوزخ‌گرایی بس عجب نبود

که سوی کل خود باشد همیشه جنبش اجزا

گر امروز آتش شهوت بکشتی بی‌گمان رستی

و گرنه تف آن آتش ترا هیزم کند فردا

تو از خاکی بسان خاک تن در ده درین پستی

مگر گردی چو جان و عقل هم والی و هم والا

که تا پستست خاک اینجا همه نفعست لیک آن گه

بلای دیده‌ها گردد، چو بالا گیرد از نکبا

ز باد فقه و باد فقر دین را هیچ نگشاید

میان دربند کاری را که این رنگست و آن آوا

مگو مغرور غافل را برای امن او نکته

مده محرور جاهل را ز بهر طبع او خرما

چو علمت هست خدمت کن چو دانایان که زشت آید

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا

نه صوت از بهر آن آمد که سوزی مزهر زهره

نه حرف از بهر آن آمد، که دزدی چادر زهرا

ترا تیغی به کف دادند تا غزوی کنی با خود

تو چون از وی سپر سازی نمانی زنده در هیجا

به نزد چون تو بی‌حسی چه دانایی چه نادانی

به دست چون تو نامردی چه نرم آهن چه روهینا

ترا بس ناخوشست آواز لیکن اندرین گنبد

خوش آوازت همی دارد صدای گنبد خضرا

ولیک آن گه خجل گردی که استادی ترا گوید

که با داوود پیغمبر رسیلی کن درین صحرا

تو چون موری و این راهست همچون موی بت رویان

مرو زنهار بر تقلید و بر تخمین و بر عمیا

چو علم آموختی از حرص آن گه ترس کاندر شب

چو دزدی با چراغ آید گزیده‌تر برد کالا

از این مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بودردا

به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی

که از یک چاکری عیسی چنان معروف شد یلدا

قدم در راه مردی نه که راه و گاه و جاهش را

نباشد تا ابد مقطع نبودست از ازل مبدا

ز بهر قالب اوراست این ارواح مستوفی

ز بهر حالت اوراست این انفاس مستوفا

ز بهر کشت آنجا راست اینجا کشتن آدم

ز بهر زاد آنجا راست اینجا زادن حوا

تو پنداری که بر بازیست این میدان چون مینو

تو پنداری که بر هرزه‌ست این الوان چون مینا

وگر نز بهر دینستی در اندر بنددی گردون

وگر نز بهر شرعستی، کمر بگشایدی جوزا

چو تن جان را مزین کن به علم دین که زشت آید

درون سو شاه عریان و برون سو کوشک در دیبا

ز طاعت جامه‌ای نو کن ز بهر آن جهان ورنه

چو مرگ این جامه بستاند تو عریان مانی و رسوا

خود از نسل جهانبانان نزاید هیچ تا باشد

مر او را کوی پر عنین و ما را خانه پر عذرا

نبینی طبع را طبعی چو کرد انصاف رخ پنهان

نیابی دیو را دیوی چو کرد اخلاص رخ پیدا

ترا یزدان همی گوید که در دنیا مخور باده

ترا ترسا همی گوید که در صفرا مخور خلوا

ز بهر دین بنگذاری حرام از گفتهٔ یزدان

ولیک از بهر تن مانی حلال از گفتهٔ ترسا

گرت نزهت همی باید به صحرای قناعت شو

که آنجا باغ در باغست و خوان در خوان و وا در وا

گر از زحمت همی ترسی ز نااهلان ببر صحبت

که از دام زبون گیران به عزلت رسته شد عنقا

مرا باری بحمدالله ز راه رافت و رحمت

به سوی خطهٔ وحدت برد عقل از خط اشیا

به دل نندیشم از نعمت نه در دنیا نه در عقبا

همی خواهم به هر ساعت چه در سرا چه رد ضرا

که یارب مر سنایی را سنایی ده تو در حکمت

چنان کز وی به رشک افتد روان بوعلی سینا

مگردانم درین عالم ز بیش آزی و کم عقلی

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

ز راه رحمت و رافت چو جان پاک معصومان

مرا از زحمت تن‌ها بکن پیش از اجل تنها

زبان مختصر عقلان ببند اندر جهان بر من

که تا چون خود نخوانندم حریص و مفسد و رعنا

مگردان عمر من چون گل که در طفلی شود کشته

مگردان حرص من چون مل که در پیری شود برنا

بحرص ار شربتی خوردم مگیر از من که بد کردم

بیابان بود و تابستان و آب سرد و استسقا

به هرچ از اولیا گویند «رزقنی» و «وفقنی»

به هرچ از انبیا گویند «آمنا» و «صدقنا»

مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه نه آنجا باش و نه اینجا

بهرچ از راه دور افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست وا مانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

گواه رهرو آن باشد که سردش یابی از دوزخ

نشان عاشق آن باشد که خشکش بینی از دریا

نبود از خواری آدم که خالی گشت ازو جنت

نبود از عاجزی وامق که عذرا ماند ازو عذرا

سخن کز روی دین گویی چه عبرانی چه سریانی

مکان کز بهر حق جویی چه جابلقا چه جابلسا

شهادت گفتن آن باشد که هم ز اول در آشامی

همه دریای هستی را بدان حرف نهنگ آسا

نیابی خار و خاشاکی در این ره چون به فراشی

کمر بست و به فرق استاد در حرف شهادت لا

چو لا از حد انسانی فکندت در ره حیرت

پس از نور الوهیت به الله آی ز الا

ز راه دین توان آمد به صحرای نیاز ار نی

به معنی کی رسد مردم گذر ناکرده بر اسما

درون جوهر صفرا همه کفرست و شیطانی

گرت سودای این باشد قدم بیرون نه از صفرا

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دارالملک ایمان را مجرد بیند از غوغا

عجب نبود گر از قرآن نصیبت نیست جز نقشی

که از خورشید جز گرمی نیابد چشم نابینا

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

به تیغ عشق شو کشته که تا عمر ابد یابی

که از شمشیر بویحیا نشان ندهد کس از احیا

چه داری مهر بد مهری کزو بی جان شد اسکندر

چه بازی عشق با یاری کزو بی‌ملک شد دارا

گرت سودای آن باشد کزین سودا برون آیی

زهی سودا که خواهی یافت فردا از چنین سودا

سر اندر راه ملکی نه که هر ساعت همی باشی

تو همچون گوی سرگردان و ره چون پهنه بی‌پهنا

تو در کشتی فکن خود را مپای از بهر تسبیحی

که خود روح‌القدس گوید که بسم‌الله مجریها

اگر دینت همی باید ز دنیا دار پی بگسل

که حرصش با تو هر ساعت بود بی‌حرف و بی‌آوا

همی گوید که دنیا را بدین از دیو بخریدم

اگر دنیا همی خواهی بده دین و ببر دنیا

ببین باری که هر ساعت ازین پیروزه گون خیمه

چه بازیها برون آرد همی این پیر خوش سیما

جهان هزمان همی گوید که دل در ما نبندی به

تو خود می پند ننیوشی ازین گویای ناگویا

گر از آتش همی ترسی به مال کس مشو غره

که اینجا صورتش مالست و آنجا شکلش اژدرها

از آتش دان حواست را همیشه مستی و هستی

ز دوزخ دان نهادت را هماره مولد و منشا

پس اکنون گر سوی دوزخ‌گرایی بس عجب نبود

که سوی کل خود باشد همیشه جنبش اجزا

گر امروز آتش شهوت بکشتی بی‌گمان رستی

و گرنه تف آن آتش ترا هیزم کند فردا

تو از خاکی بسان خاک تن در ده درین پستی

مگر گردی چو جان و عقل هم والی و هم والا

که تا پستست خاک اینجا همه نفعست لیک آن گه

بلای دیده‌ها گردد، چو بالا گیرد از نکبا

ز باد فقه و باد فقر دین را هیچ نگشاید

میان دربند کاری را که این رنگست و آن آوا

مگو مغرور غافل را برای امن او نکته

مده محرور جاهل را ز بهر طبع او خرما

چو علمت هست خدمت کن چو دانایان که زشت آید

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا

نه صوت از بهر آن آمد که سوزی مزهر زهره

نه حرف از بهر آن آمد، که دزدی چادر زهرا

ترا تیغی به کف دادند تا غزوی کنی با خود

تو چون از وی سپر سازی نمانی زنده در هیجا

به نزد چون تو بی‌حسی چه دانایی چه نادانی

به دست چون تو نامردی چه نرم آهن چه روهینا

ترا بس ناخوشست آواز لیکن اندرین گنبد

خوش آوازت همی دارد صدای گنبد خضرا

ولیک آن گه خجل گردی که استادی ترا گوید

که با داوود پیغمبر رسیلی کن درین صحرا

تو چون موری و این راهست همچون موی بت رویان

مرو زنهار بر تقلید و بر تخمین و بر عمیا

چو علم آموختی از حرص آن گه ترس کاندر شب

چو دزدی با چراغ آید گزیده‌تر برد کالا

از این مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بودردا

به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی

که از یک چاکری عیسی چنان معروف شد یلدا

قدم در راه مردی نه که راه و گاه و جاهش را

نباشد تا ابد مقطع نبودست از ازل مبدا

ز بهر قالب اوراست این ارواح مستوفی

ز بهر حالت اوراست این انفاس مستوفا

ز بهر کشت آنجا راست اینجا کشتن آدم

ز بهر زاد آنجا راست اینجا زادن حوا

تو پنداری که بر بازیست این میدان چون مینو

تو پنداری که بر هرزه‌ست این الوان چون مینا

وگر نز بهر دینستی در اندر بنددی گردون

وگر نز بهر شرعستی، کمر بگشایدی جوزا

چو تن جان را مزین کن به علم دین که زشت آید

درون سو شاه عریان و برون سو کوشک در دیبا

ز طاعت جامه‌ای نو کن ز بهر آن جهان ورنه

چو مرگ این جامه بستاند تو عریان مانی و رسوا

خود از نسل جهانبانان نزاید هیچ تا باشد

مر او را کوی پر عنین و ما را خانه پر عذرا

نبینی طبع را طبعی چو کرد انصاف رخ پنهان

نیابی دیو را دیوی چو کرد اخلاص رخ پیدا

ترا یزدان همی گوید که در دنیا مخور باده

ترا ترسا همی گوید که در صفرا مخور خلوا

ز بهر دین بنگذاری حرام از گفتهٔ یزدان

ولیک از بهر تن مانی حلال از گفتهٔ ترسا

گرت نزهت همی باید به صحرای قناعت شو

که آنجا باغ در باغست و خوان در خوان و وا در وا

گر از زحمت همی ترسی ز نااهلان ببر صحبت

که از دام زبون گیران به عزلت رسته شد عنقا

مرا باری بحمدالله ز راه رافت و رحمت

به سوی خطهٔ وحدت برد عقل از خط اشیا

به دل نندیشم از نعمت نه در دنیا نه در عقبا

همی خواهم به هر ساعت چه در سرا چه رد ضرا

که یارب مر سنایی را سنایی ده تو در حکمت

چنان کز وی به رشک افتد روان بوعلی سینا

مگردانم درین عالم ز بیش آزی و کم عقلی

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

ز راه رحمت و رافت چو جان پاک معصومان

مرا از زحمت تن‌ها بکن پیش از اجل تنها

زبان مختصر عقلان ببند اندر جهان بر من

که تا چون خود نخوانندم حریص و مفسد و رعنا

مگردان عمر من چون گل که در طفلی شود کشته

مگردان حرص من چون مل که در پیری شود برنا

بحرص ار شربتی خوردم مگیر از من که بد کردم

بیابان بود و تابستان و آب سرد و استسقا

به هرچ از اولیا گویند «رزقنی» و «وفقنی»

به هرچ از انبیا گویند «آمنا» و «صدقنا»

باسمه الجمیل

عرض سلام و ادب

شعر سروده ی مولانا است.

دقیقا نمی دانم اشاره ی او به چیست امّا این بیت انسان را به یاد زینب کبری سلام الله علیها

می اندازد وقتی در پاسخ طعنه ی آن شقی و در به تصویر کشیدن صحنه ی عاشورا فرمود:

"ما رأیت الّا جمیلا"جز زیبایی ندیدم.

کدام عقل قادر به درک این معنا است؟

جز از قلبی که محل تجلیّات جمالی حق بوده و عقلی که به نور عشق و معرفت حق

تعالی یافته باشد ممکن است چنین بیانی صادر شود؟

اگر حضرتعالی بیت را شرح بفرمائید بهره مند می شویم ان شاالله.

باسمه الشکور

عرض سلام و ادب و تبریک میلاد فرخنده ی امام حسن عسکری سلام الله علیه

در واقع تشکر و تقدیر شایسته ی حضرتعالی است که اسباب تأمل و غور در مانند ابیات حکیمانه و زیبای

فوق را فراهم می آورید.

باسمه ذوالجلال و الاکرام

عرض سلام و ادب

شعر سروده ی حافظ است.

شالوده ی هستی بر مبنای حب و عشق استوار گشته است:

"کنت کنزا مخفیا فاحببت ان اعرف فخلقت الخلق لکی اعرف"

آن چه در عالم است تجلیات جمال جمیل حضرت حقند و اگر در ظاهر چیزی را شرّ و بدی به نظر رسد

از کوتاهی همت و ضعف بصیرت بیننده ناشی می شود،ندیدن زیبایی ها و خیرات و دیدن اندک شر

متوهم،بیانگر این است که بیننده ی عیب،هنر زیبا دیدن ندارد.

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

آفرین بر نظر پاک خطا پوشش باد.