جمع بندی مقایسه وضعیت کشور پیش از انقلاب و پیشرفتهای آن زمان با شرایط فعلی و پیشرفتهای بعد از انقلاب

این خبر با منبع :
مهدی جمالی (مدیر عامل سایپا)گفت: به 22 کشور محصولات سایپا را صادر کردیم که از این تعداد 5 کشور به عنوان بازار ما شناخته شده اند که در آنجا پایگاه تولید خودرو داریم.

وی افزود:‌ در مذاکرات یک ماه گذشته مقررشد پایگاه تولیدی سایپا در الجزیر نیز راه اندازی شود.

وی گفت:‌ گروه خودروسازی سایپا اعتقاد قطعی به اقتصاد مقاومتی دارد و برنامه ریزی کردیم 50 درصد از پایگاه تولیدی ساینا در اختیار خودرو سازی سایپا باشد هم اکنون خودرو ساینا توسط متخصصان داخلی طراحی آن ازصفر تا 100 انجام شده است و قطعه سازان داخلی در آن فعالند ، این خودرو تجاری سازی و پیش فروش آن انجام شده که قبل ازپایان سال به مشتریان تحویل می شود.
منبع: خبرگزاری صدا و سیما و (اسفند 94)
asriran.com/fa/news/454363

این دید است که می گوید انسان امام نمی خواهد پیامبر نمی خواهد اصلا خدا هم نمی خواهد ما می خوریم و می خوابیم و ... برای ما کافی است
این دید است که ....
بگذریم

شما که دم از علم و پیشرفت میزنید رئیس مملکتتون باید رضا قلدری باشه که چار کلاس سواد نداشت
بگذریم
بیاید ما اسناد حرف بزنیم که جایگاه علمی ایران قبل از انقلاب و بعد از آن را بیان می کنه:
1- پس از انقلاب ما شاهد موفقیت هر ساله دانش آموزان و دانشجویان ایرانی در دست یابی به مقامات جهانی و مدال‌های رنگارنگ در المپیادهای علمی در رشته های مختلفی همچون فیزیک، ریاضی، شیمی، کامپیوتر و ... در رقابت با کشورهای پیشرفته علمی هستیم که یکی از شواهد رشد و توسعه علمی کشور است؛ این درحالی است که قبل از انقلاب اسلامی، دانش آموزان ایرانی در المپیادهای جهانی شرکت نداشتند.
2- کشور ایران در سال 56 با 33 میلیون جمعیت، نیازمند ورود پزشک خارجی از سایر کشورها بوده است، اما هم اکنون با جمعیتی بیش از دو برابر و به تبع آن با نیازی بیشتر به پزشک، با مازاد پزشک روبه روهستیم؛ همچنین در زمینه پزشک متخصص نیز از جمعیت 7000 نفر در سال 57 به جمعیت 72.792 پزشک متخصص در حال حاضر رسیده ایم و همچنین باید گفت که مردم بسیاری از کشورها به منظور درمان به کشورمان سفر می کنند تا تحت نظر پزشکان ایرانی به درمان خود بپردازند.
3- بر اساس گزارش موسسه بین المللی اطلاعات علمی (ISI)، تعداد مقالات علمی چاپ شده از محققان ایرانی در مجلات معتبر بین المللی در سال 1357، 450 مقاله و در سال 2012، 34.155 مقاله بوده است که نشان دهنده رشد 3 برابری متوسط جهانی در این حوزه است.
4- مرکز فرهنگی سازمان ملل (یونسکو) چند بار ایران را به عنوان یکی از موفق ترین کشورهای جهان در مبارزه با بی سوادی معرفی کرده است.
5- هم اکنون ما شاهد این هستیم که ایران در بسیاری از فناوری ها نه تنها خودکفا شده بلکه به کشور صادر کننده خدمات فنی مهندسی در حوزه های صنعت نفت، کشاورزی، بهداشت، سدسازی، تراکتورسازی، هسته ای، خودروسازی ، سلول های بنیادین و ... تبدیل شده است.
6- در عرصه علوم نوین، دانشمندان ایرانی توانسته اند تا مرزهای جدید دانش بشری پیش روند و در مواردی از این مرزها نیز عبور کنند. موفقیت های دانشمندان ایرانی در زمینه ‌های سلول های بنیادین، نانو تکنولوژی، مهندسی ژنتیک، علوم هسته ای، علوم فضایی و ... از این موارد است.
7- ایران در سال ۲۰۱3 میلادی رتبه نوزدهم جهانی در رشد تولید علم را به‌دست آورد و این در حالی است که کشورهای لهستان، بلژیک، دانمارک، اسکاتلند، اتریش، پرتغال، رژیم اشغالگر قدس، سنگاپور، مکزیک و جمهوری چک بعد از ایران به ترتیب رتبه های 21 تا 30 را از نظر تولید علم در اختیار دارند.

به بیان خبر گذاری مهر:
بیشترین میزان تولیدات علمی پیش از انقلاب شکوهمند اسلامی متعلق به سال ۱۹۷۸ یعنی سال ۱۳۵۷ و تنها ۶۵۶ مدرک است که این میزان در سال ۲۰۱۳ تنها در یک پایگاه بین المللی به ۳۰۱۱۹ مقاله افزایش یافت.

به گزارش خبرنگار مهر، با پیروزی انقلاب اسلامی پیشرفت های چشمگیری در تمام عرصه ها در جمهوری اسلامی ایران رخ داد که یکی از این پیشرفت ها، فعالیت های گسترده علمی است که در سطوح ملی و بین المللی به منظور اعتلای علمی ایران اسلامی انجام گرفته است.
رصد توسعه علمی با استفاده از شاخص ها و معیار های مختلف صورت می گیرد. در حالی که توجه به تعداد ثبت اختراعات، طرح های کاربردی و تجاری سازی شده پروژه های تحقیقاتی حائز اهمیت است، توجه به تولید مقالات علمی نیز که در نشریات معتبر بین المللی چاپ و منتشر می شود حائز اهمیت است.
در آغاز سی و ششمین سالگرد پيروزی انقلاب اسلامی پایگاه استنادی علوم جهان اسلام در مقایسه ای میزان تولیدات علمی جمهوری اسلامی ایران پیش و پس از انقلاب اسلامی را در دو نظام استنادی بین المللی ISI و اسکوپوس بررسی کرد.
در طول سال های پیش از انقلاب اسلامی و طبق آمار های تولیدات علمی ارائه شده از سوی پایگاه استنادی ISI، ایران از سال ۱۹۳۱ تا ۱۹۷۸ تنها ۲۶۶۷ مقاله در این نظام استنادی به ثبت رسانده است که در طول تمام این سال ها پیشرفت محسوسی مشاهده نمی شود.
بیشترین میزان تولیدات علمی پیش از انقلاب شکوهمند اسلامی متعلق به سال ۱۹۷۸ یعنی سال ۱۳۵۷ و تنها ۶۵۶ مدرک است.
در دوران پیش از انقلاب اسلامی، انتشار مقالات علمی هرچند اندک به زبان فارسی و غیرفارسی و عمدتا به زبان انگلیسی در دانشگاه های بزرگ کشور معمول بود. آماری که پایگاه تامسون رویترز (ISI) از میزان تولیدات علمی ایران در این دوره ارائه می دهد بسیار ناچیز است. به عنوان مثال از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷ شمسی به ترتیب ۴۵۵، ۵۷۱ و ۶۵۶ مقاله از ایران در این نظام بین المللی استنادی به ثبت رسیده است.
در همین راستا، آمارهای تولیدات علمی ایران در پایگاه استنادی اسکوپوس از سال ۱۹۲۸ تا سال ۱۹۷۸ برابر با ۲۱۲۳ مدرک است که در این پایگاه نیز بالاترین میزان تولید مدرک مربوط به سال ۱۳۵۷ است که معادل با ۴۰۴ مقاله است. در سه سال آخر پیش از انقلاب اسلامی آمار تولیدات علمی بسیار اندک و به ترتیب برابر با ۳۱۵، ۳۵۳ و ۴۰۴ مقاله است.
در دوران پس از انقلاب اسلامی که مصادف با انقلاب فرهنگی و جنگ تحمیلی است میزان تولیدات علمی کاهش یافت. سال ۱۳۵۹ مصادف با حمله عراق به جمهوری اسلامی ایران و شروع جنگ تحمیلی است که در طول سالهای جنگ، نظر به توجه ویژه دولت و با پشتیبانی مردم به منظور دفاع از کیان میهن اسلامی، میزان تولیدات علمی دانشگاه ها کاهش یافت. در طی سال های جنگ میزان تولیدات علمی در ISI از این قرار است: ۲۶۶، ۱۶۱، ۱۵۱، ۱۴۱، ۱۳۸، ۱۸۳، ۱۶۳ و ۱۶۴ مقاله.
به همین ترتیب، میزان تولیدات علمی ایران در پایگاه اسکوپوس در طی هشت سال جنگ تحمیلی برابر است با: ۱۵۱، ۹۱، ۸۹، ۷۴، ۷۴، ۹۵، ۹۵ و ۱۲۰ مقاله.
میزان تولیدات علمی پس از اتمام جنگ تحمیلی به تدریج با فعالیت دانشگاه ها و همچنین تاسیس مراکز آموزش عالی جدید و موسسات تحقیقاتی به ویژه وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و سامان بخشیدن به نشریات علمی بر روی هم موجبات افزایش تولیدات علمی ایران را فراهم آورد.
سال ۱۳۷۷ را می توان نقطه عطفی برای تولیدات علمی ایران به شمار آورد چرا که برای اولین بار آمار تولیدات علمی از مرز ۱۰۰۰ مقاله گذشت که این روند ترقی و پیشرفت تا به امروز نیز ادامه یافته است. در طی سال های ۱۳۷۷ تا ۱۳۸۰ تعداد مقالات علمی ایران به ترتیب برابر با ۱۲۲۶، ۱۰۳۴و ۱۷۴۶ بوده است.
تعداد کل مقالات علمی تولید شده ایران در ISI از سال ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰ برابر با ۱۳۱۷۵۵ مقاله است که در مقایسه با ده سال پیش از انقلاب اسلامی تفاوت بسیار چشمگیری را شاهد هستیم که همگی گواه بر عزم جامعه علمی ایران در جهت پیشرفت و ترقی این انقلاب است.
شایان ذکر است تعداد مقالات علمی تولید شده در سال ۲۰۱۱، ۲۸۴۱۳ مقاله، در سال ۲۰۱۲، ۳۰۲۳۳ مقاله و در سال ۲۰۱۳، ۳۰۱۱۹ مقاله است.
آمار تولید علم ایران در پایگاه اسکوپوس نیز گواه بر این مدعاست که پس از انقلاب اسلامی ایران، مسیر پیشرفت علمی با سرعت و بطور محسوس اتفاق افتاده است و دانشگاه ها و موسسات تحقیقاتی و پژوهشی به بالندگی و رشد رسیده اند. علاوه بر این، جذب دانشجو در دوره های تحصیلات تکمیلی بویژه دوره دکتری و رشد آموزش عالی نیز در این امر دخیل بوده است.
روند تولیدات علمی ثبت شده در اسکوپوس نیز طبق آمار ارائه شده از سوی این پایگاه روند توسعه علمی ایران را به خوبی نشان می دهد. بطور مثال در فاصله سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ میلادی آمار تولیدات علمی ایران در اسکوپوس به ترتیب عبارت است از ۲۹۵۴۶، ۳۹۰۶۲، ۴۰۸۷۵ و ۴۰۰۳۲ مقاله.
امروز روند توسعه تولید علم در ایران به همراه میزان تولیدات علمی ثبت شده نشان می دهد که جمهوری اسلامی ایران به جایگاه رفیعی در سطح بین المللی در میزان تولیدات علمی رسیده است.

اینقدر وضعیت پهلوی در مسائل نظامی و اقتدار داخلی خراب است که انسان نمی داند از کجا شروع کند
اول یک سوال:
ایران در زمان پهلوی در عرصه نظامی از خود چه داشت؟
هیچ
یک وارد کننده صرف اسلحه از آمریکا همان کاری که عربستان انجام می دهد
اگر این افتخار دارد پس بسیار افتخار کنید

و افتضاح تر از همه این که رضا شاه پذیرفته بود با هر سلاحی که وارد می کند عده ای از گماشتگان آمریکا را به عنوان مستشار در ایران بپذیرد تا نحوه کار با این اسلحه را به آنها آموزش دهند به عبارت دیگر راه نفوذ را کاملا باز کرده بود و ایران زیر چکمه هخای سربازان آمریکایی له می شد:
هزینه‌ی مستشاران آمریکایی مقیم ایران در سال 1356 بیش از هزینه‌‌ی پرسنل نظامی ارتش ایران بود. در صورتی که 170 میلیارد ریال هزینه‌ی مستشاران آمریکایی بود، هزینه‌ی پرسنل نظامی ارتش ایران 140 میلیارد ریال بود که خود می‌تواند شکاف میان بخش‌ها نظامی داخلی و آمریکایی را نشان دهد.
حضور مستشاران نظامی آمریکا در ایران دوره‌ی محمدرضا پهلوی را می‌توان بخشی از سیاست میلیتاریستی شاه دانست. با پایان جنگ جهانی دوم و افول قدرت‌های استعماری سنتی، ایالات متحده‌ی آمریکا و شوروی به‌عنوان دو ابرقدرت مسلط در رقابت‌های منطقه‌ای ظاهر شدند. در این بین، ایران با توجه به موقعیت استراتژیک خود، از بُعد امنیتی برای دولتمردان آمریکایی حائز اهمیت بود.
از سوی دیگر، ضعف بنیه‌ی نظامی و فنی حکومت شاه و وضعیت داخلی ایران، نقش‌آفرینی پررنگ آمریکا در این عرصه را ضروری می‌ساخت. بخشی از این نقش‌آفرینی در قالب فعالیت مستشاران نظامی آمریکایی در ایران بود. این نوشتار روایتمختصری از حضور مستشاران آمریکایی در ایران را در این مقطع تاریخی ارائه می‌کند.



فکر خرید جنگ‌افزار از ایالات متحده‌ی آمریکا و اعزام مستشاران آمریکایی به ایران در سال 1300 شمسی، هنگامی که رضاخان پهلوی وزیر جنگ بود، قوت گرفت، اما نتیجه‌ای نداشت؛ چراکه آمریکایی‌ها برمبنای سیاست عدم مداخله، به درخواست ایران جواب منفی دادند. دیری نگذشت که در اثنای اشغال ایران، پای نیروهای آمریکایی به ایران باز شد. موقعیت استراتژیک ایران و خاورمیانه، نفت و منافع سیاسی و اقتصادی و بازدارندگی از نفوذ شوروی، این کشور را ترغیب کرد تا بنیه‌ی نظامی کشورهای منطقه از جمله ایران را تقویت نماید و برای آموزش ارتش، مستشاران نظامی اعزام کند(غلامرضا نجاتی، تاریخ سیاسی بیست‌وپنج‌ساله‌ی ایران، تهران، مؤسسه‌ی خدمات فرهنگی رسا، ج اول، 1379، ص 507-508.)



نخستین گروه مستشاری نظامی آمریکا هیئت مستشاری ژاندارمری با هدف تجدید سازمان ژاندارمری ایران در پاییز 1322 بود که ریاست آن را سرهنگ نورمن شوارتسکف برعهده داشت. برمبنای ماده‌ی یک قرارداد سی‌ماده‌ای مزبور، این هیئت زیر نظر وزیر کشور ایران خدمت می‌کرد. مدت اعتبار قرارداد دو سال بود و آمریکا هر زمان که می‌خواست، می‌توانست نیروهایش را فراخواند (ماده‌ی 2 و 3). طبق ماده‌ی 21 نیز ایران متعهد شده بود از سایر کشورها مستشار نظامی استخدام نکند.



چهار سال بعد در 1326، قرارداد دیگری درباره‌ی اعزام هیئت مستشاری از آمریکا در جهت افزایش سطح کارایی ارتش ایران به مدت دو سال به امضا رسید.حق ایران برای تمدید و آمریکا برای فسخ یکجانبه در آن به رسمیت شناخته شده بود. در ماده‌ی 11 این قرارداد آمده بود در صورتی که اعضای هیئت مستشاری در ایران مرتکب جرم و جنایتی شوند، از ادامه‌ی خدمت در ایران معاف و به آمریکا اعزام می‌شوند. همچنین اعضای هیئت، حق بازرسی کلیه‌ی تأسیسات نظامی ایران را داشتند. برمبنای ماده‌ی 24 قرارداد، ایران حق استخدام اتباع سایر کشورها را به‌عنوان مستشار نظامی نداشت(علیرضا ازغندی، روابط خارجی ایران و دولت دست‌نشانده 1320-1357، تهران، نشر قومس، 1376، ص 288-289.) وقوع نهضت ملی ایران در سال 1330 و روی کار آمدن دولت دکتر مصدق، روند فعالیت‌های مستشاران نظامی آمریکا را دچار رکود کرد.



آمریکا پس از کودتا، با توان بیشتری در عرصه‌های سیاسی-نظامی و اقتصادی ایران حضور یافت. در این مقطع، همگام با گسترش کمک‌های اقتصادی و نظامی آمریکا، آموزش نظامیان ایران در امور نظامی و اطلاعاتی نیز مورد توجه قرار گرفت. از سویی دولت زاهدی نیز بار دیگر قراردادهای مربوط به مستشاران را به‌صورت رسمی تمدید کرد. همچنین آمادگی ایالات متحده به اعطای کمک‌های نظامی و فروش جنگ‌افزارهای پیشرفته‌، دولت ایران را قادر ساخت بودجه‌ی نظامی خود را از 14.2 میلیارد ریال در سال‌های 1339-1340 به 23.9 میلیارد ریال در سال‌های 1345-1346 افزایش دهد(م. ایوانف، تاریخ نوین ایران، ترجمه‌ی احسان طبری، بی‌جا، بی‌تا، ص 190.) در واقع با افزایش قدرت شاه و به‌ویژه با توجه به سیاست خارجی ایالات متحده‌ی آمریکا و نقش ایران در ژاندارمی منطقه، افزایش بودجه‌ی نظامی و به تفاخر آن نیروهای مستشاری نظامی افزایش می‌یابند.


چه بگویم که حرف برای زدن بسیار است

از این که تاپیک برای مدتی نا خواسته بسته بود از تمامی دوستان پوزش می طلبم
از همه خواستارم برای این که بحث بی فایده نباشد حرف های خود را مستند به آمار کنند.

ولی در کل پایین آمدن درجه اعتقادی مردم را قبول ندارم

سلام علیکم
همین است که عرض کردم باید با نگاه تمدنی رهبری آشنا باشیم تا بتوانی این سخن رهبر را درست درک کنیم.
و با نگاه دم دستی برخی آقایان جز همین خروش و اعتراض را نمی توان توقع داشت.

رهبری یک تئوریسین سیاسی تمدنی است و بلندای طرح ها را عمق چندین ساله اش را می بینند و دست های دسیسه را می بیند
همین تفکر برخی کوتاه اندیشه بود که می خواست قبل از انقلاب خط فارسی را انگلیسی کنند تا همه چیز درست شود.

میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمان است.

سخنان رهبری درباره زبان های خارجی مال امروز نیست سابقه چند دهه دارد ایشان فکر تمدنی دارند و تحقیقات زیادی در این رابطه داشته اند
آدرس زیر را برای مراجعه تقدیم می کنم حتی المقدرور مراجعه کرده و مطالعه بفرمایید:
http://farsi.khamenei.ir/newspart-index?tid=3848

بنده دوستان هنی متعددی داشته و دارم آنچه که آنها از زبان و خطشان حکایت می کنند یک بغض درون نهفته از آن است که خطشان و زبانشان رو به فراموشی است چرا که می دانید بعد از این که انگلستان هند را مستعمره خود ساخت زبان فارسی زبان عمده آن قاره بود و شعرای زیاد پارسی سرا هم داشتند آنها یادگیری زبان انگلیسی را اجباری کردند و خطشان را نیز تغییر دادند و تمام اداران و مراکز علمی شان را بالاجبار انگلیسی کردند.

چند نمونه:
در ادامه این مقاله را حتما مطالعه کنید:

سخنان رهبری درباره زبان های خارجی مال امروز نیست سابقه چند دهه دارد ایشان فکر تمدنی دارند و تحقیقات زیادی در این رابطه داشته اند
آدرس زیر را برای مراجعه تقدیم می کنم حتی المقدرور مراجعه کرده و مطالعه بفرمایید:
http://farsi.khamenei.ir/newspart-index?tid=3848

بنده دوستان هنی متعددی داشته و دارم آنچه که آنها از زبان و خطشان حکایت می کنند یک بغض درون نهفته از آن است که خطشان و زبانشان رو به فراموشی است چرا که می دانید بعد از این که انگلستان هند را مستعمره خود ساخت زبان فارسی زبان عمده آن قاره بود و شعرای زیاد پارسی سرا هم داشتند آنها یادگیری زبان انگلیسی را اجباری کردند و خطشان را نیز تغییر دادند و تمام اداران و مراکز علمی شان را بالاجبار انگلیسی کردند.

چند نمونه:
در ادامه این مقاله را حتما مطالعه کنید:

در آن برهه از تاریخ، آثار هنری و ادبی شاخصی که در آسیا خلق شد، همگی به فارسی بودند. این وضعیت به منزله هشداری برای انگلیسی‌ها بود و به این نتیجه رسیدند که باید نسل جدیدی از متفکران و اندیشمندان را در شبه‌قاره خلق و تقویت کنند.
وقتی استعمارگران بریتانیایی بالاخره توانستند در سال 1757 کنترل تمام شبه قاره را در دست بگیرند خیلی زود دریافتند که شرایط سختی پیش رو دارند. آنها مجبور بودند رو در روی ملتی قرار بگیرند که علی رغم تفاوتهای مذهبی و قومیتی با یکدیگر متحد بودند و استعمارگران میدانستند که باید هر طور که شده این اتحاد را در هم بشکنند و با ایجاد فضایی از حسادت از بی اعتمادی بین این ملت، خودشان را علیه یکدیگر بشورانند. هر مذهبی باید رو در روی دیگری قرار میگرفت. استعمارگران بریتانیایی میبایست رهبران قبایل را مجبور میکردند که با قبایل دیگر بجنگند. به عبارتی ایجاد تفرقه و تبعیض و درگیری داخلی راه حل نفوذ در شبه قاره هند بود. *نشانه رفتن «زبان» مردم بعنوان مهم‌ترنی عامل وحدت/ زبان فارسی زبان اصلی هندی‌ها
بنابراین اولین کاری که آنها انجام دادند این بود مهمترین عامل وحدت آن مردم را از آنها بگیرند: زبانی را که به آن صحبت میکردند.
پیش از شروع دوران استعمار بریتانیا، زبان رایج شبه قاره در زمان تسلط مغولها فارسی بود که توسط زمامداران افغان و صوفیهای فارس زبان وارد این منطقه شده بود. زبانهای اردو و هندو نیز برگرفته از زبان فارسی هستند و زبان بنگالی که گونه ای از زبان سانسکریت است نیز رواج داشتند. این زبانها همگی در شبه قاره هند که مردمانی با فرهنگهای گوناگون در آن سکونت داشتند، رواج داشتند. ولی زبان فارسی زبان اصلی به حساب میامد؛ فارسی زبان اصلی و رسمی بود، کتابهای درسی به فارسی نوشته میشدند و در مدارس تدریس میشد. در آن برحه از تاریخ، آثار هنری و ادبی شاخصی که در آسیا خلق شد، همگی به فارسی بودند و وجه مدرن این منطقه از جهان را شکل دادند.
*رواج زبان انگلیسی راه حل انگلیسی ها برای سلطه بر هند
این وضعیت به منزله هشداری برای بریتانیاییها بود و به این نتیجه رسیدند که باید نسل جدیدی از متفکران و اندیشمندان را در شبه قاره خلق و تقویت کنند. آنها پیش بینی کردند که تنها راهی که میتواند امپریالیسم بریتانیا را در این منطقه از جهان پابرجا و ماندگار کند، رواج گسترده زبان انگلیسی است تا مردمان جنوب آسیا انگلیسی حرف بزنند، لهجه انگلیسی پیدا کنند و شیوه زندگی و طرز تفکر و رفتار انگلیسی در زندگی‌شان غالب شود. از این رو آنها مدارس و نهادهای آموزشی قبلی را از میان بردند و سیستم جدیدی را مطابق اهداف و نیازهای خود و بر پایه سیاستها و خط مشیهای امپریالیستی بریتانیا، به وجود آوردند و رواج دادند.
*بومیان آمریکا نیز دقیقا به همین روش هویت خود را از دست دادند
بومیان آمریکا نیز دقیقا به همین روش زبان و به تبع آن هویت خود را از دست دادند و در مقابل استعمارگران اروپایی از بین رفتند. «ابوریجیها» که ساکنان اصلی استرالیا بودند و قبایل دیگر مانند آنها نیز با همین حربه استعمارگران بریتانیایی و اروپایی، یعنی تخریب زبان مشترک، قربانی و قلع و قمع شدند.
بریتانیا در دوران استعمار شبه قاره، تمامی ثروت و منابع غنی این منطقه را به غارت برد و با شعله ور کردن آتش درگیریهای قومی و مذهبی این کشور را هرچه بیشتر استثمار کرد. در حال حاضر قریب به هفتاد سال است که استعماگران بریتانیا شبه قاره هند را ترک کرده‌اند و هندوستان به استقلال دست یافته است اما سیاستهای امپریالیستی آن همچنان در منطقه به چشم میخورد. زبان انگلیسی به منزله زبان مردم طبقه بالا و متوسط اجتماع به شمار میاید و این در حالی است که زبانهای بنگالی، اردو، هندو و باقی زبانهای بومی عقب زده شده‌اند و زبان دوم محسوب میشوند. زبان انگلیسی حالا فقط دیگر متعلق به استعمارگران بریتانیایی نیست. از آمریکا تا هندوستان تا استرالیا همه از سر تا پا انگلیسی شده‌اند.
*ترویج زبان انگلیسی به بهای از دست دادن هویت ملت‌ها
عده زیادی معتقدند که امروزه که روند جهانی شدن سرعت گرفته دانستن زبان انگلیسی و تکلم و نوشتن به آن امری ضروری است. در پاسخ باید خاطرنشان کرد که بله این زبان باید در مدارس و دانشگاهها تدریس شود اما نه به قیمت از دست رفتن و نابود شدن زبان اصلی و بومی یک ملت. زبان مادری همان چیزی است که هویت یک ملت را شکل میدهد و تاریخ آن را ساخته است.
*حقیقتی که چینی‌ها دریافته اند/ممنوعیت استفاده از زبان انگلیسی در رسانه های چین
این حقیقت را که امپریالیسم بریتانیا همچنان در آسیا حی و حاضر است چینی‌ها کاملا درک کرده‌اند. در سال 2010، دولت چین استفاده از زبان انگلیسی را در رسانه‌های چین و اینترنت ممنوع کرد. دولت چین خط مشی جدید خود را چنین توضیح داد که استفاده از زبان انگلیسی و مخلوط شدن انگلیسی با زبان چینی به سرعت در حال تخریب و تحلیل بردن «اصالت» زبان چینی است و به شدت به ارزشهای فرهنگی و سنتی ملت چین حمله کرده است. در عین حال شایان توجه است که دولت چین در سال 2001، سن آموزش اجباری زبان انگلیسی را از 11 سال به 9 سال کاهش داد و تا به حال نیز این قانون همچنان پابرجاست و آن را تغییر نداده است چرا که تعداد دانشجویان چینی که برای تحصیل به خارج از کشور می‌روند رو به افزایش بوده است. در واقع زبان انگلیسی برای آنها یک ابراز پیشرفت و توسعه محسوب میشود تا از آن در سازمانها و بازارهای جهانی استفاده کنند.
*درشبه قاره دانستن زبان انگلیسی نشانه درجه بالای اجتماعی است
اما در شبه قاره این طور نیست و دانستن زبان انگلیسی نشانه درجه بالای اجتماعی است. همین که کسی بتواند در جمع انگلیسی حرف بزند هرچند دست و پا شکسته آدم محترمی به حساب میاید و وجه اجتماعی خوبی کسب میکند.

از سوی دیگر لازم به ذکر است که در جهان امروز دانستن و تسلط به زبان انگلیسی یک ابزار مهم برای پیشرفت و رشد است. تحقیقات گسترده و متعدد دانشمندان ثابت کرده که دانستن چند زبان، تواناییهای مغز را افزایش میدهد و بازده ذهنی فرد را بیشتر میکند اما نباید فراموش کرد که زبان انگلیسی نباید به عنوان ابزار دیگری در خدمت امپرالیسم فرهنگی غرب درآید تا به وسیله آن سلطه فرهنگی خود را بر کشورهای آسیایی تقویت و فرهنگ و سبک زندگی خود را بر قاره آسیا تحمیل کنند.
*روزنامه‌ها و نشریات و کتابها و مجلات کودکان و نوجوانان که به زبان انگلیسی منتشر میشوند نباید سبک زندگی غربی را ترویج کنند
روزنامه‌ها و نشریات و کتابها و مجلات کودکان و نوجوانان که به زبان انگلیسی منتشر میشوند نباید فقط از موسیقی و فیلم و سبک زندگی غربی پر شده باشند و فقط کسانی که به این محصولات دسترسی دارند و میتوانند از آنها استفاده کنند افرادی بامعلومات و فرهیخته در جامعه تلقی شوند و طبقات ضعیف جامعه که نمیتوانند زبان انگلیسی یاد بگیرند، ناآگاه و پایین دست انگاشته شده و مورد بیتوجهی قرار گیرند.
*استعمارگران بریتانیایی از گورهای خود برخاسته‌اند و قهقهه میزنند
به جرات میتوانیم بگوییم که استعمارگران بریتانیایی از گورهای خود برخاسته‌اند و قهقهه میزنند؛ زبانهای بومی شبه قاره که زمانی بسیار مورد احترام بود و باعث رشد فرهنگی این منطقه بود حالا جای خود را به زبان انگلیسی داده که نشانه برتری و رشد طبقات بالا و متوسط جامعه است. این گروه برتر و رشد یافته تلقی میشوند و مردمان طبقات ضعیف و کم درآمد جامعه که نمیتوانند انگلیسی صحبت کنند، نادیده گرفته می‌شوند و همه اینها در اثر امپریالیسم فرهنگی حاصل شده است.

اما بهتر می دانم که به صورت مستقل برخی از اشکالاتی که برخی از کاربر ها مطرح می کنند را مطرح کنم و در حد مختصر جواب دهم

1- وضعیت اقتصادی:
شاید این سوال را بارها شنیده ایم که قبل از انقلاب وضع اقتصادی مردم بهتر بود. آیا واقعا این جمله واقعیت دارد؟

جواب:
برای آنکه به این سوال پاسخ بگوییم باید نخست نگاهی اجمالی به سرانه درآمد مردم ایران از فروش نفت در سال های منتهی به پیروزی انقلاب و همچنین شرایط کنونی کشور داشته باشیم.

۱-در سال ۱۳۵۶ میزان صادرات نفت ایران به ۵/۵ میلیون بشکه رسید در حالی که در حال حاضر صادرات نفت کشورمان به دلیل الف-بالا رفتن مصرف داخلی ب- نگاه صیانتی به نفت به عنوان یک سرمایه ملی برای آیندگان وج- تحریم های بین المللی علیه خرید نفت از ایران، به حدود ۳/۱ میلیون بشکه رسیده است. به عبارتی صادرات نفت ایران در زمان رژیم پهلوی بیش از ۴ برابر زمان کنونی بوده است.

۲- جمعیت کشور در سال ۱۳۵۷، حدود ۳۵ میلیون نفر بود در حالی که در حال حاضر از مرز ۷۵ میلیون نفر گذشته است و این به معنای بیش از دو برابر شدن نیازهای یک کشور به غذا، بهداشت، درمان، مسکن، آموزش و… می باشد.

۳-ارزش دلار حاصل از فروش نفت در سال ۱۳۵۷ در بازارهای بین المللی حدود دو برابر ارزهای دیگر بود در حالی که در سال ۱۳۹۰ به دلیل ضعف اقتصاد آمریکا و جهش های اقتصادی چین وژاپن و اتحادیه اروپا و برخی کشورهای توسعه یافته این ارزش به نصف در معاملات بین المللی رسیده است.

۴- مصرف کشور در سال ۱۳۹۰ در مواد غذایی شامل غلات، مواد پروتئینی ، لبنیات، میوه و سبزیجات، پوشاک، لوازم خانگی، لوازم بهداشتی و… نسبت به سال ۱۳۵۷ بیش از چهار برابر شده است.

با چنین مقدمه ای معلوم می شود که سرانه مردم ایران در حال حاضر نسبت به درآمدهای حاصل از فروش نفت بیش از ۱۶ برابر کاهش یافته است. اما با وجود چنین کاهش درآمد سرانه ای، با آمار و ارقام اثبات خواهیم کرد که وضعیت اقتصادی و رفاهی و آموزشی و بهداشتی مردم ایران به صورت شگرفی بهبود یافته است.

در گام نخست و در ابتدا تنها به چند نما از شرایط اقتصادی- رفاهی مردم در دوران رژیم پهلوی اشاره می کنیم.

-در زمان رژیم پهلوی ۴۰ درصد جمعیت شهری و۶۵ درصد جمعیت روستایی کشور زیر خط فقر زندگی می کردند.

-۳۵درصد مردم ایران دچار سوء تغذیه بودند.

- تنها ۴۵درصد مردم ایران با سواد بودند.

- ۷۵ درصد کودکان واجب التعلیم به مدارس می رفتند.

-تنها ۵ شهر کشور از نعمت گاز به صورت پراکنده برخوردار بودند.

-تولیدات کشاورزی ایران تنها مصرف ۳۳ روز مردم را تامین می کرد.

-۴۰ هزار مستشار نظامی آمریکایی در ایران حضور داشتند.

-۳۵هزار متخصص خارجی در صنایع نفت، مخابرات، پزشکی، خودرو سازی، برنامه و بودجه و…در کشور حضور داشتند.

-از کشورهای هند و پاکستان و بنگلادش و سریلانکا پزشک وارد می کردیم.

- سی درصد جمعیت کشور را خانوارهای ثروتمند تشکیل می دادند که معادل ۹۰ درصد کل درآمد کشور را به خود اختصاص داده بودند و ۷۰ درصد بقیه تنها ۱۰ درصد درآمد کشور را در اختیار داشتند.

- در سال ۱۳۵۷ کشور با یک اقتصاد بیمار که با تورم بیش از ۱۶ درصد ، استقراض خارجی، کسری بودجه و کاهش تولید ناخالص ملی روبرو بود .

-در چنین شرایطی محمدرضا پهلوی با استفاده از پول بیت المال با هزینه ای بالغ بر سیصد میلیون دلار، جشن های دو هزارو پانصد ساله را برگزار کرد.
آمارهای جهانی گویای بهتر شدن وضعیت رفاه مردم ما در سالهای پس از انقلاب است. بر اساس آمار بانک جهانی، ۴۶ درصد مردم ایران در سال ۱۳۵۶ زیر خط فقر بودند؛ اما این رقم در سال ۱۳۷۸ به ۱۶ درصد کاهش یافته یعنی بیش از ۸/۲ برابر وضعیت رفاه جامعه بهتر شده است.
کارشناسان اقتصادی می گویند نیم نگاهی به وضعیت اقتصادی دوران پهلوی بیانگر این واقعیت است که علی رغم اینکه رژیم پهلوی به پشتوانه دلارهای نفتی و حمایت گسترده بیگانگان و نیز سیل کالاهای مصرفی و تجملاتی از خارج به داخل توانسته بود وضعیت اقتصادی بخش هایی از کشور خصوصا گروه های وابسته به قدرت و یا مناطق مرفه نشین و شهری را خوب جلوه دهد،اما نگاهی دقیق تر به ساختار ها و برنامه های اقتصادی و نحوه عملکرد مدیریت کلان کشور در این زمینه و وضعیت اکثر طبقات پایین جامعه همگی حکایت از اوضاع رو به وخامت و منفی اقتصاد کشور در آن دوران دارد .


نداشتن برنامه مشخص اقتصادی و تک محصولی شدن اقتصاد و وابستگی به صادرات نفتی و رشد سرمایه داری ،نابودی کشاورزی، افزایش وابستگی در بخش صنعت گسترش صنایع مصرفی و ... را می توان از جمله دلایل شرایط وخیم اقتصادی نام برد که کنترل شدید دولت بر تمامی این امور ارکان اقتصادی خود به خود باعث می شد که مردم از مزایای اقتصادی محروم شوند .

ادامه دارد...

سوال: چرا با این همه پیشرفتی که هیچ شکی هم در آن نیست باز مردم از وضعیت اقتصاد و رفاه نا راضی هستند؟
جواب:
در پاسخ باید گفت که عوامل متعددی در این قضاوت منفی دخیل بوده است. از جمله:

تغییر الگوی مصرف جامعه و بهتر شدن نسبی سطح زندگی مردم، به خصوص از دهه دوم انقلاب به بعد، که به تدریج باعث افزایش سطح انتظارات آنان از زندگی شده است.(این مورد خیلی مهم است بعدا بیشتر توضیح می دهم)
افزایش چشمگیر سطح آگاهی های اجتماعی و اقتصادی افراد جامعه پس از انقلاب و در نتیجه، آرمانگرایی و توجه بیشتر آنان به نقاط ضعف و نارسایی های وضع موجود به جای توجه به نقاط قوت آن.
ترویج و حاکمیت فرهنگ نادرست اجتماعی در جامعه در سالهای اخیر، به صورتی که افراد، رفع تمامی مشکلات را تنها از حکومت و دولت- آن هم در کوتاه مدت- انتظار دارند.
انعکاس نیافتن مناسب دستاوردها و عدم ارائه آمارهای دقیق، شفاف و تطبیقی از ابعاد اقدامات و تلاشهای صورت پذیرفته از سوی کارگزاران نظام جمهوری اسلامی، به خصوص در مقایسه با قبل از انقلاب و کشورهای منطقه.

عدم اطلاع رسانی مناسب به مردم در خصوص مشکلات موجود از جمله کاهش شدید درآمد سرانه نفتی کشور و ورود خسارت های هنگفت به دلیل جنگ تحمیلی که در کاهش توان و عملکرد کارگزاران نظام و کارآمدی آنان بسیار موثر بوده است.

توجیه نکردن مردم در خصوص سیاستهای اقتصادی دولت (همچون واقعی کردن قیمتها) که در نگاه آنان، بی توجهی دولت به مشکلات مردم، تداعی شده است. (که البته این سه عامل اخیر به تنهایی بیانگر ابعادی از ناکارآمدی کارگزاران نظام – در تبیین عملکرد و توجیه وضعیت فراروی نظام- می باشد)
فضاسازی و فعالیت گسترده تبلیغاتی مخالفان داخلی و خارجی نظام در سیاه نمایی وضع موجود و بزرگ نمایی مشکلات.
افزایش سطح توقعات و مطالبات جمعیت روستایی کشور تحت تاثیر رسانه ها و برنامه های تلویزیونی و بالا رفتن سطح معلومات و ارتباطات فراگیر آنان با شهرها.

جوان بودن جمعیت کشور- ۶۵ درصد جمعیت زیر ۳۰ سال- که ایجاد نیاز روزافزون جهت تخصیص بودجه و امکانات در حوزههای آموزشی و تحصیلی- تفریحی و رفاهی، مسکن و به ویژه اشتغال و ازدواج را به دنبال دارد.

آنچه باعث تاسف میشود این است که امروزه به هنگام اظهارنظر درباره وضع موجود کشور، جدا از برخی تحلیل های مغرضانه و جهت دار دشمنان، بخشی از تحلیل ها و قضاوت های دوستان نیز منصفانه و واقع بینانه ارائه نمی شود. موارد منفی بزرگنمایی شده و بسیاری از اقدامات و دستاوردهای مثبت نادیده گرفته می شود؛ حتی تلاش جهت دار و معنی داری در خصوص القای این نکته به مردم و بخش بزرگی از فرهیختگان و خواص جامعه صورت می گیرد تا وضعیت اقتصادی و درجه توسعه یافتگی کشور حتی در مقایسه با قبل از انقلاب نیز بدتر نشان داده شود ولی تامل واقع بینانه و تحلیل علمی تحولات پس از انقلاب، به وضوح نشان می دهد که با توجه به شرایط و محدودیت های موجود، جمهوری اسلامی در مدت عمر خود توانسته ضمن مقاومت در برابر فشارها و تجاوزات بیگانگان، در اصلاح و بهبود وضعیت معیشتی و اجتماعی مردم خود نیز توفیقات فراوانی به دست آورد.

و البته پرداختن به اقدامات مثبت نظام، به معنی نفی یا نادیده گرفتن معضلات و نواقص موجود نیز نمی باشد. مشکلات موجود، اکثرا محسوس و مشهود برای عموم مردم است اما ممکن است نگاه و ذهنیت آنها تنها از زاویه کمبودها و نواقص شکل گرفته باشد، بنابراین، در این بحث، سعی گردید به منظور تعدیل و تصحیح نگرش افراد نسبت به وضع موجود، تلاش ها و اقدامات انجام گرفته، مدنظر قرار گیرد و مواردی که لازم است جهت قضاوت منصفانه لحاظ گردد، بیان شود.

در عین حال باید اذعان کرد که اگر مقصود و تعریف ما از کارآمدی، «تخصیص بهینه امکانات در جهت دستیابی به اهداف تعیین شده از سوی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی برای تحقق الگوی مطلوب از یک جامعه دینی، انقلابی و انسانی برخوردار از حداکثر مواهب مادی و معنوی» باشد، در این صورت، قطعا تا تحقق آن آرمان مطلوب و مدینه فاضله، فاصله ای بسیار داریم و ضروری است برای رسیدن به آن وضعیت، ضمن نقد وضع موجود به علت یابی مشکلات و بررسی دلایل عدم تحقق برخی از اهداف و آرمانها بپردازیم و با ارائه راهکارها و پیشنهادها جهت رفع آنها اقدام کنیم.

یکی از مهم ترین علل ابراز نارضایتی در برخی از اصناف مردم از وضعیت اقتصادی بعد از انقلاب تغییر سبک زندگی است
آمارها و بررسي هاي رسمي و غير رسمي گوياي آن است كه به غير برخي اقشار جامعه ؛اكثر مردم به خصوص صاحبان مشاغل آزاد از وضعيت معيشتي مناسب تري نسبت به قبل از انقلاب برخودار مي باشند . لكن به دلايل متعددي همچون تغيير الگوي زندگي (الگوي مسكن ، خوالك ، پوشاك و لوازم منزل ) و به تبع آن ،افزايش سطح انتظار آنها از زندگي ،ابراز نارضايتي و احساس محروميت در آنان افزايش يافته است .
به عنوان مثال امروزه الگوي مسكن عموم مردم نسبت به قبل از انقلاب و سال هاي اول انقلاب تغيير يافته است . در گذشته اكثر خانواده ها گسترده بودند ، اما اكنون هسته اي شده اند . مثلا در گذشته اگر عروس يا دامادي به خانواده اضافه مي شد ، در يكي از اتاقهاي همان خانه جاي ميگرفت ؛ اما اكنون عموما زوجهاي جوان به زندگي در مسكن مستقل روي مي آورند .
در خصوص الگوي خوراك نيز شاهد تغييرات اساسي در جامعه خودمان در سال هاي اخير هستيم. در حدود 30 سال پيش، قوت غالب خانوادههاي ايراني نان بوده و برنج غذاي اعياني محسوب ميشده در حالي كه امروز الگوي خوراك اكثريت جامعه تغيير يافته و عموما برنج در غذاي روزانه آنان جايگاه خاصي پيدا كرده است.
حتما یادتان می آید و یا شنیده اید که یک خانه متشکل 5 برادر که هر کدام در یک اتاق از این خانه با همسرش زندگی می کرد و همه بر محوریت پدر در این خانه سالها زندگی می کردند
حتما یادتان هست یا شنیده اید که خوراک اکثر جامعه به صورت برنامه ریزی شده از طرف مدیر اقتصادی خانه ماهی یک بار گوشت در آن گنجانده می شد و خانواده های با وضع بهتر اقتصادی هفته ای یک بار .
اما امروزه بیشتر خانواده ها حتما در سبد غذایی آنها روزانه گوشت هست
ماشین که امروزه شده جزء لاینفک زندگی خانوادهها اکثر مردم حد اقل در یک خانواده یک ماشین را دارند.
چشم و هم چشمی ها چقدر زیاد شده که بلاخره اینچ تلوزیون برخی از خانواده ها با هم تغییر می کند.
این سبک زندگی باعث توقع زیاد می شود.

دو باره یک سری بزنیم به آمار :

مقایسه عملکرد بخش های اقتصادی درقبل وبعد ازانقلاب

1-کشاورزی

بخش کشاورزی درسالهای قبل ازانقلاب هیچ گاه پیشرونبود واولویت سیاست گذاری معطوف به آن نمی شد.

اتکای کامل به درآمدهای نفتی دراواسط دهه 50 باعث شد رژیم ازروستاها غافل بماند وکشاورزی ومحصولات آن به عنوان بخش وارد کننده تلقی شود.

این بی توجهی ها باعث شد وضع روستاها وشاخص های بهداشتی وآموزشی درآنها اسفبار ومهاجرت گسترده به شهرها نتیجه آن باشد.

2-بخش صنعت ومعدن


طی سال های 58-67 علیرغم وقوع بحران ها وملی شدن بسیاری ازصنایع، جنگ تحمیلی 8 ساله وبروز محدودیت های جدی در تأمین ارز ونیازهای مواد اولیه وحملات گسترده رژیم بعثی که درکاهش متوسط سالانه 282 درصدی تشکیل سرمایه دراین بخش انعکاس یافته است، ارزش افزوده بخش بطورمتوسط سالانه 1/5 درصد رشد نشان می دهد.

دراین دوره با توجه به شرایط سخت تحمیل شده به کشور، بخش صنعت با اتکاء به قابلیت های داخلی وخلاقیت صنعتگران توانست بحران را پشت سرگذارد.


درسالهای 68-72 (برنامه اول توسعه ) با خاتمه جنگ وآغاز بازسازی سریع کشور، اهداف وسیاست های صنعتی به سمت خود اتکایی پیش رفت. بطوری که طی این دوره متوسط رشد ارزش افزوده بخش به 5/9 درصد و میانگین رشد سرمایه گذاری به 1/18 درصدرسید.


سالهای 74-78 که سالهای اجرای برنامه دوم بود میانگین نرخ رشد صنعت به 7/6 درصد ومیانگین سرمایه گذاری بیه 2/18 درصد رسید.

طی سالهای برنامه سوم رشد ارزش افزوده این بخش به 5/10 درصد وسرمایه گذاری به 1/6 درصد رسید.


میانگین نرخ رشد صادرات بخش صنعت ومعدن که به عنوان یکی ازمتغیرهای رقابت پذیری خود را نشان می دهد درسالهای 54-57 منفی 5/0 درصد بود که در58-67 به 3/17 درصد ، 67-72، 6/52، 74-78، 4/4 و تا سال 81 به 2/15 درصد ودرسالهای 84 و85، 10 درصد بوده است.


وضعیت اشتغال وسهم ارزش افزوده بخش صنعت ومعدن

منبع : مرکز آمار وبانک مرکزی

3- بخش خدمات وتجارت

قبل ازانقلاب به دلیل بی توجهی به بخش کشاورزی، شاهد مهاجرت بیرویه وگسترش فقر وحاشیه نشینی بودیم که به همین دلیل با گستردگی بخش خدمات مواجهیم. فعالیت های این بخش سودآور وکم ریسک بوده وبخش خصوصی را جذب خود کرد ولی درمقابل نابرابری ها درشهرها وروستاها شدت گرفت سهم ارزش افزوده این بخش درتولید ناخالص داخلی همواره بالاتر از 40 درصد وحتی دردوران جنگ از50 درصد نیز فراتر رفت.

دربخش تجارت خارجی، استراتژی صادرات غیرنفتی وجایگزینی واردات پس ازانقلاب، بکلی با صدوربیرویه نفت خام و اقتصاد تک محصولی وگسترش واردات تفاوت دارد.
آنچه واضح است اینکه صادرات غیرنفتی درسالهای بعد ازانقلاب بیشترشده است ومیزان واردات کالا نیز اگرچه رشد داشته است اما ترکیب آن ازکالاهای مصرفی به کالاهای واسطه ای سرمایه ای تغییرکرده است.
نسبت واردات به صادرات ونسبت واردات به صادرات غیرنفتی نیز بعد از انقلاب سیرکاهنده داشته است.

تصویر کلی ازشاخص رشد
رشد اقتصادی محصول عملکرد تمامی عوامل اقتصادی وغیراقتصادی بوده وازشاخص های مهم واساسی برای ارزیابی توانمندی های اقتصادی درایجاد فرصت های شغلی وتغییر سطح رفاه جامعه است.
جدول زیربروشنی نمایانگر توسعه ورشد اقتصادی طی 30 سال گذشته است.
متوسط رشد دردوره های مختلف

رشد مولفه های نیروی انسانی

مقولات موثر برسطح رفاه وشاخص کل توسعه انسانی زیاداست. اما درتوان اجمالا به مولفه هایی پرداخت که درمباحث اقتصادی مورد توجه هستند. مواردی چون توزیع درآمدووضعیت دهک های درآمدی وضریب جینی ازجمله شاخص هایی است که میتواند نماگر وضعیت نیروی انسانی ورشد توام با عدالت درکشور را ترسیم کند.
بررسی وضعیت درآمدی سالهای ابتدایی انقلاب نشان می دهد که علیرغم این که درآمد سرانه هرایرانی درسال 55 بواسطه شوک نفتی، 10 برابر نسبت به سال 45 شده است اما سهم درآمدی دهک ها وضریب جینی حاکی ازافزایش مشکلات طبقاتی است که هرچه به اواخرعمررژیم نزدیک می شویم این مشکلات بیشتر می شود.

تحولات شاخص رفاه اجتماعی وتوزیع درآمد
منبع: گزارش سازمان مدیریت سابق ومعاونت راهبردی رئیس جمهور
ضریب جینی بینی صفر تا یک تغییرمی کند وهرچه به صفر نزدیک تر باشد به معنای توزیع عادلانه تر درآمد وهرچه به یک نزدیک تر باشد به معنای توزیع ناعادلانه درآمداست.
طی دهه 1350 براثر ازدیاد درآمدهای نفتی وقیمت های بالای کالاهای وارداتی، تورم شتاب گرفت ودرطول سالهای 56-52 به 16 درصد رسید. ازسویی افزایش بیکاری درکنارمفاسد مالی رژیم، مشکلات را صدچندان می کرد.

جمع بندی

آنچه اجمالا درخصوص مقایسه اقتصاد ایران قبل وبعد ازانقلاب ارائه شد بیشتر با دورویکرد سطح استقلال ورفاه وتوزیع عادلانه درآمدها مورد توجه قرارگرفت.
استراتژی های توسعه که پیش ازانقلاب تدوین شده بود برون زا ودرراستای اهداف غربی ها بنا شده بود. این استراتژی دربرنامه های اقتصادی پس ازانقلاب منطبق با معیارهای خود کفایی، تولید، بازسازی ورشد توام باعدالت تغییرمی کند.
گزارش مذکور اگرچه نمیتواند عمق فساد وعقب ماندگی اقتصاد درسالهای قبل ازانقلاب را نشان دهد اما بررسی های آماری حاکی از آن است که تغییروتکامل وتوسعه اقتصادی پس ازانقلاب تلاش داشته است خود را به خودکفایی دراقتصاد وتوزیع عادلانه درآمد ها نزدیک سازد.