قرآن ! من شرمنده توام .....

وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُواْ هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُواْ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُواْ حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ وَسَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ

﴿۵۸﴾
و [نيز به يادآريد] هنگامى را كه گفتيم بدين شهر درآييد و از [نعمتهاى] آن هر گونه خواستيد فراوان بخوريد و سجده‏كنان از در [بزرگ] درآييد و بگوييد [خداوندا] گناهان ما را بريز تا خطاهاى شما را ببخشاييم و [پاداش] نيكوكاران را خواهيم افزود

(۵۸)

فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاء بِمَا كَانُواْ يَفْسُقُونَ

﴿۵۹﴾

اما كسانى كه ستم كرده بودند [آن سخن را] به سخن ديگرى غير از آنچه به ايشان گفته شده بود تبديل كردند و ما [نيز] بر آنان كه ستم كردند به سزاى اينكه نافرمانى پيشه كرده بودند عذابى از آسمان فرو فرستاديم

(۵۹)

وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ كُلُواْ وَاشْرَبُواْ مِن رِّزْقِ اللَّهِ وَلاَ تَعْثَوْاْ فِي الأَرْضِ مُفْسِدِينَ

﴿۶۰﴾

و هنگامى كه موسى براى قوم خود در پى آب برآمد گفتيم با عصايت بر آن تخته‏سنگ بزن پس دوازده چشمه از آن جوشيدن گرفت [به گونه‏اى كه] هر قبيله‏اى آبشخور خود را مى‏دانست [و گفتيم] از روزى خدا بخوريد و بياشاميد و[لى] در زمين سر به فساد برمداريد

(۶۰)

وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَن نَّصْبِرَ عَلَىَ طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنبِتُ الأَرْضُ مِن بَقْلِهَا وَقِثَّآئِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُواْ مِصْرًا فَإِنَّ لَكُم مَّا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَآؤُوْاْ بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُواْ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعْتَدُونَ
﴿۶۱﴾

و چون گفتيد اى موسى هرگز بر يك [نوع] خوراك تاب نياوريم از خداى خود براى ما بخواه تا از آنچه زمين مى‏روياند از [قبيل] سبزى و خيار و سير و عدس و پياز براى ما بروياند [موسى] گفت آيا به جاى چيز بهتر خواهان چيز پست‏تريد پس به شهر فرود آييد كه آنچه را خواسته‏ايد براى شما [در آنجا مهيا]ست و [داغ] خوارى و نادارى بر [پيشانى] آنان زده شد و به خشم خدا گرفتار آمدند چرا كه آنان به نشانه‏هاى خدا كفر ورزيده بودند و پيامبران را بناحق مى‏كشتند اين از آن روى بود كه سركشى نموده و از حد درگذرانيده بودند
(۶۱)

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَادُواْ وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ

﴿۶۲﴾

در حقيقت كسانى كه [به اسلام] ايمان آورده و كسانى كه يهودى شده‏اند و ترسايان و صابئان هر كس به خدا و روز بازپسين ايمان داشت و كار شايسته كرد پس اجرشان را پيش پروردگارشان خواهند داشت و نه بيمى بر آنان است و نه اندوهناك خواهند شد

(۶۲)



وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا آتَيْنَاكُم بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُواْ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ
﴿۶۳﴾

و چون از شما پيمان محكم گرفتيم و [كوه] طور را بر فراز شما افراشتيم [و فرموديم] آنچه را به شما داده‏ايم به جد و جهد بگيريد و آنچه را در آن است به خاطر داشته باشيد باشد كه به تقوا گراييد

(۶۳)

ثُمَّ تَوَلَّيْتُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ فَلَوْلاَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَكُنتُم مِّنَ الْخَاسِرِينَ

﴿۶۴﴾

سپس شما بعد از آن [پيمان] رويگردان شديد و اگر فضل خدا و رحمت او بر شما نبود مسلما از زيانكاران بوديد

(۶۴)

بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم سلام بر شما 2 بزرگوار و تشکر از اظهار نظرتان و عذر خواهی به خاطر تاخیر در جواب به خاطر مشغله امتحانات ترم تابستان دانشگاه! و طولانی شدن پاسخم :Nishkhand:

ابتدا 2 نکته را عرض میکنم سپس مطالب را بیان خواهم کرد:
1-بنده در پست 36 منبع عمده نوشته ها و نکاتی دیگر را عرض کردم که دوستان میتوانند با مراجعه به پست مورد نظر مطالبی را دریابند
2- مقصود دیگر بنده از نقل این نظرات که عمدتا بدیع هستند این است که تا حدی مهجوریت قرآن کریم بیشتر شناخته شده و بحث بر سر آیات آن عمیق تر شود تا تدبر و تفقه که خواسته خدای سبحان است بیشتر بر روی این کتاب شریف انجام گیرد

اما مطالب:

الف- اینکه فراموش نشود که محور در تفسیر قرآن چنان که از خود آیات و روایات شریفه بر می آید خود قرآن است یعنی همان تفسیر قرآن به قرآن معروف که روش مفسرانی بزرگ چون علامه طباطبایی و دو شاگرد بزرگشان حضرات آیات دکتر صادقی و جوادی آملی بوده و هست! پس تا حد امکان باید قرآن را به صورت تسلسلی و موضوعی و به صورت کامل مورد بررسی قرار داد و تفسیر دقیق و صحیح را از خود قرآن کریم بدست آورد :ok:(البته این به معنای نفی اهل بیت و سنت نیست)

ب-اینکه به نص آیات مبارکات بقره و سایر سور دیگر در باب این داستان معروف صراحتا خدای سبحان از حرف ((ل)) بر سر ((آدم)) استفاده کرده و کاملا واضح است که این حرف چه معنایی دارد پس به دلیل لفظی خود قرآن هرگز ترجمه (سجده بر آدم) ترجمه صحیحی نیست! چون در ارسال قبل نوشتم که در باب الفاظ فرضی 4 حالت وجود دارد که:

1ـ سجده بر آدم كه با «ل» نمى سازد چه اينكه درستش «على آدم» است. :Gol:
2ـ سجده به سوى آدم كه همچون قبله باشد، و درستش «الى آدم» است. :Gol:
3ـ سجده براى خدا بدون در نظر گرفتن آدم.:Gol:
4ـ سجده براى خدا به منظور احترام و بزرگداشت حضرت آدم،:Gol:

پس کاملا واضح است لفظی که خدای سبحان در قرآن کریم به کار برد ترجمه آن میشود((سجده به خاطر یا برای آدم)) نه ((بر آدم)) یا ((به سوی آدم))!:ok:

مگر آنکه معاذ الله بگوییم خدای سبحان نتوانسته منظور خود را بیان کند یا به اشتباه لفظی و حرفی را به کار برده! که این علاوه بر تهمت و توهین به خدای متعال و دور بودن این مطلب از ذات اقدس او مخالف با معجزه بودن قرآن کریم است!(چون واضح است دیگر توضیح بیشتر نمیدهم)

خوب با این شرایط که دریافتیم ترجمه آیه دقیقا چیست یک مطلب ساده به عنوان مثال برای فهم بهتر مطلب عرض میکنم:

در نظر بگیرید که پدر شما یا دوست شما یا هر کسی هدیه ای به شما میدهد(مثلا یک کتاب) سپس به شما میگوید که برای کتاب تشکر کن!
حال سوال اینجاست آیا شما از کتاب تشکر میکنید یا از دهنده کتاب؟؟؟!! مسلما از دهنده آن! این کاملا در ادبیات مرسوم و واضح است! هیچ عاقلی وجود ندارد که در پاسخ به این سوال از کتاب تشکر کند!!!
در این مطلب هم همین است در همان سوره بقره و در آیات قبل آن خدای سبحان میفرماید(به مضمون نقل میکنم) که ما اسمای خود را به آدم یاد دادیم و او به نوعی استاد ملائکه شد و... سپس گفتیم به خاطر یا برای آدم سجده کنید! ملائکه در اصل بر خدا سجده کردند که چنین موجودی را خلق کرده و آنها از او تعلیم گرفتند:ok:

ج-اما در باب مطالب شما و استدلال سوای از الفاظ و کلمات آیه مبارکه
شما فرمودید:(( که فرشتگان در آن مامور به سجده شدند عالم تشریع نبود به این معنا که هنوز شریعتی نبود و حلال و حرامی وضع نگردیده بود! ))
بنده 2 سوال دارم:

1-آیا نافرمانی از دستور خدا عملی حرام است؟ مسلما آری! پس اگر به قول شما حرامی وضع نشده بود چگونه خدای متعال به خاطر سرپیچی ابلیس از فرمان سجده او را مورد توبیخ قرار داد؟؟! یعنی اگر ابلیس اساسا نمیدانست نافرمانی چیست؟ و اینکه نافرمانی از خدای متعال ناپسند و مذموم است آن وقت خدا به خاطر کاری که او نمیدانسته چیست و فلسفه و حکمت آن چیست و از آن بی اطلاع بوده چگونه او را توبیخ کرده؟؟؟!! اینکه عقاب بلا بیان است! که عقلا و قرآنی و روایی قبیح است و از ذات اقدس پروردگار به دور!! پس نافرمانی مسلما مشخص بوده و امکان پذیر که ابلیس در برابر خدای سبحان ایستاد و سرپیچی کرد! و اینکه ابلیس میدانست که نافرمانی چیست و ناپسند است! و نافرمانی قطعا عملی حرام است و ناپسند آن هم در آن حال! پس حتی اگر بگوییم شریعت به معنای دنیوی و رایج در آن حال نبوده اما مطالبی وجود داشته که سره و ناسره بوده است!:ok:

2-بر فرض که این استدلال را بپذیریم! با سجده یعقوب نبی برای حضرت یوسف چه کنیم؟؟!که در آنجا هم باز سجده با لفظ ((ل)) آمده!!(آیه 100 سوره یوسف)
آیا در آن زمان هم شریعت و حلال و حرام نبوده؟؟! مسلما بوده! پس باز آن سجده هم بر خدا به خاطر شکرانه نعمت سلامتی یوسف نبی بوده!

شما فرمودید:(( امر الهی به سجده نیز امری مولوی نبوده است. ))

میشود بفرمایید دلیل شما چیست؟ یعنی امر الهی ارشادی بوده؟ لطفا توضیح بفرمایید

اما دوست گرامی ((انا العبد)) فرمودند:(( اون سجده ، سجده ی تحسین بوده نه عبادت ))

برادر گرامی! بر فرض شما سجده تحسین خوب این سجده بر چه کسی بر خدا یا سجده بر آدم؟
اگر بر آدم که اولا مخالف نص لفظی آیه است! ثانیا آدم تحسین برانگیز تر است یا آدم آفرین؟؟ پس باید برای تحسین بر خدا سجده کرد که فرمود:((فتبارک الله احسن الخالقین)) :Gol:
و اگر بر خدا که مطلب واضح است!

کاربر گرامی (( حبیبه)) مطلب دیگری فرمودند که:(( در تفسیر موضوعی، حضرت علامه،امر به سجده را،تمثیل تکوینی می دانند ))

بنده به دلیل طولانی شدن ارجاع میدهم به مقاله ای در این باره که با وجود اینکه معنای صحیح که همان بر خدا به خاطر آدم است نیامده اما نقدهایی بر این تمثیل تکوینی وارد کرده است به این آدرس: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13940430000036

با تشکر از شما :Gol:

بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم سلام بر شما:Gol:
سلامت باشید خیلی ممنونم :Gol:

بزرگوار! در ارسال قبلی عرض کردم که:((
بنده در پست 36 منبع عمده نوشته ها و نکاتی دیگر را عرض کردم که دوستان میتوانند با مراجعه به پست مورد نظر مطالبی را دریابند ))

و در آن پست هم نوشتم:(( [=book antiqua]لازم به ذکر است که در تفاسیر آیات شریفه و بیان مطالب محور اصلی بر تفسیر شریف ترجمان فرقان که ترجمه فارسی تفسیر عظیم و ارزشمند و گران سنگ الفرقان مرحوم آیت الله دکتر صادقی(ره) است ))
پس گمان میکنم مشخص شد! اما سعی میکنم آدرس پی دی اف کتاب را هم قرار دهم تا بهتر بتوانید مطالعه فرمایید!:ok:
در باب بحث خلود و مطالبی که کاربر گرامی(( حبیبه)) قرار دادند هم ان شا الله پاسخ خواهم داد:ok:

همانطور که عرض کردم محور در فهم و تفسیر قران ابتدا باید خود قران کریم باشد(که مسلما این به معنای نفی سنت نیست) با شرایطش که در ارسال قبلی تا حدودی توضیح دادم
و این نکته را هم عرض کنم که به نص صریح و متواتر و بلکه فوق حد تواتر (حدود 40 روایت صحیح از معصومین به تحقیق حجت الاسلام استاد محسن نورانی) از معصومان در این رابطه که اساس شناخت وصحت یا عدم صحت روایات باید بر اساس قرآن کریم باشد یعنی اگر روایتی متواتر هم بود و صحیح السند هم بود اما مخالف قرآن بود مسلما از رسول خدا و امامان معصوم صلوات الله علیهم نیست!!
حتی اگر بر فرض 100 هزار روایت از پیامبر نقل شد اما مخالف نص قرآن بود به فرمان خود رسول الله و آل الله علیهم صلوات الله باید به دیوار کوبید و آن روایات از آن معصومان علیا نیست! این اساس مطلب است که خود بحثی جدا میطلبد و روایات شگفت انگیز و داستان های استثنایی که گمان نکنم تاکنون شنیده باشید از معصومان در این باب نقل شده که آدمی را به حیرت فرو میبرد که چه دستان کثیفی برای آلوده کرده شخصیت رسول خدا و ائمه هدی علیهم السلام بودند و روایت سازی کرده اند!!!! :Ghamgin:

اما در باب فرمایشات شما:
برادر گرامی! شما و سایر افرادی که مدعی هستند سجده بر آدم بوده نه برای آدم یا به خاطر آدم چه دلیلی از نص قرآن دارید؟؟
بنده تعجب میکنم! حرف((ل)) بر سر کلمه آدم معنایش کاملا مشخص است! معنای آن برای یا به خاطر است! چگونه میفرمایید ((بر)) بنده مانده ام!!!! :Gig: :Gig:
خداوند متعال نفرمود ((علی آدم)) نفرمود((الی آدم)) فرمود ((لآدم)) معنای هر 3 کاملا مشخص است!

برادر عزیزم! مشکل عمده این است که عموما افراد نظر خود را بر نص و ظاهر قران کریم تحمیل میکنند! و حال آنکه آیه کاملا واضح است! خدای سبحان باید چگونه صحبت میکرد تا متوجه شویم؟؟ در ارسال قبلی هم عرض کردم که:
((مگر آنکه معاذ الله بگوییم خدای سبحان نتوانسته منظور خود را بیان کند یا به اشتباه لفظی و حرفی را به کار برده! که این علاوه بر تهمت و توهین به خدای متعال و دور بودن این مطلب از ذات اقدس او مخالف با معجزه بودن قرآن کریم است!(چون واضح است دیگر توضیح بیشتر نمیدهم)

خوب با این شرایط که دریافتیم ترجمه آیه دقیقا چیست یک مطلب ساده به عنوان مثال برای فهم بهتر مطلب عرض میکنم:

در نظر بگیرید که پدر شما یا دوست شما یا هر کسی هدیه ای به شما میدهد(مثلا یک کتاب) سپس به شما میگوید که برای کتاب تشکر کن!
حال سوال اینجاست آیا شما از کتاب تشکر میکنید یا از دهنده کتاب؟؟؟!! مسلما از دهنده آن! این کاملا در ادبیات مرسوم و واضح است! هیچ عاقلی وجود ندارد که در پاسخ به این سوال از کتاب تشکر کند!!!
در این مطلب هم همین است در همان سوره بقره و در آیات قبل آن خدای سبحان میفرماید(به مضمون نقل میکنم) که ما اسمای خود را به آدم یاد دادیم و او به نوعی استاد ملائکه شد و... سپس گفتیم به خاطر یا برای آدم سجده کنید! ملائکه در اصل بر خدا سجده کردند که چنین موجودی را خلق کرده و آنها از او تعلیم گرفتند:ok: ))

پس اگر شما دلیلی از قرآن بر این مطلب دارید بفرمایید! اما در باب روایات که فرمودید:
ابتدا باید متن عربی روایت را دید! که آیا امام معصوم هم حرف ((ل)) آورده یا خیر؟ چون ممکن است در ترجمه این روایات هم همین اشتباه صورت گرفته باشد!
سپس باید دید آیا روایات صحیح است یا خیر؟ و اینکه آیا روایت متعارضی وجود دارد که خلاف این روایات را گفته باشد!
و نهایتا باید بامحک اصلی قرآنی روایات را سنجید که دستور مبارک خود رسول الله و آل الله علیهم صلوات الله است!:ok:

اما جالب است شما در این روایت که از حضرت رضا علیه السلام نقل کردید اینگونه متن عربی را آورده و سپس ترجمه را نقل کردید:
(( وامر الملائكة بالسجود له )) و ترجمه فارسی نوشته شما:(( به سجده بر او فرمان داد ))
خوب برادر گرامی اینجا حضرت حرف ((ل)) آورده شما ترجمه((علی)) را آوردید؟؟؟!!(البته نمیدانم خود شما ترجمه کردید یا از ترجمه بزرگواری دیگر نقل فرمودید)
و خود حضرت به زیبایی در ادامه روایت پاسخ شما را در باب حقیقت سجده داده اند(البته در صورت صحت حدیث فوق) و در این روایت چند مرتبه حضرت فقط از حرف((ل)) برای داستان سجده فرشتگان استفاده کردند! نه (( الی)) یا ((علی))!!

شما فرمودید:(( چنان كه در قرآن مجيد اطاعت از پيامبر اطاعت از خدا و بيعت با آن وجود مقدس بيعت با خدا به حساب آمده است:

مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ ... «۱» كسى كه از پيامبر اطاعت كند محققاً از خدا اطاعت كرده است. إِنَّ الَّذِينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ اللَّهَ ...
بى ترديد كسانى كه با تو بيعت ميكنند جز اين نيست كه با خدا بيعت مي نمايند. پس در حقيقت با قبله بودن آدم حضرت حق عبادت شده، و در اين زمينه نهايت تكريم و احترام و تواضع و فروتنى از جانب فرشتگان به پيشگاه خليفة الله عرضه شده است ))

برادر گرامی! فرمایش شما در باب اطاعت کاملا صحیح است اما مطلب اینجاست که آیه مورد استدلال شما و کلا استدلال شما در باب پیروی و اطاعت است نه سجده و عبودیت!! اساسا این ایراد شما و قیاس شما مع الفارق است و وارد نیست! چون خدای سبحان بحث اطاعت را مطرح کرده نه بحث سجده و عبودیت و حتی سجده بر پیامبر به عنوان تکریم و احترام!
فرمایش شما در باب عدم معبود بودن آدم در آن عرصه صحیح است اما اینکه میفرمایید به فرمان خدا بر آدم سجده شده به چه دلیل؟ بحث دقیقا بر سر همین است!
و الا بنده و شما و همه موافقیم در اینکه که آن سجده هر چه باشد سجده عبودیت نبوده! و این واضح است! اما دوستانی که میفرمایند بر آدم این ((بر)) را از کجا می آورند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ :Gig: :Gig: این سوال است!

در انتها منبعی دیگر معرفی میکنم که مطلب را توضیح بیشتری داده و روایات را هم بررسی کرده:http://www.shafacenter.ir/alforghan/tj1/FORK31.PDF

با تشکر از شما:Gol:

وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِينَ اعْتَدَواْ مِنكُمْ فِي السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ كُونُواْ قِرَدَةً خَاسِئِينَ

﴿۶۵﴾

و كسانى از شما را كه در روز شنبه [از فرمان خدا] تجاوز كردند نيك شناختيد پس ايشان را گفتيم بوزينگانى طردشده باشيد

(۶۵)

فَجَعَلْنَاهَا نَكَالًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِينَ

﴿۶۶﴾

و ما آن [عقوبت] را براى حاضران و [نسلهاى] پس از آن عبرتى و براى پرهيزگاران پندى قرار داديم

(۶۶)

وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُواْ بَقَرَةً قَالُواْ أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللّهِ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ ﴿۶۷﴾

و هنگامى كه موسى به قوم خود گفت‏خدا به شما فرمان مى‏دهد كه ماده گاوى را سر ببريد گفتند آيا ما را به ريشخند مى‏گيرى گفت پناه مى‏برم به خدا كه [مبادا] از جاهلان باشم

(۶۷)

قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لّنَا مَا هِيَ قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لاَّ فَارِضٌ وَلاَ بِكْرٌ عَوَانٌ بَيْنَ ذَلِكَ فَافْعَلُواْ مَا تُؤْمَرونَ

﴿۶۸﴾

گفتند پروردگارت را براى ما بخوان تا بر ما روشن سازد كه آن چگونه [گاوى] است گفت وى مى‏فرمايد آن ماده گاوى است نه پير و نه خردسال [بلكه] ميانسالى است بين اين دو پس آنچه را [بدان] ماموريد به جاى آريد

(۶۸)

قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا لَوْنُهَا قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاء فَاقِعٌ لَّوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِينَ

﴿۶۹﴾

گفتند از پروردگارت بخواه تا بر ما روشن كند كه رنگش چگونه است گفت وى مى‏فرمايد آن ماده گاوى است زرد يكدست و خالص كه رنگش بينندگان را شاد مى‏كند

(۶۹)

قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا هِيَ إِنَّ البَقَرَ تَشَابَهَ عَلَيْنَا وَإِنَّا إِن شَاء اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ

﴿۷۰﴾

گفتند از پروردگارت بخواه تا بر ما روشن گرداند كه آن چگونه [گاوى] باشد زيرا [چگونگى] اين ماده گاو بر ما مشتبه شده و[لى با توضيحات بيشتر تو] ما ان شاء الله حتما هدايت ‏خواهيم شد

(۷۰)

قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لاَّ ذَلُولٌ تُثِيرُ الأَرْضَ وَلاَ تَسْقِي الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لاَّ شِيَةَ فِيهَا قَالُواْ الآنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ فَذَبَحُوهَا وَمَا كَادُواْ يَفْعَلُونَ

﴿۷۱﴾

گفت وى مى‏فرمايد در حقيقت آن ماده گاوى است كه نه رام است تا زمين را شخم زند و نه كشتزار را آبيارى كند بى‏نقص است و هيچ لكه‏اى در آن نيست گفتند اينك سخن درست آوردى پس آن را سر بريدند و چيزى نمانده بود كه نكنند

(۷۱)

بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم سلام بر شما بزرگوار و تشکر از اظهار نظرتان

ابتدا از شما خواهش میکنم نکاتی که در پست 53 و 57 عرض کردم را مطالعه فرمایید(خصوص چند خط ابتدایی را):ok:

در باب فرمایش شما درباره ملاصدرا لطفا منبع و مدرکی اگر دارید ارائه بفرمایید که اولا این نظر ملاصدرا بوده(چون بنده از یکی از دوستان شنیده ام که نظر ملاصدرا به گونه دیگری است) و ثانیا ملاصدرا از نظر خود برگشته(البته به نظر میرسد که به غیر از ملاصدرا بزرگانی دیگر چون ابن عربی مطالبی شبیه به این مطلب البته با تفاوت نقل کرده اند):ok:

اما در باب اینکه فرمودید:(( در ضمن این نظر ظاهرا مخالف قران است.))

خلد یا خلود در لغت عرب دارای 2 معناست چنان که راغب اصفهانی در مفردات الفاظ قرآن میگوید:
فاسد نشدن و بقا چیزی بر حالت اولیه خود
همچنین هر چیزی که برای مدت زیادی از تغییر و فساد مصون باشد عرب آن را به خلود توصیف میکند (ترجمه مفردات الفاظ قرآن راغب اصفهانی ص 146 مصطفی رحیمی نیا نشر سبحان)

پس این مطلب مد نظر باشد خلود صرفا به معنای جاودانگی نیست! بلکه مدت زمان طولانی را هم در عرب خلود میگویند پس اینکه بگوییم مقصود از خلود در آیات صرفا جاودانگی و ابدیت است به نظر صحیح نیست! چون هم با سایر آیات قرآن هم با عقل و هم با لغت عرب مخالف است یا حداقل قابل توجیه نیست!!:ok:

پس نه تنها دلیلی از قرآن کریم بر آن معنای کلی برای جهنمیان وجود ندارد یا حداقل قطعی نیست! بلکه حتی میتوان با استدلال به آیات دیگر و استفاده از لغت عرب و عقل حتی خلاف آن حکم داد که عدم جاودانگی(البته با شرایطی که در پست 38 عرض کردم) است!
البته این نکته فراموش نشود که جاودانگی در بهشت با جهنم متفاوت است و جاودانگی بهشت صحیح است! چون مقتضای فضل الهی است و مخالفی هم در آیات ندارد بلکه موافق دارد که مثلا آیه((رحمتی وسعت کل شی)) میتوان استدلال کرد و همچنین به آیات دیگر و از نظر عقلی هم صحیح است:ok:

به این منبع ذیل همین آیه مراجعه فرمایید:http://www.olumquran.com/fa/publication/farsi-books/item/tj-forghan1

با تشکر از شما

اين داستان عجيب (داستان گاو بنی اسرائیل)، علاوه بر اينكه دليل بر قدرت بى پايان پروردگار بر همه چيز است ، دليلى بر مساءله معاد نيز مى باشد، و لذا در آيه 73 خوانديم كذلك يحيى الله الموتى كه اشاره به مساءله معاد است ، و يريكم آياته كه اشاره به قدرت و عظمت پروردگار مى باشد.

از اين گذشته نشان مى دهد كه اگر خداوند بر گروهى غضب مى كند بى دليل نيست ، بنى اسرائيل در تعبيراتى كه در اين داستان در برابر موسى (عليه السلام ) داشتند، نهايت جسارت را نسبت به او و حتى خلاف ادب نسبت به ساحت قدس خداوند نمودند.
در آغاز گفتند: آيا تو ما را مسخره مى كنى ؟ و به اين ترتيب پيامبر بزرگ خدا را متهم به سخريه نمودند.
در چند مورد مى گويند از خدايت بخواه … مگر خداى موسى با خداى آنها فرق داشت ؟ با اينكه موسى صريحا گفته بود خدا به شما دستور مى دهد.
در يك مورد مى گويند اگر پاسخ اين سؤ ال را بگوئى ما هدايت مى شويم كه مفهومش آنست كه بيان قاصر تو موجب گمراهى است و در پايان كار مى گويند: حالا حق را آوردى !
اين تعبيرات همه دليل بر جهل و نادانى و خود خواهى و لجاجت آنها مى باشد.

از اين گذشته افراد لجوج و خود خواه غالبا پر حرف و پر سؤ الند، و در برابر هر چيز بهانه جوئى مى كنند
اين داستان به ما درس مى دهد كه سختگير نباشيم تا خدا بر ما سخت نگيرد به علاوه انتخاب گاو براى كشتن شايد براى اين بوده كه بقاياى فكر گوساله پرستى و بت پرستى را از مغز آنها بيرون براند.

تفسیر نمونه

وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِيهَا وَاللّهُ مُخْرِجٌ مَّا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ

﴿۷۲﴾
و چون شخصى را كشتيد و در باره او با يكديگر به ستيزه برخاستيد و حال آنكه خدا آنچه را كتمان می‏كرديد آشكار گردانيد

(۷۲)

فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا كَذَلِكَ يُحْيِي اللّهُ الْمَوْتَى وَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ

﴿۷۳﴾

پس فرموديم پاره‏اى از آن [گاو سر بريده را] به آن [مقتول] بزنيد [تا زنده شود] اين گونه خدا مردگان را زنده می‏كند و آيات خود را به شما می‏‏نماياند باشد كه بينديشيد

(۷۳)

ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاء وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ

﴿۷۴﴾


سپس دلهاى شما بعد از اين [واقعه] سخت گرديد همانند سنگ يا سخت‏تر از آن چرا كه از برخى سنگها جويهايى بيرون می‏‏زند و پاره‏اى از آنها می‏شكافد و آب از آن خارج می‏‏شود و برخى از آنها از بيم خدا فرو می‏‏ريزد و خدا از آنچه می‏‏كنيد غافل نيست

(۷۴)

أَفَتَطْمَعُونَ أَن يُؤْمِنُواْ لَكُمْ وَقَدْ كَانَ فَرِيقٌ مِّنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلاَمَ اللّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِن بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ يَعْلَمُونَ

﴿۷۵﴾

آيا طمع داريد كه [اينان] به شما ايمان بياورند با آنكه گروهى از آنان سخنان خدا را می‏شنيدند سپس آن را بعد از فهميدنش تحريف می‏‏كردند و خودشان هم می‏‏دانستند

(۷۵)

وَإِذَا لَقُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلاَ بَعْضُهُمْ إِلَىَ بَعْضٍ قَالُواْ أَتُحَدِّثُونَهُم بِمَا فَتَحَ اللّهُ عَلَيْكُمْ لِيُحَآجُّوكُم بِهِ عِندَ رَبِّكُمْ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ

﴿۷۶﴾

و [همين يهوديان] چون با كسانى كه ايمان آورده‏اند برخورد كنند مى‏گويند ما ايمان آورده‏ايم و وقتى با همديگر خلوت مى‏كنند می‏گويند چرا از آنچه خداوند بر شما گشوده است براى آنان حكايت مى‏كنيد تا آنان به [استناد] آن پيش پروردگارتان بر ضد شما استدلال كنند آيا فكر نمی‏
‏كنيد

(۷۶)

أَوَلاَ يَعْلَمُونَ أَنَّ اللّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ

﴿۷۷﴾
آيا نمیدانند كه خداوند آنچه را پوشيده میدارند و آنچه را آشكار میكنند می‏داند

(۷۷)

وَمِنْهُمْ أُمِّيُّونَ لاَ يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ إِلاَّ أَمَانِيَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ يَظُنُّونَ

﴿۷۸﴾

و [بعضى] از آنان بى‏سوادانى هستند كه كتاب [خدا] را جز خيالات خامى نمىیدانند و فقط گمان می‏برند

(۷۸)

فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللّهِ لِيَشْتَرُواْ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌ لَّهُمْ مِّمَّا يَكْسِبُونَ ﴿۷۹﴾

پس واى بر كسانى كه كتاب [تحريف‏شده‏اى] با دستهاى خود مى‏نويسند سپس مى‏گويند اين از جانب خداست تا بدان بهاى ناچيزى به دست آرند پس واى بر ايشان از آنچه دستهايشان نوشته و واى بر ايشان از آنچه [از اين راه] به دست مى‏آورند

(۷۹)

راه روشن اثبات حقانیت قرآن کریم‌

با سلام
ببينيد دوستان به نظر من اگر كسي مي خواد توسط خدا و به واسطه قرآن كلام الله مجيد هدايت بشه بايد نشونه هاي كسي رو داشته باشه كه محق هدايت شدن توسط قرآن هست، بازم راز بصيرت تكرار مي كنم، راز بصيرت اينه كه :"فروغ ديده در آن چشم است كه دوست را از نگاه دوست مي بيند" يعني كسي داراي بصيرت كه دوست با توصيفات و نگاه خودش ببينه يعني اگه مي خواد دوست هدايتش كنه ببينه دوست خودش گفته من كيا رو هدايت مي كنم و سعي كنه درك كنه و بفهمه كه سخن دوست چيه و دوست ازش چي خواسته و چه كاري باعث نارضايتي دوست مي شه با بيان خود دوست و چه كاري باعث رضايت دوست مي شه با بيان خودش با توجه به اين مساله كه معبود در كتاب خودش گفته جز من كسي هدايت نمي كنه پس ما بايد اول از همه هدايت از خودش بخوايم و بگيم ما رو به راه راست هدايت كن و نه اينكه فكر كنيم با خوندن كتابهاي متعدد و بدون قرار گرفتن در گروه متقين ما هدايت مي شيم، مسلما اينطور نيست البته علم نور هست و بايد ز گهواره تا گور دانش جست يقينا و حتي لحظه اي از زمانهايي كه مسئوليتي در قبال ديگران نداريم نبايد از دانش جستن دست برداشت، ولي تبديلي در كلمات معشوق نيست، اگر كسي هدايت از قرآن مي خواد لازمه اش اينه كه از متقين باشه حالا متقين يعني كسايي كه فارسيش مراقب اعمال و رفتارشون هستند و از خودشون يعني نفس و جسمشون يا به عبارتي از وجودشون در برابر جبر خدا كه نشانه عدل الهي مراقبت مي كنند به عبارتي اين افراد قبل از هر چيز دنبال اصلاح اعمال و رفتار خودشون هستند. حالا اگر كسي مداومت داشته باشه بر اين مراقبت و مراقبتش بر وجود خودش دائمي باشه و قبل از اون خدا رو باور داشته باشه مي شه جزيي از اوليا خدا كه خدا بشارتهايي و رحمت خاصي براشون شامل دونسته كه اگه اشتباه نكنم در آيه ٦٢ سوره يونس به بعد توضيح داده ولي در حدي كه خود خدا گفته غيب باور داشته باشه و اينا (همون ابتداي سوره بقره) هم براي محق بودن جهت هدايت كفايت مي كنه البته من حكم نمي دم كه به قول ظاهرا حضرت علي از هزار قاضي عادل يكي به بهشت نميره و عادلانه حكم دادن كار ساده اي نيست و به تصور من شخص بايد اول در دين فقيه باشه و بعدم قاضي و نهايتا مي شه حاكم و تنها نظرم عرض مي كنم، ولي تو خود قرآن گفته آنها مي گويند ما عذاب نمي شويم الا براي ايامي معدود آيا دليل روشني در معنا به تصور من آيا دليل عقلي محكمي دارند؟! و با توجه به اين مساله مشخصه كه عذاب هميشگي و حرف آقاي قرآن حكيم عاقلانه به نظر نمي ياد به هر حال جمع بندي اين كه قرآن فقط نخونيم بلكه سعي كنيم به اون عمل كنيم يا به عبارتي به آنچه كه درك كرديم و فهميديم از قرآن عمل كنيم تا توسط قرآن هدايت شويم. من برم تا نماز شبم قضا نشده بقيش بخونم ولي آخرين توصيه اينكه به نظر من تا دليل عقلي محكمي واسه چيزي نداريد اونو نپذيريد و سخني حق ندونيد چون فلاني گفته مثلا ملاصدرا بلكه اون سخن با حق بسنجيد مثلا اين عادلانه و به حق كه عذاب يزيد تموم بشه با اون ظلمي كه به آقا ابا عبدالله كرد؟! يك وجه ديگه اين مساله ام اينه وقتي خدا آدم آفريد و اون داستانا گفت شماها فساد مي كنيد و خونريزي بريد زمين من فرستاده اي مي فرستم از اون تبعيت كنيد تا هدايتتون كنم پس كسي مي تونه و عادلانه و عاقلانه است وارد بهشت شه كه ياد بگيره فساد و خونريزي نكنه و براي اينكه ياد بگيره بايد مشمول رحمت خدا بشه و يزيد فاسد با عذاب شدن در جهنم كه عذاب ضد رحمت، رحمتي شامل حالش نشده و تا ابد فاسد مي مونه به تصور و نظر من.
التماس دعا

وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّامًا مَّعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللّهِ عَهْدًا فَلَن يُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۸۰﴾
و گفتند جز روزهايى چند هرگز آتش به ما نخواهد رسيد بگو مگر پيمانى از خدا گرفته‏ايد كه خدا پيمان خود را هرگز خلاف نخواهد كرد يا آنچه را نمى‏دانيد به دروغ به خدا نسبت میدهيد

(۸۰)

بَلَى مَن كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ

﴿۸۱﴾

آرى كسى كه بدى به دست آورد و گناهش او را در ميان گيرد پس چنين كسانى اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود

(۸۱)

وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ

﴿۸۲﴾
و كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند آنان اهل بهشتند و در آن جاودان خواهند ماند

(۸۲)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ لاَ تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللّهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَقُولُواْ لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلاَّ قَلِيلًا مِّنكُمْ وَأَنتُم مِّعْرِضُونَ

﴿۸۳﴾

و چون از فرزندان اسرائيل پيمان محكم گرفتيم كه جز خدا را نپرستيد و به پدر و مادر و خويشان و يتيمان و مستمندان احسان كنيد و با مردم [به زبان] خوش سخن بگوييد و نماز را به پا داريد و زكات را بدهيد آنگاه جز اندكى از شما [همگى] به حالت اعراض روى برتافتيد

(۸۳)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ لاَ تَسْفِكُونَ دِمَاءكُمْ وَلاَ تُخْرِجُونَ أَنفُسَكُم مِّن دِيَارِكُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنتُمْ تَشْهَدُونَ

﴿۸۴﴾

و چون از شما پيمان محكم گرفتيم كه خون همديگر را مريزيد و يكديگر را از سرزمين خود بيرون نكنيد سپس [به اين پيمان] اقرار كرديد و خود گواهيد

(۸۴)

ثُمَّ أَنتُمْ هَؤُلاء تَقْتُلُونَ أَنفُسَكُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِّنكُم مِّن دِيَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَيْهِم بِالإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِن يَأتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاء مَن يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنكُمْ إِلاَّ خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ

﴿۸۵﴾

ولى] باز همين شما هستيد كه يكديگر را مى‏كشيد و گروهى از خودتان را از ديارشان بيرون مى‏رانيد و به گناه و تجاوز بر ضد آنان به يكديگر كمك مى‏كنيد و اگر به اسارت پيش شما آيند به [دادن] فديه آنان را آزاد مى‏كنيد با آنكه [نه تنها كشتن بلكه] بيرون كردن آنان بر شما حرام شده است آيا شما به پاره‏اى از كتاب [تورات] ايمان مى‏آوريد و به پاره‏اى كفر مى‏ورزيد پس جزاى هر كس از شما كه چنين كند جز خوارى در زندگى دنيا چيزى نخواهد بود و روز رستاخيز ايشان را به سخت‏ترين عذابها باز برند و خداوند از آنچه مى‏كنيد غافل نيست

(۸۵)

أُولَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُاْ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالآَخِرَةِ فَلاَ يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ

﴿۸۶﴾

همين كسانند كه زندگى دنيا را به [بهاى] جهان ديگر خريدند پس نه عذاب آنان سبك گردد و نه ايشان يارى شوند

(۸۶)

وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَقَفَّيْنَا مِن بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ أَفَكُلَّمَا جَاءكُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقًا كَذَّبْتُمْ وَفَرِيقًا تَقْتُلُونَ

﴿۸۷﴾

و همانا به موسى كتاب [تورات] را داديم و پس از او پيامبرانى را پشت‏سر هم فرستاديم و عيسى پسر مريم را معجزه‏هاى آشكار بخشيديم و او را با روح القدس تاييد كرديم پس چرا هر گاه پيامبرى چيزى را كه خوشايند شما نبود برايتان آورد كبر ورزيديد گروهى را دروغگو خوانديد و گروهى را كشتيد

(۸۷)

وَقَالُواْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَل لَّعَنَهُمُ اللَّه بِكُفْرِهِمْ فَقَلِيلًا مَّا يُؤْمِنُونَ ﴿۸۸﴾
و گفتند دلهاى ما در غلاف است [نه چنين نيست] بلكه خدا به سزاى كفرشان لعنتشان كرده است پس آنان كه ايمان مى‏آورند چه اندك‏شماره‏اند

(۸۸)

وَلَمَّا جَاءهُمْ كِتَابٌ مِّنْ عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ وَكَانُواْ مِن قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُواْ فَلَمَّا جَاءهُم مَّا عَرَفُواْ كَفَرُواْ بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّه عَلَى الْكَافِرِينَ ﴿۸۹﴾
و هنگامى كه از جانب خداوند كتابى كه مؤيد آنچه نزد آنان است برايشان آمد و از ديرباز [در انتظارش] بر كسانى كه كافر شده بودند پيروزى مى‏جستند ولى همين كه آنچه [كه اوصافش] را مى‏شناختند برايشان آمد انكارش كردند پس لعنت‏خدا بر كافران باد

(۸۹)

بِئْسَمَا اشْتَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ أَن يَكْفُرُواْ بِمَا أنَزَلَ اللّهُ بَغْيًا أَن يُنَزِّلُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ عَلَى مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَآؤُواْ بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُّهِينٌ

﴿۹۰﴾

وه كه به چه بد بهايى خود را فروختند كه به آنچه خدا نازل كرده بود از سر رشك انكار آوردند كه چرا خداوند از فضل خويش بر هر كس از بندگانش كه بخواهد [آياتى] فرو مى‏فرستد پس به خشمى بر خشم ديگر گرفتار آمدند و براى كافران عذابى خفت‏آور است

(۹۰)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُواْ بِمَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ نُؤْمِنُ بِمَا أُنزِلَ عَلَيْنَا وَيَكْفُرونَ بِمَا وَرَاءهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَهُمْ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنبِيَاءَ اللّهِ مِن قَبْلُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ

﴿۹۱﴾
و چون به آنان گفته شود به آنچه خدا نازل كرده ايمان آوريد مى‏گويند ما به آنچه بر [پيامبر] خودمان نازل شده ايمان مى‏آوريم و غير آن را با آنكه [كاملا] حق و مؤيد همان چيزى است كه با آنان است انكار مى‏كنند بگو اگر مؤمن بوديد پس چرا پيش از اين پيامبران خدا را مى‏كشتيد

(۹۱)

وَلَقَدْ جَاءكُم مُّوسَى بِالْبَيِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ

﴿۹۲﴾

و قطعا موسى براى شما معجزات آشكارى آورد سپس آن گوساله را در غياب وى [به خدايى] گرفتيد و ستمكار شديد

(۹۲)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا آتَيْنَاكُم بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُواْ قَالُواْ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَأُشْرِبُواْ فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا يَأْمُرُكُمْ بِهِ إِيمَانُكُمْ إِن كُنتُمْ مُّؤْمِنِينَ

﴿۹۳﴾

و آنگاه كه از شما پيمان محكم گرفتيم و [كوه] طور را بر فراز شما برافراشتيم [و گفتيم] آنچه را به شما داده‏ايم به جد و جهد بگيريد و [به دستورهاى آن] گوش فرا دهيد گفتند شنيديم و نافرمانى كرديم و بر اثر كفرشان [مهر] گوساله در دلشان سرشته شد بگو اگر مؤمنيد [بدانيد كه] ايمانتان شما را به بد چيزى وامى‏دارد

(۹۳)

قُلْ إِن كَانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ

﴿۹۴﴾

بگو اگر در نزد خدا سراى بازپسين يكسر به شما اختصاص دارد نه ديگر مردم پس اگر راست مى‏گوييد آرزوى مرگ كنيد

(۹۴)

وَلَن يَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمينَ

﴿۹۵﴾

ولى به سبب كارهايى كه از پيش كرده‏اند هرگز آن را آرزو نخواهند كرد و خدا به [حال] ستمگران داناست

(۹۵)

وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَيَاةٍ وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُواْ يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن يُعَمَّرَ وَاللّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ

﴿۹۶﴾

و آنان را مسلما آزمندترين مردم به زندگى و [حتى حريص‏تر] از كسانى كه شرك مى‏ورزند خواهى يافت هر يك از ايشان آرزو دارد كه كاش هزار سال عمر كند با آنكه اگر چنين عمرى هم به او داده شود وى را از عذاب دور نتواند داشت و خدا بر آنچه مى‏كنند بيناست

(۹۶)

قُلْ مَن كَانَ عَدُوًّا لِّجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللّهِ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ

﴿۹۷﴾

بگو كسى كه دشمن جبرئيل است [در واقع دشمن خداست] چرا كه او به فرمان خدا قرآن را بر قلبت نازل كرده است در حالى كه مؤيد [كتابهاى آسمانى] پيش از آن و هدايت و بشارتى براى مؤمنان است

(۹۷)

مَن كَانَ عَدُوًّا لِّلّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللّهَ عَدُوٌّ لِّلْكَافِرِينَ

﴿۹۸﴾

هر كه دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئيل و ميكائيل است [بداند كه] خدا يقينا دشمن كافران است

(۹۸)

وَلَقَدْ أَنزَلْنَآ إِلَيْكَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ وَمَا يَكْفُرُ بِهَا إِلاَّ الْفَاسِقُونَ

﴿۹۹﴾

و همانا بر تو آياتى روشن فرو فرستاديم و جز فاسقان [كسى] آنها را انكار نمى‏كند

(۹۹)

أَوَكُلَّمَا عَاهَدُواْ عَهْدًا نَّبَذَهُ فَرِيقٌ مِّنْهُم بَلْ أَكْثَرُهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ

﴿۱۰۰﴾

و مگر نه اين بود كه [يهود] هر گاه پيمانى بستند گروهى از ايشان آن را دور افكندند بلكه [حقيقت اين است كه] بيشترشان ايمان نمى‏آورند

(۱۰۰)

وَلَمَّا جَاءهُمْ رَسُولٌ مِّنْ عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِّنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ كِتَابَ اللّهِ وَرَاء ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ ﴿۱۰۱﴾

و آنگاه كه فرستاده‏اى از جانب خداوند برايشان آمد كه آنچه را با آنان بود تصديق مى‏داشت گروهى از اهل كتاب كتاب خدا را پشت‏سر افكندند چنانكه گويى [از آن هيچ] نمى‏دانند

(۱۰۱)

وَاتَّبَعُواْ مَا تَتْلُواْ الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَلَكِنَّ الشَّيْاطِينَ كَفَرُواْ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا أُنزِلَ عَلَى

الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولاَ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلاَ تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ

الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللّهِ وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَلاَ يَنفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُواْ لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِي

الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ

﴿۱۰۲﴾

و آنچه را كه شيطان[صفت]ها در سلطنت‏سليمان خوانده [و درس گرفته] بودند پيروى كردند و سليمان كفر نورزيد ليكن آن شيطان[صفت]ها به كفر گراييدند كه به مردم سحر مى‏آموختند و [نيز از] آنچه بر آن دو فرشته هاروت و ماروت در بابل فرو فرستاده شده بود [پيروى كردند] با اينكه آن دو [فرشته] هيچ كس را تعليم [سحر] نمى‏كردند مگر آنكه [قبلا به او] مى‏گفتند ما [وسيله] آزمايشى [براى شما] هستيم پس زنهار كافر نشوى و[لى] آنها از آن دو [فرشته] چيزهايى مى‏آموختند كه به وسيله آن ميان مرد و همسرش جدايى بيفكنند هر چند بدون فرمان خدا نمى‏توانستند به وسيله آن به احدى زيان برسانند و [خلاصه] چيزى مى‏آموختند كه برايشان زيان داشت و سودى بديشان نمى‏رسانيد و قطعا [يهوديان] دريافته بودند كه هر كس خريدار اين [متاع] باشد در آخرت بهره‏اى ندارد وه كه چه بد بود آنچه به جان خريدنداگر مى‏دانستند

(۱۰۲)

وَلَوْ أَنَّهُمْ آمَنُواْ واتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّه خَيْرٌ لَّوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ

﴿۱۰۳﴾

اگر آنها گرويده و پرهيزگارى كرده بودند قطعا پاداشى [كه] از جانب خدا [مى‏يافتند] بهتر بوداگر مى‏دانستند

(۱۰۳)

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَقُولُواْ رَاعِنَا وَقُولُواْ انظُرْنَا وَاسْمَعُوا ْوَلِلكَافِرِينَ عَذَابٌ أَلِيمٌ

﴿۱۰۴﴾

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد نگوييد راعنا و بگوييد انظرنا و [اين توصيه را] بشنويد و [گر نه] كافران را عذابى دردناك است

(۱۰۴)

مَّا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَلاَ الْمُشْرِكِينَ أَن يُنَزَّلَ عَلَيْكُم مِّنْ خَيْرٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَاللّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَن يَشَاءُ وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ

﴿۱۰۵﴾

نه كسانى كه از اهل كتاب كافر شده‏اند و نه مشركان [هيچ كدام] دوست نمى‏دارند خيرى از جانب پروردگارتان بر شما فرود آيد با آنكه خدا هر كه را خواهد به رحمت‏خود اختصاص دهد و خدا داراى فزون‏بخشى عظيم است

(۱۰۵)

مَا نَنسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنسِهَا نَأْتِ بِخَيْرٍ مِّنْهَا أَوْ مِثْلِهَا أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللّهَ عَلَىَ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ

﴿۱۰۶﴾

هر حكمى را نسخ كنيم يا آن را به [دست] فراموشى بسپاريم بهتر از آن يا مانندش را مى‏آوريم مگر ندانستى كه خدا بر هر كارى تواناست

(۱۰۶)

أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللّهِ مِن وَلِيٍّ وَلاَ نَصِيرٍ

﴿۱۰۷﴾

مگر ندانستى كه فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداست و شما جز خدا سرور و ياورى نداريد

(۱۰۷)

أَمْ تُرِيدُونَ أَن تَسْأَلُواْ رَسُولَكُمْ كَمَا سُئِلَ مُوسَى مِن قَبْلُ وَمَن يَتَبَدَّلِ الْكُفْرَ بِالإِيمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِيلِ

﴿۱۰۸﴾

آيا مى‏خواهيد از پيامبر خود همان را بخواهيد كه قبلا از موسى خواسته شد و هر كس كفر را با ايمان عوض كند مسلما از راه درست گمراه شده است

(۱۰۸)

وَدَّ كَثِيرٌ مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَوْ يَرُدُّونَكُم مِّن بَعْدِ إِيمَانِكُمْ كُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُواْ وَاصْفَحُواْ حَتَّى يَأْتِيَ اللّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ

﴿۱۰۹﴾

بسيارى از اهل كتاب پس از اينكه حق برايشان آشكار شد از روى حسدى كه در وجودشان بود آرزو مى‏كردند كه شما را بعد از ايمانتان كافر گردانند پس عفو كنيد و درگذريد تا خدا فرمان خويش را بياورد كه خدا بر هر كارى تواناست

(۱۰۹)

وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ وَمَا تُقَدِّمُواْ لأَنفُسِكُم مِّنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللّهِ إِنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۱۱۰﴾

و نماز را به پا داريد و زكات را بدهيد و هر گونه نيكى كه براى خويش از پيش فرستيد آن را نزد خدا باز خواهيد يافت آرى خدا به آنچه مى‏كنيد بيناست (۱۱۰)

وَقَالُواْ لَن يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُواْ بُرْهَانَكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿۱۱۱﴾

و گفتند هرگز كسى به بهشت درنيايد مگر آنكه يهودى يا ترسا باشد اين آرزوهاى [واهى] ايشان است بگو اگر راست مى‏گوييد دليل خود را بياوريد (۱۱۱)

بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ رَبِّهِ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ

﴿۱۱۲﴾

آرى هر كس كه خود را با تمام وجود به خدا تسليم كند و نيكوكار باشد پس مزد وى پيش پروردگار اوست و بيمى بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد (۱۱۲)

وَقَالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصَارَى عَلَىَ شَيْءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَى لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلَى شَيْءٍ وَهُمْ يَتْلُونَ الْكِتَابَ كَذَلِكَ قَالَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللّهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُواْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ

﴿۱۱۳﴾

و يهوديان گفتند ترسايان بر حق نيستند و ترسايان گفتند يهوديان بر حق نيستند با آنكه آنان كتاب [آسمانى] را مى‏خوانند افراد نادان نيز [سخنى] همانند گفته ايشان گفتند پس خداوند روز رستاخيز در آنچه با هم اختلاف مى‏كردند ميان آنان داورى خواهد كرد

(۱۱۳)

وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ أَن يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِي خَرَابِهَا أُوْلَئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَن يَدْخُلُوهَا إِلاَّ خَآئِفِينَ لهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿۱۱۴﴾

و كيست بيدادگرتر از آن كس كه نگذارد در مساجد خدا نام وى برده شود و در ويرانى آنها بكوشد آنان حق ندارند جز ترسان‏ لرزان در آن [مسجد]ها درآيند در اين دنيا ايشان را خوارى و در آخرت عذابى بزرگ است (۱۱۴)

وَلِلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ إِنَّ اللّهَ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۱۱۵﴾

و مشرق و مغرب از آن خداست پس به هر سو رو كنيد آنجا روى [به] خداست آرى خدا گشايشگر داناست

(۱۱۵)

وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَل لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ كُلٌّ لَّهُ قَانِتُونَ ﴿۱۱۶﴾

و گفتند خداوند فرزندى براى خود اختيار كرده است او منزه است بلكه هر چه در آسمانها و زمين است از آن اوست [و] همه فرمانپذير اويند

(۱۱۶)

بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ ﴿۱۱۷﴾

[او] پديد آورنده آسمانها و زمين [است] و چون به كارى اراده فرمايد فقط مى‏گويد [موجود] باش پس [فورا موجود] مى‏شود (۱۱۷)

وَقَالَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ لَوْلاَ يُكَلِّمُنَا اللّهُ أَوْ تَأْتِينَا آيَةٌ كَذَلِكَ قَالَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَيَّنَّا الآيَاتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ

﴿۱۱۸﴾

افراد نادان گفتند چرا خدا با ما سخن نمى‏گويد يا براى ما معجزه‏اى نمى‏آيد كسانى كه پيش از اينان بودند [نيز] مثل همين گفته ايشان را مى‏گفتند دلها [و افكار]شان به هم مى‏ماند ما نشانه‏ها[ى خود] را براى گروهى كه يقين دارند نيك روشن گردانيده‏ايم (۱۱۸)

إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلاَ تُسْأَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِيمِ

﴿۱۱۹﴾

ما تو را بحق فرستاديم تا بشارتگر و بيم‏دهنده باشى و [لى] درباره دوزخيان از تو پرسشى نخواهد شد

(۱۱۹)

وَلَن تَرْضَى عَنكَ الْيَهُودُ وَلاَ النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم بَعْدَ الَّذِي جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللّهِ مِن وَلِيٍّ وَلاَ نَصِيرٍ

﴿۱۲۰﴾

و هرگز يهوديان و ترسايان از تو راضى نمى‏شوند مگر آنكه از كيش آنان پيروى كنى بگو در حقيقت تنها هدايت‏خداست كه هدايت [واقعى] است و چنانچه پس از آن علمى كه تو را حاصل شد باز از هوسهاى آنان پيروى كنى در برابر خدا سرور و ياورى نخواهى داشت

(۱۲۰)

فدای داداش گلم

حضرت امام روح الله در طول نهضت خود همواره جوانان را می ستود و آنان را هدایت و راهنمایی می کرد و برای پیشبرد آرمان های اسلام، بر آنان تکیه می کرد:

در سخنان امام آمده است: «شما جوان ها، امید من هستید؛ نوید من هستید. امید من به شما توده جوان است؛ به شما توده محصل است. من امید این را دارم که مقدرات مملکت ما، بعد از این، به دست شما عزیزان بیفتد و مملکت ما را شما عزیزان حفظ کنید. شما جوانان برومند، شما محصلین ارجمند، در هر جای از ایران که هستید، باید بیدار باشید و با بیداری، از حقوق خودتان دفاع کنید».1

«اگر قرآن نبود، باب معرفه الله بسته بود الی الابد. قرآن، کتاب انسان سازی است. هر چه در راه خدا بدهیم و هر چه در راه قرآن بدهیم، فخر ماست؛ افتخار ماست؛ راه حق است. قرآن کریم، پناه همه ماست. قرآن، کتاب انسان سازی است؛ کتاب انسان متحرک است؛ کتاب آدم و کتابی است که آدمی را از این جا تا آخر دنیا و تا آخر مراتب... راه می برد... قرآن باید در تمامی شئون زندگی ما حاضر باشد».2
«من با تأیید خداوند متعال و تمسک به مکتب پرافتخار قرآن، به شما فرزندان عزیز اسلام مژده پیروزی نهایی می دهم؛ به شرط این که نهضت بزرگ اسلامی و ملی ادامه یابد و پیوند بین شما جوانان برومند اسلام، ناگسستنی باشد».3
«رمز پیروزی ما این است که اتکال به خدای تبارک و تعالی داشتیم، رمز پیروزی، اتکال به قرآن و این شیوه مقدس که شهادت را استقبال می کردند، بود. این رمز را حفظ کنید. این رمز پیروزی را تا حفظ کنید، پیروز هستید».4
«مجاهدات و کوشش های خستگی ناپذیر شما جوانان روشن ضمیر مسلمان، در راه درک صحیح اسلام و شناسایی حقیقت قرآن کریم، موجب امیدواری و خرسندی مسلمانان بیدار است. بر شما جوانان مسلمان لازم است که در تحقیق و بررسی حقایق اسلام، در زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و غیره، اصالت های اسلامی را در نظر گرفته و امتیازاتی را که اسلام را از همه مکاتب دیگر جدا می سازد، فراموش نکنید. مبادا قرآن مقدس و آیین نجات بخش اسلام را با مکتب های غلط و منحرف کننده ای که از فکر بشر تراوش کرده است، خلط نمایید».5
امام راحل در کتاب ارزشمند «آداب الصلوه» با استناد به سخن امام صادق علیه السلام درباره قرائت قرآن توسط جوان و آثار جاودان آن می نویسد:
«در حدیث است که کسی که قرآن را در جوانی بخواند، قرآن با گوشت و خونش مختلط شود و نکته آن، آن است که در جوانی اشتغال قلب و کدورت آن، کمتر است. از این جهت، قلب از آن بیشتر و زودتر متأثر می شود و اثر آن نیز بیشتر باقی می ماند».6
امام راحل در برخی از پیام های خود، جوانان را به شیوایی و روشنایی سخن خداوند و بهره گیری از آن فرا می خواند؛
«آن گاه که منطق قرآن آن است که ما از خداییم و به سوی او می رویم و مسیر اسلام بر شهادت در راه هدف است و اولیای خدا، شهادت را یکی از دیگری به ارث می بردند و جوانان متعهد ما برای نیل به شهادت در راه خدا، درخواست دعا می کردند و می کنند، بدخواهان ما که از همه جا وامانده، دست به ترور وحشیانه می زنند، ما را از چه می ترسانند».7
«جوانان عزیزم که چشم امید من به شماست! با یک دست قرآن را و با دست دیگر، سلاح را برگیرید و چنان از حیثیت و شرافت خود دفاع کنید که قدرت تفکر توطئه علیه خود را از آنان سلب نمایید و چنان با دوستانتان رحیم باشید که از ایثار هر چه دارید، نسبت به آنان کوتاهی ننمایید. آگاه باشید که جهان امروز، دنیای مستضعفین است و دیر یا زود، پیروزی از آنان است و آنان، وارث زمین و حکومت کننده خدایی اند».8
[h=3]پی نوشت ها:[/h] 1. صحیفه نور، ج 2، ص 179 ـ 180.
2. کلمات قصار امام خمینی، ص 43.
3. صحیفه نور، ج 2، ص 112.
4. صحیفه نور، ج 6، ص 17.
5. همان، ج 1، ص 158.
6. آداب الصلوة، ص 19.
7. صحیفه نور، ج 11، ص 39.
8. همان، ج 12، ص 19.

فاش گویم آنچه در دل مضمر است
این کتابی نیست چیزی دیگر است
چون که در جان رفت جان دیگر شود
جان که دیگر شد جهان دیگر شود

الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ أُوْلَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمن يَكْفُرْ بِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۱۲۱﴾
كسانى كه كتاب [آسمانى] به آنان داده‏ايم [و] آن را چنانكه بايد مى‏خوانند ايشانند كه بدان ايمان دارند و[لى] كسانى كه بدان كفر ورزند همانانند كه زيانكارانند

(۱۲۱)

يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ

﴿۱۲۲﴾

اى فرزندان اسرائيل نعمتم را كه بر شما ارزانى داشتم و اينكه شما را بر جهانيان برترى دادم ياد كنيد

(۱۲۲)

وَاتَّقُواْ يَوْمًا لاَّ تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْئًا وَلاَ يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ تَنفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ

﴿۱۲۳﴾

و بترسيد از روزى كه هيچ كس چيزى [از عذاب خدا] را از كسى دفع نمى‏كند و نه بدل و بلاگردانى از وى پذيرفته شود و نه او را ميانجيگرى سودمند افتد و نه يارى شوند (۱۲۳)

وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ

﴿۱۲۴﴾

و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بيازمود و وى آن همه را به انجام رسانيد [خدا به او] فرمود من تو را پيشواى مردم قرار دادم [ابراهيم] پرسيد از دودمانم [چطور] فرمود پيمان من به بيدادگران نمى‏رسد

(۱۲۴)

وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُواْ مِن مَّقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ

﴿۱۲۵﴾

و چون خانه [كعبه] را براى مردم محل اجتماع و [جاى] امنى قرار داديم [و فرموديم] در مقام ابراهيم نمازگاهى براى خود اختيار كنيد و به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه خانه مرا براى طواف‏كنندگان و معتكفان و ركوع و سجودكنندگان پاكيزه كنيد

(۱۲۵)

وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هََذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُم بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ قَالَ وَمَن كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ

﴿۱۲۶﴾

و چون ابراهيم گفت پروردگارا اين [سرزمين] را شهرى امن گردان و مردمش را هر كس از آنان كه به خدا و روز بازپسين ايمان بياورد از فرآورده‏ها روزى بخش فرمود و[لى] هر كس كفر بورزد اندكى برخوردارش مى‏كنم سپس او را با خوارى به سوى عذاب آتش [دوزخ] مى‏كشانم و چه بد سرانجامى است

(۱۲۶)

وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ

﴿۱۲۷﴾

و هنگامى كه ابراهيم و اسماعيل پايه‏هاى خانه [كعبه] را بالا مى‏بردند [مى‏گفتند] اى پروردگار ما از ما بپذير كه در حقيقت تو شنواى دانايى

(۱۲۷)

رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَآ إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ

﴿۱۲۸﴾

پروردگارا ما را تسليم [فرمان] خود قرار ده و از نسل ما امتى فرمانبردار خود [پديد آر] و آداب دينى ما را به ما نشان ده و بر ما ببخشاى كه تويى توبه‏پذير مهربان

(۱۲۸)

رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنتَ العَزِيزُ الحَكِيمُ

﴿۱۲۹﴾

پروردگارا در ميان آنان فرستاده‏اى از خودشان برانگيز تا آيات تو را بر آنان بخواند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد و پاكيزه‏شان كند زيرا كه تو خود شكست‏ ناپذير حكيمى

(۱۲۹)

وَمَن يَرْغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلاَّ مَن سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ

﴿۱۳۰﴾

و چه كسى جز آنكه به سبك‏مغزى گرايد از آيين ابراهيم روى برمى‏تابد و ما او را در اين دنيا برگزيديم و البته در آخرت [نيز] از شايستگان خواهد بود

(۱۳۰)

و چون خانه [:كعبه] را براى مردم جايگاه و پناهگاه امنى قرار داديم (و فرموديم): «از مقام ابراهيم، جايگاه نمازى براى خود برگيريد.» و به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه: «خانه ى مرا براى طواف كنندگان و معتكفان و ركوع كنندگان و سجودكنندگان پاكيزه گردانيد.» 125
آيه 125 ـ "و اذ جعلنا البيت مثابة للناس و أمنا" مثابه در لغت عرب داراى سيزده معناست و قرآن كه در بين حقايق هم بيِّن است وهم در دلالت بر مقاصد ربانى موجز و مختصر است، اينجا هم سيزده معنا را اراده كرده؛ زيرا اگر بعضى از اين معانى مقصود بود، لفظ ويژه آن معنا را مى آورد نه لفظ مشترك در سيزده معنا را، وانگهى اگر يكى از اين معانى مراد باشد هيچ قرينه اى بر اثبات آن وجود ندارد! بنابراين خدا كه مراد خود را با قراين قطعى و درونى متن بيان فرموده، حتما تمام معانى را قصد كرده كه لفظ مشترك و بدون قرينه را بر يكى از آنها را ذكر فرموده است، معانى مثابه: جايگاه، بازگشت گاه، محل اجتماع، محل انباشته و پُر، پناه گاه، جاى هشيارى، جاى رفت و آمد زياد، فرار، و جاى توبه، جاى ثواب، پايان مقصود، آبشخوار، جايگاه آب است.
"واتّخذوا من مقام ابراهيم" از جايگاه ابراهيم جاى نماز برگيريد، در آن، يا به سوى آن نيست، بلكه از آن است، بدين معنا كه آغاز جايگاه نماز طواف كه از زاويه مقام ابراهيم شروع و پايانش تا انتهاى مسجدالحرام است، و تا آنجا كه مسجد صدق كند جايگاه نماز است.
به این منبع ذیل همین آیه: http://www.olumquran.com/fa/publication/farsi-books/item/tj-forghan1

إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۳۱﴾

هنگامى كه پروردگارش به او فرمود تسليم شو گفت به پروردگار جهانيان تسليم شدم (۱۳۱)

وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِيمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَا بَنِيَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ فَلاَ تَمُوتُنَّ إَلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿۱۳۲﴾

هنگامى كه پروردگارش به او فرمود تسليم شو گفت به پروردگار جهانيان تسليم شدم (۱۳۱)

وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِيمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَا بَنِيَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ فَلاَ تَمُوتُنَّ إَلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿۱۳۲﴾

و ابراهيم و يعقوب پسران خود را به همان [آيين] سفارش كردند [و هر دو در وصيتشان چنين گفتند] اى پسران من خداوند براى شما اين دين را برگزيد پس البته نبايد جز مسلمان بميريد

(۱۳۲)

أَمْ كُنتُمْ شُهَدَاء إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعْبُدُونَ مِن بَعْدِي قَالُواْ نَعْبُدُ إِلَهَكَ وَإِلَهَ آبَائِكَ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ إِلَهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ

﴿۱۳۳﴾

آيا وقتى كه يعقوب را مرگ فرا رسيد حاضر بوديد هنگامى كه به پسران خود گفت پس از من چه را خواهيد پرستيد گفتند معبود تو و معبود پدرانت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق معبودى يگانه را مى‏پرستيم و در برابر او تسليم هستيم (۱۳۳)

تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلاَ تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ

﴿۱۳۴﴾

آن جماعت را روزگار به سر آمد دستاورد آنان براى آنان و دستاورد شما براى شماست و از آنچه آنان مى‏كرده‏اند شما بازخواست نخواهيد شد (۱۳۴)

وَقَالُواْ كُونُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُواْ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ﴿۱۳۵﴾

و [اهل كتاب] گفتند يهودى يا مسيحى باشيد تا هدايت‏يابيد بگو نه بلكه [بر] آيين ابراهيم حق‏گرا [هستم] و وى از مشركان نبود

(۱۳۵)

قُولُواْ آمَنَّا بِاللّهِ وَمَا أُنزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿۱۳۶﴾

بگوييد ما به خدا و به آنچه بر ما نازل شده و به آنچه بر ابراهيم و اسماعیل و اسحاق و يعقوب و اسباط نازل آمده و به آنچه به موسى و عيسى داده شده و به آنچه به همه پيامبران از سوى پروردگارشان داده شده ايمان آورده‏ايم ميان هيچ يك از ايشان فرق نمى‏گذاريم و در برابر او تسليم هستيم (۱۳۶)

فَإِنْ آمَنُواْ بِمِثْلِ مَا آمَنتُم بِهِ فَقَدِ اهْتَدَواْ وَّإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۱۳۷﴾

پس اگر آنان [هم] به آنچه شما بدان ايمان آورده‏ايد ايمان آوردند قطعا هدايت‏شده‏اند ولى اگر روى برتافتند جز اين نيست كه سر ستيز [و جدايى ] دارند و به زودى خداوند [شر] آنان را از تو كفايت‏خواهد كرد كه او شنواى داناست (۱۳۷)

صِبْغَةَ اللّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدونَ ﴿۱۳۸﴾

اين است نگارگرى الهى و كيست‏ خوش‏ نگارتر از خدا و ما او را پرستندگانيم (۱۳۸)

قُلْ أَتُحَآجُّونَنَا فِي اللّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ ﴿۱۳۹﴾

بگو آيا درباره خدا با ما بحث و گفتگو مى‏كنيد با آنكه او پروردگار ما و پروردگار شماست و كردارهاى ما از آن ما و كردارهاى شما از آن شماست و ما براى او اخلاص مى‏ورزيم (۱۳۹)

أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأسْبَاطَ كَانُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن كَتَمَ شَهَادَةً عِندَهُ مِنَ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ

﴿۱۴۰﴾

يا مى‏گوييد ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [دوازده‏گانه] يهودى يا نصرانى بوده‏ اند بگو آيا شما بهتر مى‏دانيد يا خدا و كيست‏ ستمكارتر از آن كس كه شهادتى از خدا را در نزد خويش پوشيده دارد و خدا از آنچه مى‏كنيد غافل نيست (۱۴۰)

بگوييد: «ما به خدا و به آنچه سوى ما فرود آمده و به آنچه سوى ابراهيم و اسحاق ويعقوب و فرزندان و نوادگان(شان) نازل شده، و به آنچه به موسى و عيسى داده شده، و به آنچه به همه ى پيامبران از سوى پروردگارشان داده شده، ايمان آورديم؛ ميان هيچ يك از ايشان جدايى نمى اندازيم؛ و ما تنها براى او تسليم كنندگان (خود و ديگران) مى باشيم.» 136
آيه 136 ـ " لا نفرقّ بين احد منهم" جدايى انداختن بين انبياء و رسل الهى در چهار بعد متصور است:
الف) ميان آيات وحيانى و دعوت رسالتى تك تك رسولان در كل زمينه هاى فكرى، عقيدتى و عملى و ... تا تضاد و تناقضى قايل نشويم زيرا در عمق دريافت وحى وابلاغ رسالتشان يكسانند.
ب) ميان رسل با يكديگر تفاوت و جدايى قايل نشويم، كه همگان داعى الى اللّه اند، و تنها بر حسب آياتى مانند (2:253) و (17:55) بعضى بر بعضى فضيلت دارند، و نه تفاوت كه فضيلت تكامل در مراحل فوق عدالت است.
ج) ميان گفتار و كردار رسولان با خدا جدايى نيافكنيم كه همه آنها با وحى رسالتى الهى در ارتباطى تنگاتنگ بوده اند.
د) ميان كلمات و افعال تك تك رسولان با خدا نيز جدايى نياندازيم، و انحراف و تحريف را از كلام وحيانى ايشان دور سازيم.
اما قرآن كه خود ناسخ كتب وحيانى پيشين است چرا به ايمان به اين شرايع دستور مى دهد؟ پاسخ اين است كه اين ايمان تصديق به اصل وحيانى بودن اين شريعت هاست. سپس خود اين تصديق و اين ايمان، ايمان به قرآن را در پى دارد، با توجه به بشارتهاى موجود در آنها و با عنايت به زمان تطبيق هر يك از شرايع الهى، و از سوى اين وحدت در ايمان به رسالات ربانى، درا صل و اساس دعوت الهى، متين ترين و زيباترين شيوه اى گردآورى و جذب همه مردم است به شريعت فراگير و جاويدانه اسلام با آغوش باز و با تمام محبّت. :ok: :Gol:

(نگارگرى و) رنگ آميزى خدايى [:درونى عقل و فطرت و برونى شريعت و طبيعت] را (نگهبان باشيد)؛ و كيست خوش نگارتر از خدا؟ «و ما تنها او را پرستنده ايم.»138

آيه 138 ـ "صبغه اللّه " همان رنگ آميزى ايمانى ربانى است كه در بعد درونى فطرى و عقلايى، و سپس جريان برونى رسالت ها و آيات ديگر با قلم تكوين و تشريع نبشته شده است؛ و نه رنگ خدا! كه او هيچ گونه رنگى ندارد. :ok: :Gol:

مهجوریت قرآن در دو بُعد مهم، قابل بررسی است:
یک بُعد، مربوط به معارفی هست که هنوز ناشناخته باقی مانده و بُعد دیگر مربوط به معارف شناخته شده‌ای است که به آنها اعتنا نمی شود و از آنها تبعیت نمی‌شود.
درباره علت مهجوریت قرآن در بُعد اول، دو علت مهم را می‌توان بیان کرد:
یکی دوری از مفسّر حقیقی قرآن و قرآن ناطق و دیگری نداشتن عزم راسخ متفکران در تفکّر و تدبّر در قرآن و غفلت مسلمان ها از توجه و تدبر در آیات :
« بَلْ قُلُوبهُمْ فىِ غَمْرَةٍ مِّنْ هَذَا وَ لهُمْ أَعْمَالٌ مِّن دُونِ ذَلِکَ هُمْ لَهَا عَامِلُونَ(1) ؛ دل هاى آنان از این [حقیقت‏] در غفلت است، و آنان غیر از این ، کردارهایى [دیگر] دارند که به انجام آن مبادرت مى‏ورزند.
از این آیه استفاده می‌شود که مبادرت به کارهای غیر ضروری، باعث غفلت انسان از کارهای ضروری، از جمله تدبر و تقکر در آیات قرآن است.
به عنوان نمونه، اقوال برخی از مفسران و علمای بزرگ را که در تفسیر نور(2) نقل شده ،مطرح می کنیم ،با تأکید بر این نکته که با توجه به تغییر شگرف در جهان علم و پیشرفت فهم و دانش بشری باید هر زمان اسرار جدید از آیات قرآن مورد تعمق قرار گیرد .تدبر گذشتگان در آیات قرآن و رسیدن آنها به اسراری از آن نمی تواند ما را بی نیاز از تفاسیر جدید و تعمق و تدبر بیشتر در آیات الهی نماید.
ملا صدرا (ره) در مقدّمه تفسیر سوره واقعه مى‏گوید:
بسیار به مطالعه کتب حکما پرداختم تا آن جا که گمان کردم کسى هستم، ولى همین که کمى بصیرتم باز شد، خودم را از علوم واقعى خالى دیدم. در آخر عمر به فکر رفتم که به سراغ تدبّر در قرآن و روایات محمّد و آل محمّد (علیهم السلام) بروم. یقین کردم که کارم بى‏اساس بوده است، زیرا در طول عمرم به جاى نور در سایه ایستاده بودم. از غصه جانم آتش گرفت و قلبم شعله کشید، تا رحمت الهى دستم را گرفت و مرا با اسرار قرآن آشنا کرد و شروع به تفسیر و تدبّر در قرآن کردم. درِ خانه وحى را کوبیدم، درها باز شد و پرده‏ها کنار رفت و دیدم فرشتگان به من مى‏گویند: «سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ».
فیض کاشانى (ره) مى‏گوید: کتاب‏ها و رساله‏ها نوشتم، تحقیقاتى کردم، ولى در هیچ یک از علوم دوائى براى دردم و آبى براى عطشم نیافتم، بر خود ترسیدم و به سوى خدا فرار و انابه کردم تا خداوند مرا از طریق تعمّق در قرآن و حدیث هدایت کرد.
امام خمینى (ره) در گفتارى از اینکه تمام عمر خود را در راه قرآن صرف نکرده، تأسّف مى‏خورد و به حوزه‏ها و دانشگاه‏ها سفارش مى‏کند که قرآن و ابعاد گوناگون آن را در همه‏ رشته‏ها، مقصد اعلى قرار دهند تا مبادا در آخر عمر بر ایّام جوانى تأسّف بخورند.
بنابراین یکی از عوامل مهجوریت قرآن توجه به علوم و امور دیگر است اما غفلت از بخشی از قرآن و توجه به بخشی دیگر همچون توجه بیش از حد به مباحث قرائت و تلاوت نیز از جمله عوامل مهجوریت قرآن است.
غفلت، معلول علل مختلفی است که از نقش علمای قشری نگر و همچنین نقش سلاطین جور در انحراف اذهان مسلمانان به سوی مسائل سطحی و ظاهری نباید غافل بود.
اما درباره علت مهجوریت قرآن در بُعد دوم می‌توان گفت که تبعیت انسان ها از امیال و خواهش های نفسانی، مهم ترین عاملی است که باعث می‌شود انسان بر خلاف شناخت‌های قبلی خود عمل کند :
«أَ فَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‏ عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلى‏ سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى‏ بَصَرِهِ غِشاوَةً فَمَنْ یَهْدیهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَ فَلا تَذَکَّرُونَ (3) ؛
دیدى کسى را که امیال نفسانی خود را خداى خود گرفت ؟! خدا او را با داشتن علم گمراه کرد . بر گوش و قلبش مهر نهاد و بر چشمش پرده انداخت، دیگر بعد از خدا چه کسى او را هدایت مى‏کند؟ آیا باز هم متذکر نمى‏شوید؟»
پی نوشت ها:
1. مؤمنون(23) آیه 63.
2. تفسیر نور، ج‏8، ص247.
3. جاثیه(45) آیه 23.

تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلاَ تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُواْ يَعْمَلُونَ ﴿۱۴۱﴾

آن جماعت را روزگار سپرى شد براى ايشان است آنچه به دست آورده‏اند و براى شماست آنچه به دست آورده‏ايد و از آنچه آنان مى‏كرده‏اند شما بازخواست نخواهيد شد (۱۴۱)

سَيَقُولُ السُّفَهَاء مِنَ النَّاسِ مَا وَلاَّهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِي كَانُواْ عَلَيْهَا قُل لِّلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿۱۴۲﴾

به زودى مردم كم خرد خواهند گفت چه چيز آنان را از قبله‏اى كه بر آن بودند رويگردان كرد بگو مشرق و مغرب از آن خداست هر كه را خواهد به راه راست هدايت مى‏كند (۱۴۲)

وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَكُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنتَ عَلَيْهَا إِلاَّ لِنَعْلَمَ مَن يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِن كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلاَّ عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللّهُ وَمَا كَانَ اللّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۴۳﴾

و بدين گونه شما را امتى ميانه قرار داديم تا بر مردم گواه باشيد و پيامبر بر شما گواه باشد و قبله‏اى را كه [چندى] بر آن بودى مقرر نكرديم جز براى آنكه كسى را كه از پيامبر پيروى مى‏كند از آن كس كه از عقيده خود برمى‏گردد بازشناسيم هر چند [اين كار] جز بر كسانى كه خدا هدايت[شان] كرده سخت گران بود و خدا بر آن نبود كه ايمان شما را ضايع گرداند زيرا خدا [نسبت] به مردم دلسوز و مهربان است (۱۴۳)

قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاء فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوِهَكُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ ﴿۱۴۴﴾

ما [به هر سو] گردانيدن رويت در آسمان را نيك مى‏بينيم پس [باش تا] تو را به قبله‏اى كه بدان خشنود شوى برگردانيم پس روى خود را به سوى مسجدالحرام كن و هر جا بوديد روى خود را به سوى آن بگردانيد در حقيقت اهل كتاب نيك مى‏دانند كه اين [تغيير قبله] از جانب پروردگارشان [بجا و] درست است و خدا از آنچه مى‏كنند غافل نيست (۱۴۴)

وَلَئِنْ أَتَيْتَ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ بِكُلِّ آيَةٍ مَّا تَبِعُواْ قِبْلَتَكَ وَمَا أَنتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُم بِتَابِعٍ قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم مِّن بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًَا لَّمِنَ الظَّالِمِينَ ﴿۱۴۵﴾

و اگر هر گونه معجزه‏اى براى اهل كتاب بياورى [باز] قبله تو را پيروى نمى‏كنند و تو [نيز] پيرو قبله آنان نيستى و خود آنان پيرو قبله يكديگر نيستند و پس از علمى كه تو را [حاصل] آمده اگر از هوسهاى ايشان پيروى كنى در آن صورت جدا از ستمكاران خواهى بود (۱۴۵)

الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ وَإِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ﴿۱۴۶﴾

كسانى كه به ايشان كتاب [آسمانى] داده‏ايم همان گونه كه پسران خود را مى‏شناسند او [=محمد] را مى‏شناسند و مسلما گروهى از ايشان حقيقت را نهفته مى‏دارند و خودشان [هم] مى‏دانند (۱۴۶)

بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم سلام بر شما استاد گرامی!

بزرگوار یکی از عوامل و مسائل مهم در مهجوریت قران کریم مهجور ماندن عالمان و بزرگانی است که عمر خود را وقف قرآن کردند و نوشته ها و آثار جاودانه ای خلق کردند! :Ghamgin: مانند: مرحوم علامه طباطبایی(ره)-علامه آیت الله دکتر صادقی تهرانی(ره) :Ghamgin: و...
و به تبع آن مهجور ماندن قرآن کریم در حوزه های اسلامی اعم از شیعه و سنی و دوری علوم اسلامی از محوریت اصیل قرآنی است که نتیجه آن همین علوم و مسائل رایج است که مشکلات فراوانی دارد! :Ghamgin: :Ghamgin: :Ghamgin:
با تشکر از شما استاد محترم برای مطالب ارزشمندی و توجه به مهجوریت قرآن که نگاشتید :Gol:

و بدين گونه ما شما [: معصومان محمدى صلى الله عليه و آله] را امتى واسطه (ميان رسول و ساير امت) قرار داديم تا بر مردمان گواه باشيد، و پيامبر (نيز) بر شما گواه باشد. و قبله اى را كه (چندى) بر آن بودى ننهاديم، جز براى آنكه كسى را كه از پيامبر پيروى مى كند، از آن كس كه به عقبش بازگشت مى كند، نشانه نهيم؛ هر چند (اين كار) جز بر كسانى كه خدا هدايت(شان) كرده، سخت گران بود، و خدا بر آن نبوده است تا ايمان شما را ضايع گرداند، (زيرا) خدا به مردمان بى گمان مهربان و رحمت گر بر ويژگان است. 143
آيه 143 ـ "امّة وسطا" گروهى مى باشند كه واسطه ميان پيامبر و امت اسلامند، و چنانكه آيه (22:78) نظر به همين گروه دارد، و مشخصات آن را به وضوح بيان مى كند. زيرا كسانى از "ملّة أبيكم ابراهيم" كه شاهد و واسطه بين رسول و مردم هستند را بيان مى نمايد. پس مقصود تمام مسلمانان نيستند، در اين آيه نيز امت وسط را گواهان بين رسول و مردم قرار داده، و هرگز مجموع امت اسلام چنين مقامى ندارند، وانگهى "على الناس" كل امت اسلامى غير از "امّة وسطا" كه واسطه ميان رسول صلى الله عليه و آله و مردم اند و از مشخصات اين گروه واسطه در سوره حج عصمت است. و چنانكه در دعاى ابراهيم عليه السلام گذشت (2:128) اينان از ذريّه ابراهيم عليه السلام و همان محمديان معصومند كه امت وسطشان: سيزده معصوم گواهان محمدى عليهم السلام ميان رسول صلى الله عليه و آله و امت اسلام مى باشند. :Mohabbat::ok::shadi:

منبع ذیل همین آیه: http://www.olumquran.com/fa/publication/farsi-books/item/tj-forghan1

احسنت کم ......الهم توفیق زیارت الحسین

الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلاَ تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ ﴿۱۴۷﴾

حق از جانب پروردگار توست پس مبادا از ترديدكنندگان باشى (۱۴۷)

وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۴۸﴾

و براى هر كسى قبله‏اى است كه وى روى خود را به آن [سوى] مى‏گرداند پس در كارهاى نيك بر يكديگر پيشى گيريد هر كجا كه باشيد خداوند همگى شما را [به سوى خود باز] مى‏آورد در حقيقت‏خدا بر همه چيز تواناست (۱۴۸)

وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۱۴۹﴾

و از هر كجا بيرون آمدى روى خود را به سوى مسجدالحرام بگردان و البته اين [فرمان] حق است و از جانب پروردگار تو است و خداوند از آنچه مى‏كنيد غافل نيست (۱۴۹)

وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ لِئَلاَّ يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ إِلاَّ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنْهُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِي وَلأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۱۵۰﴾

و از هر كجا بيرون آمدى [به هنگام نماز] روى خود را به سمت مسجدالحرام بگردان و هر كجا بوديد رويهاى خود را به سوى آن بگردانيد تا براى مردم غير از ستمگرانشان بر شما حجتى نباشد پس از آنان نترسيد و از من بترسيد تا نعمت‏خود را بر شما كامل گردانم و باشد كه هدايت‏شويد (۱۵۰)

كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِّنكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُم مَّا لَمْ تَكُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۵۱﴾

همان طور كه در ميان شما فرستاده‏اى از خودتان روانه كرديم [كه] آيات ما را بر شما مى‏خواند و شما را پاك مى‏گرداند و به شما كتاب و حكمت مى‏آموزد و آنچه را نمى‏دانستيد به شما ياد مى‏دهد (۱۵۱)

فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُواْ لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ ﴿۱۵۲﴾

پس مرا ياد كنيد [تا] شما را ياد كنم و شكرانه‏ام را به جاى آريد و با من ناسپاسى نكنيد (۱۵۲)

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ ﴿۱۵۳﴾

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد از شكيبايى و نماز يارى جوييد زيرا خدا با شكيبايان است (۱۵۳)

وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبيلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاء وَلَكِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿۱۵۴﴾

و كسانى را كه در راه خدا كشته مى‏شوند مرده نخوانيد بلكه زنده‏اند ولى شما نمى‏دانيد (۱۵۴)

وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ ﴿۱۵۵﴾

و قطعا شما را به چيزى از [قبيل] ترس و گرسنگى و كاهشى در اموال و جانها و محصولات مى‏آزماييم و مژده ده شكيبايان را (۱۵۵)

الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ ﴿۱۵۶﴾

[همان] كسانى كه چون مصيبتى به آنان برسد مى‏گويند ما از آن خدا هستيم و به سوى او باز مى‏گرديم (۱۵۶)

أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿۱۵۷﴾

بر ايشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راه‏يافتگان [هم] خود ايشانند (۱۵۷)

وبراى كسانى كه در راه خدا كشته مى شوند، نگوييد مرده اند؛ بلكه زنده اند، ولى شما باريك بينى نمى كنيد 154

آيه 154 ـ "بل أحياءٌ" يكى از آياتى است كه زندگى برزخى را ثابت مى كند، كه مرگ نابودى كلى نيست؛ بلكه تنها جدايى روح و بدن برزخى از بدن دنيوى است. استمرار زندگى روح در عالم برزخ به همراه بدن برزخى خواهد بود "ولكن لاتشعرون" كه اين گونه زندگى براى ما قابل درك و احساس نيست.

و گرچه اين آيه و آيه اى ديگر زندگى كشته شدگان در راه خدا را ثابت مى كند، ليكن اين دو آيه زندگى برزخى را ويژه اينان نمى داند، وانگهى حدود بيست آيه ديگر زندگى برزخى را براى تمامى مكلّفان با ايمان و بى ايمان ثابت مى كند،:ok:
«يقتل» دليلى است بر اين كه هر كس در راه خدا كشته شود شهيد نيست بلكه مقتول است.:ok:

نكته ديگر اين كه شهيد به معناى حاضر و ناظر جريانى است كه آن را به رأى العين مى بيند، و واقعيت آن را درمى يابد،:ok:
و اين خود دو بعد دارد: شهادت مربوط به عمل زشت يا زيبا كه همان شهادت معمولى است. و شهادت مربوط به حاضر و ناظر بودن در برابر خدا كه همان بعد معرفة اللّه است تا " فإن لم تكن تراه فانّه يراك" و در نقطه والايش به گونه اى خدا را مى شناسد كه گويى او را مى بيند، كه خود حالت عصمت است.

بنابراين بين شهيد و قتيل به اصطلاح عموم و خصوص من وجه است. يعنى قتيل و شهيد در راه خدا درجاتى دارند، و اين شهيد به درجات برتر اطلاق مى گردد كه هر قتيلى شهيد نيست گرچه در راه خدا كشته شود، چون داراى معرفتى عالى نيست،:ok:
از سوى ديگر ممكن است شخصى شهيد باشد ولى قتيل نباشد مانند انبياء. مثل حضرت نوح و موسى و ابراهيم و عيسى عليهم السلام كه هر كس با مقام بالاى معرفت الهى بميرد شهيد است و گاهى هر دوى قتل و شهادت جمع است چنانچه در شهادت امام حسن و امام حسين عليهما السلام و ساير شهداى معصوم عليهم السلام مى بينيم.:ok: :Gol:

منبع ذیل همین آیه(154 بقره):( http://www.olumquran.com/fa/publication/farsi-books/item/tj-forghan1 )

التماس دعا :Gol:

إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ ﴿۱۵۸﴾

در حقيقت صفا و مروه از شعاير خداست [كه يادآور اوست] پس هر كه خانه [خدا] را حج كند يا عمره گزارد بر او گناهى نيست كه ميان آن دو سعى به جاى آورد و هر كه افزون بر فريضه كار نيكى كند خدا حق شناس و داناست (۱۵۸)

إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَئِكَ يَلعَنُهُمُ اللّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ ﴿۱۵۹﴾

كسانى كه نشانه‏ هاى روشن و رهنمودى را كه فرو فرستاده‏ايم بعد از آنكه آن را براى مردم در كتاب توضيح داده‏ايم نهفته مى‏دارند آنان را خدا لعنت مى‏كند و لعنت‏كنندگان لعنت شان مى‏كنند (۱۵۹)

إِلاَّ الَّذِينَ تَابُواْ وَأَصْلَحُواْ وَبَيَّنُواْ فَأُوْلَئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۱۶۰﴾

مگر كسانى كه توبه كردند و [خود را] اصلاح نمودند و [حقيقت را] آشكار كردند پس بر آنان خواهم بخشود و من توبه‏پذير مهربانم (۱۶۰)

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللّهِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ ﴿۱۶۱﴾

كسانى كه كافر شدند و در حال كفر مردند لعنت‏خدا و فرشتگان و تمام مردم بر آنان باد (۱۶۱)

خَالِدِينَ فِيهَا لاَ يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ يُنظَرُونَ ﴿۱۶۲﴾

در آن [لعنت] جاودانه بمانند نه عذابشان كاسته گردد و نه مهلت‏ يابند (۱۶۲)

وَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ ﴿۱۶۳﴾

و معبود شما معبود يگانه‏اى است كه جز او هيچ معبودى نيست [و اوست] بخشايشگر مهربان (۱۶۳)

إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن مَّاء فَأَحْيَا بِهِ الأرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَآبَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخِّرِ بَيْنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿۱۶۴﴾

راستى كه در آفرينش آسمانها و زمين و در پى يكديگر آمدن شب و روز و كشتيهايى كه در دريا روانند با آنچه به مردم سود مى‏رساند و [همچنين] آبى كه خدا از آسمان فرو فرستاده و با آن زمين را پس از مردنش زنده گردانيده و در آن هر گونه جنبنده‏اى پراكنده كرده و [نيز در] گردانيدن بادها و ابرى كه ميان آسمان و زمين آرميده است براى گروهى كه مى‏انديشند واقعا نشانه‏هايى [گويا] وجود دارد (۱۶۴)

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ ﴿۱۶۵﴾

و برخى از مردم در برابر خدا همانندهايى [براى او] برمى‏گزينند و آنها را چون دوستى خدا دوست مى‏دارند ولى كسانى كه ايمان آورده‏اند به خدا محبت بيشترى دارند كسانى كه [با برگزيدن بتها به خود] ستم نموده‏اند اگر مى‏دانستند هنگامى كه عذاب را مشاهده كنند تمام نيرو[ها] از آن خداست و خدا سخت‏كيفر است (۱۶۵)

إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُواْ مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُواْ وَرَأَوُاْ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الأَسْبَابُ ﴿۱۶۶﴾

آنگاه كه پيشوايان از پيروان بيزارى جويند و عذاب را مشاهده كنند و ميانشان پيوندها بريده گردد (۱۶۶)

وَقَالَ الَّذِينَ اتَّبَعُواْ لَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّؤُواْ مِنَّا كَذَلِكَ يُرِيهِمُ اللّهُ أَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَيْهِمْ وَمَا هُم بِخَارِجِينَ مِنَ النَّارِ ﴿۱۶۷﴾

و پيروان مى‏گويند كاش براى ما بازگشتى بود تا همان گونه كه [آنان] از ما بيزارى جستند [ما نيز] از آنان بيزارى مى‏جستيم اين گونه خداوند كارهايشان را كه بر آنان مايه حسرتهاست به ايشان مى‏نماياند و از آتش بيرون‏آمدنى نيستند (۱۶۷)

بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم :Gol:

آيه 159 ـ "يكتمون مآ أنزلنا من ... من بعد ما بيناه للناس فى الكتاب"، «بينا» به اين نكته به خوبى تصريح دارد كه خدا قرآن را با قرآن براى مردمان ـ يعنى كل مكلفان ـ روشن ساخته و تفسير كرده است، و نيازى به تفسير ديگران نيست. مفسران تنها مستفسرانند كه بايد روشنگريهاى قرآن را در قرآن بيابند. :ok:

اين كه قرآن ظنى الدلاله يا صامت است. :Moteajeb!: خود كتمان بينات و روشنگرى سيماى قرآن است، كه از كتمان خود قرآن بدتر است،:Ghamgin:
زيرا نشان ندادن جلد و جسم و صداى قرآن كتمان آن است، ولى نامفهوم خواندن آن و جلوگيرى كردن از فهم درست و عميق آياتش، بسيار دردآورتر و كتمانى شرم آورتر است. :Ghamgin: :Ghamgin: :Ghamgin:

كسانى كه روشنگريهاى قرآن را به هر نحوى كتمان مى كنند، و سپس مفاسد اين كتمان را اصلاح نمى كنند، كه پس از آن تبين نمايند كه قرآن، برهان، و به خودى خود بينّ است. و هرگز نيازى به نور و مبين ديگرى ندارد. و آيا نور مطلق قرآنى در بيان نياز به نورى ديگر دارد؟! :Moteajeb!: :Moteajeb!:

با تشکر :Gol:

منبع ذیل آیه 159 بقره:( http://www.olumquran.com/fa/publication/farsi-books/item/tj-forghan1)

سلام
من هم هستم:ok::hamdel:
از امروز