در جایی می خواندم مولانا با گروهی در حال سماع بودند که فردی آمد و گفت بس است دیگر وقت نماز است. مولانا برافروخته شد و گفت : این خود نمازی دیگری است.
موثق بودن این داستان را نمی دانم.
و من الله توفیق
به نام خدا
از کی تا به حال سخن مولانا حجت شرعی به حساب میاید؟؟؟؟؟؟؟[/]
چه بسا که این حکم در زمان امام صادق(ع) بناگذارده شد (احتمال می دهم-قابل سرچ است) یعنی ممکن است خود پیامبر اکرم هم اینچنین نمیگفتند و در زمانی که نفاق بین دوستداران و دشمنان اهل بیت زیاد بود و امام برای تشخیص بین شیعه و سنی این حکم را گذاردند)
بسم الله الرحمن الرحیم.
عرض سلام و ادب.
بنده در پست اولم چند سند ارائه دادم که یکی از آنه سخن پیغمبر است برای اینکه نماز را به عربی باید خواند.و این حکم حکمی از جانب خدا بود.و این حکم از ابتدا بوده است و از زمان امام صادق(ع) آغاز نشده است.
حتی اگر حدیثی از پیغمبر هم وجود نداشته بود شما نمیتوانستید بگویید این حکم از زمان امام صادق(ع) آغاز شد.بلکه باید بگویید اولین شبهه آن زمان به وجود امد و امام صادق(ع) به شبهات پاشخ دادند.
و اگر میشد نماز را به زبانهای دیگر خواند ، در همان اوایل اسلام زمانی که پیغمبر به کشورهای دیگر با زبانهای دیگر پیک میفستاد میفرمودند می توانید نماز را به زبان خودتان بخوانید.
پیغمبر اسلام فرمودند : شما از طرف خدا مکلفید نماز بخوانید همانگونه که من نماز می‌خونم.[/]
بنده در پست اولم چند سند ارائه دادم که یکی از آنه سخن پیغمبر است برای اینکه نماز را به عربی باید خواند.و این حکم حکمی از جانب خدا بود.و این حکم از ابتدا بوده است و از زمان امام صادق(ع) آغاز نشده است.
حتی اگر حدیثی از پیغمبر هم وجود نداشته بود شما نمیتوانستید بگویید این حکم از زمان امام صادق(ع) آغاز شد.بلکه باید بگویید اولین شبهه آن زمان به وجود امد و امام صادق(ع) به شبهات پاشخ دادند.
و اگر میشد نماز را به زبانهای دیگر خواند ، در همان اوایل اسلام زمانی که پیغمبر به کشورهای دیگر با زبانهای دیگر پیک میفستاد میفرمودند می توانید نماز را به زبان خودتان بخوانید.
سلام
عرض من در مورد فارسی یا عربی خواندن نبود (فکر کنم درست متوجه عرضم نشدید):
عارف";473700 نوشت:
(یک دلیل بر این ادعا:در فقه اسلامی مردی که در نمازهای واجبش بسم الله الرحمن الرحیم را با صدای آهسته بخواند (عمداً) نمازش باطل است.
خوب اینجا شخص نمازش را عربی خوانده و تمام نکات ادبی و فقهی را هم رعایت کرده ولی ......که این حکم یکی از نشانه های شیعه می باشد. ملاحظه می شود که موضوع بطور کامل فقط این نیست که مثلا عربی کاملتر است یا در ترجمه نماز برخی از مفاهیم از بین می رود و یا .....چه بسا که این حکم در زمان امام صادق(ع) بناگذارده شد (احتمال می دهم-قابل سرچ است) یعنی ممکن است خود پیامبر اکرم هم اینچنین نمیگفتند و در زمانی که نفاق بین دوستداران و دشمنان اهل بیت زیاد بود و امام برای تشخیص بین شیعه و سنی این حکم را گذاردند)
یعنی نه تنها نماز باید عربی خوانده شود بلکه ممکن است حتی در آن نماز عربی هم آهسته خواندن یک ذکر باعث بطلان نماز گردد!
یک مطلب زیبائی در مورد این تاپیک دیدم شاید برای شما هم جالب باشه!:Gol:
سید مرتضی (از شاگردان شیخ مفید ره)در وصیتنامه زیبایی راجع به نمازش میگوید: "تمام نمازهای واجب مرا که در طول عمرم خواندهام به نیابت از من دوباره بخوانید." دوستانش پرسیدند چرا؟! شما که فردی وارسته بودید و اهمیت فوقالعادهای به نماز می‌دادید، علاقه‌مند و عاشق نماز بودید و همیشه قبل از فرارسیدن وقت نماز وضو گرفته، آماده میشدید تا وقت نماز فرا رسد، حال چه شد که اینگونه وصیت می‌کنید؟!
سید در پاسخ فرمود: "آری من علاقه‌مند به نماز بلکه عاشق نماز و راز و نیاز با خالق خود بودم و از راز و نیاز هم لذت فراوان میبردم، از این رو همیشه قبل از فرا رسیدن وقت نماز لحظه شماری میکردم تا وقت نماز برسد و این تکلیف الهی را انجام دهم و به دلیل همین علاقه شدید و لذت از نماز، وصیت می‌کنم که تمام نمازهای مرا دوباره بخوانید زیرا تصور من این است که شاید نمازهای من صد در صد خالص برای خدا انجام نگرفته باشد بلکه درصدی از آنها به خاطر لذت روحی و معنوی خودم به انجام رسیده باشد! پس همه را قضا کنید چون اگر یک درصد از نماز هم برای غیر خدا انجام گرفته باشد شایسته درگاه الهی نیست و می‌ترسم به همین سبب اعمال و راز و نیازهای من مورد پذیرش خدای منان قرار نگیرد!"
منبع : http://www.taamolnews.ir/fa/news/66267/%D9%88%D8%B5%DB%8C%D8%AA-%D8%B9%D8%AC%DB%8C%D8%A8-%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D9%85%D8%B1%D8%AA%D8%B6%DB%8C%D8%B1%D9%87
اشاره به شناخت خدا کردید
اگر من خدا را به گو نه ای شناخته باشم که اگر نماز فارسی هم بخوانم با عشق و مهربانی تمام ان را می پذیرد
خدایی که مرا در اطاعت و بندگی محصور در یک راه نکرده و نگفته حتما به این شیوه به سمت من بیا
خدایی که مرا در اطاعت و بندگی ازاد گذاشته
و از اینکه مثلا در فلان طریق و فلان شیوه نباشم مرا عذاب نخواهد کرد
خدایی که نمی گوید حتما نمازت باید عربی باشد تا من قبول کنم
بلکه من نماز فارسی تو را هم که به یاد من بودی و با من راز و نیاز کردی
و به درگاه من امدی می پذیرم
ایا عشق و محبت خدا مانند ما انسانها مشروط است ؟
و از همه مهمتر چرا ما خدا را شبیه انسان باید فرض کنیم ؟
مگر خدا نفرموده : لیس کمثله شی
کجا در شناخت خدا اشتباه کرده ام ؟
ایا من در شناخت خدا اشتباه کرده ام ؟ ممنون می شوم که اشتباه مرا به من تذکر بدهید
اگر قرار باشد عبادت و بندگی محصور در طریق خاصی نباشد و هر عمل دلخواهی مصداقی برای عبادت به شمار آید و هرپنداری از خداوند معرفت به خداوند قلمداد گردد پس همه افراد جامعه حتی مشرکان و منافقان نیز می توانند تصورات شخصی خود را به حساب معرفت به خداوند و صحت اعتقاداتشان به شمار آورند در حالی که همان طور که خودتان فرموید عشق و محبت و معرفت به خداوند مشروط به اموری است از جمله مشروط به اینکه این معرفت و عشق از طریق آموزه های دینی رسولان الهی و ائمه معصومین علیهم السلام حاصل شده باشد که نماز به همان شیوه متداول عربی نیز یکی از مصادیق آن آموزه هاست.
سؤال: آیا نماز با زبان فارسی بدون فهم معانی و بدون حال معنوی مورد پذیرش خداوند قرار می گیرد یا نماز با زبان عربی و بدون فهم معانی و بدون حال معنوی؟ فرق میان نماز صحیح و نماز پذیرفته شده چیست؟ پاسخ: به طور مسلم، نمازی که مطابق دستور و فرامین الهی با زبان عربی خوانده شود ولو با عدم درک معانی آن همراه باشد، به مراتب، بهتر از نمازی است که به قول شما فارسی خوانده شود؛ زیرا آن چه شما به زبان می آورید و لو اینکه با توجه کامل و اثر گذاری بسیار در عمق وجودتان به همراه باشد در پیشگاه خداوند نماز نخواهد بود؛ زیرا نماز مشخصات و ویژگی های خاصی دارد که در شریعت به روشنی بیان شده است.
لازم است برای درک بیشتر مطلبی که خدمتتان تقدیم نمودم به این روایت امام صادق (علیه السلام) که به نقل از جد بزرگوارشان حضرت علی (علیه السلام) بیان فرمود، توجه نمایید که حضرت فرمود: «فَقَالَ إِبْلِیسُ یَا رَبِّ أَعْفِنِی مِنَ السُّجُودِ لِآدَمَ وَ أَنَا أَعْبُدُکَ عِبَادَةً لَمْ یَعْبُدْکَهَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَا حَاجَةَ لِی إِلَى عِبَادَتِکَ إِنَّمَا أُرِیدُ أَنْ أُعْبَدَ مِنْ حَیْثُ أُرِیدُ لَا مِنْ حَیْثُ تُرِیدُ.» (1)
یعنی ابلیس گفت: پروردگار من، مرا از سجده بر آدم معاف گردان (در عوض) من تو را عبادتی خواهم کرد که هیچ فرشته مقرّب و پیامبر فرستاده شده ای، تو را آن گونه عبادت نکرده باشد. خدا فرمود: من نیازی به عبادت تو ندارم. من می خواهم فقط از طریقی که خود می خواهم، عبادت شوم، نه آن گونه که تو می خواهی.
از این حدیث به روشنی پیدا است که خداوند هر نوع عبادتی را از بندگان خود نمی پذیرد؛ بلکه اساسا عبادتی در پیشگاه الهی عبادت به شمار می آید که مطابق شریعتی باشد که خود توسط رسولش به مردمان ابلاغ نموده است.
لازم است به این نکته نیز توجه کنید که امام صادق (علیه السلام) در مورد فتنه های آخرالزمان و حفظ اشخاص در زمانی که علم و هدایتگری ندارد دعایی را دستور داده و فرمودند این دعا را بخوان يَا اللَّهُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ اما در روایت آمده که راوی وقتی خواست این دعا را تکرار کند در آخر کلمه «یا مقلب القلوب والابصار» را اضافه کرد. حضرت فرمود: خدا مقلب الابصار هم هست اما آن چه که من فرمودم تکرار کن و کم و زیاد نکن! (2)
فرق نماز صحیح و نماز پذیرفته شده به طور کلی، شرایط نماز به دو قسم شرایط صحت و شرایط قبول تقسیم می شوند شرایط صحت نماز شرایطی هستند که با رعایت آنها تکلیف نماز خواندن از انسان ساقط می شود و انسان با این نوع نماز خواندن بخاطر ترک نماز عقاب نمی گردد؛ اما شرایط قبول یا همان شرایط اکمال نماز شرایطی هستند که رعایت آنها علاوه بر عقاب نشدن در آخرت نیل به مراتب عالی بهشتی و مدارج بلند انسانی را نیز به همراه می آورد.
به عنوان نمونه، وضو یا روبه قبله ایستادن یا با لباس دزدی نماز نخواندن و در مکان غصبی نبودن شرط صحت نماز است و اگر این شرایط رعایت نگردد نماز انسان صحیح نبوده و موجب رفع تکلیف نشده و عذاب آخرت را به همراه خواهد داشت. اما رسيدن به مقام قرب الهى از طريق گزاردن نماز، مستلزم رعايت نكات خاص دیگری است كه با صِرف عمل به تكليف، آن هم از روى عدم توجه به مفاهيم بلند آن، محقق نمى گردد.
امام صادق (عليه السلام) در روایتی، برخى از شرايط قبولى نماز را يادآور شده و می فرماید: «يَا ابْنَ جُنْدَبٍ قَالَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ فِي بَعْضِ مَا أَوْحَى إِنَّمَا أَقْبَلُ الصَّلَاةَ مِمَّنْ يَتَوَاضَعُ لِعَظَمَتِي وَ يَكُفُّ نَفْسَهُ عَنِ الشَّهَوَاتِ مِنْ أَجْلِي وَ يَقْطَعُ نَهَارَهُ بِذِكْرِي وَ لَا يَتَعَظَّمُ عَلَى خَلْقِي وَ يُطْعِمُ الْجَائِعَ وَ يَكْسُو الْعَارِيَ وَ يَرْحَمُ الْمُصَابَ وَ يُؤْوِي الْغَرِيبَ فَذَلِكَ يُشْرِقُ نُورُهُ مِثْلَ الشَّمْسِ أَجْعَلُ لَهُ فِي الظُّلْمَةِ نُوراً وَ فِي الْجَهَالَةِ حِلْماً أَكْلَؤُهُ بِعِزَّتِي وَ أَسْتَحْفِظُهُ مَلَائِكَتِي يَدْعُونِي فَأُلَبِّيهِ وَ يَسْأَلُنِي فَأُعْطِيهِ فَمَثَلُ ذَلِكَ الْعَبْدِ عِنْدِي كَمَثَلِ جَنَّاتِ الْفِرْدَوْسِ لَا يُسْبَقُ أَثْمَارُهَا وَ لَا تَتَغَيَّرُ عَنْ حَالِهَا» (1)
یعنی اي جندب! خداوند فرمود نماز کسی را مي پذيرم که در پيشگاه عظمت من خشوع کرده و خويش را از شهوات بخاطر من باز دارد و روزش را با ياد من سر کند و بر مخلوقات من تکبر نورزد و گرسنگان را سير و برهنگان را بپوشاند و بر گرفتاران لطف نمايد و آوارگان را پناه دهد. براي چنين آدمي نوري در تاريکيها و بردباري در نادانيها قرار مي دهم و با عزت خود دربرش مي گيرم و فرشتگانم او را حفاظت مي کنند و اگر مرا خواند اجابتش مي کنم و اگر چيزي بخواهد مي دهم و چنين بنده اي نزد من بسان باغهاي بهشت است که حالشان هيچگاه دگرگون نمي شود.
منابع و مآخذ: 1. قمی، علی بن ابراهیم، تفسير القمی، ج 1، ص 43.
2. صدوق قمی، محمد بن علی، كمال الدين و تمام النعمه، ج 2، ص 352. 3. حرانی، حسن بن محمد بن شعبه، تحف العقول، ص 306.
طاعات و عبادات همگان مقبول باشد.
کاربر مهمان خوش آمدید
[="Black"] شریعت عقلانی;474900 نوشت:
به نام خدا
از کی تا به حال سخن مولانا حجت شرعی به حساب میاید؟؟؟؟؟؟؟[/]
[="Black"] عارف";473700 نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم.
عرض سلام و ادب.
بنده در پست اولم چند سند ارائه دادم که یکی از آنه سخن پیغمبر است برای اینکه نماز را به عربی باید خواند.و این حکم حکمی از جانب خدا بود.و این حکم از ابتدا بوده است و از زمان امام صادق(ع) آغاز نشده است.
حتی اگر حدیثی از پیغمبر هم وجود نداشته بود شما نمیتوانستید بگویید این حکم از زمان امام صادق(ع) آغاز شد.بلکه باید بگویید اولین شبهه آن زمان به وجود امد و امام صادق(ع) به شبهات پاشخ دادند.
و اگر میشد نماز را به زبانهای دیگر خواند ، در همان اوایل اسلام زمانی که پیغمبر به کشورهای دیگر با زبانهای دیگر پیک میفستاد میفرمودند می توانید نماز را به زبان خودتان بخوانید.
پیغمبر اسلام فرمودند : شما از طرف خدا مکلفید نماز بخوانید همانگونه که من نماز می‌خونم.[/]
سلام
عرض من در مورد فارسی یا عربی خواندن نبود (فکر کنم درست متوجه عرضم نشدید):
یعنی نه تنها نماز باید عربی خوانده شود بلکه ممکن است حتی در آن نماز عربی هم آهسته خواندن یک ذکر باعث بطلان نماز گردد!
یک مطلب زیبائی در مورد این تاپیک دیدم شاید برای شما هم جالب باشه!:Gol:
سید مرتضی (از شاگردان شیخ مفید ره)در وصیتنامه زیبایی راجع به نمازش میگوید: "تمام نمازهای واجب مرا که در طول عمرم خواندهام به نیابت از من دوباره بخوانید." دوستانش پرسیدند چرا؟! شما که فردی وارسته بودید و اهمیت فوقالعادهای به نماز می‌دادید، علاقه‌مند و عاشق نماز بودید و همیشه قبل از فرارسیدن وقت نماز وضو گرفته، آماده میشدید تا وقت نماز فرا رسد، حال چه شد که اینگونه وصیت می‌کنید؟!
سید در پاسخ فرمود: "آری من علاقه‌مند به نماز بلکه عاشق نماز و راز و نیاز با خالق خود بودم و از راز و نیاز هم لذت فراوان میبردم، از این رو همیشه قبل از فرا رسیدن وقت نماز لحظه شماری میکردم تا وقت نماز برسد و این تکلیف الهی را انجام دهم و به دلیل همین علاقه شدید و لذت از نماز، وصیت می‌کنم که تمام نمازهای مرا دوباره بخوانید زیرا تصور من این است که شاید نمازهای من صد در صد خالص برای خدا انجام نگرفته باشد بلکه درصدی از آنها به خاطر لذت روحی و معنوی خودم به انجام رسیده باشد! پس همه را قضا کنید چون اگر یک درصد از نماز هم برای غیر خدا انجام گرفته باشد شایسته درگاه الهی نیست و می‌ترسم به همین سبب اعمال و راز و نیازهای من مورد پذیرش خدای منان قرار نگیرد!"
منبع :
http://www.taamolnews.ir/fa/news/66267/%D9%88%D8%B5%DB%8C%D8%AA-%D8%B9%D8%AC%DB%8C%D8%A8-%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D9%85%D8%B1%D8%AA%D8%B6%DB%8C%D8%B1%D9%87
[=Georgia] بی نظیر;473414 نوشت:
اگر قرار باشد عبادت و بندگی محصور در طریق خاصی نباشد و هر عمل دلخواهی مصداقی برای عبادت به شمار آید و هرپنداری از خداوند معرفت به خداوند قلمداد گردد پس همه افراد جامعه حتی مشرکان و منافقان نیز می توانند تصورات شخصی خود را به حساب معرفت به خداوند و صحت اعتقاداتشان به شمار آورند در حالی که همان طور که خودتان فرموید عشق و محبت و معرفت به خداوند مشروط به اموری است از جمله مشروط به اینکه این معرفت و عشق از طریق آموزه های دینی رسولان الهی و ائمه معصومین علیهم السلام حاصل شده باشد که نماز به همان شیوه متداول عربی نیز یکی از مصادیق آن آموزه هاست.
سؤال:
آیا نماز با زبان فارسی بدون فهم معانی و بدون حال معنوی مورد پذیرش خداوند قرار می گیرد یا نماز با زبان عربی و بدون فهم معانی و بدون حال معنوی؟ فرق میان نماز صحیح و نماز پذیرفته شده چیست؟
پاسخ:
به طور مسلم، نمازی که مطابق دستور و فرامین الهی با زبان عربی خوانده شود ولو با عدم درک معانی آن همراه باشد، به مراتب، بهتر از نمازی است که به قول شما فارسی خوانده شود؛ زیرا آن چه شما به زبان می آورید و لو اینکه با توجه کامل و اثر گذاری بسیار در عمق وجودتان به همراه باشد در پیشگاه خداوند نماز نخواهد بود؛ زیرا نماز مشخصات و ویژگی های خاصی دارد که در شریعت به روشنی بیان شده است.
لازم است برای درک بیشتر مطلبی که خدمتتان تقدیم نمودم به این روایت امام صادق (علیه السلام) که به نقل از جد بزرگوارشان حضرت علی (علیه السلام) بیان فرمود، توجه نمایید که حضرت فرمود:
«فَقَالَ إِبْلِیسُ یَا رَبِّ أَعْفِنِی مِنَ السُّجُودِ لِآدَمَ وَ أَنَا أَعْبُدُکَ عِبَادَةً لَمْ یَعْبُدْکَهَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَا حَاجَةَ لِی إِلَى عِبَادَتِکَ إِنَّمَا أُرِیدُ أَنْ أُعْبَدَ مِنْ حَیْثُ أُرِیدُ لَا مِنْ حَیْثُ تُرِیدُ.» (1)
یعنی ابلیس گفت: پروردگار من، مرا از سجده بر آدم معاف گردان (در عوض) من تو را عبادتی خواهم کرد که هیچ فرشته مقرّب و پیامبر فرستاده شده ای، تو را آن گونه عبادت نکرده باشد. خدا فرمود: من نیازی به عبادت تو ندارم. من می خواهم فقط از طریقی که خود می خواهم، عبادت شوم، نه آن گونه که تو می خواهی.
از این حدیث به روشنی پیدا است که خداوند هر نوع عبادتی را از بندگان خود نمی پذیرد؛ بلکه اساسا عبادتی در پیشگاه الهی عبادت به شمار می آید که مطابق شریعتی باشد که خود توسط رسولش به مردمان ابلاغ نموده است.
لازم است به این نکته نیز توجه کنید که امام صادق (علیه السلام) در مورد فتنه های آخرالزمان و حفظ اشخاص در زمانی که علم و هدایتگری ندارد دعایی را دستور داده و فرمودند این دعا را بخوان يَا اللَّهُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ
اما در روایت آمده که راوی وقتی خواست این دعا را تکرار کند در آخر کلمه «یا مقلب القلوب والابصار» را اضافه کرد. حضرت فرمود: خدا مقلب الابصار هم هست اما آن چه که من فرمودم تکرار کن و کم و زیاد نکن! (2)
فرق نماز صحیح و نماز پذیرفته شده
به طور کلی، شرایط نماز به دو قسم شرایط صحت و شرایط قبول تقسیم می شوند شرایط صحت نماز شرایطی هستند که با رعایت آنها تکلیف نماز خواندن از انسان ساقط می شود و انسان با این نوع نماز خواندن بخاطر ترک نماز عقاب نمی گردد؛ اما شرایط قبول یا همان شرایط اکمال نماز شرایطی هستند که رعایت آنها علاوه بر عقاب نشدن در آخرت نیل به مراتب عالی بهشتی و مدارج بلند انسانی را نیز به همراه می آورد.
به عنوان نمونه، وضو یا روبه قبله ایستادن یا با لباس دزدی نماز نخواندن و در مکان غصبی نبودن شرط صحت نماز است و اگر این شرایط رعایت نگردد نماز انسان صحیح نبوده و موجب رفع تکلیف نشده و عذاب آخرت را به همراه خواهد داشت. اما رسيدن به مقام قرب الهى از طريق گزاردن نماز، مستلزم رعايت نكات خاص دیگری است كه با صِرف عمل به تكليف، آن هم از روى عدم توجه به مفاهيم بلند آن، محقق نمى گردد.
امام صادق (عليه السلام) در روایتی، برخى از شرايط قبولى نماز را يادآور شده و می فرماید:
«يَا ابْنَ جُنْدَبٍ قَالَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ فِي بَعْضِ مَا أَوْحَى إِنَّمَا أَقْبَلُ الصَّلَاةَ مِمَّنْ يَتَوَاضَعُ لِعَظَمَتِي وَ يَكُفُّ نَفْسَهُ عَنِ الشَّهَوَاتِ مِنْ أَجْلِي وَ يَقْطَعُ نَهَارَهُ بِذِكْرِي وَ لَا يَتَعَظَّمُ عَلَى خَلْقِي وَ يُطْعِمُ الْجَائِعَ وَ يَكْسُو الْعَارِيَ وَ يَرْحَمُ الْمُصَابَ وَ يُؤْوِي الْغَرِيبَ فَذَلِكَ يُشْرِقُ نُورُهُ مِثْلَ الشَّمْسِ أَجْعَلُ لَهُ فِي الظُّلْمَةِ نُوراً وَ فِي الْجَهَالَةِ حِلْماً أَكْلَؤُهُ بِعِزَّتِي وَ أَسْتَحْفِظُهُ مَلَائِكَتِي يَدْعُونِي فَأُلَبِّيهِ وَ يَسْأَلُنِي فَأُعْطِيهِ فَمَثَلُ ذَلِكَ الْعَبْدِ عِنْدِي كَمَثَلِ جَنَّاتِ الْفِرْدَوْسِ لَا يُسْبَقُ أَثْمَارُهَا وَ لَا تَتَغَيَّرُ عَنْ حَالِهَا» (1)
یعنی اي جندب! خداوند فرمود نماز کسی را مي پذيرم که در پيشگاه عظمت من خشوع کرده و خويش را از شهوات بخاطر من باز دارد و روزش را با ياد من سر کند و بر مخلوقات من تکبر نورزد و گرسنگان را سير و برهنگان را بپوشاند و بر گرفتاران لطف نمايد و آوارگان را پناه دهد. براي چنين آدمي نوري در تاريکيها و بردباري در نادانيها قرار مي دهم و با عزت خود دربرش مي گيرم و فرشتگانم او را حفاظت مي کنند و اگر مرا خواند اجابتش مي کنم و اگر چيزي بخواهد مي دهم و چنين بنده اي نزد من بسان باغهاي بهشت است که حالشان هيچگاه دگرگون نمي شود.
منابع و مآخذ:
1. قمی، علی بن ابراهیم، تفسير القمی، ج 1، ص 43.
2. صدوق قمی، محمد بن علی، كمال الدين و تمام النعمه، ج 2، ص 352.
3. حرانی، حسن بن محمد بن شعبه، تحف العقول، ص 306.
طاعات و عبادات همگان مقبول باشد.