عصمت ائمه(ع)؛ اجباری یا اختیاری

با عرض سلام و احترام سوالی که ذهنم را درگیر کرده و دوست دارم از واقعیت امر آن آگاه شوم در رابطه با معصوم بودن امامان است. راستش همین الان احساس گناهی به من دست داده بابت مطرح نمودن این سوال و البته خودم جواب را تا حدودی میدانم اما ابهامی برایم وجود دارد و دوست دارم یک کارشناس دینی مرا از این ابهام دربیارد و این سوالم وسیله ای باشد تا معصومین را بهتر بشناسم. خب ما میدانیم که ذات امام پاک و معصوم است و جایی خواندم که ذات معصوم خودش از بهشت است و به بهشت تعلق دارد. حالا برایم این سوال پیش آمده که آیا پاک بودن و دوری از گناه برای امام ها مانند سایر انسانها اختیاری است؟ یعنی با توجه به خصلت و ذات پاک و روشنی که دارند ، انتخاب میکنند که گناه نکنند و همواره در مسیر نور و رحمت و بهشت باشند و مانند انسانهای دیگر برای این اختیارشان تلاش میکنند و در برابر گناه مقاومت میکنند ؟ یا خیر مقاومتی در برابر گناه در کار نیست. بلکه از آنجایی که ذاتا پاک هستند و به بهشت تعلق دارند اصلا گرایشی به گناه در کار نیست که بخواهند در برابرش مقاومت کنند. اگر گرایشی در برابر گناه نیست پس آیا امتحان هم میشده اند یا خیر؟ یعنی همانطور که پیامبران امتحان میشدند تا عیارشان نزد خدا مشخص شود آیا معصومین نیز امتحان میشدند؟ آنها که اصلا ردی از گناه در وجودشان نبود که بخواهند با امتحان عیارشان مشخص شود بلکه عیارشان از قبل برای خدا مشخص بوده؟ تو پرانتز یه سوال دیگه هم دارم آیا پیامبران نیز دارای مقام عصمت و بیگناهی بوده اند؟ و اما ادامه پرسشم: من خودم میدانم که بهشت جایگاه کسی است که بهایی پرداخت کرده ریاضتی کشیده و تلاشی کرده و جهدی به خرج داده که خدا مقام را برایش در نظر گرفته و در مورد معصومین که مقامشان خارج از تصور ما انسانهای معمولی است نیز حتما تلاش و جهد فوق العاده عظیم و خارج از توان انسانهایعادی بوده. میدانم که حتی ائمه معصوم نیز نسبت به ذات پاکی که داشته اند حتما کار های ویژه ای انجام داده اند که توجه خدا را بدست آورده اند ومن  فکر میکنم  که حتی از استعدادی که داشتند هم بیشتر مایه گذاشته اند که خدا مقام های بالا را به آنان اختصاص داده  و حتما علاوه بر ذات پاک و بی عیبی که داشته اند اختیار و تلاش فوق تصوری هم کرده اند و اینگونه نبوده که  همان طور که از اول به بهشت تعلق داشته باشند لایق بهشت باشند بلکه به عنوان یک انسان به دور از اینکه فرق کند چه ذاتی داشته اند و حتی به دور از اینکه ژن آسمانی که از اجداد پاکشان به آنها رسیده   آن ها را به بهشت بکشاند خودشان نیز کاری کرده اند که مقامشان بالا رفته ! این نتیجه گیری من درست است ؟ من فکر میکنم که این جمله بهشت را به بها میدهند نه بهانه برای همه صدق کند و فرق میان معصوم و انسان معمولی نباشد و این قانونی ثابت است. امیدوارم تونسته باشم سوالم رو واضح مطرح کرده باشم. منتظر پاسخ شما هستم.