جمع بندی عزلت و دوری از گناه در جامعه امروز

در ابتدا عرض کنم نظرات خودم را مرجع عملکرد نمی دونم و هرکسی باید مطابق خودش و در لحظه تصمیم بگیره

بهتره کارهایی که کردم را بگم نه کارهایی که می کنم اینجوری بهتره.
در مورد دانشگاه دو جنسیتی اون زمان (86) برام اهمیتی وجود نداشت چون نمی دونستم چه خبره. و اصلا دنبال این حرفا نبودم . پس رفتم دوجنسیتی (البته نه تهران ) اما خوشبختانه کلا دخترا در رشته ما کم هستن. ضمنا رفتار های ماست که باعث میشه خودمون را در معرض خطر قرار بدیم.
مثلا سر یه کلاس با دوستم نشسته بودیم و دوستم کیفشا گذاشته بود روی صندلی جلوییش (یا کناریش) . یکی از دخترای کلاس بهش گفت میشه کیفتا بردارید (یه جوری قصد برقراری رابطه با دوست منا داشت قبلا هم چند موضوع دیگه پیش اومده بود) گفت نه اینجا جای خودمه اینم جای کیفم . طرف دیگه نزدیک دوست من پیداش نشد.
یا یه بار سر آزمایشگاه بود یه گروه دخترا ازمایششون را نیومده بودن انجام بدن قرار شد بیان با گروه ما انجام بدن. منم تمام آزمایشا خودم انجام دادم هرچی گفتن بذارید ما هم کمک کنیم گفتم نیازی نیست فقط نتایجا یادداشت کنید. (البته ازونایی بودن که تنشون می خارید و گرنه مشکلی نبود)
در کل در محیط بد هم میشه محیط نزدیک به خودت را خوب کنی . مثلا با انتخاب دوستای خوب

اما برای فوق اومدم تهران فکر میکردم هم دانشگاه تک جنسیتیه ولی دیدم دو جنسیته فقط رشته ما تک جنسیتیه .( البته کاری به این موضوع نداشتم با توجه به علاقم به رشته انتخاب کرده بودم.) همینم تا کلاسام تموم میشه پا میذارم به فرار بر میگردم شهرمون .

در مورد بقیه سوالاتتون هم فکر کنم گزینه دوم را انتخاب کنم. چون اصلا این به اصطلاح خودسازی را ثواب نمیدنوم و گرنه خدا نمیگفت با نا محرم خلوت نکنید میگفت برید خلوت کنید ولی گناه نکنید تا خودسازی باشه.

[="red"]اما[/] یه سری جا ها هست که وجود گناه صد در صد نیست و احتمال کمی وجود داره در مقابل ثواب زیاد اونم کلی نمیشه گفت به موضوع و شرایط فردی بر می گرده وگرنه اگه در مسیر ثواب [="red"]مجبور [/]به انجام گناه باشم به هیچ وجه انجام نمیدم(یا بهتره بگم انجامشا درست نمیدونم) چون هدف وسیله را توجیه نمیکنه. در هر حال ادم باید اگه کاری را انجام میده به قصد اطاعت از خدا باشه و اگرم انجام نمیده به همین قصد. بعد اگر دید کاری که توش داره برای خدا قدم بر میداره موجب گناهش شده باید خودشا ازون کار بکشه بیرون و نگه دارم خودسازی میکنم (بازم میگم نظرات شخصیه). در مورد سوالای خودم هم راه اول را انتخاب می کنم

پس اين مستحاب ديگه(ادعيه زيارات و.اعمال بعد و قبل خواب مستحاب وضوو....) براي كيه؟!
اصلا پس چرا بيان شدند ؟!

گویند روزی یکی از حاکمان زمان سعدی شیرازی به نزد آمد و گفت بنده دیگر از حکمرانی و حکومت خسته شدم و می خواهم به کنج عزلت بروم و به عبادت بپردازم. در این موقع سعدی آن شعر معروف را سرود :
در اخبار شاهان پیشینه هست
که چون تُکله بر تخت زنگی نشست
به دورانش از کس نیازرد کس
سَبَق بُرداگر خود همین بود و بس
چنین گفت یک ره به صاحبدلی
که عمرم به سر رفت، بی حاصلی
بخواهم به کُنج عبادت نشست
که دریابم این پنج روزی که هست
چو می بگذرد مُلک و جاه و سریر
نبُرد از جهانْ دولت، الّا فقیر
چو بشنید دانای روشن نَفَس
به تندی برآشفت کای تُکله، بس!
عبادت بجز خدمت خلق نیست
به تسبیح و سجّاده و دلق نیست
تو بر تخت سلطانی خویش باش
به اخلاق پاکیزه، درویش باش
به صدق و ارادت، میان بسته دار

ز طامات و دعوی، زبان بسته دار
قدم باید اندر طریقت، نه دَم
که اصلی ندارد دَمِ بی قدم

بزرگان که نقد صفا داشتند
چنین خرقه زیر قبا داشتند.

[="Tahoma"][="Indigo"]آیا نمیشود به این مساله فکر کرد که:
اگر امور مستحب در جامعه ی کنونی،برای ما حتمال گناه را بالا میبرند،آیا میتوانیم ما خودمان را تغییر دهیم تا این احتمال منتفی شود؟

آیا اگر شما را با پیرزنی 90 سال بگذارند،حتی 1 ماه در اتاقی تنها،احتمال گناه در خود میدهید؟ حال اگر فردی بی دین و از جوانان امروزی را در اتاق بگذارند چطور؟ (قطعاً 0.01 درصد احتمال گناه میرود) دلیل این تفاوت در خود ماست،و نه شرایط
یک راهکار شاید این باشد که ما عزلت را انتخاب کنیم تا اینکه به حدّ رشد برسیم،آنوقت مرحله به مرحله وارد متسحبّات شویم.مثلاً ابتدا وارد کوچه ها و خیابان های شلوغ،بعد دانشگاه و...
به نظرتان شدنی است؟

جناب استاد در شاه راه توحید فرمایش بلندی داشتند بدین مضمون،که کلید ترک رذایل و کسب فضایل،توحید است.چیزی مشابه این مدّ نظرم است
[/]

[="Tahoma"][="Indigo"]به نظر میرسد واکسیناسیون،تشخیص عقلانی و وجدانی(و نه نفسانی) خود شخص است،و همین نیز ملاک پاداش و کیفر خواهد بود.حال اگر فردی خطا در تشخیص داشت،راه توبه و بازگشت باز است.که البته کسی که عامداً خطایی مرتکب شود و نیّتش این باشد که ((عمل خطا را عامداً انجام دهد و بعد توبه کند))،این عمل،از خدعه های شیطان است.

حال شما میتوانید بر فضیلت عالم بر زاهد فتوا دهید و یا برتری عالم را نسبت به جاهل روشن کنید.چرا که عالم،دارای تشخیص صحیح تری است.گرچه جاهل از آن باب که جاهل است مواخذه نخواهد شد،اما از آن باب که مبتوانست کسب علم کند،اما سریال و فوتبال تماشا کرد،بعید نیست مواخذه شود.
اینکه من بگویم در ازای هر یک عالم،70 جاهل بخشیده میشوند،نمیتواند بهانه ای مناسب برای ترک علم آموزی من باشد.بلکه به نظر میرسد آن 70 جاهل،جاهلان قاصرند و نه مقصّر
یا حقّ:Gol:
[/]

باسلام و احترام خدمت دوستانی که این موضوع را ایجاد کرده و بحث مفید و کاربردی ای را ادامه می دهند.
بنده از ابتدا، این بحث را مدّنظر داشته و ودنبال می کردم. نکات خوبی مطرح گردید. نکته ای را هم بنده، عرض می کنم، شاید برای رسیدن به جواب، مفید واقع گردد.
این طور که از سخنان بزرگان دین استفاده می شود، تا جایی که می شود، باید از محیطهایی که احتمال بروز گناه وجود دارد، اجتناب نمود، زیرا ضرری برای انسان از محیطی که احتمال آلودگی دارد، ایجاد می شود، غالبا بیشتر از سودی است که عائد انسان می گردد.
مگر اینکه ضرورتی شرعی، حضور ما را در آن محیط، ایجاد کرده باشد، که در این هنگام صرف وجود احتمال گناه، موجب ترک آن محیط، نخواهد شد. مگر این که یقین به افتادن در گناه را داشته باشیم.
در مورد اختلاط، باید عرض کنم که تا آنجا که می شود باید از جنس مخالف فاصله گرفت. این که بعضی به راحتی با این گروه در ارتباط قرار می گیرند و خود را از گناه مصون می دانند، یا آنان میل و شهوت ندارند، یا آنقدر بر اثر گناه، میل و شهوت خود را از دست داده، و بی رگ شده اند که این چیزها روی آنها تاثیر نمی گذارد.
.

.
.

[="Tahoma"][="Navy"]امیرالمومنین علی علیه السلام می فرمودند: من به خانمهای جوان سلام نمی کنم، زیرا خوف مفسده در آن می بینم.
اما بعضی از ما از امیرالمومنین هم جلو زده ایم و از ایشان هم متدین تر هستیم، زیرا خوفی از مفسده نداریم. سلام که هیچ، گفتارها و گپها با آنها داریم. آیا کسی نبود به حضرت علی بگوید، یا علی شما این همه ثواب سلام کردن را رها کردید به خاطر این که به گناه آلوده نشوید؟ حضرت جواب خواهند داد: بله، ترک شبهات، بهتر از افتادن در هلاکت است. عطایش را به لقایش بخشیدم. زهد، این است که از محیطی که احتمال گناه هم می دهی فاصله بگیری. این هم نوعی از فضیلت است بلکه از فضیلت سلام کردن بیشتر خواهد بود.
منظور حضرت امیر، از احتمال افتادن به گناه این نبود که خدایی نکرده به گناه زنا بیفتند، گناه که فقط زنا نیست، منظور همین که نفس ارتباط من با جنس مخالف از روی هوا و هوس، و رضایت نفس باشد، این خودش غیر الهی است.

می توان چنین مثال زد: تا وقتی دانشگاه غیر مختلط هست، چه ضرورتی دارد که به دانشگاه مختلط برویم. بر فرض که بتوانیم و جلوی خود را بگیریم، و به گناه هم آلوده نشویم، آیا فضیلتی برای چنین شخصی وجود دارد؟ آیا ضرورتی دارد که به آنجا بروم و گناه نکنم؟
مثل این که من با ماشین بخواهم مثلا از مبدا به مقصدی بروم که دو راه وجود دارد، یک راه پر پیچ و خم و خطرناک، و یک راه صاف و مستقیم. آیا این که شخصی از راه پر پیچ و خم برود و خطری برای او اتفاق نیفتد، این فضیلتی بحساب می آید؟ حالا آمدی و از پرتگاه به پایین افتادی، آیا کسب این رفتن فضیلت احتمالی(از راه پر پیچ و خم)، ارزشِ این را داشت که به پرتگاه بیفتیم؟ آیا عقلای عالم او را مذمت می کنند یا تعریف؟ وقتی هدف من رسیدن به مقصد است چه ضرورتی دارد بی خود و بی جهت از مسیری بروم که احتمال پرتگاه دارد، ولو این که به طور اتفاقی از پرتگاه به پایین هم نیفتم. این که فضیلت نیست. به این می گویند: بی باکی.[/]

سلام
ولی نظر و دید ادما فرق داره مثالی که در پست بالا زدید از نظر من قابل قبول نیست
تو این دنیا بعضی چیز دو راهی نیست که انتخاب کنی ...باید یک مسر رو بروی که احتمال لغزش زیاده اینکه کسی لغزش نکنه سخته در کل ادما یا این فرهنگ و محیط اجتماعی نمیتونه لغزش نداشته باشه
1- دلیل اول زمان بلوغ همه میدون پس این نیاز ذاتا در ادما شروع میشه و زمان قدیم ازدواج در این سن رایج بود و گناه هم کمتر بود اما الان شخص 30 ساله نمیتونه ازدواج کنه که میشه همین لغزش
2-مورد بالا باعث فساد میشه که دامنگیر خیلی از ادما میشه ...حق انتخابی نیست چون ذهن منطق دیگه مست شده

با این تفاسیر الان لغزش بیشتره به دلیل موارد بالایی که گفتم ...پس هیچ ادمی نمیتونه بگه من لغزش ندارم نمیرم نگاه نمیکنم و غیره و این حرفا...هرکسی رو هم قول بزنه نمیتونه خودش قول بزنه

[="Tahoma"][="Navy"]

[="Tahoma"][="Navy"]

پست جمعبندی:

سوال:

آیا کسی که می داند یا احتمال می دهد مقداری (هرچند کوچک) به گناه آلوده می شود نباید در جامعه یا محل کار حضور پیدا کند؟ آیا ثوابی که در ازای امرار معاش یا کمک به دیگران به دست می آورد جبران مافات را نخواهد کرد؟

پاسخ:

این طور که از سخنان بزرگان دین استفاده می شود، تا جایی که می شود، باید از محیطهایی که احتمال بروز گناه وجود دارد، اجتناب نمود، زیرا ضرری برای انسان از محیطی که احتمال آلودگی دارد، ایجاد می شود، غالبا بیشتر از سودی است که عائد انسان می گردد.
مگر اینکه ضرورتی شرعی، حضور ما را در آن محیط، ایجاد کرده باشد، که در این هنگام صرف وجود احتمال گناه، موجب ترک آن محیط، نخواهد شد. مگر این که یقین به افتادن در گناه را داشته باشیم.تا آنجا که می شود باید از جنس مخالف فاصله گرفت. این که بعضی به راحتی با این گروه در ارتباط قرار می گیرند و خود را از گناه مصون می دانند، یا آنان میل و شهوت ندارند، یا آنقدر بر اثر گناه، میل و شهوت خود را از دست داده، و بی رگ شده اند که این چیزها روی آنها تاثیر نمی گذارد.معیار و انتخاب امور، به میزان و مقدار ثواب و پاداش آنها نیست،لذا لازمه ارزشمندی یک عمل، داشتن اجر بیشتر برای آن نیست و اصلاً ما به جمع آوری و کثرت عمل، امر نشده ایم، بلکه بالعکس، مامور به انتخاب بهترین عمل هستیم، نه بیشتر ثواب و عمل. خداوند متعال در قرآن می فرماید:
الَّذي خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَياةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً وَ هُوَ الْعَزيزُ الْغَفُور.
خداوند مرگ و حیات را آفرید، تا شما را بیازماید که چه کسی بهترین عمل را انجام می دهد...
همانطور که از آیه پیداست، خداوند می فرماید: «احسن عملا» نمی فرماید: «اکثر عملا». بحث روی عمل حسن است نه عمل اکثر و ثواب بیشتر.
چه بسا عملی بسیار عالی و خوب، ذره ای بدی در مسیر، آن را آلوده و نابود کند. مثل ظرف شیری که ذره ای، آلودگی در ظرف، باغث فساد شیر و برّیدن آن شیر خواهد شد.
پس در انتخاب اعمال و رفتار، باید دقت کرد که آیا این عمل، که در مسیرِ آن، ممکن است با برخی از خطاها هم روبرو شویم، در تکاملِ شخصیِ من دخیل هست یانه، آیا من را به قرب می رساند یا نه.
انتخاب خیلی از این موارد نیاز به رجوع به شرع دارد،خیلی از موارد هم نیاز به استاد و راهنمایی اهل دل دارد، برخی از آن هم روشن و بیّن است. اگر از اول منفعت کثیری را در راه داشته باشیم، خطا و گناه احتمالی، مانع عمل به خیر کثیر نخواهد شد، مگر این که یقین داشته باشیم که با علم و یقین در مسیر این خیر، به گناهانی مبتلا خواهیم شد که توجیه خوبی برای عمل به هدفمان نخواهد بود. به عبارتی دیگر هدفِ خوب، وسیله ی نامطلوب را توجیه نمی کند.